Column van Marjan Kroone

[Marjan Kroone]

Hallo allemaal,

 
Nog maar even een voorstel rondje maar dan wat meer op privé gebied.

Ik ben Marjan Kroone, getrouwd met Jetse Postma, moeder van 2 kinderen, Paul (1981) en Hedwig (1983). Jetse en ik zijn beiden van 1956 dus hard op weg naar onze 50ste verjaardag.

Nou dat brengt me meteen bij de grote stap. Die 50ste verjaardag hopen we te vieren in Benin. Gelukkig duurt dat nog 1,5 jaar, maar uiterlijk september 2004 ga ik vooruit om alles voor te bereiden – onze woning en het gezondheidscentrum - en Jetse volgt mij later om in Benin te gaan werken en wonen.

Deze beslissing is niet zonder slag of stoot genomen en wij laten onze kinderen – die beiden studeren – hier achter in Nederland. Dit heeft heel wat tranen gekost en zal nog heel wat tranen teweeg brengen. Toch staan ze achter onze plannen, omdat ze beiden vinden dat we niet straks als we oud zijn moeten zeggen: “ Vroeger toen wilde ik zo graag in Afrika werken, maar….” Ook zijn ze – gelukkig – trots op ons dat wij dit gaan doen.

Uiteraard laten we ook nog veel lieve vrienden achter en de luxe, de wetenschap dat je hier altijd eten kunt kopen, benzine kunt krijgen bij de pomp, water en elektrisch hebt en als het al uitvalt, dan duurt het niet langer dan een dag voordat het gemaakt is. Je kunt in NL vertrouwen op het openbaar vervoer en dat je - als je van A naar B reist - deze afstand toch normaliter binnen een bepaalde tijd kunt afleggen. Als het regent dan ben je in NL niet van de buitenwereld afgesloten omdat de wegen onbegaanbaar zijn geworden. Als je trek hebt in een ijsje dan kun je dat kopen én het is ook nog vertrouwd om het op te eten!! Dat is ook niet onbelangrijk.

Nou over deze problemen, leuke dingen, gevoelens van voldoening, verdriet en heimwee, onzekerheden, maar ook onze werkzaamheden en de mensen en kinderen die we daar tegen komen ga ik jullie - bij belangstelling - op de hoogte houden via mijn column.

Het worden geen verhalen met een roze wolk, soms zal het misschien niet zo gezellig zijn, maar dan is het hopelijk wel informatief. En wie weet wat voor leuke dingen daar juist weer uit voortkomen.

Het kan voorkomen dat ik – in de regenperiode bijvoorbeeld – niet in staat ben om bij een telefooncel te komen om mijn columns door te sturen. Dan moeten jullie even geduld hebben.

Verder kun je op de site van Aktie Benin onder gedachten en bezinning mijn motivatie lezen. Het is God die mij hiertoe heeft geleid en het is af en toe een harde strijd geweest.

Ook is het denk goed om te vermelden dat we géén salaris gaan ontvangen van de Stichting, maar alleen eten en drinken gaan krijgen.

Dit omdat we zélf willen dat het gedoneerde geld optimaal benut wordt voor de projecten van Aktie Benin.

Wel hebben we de afgelopen twee jaar – dankzij giften van vrienden en familie – het verzekeringsgeld voor 2005 en 2006 kunnen reserveren om in ieder geval o.a. ziektekosten te betalen en de AOW-verzekering – tegen de minimale premie – te kunnen voortzetten, want als we ook geen AOW hebben als we 65 worden, dan is het wel heel ernstig met ons gesteld. We vertrouwen erop dat er de komende jaren mensen zullen zijn die voor deze uitzending geld willen doneren om ons werk mogelijk te maken.

Zelf hebben we – uit privé middelen - in het vooruit - voor 2 jaar tandpasta, tandenborstels, maandverband, deo, vitaminepreparaten, scheerschuim en scheermesjes, zonnebrandcrême, knackworsten, pindakaas, jam en al dat soort spullen gekocht. Omdat we geen geld zullen hebben dit in de supermarkt in Benin te kopen. Als dat op is dan hoop ik dat de vrijwilligers en visite die gaan komen, dit soort spullen voor ons mee gaan nemen.

Ook hebben we onze laatste spaarcenten gebruikt om een 4-WD te kopen en deze nemen we mee naar Benin. In Bénin gaat de auto voor de projecten gebruikt worden en de stichting de benzine en het verdere onderhoud betalen.

De woning waar we komen te wonen is het gewezen kantoor van het SNV dat al drie jaar leeg staat.

De bevolking mag het gebruiken voor algemeen belang en de gemeenteraad heeft besloten dat wij met onze projecten daadwerkelijk voor het algemeen belang aan het werk zijn. (Dat vond ik eigenlijk ook wel.)
Dus vandaar dat we - gratis - in een prachtig huis komen te wonen en de vrijwilligers die komen werken zullen bij ons vertoeven. Onze huisraad gaat dus de huisraad van het vrijwilligershuis van Aktie Benin worden.

Dat lijkt me trouwens een van de moeilijkste dingen als ik daar zit, dat we nooit meer echt even privé met elkaar zullen zijn behalve op onze slaapkamer.

We willen dan ook instellen dat we die ruimte dan ook optimaal zullen benutten voor onszelf en dat er nooit!! iemand in mag komen. De woonkamer is een ruimte voor iedereen, onze zit/slaapkamer wordt ons privé woonkamertje.

Oja……. En onze Mechelaar Djodi, die gaat ook mee op avontuur.

Ik weet niet hoe je foto's kunt plaatsen, maar dat zal ik proberen uit te zoeken.
Verder heb ik al een aantal columns op onze site staan, die zal ik ook hier plaatsen.
Die gaan over de voorbereidingen.

18 september is mijn definitieve vertrekdatum.

[Marjan Kroone]

Ik heb onlangs bericht gekregen over Hélène- een van onze beschermelingen - en dat berichtje was positief. Dus ik zal het  verhaal maar even hier neerzetten en daarna nog gewoon wat verhalen van vrouwen die ik ken. Gewoon even om jullie wat bekend te maken met de cultuur waar wij tijdens ons werk mee te maken hebben.

Hélène is een meisje dat vorig jaar november op 12- jarige leeftijd onder mijn hoede is gekomen. Haar vader was overleden en in Benin heeft de vrouw (zoals in veel Afrikaanse landen) geen rechten, zelfs geen aanrecht.

Haar moeder viel dus toe aan de oudere broer van haar overleden man. Ze ging met haar kinderen bij hem wonen en alles leek redelijk goed te verlopen. Heleentje mocht ook gewoon naar school blijven gaan. Totdat de kinderen van de échte vrouw van haar oom ziek werden.
Er was geen geld voor medicijnen. Dus de tante besloot dat Heleentje (12 jaar en nog helemaal niet volgroeid ) maar uitgehuwelijkt moest worden. Een oudere man van midden dertig wilde Heleentje wel als 2de vrouw en zou dan de medicijnen voor de kinderen betalen.

Heleentje werd echter bang, haar moeder heeft geen rechten, dus kan haar niet beschermen, dus liep Hélène weg van huis. Ze kwam via iemand in de stad Natitingou bij mij terecht met het verzoek of ik haar kon helpen.

Op kosten van Aktie Benin is ze op het internaat in Natitingou geplaatst en volgt ze nu de eerste klas middelbare school. Haar resultaten zijn matig en dat moet nog verbeteren, anders kan ze daar niet blijven en moeten we een andere oplossing zoeken.

Echter Heleentje wilde met de kerstvakantie naar huis, het internaat sluit tijdens de schoolvakanties en de kinderen gaan dan naar de dorpen terug. Uiteraard was Heleentje bang voor haar tante terwijl ze wel ontzettende heimwee had naar haar moeder.

Jullie moeten je haar situatie voorstellen een klein meisje, uit een dorp, verlegen, weggelopen, ze voelt zich schuldig omdat ze niet aan de tradities heeft meegewerkt, maar is tegelijkertijd bang voor diezelfde tradities. Voelt zich besmeurd omdat ze haar familie niet heeft gehoorzaamd, maar kon ze ook weer niet gehoorzamen omdat ze heeft leren nadenken, omdat ze naar school is geweest en dus heeft geleerd dat dit niet goed is voor haarzelf, dit huwelijk.

Dan komt ze op een internaat terecht dat bestemd is voor de beste leerlingen uit de omliggende dorpen, die goed kunnen leren en dus over het algemeen lekkere haaibaaien zijn. Voor hen wordt betaald voor hun opleiding en Heleentje voelt zich minder dan niets, want immers zij gold zelf als betaalmiddel voor de medicijnen. Dat verschil beseffen die meiden dondersgoed hoor. Onderling klassenverschil is daar heel erg aanwezig.

In ieder geval, ik heb in overleg met de directie een brief op laten stellen dat Heleentje onder politiebescherming valt en onder  bescherming van het ministerie van onderwijs. Als Heleentje niet terug zou komen nà de kerstvakantie, dan zouden zowel de tante als de echtgenoot in de gevangenis komen. Ze heeft haar moeder dus kunnen bezoeken!

Maar mevrouw N’Tia heeft zich inmiddels ook over Heleentje ontfermd. Deze mevrouw gaat in het vervolg met haar mee haar moeder bezoeken en verder mag ze bij haar blijven in de stad tijdens de vakanties, want de familie heeft geen geld voor de reizen naar het dorp.
 
Mme. N’Tia is zelf vroeger als meisje van 12 weggelopen toen ze werd uitgehuwelijkt. Ze is bij de nonnen terecht gekomen, die hebben ervoor gezorgd dat ze haar schoolopleiding kon blijven volgen en nu is ze een zeer hoge piet op het postkantoor in Natitingou!

Ze ontfermt zich over meiden die weglopen en betaald hun opleiding. Ze heeft inmiddels haar hele huis vol met dit soort meisjes. Degene die ze zelf niet kan plaatsen probeert ze elders onder te brengen.

Dus als mensen zeggen dat de hulp aan één enkel meisje slechts een druppel op een gloeiende plaat is, vertel dan over Mme. N’Tia. Het zijn druppels die werken als een oliedruppel. Het worden vanzelf vlekjes…

Voetnoot: Het is in Benin bij de wet is het verboden om zulke jonge kinderen uit te huwelijken. In de praktijk gebeurt het echter gewoon. Net als besnijdenis. Dat is officieel ook verboden. Maar dat is een verhaal apart. Daar kom ik later zeker op terug. In de praktijk geeft dat problemen genoeg.

Wat kan het resultaat zijn als dergelijke jonge meisjes worden uitgehuwelijkt?
Ze zijn vaak nog niet volgroeid, raken toch zwanger, krijgen een kind op 12- 13- 14 jarige leeftijd. Het bekken kan de bevalling niet aan. Mogelijkheden tot keizersnede zijn er vaak niet – ziekenhuis te ver, geen geld – dus de jonge moeder blijft soms 3-4-5 dagen in de bevalling. Het kindje sterft en als de moeder dan de mazzel heeft dat zij niet ook dood gaat, dan weet ze haast wel zeker dat ze incontinent is na die tijd. Doordat ze zowel urine als faeces laat lopen gaat ze op den duur zo stinken, dat ze door haar man verstoten wordt en dan krijgt ze een leven als een paria. Met mazzel mag ze terug naar de familie maar bij veel stammen is dat niet mogelijk, want je verlaat dan bij je huwelijk voorgoed je geboortedorp als je met je echtgenoot meegaat.

In Noord- Benin in de regio Boukombé krijgen vrouwen gemiddeld op 14-jarige leeftijd hun eerste kind. In Zuid –Benin – waar alles al duidelijk meer ontwikkeld is – gemiddeld op 18-jarige leeftijd.
 
Veel meisjes in Afrika worden gewoon nog uitgehuwelijkt. In de dorpen zelfs de meesten. De echt grote steden, daar liggen dingen alweer anders.

Zijn de meiden niet naar de lagere school geweest, dan accepteren zij dat heel makkelijk.
Je moet je voorstellen dat je als baby tot de leeftijd van een jaar of 3 de hele dag veilig bij je moeder achterop haar rug zit, terwijl je moeder aan het werk is. Er wordt niets met je gedaan op educatief niveau. Want er is niets en het is de moeder ook nooit geleerd. Je wordt gekoesterd totdat je kunt lopen en werken. Dat is ook het enige wat je al een beetje leert: werken.
Je hebt rust dotdat je drie jaar oud bent. Dan mag je écht aan het werk.

Geen lagere school voor jou, misschien voor je oudste broer, als de familie genoeg geld heeft. Maar voor jou wordt het wel heel lastig. Je bent maar een meid.
Je mag water halen, soms kilometers ver. Hout sprokkelen, je broertjes en zusjes op je rug meesjouwen. Je mag roeren in de grote etenspot met het gevaar dat je je brand aan het hout of het water. (Veel brandwonden bij dit soort kleine kinderen. Ook overlijden er jaarlijks ca. 1.5 miljoen mensen, vooral kinderen als gevolg van de inademing van de zwarte roet bij dergelijke houtvuren.)

Als je 5-6 jaar oud bent en je woont in een dorp langs de asfaltweg, dan mag je misschien wel benzine verkopen langs de kant van die weg, in plaats van op het land werken of het huishouden doen.
De hele dag boven die dampen hangen en opletten dat je niet op de weg zelf komt, want auto’s hanteren de wet van het recht van de sterkste.

Meiden die na zo’n jeugd uitgehuwelijkt worden weten niet beter en accepteren dat gewoon.

Echter zodra ze naar de lagere school zijn geweest merk je zo een verandering in hun denkwijze en gedachten patroon. Ze leren nl. dingen vanuit een andere hoek te zien. Je leert rekenen en dus zelfstandig nadenken. Vooruit zien als het ware. Ook proef je kennis en krijg je de behoefte om door
te leren, meer te leren, misschien een beroepsopleiding doen… Dat laatste is de droom van veel kinderen op de lagere school. Ze zijn weetgierig geworden, hongeren naar meer.

Nou ik wilde nog enkele levensverhalen van vrouwen die ik tegenkwam hier plaatsen, waarbij je dus goed kunt zien hoe het anders kan lopen met alleen de lagere school. Niet alleen mevrouw N’Tia en Hélène zijn een goed voorbeeld (zie mijn vorige column), ook deze onderstaande vrouwen.

De moeder van Joseph Tibouté, een van onze studenten.
Ze is op deze foto ongeveer 47 jaar (mijn moeder ernaast is hier 72 !)
Toen de moeder van Joseph zeven jaar oud was woonde zij in een dorp waar het -- nog steeds ! – heel gewoon is dat je op je ca. zevende uitgehuwelijkt wordt aan een man uit een ander dorp.

Haar toekomstige echtgenoot was al heel oud (wat wil je in de ogen van een kind van 7) toen haar ouders haar uithuwelijkten en hij kwam iedere maand naar het dorp om te kijken of haar borsten al groot genoeg waren, zodat hij haar mee kon nemen.
Ook  controleerde hij of ze al goed op het land kon werken, eten kon koken en voor het huishouden kon zorgen.

Toen haar echtgenoot haar kwam ophalen was ze ongeveer twaalf.
Ze wilde niet met de man mee en huilde en smeekte haar ouders of ze niet bij hen mocht blijven, maar ze moest van haar ouders. Het was een ereschuld. Er was immers voor haar betaald. Haar vader heeft in die tijd 200 FCFA voor  haar gekregen, dit is ca: 30 eurocent.

Ze is dus nooit naar de lagere school geweest; ziet eruit alsof ze 70 is en heeft 6 kinderen gekregen waarvan 1 overleden.  Echter ze verheugd zich in de jeugd en is nu heel gelukkig omdat ze weet dat Ca. 20 procent van de meisjes in de dorpen nu naar de lagere school toegaan en dat deze meiden - als zij uitgehuwelijkt worden weglopen van huis!

Dan hebben we Juliette
De vrouw die inmiddels eindelijk een kind heeft dat is blijven leven.
Haar eerste 4 kinderen zijn overleden voor de geboorte, door een simpel rhesus antagonisme. (Dit vermoedde ik, dus de laatste zwangerschap heb ik haar naar Cotonou gestuurd en is zij hierop gecontroleerd en met een simpel spuitje was het probleem opgelost. Wel moest ze hiervoor naar een ziekenhuis 650 km naar het zuiden toe gelegen reizen en heeft ze meer dan 4 weken moeten wachten – bange weken – voordat ze eindelijk de benodigde stof konden krijgen om haar in te spuiten.

Ze woont nu in het noorden van Benin maar komt oorspronkelijk uit Burkina Faso en is weggelopen toen zij 13 jaar oud was omdat ze als 2de vrouw werd uitgehuwelijkt aan een oudere en zeer rijke man.

Daarmee heeft ze haar familie ten  schande gemaakt en haar ouders nooit meer gezien. Wel heeft ze gehoord dat haar vader blij was dat haar eerdere kinderen zijn overleden omdat ze niet had mogen weglopen. Dat is haar straf. Ze kan nu niet officieel trouwen met haar huidige Beninse man omdat ze illegaal is en dus geen papieren heeft.

Dan hebben moeder  van Martin
Haar man had een baan de weg, hij hielp wegen aanleggen. Hij is 14 jaar geleden gestorven en zij bleef achter met 4 kinderen geen geld. Omdat er geen inkomen meer was, moesten alle kinderen moesten van school omdat ze moesten werken voor eten. (Zij woont in de grote stad en heeft in haar ethnische groepering en omdat ze in de stad woont, niet te maken met de traditie dat zij aan de familie van de man toebehoort.)

Maar, geen van de kinderen heeft de lagere school afgemaakt of een opleiding genoten.

Martin kan niet trouwen omdat hij, buiten dat hij geen vast werk heeft, ook als enige jongen in het gezin de plicht heeft om voor zijn moeder te zorgen. Vaak werkt hij bij cafetaria’s waar hij als loon een maaltijd per dag ontvangt die hij met zijn moeder deelt.

Vorig jaar had hij voor 4 maanden werk als bewaker bij een Franse organisatie die aan het bouwen was. Hij had voor het eerst een écht salaris en kreeg ook nog 2 maaltijden per dag van de nonnen. Hij was heel gelukkig. Toen ik hem vroeg wat hij nu met het geld ging doen antwoordde hij dat hij spaarde voor een nieuw dak voor het huisje van zijn moeder. Want in de regenperiode had ze hard gehuild omdat het zo lekte…. Martin is overigens al eind twintig.

De moeder van Josephine Somma (een van onze andere studenten).
Haar man stierf 2 jaar geleden vlak voor Josephine haar opleiding tot verloskundige zou beginnen in Cotonou, een stad in het zuiden van Benin.

De vader overleed op maandag, ten gevolg van een ongeluk met een taxi-brousse (zie foto) die hij had genomen om zijn zieke zoontje naar Tanguiéta naar het ziekenhuis te brengen. Het kind bleef met een van de zussen achter in het ziekenhuis omdat het moest worden opgenomen.

Pa zou naar huis gaan om te vertellen hoe de stand van zaken was. Een ongeluk in Afrika heeft meestal dodelijke afloop. Slechte wegen, volle auto’s en geen medische hulp mogelijke.

In ieder geval, maandag’s overleden, dinsdag’s begraven en donderdag’s kwam de huurbaas vertellen dat de moeder op straat stond met 8 kinderen omdat de huurbaas vond dat de moeder niet voor de huur kon zorgen.

