Gezeten achter de pc van mijn trouwe vriend Santaarnpaal, kan ik eindelijk weer een fatsoenlijke update schrijven. Heb nog steeds geen internet thuis, ik hoop dat m'n kameraadjes op msn me nog even kunnen missen. Don't worry, I'll be back.
Zojuist kom ik bij m'n ouders vandaan, waar een vermoeid Pleuntje pannenkoeken heeft verorberd en kennis heeft gemaakt met C., de vriendin van m'n broer. Heeeel aardig meisje. Het zal voor haar wel een hele overgang zijn, van het tropische en chaotische Kuala Lumpur naar het koude en kneuterige Holland.
Zowel vandaag als gisteren was het best druk op m'n werk. Als je dan ook nog eens niet goed uitgerust bent, en de hele dag koffie drinkt, word je een beetje hyper op den duur. Ik in ieder geval wel. Van gisteren kan ik me alleen een moslimmeisje herinneren dat ik aan de balie heb geholpen. Ze kwam o.a. voor een Dexia-probleem (aandelenlease). Advocaten in Dordrecht doen geen van allen Dexia-zaken, maar toen ik op het punt stond om het meisje, dat geen cent te makken had, teleur te stellen, kwam ik op het lumineuze idee om het Loket in Rotterdam te bellen. Ik herinnerde me van vorig jaar dat daar wel advocaten zijn die Dexia-zaken in behandeling nemen tegen een lager tarief. Uiteindelijk lukte het om een afspraak voor het meisje te maken bij een advocaat in Rotterdam. Meisje blij en opgelucht, Pleuntje zeer tevreden. Perfectionering van de dienstverlening is mijn streven, ik ben erg klantgericht.
Vandaag heb ik een paar lastige klanten gehad. Dat geeft niet, ik beschouw het als een uitdaging. Om 9.00 begon het al, toen er een warrige vrouw aan de balie kwam waar ik helemaal kriegel van werd. En dat gebeurt niet vaak. Haar vader was vorig jaar overleden en ze werd door een deurwaarder gesommeerd om de begrafeniskosten te betalen. Dat wilde ze ook wel, maar ze kon het niet. En dat bleef ze maar herhalen. Het schoot me te binnen dat, wanneer je geen geld hebt, je voor zaken als begrafeniskosten bijzondere bijstand aan kunt vragen. Ik belde voor de vrouw met de sociale dienst om een afspraak te maken. Dat lukte, maar ze luisterde nauwelijks naar me en bleef maar zeggen dat ze wel wilde betalen maar het niet kon. Mevrouw, zei ik, u moet eerst bijzondere bijstand aanvragen, de kans is groot dat u helemaal niks hoeft te betalen. Ach, ze zoekt het maar uit bij de sociale dienst.
s' Middags had ik spreekuur. De eerste spreekuurklant was wederom een hele vervelende. Een warrige, boze zestiger die een vonnis bij zich had van de kantonrechter van bijna een jaar geleden. De man was veroordeeld om een vordering van Eneco te betalen en daar was hij het totaal niet mee eens. Jammer voor hem, maar er viel niks meer aan te doen. Jammer voor mij, maar de man luisterde niet naar me, of hij wilde niet luisteren. Hij werd steeds bozer en ging steeds harder praten. Ik besloot een advocaat te bellen, in de hoop dat zijn mening de man wat meer kon overtuigen. Dat lukte aardig, ook de advocaat zag er geen brood in. Toen ik de man eindelijk de deur uit had gewerkt (dat ging me overigens goed af, ik blijf altijd rustig) ging ik ff een kopje koffie tappen. Dat had ik wel verdiend.
Santaarnpaal wil naar bed, dus ik hou het verder kort. Het ging in ieder geval lekker vandaag, goed gesprek gehad ook met de leidinggevende. Ze is heel positief over me. Ik herinner me verder nog een telefoongesprek met een vrouw die was ontslagen. "Ik ben zo labiel als wat", zei ze. "Dat geeft niks", zei ik, "door dit werk besef ik pas goed wat een normale gozer ik eigenlijk ben." Nee hoor, dat zei ik niet, ik dacht het alleen maar. Tegen vijven redde ik twee vrouwelijke collega's nog even van de laatste knettergekke klant: een Marokkaanse vijftiger die ik ook al eens aan de balie had gehad. Toen hij me in het ootje kreeg, wilde hij het verhaal dat hij bij de dames had afgestoken nog eens dunnetjes overdoen. Daar had ik natuurlijk geen trek in. Hij zei wat lelijke dingen tegen een van de collega's, die op het punt stond om te ontploffen. Maar ik wist haar te kalmeren en snel de man de deur uit te krijgen. Hoe het ook zij, saai kan je dit werk niet noemen...