Dit terwijl zij degene was die voor de centen zorgde, altijd op de markt werkte voor het geld en meer inkomen! Ook hier geldt weer, geen rechten, zelfs geen aanrecht.
De moeder vond op dat moment dat Josephine maar thuis moest blijven om haar te helpen aan geld te komen. Ik heb haar kunnen uitleggen dat Josephine nog drie jaar naar school moest, maar dat ze daarna meer geld en vastigheid zou hebben dan ze ooit zou krijgen met de verkoop van knoflook op de markt. (Dat moest ze gaan doen van de moeder.)

Deze vrouw woonde – gelukkig - ook in de grote stad, dus dan heb je niet zo sterk de plicht je aan de rurale tradities te houden waardoor je naar de broer van je man toe moet. Haar zus woont ook in Natitingou dus zij woont nu alweer een paar jaar met al haar kinderen bij haar zus. Dat is ongelooflijk, die drie kamers die de zus deelde met haar man en eigen gezin, worden nu gedeeld door twee grote gezinnen. Daar wordt ook geen moment over nagedacht. Je familie is in nood dus je helpt.

Josephine is inmiddels bijna klaar met haar studie, dus die kan straks haar moeder financieel gaan ondersteunen. Ook de andere zus is inmiddels getrouwd en de deur uit.

Maar Josephine zal het niet gemakkelijk krijgen met de familie die als een grote last op haar schouders zal rusten.

Nou als afsluiter een vrouw uit de bergen die ik tegen kwam.
Ze woont in een klein dorp en verzamelt iedere dag  zware boomstammen die zij op haar hoofd naar de markt draagt.

Vergis je niet die vrouwen dragen 15-20 km lang zo’n 50 kg (of misschien wel meer) aan boomstammen op hun hoofd. Lopen daarmee naar de markt en als ze hun waren niet verkopen, dan weer terug ook. Haar haren bovenop haar hoofd waren verdwenen en zij kan haar nek niet meer naar links of recht buigen omdat alles is versleten.

Deze vrouw doet dit werk al sinds ze een klein meisje is en is zo gespierd maar ook al
zo oud voor haar leeftijd. Ze is nooit naar school geweest en spreekt ook weer alleen de lokale taal. Het zijn twee vrouwen die samen de zware last op het hoofd moeten tillen en ook op de markt is de hulp van twee anderen nodig om de boomstammen van haar hoofd af te kunnen krijgen.

Zijn de vrouwen nog jong, dan kieperen ze die stammen van hun hoofd. Echter als ze ouder zijn, zijn ze daar te versleten voor.

En dan zijn er nog mensen die durven te zeggen dat de vrouwen in Afrika sterk zijn en dat soort dingen kunnen omdat ze dat gewend zijn...

Nou dit was even een extra bijdrage.

Een hartelijke groet,
Marjan

[j@f@]

tja........

[Marjan Kroone]

Om zélf alles te regelen voor je emigratie, zelf een organisatie op te zetten en dan ook nog te gaan werken in een ontwikkelingsland, nou daar komt heel wat bij kijken.

Het is een stuk gemakkelijker om via een grote, bekende organisatie uitgezonden te worden. Dan hebben zij alles geregeld en hoef je alleen maar wat formulieren in te vullen. Nu moet je zorgen dat je eerst recht krijgt op die formulieren.

Ik heb gemerkt dat je een huid moet hebben als een olifant, engelengeduld en een doorzettingsvermogen van hier tot Tokio.

We zouden een extra container hulpgoederen verzenden met burgertransport, opdat de ATOSgroep in januari de aggregaten en andere benodigdheden zouden hebben om aan de slag te kunnen als zij in hun geplande vakantie bij ons komen werken.

Krijg ik te horen van de expediteur dat een container met 2 aggregaten een probleemdossier gaat worden. De douane in Benin is autonoom en kunnen dus zelf bepalen hoeveel invoerrechten ze heffen op een container.

Als de container na 150 dagen nog niet de haven uit is, valt de container aan de haven en mag de inhoud verkocht t.b.v. henzelf!

Aggregaten betekent handel, dus we zullen heel, heel veel geld moeten betalen om die dingen de haven uit te krijgen. Je koopt als het ware je goederen weer terug. Dat het hulpgoederen zijn interesseert de douaniers niets. Ze willen geld zien en veel geld.

Dit gebeurd ook met andere hulpgoederen en daarom laten veel organisaties op een gegeven moment de container maar in de haven liggen te rotten, omdat er zoveel geld betaald moet worden voor de goederen en dat geld is er niet (kleine stichtingen zoals de onze) of de te betalen som overtreft de waarde van de goederen.

Na maanden worden hele containers medicijnen en dergelijke vernietigd omdat deze niet meer gebruikt kunnen worden.

Zucht. Oplossing zoeken……..

Dan de auto. Krijg ik afgelopen donderdag een brief dat de ministerie heeft besloten – om geen precedent te scheppen en door de burgerluchtvaartmaatschappijen niet van oneerlijke concurrentie te worden beschuldigd – dat de auto met hulpgoederen toch niet mee mag. Verschepen we de auto per boot dan zijn we dus weer duizenden euro’s kwijt – inclusief het door de douane heen loodsen.

Ook hier moet je weer gewoon je auto terug kopen, bovendien wordt onderweg door het personeel van de ROROboot (overwegend Aziaten en Oost-Europesen, zo is mij verteld) alles wat kostbaar is aan je auto, verhandeld in havens die eerder worden aangedaan dan Cotonou. En de rederij kan daar niets tegen doen. Ze waarschuwen alleen netjes dat dit gebeurd en dat je een gestripte – beschadigde - auto afgeleverd gaat krijgen (wat er nog niet af is verdwijnt wel in de haven van Cotonou en dan kun je je eigen auto-onderdelen weer terugkopen in de wijk ZONGO). De auto komt vervolgens pas vrij na de willekeur en de zin van de havendouaniers en is mede afhankelijk van de zak geld die je meebrengt.

En we willen alleen maar komen helpen. En zonder auto gaat dat niet!

We hebben een auto nodig in een land met vrijwel geen en zeer slecht openbaar vervoer en zulke slechte infrastructuur, niet alleen qua wegen, maar ook qua communicatie-systemen.

En dus weer proberen een andere oplossing te vinden… De auto's daar zijn waardeloos, slecht onderhouden, als je een tweedehandse koopt en geld voor een nieuwe hebben we niet. Bovendien is onze eigen auto helemaal aangepast op Afrika.

En met zo'n zelfgemaakte speelgoed auto als op de foto daar red ik het niet mee.

Dit soort dingen gebeuren overigens niet alleen in Benin maar in alle derde wereld landen. Of ik nu mensen spreek die in Zuid Amerika, Afrika of India werken. Het is een pot nat. En als je je daardoor uit het veld zou laten slaan is de kleine man er weer de dupe van.

Verder heeft iemand die ons zeer na staat te horen gekregen dat zij een groot kwaadaardig gezwel in haar darmen heeft. Afgelopen donderdag is gekeken naar uitzaaiingen, daar komt de uitslag komende week van. 25 augustus moet ze bij het Antoni van Leeuwenhoek komen.

Dit kunnen we er net even niet bij gebruiken. Nooit natuurlijk!!

Maar het drukt me wel met de neus op het feit dat ik – als er dus iets gebeurd met iemand van wie ik houd – niet terug kan komen om afscheid te nemen of naar de begrafenis te gaan.

Dat zal ik alleen bij grote uitzondering kunnen doen want daar is gewoon geen geld voor. Ook deze tickets moeten we privé betalen en de overwaarde van ons huis raakt anders wel heel snel op.

Deze week een brief gehad van het “Ministère d’Etranger” ( Ik zou het autorisatienummer van Aktie Benin per post toegezonden krijgen hadden ze mij beloofd).
Nou eerst zien dan geloven. Komt er toch woensdag een brief!! Jawel, met een prachtige tekst en vol complimenten over ons werk en dat ze er mee bezig zijn, het dossier in goede handen is en ze hopen over enkele weken de autorisatie af te ronden. GGGRRRRR (En het is slechts het 4de dossier dat ze nu hebben, alles steeds weer kwijt geraakt.)

Nou en òf ze die autorisatie over enkele weken af ronden. 18 September vertrekt deze pitbull naar Benin en ik blijf net zolang op het kabinet zitten totdat ik mijn nummer heb!

Maar zou je niet moedeloos worden van al deze tegenwerking? Ik kijk maar naar foto’s van mijn kindjes daar, dan weet ik dat ik door moet gaan. Maar het is en blijft een hard gelag.

Nog wat leuks gebeurd deze week? Ja, afgelopen maandag met Hedwig wezen wandelen in Dwingeloo en andere gezellige dingen gedaan daar in de buurt. Ons laatste dagje Drenthe.

Woensdag twee leuke studenten op bezoek gehad. Annegreet en Alexander. Ze komen ons een heel jaar helpen als ze klaar zijn met de studie. Zoals het nu lijkt volgend jaar oktober.
Ze zijn jong en onervaren en zullen heel veel moeten leren voor ze qua werk hun draai zullen hebben gevonden. Maar Jetse en ik hadden er een goed gevoel bij en hebben het idee dat ze de potentie zeker hebben.

Lieve lezers, dit was week 6 voor mijn vertrek. Vanaf vandaag nog 5 weken te gaan.

Ik wil eerst alle narigheid hier proberen te regelen voor ik mijn hoofd ga breken over de problemen die daar zullen komen. (geen auto, geen communicatie, geen man die me support en voor me zorgt…. Geen hond om mee uit te waaien als ik het niet meer zie zitten.
Ook voor Djodi moet nu een andere oplossing worden gevonden.)

Nou ja, we zullen wel zien.

Een hartelijke groet,

Marjan

[Zwever]

Ongelofelijk dat je zo uitgeleverd bent in de handen van mensen die uit álles een slaatje willen slaan...

[Marjan Kroone]

Weer wat hoop. Er schijnt een stichting in Amsterdam te zitten die in iedergeval containers verschepen naar Oost-Afrika, voor daar werkzame stichtingen en die schijnen heel goed aan te komen.

Ik ga morgen bellen of ze zoiets ook doen voor West-Afrika en of het voor ons betaalbaar is.

Hoop dat velen van jullie in gebed bij me willen zijn, zonder hulpgoederen kan ik niets beginnen in Benin.

Liefs,

Marjan

[Pleun]

quote:

Marjan Kroone schreef op 16 augustus 2004 om 09:34:
Geen hond om mee uit te waaien als ik het niet meer zie zitten.

Ze hebben in Afrika toch genoeg andere leuke beesten?  

[Marjan Kroone]

Hallo Pleun,

Beesten genoeg in Afrika en ook honden genoeg, maar ik houd van mijn dieren en zorg voor ze als ik ze neem. Djodi is mijn hond waar ik voor zal zorgen, omdat ik die taak op mij heb genomen toen ik haar kocht.

Ik vind niet dat zij nu - omdat wij gaan emigreren - maar naar een ander gezin of asiel moet.

Bovendien, de honden in Afrika hebben vele ziektes, bij ons in de regio komt hondsdolheid veel voor, dus dan zal ik eerst een klein pubje weer helemaal moeten laten inenten en de hele ratteplan. Ook geen punt, maar Djodi hoort vooralsnog bij mij.

Ook valt er weinig uit te waaien daar, want ze mag van de dierenarts niet eens van het terrein af om te voorkomen dat ze met onbekende virussen of bacteriën wordt besmet en daaraan overlijdt. Onze dierenarts gaat Djodi helemaal sponsoren, opdat ik toch nog iets van mezelf daar zal hebben.

Want je moet je voorstellen dat ik vooralsnog eerst alleen - voor ca. 1 jaar - zal wonen en werken. Mijn man komt namelijk pas later, de kinderen studeren hier en ik zal tot eind december helemaal niemand hebben die uit mijn cultuur komt. Met Kerst komt gelukkig mijn dochter 3 weken.

Wel werk ik kei en keihard met de locale bevolking, altijd in het frans, met zeer veel moslims, zonder goede uitrusting, zonder auto dus eerst, zonder electriciteit of telefoon of internet. Bovendien: ik kom 800 meter van het ziekenhuis te wonen, dus als er wat is komen ze bij mij. Ik ga 10 meiden (pubers) in huis nemen om de middelbare school te gaan doen in Boukombé.  Meiden die ver weg wonen en wiens ouders geen geld hebben.

Er gaan vanaf januari altijd vrijwilligers komen uit NL om te werken. Daarom moet ik vooruit om het ziekenhuis en vrijwilligerstehuis te regelen.

Maar ik heb dus nog steeds niets van mijn eigen familie of iets van mezelf daar.

Al onze prive bezittingen zijn aan het vrijwilligershuis geschonken. Dus het stukje "dollen en uitwaaien" dat ik nodig heb, zou ik zo mooi  bij Djodi kunnen halen. Die is gewoon altijd blij als ik thuis kom.

Maar... Afriqiah is aan het bekijken of ze in december met mijn dochter mee kan komen, die dan Kerst bij mij komt vieren. Air France is te duur voor ons, met Afriqiah vliegen scheelt honderden euro's. Dus ik hoop dat Djodi betaalbaar over kan komen. Anders was het gratis geweest. En als je al je geld wegdoet, dan moet je gewoon van gratis of bijna gratis de dingen zien te regelen.

Echter, mijn vertrouwen is groot en de kracht navanant. Alleen, heel egoïstisch hoop ik dat in iedergeval mijn doggy snel kan komen. Al is het maar voor the exercising.

Lieve groetjes,

Marjan

[motor]

ik heb diepe respect voor jullie. Tuurlijk ik weet dat je hiervoor kracht krijgt maar toch.

Vraag, mocht je daar ziek worden hoe gaat het in zijn werk met de kosten welke je maakt. Ben je daarvoor verzekerd?

[Marjan Kroone]

Hallo Motor,

Lief dat je je bezorgd maakt.

Ik ga vanmiddag toevallig naar de apotheek.
Lloyds Apotheken is een groot bedrijf die ons sponsoren met medicijnen voor onze kinderen. Degene die daar overgaat vroeg dus ook op een gegeven moment:
En jullie, wie zorgt voor jullie?

Toen hebben ze besloten dat we alle medicijnen tegen de tropische ziektes die we daar kunnen krijgen van hen gesponsord krijgen. Een tropenarts heeft de lijst samengesteld en vanmiddag krijgen we een hele zak medicijnen met uitleg erbij.

Zelfs een noodkit HIV-besmetting - voor als we een prikaccident hebben met een AIDSpatiënt. Dan kun je een chemokuur nemen en heb je 78% kans dat het virus zich niet installeerd.

Het is God die op deze manier voor ons zorgt. Ik vroeg nergens om en die man maakte zich bezorgt. Zo lief.

Verder hebben wij een verzekering en hebben familie en vrienden het geld voor de komende twee jaar alvast betaald aan de stichting.

Ik heb er alle vertrouwen in dat het geld voor het vervolg daarvan ook gaat komen.

Blijft onverhoopt het probleem dat - ook in ons gezondheidscentrum - alleen basale hulp aanwezig is. En het vliegveld ligt 700 km naar het zuiden toe, dus als we een blindedarm krijgen dan moeten we naar de stad en ons in Benin laten opereren.
Hartaanval of iets dergelijks is gewoon einde oefening. Daar zijn - zeker in het noorden - geen artsen of mogelijkheden voor.

Maar God stuurt ons daar niet naar toe om gauw dood te gaan. Dat kan ik me niet voorstellen. Volgens mij moeten we eerst nog wat werk verzetten.
En voordat het allemaal goed loopt zal er nog heel wat water door de rivier stromen...

Wel enorme kriebels in mijn buik, nog 4 weken en dan vertrek ik. Het komt zo ontzettend naderbij nu en is zo anders dan anders omdat ik normaal 2 keer per jaar voor 6 weken ga en nu dus echt wegblijf.......

Liefs,

Marjan

[Rianne]

Sterkte en succes met alle voorbereidingen!
Wat een ENORME stap die je gaat zetten, ik heb er echt veel waardering voor.
Dat je zoveel van jezelf opzij wilt zetten om mensen te helpen...
Ook is geld heel belangrijk. Is er geen rekeningnummer, waar mensen geld naar over kunnen maken? Ook via dit forum kan je financieel support krijgen.
Wat vreselijk veel voorbereiding moet je doen. Heel erg veel sterkte gewenst!!

[Marjan Kroone]

Hallo Rianne,

Giro 249053
Stichting Aktie Benin
Postbus 108
9780 AC Bedum

We hebben overigens ook een mooie site. (althans wij vinden hem mooi...)

Ik wil echt mijn wekelijkse perikelen hier ook gaan plaatsen.
Dan zie ik vanzelf wel of men geinteresseerd is of niet. Stoppen kan altijd nog.
De komende weken is nog een beetje gericht op de voorbereidingen, maar daarna wordt het echt Benin...

Enne... bidden om kracht in bepaalde situaties daar kan ik ook hier vragen.
Dat zal kracht geven als veel mensen bidden. Heb ik nu al twee keer echt als heel positief ervaren. Geweldig.

Liefs,

Marjan

[Rianne]

Ik ben in elk geval wel geinteresseerd. Lijkt me heel interessant om te lezen hoe alles gaat.
De site werkt bij mij niet, ik kom niet in het menu aan de linkerkant, terwijl ik wel Java op de computer heb. Ik gaf je site aan een vriendin door en ook zij komt er niet op. Enig idee hoe dat komt?
Jullie hebben dus ook plaats in het huis voor vrijwilligers? Het is echt helemaal jullie eigen opgezette actie?

[Marjan Kroone]

Hallo Rianne,

Ja het is echt een helemaal door mij opgezette aktie.

En ja, we willen heel graag vrijwilligers die komen helpen!

Verzoeken voor medisch en onderwijspersoneel komt nog op de site te staan.
Maar ook voor de weeshuizen.

Het klopt dat de site niet voor iedereen te openen is. Die klacht hebben wij de afgelopen weken meer gehoord. De webmaster gaat er 2 september mee aan de gang, maar ik zal hem even mailen en misschien heeft hij een andere oplossing.

Ik heb zojuist mijn column van deze week klaar en zal deze hier ook plaatsen.

liefs, Marjan

Het antwoord over het openen komt nog...

Ik hoop dat je hier iets mee kunt Rianne.
"Misschien toch even opnieuw Java installeren via de site. 2 september gaat dit als hot -item meegenomen worden in de wijzigingen van de site...."

groetjes, Marjan

[Marjan Kroone]

Nou, ik bedenk me wel twee keer voor ik weer ga emigreren.

Wat een gedoe, niet alleen qua werk, maar ook qua emoties. Normaal wordt ik altijd wel een keertje wakker s’nachts, maar nu slaap ik slechts een stukje van de nacht…

Zelfs Jetse doet gezellig met mij mee, dus liggen we s’nachts om 3 uur al heerlijk te bomen over hoe dit moet en hoe dat moet en dat we de tijd wel door komen, dat we het wel redden om zolang van elkaar gescheiden te zijn. Dan bid ik dat hij eerder komt, ik hoop dat dat ook gaat gebeuren, maar ja, we wachten maar af.

Het is vreselijk om zolang zonder hem te moeten! Ik denk steeds: we zien elkaar in ieder geval over 9 x 6 weken weer. Dat lijkt beter te dragen.
Jullie moeten weten, wij werken en wonen al 20 jaar samen. Doen dus ook hetzelfde werk, in dezelfde ruimte. Wij zijn eigenlijk dag en nacht bij elkaar, behalve als ik in Benin ben…. Hij is mijn vriend en maatje en mijn alles. Dus zo groot is de drive om deze droom te gaan waar maken.

Voor wat betreft de auto, daarvoor komt hopelijk het alternatief dat deze met Merci Ship de Anastasis mee mag. Het is nog lang. lang niet zeker, maar het idee is geopperd en het verzoek is ingediend. Dus ik hoop eerst maar even, voor die benodigde moed. Bij nee zie ik wel weer.

In dat geval zou de auto in goed en veilig in Cotonou aankomen (rond volgend jaar mei – juni !!) en dan heb ik tijd genoeg om uit te zoeken hoe ik dat ding op een fatsoenlijke manier de haven uit kan krijgen. Een mens moet vertrouwen houden en ik vertrouw op mezelf, dus ook dat moet goed gaan komen.

Komt wel om de hoek kijken dat ik dan 9 à 10 maanden geen vervoer heb in Benin.
Nou, afgelopen woensdagnacht de knoop maar doorgehakt, ik koop een brommer. Ja, mensen die mij kennen lezen het goed: Marjan koopt een brommer in Benin!

Ik heb ooit een blauwe maandag een brommer gehad en stopte bij iedere bocht om met mijn voeten op de weg deze bocht te kunnen nemen. Nu gaat diezelfde Marjan weer een brommer kopen en heeft ze zich voorgenomen om dan maar op de brommer – 50 km door de heuvels over gravelroad – naar Natitingou te gaan indien ze gek wordt van het dorp.

Dus 100 km op een brommertje door de Afrikaanse natuur om te kunnen chatten met mijn man en kinderen. Nou dat opent in ieder geval weer perspectieven. Het feit dat ik dit straks kan doen. Nu moet ik het nog durven in de praktijk.

Wat zal ik janken af en toe, als ik met een lekke band in de in niemandsland sta in de brandende zon. Noodpakketje mee om te overnachten ergens.

Jetse gaat me nog leren hoe ik een band moet plakken en verder heb ik veel schietgebedjes en draaiende duimen nodig als ik de heuvels afga naar beneden… Ik krijg al pijn in mijn buik als ik denk aan het stuk langs het ravijn waar ik dan langs moet. Met de auto ben ik al huiverig daar. Dat wordt geheid lopen dat stuk. Komt nog bij dat ik hoogtevrees heb....

Maar… dan kan ik tenminste alvast op de brommer naar dorpen als Manta ( 15 km) en Korenthière (20 km) om daar voor te bereiden dat we met het rijdend lab en de voorlichtingsprojecten gaan langskomen in de toekomst.

Dit voorbereiden betekent vooraf gesprekken met de wijze mannen van het dorp en als die toestemming geven, dan kan ik verder met de vrouwen om hen te mobiliseren en zorgen dat we van start kunnen gaan en dat het goed bekend is als de auto in Benin is.

Op de fiets kan natuurlijk ook, maar ik geloof dat we vorig jaar 3,5 uur over totaal 13 km door de heuvels naar en van Togo hebben gedaan, om de mails te versturen.

Dus ik denk dat ik een dag kwijt ben als ik – hele stukken echt off road – naar Korenthière zou gaan op mijn fietsje. Wel een prachtige weg trouwens – met de auto.
Door een stuk rivierbedding, door bos, over heuvels. Hoop dat ik het op de brommer ook zo mooi zal vinden.

Nou ja, zoals ik al zei. We houden de moed erin.

Een hartelijke groet, nog uit Bedum,

Marjan

[Marjan Kroone]

Het is ongelooflijk hoe snel de tijd vliegt.
Afgelopen zondag nog een klein emotioneel drama in huize Postma-Kroone.

In de kerk al het gevoel van: Straks niet meer in deze vertrouwde ruimte. Hoe graag ik ook in Benin naar de kerk ga, dit is toch eigenlijk vertrouwder voor me dan ik voorheen bestefte. Onder de boom een mis meemaken is ook geweldig. Maar misschien denk ik dan wel met wat weemoed aan dit kleine kerkje in Bedum.

Jetse komt met een bak koffie aanzetten en zegt: Zo lieverd, nog 3 zondagen te gaan. Wat wil je doen? Nou, opeens gieren, brullen. Ik weet het niet ! Wat wil een mens nou doen als hij nog 3 vrije zondagen in Nederland heeft? Snik, snik, ik wil naar Bargercompascum, naar het veenkoloniaal museum.

Rustig lieverd, dan doen we dat. Gier, snik, brul, neeeeeeee dat wil ik alleen met de kinderen, dat deden we vroeger ook en Paul heeft morgen nog een toets en Hedwig zit op Texel…

Kortom, teveel emoties. Gelukkig dat Sharon mij Reiki wilde sturen, want opeens werd ik helemaal rustig. Ik wil de bloeiende heide zien. Wij naar Dwingeloo en een prachtige wandeling gemaakt.  Ook daarna nog rustig. Dank hiervoor. Dat was echt even nodig.

Jetse op maandagmorgen om 4u45 naar het station in Groningen gebracht voor een stage van een week in het ziekenhuis in Delft en Rotterdam. Ik zou deze stage ook doen, maar kan het niet meer opbrengen. Wil deze week rustig afscheid nemen van vrienden en vriendinnen.

Dinsdag kwamen Paul en Amber nog een laatste keer een hele dag bij me langs.
Op een gegeven moment ging ik even met Djodi wandelen en de pijn die ik toen voelde…
Het was alsof mijn hart eruit werd gesneden, echt lichamelijk. Dit is niet te dragen. Een jaar lang niet meer zo'n dag samen!!
Elkaar getroost en alles uitgesproken en dan weet je dat het toch goed is, dat je verder moet gaan. Die kids die redden het wel, ook zonder mij. Hoeveel kinderen hebben al op jonge leeftijd geen ouders meer?

De rest van de week kon ik aardig relativeren en het was heel fijn om van sommige mensen nog zo persoonlijk afscheid te kunnen nemen.

Zojuist met Christa een wandeling gemaakt door de stromende regen met onze honden.
WAUW !! Als ik het straks heet heb dan denk ik met plezier aan dit natte pak terug.

Daarna lekker naar de Aldi, chocolade gekocht, dus deze zonde hebben we ook weer achter de rug, nu het nog kan. Staks eet ik weer bij Ibé, mijn favoriete eettent (zie foto)

Jetse een weekje weg, voorproefje voor zo dadelijk als ik vele maanden zonder mijn kerel moet zijn en zit op die plek op deze aarde waar ik niet om heen kan:

Het blijft

Natuurlijk wentelen de seizoenen door
bevallen vrouwen en worden anderen bevrucht
zout de zee zich verder, betrekt boven mij de lucht
en hoort er niemand wat ik hoor

zeker, ik ben de ontdekker van mijn land
maar mijn plek die met een geheim begon
wentelt zich almaar in lucht en in zon
en jaagt hier mijn hart en ziel in brand

om mij heen wuift blozend het graan
vers fruit groeit me voor de voeten
je suis très fort, ik kan de wereld aan

om mij heen zijn de mensen waarvan ik hou
de voorspoed hangt genadeloos in mijn lijf
maar als ik wakker word, denk ik aan jou

Schrijver: Mathieu Bosch, 30-08-2001

Fijn weekeind allemaal,

Marjan http://www.aktiebenin.nl

[Zijnkind]

Het reinier de graafgasthuis in Delft zei je? Ik werk daar. Wat voor stage is dat?
edit:Laat maar. Ik heb net met Jetse gesproken. Mijn immunologisch lab is vlak naast het bacteriologisch lab waar hij heeft meegekeken. Jammer dat je er niet bij was, Marjan.

[Marjan Kroone]

Een stage betreffende tropische parasitologie en het opfrissen van bacterio en dergelijke.

Ook het onderhoud (slopen   en repareren) van medische aparatuur die we gebruiken in de tropen, zoals een spectrofotometer, microscopen en dergelijke, met zo weinig mogelijk middelen proberen de klus te klaren. Immers nieuwe onderdelen is moeilijk straks.

De stage is georganiseerd via Hamlo. Een vereniging van vrijwilligers die met name mensen onder andere technisch ondersteunen die in de tropen gaan werken en daar laboratoriumbepalingen gaan doen.

Ik heb geen idee in welke ziekenhuizen Jetse zit. Ik geloof in Rotterdam in het universiteitsziekenhuis.

Zal het hem vanavond vragen als hij weer terug komt.

We hebben meerdere stages gelopen de afgelopen maanden. Onder andere ook een stage betreffende malariadiagnostiek en TB diagnostiek en behandeling. Alles zo veel mogelijk gericht op de weinige middelen die we straks in Benin tot onze beschikking hebben.

Voor TB hebben we bijvoorbeeld geen rontgenapparatuur. Dus puur diagnostiseren via mic-werk en ziekteverschijnselen van de patiënt. Die mic is zo belangrijk voor ons straks...

Groetjes,

Marjan

[Marjan Kroone]

quote:

Zijnkind schreef op 27 augustus 2004 om 16:04:
Het reinier de graafgasthuis in Delft zei je? Ik werk daar. Wat voor stage is dat?
edit:Laat maar. Ik heb net met Jetse gesproken. Mijn immunologisch lab is vlak naast het bacteriologisch lab waar hij heeft meegekeken. Jammer dat je er niet bij was, Marjan.

WAT LEUK !!!!!!!!!  Ik ben benieuwd naar wie je bent en wat Jetse me verteld!!!!!!

Wat is de wereld klein!

[Zijnkind]

Wie ik ben? Zie mijn homepage...link zit ergens in die grijze balk. Staat ook iets op van mijn werk.

Ik geloof dat Jetse puur via de microscoop diagnosteren al niet meer zo ziet zitten   . Best wel moeilijk. Maar we hebben maar kort gesproken. Zelf ben ik niet zo bekend met die parasieten, amoeben en andere tropische beestjes. Ik denk dat na een tijdje Benin jullie ook ons meer kunnen laten zien aan preparaten enzo dan andersom   .
Naast immunologie ben ik meer bekend met het klinisch chemisch en hematologisch werk. Op die vakgebieden gaat de nadruk liggen bij jullie werk begreep ik? Bloedgroepenbeapling en dat soort werk.

[Marjan Kroone]

Wat leuk Peter, die site en ook die foto's.
Ik vind het altijd zo leuk als je van iemand een foto kunt zien. Dat visualiseert een beetje met wie je praat.

Ja, leuk dat Jetse alleen de mic niet ziet zitten   , maar voorlopig moet hij het er nog maar even mee doen

Het zal een passen en meten worden en balanceren tussen wat je kunt en wat je wilt en wat mogelijk is.

Op dit moment worden er bij ons bloedtransfusies uitgevoerd zonder controle HIV en andere ongein! (Ons is Boukombé dus, voor de duidelijkheid, niet in NL uiteraard....)

Dus als we al geld genoeg hebben om HIV testen uit te gaan voeren en hepatitus en dergelijke, dan hebben we wat transfusies betreft al heel wat gewonnen.

Verder is het een gezondheidscentrum met - voor Nederlandse begrippen - alleen basale gezondheidszorg. Parasieten, kinderziektes, bevallingen, hematologie en urines, TB en malaria.

Voorlichting over hygiëne, HIV, family planning en dat soort dingen. En.... zorgen dat men meer vertrouwen krijgt in de kliniek en dat we bijvoorbeeld het aantal bevallingen kunnen verhogen naar bijvoorbeeld 40%.

Ook gaan er artsen komen uit NL om bijvoorbeeld vrouwen met fistels en incontinentie problemen na besnijdenis en bevalling te opereren. Die screnen we dan van te voren en als een NL arts dan in zijn vakantie wil komen, dan zorgen wij dat hij aan de lopende band aan het werk kan.

Bijkomend - groot probleem - is het bewaren van reagens en vaccinaties.

We hebben een koelkast op petroleum, maar die kan in de warme periode (gemiddelde temperatuur is dan enige maanden 47 graden! ) het niet trekken.
In die periode heb je ook vaak de meningitisuitbraken en dergelijke.
Het kan voorkomen dat kinderen ingeënt worden en alsnog overlijden, of aan mazelen als die uitbreken, omdat het vaccin niet op de juiste temperatuur bewaard is.
Dan kweek je een schijnveiligheid en wantrouwen bij de bevolking, terwijl je gewoon je werk doet en niet kunt uitleggen dat het komt omdat de koelkast niet koeler werd dan 20 graden of omdat de vaccins tijdens het transport niet goed bewaard zijn.

Onze grote wens is ook nog - in de toekomst - een vriezer en koelkast via het WHO.
Die koelen gegarandeerd bij 45 graden nog steeds op die temperatuur als waar ze op ingesteld zijn. Bovendien kun je ze omzetten van petroleum naar electrisch als je daar mogelijkheden toe hebt. Het is de bedoeling dat wij 3 uur per dag stroom gaan krijgen op het moment dat het lab bepalingen gaat doen.

Geld voor langer stroom is er niet, dus dat zijn een paar van de problemen waar we sowieso al tegen aanlopen.

Ik vind het geweldig leuk dat je mijn kerel hebt ontmoet!!!
Echt leuk. En ook dat ik je nu - naar mijn gevoel - een beetje persoonlijker ken door je website te hebben gelezen.

vriendelijke groetjes,

Marjan

[Zijnkind]

quote:

Marjan Kroone schreef op 27 augustus 2004 om 16:24:
De stage is georganiseerd via Hamlo. Een vereniging van vrijwilligers die met name mensen onder andere technisch ondersteunen die in de tropen gaan werken en daar laboratoriumbepalingen gaan doen.

Ja, dat ken ik. Tom v. Veldhuizen heeft er wel eens over verteld. Ons lab heeft ook al aardig wat oude spullen via die stichting weggedaan.

quote:

Voor TB hebben we bijvoorbeeld geen rontgenapparatuur. Dus puur diagnostiseren via mic-werk en ziekteverschijnselen van de patiënt. Die mic is zo belangrijk voor ons straks...

Mantoux test mischien? Heb je al hier gekeken of ze nog iets voor je kunnen betekenen?

Wat je koelprobleem betreft. Naast Hamlo zou je eens kunnen proberen of je via het leger (dump) nog iets kunt regelen. Meestal werken die met diesel aggregaten en ik vrees dat jullie daar niet zoveel aan hebben?

[Marjan Kroone]

Hallo Peter,

Mantoux testen is leuk, hier in NL (Die testen moet je wel weer hebben namelijk). We hebben een uitgebreide stage gehad via de TB afdeling van de GGD.

Nadeel van Afrika is dat 1 op de 3 mensen drager is van TB en je dus met die mantoux test alleen kunt vaststellen of iemand in contact is geweest met TB.
Baby's in ziekenhuizen geboren worden voor zij naar huis gaan (24 uurs opname bij ons) ingeënt tegen TB.
Het is beter om dit op later leeftijd (ca. 10 maanden) te doen, maar de kans is groot dat je zo'n kind niet meer terug ziet voor het ziek is.

Voor ons is het sputumonderzoek van het grootste belang. In NL kun je met geavanceerdere technieken kijken in welk stadium (hoe groot is het gat in je longen) et cetera.

Probleem wordt ook de medicatie. Alle medicijnen voor TB zijn gratis, mede dankzij het tuberculose fonds. (En mede dank zij de angst dat TB en de eventuele resistentie zich in onze westerse wereld binnendringt door alle reizigers en wereldwijde vluchtelingen).
Het tuberculosefonds doet veel goed en heeft meegeholpen het bestrijdingsplan in Benin op te zetten.

Echter in de praktijk blijven medicijnen op bepaalde locaties "hangen".

Voorbeeld: stel wij hebben 6 patiënten met medicijnen voor 3 maanden, dan moeten we 3 patiënten laten lopen (dus laten overlijden) omdat we niet weten of we over 3 maanden wel weer voor 6 patiënten medicijnen hebben en je natuurlijk minimaal 6 maanden medicijnen moet slikken wil je geen resistentie kweken.

Geven we alle 6 patiënten de medicijnen en hebben we over 3 maanden toch geen nieuwe toevoer, dan zijn we immers nog verder van huis! Dan kunnen 6 mensen een resistente bacterie ontwikkelen met alle kwalijke gevolgen van dien en het aantal zieken en doden zal dan veel groter zijn.  (Ik leg het een beetje uitgebreid uit voor de niet kenners die dit lezen).

We hebben inderdaad een aggregaat gekocht die ons ziekenhuis van stroom moet voorzien.
Maar een litertje diesel kost ca. € 0,62 en zo'n ding slurpt 1-1,5 liter per uur. Vandaar dat we de stroomtoevoer beperken tot de uren dat het lab het waterbad en de spectrofotometer et cetera gebruikt.

Dan mogen de kraam, de EHBO en het lab ook bij toerbeurt ondertussen hun instrumentaria steriliseren. In NL zeggen we :tijdens kantooruren. Bij ons wordt het:"Tijdens branduren...""

Nee, maar de budgetten van onze kleine stichting zijn minimaal. Als je nu nagaat dat Jetse en ik € 2 per dag per persoon krijgen voor onze levensbehoefte, dan snap je dat wij ook praten over onze "branduren" en waarom ik straks niet meer kan "forummen".

Immers een uur cybercafé kost € 1  en dat betekent dat dat alleen kan als ik die dag ergens te eten wordt gevraagd      

Buiten de praktijk dat we eerst 50 km moeten reizen voor we telefoon/internet aansluiting hebben...

Mijn wekelijkse columns op onze site gaan door de webmaster geplaatst worden. Ik zal proberen 1 keer per week de grens over te steken op de fiets naar Togo en daar via een telefooncel mijn column door te sturen. (En Jetse en de kids te berichten).

Ik zal vragen of hij mijn column ook hier wil plaatsen.....

Nou dit was het weer even. Ik ga Djodi uitlaten en hoop dan Jetse te pakken te krijgen.
Die neemt maar niet op met zijn mobiel. Ligt vast te slapen in de trein, na zo'n weekje "Westen".....

[Marjan Kroone]

Rianne, naar aanleiding van Peter zijn tip dat zijn site ergens op het bovenstaande balkje stond, heb ik de jouwe ook gezocht! Wat leuk wat jullie doen!!
Een geweldige manier om een ander deel van de wereld te zien en wat snel ging het uiteindelijk allemaal.

Alweer iemand die wat meer voor me leeft op deze manier door de foto te zien.

groetjes,

Marjan

[Rianne]

He, wat leuk dat je ook mijn site hebt bekeken!
Ja, ik heb het daar ook goed naar mijn zin, ben blij dat ik die keuze gemaakt heb vorig jaar.  Inderdaad mooi om zo meer van de wereld te zien!
Jij heel veel succes met de laatste loodjes!

[Marjan Kroone]

De laatste keer naar de kapper geweest vandaag. Pas volgend jaar september kan ik weer
een nieuwe afspraak maken…

Nog niet zolang geleden was het heel normaal dat ik iedere 6 weken bij de kapper zat omdat ik er leuk uit wilde zien. Kleurtje, wel of niet een krul en dat soort dingen.
Nu laat ik het groeien, dan kan het tenminste opgestoken worden.
Immers geen goede kappers in Benin, of misschien ook wel, maar dan toch geen geld daarvoor.

“Wat wil je Marjan, zo vlak voor je vertrek.” Nou niet knippen, maar wel iets dat lang duurt. Dan kan ik nog even lekker de Libelle lezen onder de droogkap. Dus uiteindelijk met een schapedoeshoofd naar buiten gekomen (sorry Hedwig ) en nu maar hopen dat alle springerige plukjes snel in mijn knoedeltje kunnen.

Verder vandaag even met mijn broer Jan gemaild. Die is in augustus naar Lagos (Nigeria) verhuisd om te gaan werken. Nee, hij is niet zo gek als zijn zus om ontwikkelingswerk te doen. Gewoon in de oliebusiness. Lagos ligt slechts 1,5 dag reizen bij onze nieuwe woonplaats Boukombé vandaan, maar ja, zijn baas geeft hem maar één vrije dag per week - de zondag - dus dat gaat niet lukken. Dan moeten we even de vakantie afwachten.

Maar…. op zondag 26 september heb ik – hopelijk -  het grootste deel van mijn officiële afspraken gehad in Cotonou (Benin) en om mijn broer te zien wil ik nog wel een dagje langer in de stad blijven. Al verlang ik gewoon naar het noorden, naar mijn nieuwe plekje.

Jan kan zich wel een vliegticket veroorloven om zijn zus even te zien, dus gaan we gezellig een biertje drinken in “mijn” stad en  eten bij “mijn” favoriete eettent Mama Benin.
Dan mag hij met zijn zus in een low budget hotelletje van € 3.75 pppn slapen en gaan we op de zemidjan (taxibrommer) kriskras de stad door. Het lijkt me heerlijk om hem mee te nemen.  Volgens mij vind hij het geweldig met mij op de brommer door de stad te crossen……

Dan zijn ook wij – eindelijk - weer samen op weg.
Zonder een antwoord te willen hebben over waarom we de laatste jaren elkaar zo weinig hebben gezien. Dat is niet belangrijk.

Dat zijn fases in het leven. Wetende dat je heel  veel van elkaar houd, maar je kunt even niets met elkaar. Je denkt wel aan elkaar – weet dat het wel goed zit -  bid voor elkaar - maar ziet elkaar slechts een keer per jaar en meer kun je niet aan of niet doen op dat moment.

Nu zitten we straks samen op dat donkere continent genaamd Afrika.

Mysterieus, ziel en geest, voodoo, bijgeloof, natuurkrachten, puurheid en misbruik,
lieve mensen, oorlogsfanaten, tegenstellingen zijn nergens zo groot als hier,
het rood van de wegen, rode ondergaande zon, liggende sikkelmaan,  
ontelbare sterren aan de hemel, de ontbrekende schemering,
eenzijdigheid en veelzijdigheid,  tijd en tijdloosheid,

Ik kom eraan.

Marjan http://www.aktiebenin.nl

[Santaarnpaal]

quote:

Marjan Kroone schreef op 03 september 2004 om 20:50:
De laatste keer naar de kapper geweest vandaag. Pas volgend jaar september kan ik weer
een nieuwe afspraak maken…


Marjan http://www.aktiebenin.nl

Hebben ze geen kappers in Benin  

Als er een "volk" juist mooie dingen doen met haar vind ik dat de Westafrikanen dat doen.

[Marjan Kroone]

Hallo Santaarnpaal,

Helemaal gelijk   ... alleen bij mij staat dat niet joh

Zo'n grijze doffer van bijna 50............en dan van die blokjes of vlechtjes of wat dan ook,
zie je me al lopen   ??.

2 jaar terug een keer naar de kapper in Benin geweest. En ik hier maar krullen kopen.
Smeerden ze toch zoveel vet in mijn haar dat het helemaal plat zat. En met koud water wassen krijg je dat er ook maar moeilijk uit kwam ik achter.

Maar mijn dochter had reuze lol en heeft er een foto van gemaakt.......

groetjes en fijn weekeinde,

Marjan

[Marjan Kroone]

"Afscheidsfeestjes, ik moet er niets van hebben " riep ik maandenlang.

Echter op de een of andere manier kom je er blijkbaar toch niet onderuit en daar er toch nog een benefietconcert gegeven zou worden was dit een mooie combinatie.

Nou ja, ergens ook wel gemakkelijk, ben je in één keer klaar. Het was een heerlijke avond. Leuke muziek, lekker swingen en ook nog even een avondje aan het tapbier...

Het leuke was ook dat er een aantal mensen aanwezig waren die ik alleen kende via een forum. Dus op een gegeven moment gaf iemand mij een hand: Ik ben Micky Miek.
Tjee, dat is toch super hoor, om dan opeens een gezicht te zien achter een nickname.

Een aantal van de jongelui waar Micky Miek mee op het feest was willen wel een zomervakantie komen werken in Benin. Dus dat gaan we regelen voor de zomer van 2006!
Allemaal nog even de tijd om je frans op te halen en ik om de boel de komende 1,5 à 2 jaar goed aan de praat te krijgen.

Afscheid nemen, het is de geboorte van een herinnering. Veel herinneringen draag ik met me mee straks in Benin. Het zijn mede de voorbije gebeurtenissen die maken dat je wordt wie je bent en dat is zo mooi.

Hoe meer je open staat voor het goede op de wereld, hoe groter je rijkdom. En ik voel me zo ontzettend rijk. Zoveel positieve krachten om me heen.

Ik weet dat er mensen zijn die van ons houden, voor ons bidden, Reiki sturen, aan ons denken en op een of andere manier willen helpen en met ons mee leven. Dat is zo geweldig en het voelt als een schild van liefde dat om me heen hangt, dat alle kwade dingen op afstand houdt.

Maar ook is het gek om het lijfelijke contact met vrienden te gaan missen. Ik ben enorm lichamelijk ingesteld en heb dan ook ongelooflijk veel geknuffeld gisteravond. Heerlijk. Maar... toen ik met de zus van Ibramhim (Senegalese) aan het dansen was, toen besefte ik weer dat er straks ook weer zwarte knuffelbuffels voor me zijn in Benin. Gelukkig, want ik kan niet zonder!

Zojuist op het antwoordapparaat ingesproken dat ik alleen per mail bereikbaar ben en het telefoonnummer van de nieuwe voorzitster opgegeven voor vragen en dergelijke.
Op deze manier krijg ik " buiten een vergadering in Utrecht en een nog een cursus " verder eindelijk tijd voor mezelf.

Tijd om de bagage te minimaliseren tot 80 kg en om te leren een fietsband te plakken,
een autoband te verwisselen, de digitale foto's op mijn labtop te zetten en al dat soort technische dingen waar ik tot nu toe altijd een man voor had. "Ik kan dat niet" roep ik altijd heel hard, wetende dat er dan zo'n engel van 1m92 aan komt lopen om mij te helpen.

Straks maar een ander engeltje zoeken zolang denk    .

Maar... eerst nog zes dagen genieten van deze!

[Zijnkind]

Ik hoop dat God je dit positieve gevoel nog lang en veelvuldig zal schenken. Jammer dat Groningen/Bedum in een ander universum ligt vanaf hier gezien. Ik had het graag meegemaakt.

Een ander positieve beschouwing is dat je in ieder geval genoeg tijd hebt om een welkomsfeest voor te bereiden als de fietsbandenengel ook naar Benin komt. Zo te horen heeft ie dat wel verdient .

Marjan, veel heil bij je werk daarginds. Blijft je contract in NL trouwens gewoon gelden bij terugkomst? Je werkt toch bij klin. chem van het AZG? Maar goed...dat is ook later zorg. Nu eerst die zwarte medemens gaan knuffelen en steunen. En natuurlijk eveneens laten ondersteunen door hen.

[Marjan Kroone]

Hallo ZijnKind,

Nou reken dat het een feest wordt als Jetse naar Benin komt.
Sowieso is iedereen heel gek op hem. Jetse voor en Jetse na. Jetse kan alles maken en Jetse heeft alle geduld van de wereld en wordt eigenlijk nooit boos (Marjan wel hoor....)


Ik werk al heel lang alleen nog maar als onbetaalde vrijwilliger voor de stichting, dus helemaal geen baan meer voor Marjan. Ik wilde altijd zelfstandig zijn en mijn eigen inkomen hebben, maar sinds een paar jaar ben ik financieel volkomen afhankelijk van mijn fietsbandenengel.    

Prachtig uitdrukking, ik zeg net tegen Jetse, jij bent in het vervolg de fietsbandenengel.
Mij noemt hij altijd Katholiek op wieltjes omdat ik meer in de protestantenkerk zit dan in de Katholieke Kerk. Grappig, heeft hij ook eindelijk een bijnaam.

Ik vind het zo leuk dat je Jetse hebt ontmoet. Net of ik je ook even heb gezien.

veel liefs,

[Marjan Kroone]

Nog wat zinnigs melden zo vlak voor je vertrek is eigenlijk onmogelijk.
Alles gaat zoals het gaat en komt zoals het komt.
Dat is de enige manier om te overleven op dit moment.

Pijn, pijn, pijn voel ik als ik mijn kinderen de laatste keer in mijn armen houd.
Het mes is groot en het snijdt diep. Twijfel, verdriet, pijn, laat dit stoppen!!

Oh Paul, die ik echt volgend jaar september pas weer zal zien. Het duurt maar een jaar zeggen we tegen elkaar, maar dat verzacht niets…

De wetenschap dat je ook afscheid moet nemen alsof het misschien de laatste keer is. Je kunt toch zonder overdrijving zeggen dat de een ongeluk of ziekte met fatale afloop in Benin een keertje of wat groter is dan in Nederland. Zelfs een blindedarmontsteking kan je daar fataal worden. Maar dat kan nooit de bedoeling zijn van dit alles…

Dan ook nog afscheid moeten nemen van iemand waarvan ik veel houd en die nu toch zoveel uitzaaiingen blijkt te hebben dat ze niet meer operabel is.

Een muurtje om je hart maken is gemakkelijk maar niet altijd haalbaar.
Kracht van boven, hulp van al wat er is tussen hemel en aarde - daar moeten we het allemaal mee doen - dus ook wij op dit hartverscheurende moment van afscheid nemen.

Sommige dingen zal ik missen, sommige dingen missen als kiespijn. Maar dat is ook zo in Benin, dus wat maakt het uit? Toch wel veel, het is een wereld van verschil.

Het grote verschil is dat veel zekerheden voorgoed wegvallen. Maar daar komen andere dingen voor in de plaats, vooral de voldoening echt iets te mogen betekenen voor mensen in nood. Voor onze verre naasten wie hun wieg op een onfortuinlijkere plaats heeft gestaan dan de onze. Sterker nog, die helemaal geen wieg hebben gehad!

Waarom zou ik wel bepaalde voorrechten hebben?
Ben ik meer waard, bijzonder omdat ik toevallig in Nederland geboren ben?
Nee hoor! Wel meer kansen gehad en daarom ook de plicht wat met deze kennis en verworvenheden te gaan doen. Zo voelt het voor mij en sterk ook.

Het is mooi dat dit nu gaat gebeuren en dat de kracht aanwezig is om alles los te laten.
Iedereen kan in principe zijn droom volgen, maar in de praktijk is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Tussen wat je kunt, wilt en wat je doet, daar ligt vaak de wereld van verschil.

Ik ga nu dit andere werelddeel betreden en op een unieke manier ervaren.
Uit ervaring weet ik hoe ik na zes weken verblijf in Benin snak naar westers eten, westerse gesprekken en een westerse denk- en handelswijze. Dus daar zal ik een alternatief voor moeten vinden.

Maar dat gaat allemaal goed komen, net zo als de auto, de autorisatie, de nog steeds ontbrekende werkvergunning en noem maar op.  

Als jullie dit lezen ben ik of op reis, of reeds aangekomen in Cotonou. Dan heb ik alweer de vertrouwde en toch zo sensationele ervaring achter de rug van die warme klamme deken die over je heen valt als je uit het vliegtuig stapt. Dan heb ik alweer de bekende geuren opgesnoven van houtskoolvuurtjes en petroleum en de slecht verbrande benzine en geniet ik van de duizenden 2-takt brommertjes, de zogenaamde zemidjans. Deze taxibrommers die door de stad crossen en wonder boven wonder – meestal - ook nog veilig op de plek van bestemming aankomen.

Ik hoop dat jullie met mij mee willen reizen want dit Afrikaanse gedichtje blijft mooi:

Wanneer je alleen onderweg bent,
kun je snel reizen.
Maar wanneer je samen bent,
zul je je bestemming bereiken.

Marjan [co]http://www.aktiebenin.nl[/co]

[Marjan Kroone]

“Ben in Benin”…..

Daar waar ik wil wezen en moet zijn. Nu alles regelen, maar op de juiste volgorde en de juiste momenten.

Ik verblijf bij een vriend in Calavi en heb - helemaal voor mezelf alleen -  een badkamer, woonkamer en slaapkamer. Zo kan ik wel een tijdje vertoeven in het zuiden .
Zo lief, ze slapen zelf op de grond op een matras en ik heb een spiksplinternieuw bed met een nieuw matras, zo hard als de grond dus geen verschil, maar dat maakt niet uit.

Ik ben ervan overtuigt dat ze een een ander versneld voor mij hebben aangeschaft. Ze zijn nl. een huis aan het bouwen in Calavi – dat is nog lang niet klaar en het duurt al 15 jaar!! – iedere keer als er geld is weer een stukje verder bouwen. Hypotheek kennen ze niet hier.
Het enige gedeelte dat af is staat tot mijn beschikking …

De reis ging prima, emotioneel afscheid nog nawerkend in het vliegtuig, zeker na de overstap in Tripoli – toen het allemaal behoorlijk zwart werd om mij heen -  kreeg ik zoiets van “waar ben ik aan begonnen? Ik ga terug! Moet je kijken, hier zit ik tussen allemaal rijke Afrikaners in het vliegtuig, laat ze hun eigen volk maar gaan helpen.”
Ik was zo opstandig en voelde me zo eenzaam. Vooral de pijn zolang zonder mijn man en kinderen te moeten leven.

Maar Ange haalde me op van het vliegtuig en in de badkamer lagen drie soorten nieuwe zeep voor me klaar en de nieuwe badhanddoek die ik zelf aan de familie cadeau had gegeven vorig jaar.

Ook hadden ze allerlei lekkers gekocht en er kwamen vrienden langs me welkom heten, de kinderen uiteraard en dan ben je echt niet meer eenzaam. Sterker nog, ik moet alweer vragen of ik even alleen mag zijn. Dan is de computer handig, net als een boek. Tanti Maryam is aan het werk… Dus iedereen uit de buurt !

Het was de eerste keer dat ik met Afriqiyah vloog – via het Midden Oosten -  maar in Tripoli heb ik mijn ‘diep uitgesneden’ V-hals maar even geruild voor een normaal T-shirt, het voelde te bloot voor daar. Belachelijk misschien, maar het voelde wel zo. Hier in Benin draag je wat je wilt dragen”. Dat is toch prettig. Ben je moslim – of niet – en je wilt jezelf helemaal bedekken of loop je bloot rond,? Ca va.

Maar verder ging het prima, alleen uiteraard weer mensen aan boord die niet weten dat een toilet doorgespoeld moet worden….

In 2001 woonde ik met Marije een maand in een splinternieuw huisje van een vriend hier. Er was een echt toilet aanwezig. Nou nachtwacht die het huis al enkele weken bewaakte kwam van het platte land en  gebruikte dit toilet zonder door te spoelen. Dat gebruik kende hij absoluut niet.  Je wilt niet weten wat ik heb moeten doen om de pot weer een beetje toonbaar te maken……. Uiteraard eerst deze wacht vele emmers water door de wc laten gooien, maar dat gaat aankoeken zeg!

Verder was het afgelopen maandag een gefrustreerd dagje want het ministerie van Buitenlandse Zaken moest mijn dossier weer zoeken…… Ik mocht vrijdag terugkomen om te zien of het al gevonden was…Dan kun je op dat moment erg boos worden, maar dat schiet niet op. Dus beter om uit te zoeken wie boven het hanige en luie baasje staat dat een week nodig heeft om je dossier te zoeken en dan maar vriendjes worden met zijn chef, dat werkt beter. Dus de volgende dag de hoogste Piet van het hele gebouw gevonden, een uur mee gekletst over hoe mooi Holland is en weet ik veel wat voor een onzin en dan toch maar eens even uitleggen dat zijn personeel het heeeeeel druk heeft en goed werkt maar dat ik geen tijd heb om tot vrijdag te wachten blablabla…
Nou een meewerkende directeur werkt prima en binnen 15 !! minuten had ik mijn dossier.

Dit toen maar zelf meegenomen in mijn tas om persoonlijk weer te laten afhandelen door een heel hoge Piet – direct werkzaam voor de minister - in een ander gebouw. Blijkt dat ik nog een derde stempel moet hebben van de Prefet in Natitingou. – slechts 650 km reizen en de buslijn doet het niet op dit moment, alle bussen en panne… Vermoeiend om dit te horen na
13 maanden. Geen probleem, ze zullen ze mijn dossier direct opsturen. No way!! Het blijft in mijn tas!

Niets daarvan. Ik ken de prefet persoonlijk, dus dat ga ik zelf wel regelen. Zoek wel een oplossing. Dossier weer mee. Alleen de betalingsbewijzen van de bank zijn echter verdwenen. Bizar maar waar, toeval bestaat niet. Dus eerst maar naar de bank om opnieuw betalen. Oke, dat heb ik er wel voor over als ik nu het dossier verder zelf mag afhandelen. Ik draag het de hele dag bij me en bewaak het als een zwaan haar jongen.

Verder ben ik druk bezig te netwerken in de haven. Dat loopt best al wel goed.
Ik zie er iedere keer prachtig uit – echt wauw !! en loop daar rond alsof ik de koningin zelf ben. Toch werkt dat op een of andere manier erg goed …..

Vervelende is alleen dat men in NL wacht op een akkoord om de auto te verzenden en ik moet dus een goede inschatting kunnen maken of het gaat lukken met inklaren in de haven. Het zijn wel onze laatste spaarcenten die in deze auto gestoken zijn, dus dat kapitaal willen we graag  compleet naar Benin krijgen.

Een extra container, daar ben ik ook mee bezig, maar dat heeft minder prioriteit omdat de auto misschien met Mercy Ship mee mag en dan uiterlijk a.s. dinsdag naar Bremen gebracht moet worden  – als ik fiat kan geven voor dit transport. Ook in NL wordt hard gewerkt aan papieren en dergelijke.

De container daar heb je weer andere mensen voor nodig, dat is in een andere haven, dus mijn netwerken beperkt zich eerst even tot de auto.

Vrijdag ga ik proberen een afspraak te maken in Natitingou voor volgende week en dan maar “even” op en neer in de hoop een snelle handtekening te krijgen. Gaat altijd sneller dan per post en het verdwijnt niet…

Want zonder de autorisatie en de D’Accord de Siege ’ kan ik ook de auto niet binnen halen.

Voorlopig dus nog even de papieren strubbelingen in Benin – mijn verblijfsvergunning moet ook nog geregeld voor 19 oktober, anders moet ik het land weer uit.

Allemaal een hartelijke groet uit Cotonou!

Marjan [co]http://www.aktiebenin.nl[/co]

[Marjan Kroone]

Een weekje vakantie, althans zo voelt het voor mij daar ik al heel lang geen vakantie meer heb gehad  – ik zou werkelijk niet meer weten wanneer – en natuurlijk zo ontzettend hard gewerkt heb en eigenlijk hier direct daarmee ben doorgegaan.

Het afgelopen weekend was mijn broer op bezoek vanuit Lagos hier in Cotonou  en dat betekent op terrasjes zitten. Dat is typisch Jan. Het maakt niet uit waar je bent, als er maar bier is en een leuk terras. En mooie vrouwen, maar ja, hij moest het dit weekeinde met zijn zus doen. De grijze doffer van 48.

Lagos is trouwens wel even heel wat anders dan Coto. De criminaliteit is daar ontzettend hoog en als je vermoord wordt is er werkelijk niemand die daarnaar omkijkt. Er dreef een lijk voorbij Jan zijn raam op het kantoor. Hij belde de wacht op omdat het toch wel erg stonk en het er niet al te smakelijk uitziet als je aan het werk bent. De bewaking kwam met de boot en bracht het lijk naar open zee. Weg is weg niet waar? Lagos is echt gevaarlijk – honderden moorden per jaar - Cotonou is daar gewoon een procinciestadje bij vergeleken. Gelukkig maar, ik houd niet van dat soort dingen.

Maar goed: terrasjes? Ik ken geen terrasjes. Maar jij bent hier toch bekend? Ja, bij de ministeries, niet op de terrasjes. Nou ja, we hebben uiteraard een leuk terras gevonden (zie foto).

We hebben hier sinds kort ook een Afrikaanse Anoek. Ik had een cd mee met o.a. een liedje van Anoek erop (What comes around goes around).  Fortune – een meisje van 8 jaar bij wie ik woon – staat ermee op en gaat ermee naar bed. Om 7 uur brult Anoek me wakker en om 23 uur hoor ik nog Anoek. En dan staat Fortune te dansen en mee te zingen. Net Hedwig toen die klein was. Die zong alle Italiaanse liedjes mee zonder te weten wat ze zong. Ik zal kijken of ik elders de foto’s van Fortune kan plaatsen.

Iemand die nog nooit in Afrika is geweest kan zich geen voorstelling maken van het lawaai dat altijd aanwezig is, vooral als je bij locale mensen slaapt, dan merk je dat men qua geluid werkelijk nergens rekening mee houdt.Maximaal aantal decibels? En men slaapt toch gewoon overal doorheen! Je doet je gewoon je ogen dicht.

Leuke anekdote. Ange had een nieuwe auto van het ministerie en wilde er afgelopen maandag mee naar zijn werk gaan. De moeder en de oudste dochter Karin staan om 5 uur op om pap te maken en alvast met het huishouden te beginnen.(Ben ik blij dat ik geen Afrikaanse vrouw ben! ) In ieder geval om 6 uur start Ange de splinternieuwe auto en daar gaat het alarm af. Ik lag helemaal dubbel. Iedere keer als hij wilde starten ging de sirene tekeer en hij liep te foeteren. O, ik zou net zo kwaad geweest zijn! Spreek ik s’morgens Karin en vertelde haar dat ik zo’n lol had gehad. Zegt ze helemaal verbaasd: Maman, Marjan is wakker geworden toen papa wegging! Dat houd je toch werkelijk niet voor mogelijk. Daar kan een normaal mens toch niet doorheen slapen. De auto bleef trouwens gewoon staan. Die is later door een chauffeur opgehaald.

Ik drink overigens de hele dag groene thee, hoop gemakkelijk bij de voorraad in de container te kunnen en anders dat mijn visite in ieder geval groene thee voor me mee neemt want het gaat hard, maar ik vind het zo lekker.

De plannen zijn uiteraard gewijzigd deze week, maar dat hoort in Afrika, dat is ook het leuke van Afrika, dat je eigenlijk nooit precies doet of kan doen wat je van plan bent. Heerlijk, ik houd daar zo ontzettend van. In ieder geval, ik zou naar Nati gaan – voor de derde handtekening die ik nodig heb - met de taxi-brousse, want de bus is en panne – zoals er altijd wel iets is dat het niet doet –

Maar dat vond Ange te gevaarlijk. Taxi Brousse? Stel dat ik een ongeluk zou krijgen? Wat dan? Wat als ik overlijd? Hoe gaat het dan verder met Boukombe? Besefte ik wel dat er niets met mij mag gebeuren?

Dus heeft Ange geregeld dat er een betrouwbaar iemand werd ingehuurd om het dossier naar Nati te brengen en met handtekening terug te komen. Blijkbaar is het niet erg als Willy een ongeluk krijgt? In iedergeval, ik was zo moe na het ontspannen weekeinde met mijn broer dat ik het allemaal maar over me heen liet komen en akkoord ging. De hele preek viel over me heen als een waterval en het trok me ook wel aan om gewoon hier even 3 dagen in Calavi te kunnen wachten. Wat bijslapen en mijn bagage herpakken, wat documenten schrijven, wat wandelen in de omgeving en lekker even een paar uurtjes met Jetse en de kids kletsen via MSN. Dus vandaar: vakantie!

Als het goed is komt Willy woensdagavond weer terug met de taxi-brousse en dan kan ik donderdag naar Gegbe om andere papieren op te halen en dan op naar de hoofdstad Porto Novo om te zorgen dat onze stichting in de staatscourant komt. Dan komt de registratie vrijdag of maandag in de staatscourant en dan kan ik volgende week het D’Accord de Siege krijgen. Als dat toch waar zou zijn.

Nou het is inmiddels donderdag en Willy is nog steeds niet terug uit Natitingou. Niemand weet waar of hoe of wat, dus we kunnen niets anders doen dan wachten. Ongelukken zijn normaal en komen hier niet op de TV. Het kan natuurlijk om 1000 andere redenen zijn dat hij vertraagd is. Gewoon pech onderweg en dan sta je ook.

Ange zou dit komend weekend naar Boukombe gaan en dan gelijk mijn bagage meenemen. Dan is dat daar alvast. Ik wilde dan  - voor een dag – gedropt worden in Nati. Dan kan ik zaterdag op zoek naar een brommer daar. Doe ik liever dan er hier een kopen, maar goed, kijken wat ik daar kan krijgen. En dan vertrekken we zondag vroeg weer naar zijn huis in Calavi.

Dit gaat nu niet door, want ik moet echt eerst naar Porto Novo. Tweede lift al naar het noorden die ik moet weigeren. Maar ik wil er zelf bij zijn als mijn bagage getild wordt want mijn laptop, fotolijstjes alles wat kwetsbaar is zit erin. Ben ik er niet bij dan wordt het gewoon in de hoek gesmeten en daar zit ik echt niet op te wachten.

Nou ja, 3 keer is scheepsrecht. Er is vast wel weer iemand die ik ken die met auto naar Nati gaat de komende week…..

Allemaal een hartelijke groet uit Calavi, mijn vakantieoord op dit moment!

Marjan http://www.aktiebenin.nl

[Marjan Kroone]

Niets vakantiegevoel. Helemaal weg, alsof Tita tovenaar is langsgekomen met de verkeerde toverstaf. Ik voelde me afgelopen zaterdag zo verdrietig en miste Jetse zo ontzettend. Ik wist gewoon even niet wat te doen. Wilde wegkruipen in mijn holletje, maar ik heb nog geen holletje hier. Dus bedacht ik me dat ik maar beter dit vreselijk trieste gevoel van me af kan schrijven. Met een kerst-cd van Placido Domingo erbij zat ik luid te snikken op mijn kamertje.

Maar daar kwamen Karin en Fortune binnen om te vragen waarom ik huil. Probeer dat maar eens uit te leggen aan die meiden. Hier gaan we wat aan doen. Kaarten erbij, potje pesten en een ander – vrolijker - plaatje in de computer. Oké, dit was het even. Ange komt zich er ook nog in mengen. Waarom zou ik triest zijn, ik ben toch bij mijn familie? Tja, maar zo werkt het niet als je een speciale band hebt met je kerel, zoals ik. Misschien kun je beter vrijgezel zijn als je dit soort avonturen gaat ondernemen.

Het is niet gemakkelijk en het zou niet gemakkelijk zijn, dat weet ik, maar ik wil nu gewoon even zo ontzettend graag bij mijn kerel zijn. Normaal heb daar ook al last van – dus niet vreemd of onbekend voor mij - maar dan ben ik hier maar 6 weken. Maar nu duurt het zo onoverzichtelijk lang. Wie heeft dit bedacht? En mijn telefoon is nog steeds in Parakou, dus ik kan ook niet even gebeld worden. Even zijn stem horen.

Jetse is mijn maatje in alles. Maar leg dat nou eens uit aan een rasechte Afrikaner voor wie het huwelijk niet meer is dan het creëren van bepaalde economische zekerheden. De afgelopen weken hebben me laten zien dat er eigenlijk geen verschil is tussen de positie van een arme of rijke vrouw. Je bent gewoon gedoemd voor huismeid te spelen.

Verder geeft het huwelijk je de garantie dat je familie blijft voortbestaan en is het min of meer een oudedagsvoorziening. Maar ook hier is dat  aan het veranderen. Zodra de kinderen een goede baan kunnen krijgen, meestal in de stad, vaak honderden kilometers ver weg, dan kunnen zij niet meer op de traditionele manier voor hun ouders zorgen en op de staat hoef je hier echt niet te rekenen.

Ik denk nu aan mama Agnes, een oudere vrouw uit Boukombé die inmiddels al diverse keren oma is, maar al haar kinderen wonen in de stad of in het buitenland. Haar man is overleden, dus ze woont in haar eentje in een huisje in Bkbe centrum en kan zich nog goed redden, maar geen kleinkinderen op haar schoot in de schaduw als ze oud en stijf is, geen schoondochter die voor haar zorgt, zoals hier gebruikelijk is.

Dus toch heb ik zoveel om dankbaar voor te zijn! Je zou toch als vrouw in Afrika geboren worden.

Zelfs Therese is eigenlijk niet meer dan een keukenmeid.
S’morgens om 5 uur start de dag met het koken van de bouilli – een pap van gekookt water met rijst of maïs. Aan de was beginnen, vegen en voor ze naar haar werk in Cotonou vertrekt om 7. Het geld dat ze daar verdiend is voor het huishouden en de kinderen. Het geld van de man wordt gebruikt voor het huis, dat dan ook alleen van hem is als hij zijn vrouw zou verlaten. De vrouw krijgt dan alleen haar kookgerei mee, dat is van haar.

Afijn, Therese werkt dus in Cotonou. Een uur rijden op de brommer. Karin, de oudste dochter van 13 jr. (zie foto) helpt mee alsof het een volwassen vrouw is. Dikke wallen onder haar ogen van vermoeidheid. Kookt hele maaltijden, maakt salades, doet de was – met het handje – voor ze naar school gaat. En s`avonds begint alles weer van voren af aan. En alles vers, geen blikjes of snelle maaltijden bij de super vandaan. Bonen en rijst die uren moeten koken voor het gaar is. Vandaar dat we s’avonds eigenlijk nooit voor 22 uur eten. Daarna direct naar bed.

Manlief komt alleen in het weekeinde thuis en is dan moe van zijn werk. Dus manlief rust uit en de vrouw werkt zich de hele zondag nog te pletter om papa schone kleren mee te geven de komende week en als we naar de mis gaan is mama bezig met het avondeten. Dus papa gaat met de kinderen naar de mis.

Op weg naar het cyber café, zie ik de normale dagelijkse dingen, maar eigenlijk is het natuurlijk helemaal niet zo gewoon. Althans als we uitgaan van het principe dat we op deze wereld allemaal gelijke kansen en rechten horen te hebben.

Kinderen van 5-6 jaar oud die hun ouders helpen op het land, die de was doen, die met handelswaar op hun hoofd langs lopen in de hoop dat ik wat van hen koop, zodat ze s’avonds met een centje thuiskomen.

En ik zit hier nog wel in het rijkste deel van heel Benin. In Calavi wonen de rijken die werken in Cotonou of Porto Novo. Directeuren, hoge pieten van het leger en ministers en dergelijke.

Vanavond liep ik langs de vuilnisbelt en daar was - in de ondergaande zon – een vrouw met haar twee kinderen op zoek naar hout voor hun kookvuur. Het was zo een mooi gezicht, de
moeder en de kleintjes van 3 - 5 jaar oud heel serieus aan de gang. Ook deze kinderen hadden een lapje waarin de stokjes en houtjes werden neergelegd.
Maar wat is daar nou mooi aan vroeg ik mezelf af. Het is natuurlijk eigenlijk afschuwelijk als je op de vuilnisbelt aan het zoeken bent naar brandhout en dergelijke.

Maar toch, de harmonie, de prachtige kleuren, de rust van het vallen van de avond, de ondergaande zon, maar bovenal de vriendelijkheid waarmee de vrouw me ook nog begroet en een fijne wandeling toewenst. En ik wens haar goed werk toe. Bon travail. BIZAR !

Nou, de papieren, daar hebben we het maar even niet over.

Ciao!

Marjan co http://www.aktiebenin.nl.co

[Santaarnpaal]

Leuk om te lezen wat je daar allemaal meemaakt. Helaas ook momenten die niet altijd even vrolijk zijn zoals heimwee.

[Marjan Kroone]

Ik zag het allemaal even niet meer zitten. Dat heb je soms.

Ben je hier om te helpen en dankzij de trage werkzaamheden van de overheid kun je niets beginnen. Gewoon omdat iedereen zichzelf geweldig belangrijk vind en wil laten zien dat het eigenlijk heel moeilijk gaat maar dat zij  - en niemand anders -  zo goed waren het een en ander voor jou te regelen. Nou ja, in mijn ogen moeten ze gewoon hun werk doen, daar worden ze immers voor betaald. Maar zo gaat dat hier niet. Ik heb inmiddels UREN op diverse ministeries doorgebracht en men luistert naar de radio, kijkt televisie, doet spelletjes op de computer, leest de bijbel, rommelt wat in papieren, is ‘en retard’ omdat het regent en noem maar op. Maar gewoon even aanpakken? Nou dat is zeldzaam hier.

En het mooiste is dat op vrijwel ieder kantoor een poster hangt met de mededeling dat je stil moet zijn omdat hier gewerkt wordt ! Jawel gewerkt, dat staat er.
Maar goed het is een ontwikkelingsland en dit vind je in ieder ontwikkelingsland. Geen vaste procedures en als ze er wel zijn dan wordt er wel weer vanaf geweken.

En ja, natuurlijk kunnen we starten met de bouw van het gezondheidscentrum, immers we werken hier al 6 jaar. Maar ik heb dat vervelende papiertje, dat Accord de Siege, nodig om onze auto in november uit de haven te kunnen halen en het enige dreigement dat ik kan gebruiken is dat we niet eerder kunnen beginnen voordat deze papieren officieel afgehandeld zijn. Ach het duurt gemiddeld 3 jaar om dit rond te krijgen en ik ben pas 14 maanden bezig.

Oke, helemaal flauw van Cotonou leek het Ange een goed idee om samen naar het noorden af te reizen, even mijn vrienden daar te ontmoeten en naar Boukombe te gaan om te zien hoe de situatie in “mijn” gezondheidscentrum is op dit moment. Ja, die weet wel wat hij doet!

Nou ja, heerlijk om even in een rustige omgeving te zijn, in een prachtige natuur en natuurlijk weet je weer waarvoor je geduld moet hebben als je alles bij langs loopt.

Vrees niet we komen eraan, we beginnen binnenkort. Het is jullie eigen regering die de boel zo ontzettend vertraagd. Ja, ik blijf nu echt hier wonen! Hoe vaak ik dat niet heb moeten bevestigen de afgelopen dagen.

Maar goed, even voor de mensen die alle stories van vorig jaar nog kennen. Ik heb in Boukombe natuurlijk direct Elodi opgezocht, maar dat kind was zo ontzettend ziek. Ze had een ernstige malaria te pakken en lag werkelijk te shaken op haar mat, herkende me nauwelijks en moest steeds overgeven. Ik moest door naar andere afspraken, maar ben later op de dag natuurlijk nog even kijken want ik was echt goed ongerust. Was werkelijk bang dat ze hem er tussenuit zou knijpen. Nog even te jong daarvoor.

Elodi had wel medicijnen gekregen, maar ze had een resistente malariaparasiet en dan krijg je direct de neiging om jouw Malaronekuur te geven. Maar ja, dan heb jezelf niets te slikken als je ziek wordt. Dat spul is hier nl. niet te koop. Dus dat was best een moeilijk moment. Afijn ze werd opgenomen in het gezondheidscentrum, infuus met kinine en anti-braak middel want ze was echt ver heen. Volgende morgen weer even langs geweest en ze kon weer lachen en was zo blij me te zien. Heerlijk gewoon. Alle kinderen trouwens, het is zo heerlijk als ze me tegemoet rennen en om de nek vliegen. Ange heeft hier goed aan gedaan om me weer de benodigde courage te geven.

Verder heb ik een Amerikaanse antropologe ontmoet, Stephanie. En je raadt het al, ze gaat een onderzoek naar de Ditamari stam en daarom komt ze 10 maanden in Boukombe wonen. En het klikt toch zo goed tussen ons. Dus we zijn beiden zo blij met elkaar.

Dit is een van de dingen die ik zo geweldig vind van mijn werk hier. Dat je zulke interessante mensen ontmoet.

Over ons huis gesproken. Ook daar ben ik geweest, met de aannemer, want er moet een omheining komen voordat ik daar ga wonen en een douche. Bovendien wil ik in ieder geval onze slaapkamer geverfd en betegeld hebben, zodat ik die straks gezellig in kan richten.
Het zal zo fijn zijn om eindelijk mijn eigen plekje te hebben. En met eindelijk bedoel ik niet deze afgelopen weken, maar de afgelopen jaren die ik hier al kom. Altijd bij iemand anders in huis. Nu straks heerlijk mijn eigen holletje…..

De rest van het onderhoud kan wachten totdat Jetse komt en de vrijwilligers. Die mogen ook hun steentje bijdragen aan het vrijwilligershuis, want wat moet daar toch nog een hoop aan gebeuren. Het staat nu ruim twee jaar leeg en geloof me, dat heeft zijn sporen nagelaten. Ik kom de poort binnen lopen en de hele bovenkant van de muur donderde naar beneden, poort zat gewoon los in het cement.

Afijn na 3 dagen in het noorden te zijn geweest ben ik weer terug in Cotonou en zal jullie niet lastig vallen met wat er allemaal nog aan franse papieren geproduceerd moet worden voordat de aanvraag door de commissie gekeurd kan gaan worden. Zoals het nu lijkt moet ik weer terug naar het noorden voor weer andere papieren. Geloof me dit is geen vakantie. Maar ik ben blij dat ik weer honderden papieren kan gaan produceren. Dan heb ik tenminste wat te doen. Een van de mannen uit de commissie vertrekt dit weekeinde voor 2 weken naar Peking. Hopelijk is daarna iedereen aanwezig voor de keuring.

Ik heb dus nog steeds niets te melden over locale problemen en moeders en kinderen en what ever…… Ik zit hier nog wel even gevangen. Toch ben ik weer heel rustig. Volgens mij zijn er veel mensen die aan me denken, voor me bidden en me Reiki sturen. Want van de week was ik echt weer even in crisis maar het is helemaal weer over. Dus dank aan iedereen die meeleeft op welke manier dan ook. Een dikke knuffel.


Ciao!

Marjan www.aktiebenin.nl
 

[Marjan Kroone]

Nog steeds in Coto en dat gaat ook nog wel even zo blijven ook ben ik bang voor.

Geen computer bij me dus geen mogelijkheid om een foto mee te sturen.

Wel wat anekdotes om even wat indrukken te geven:

Controle luchtvervuiling in Cotonou. Begrijp goed de hele stad ziet blauw van de uitlaatgassen van zemidjans en oude auto’s en vrachtauto’s en nu heeft de politie een of ander meetapparaat gekregen om te controleren of je auto wel schoon genoeg is en dat gaat in kaart gebracht worden. Wie werd er aangehouden? Een Nederlandse kennis die een auto heeft van slechts 6 jaar oud en zijn uitlaatgassen werden goedgekeurd ! Geweldig zul je denken. Maar de oude vrachtauto’s die bijna in elkaar storten lieten ze gewoon passeren. Dit zal wel weer een mooi rapport worden met prachtige statistieken.

Diezelfde persoon had tijdens een etentje zijn tas in de auto laten liggen en jawel, deze was natuurlijk gestolen. Vindingrijk als hij is heeft hij een straatjochie erbij gehaald en uitgelegd dat de dieven alles wat in de tas zat aan kleding en dergelijke mogen houden, maar de werkdocumenten, die wilde hij toch wel heel graag terug. Volgende morgen kwam hij terug en hij mocht mee naar het strand. Onder een steen lagen keurig zijn papieren. Dank aan de eerlijke vinder.

Verder is me natuurlijk bekend dat hier veel incest en ander seksueel geweld plaats vind bij jonge meisjes, maar gisteravond een gesprek gehad met twee vrouwen en het komt werkelijk nog veel meer voor dan mijn verstand wil of kan bevatten.
Zij vertelden me dat het ook gebeurd dat als zoonlief bijvoorbeeld geld wil hebben van papa voor het een of ander, dat dan papa = opa ! vraagt om de kleindochter als betaling.
Dat het kind daarna een kind baart daar zit opa niet mee en papa ook niet. Deze kinderen die dan geboren worden zijn uiteraard niet al te snugger ( ils sont bette ) en dat krijgt dan ook weer kinderen als ze geslachtsrijp zijn omdat ze niet weten wat er met hun uitgevreten wordt. Meiden is hier gewoon handel zonder rechten. Daar kan ik nog steeds niet bij, dat meisjes echt geen rechten hebben, niets voorstellen.
Natuurlijk zijn niet alle families zo, maar het komt wel even wat vaker voor dan me lief is en het ergste is dat iedereen het weet en niemand er wat aan doet. Tja, wat moet je eraan doen?
Bij ons worden dergelijke kinderen weggehaald, ouders uit hun ouderlijke macht gezet. Maar waar moet je hier de kids naar toe brengen? Naar een oom met dezelfde ideëen?
Ik wil dit soort dingen straks bespreekbaar gaan maken tijdens de voorlichtingscampagnes en denk dat - als het echt gaat werken - we ook nog een psycholoog nodig hebben.

Ander voorbeeld over verschil man en vrouw. Neem nu de familie waar ik woon. Dochterlief van 13 jaar had tussen de middag alvast saus en rijst gemaakt voor het avondeten. Broerlief van 15 had daarvan gesnoept en de deksel niet teruggedaan op de pan. Of te wel de muizen en kakkerlakken in de pan die middag. Dochterlief komt daarachter en scheldt hem – terecht vind ik – zijn huid vol. Eten moet nl.weggegooid en zij kan weer opnieuw beginnen. Echter s’avonds komt mama thuis en dochterlief krijgt op haar donder omdat ze haar oudere broer niet met respect heeft aangesproken. Dit zijn cultuurverschillen die maken dat ik me dan maar opsluit in mijn kamertje want dit is zo vermoeiend.

Nou dit was het even, ik ga weer verder met de dossiervorming.

Een dikke knuffel.
Marjan
www.aktiebenin.nl

[elle]

quote:

Marjan Kroone schreef op 22 oktober 2004 om 18:00:
(...)

Verder is me natuurlijk bekend dat hier veel incest en ander seksueel geweld plaats vind bij jonge meisjes, maar gisteravond een gesprek gehad met twee vrouwen en het komt werkelijk nog veel meer voor dan mijn verstand wil of kan bevatten.
(...)
Tja, wat moet je eraan doen?
Bij ons worden dergelijke kinderen weggehaald, ouders uit hun ouderlijke macht gezet. Maar waar moet je hier de kids naar toe brengen? Naar een oom met dezelfde ideëen?
Ik wil dit soort dingen straks bespreekbaar gaan maken tijdens de voorlichtingscampagnes en denk dat - als het echt gaat werken - we ook nog een psycholoog nodig hebben.
(...)l

Hoi Marjan, neem het volgende niet verkeerd op ajb, maar:

Neem je niet teveel hooi op je vork?
Je bent daar om een ziekenhuis op/in te richten, toch? Natuurlijk stuit het tegen de borst om dit te zien, maar je kunt geen ijzer met handen breken.
Denk je dat zo'n campagne zich niet tegen je gaat keren? Mensen die verteld krijgen dat hun cultuur fout is, werken volgens mij slecht mee. Dat jij, als buitenstaander, dingen fout vindt is toch jouw probleem?
Is het niet verstandiger om eerst dat ziekenhuis op poten te zetten, en dan pas te proberen iets aan die situatie van die meisjes te veranderen?

Dat zijn vragen die bij mij op komen, als ik dit lees. Een cultuur verandert niet zomaar. Daar gaan volgens mij al snel 2 generaties over heen.
Pas was in het nieuws dat Turkse vrouwen het niet leuk maar vaak wel erg terecht vinden dat ze geslagen worden (vanwege een grote mond/ het laten aanbranden van eten/ ...). 'Europa' vindt dat afschuwelijk, en wil dat de turkse regering dat aanpakt. Maar van bovenaf opgelegde emancipatie werkt niet, als de vrouwen niet beseffen dat geslagen worden abnormaal en verwerpelijk is.
Jij bent afhankelijk van mannen, en jij bent ook 'slechts' een vrouw, vermoed ik (merk je daar wat van?). Is het niet verstandig om nog wat te wachten met hen tegen de haren in te gaan strijken (ik weet niet wanneer die campagne gepland staat?).

Verder: Gods Zegen! Ik zal blijven bidden om zegen, steun, draagkracht en wijsheid voor je.
Ik kan me nog steeds weinig voorstellen van de omgeving waar je in zit, al helpen deze blogs wel wat. Het is zo anders dan Nederland! Sterkte

[Marjan Kroone]

Hai Elle, Campagne voeren moet je niet te letterlijk zien hoor!

Ik schrijf dingen in een moment opname. Maar op kleine schaal werken dingen heel goed.
Zo had ik ooit een vrouw op visite die zwanger was en ik liet haar fotoos zien van kinderen in NL en kinderen in Noord-Benin en vertelde haar dat de ondervoeding ook vaak een probleem was van het ontbreken van kennis. Immers er zijn locale groentes te koop en te verbouwen maar veel moeders weten niet hoe belangrijk groentes zijn voor de gezondheid, dus geven ze deze niet aan hun kinderen.
Ook voor haar als zwanger en straks zogende vrouw is het van belang dat ze groentes eet.

Verder was ik het hele bezoekje en gesprek vergeten, maar... een jaar later ga ikop bezoek bij haar om haar kleine te bewonderen. Ze is net aan het eten en nodigt me uit aan tafel. Ik open de pan en gil: Tjeetje wat een groente!

Ja Marjan, maar dat heb jij toch uitgelegd hoe belangrijk dat is! En ik wil goed voor mijn zoon zorgen.

Even later komt de buurvrouw en zegt ze tegen haar: Kijk dit is de vrouw die heeft verteld over het belang van groente eten.

Dus zo klein en toch zoveel effect! Ik was het hele voorval allang vergeten:

Nou ik ga even verder. Straks wordt mijn column geplaatst, dat doet een vriendin van me iedere week en ik ben verlaat omdat ik ziek was.

groetjes en bedankt voor je gebeden. En het gezondheidscentrum dat is een prachtige plek voor gesprekken met de vrouwen die daar komen.

Het woord campagne in NL heeft een andere betekenis dan hier voor mij, so don't wurry..... ik werk maar zeer kleinschalig.

[Marjan Kroone]

LUIZEN EN MALARIA

Nou dit was me het weekje wel. Ik denk dat Els zich wel afgevraagd zal hebben waar mijn column nou bleef. Zij regelt de plaatsing iedere week.

Maar ik was goed ziek! Maandag had ik een afspraak met de advocaat om het contract door te nemen dat zij in opdracht van mij heeft gemaakt om onze gratis huisvesting zeker te stellen.  

Want vandaag belooft is morgen vergeten als het niet op papier staat, geloof me. En ik ben een dame van de contracten dus het is geregeld precies zoals ik wil, door een onafhankelijk iemand die niets met de woning of Boukombé te maken heeft. Met niet alleen de verplichtingen van onze kant maar ook de verplichtingen van de gemeente erin beschreven.
Het is inmiddels getekend en officieel geadministreerd bij tot aan de prefectuur in Natitingou. Dus dat is klaar.

Maar goed dat wil ik eigenlijk niet vertellen. Dankzij sponsoring van Lloyds Apotheken ben ik weer op de been. Eerst kwam ik er maandag achter dat mijn dagtas vol luizen zat. Ik zette mijn tas op mijn bed … stom, stom! Want ik zag zo een colonne over mijn laken marcheren. Helemaal in crisis, ik moest weg, het regende al vijf uur achter elkaar, met onweer en noem maar op en dan ook nog die luizen! Als de wiedeweer alles schoongemaakt, mijn laken afgeveegd en uitgeschud. Zo moeilijk wassen met die regen en jawel, ook mijn grote rugzak zat vol luizen en de vloer. Nou een bus insecticide leeggespoten op de vloer en muren en op mijn lakens enzovoorts en daarna met – vermoedelijk - schone dagtas op pad.

Nou daarna – toen de regenbui eindelijk voorbij was – ik mijn schoenen aan en met paraplu voor de laatste druppels op weg naar de verharde weg. Maar de wegen waren gewoon veranderd in een zwembad, geen plekje dat niet ondergelopen was. Iedereen op zijn blote voeten door het water, nou ik dus niet hè! Er wordt geplast en gepoept langs de kant van de weg en alles stroomde nu door de straten. Ik door het gras aan de zijkant, waar men zijn behoefte doet, maar hopende dat dat beter was. Jawel mijn schoenen maar half nat en slechts 1 keer een rat voor mijn voeten die wegschiet. Helemaal vies van mezelf en alles eerst op zoek naar een zemi om alsnog kleddernat bij de grote weg een taxi te zoeken die met naar  Coto kan brengen. Als sardientjes in een blikje zit je dan. In een dergelijke taxi heb ik ook de luizen opgelopen vermoed ik.

Afijn, volgende dag, weer die reis naar Cotonou centrum. Afspraak met een accountant die een financieel rapport moet goedkeuren – dat ik in het frans gemaakt heb en aangepast naar de eisen van de regering. Alles moet erin over onze kantoorkosten en eigendommen. Dat alleen privé dingen gebruikt worden voor de stichting dat is voor hen ongeloofwaardig, dan zijn we niet echt. Oke, ik laat de discussie achterwege en maakt het zoals ze het hebben willen, met onkosten.

Maar ik was niet lekker en dat is vermoeiend. De accountant danste voor mijn ogen op en neer en ik was zo beroerd. Zie ik me daar ook nog op mijn tas weer luizen verschijnen. Om gek van te worden.

Na het gesprek ben ik op zoek gegaan naar chloor en naar huis gegaan en heb mijn hele kamer, het beddengoed, alles in de chloor gezet. De zon scheen en ik was gelukkig helemaal alleen. Dus matras naar buiten en al mijn kleren gewassen die ik hier heb. Liep ik in mijn slip rond over de binnenplaats, achter de muur. Met 2 uurtjes was alles droog, maar ik werd steeds beroerder. Hoofdpijn.Vast de luizenstress dacht ik. Even op mijn schone bedje, maar na een uurtje krijg ik me toch een koorts en koude rillingen. Ik probeer op te staan maar het is alsof ik in elkaar geslagen ben. Wat is dit?
Het lijkt alsof mijn lichaam vol blauwe plekken zit. Dit is malaria! Maar ik slik keurig iedere week mijn lariam omdat het nog steeds regent.

Nou vergeet het maar, ik kon niets meer. Durfde eigenlijk ook niet met de malarone te beginnen want 2 van die sterke middelen naast elkaar  - wat gebeurd er dan met mijn lever en nieren?

Dus 600 mg chloroquine genomen. Ik stort neer op mijn – gelukkig schone – bedje en droom over mijn vader die al jaren dood is en praat met Betsie die stervende is en weet ik wat allemaal. S’avonds geen verbetering dus toch maar het beremiddel. Komt de familie thuis. Ze willen me naar het ziekenhuis brengen. Dank je feestelijk, ik wil in dit schone bed blijven!
De dokter halen voor mij. Laat maar, niemand aan mijn lijf. De medicijnen moeten even de tijd krijgen om te gaan werken. Heel lief, iedereen heel bezorgd maar laat me met rust! Als ik dood ga merk ik het wel.

Kalman dankzij jullie sponsoring was ik slechts drie daagjes ziek en hoefde ik niet naar het ziekenhuis. Dank, dank. Ik ben er weer! Zonder luis en zonder malaria.

Nou verslag bezoek Boukombé volgt.

Een dikke knuffel.   Marjan  
www.aktiebenin.nl

[Marjan Kroone]

Zoals ik al schreef, ik ben weer even – voor 5 uurtjes – op bezoek geweest in Boukombé. Om met aannemer om door te spreken wat hij aan het vrijwilligershuis moet veranderen – 2 badkamers, keuken maken, binnen alles verven en betegelen en een muur om het terrein, zodat mijn hond straks los rond kan lopen en ik zonder bekeken te worden, ietsje veiliger ben als ik daar – voorlopig alleen - woon. En dat alles voor 3.500 Euro, dat houd je niet voor mogelijk. Alleen de toiletten, wastafels enzovoorts, die zitten in de container. Die hebben Jetse en ik vorig jaar al – privé – in NL gekocht om te gebruiken. Maar als Jetse in december komt kan hij ze eruit halen en aansluiten, dan is het aanleggen van de leidingen en septictank en dergelijke tenminste al gebeurd.

We gaan toch een mooi en gezellig vrijwilligershuis krijgen! Ik verheug me er zo op. Alles wordt geel geverfd - net als ons huis in Bedum - met overal beige plavuizen op de grond en in de badkamers roze tegeltjes aan de muur... De keuze was wit, roze of grijsblauw. Wit voor de keuken en roze voor de badkamers. Lijkt me helemaal te gek. Nu moet je de verfkleur nog maar afwachten, want dat mengen ze terplekke en ik heb een pagne aangewezen met de kleur die het moet worden. Ben benieuwd, we zien wel. En dan straks al onze spullen uit Bedum uit de container, eindelijk weer een plek voor mezelf, van mezelf, met spulletjes van mezelf. SCHOON !!!

Verder is het wel geweldig hoe – een deel van de bevolking – toch echt op vooruitgang gebrand is. Ik heb geloof ik al een keer verteld dat ze bezig zijn met de installatie van een radio in Boukombé. Het werkt al – zeer amateuristisch nog – maar er zijn al twee uitzendingen per week in het Ditamari, de locale taal. Er is al verteld van ons werk wat wij gaan doen in het gezondheidscentrum en over de 10 meisjes die ik in huis wil nemen als klein internaat. Nu heeft Ange het geld grotendeels bij buitenlandse organisaties vandaan gehaald en zelf ook een deel betaald voor de antenne en noem maar op. Maar er moet nog zoveel komen en de radio is zo belangrijk voor de voorlichting en communicatie in de toekomst. In alle dorpen is wel een radio aanwezig en alle grote mannen luisteren op dinsdag en donderdag naar de radio. Naar de laatste nieuwtjes en zo kunnen we straks oproepen doen voor inentingscampagnes en noem maar op. Nu heeft een rijk man uit Boukombé een koe geschonken aan het radiostation, als bijdrage voor de radio, voor de ontwikkeling van de regio. Is dat niet geweldig? Die koe loopt daar rond en wordt gemolken en de medewerkers drinken en verkopen de melk. Als een soort betaling, een soort van salaris.

Nu zijn er veel mensen die mijn column lezen. Ik heb twee oproepen:
1 – Ken je iemand die bij de radio werkt en misschien aan oude – nagekeken ! – apparatuur kan komen ?
2 – Heeft een school, kerk, gezin, vriendengroepje of vereniging zin om een meisje uit een afgelegen dorp (gedeeltelijk) te adopteren voor 4 jaar? Kosten 500 EURO per jaar. Daarvoor krijgt ze 3 maaltijden per dag, medische verzorging, wordt het schoolgeld et cetera betaald en kan ze de MAVO volgen in Boukombé. Ze komt bij ons thuis te wonen. Dus geen ander kosten voor een internaat.

Ik heb plaats voor 10 meiden, maar ik heb per meisje de zekerheid van 4 jaar 500 EURO nodig, zodat ik haar niet voortijdig naar haar dorp terug hoef te sturen.
Dit zal gewoon geweldig doorwerken in alles. Niet alleen het feit dat ze de middelbare school heeft doorlopen en dus een vrouw van betekenis zal worden in haar dorp. Maar ook het feit dat ze heel direct met onze westerse cultuur in aanraking komt en dus een andere benadering zal gaan meemaken voor wat betreft hygiëne, behandeling van vrouwen, taakverdeling van mannen en vrouwen en noem maar op. Dit is heel wat anders dan 200 meiden bij elkaar op een lokaal internaat in de stad. Het is overigens wel een grote verantwoording en daar ben ik me van bewust. Maar ik wil er alles aan doen om volgend jaar september met 10 meiden te beginnen en wat zal ik trots zijn als ze hun diploma halen.

Voor wat de papieren betreft, het einde raakt in zicht. Ik denk / hoop nog drie –vier  weken. Onze stichting is inmiddels officieel geregistreerd en geautoriseerd in Benin en ik heb de bevoegdheid gekregen om visumverlening aan te vragen voor de vrijwilligers (normaal duurt een visum 1 maand, ik mag nu12 maanden aanvragen, wat niet mogelijk is zonder autorisatie.) Verder heeft de burgemeester het contract getekend voor de gratis bewoning van het vrijwilligershuis in ruil voor onze investeringen in het gezondheidscentrum en is het contract voor de bouw en exploitatie van het laboratorium inmiddels ook klaar. Ik ga alleen niet meer naar het noorden zonder mijn eigen auto. Dat heb ik me voorgenomen.

Maandagochtend ga ik naar de Anastasis, de boot van Mercy Ship, mijn auto bekijken….

De commissie voor het D’Accord de Siége (AdS) komt donderdag a.s. bijeen en zal dan beslissen of we dat papiertje krijgen. Het zijn 5 personen en ik heb inmiddels met 3 personen een ‘goede relatie’ opgebouwd, of te wel goed aan mijn netwerk gewerkt. Dus daar heb ik wel vertrouwen in. Daarna duurt het nog een week voordat de minister tijd heeft om het besluit te ondertekenen. Men wilde een receptie om het officieel af te ronden. Dat heb ik ronduit geweigerd, zeer onbeleefd, maar dat ben ik soms. Immers wij moeten dan de receptie betalen, bovendien kost het weer tijd om uitnodigingen te versturen en noem maar op en ik wil ondertussen GEWOON AAN DE GANG. Heeft dit negatieve effecten na volgende week, dan zal ik me nader beraden, maar vooralsnog weiger ik gewoon. Het heeft allemaal al meer dan genoeg geld gekost, die papieren procedure. Maar het gemiddelde van 3 jaar voor het afhandelen van het D’Accord de Siége ga ik breken. (15 maanden hoop ik)

Pas met het AdS kan ik officieel aan de gang met de beide andere dossiers!
Een voor het taxfree binnenhalen van de auto en een voor het taxfree binnenhalen van de dozen met onder andere de hemoglobinemeter die Baby Hope ons heeft geschonken. Hiervoor zijn weer twee verschillende ministeries nodig en uiteraard is de gemiddelde proceduretijd 4 maanden per dossier.

Maar ik ben afgelopen vrijdag begonnen ook hier mijn netwerk uit te zetten. Jullie hebben geen voorstelling hoeveel geduld en vriendelijke lachjes dit betekent en de rest. Maar goed, het gaat lukken en daarna hebben we alle medewerking van de diverse instanties en ministeries zonder problemen. Tenzij het een persoon is van een andere politieke partij dan de grootste van het dorp. Want zelfs dat werkt door in de dossiers en akkoorden.

Ik heb weer heel veel geleerd – en gehuild – de afgelopen weken. Ik word er niet mooier op door dat gejank. Soms denk ik wel eens wat moet ik met al die kennis? Maar het zal wel ergens goed voor zijn.

Verder begrijp ik dat er wel eens mensen zijn die reageren op mijn column maar ik ben bijna nooit bij machte om op een site te komen, dus zo ik willen vragen om je reactie naar het gastenboek van www.aktiebenin.nl te kopiëren. Dat staat namelijk zo ingesteld dat de boodschap rechtstreeks bij mij in mijn mailbox komt en dat vind ik wel leuk. Ik leef op dit moment op de berichtjes die ik krijg van deze en gene.

Een dikke knuffel.  
Marjan
  www.aktiebenin.nl

[Marjan Kroone]

Afgelopen maandag was een emotioneel gebeuren.

Kom ik daar de haven binnenlopen - veel controle en extra beveiliging voor Mercy Ships –
sta ik daar opeens naast mijn auto! En dat is nog niet alles, blijken er 30 Nederlanders aan boord te werken. Geweldig, wat een crew, wat een warmte, wat ben ik eenzaam geweest de afgelopen twee maanden. Dat besef je pas als je een paar armen om je heen krijgt en weer Nederlands kunt kletsen. Ik ratelde aan een stuk door en was werkelijk niet meer te stoppen. Huilen, lachen, kletsen.

In ieder geval, natuurlijk woensdag weer even langs geweest en zondag ben ik de hele dag uitgenodigd op de boot. Het is hier waar ik voor het eerst mensen heb gezien met een onbehandelde hazenlip. ONGELOOFLIJK, dat is in het echt toch even heel anders dan op een foto. Geen wonder dat ze zich schuil houden in hun huisje en niet in het openbaar verschijnen.
Hier zijn veel taboes, maar deze kan ik warempel nog begrijpen ook.

Verder zijn ze erg onder de indruk van ons werk hier. Een paar Nederlanders willen proberen toestemming te krijgen om mij op te zoeken in Boukombé.

Officieel mogen ze niet verder dan 4 uur rijden met de auto van de boot verwijderd zijn. Dit betekent dat dus de mensen die in het noorden wonen niet gescreend kunnen worden en dus weer van hulp verstoken zijn. Immers die moeten zelf een hele dag reizen met de auto. Want in de dorpen weet men niet eens dat Mercy Ships er is en als ze het al weten dan hebben ze geen geld om te komen.

Afijn, de screningsperiode was woensdag al afgelopen en men is druk bezig het operatieschema te maken. Komt er een Amerikaanse vrouw bij ons aan tafel zitten.
Ik  vertel in het algemeen dat ik nu nog geen vervoer heb maar dat ik de volgende keer zeker wil komen met 7 kinderen die ik ken en die blind zijn maar zeggen iets te kunnen zien. Wat denken jullie, geeft ze me 7 kaartjes. Blijkt het de coordinator voor oogheelkunde te zijn. Ze zegt: Ik moest dus niet voor niets aan deze tafel gaan zitten…

Afijn, ik heel blij, maar wat moet ik doen met 7 onderzoekskaartjes als ik geen geld heb om
twee keer met de kinderen en een begeleider per kind naar Cotonou te komen. Een keer voor het onderzoek en dan 3 weken later voor de operatie. Dat betekent geld voor overnachten, auto huren, chauffeur en noem maar op. Zegt diezelfde vrouw tegen me dat ik op God moet vertrouwen. Als Hij wil dat deze kinderen geholpen worden, dan wordt ik geholpen.

En warempel, de volgende dag wordt me een auto aangeboden voor het vooronderzoek en slaapplaats voor 3 personen. Mijn auto krijg ik ook binnen een paar weken, dus de rest komt ook goed, daar vertrouw ik op.

Afijn, de papieren. Jongens ik ben zo trots op mezelf. Er is toestemming voor het beroemde d’Accord de Siége heb ik vandaag gehoord. Dit betekent 4 dagen binnen de 15 maanden termijn die ik mezelf had gesteld! Nou eigenlijk is het allemaal geregeld in de afgelopen twee maanden. Daarvoor had ik het uit handen gegeven maar dat schoot dus helemaal niet op. Daarom duurt zoiets ook jaren. Je moet er bij zijn als een bok op een haverkist. Dat werkt tenminste. Iedereen kent me nu, daar kunnen jullie gerust op zijn.

Volgende week moet ik langs komen om te kijken wanneer de commissie bijeen kan komen om de officiele handtekening te zetten met de mijne erbij natuurlijk. Ik hoop dat het diezelfde week nog kan, want ook met de papieren voor de auto gaat het nu voorspoedig. Dus dan zou het misschien betekenen dat ik zo rond 25 november naar het noorden kan gaan. Niet alleen om eindelijk te beginnen met het gezondheidscentrum, maar – mits er ca. 1850 EURO of andere hulp te voorschijn komt - ook om de 7 kinderen op te halen voor het vooronderzoek.

Tenslotte ligt de Anastasis op dit moment in de haven en het duurt weer 2 tot 3 jaar voor ze komen.

Ik moest echt even slikken toen ik die kaartjes kreeg. Niet alleen omdat ze voor ‘mijn kinderen’ een uitzondering maakte, maar misschien nog wel meer omdat dit betekent dat ik binnen 2 maanden alsnog weer 2 keer naar Cotonou moet reizen. En, minstens zo erg, hier weer een paar weken moet zitten.

Eerst dacht ik: Dat trek ik niet. Ik ben zo moe, ik heb het gehad hier in het zuiden.
Maar toen voelde ik: Dat kan ik, dat wil ik en dat doe ik, voor de kinderen.
Als het geld gevonden wordt dan is het mijn PLICHT om met die kinderen naar Cotonou te reizen. Niet meer en niet minder.
 
Reacties graag naar het gastenboek van www.aktiebenin.nl kopiëren. De boodschap komt dan rechtstreeks in mijn mailbox en ik leef op mijn mailtjes. Ik plaats de column nl. niet zelf, dat doet een vriendin. De mail is mijn enige contact met NL. Zelfs het nieuws stuurt een vriendin me per mail toe. Zodat ik niet wereldvreemd wordt.

Een dikke knuffel.
 Marjan
http://www.aktiebenin.nl

[Marjan Kroone]

Comminucatieproblemen.

Er is inmiddels 160 EURO beschikbaar voor de screning van de 7 blinde kinderen en daarnaast nog de toezegging van een andere particuliere donatie. Maandag ga ik een en ander doorspreken met de coordinator oogheelkunde op Mercy Ships. Misschien is het mogelijk dat ik zelf een voorscrening kan gaan doen in Natitingou – na goede uitleg -. Dat gaan we bekijken. Een en ander zou bij negatief resultaat wel behoorlijk kunnen schelen in de onkosten….

Verder heb ik deze week heb ik weer zo ontzettend veel geleerd! Door gesprekken op Mercy Ships en dankzij een boekje dat zij mij gegeven hebben. Wat een herkenning in alles. Ook de strijd vooraf, voordat je ja durft te zeggen tegen je roeping. Want dat is wat het is, een roeping.

En wat leerde ik? Ik moet gewoon vragen! Hoe kan het thuisfront weten hoe moeilijk ik het heb als dat niet wordt gemeld? Hoe kunnen zij weten wat mijn behoeften zijn als ik niets zeg? Ik verwacht dat men tussen de regels doorleest, maar die gave is maar weinigen gegeven en dan moet men er ook nog maar wat mee willen doen. Veel mensen denken dat een ander het wel zal oppakken. Dus gebeurd er uiteindelijk niets.

Dus ik ga het thuisfront duidelijk aangeven wat ik graag hebben wil. Niet alleen voor de projecten maar ook voor mezelf!  Half december gaat de volgende container verzonden worden. Dus heb ik tevens een – bescheiden – verlanglijstje ingediend voor mezelf met het verzoek aan mensen om me een van deze artikelen te geven in plaats van een Kerst of verjaardagskaart - als men dat van plan was.

Want de beleving is nu toch heel anders. Het is heel duidelijk dat dit een opdracht is voor vele jaren en dat heeft een andere beleving aan het geheel. Het is een overzichtelijk geheel als je voor enkele maanden of een jaartje hier gaat verblijven en een einddatum van je missie hebt. Maar is de periode onbekend dan word je opeens met je neus op het feit gedrukt dat je dus ook ‘nooit’ meer geld zult hebben om gewoon eens even lekker een biertje te nemen of iets anders dat heel normaal was in je vorig leven. Ik wil niet eens meer weten hoe een wijntje smaakt. Dan mis je het ook niet. Wel verlang ik naar cruesli, volkoren macronie, geraspte kaas en vruchtenyoghurt van de Aldi.

En dan het vervoer. De zemidjans, die leuk en avontuurlijk zijn als je hier een paar weken bent, zijn toch best gevaarlijk. Wekelijks wordt ik wel geconfronteerd met iemand die weer naar een begrafenis moet vanwege een ongeluk met zo eenzelfde zemi. Het is beangstigend als je regelmatige een brommers verbrijzeld op de weg ziet liggen omdat men elkaar geen ruimte liet. Ik cross namelijk vrijwel dagelijks – in de spits -  25 km naar de stad en ook s’avonds weer terug. Deels in de overvolle taxi en deels op de zem. Daarna in de stad nog vele tochtjes op de zem van de ene uithoek naar de andere. Na 2 maanden heb je dan heel wat gezien en aardig wat angstige ogenblikken doorgemaakt. Maar nog even en dan heb ik mijn eigen auto…. En in Boukombé doe ik alles grotendeels op de fiets. Heerlijk ik verheug me erop naar het dorp te kunnen gaan. Hopelijk zijn alle papieren klaar voor volgend weekeinde, maar dat kan ook mijn te snelle westerse beleving zijn, dus het is gewoon afwachten geblazen wanneer het mag. Ik berust er nu volkomen in. Het is niet anders en zal zijn reden hebben.

Ook heb ik nu duidelijk naar het thuisfront aangegeven naar meer en naar een betere communicatie te verlangen. Gemeld dat ik me zo eenzaam heb gevoeld de afgelopen maanden, heel alleen in mijn strijd. Maar diezelfde strijd heeft ook veel nieuwe krachten in me losgemaakt.

Op dit moment ga ik een paar keer per week even op MS langs - krijg ik gelijk een gezonde maaltijd met veel groente - en de communicatie vanuit NL loopt nu veel beter. Er is nu ook meer response vanuit NL. Wat heb ik daar achteraf een behoefte aan gehad! Het leek wel of ik door de meeste mensen gewoon vergeten was. Met dank aan die paar trouwe knuffels die me wel regelmatig hebben geschreven! Maar goed, dat hoort er ook bij. Vanuit onverwachte hoek krijg ik dan opeens weer geweldige oppeppertjes, dus dat houd elkaar in evenwicht.

Jongens dit was het even want. Dinsdag gaat de ceremonie voor het felbegeerde papiertje plaatsvinden. Er komen ook mensen van Mercy Ships en het NL-Leger dat momenteel hier is, dus heerlijk wat blanke ondersteuning op een officieel moment.

Foto: Martje, vermoeide poging tot glimlach. (kan helaas hier niet geplaatst worden,els)

Een dikke knuffel.
 Marjan
 www.aktiebenin.nl

[Priscilla en Aquila]

Mooi om zo bij te blijven, Marjan.

[Marjan Kroone]

De auto de haven uit.

Als jullie dit lezen dan is de auto uit de haven en zit ik met een  - tijdelijke – nummerplaat in Boukombe. Er moet eerst nog gecontroleerd worden bij Interpol of de auto niet gestolen is voordat je de definitieve plaat krijgt. Daarna komt er ONG op de plaat te staan en dat vind ik heel, heel stoer.

Deze week zijn de papieren officieel ondertekend en we hebben met Aktie Benin de voorpagina gehaald in de nationale krant, zie foto.

Daarna ben ik aan de gang gegaan met de transitair om de auto uit de haven te krijgen.

Nu ik dit stukje schrijf is het donderdagochtend 6 uur en vandaag dus nog een dagje Cotonou en als alles lukt dan vertrek ik morgenochtend heel vroeg  -  eindelijk  -  naar Boukombe.
Straks eerst nog even bij de cyber langs om dit goede nieuws te verzenden en daarna is het even gebeurd met het internetten.

Hopelijk komen enkele jongens van het Nederlands leger met me mee naar Boukombé.
Er is hier namelijk een oefening gaande – RECAMP 4 – met allemaal Europese eenheden en de Nederlanders zijn hier met een gezondheidsmissie en hebben medicijnen bij zich.
Ik heb hen gevraagd met me mee te komen om de kinderen van onze school in Sonta te onderzoeken omdat er vorig jaar veel kids met ringworm besmet waren. Zie foto op onze site onder project lager school in Sonta.
 
Maar goed op het moment van schrijven is nog niet bekend of daar toestemming voor komt, dus ook voor mij een grote verrassing of ik morgen alleen vertrek of onder samen met een legervoertuig. Ik kom niet meer in het internetcafé dus jullie horen volgende week meer.
 
Aanvulling: Helaas, dit is Afrika, dus de auto staat nog netjes in de haven, veilig op het terrein van Mercy Ships. Lang verhaal kort makende: de goede man was gisteren 2 uur te laat op zijn afspraak, waardoor het niet meer mogelijk was om nog een verzekering af te sluiten voordat ik naar Calavi zou rijden. Dat vond hij totaal geen probleem. Dan regel je dat toch vrijdagmorgen?  Ja, dat ga ik doen, maar dan gebruik ik de auto ook pas vrijdag. En tot zijn grote verbazing reed ik de auto doodleuk weer terug de haven in naar Mercy Ships. Dat terwijl iedereen altijd blij is als hij de haven uit kan rijden. Die rare blanken, daar snap je toch echt helemaal niets van. Het is dat ze goed betalen, maar anders !

Van het NL - leger afbericht gekregen zodat ik morgen  – zaterdag – alleen de lange reis ga maken tot aan Boukombé, inclusief de 43 kilometer piste. Niet dat de asfaltweg in het noorden in een goede staat is, maar dan zie je dat je over een geasfalteerde weg rijdt.

Eerst had ik een buik vol met zenuwen maar toen dacht ik: Blijkbaar moet ik dus ook dit stuk alleen doen. Dan gaat het maar zo gebeuren. Alleen op weg naar mijn nieuwe thuis.

Je kunt van alles willen maar – zeker hier – word je altijd weer met je neus op de feiten gedrukt dat het niet altijd kan en gaat zoals jij het zou willen. Het is niet anders, jammer dan.

Wordt vervolgd (of niet als ik niet aankom – grapje - )

Een dikke knuffel.
Marjan
  www.aktiebenin.nl

[Marjan Kroone]

les anges.

Nou  het was een heavy week. Hanneke en Annemiek – zie verderop – weten dat het werken hier een stuk moeilijker is dan dat ik wekelijks in mijn column schrijf. Dit omdat zij nu al een paar dagen alle problemen van heel dichtbij mee maken. En iedere dag weer zijn er nieuwe verrassingen. Maar als ik alle problemen ga opschrijven dan leest er niemand meer.

Oke, het vervolg van de auto.

Vrijdags ben ik opnieuw terug gegaan naar de haven om mijn auto eruit te halen, dit keer met verzekering. Kom ik in Cotonou een mij bekende priester tegen en vertel hem over mijn vertrek naar het noorden. Hij was echt heel bezorgd en vroeg me hem te beloven dat ik die reis NOOIT alleen zal maken. Te gevaarlijk in verband met overvallen en dergelijke, zeker als vrouw alleen! Ik zeg dat ik niemand ken die met mij mee kan gaan. Geen punt, hij heeft een bijrijder voor me gezocht. Daarna weer naar Mercy Ships. Zegt Carl: Als je dan toch moet wachten op de transitair, zullen wij dan nog even een kist maken voor boven op je auto? Zodat je extra diesel kunt meenemen? Jongens heb ik beschermengelen of niet? Daarom waren we donderdag dus te laat voor de verzekering. Daarom is de auto een dag langer blijven staan. Opdat ik veilig in Boukombé zou aankomen.

Maar goed, de diesel is op erg schaars dus 3,5 uur op zoek naar een pomp die mijn tank en de jerrycans kon vullen. Tegen woekerprijzen uiteindelijk 85 liter gevonden en op weg naar Boukombé. Jullie willen niet weten wat ik onderweg nog heb moeten betalen in the middle of nowhere, maar afijn. Het eerste wat ik ga doen in Boukombé en Natitingou is goede vriendjes worden met de pomphouders zodat ook ik tot de elite ga behoren waar zij diesel voor gaan reserveren. Want dat is wat hier gebeurt, voor de vriendjes wordt de brandstof apart gehouden en de rest krijgt te horen dat ze uitverkocht zijn.

Onderweg overigens vele vrachtauto’s voor de pompstations die stonden te wachten op de tankauto’s die weer komen vullen. Het zal ons in januari toch gebeuren dat de container drie weken of een maand vertraging heeft omdat de diesel op is. Dan zit de ATOSgroep bij me en de container staat ergens halverwege het land op een droogje. Ook dat kan gebeuren.

Dan het huis. De dag voor mijn vertrek vanuit Coto heb ik de aannemer nog gebeld met de vraag of het huis klaar is en of hij een bed voor me heeft gekocht met matras, zodat ik in ieder geval kan slapen. Ja, alles is in orde en geregeld. Dus zaterdagmiddag om 16 uur kom ik aanrijden, nou jullie willen het niet weten hoe alles er uit zag.

En erger nog: geen bed te bekennen. Geen toilet, geen douche en ik helemaal alleen met 12 bouwvakkers die aan het werk zijn en dus moeten plassen en douchen achter een muurtje van 1,5 meter hoog in de tuin. Geen water, het cement tot op het plafond en alles was grijs van het stof. De tuin is grotendeels als cementbak + urinoir gebruikt, dus plantjes en dergelijk kan ik wel vergeten. Huilen of lachen? Het laatste maar en gewoon direct aan de slag gaan, zodat in iedergeval 1 kamer schoon genoeg is om in te slapen.

Zondags naar de Assemble de Dieu.  2,5 Uur duurde de dienst, maar geweldig!
Eerst een uur bijbelles en discussie over sex en het hebben van meerdere vrouwen – in de kerk dus, gewoon gelijk sensibilisering -  toen een uur zang met djembee en daarna nog een preek van een half uur. De pastor deed het echt heel geweldig en ik voelde me gewoon weer thuis. Alles komt goed dacht ik bij mezelf.

Maandags naar Nati, inkopen gedaan want om het huis schoon te maken heb je toch dweilen en zeep en schrobbers en dergelijke nodig en in Bkbé kun je alleen Afrikaanse stoffers krijgen. Dat is een bundeltje gras. Daar had ik het weekeinde al mee gewerkt maar geef mij maar een gewone bezem met steel. Alles is aanwezig -  in de container - die ik nog niet heb.
Europese prijzen moeten betalen, want alles is geimporteerd, maar dat moet maar even.

Maandagavond staat er opeens een meisje voor de poort. Hallo, ik ben Annemiek van de email. Ik wil met mijn vriendin Hanneke een weekje komen helpen.
Ik verbaasd, dus toch echt. Nou graag, maar ik heb geen bed, geen toilet, geen meubels en jullie kunnen alleen nog maar helpen schoonmaken. Geen probleem! De meiden hebben hun spullen gehaald en zijn bij me ingetrokken. Heerlijk. Eerst hebben ze het magazijn schoongemaakt dat ik wil gaan gebruiken voor medicijnenopslag. En gezellig! Samen wonen met een paar anderen maakt het leven toch een stuk aangenamer en gezelliger.

De dieren rond mijn huis:
De eerste slang in mijn tuin is ook gevangen. De mannen hebben hem doodgeknuppeld. Ik weet niet of ik dat durf in de toekomst als ik zo’n lief dier tegenkom en ik hoop a.u.b. dat ze niet het huis in komen. Verder heb ik termieten, een ontzettend groot bijennest en enkele wespennesten als huisdier. Die stekers moeten echt weggehaald, maar even een imker bellen met wat gas, of de gemeente met wat gif, zo werkt het hier niet. Dus daar moet ik nog even mee bezig. Maar s’morgens wordt ik wakker van het gezoem en het lijkt wel of er ook wat onder het dak van mijn slaapkamer zit. Er komen hier ook killerbees voor, dus die dingen moeten verwijderd worden. Verder natuurlijk ook muizen, gekko’s, muskieten, vliegen, kakkerlakken en allerlei andere insekten. Af en toe gillen we gewoon even als er wat in onze nek valt.

Donderdag met een Belgische arts naar het blindeninstituut om de kinderen te laten onderzoeken. Volgens haar kunnen er 7 kinderen in iedergeval gewoon geopereerd worden! Dit betekent dus dat er straks eind januari 7 kinderen weer gewoon kunnen zien, mits ik die 1900 EURO bij elkaar heb om de reis – en verblijfskosten te betalen.
Die kids kunnen daarna weer gewoon thuis wonen bij hun familie en een normaal leven leiden. Dat is toch ongelooflijk goed als wij dat voor elkaar kunnen krijgen.
Tot nu toe is er ca. 600 EURO binnen dus als er mensen zijn die mee willen helpen?
Stichting Aktie Benin te Bedum. Giro 249053 o.v.v. blindeninstituut.

Verder ben ik druk op zoek naar iemand voor in huis en een nachtwacht, maar dat valt niet mee. Toch heb ik het gevoel dat er snel iemand moet komen want de mannen zijn inmiddels bijna klaar op het terrein en daarna in mijn eentje hier wonen – op een toch wel afgelegen plek – dat is niet prettig. Maar de beschermengelen zullen me weer helpen, daar ben ik van overtuigd.

Een dikke knuffel. Marjan [co]http://www.aktiebenin.nl[/co]

[Marjan Kroone]

Delen.

Nou column vergeten mee te nemen , dus nu maar even opnieuw in het internetcafé.
Tenslotte ga je niet 50 km terug reizen voor een discette.

Ook even een weekje pauze genomen wat schrijven betreft, want buiten mijn familie zijn er nog een aantal logees gekomen en dat vergt - naast alle andere beslommeringen - toch wel wat energie. Het was heel erg gezellig maar aangezien ik al een week met een verstopt hoofd rondloop en ook nog een paar dagen mijn stem kwijt was, vond ik het wel even welletjes.

Albert:
Verder gaat het met Albert al weer stukken beter, hij heeft alleen een kleine infectie opgelopen, maar nu met een ander kuurtje moet dat opknappen. Alles is inmiddels weer met huid bedekt behalve de onderste helft van zijn piemeltje. Ik hoop dat hij midden volgende week weer naar huis kan

Kerstmaal delen:
Kerst was een bijzondere ervaring. Kerstavond werd er een toneelstuk door de kinderen uitgevoerd met zang en dans - duurde 3 uur. De volgende morgen hebben we eerst met zijn viertjes ( mijn man, moeder, dochter en ik ) kerstontbijt gehad. Mijn moeder had kerststol mee en verder hadden we nog een half stokbrood van 5 dagen oud dat we gedeeld hebben en dat was heel goed om dat zo te ervaren.

Om 10 uur begon de Kerstviering - die ook weer 3 uur duurde. Na de viering gingen we gezamelijk ons Kerstdiner eten met de hele kerkgemeenschap. De financiele bijdrage voor de armen werd door diegenen betaald die iets meer kunnen missen. Alles gewoon in een grote pot en delen die handel. Alle kinderen zaten vanaf 12 uur al klaar met hun bordje op hun schoot liedjes te zingen en ondertussen maar kijken wat er in de grote kookpotten zou zitten. Geweldig. Er was couscous en path met saus en kip en vis. Wat hebben die kinderen gesmuld.

Internetverbinding delen:
Ook ben ik naar Nadoba in Togo gegaan omdat ik daar via de laptop mijn email zou kunnen binnen halen - zo was mij verteld. Echter je moet dan ook een abonnement nemen bij een Togolese provider en dat geld dat heb ik niet en als ik het al had dan weet ik wel betere doelen waar het voor gebruikt kan worden. Dus wat kunnen we doen?

Aha, de katholieke priester heeft als enige in Nadoba een internetverbinding! Dus ik naar de missiepost om te vragen of ik misschien zijn code kan gebruiken - het abonnement wordt daar immers niet duurder van - en dan betaal ik zelf de telefoonkosten.

Nou, de priester was niet zo welwillend, sterker nog, hij wilde niets met me te doen hebben maar sprak dat niet uit met zijn mond maar wel  via zijn gedrag. Hij kende de code niet en had geen verstand van computers en noem maar op. Dus naar maar naar huis terug want hier schiet ik niets mee op.

Echter onderweg werd ik me toch kwaad! Jongens dat willen jullie niet weten!

Is hij nu helemaal gek geworden? Ik zit hier ook voor zijn mensen. Als die bij mijn kliniek komen dan vraag ik ook niet of ze uit Togo komen en of ze Christelijk of Moslim of wat dan ook zijn. Dan help ik. Dus weer omgedraaid en terug naar de priester. Hem recht in de ogen kijkend vroeg ik heel indringend of hij MIJ niet wilde helpen of dat hij echt niet wist wat de code was. Hij antwoordde dat hij niet heeft gezegd dat hij mij niet wilde helpen. Dus u wilt me wel  helpen? vroeg ik aan hem. Ik zeg niet dat ik niet wil helpen, was het antwoord.
Dan wil ik NU de code van de provider hebben, zodat ik de verbinding kan maken op mijn computer. Hij ging naar zijn kamer en kwam terug met de code!

Nu werkt het alleen nog niet helemaal, want ik moet windows XP in het frans hebben; maar dat komt in februari, dus het gaat straks helemaal goed komen.

Salaris delen:
Olivier is iemand die op een Tata Somba woont en die tijdens het jagen een schot hagel in zijn been heeft gekregen. Iedereen uit zijn omgeving heeft geld bij elkaar gezocht en hij dus met de taxi-brousse naar Natitingou voor een rontgenfoto. Ja er zitten 4 korrels in zijn bot, die moeten operatief verwijderd worden. Maar het geld was op gegaan aan de foto en de reis, dus maar weer naar huis.

De kogeltjes komen er ook vanzelf wel uit, zo had de dokter gezegd toen bleek dat Olivier geen geld had om de operatie te betalen. Nou na 10 dagen was hij toch behoorlijk ziek geworden en zijn been behoorlijk dik. Hij kon niet meer werken of lopen. Men haalde mij erbij of ik misschien een pilletje zou hebben tegen de pijn. Ik vreesde echter voor zijn been of erger.

Jonathan - die bij mij werkt - bood aan zijn maandsalaris van december voor de operatie te gebruiken want Olivier is erg belangrijk voor de familievan dezee Tata omdat hij jong is en op het land werkt. Scott van Mercy Ships - die bij me was - wilde ook wel een bijdrage doen en mijn moeder ook, dus het ontbrekende moet dan maar bij Aktie Benin vandaan komen. Deze man moet gered worden. Hij is eergisteren naar Tanquieta gebacht naar het ziekenhuis en hij zou vandaag geopereerd worden. 5 januari ga ik kijken hoe de zaken ervoor staan.

Wij hebben in iedergeval weer een hoop geleerd over delen de afgelopen week en het was een goede ervaring.

Allemaal een dikke knuffel en tot horens via het gastenboek? Foto houden jullie tegoed.

Marjan

www.aktiebenin.nl

[Wybo]

hehe ik had dat van bij die priester wel willen zien

[Marjan Kroone]

Donderdag 13 – 01 - 2005

Allemaal nog een gezond en gelukkig 2005.

De zeebeving is mij inmiddels ook ter ore gekomen. Vreselijk zoveel doden. Zwaar voor de lokale bevolking dat het toerisme alweer gewoon opgang moet komen omdat het economisch zo hard nodig is. Iedereen die op een of andere manier er persoonlijk mee te maken heeft wens ik alle sterkte toe. Bon courage.

Vorige week was er geen goede internetverbinding mogelijk, dus min of meer voor niets de reis naar Nati gemaakt – totaal 100 km – maar dat hoort erbij.

Afgelopen zondag naar het zuiden gereisd om Ketnet (zie punt 5) terug te brengen naar Cotonou en de uit NL verstuurde container te zoeken en af te handelen, dus nieuwe internetkansen.

Maar die avond - bij mijn gastgezin in Calavi aangekomen - stortte ik letterlijk op de sofa neer en kon niet meer overeind komen. Oververmoeidheid van de laatste maanden en dus helemaal lam. Overgeven erbij en leg dan maar eens uit dat je niet moe bent omdat je ziek bent, maar ziek bent omdat je moe bent. Daar snappen ze hier helemaal niets van. Ga toch a.u.b. naar het ziekenhuis, want als je niet van je bed naar de tafel kunt lopen, dan ben je heel erg ziek. Nee, ik ben niet heel erg ziek, ik ben heel erg moe, uitgeput. Te lang en te hard doorgewerkt en dat wordt gestraft. Een weekje bed doet wonderen en opnieuw heb ik me voorgenomen dat dit niet meer mag gebeuren.

De afspraken van die maandag niet nagekomen en volgens Afrikaanse gewoonte ook niets van me laten horen. Gewoon een weekje vertraagd wegens ziekte, te beroerd. Vandaag eerst maar voorzichtig weer wat werk doen achter de computer.

Even wat nieuwtjes:
1/ Kleine Albert is weer thuis, helemaal genezen. Mogelijk gaat hij problemen krijgen met zijn piemel als deze groeit, maar dat hangt af van het littekenweefsel. Annelies – de Belgische legerarts – zei al dat het in zijn geval handig is dat hij besneden gaat worden. Dat geeft wat extra ruimte. Alleen duurt dat nog even want in deze regio gebeurd het bij de jongens op de leeftijd van 18 jaar, tegelijk met de riten die nodig zijn om daarna als volwassen man door het leven te gaan.

2/ Op oudejaarsavond is er een drieling geboren in ons centrum. Dat is hier heel uniek. Ze wegen tussen de 1200 en 1400 gram en er is geen couveuse. De moeder moet minstens 2 maanden in het centrum blijven tot de kids wat groter en sterker zijn. Probleempje: haar man is enkele maanden geleden overleden en daardoor moet ze terug om te werken worden om eten te hebben. Ook had ze na de bevalling geen verschoning om haar pagne te wassen en totaal geen kleding voor de kids. Geen familie in de buurt om haar te verzorgen. De vrouw verlaat bij haar huwelijk immers haar eigen familie en blijkbaar is de familie van de man het nog eens uit over haar nieuwe status, nu zij weduwe is. Of is er geen man in de familie die een tweede vrouw kan onderhouden omdat zij werkelijk heel arm zijn.

Maar de ziekenhuiskosten en kledingproblemen zijn inmiddels opgelost. Bij thuiskomst zal ze wel een man vinden, hetzij de vader of ander mannelijk lid van haar mans familie of anders een ander. Want ongehuwd kan ze hier niet verder leven. Dan wordt ze niet gerespecteerd en zeker niet beschermd. Bovendien heeft ze financiële hulp van een man en familie hard nodig.

3/ Verder heb ik geconstateerd dat er in ons centrum toch behoorlijk wat mensen liggen die niet in staat zijn een dagelijkse portie eten te veroveren. Hoe kun je dan aansterken? Daarom heb ik Alice gevraagd om iedere dag een grote bak brouille te maken. Een soort pap. Op die manier heeft iedere zieke in ons centrum ieder geval een maaltijd per dag. Dit gaat een maand lopen en mijn hoop is gevestigd op Stephanie – een Amerikaanse antropologe die op dit moment in Bkbe een onderzoek doet. Zij denkt wel een structurele sponsor te kunnen vinden. Dus afwachten.

4/ Olivier is in Tanquiéta geopereerd aan zijn been en loopt weer gewoon rond. Ongelooflijk! Vorige week is hij weer opgehaald en ook de familie is heel blij. Hij kan weer aan het werk.

5/ KETNET is bij me langs geweest, om opnames te maken voor het Belgische Jeugdjournaal en ze hebben echt unieke beelden kunnen schieten. Vooral de ceremonies voor de goden van de vruchtbaarheid van het land, het water, het bos en de jacht met daarop aansluitend de jacht zelf. Dit is gebeurd op de Tata Somba van Olivier. Waar dus een operatie al niet toe kan leiden. Totaal zijn er 5 slangen gevangen, een flink aantal ratten en 2 egels en 2 fazanten.Wij blanken zijn waarschijnlijk langs van alles en nog wat gelopen zonder dat we daar erg in hadden. Zij hebben alles opgegeten, wij hebben thuis een sandwich genomen.

De opnames eindigde wat minder fraai, met een dikke ruzie, omdat een van de eigenaren van een naburige Tata niet gewaarschuwd was dat we daar in de buurt zouden komen filmen. Het meisje dat water haalt loopt langs deze Tata en de eigenaar was er stellig van overtuigd dat zijn woning op de film is gekomen en dat we nu fettisch gaan uitvoeren met zijn Tata en slechte dingen gaan oproepen voor zijn familie en noem maar op. Groot drama.

Niet onze fout, want Albert – een van mijn nachtwachten – zou iedereen in de te filmen omgeving op de hoogte brengen en om vooraf om toestemming vragen – maar goed, ik kreeg het geheel natuurlijk op mijn boterham. Als blanke bewoner is het wel mijn visite die filmt en uiteraard is het mijn nachtwacht die hen niet gewaarschuwd heeft. Het is nog niet bijgelegd want er viel op dat moment absoluut niet te praten met het echtpaar. De man had volgens mij ook goed aan het lokale bier gezeten. Dus onmogelijk een gesprek te voeren. Maar Albert heeft me beloofd dat ik bij terugkomst uit Cotonou bij hen op visite kan om het een en ander rustig uit te leggen. Dus daar moet een mens dan maar weer vertrouwen in hebben.

6/ Verder zijn op dit moment in de regio Boukombé de ceremonies gaande voor de meisjes in de leeftijd van 14 -15 jaar. Ze gaan ruim 2 weken het bos in om allerlei traditionele riten te ondergaan en komen daarna als vrouw terug. Alleen 3 féticheurs waren erbij aanwezig.De moeders komen naar de dorpen en zorgen voor het voedsel dat s’avonds gegeten wordt. Ik was ook uitgenodigd, omdat 3 van de meiden min of meer ook mijn dochters zijn, maar de tijd ontbreekt me echt. Volgende keer ga ik zeker mee.

Het betreft een paar honderd meisjes uit alle dorpen en verschillende van hen zijn ook al (hoog)zwanger. Ze moeten o.a.urenlang door de bergen wandelen met grote bakken water op hun hoofd en iedere dag vele uren dansen. Ook de zwangere meisjes. Je mag niet ziek worden of neervallen want dan laat men je gewoon liggen. Je moet sterk zijn.

In ieder geval krijgen we straks dus een flink aantal bevallingen van meiden met onvolgroeid bekken en noem maar op. Maar goed, een gewaarschuwd mens telt voor twee! Dus de ambulance moet kunnen rijden straks! Giro 249053 tnv St. Aktie Benin uit Bedum ovv ambulance. Zie projecten Boukombé.

Na de ceremonie zullen velen van hen trouwen en krijgen de ouders de beloofde bruidschat. Veel meiden zijn al weggegeven op jongere leeftijd en de man kan zijn vrouw ophalen als zij volgroeid is – lees volgroeid lijkt, dus borsten heeft. Dat is een van de redenen dat sommige meiden al zwanger zijn. Andere mannen wachten tot na de ceremonie. Maar ook hier zijn er verschillen in leeftijden waarop een meisje geslachtsrijp is of lijkt.

Afijn, iedere vrouw moet de ceremonie ondergaan, ook als je reeds zwanger bent. Dit omdat men in deze regio gelooft dat – als de ceremonie niet gevolg wordt – deze vrouwen slechte bevallingen zullen hebben, dood zullen gaan, dat hun kinderen achterlijk geboren zullen worden en meer van dat soort dingen. Er is wel meer van dit soort bijgeloof, daar zal ik jullie nu nog even niet mee vermoeien.

Een van de meisjes – die ik zeer goed ken – had reeds vooraf mijn hulp ingeroepen omdat zij bang was. De moeder wilde het niet hebben en weigerde haar dochter te laten gaan. Zij is van een andere stam en bovendien Christen en vind dus dat dit soort dingen niet samen gaan met het Christendom. Er is maar een God en dan kun je niet met de feticheur allerlei kleine goden gaan aanbidden en ceremonies gaan uitvoeren, zo stelt zij. Echter de vader (ook Christen) was het er niet mee eens en die is de baas hier in Benin. Nog altijd. Dus de dochter werd gewoon weggebracht door pa. Klein huiselijk drama, vlak voor de Kerst, dat kun je je wel voorstellen.

Het meisje werd klaargemaakt en mocht het huis van haar oom niet meer uit, maar stuurde een nichtje naar mij voor hulp. Maar uiteraard kon ik niets doen, behoudens met een smoesje bij het bewuste huis langs gaan en haar moed inspreken. Gelukkig was Jetse net aangekomen, dus vertelde ik de heer des huizes dat mijn man zo graag met hem kennis wilde maken en had ik ondertussen gelegenheid om met haar te praten. Als ik me met dergelijke dingen ga bemoeien kan ik mijn werk hier wel vergeten.

Zij is – samen met een ander meisje - na 5 dagen bij deze ceremonie weggegaan omdat zij weer naar school toe wilden! Alle belevenissen zijn mij zeer uitgebreid verteld, behalve wat de feticheur doet. Dat is iets dat ze nooit aan iemand mag vertellen, anders straft de feticheur haar beslist. Maar het is heel verhelderend geweest allemaal en ik vind haar moedig en heel vooruitstrevend! Petje af hoor. Het gaf even wat strijd thuis, maar ze gaat nu weer gewoon naar school. De belangrijkste ceremonies heeft ze ondergaan, dus dat is wat telt voor de vader.

De meiden die naar de middelbare school gaan zullen overigens niet worden uitgehuwelijkt omdat deze ouders al verder in de toekomst denken dan alleen aan bruidschatten. Dus opleiding is heel belangrijk. Wel doen deze meiden mee aan de ceremonies. Omdat iedereen toch bang is voor de straffen van de goden die de dochter te wachten staat als ze deze riten niet ondergaat. Het is ook ongelooflijk hoe het bijgeloof hier verschilt van regio tot regio.

Ook ouders die zelf naar school zijn geweest denken duidelijk anders over dit vroege uithuwelijken. Helaas is het grootste deel nog analfabeet. Zie cijfers op onze site.
Daarom is ons meisjesinternaat ook zo belangrijk. Deze meiden krijgen ook weer een voorbeeldfunctie in de kleine dorpen.

Ik zal deze week ook weer wat foto’s laten plaatsen op onze site. O.a. van kleine Albert. Ik geloof dat er een speciaal fotomapje is gemaakt over mijn veldwerk. Maar ik kan zelf alleen maar mailen en niet internetten, dus weet niet hoe het heet. Zoek maar even.

Knuffel en tot horens via het gastenboek?

Marjan http://www.aktiebenin.nl