Liftweekend [deel 1: Over hoe we het zwembad haalden]
Het is donderdag, een uurtje of kwart over zeven in de avond. Op een heerlijke ligstoel lig ik te genieten van de zon die nog steeds krachtig haar stralen doet schijnen op het zwembad. Ik heb net gezwommen. Heerlijk water. En nu geniet ik van het geweldige vakantiegevoel. Ik geniet van de rust. Een vogel zweeft voor de zon langs. Naast mij liggen nog vijf andere plancianen te zonnen. Uit een luidspreker klinken wat franse stemmen afgewisseld met enige aangename dan wel minder aangename chansons. Zo gaat het al een uur of twee. Uitermate relaxed. Maar zo langzamerhand hopen we dat van de tien mensen die nog moeten komen er eindelijk een paar arriveren. Een auto rijdt het campingterrein op. Zou dan eindelijk? Nee. Weer geen mede-plancianen.
Een stapje terug in de tijd. Woensdagavond, zo rond het moment dat qua tijd de donderdag begint. De sportcommissie belegt haar jaarlijkse persconferentie om bekend te maken waar de liftwedstrijd heen gaat. Traditiegetrouw begint de sportcommissie overtuigend te vertellen dat we dit jaar eindelijk naar Denemarken gaan. Tot op heden is er geen sportcommissie geweest die daadwerkelijk het lef heeft gehad een locatie in Denemarken uit te zoeken, maar toch schrikken enkele liftgangers zich een hoedje. "Denemarken...? maar ik kan helemaal geen deens". Een kwartier later, na nog vele onzin locaties gehoord te hebben, is het dan eindelijk zover. De ware locatie wordt bekend gemaakt. Dit jaar is het..., Honfleur! Of eigenlijk, een camping in Eqeumauville, een kilometer of vijf van Honfleur. Honfleur zelf is een stadje met rijke geschiedenis, een paar kilometer ten zuiden van Le Havre. Het ligt precies aan de andere kant van de Seine. In totaal een wedstrijd over 640 km. Na de persconferentie werd nog de ALV afgerond en een biertje gedronken op de verjaardag van twee verenigingsleden.
Donderdagochtend. Kwart voor acht. Het startsein voor de liftwedstrijd wordt gegeven en elk koppel gaat zijns weegs. Officieel was het vertrek om zeven uur. Dit wordt altijd later, maar dit keer wel erg laat. En ja, dat kwam door mij, overigens grotendeels buiten mijn schuld. Acht koppels vertrekken naar allerlei plaatsen aan de rand van de stad om snel weg te liften (alleen binnen A'dam is het gebruik van OV toegestaan). Samen met twee andere koppels nemen wij (ik en mijn liftpartner) de tram naar hte begin van de A2. Daar is een benzinestation waar het makkelijk wegliften is. En inderdaad, het eerste koppel is meteen weg. Drie kwartier later hebben wij als tweede koppel ook eindelijk een lift. En wel naar Breukelen. En daar weer drie kwartier gewacht. Maar vanaf daar ging het vlotjes. Een zakenmannetje in een dikke volvo moest naar België en kon ons meenemen tot voorbij Gent. Deze man zat in de stoffen en had duidelijk knaken teveel. Onbeschaamd vertelde hij honderduit over feestjes en reisjes naar de Dominicaanse Republiek. Wat vooral prettig was, was dat hij gemiddeld een kilometertje of 160 per uur reed. Hierna hadden we weer een korte lift. Eén tankstation verder, naar Kortrijk.
- Intermezzo. Om naar Le Havre te gaan, zijn er twee routes. De eerste is over Gent, Lille en Amiens, de andere is om via Brugge en Calais te gaan. Deze laatste wordt het meest gebruikt, maar er is een behoorlijk risico om bij Calais vast te komen te zitten. Vandaar dat wij de eerste route namen, maar daar bleken vrij weinig auto's over te rijden. Weinig last van gehad, maar dat zou een verklaring kunnen zijn van het lange wegblijven van andere koppels
Een tweede ding dat handig is om te weten, is dat liften in principe zo werkt: Je probeert zo snel mogelijk op een tankstation aan de snelweg te komen. Vandaar lift je van tankstation naar tankstation (uiteraard wel over zo groot mogelijke afstand) tot de plek waar je de snelweg moet verlaten. Vanaf daar is het met de duim omhoog langs de kant van de weg staan. Het vele voordelen van liften via tankstations zijn: veiliger; auto's hoeven niet voor je te stoppen, wat gevaarlijke situaties scheelt; je kan mensen persoonlijk aanspreken (hetgeen wij dus ook voortdurend deden (werkt echt het best); je staat er droog als het regent en last-but-not-least; er is koffie -
Bij Kortrijk werden we al na enkele minuten gevraagd door een belgisch vrouwtje waar we heen moesten. Zij moest net voorbij de afslag naar Amiens zijn. Ideaal. We mochten mee, maar dan moesten we wel opschieten, want ze had haast. Nou, wij ook, dus dat kwam goed uit. Bij het laatste tankstation voor de afslag naar Amiens namen wij afscheid op een groot benzinestation en daar kwamen wij het koppel dat meteen weg was aan het begin weer tegen. Gelijktijdig vonden wij een lift in de richting van Amiens. Helaas was de onze maar één benzinestation. Bovendien bleek dat benzinestation bijzonder ongunstig te zijn en de visioenen van uren doelloos wachten kwamen naar boven. Ik moest zo snel mogelijk weg (mijn liftpartner liftte voor het eerst, dus die had niet zo door dat het een absolute rotplaats was). Slechts één auto ging de goede kant op. Ik sprak het vrouwtje dat de auto bestuurde aan en probeerde in mijn beste frans een lift te regelen. Ze zei dat ze geen mensen meenam. Desolaat smeekte ik om een lift naar het volgende benzinestation en haar hart bezweek. We mochten mee. Op dat moment kwam mijn vage kennis van de franse muziek me van pas. Ik herkende meteen de zanger van de cd die ze op had staan. Een gouden vondst. Ze bracht ons naar de afslag Honfleur, voorbij Le Havre. Een slordige 200 km.
Bij Le Havre moet je de Seine over. En werkelijk waar. Dat is pas echt een monding van een rivier. Daar gaat meer water door dan alle drie de grote nederlandse rivieren bij elkaar. En daarover een enorme brug met geweldig uitzicht. Afijn, op die brug haalden we het koppel in wat we al twee keer waren tegen gekomen. Op de afslag moesten we er echter uit en werden we weer ingehaald. Een aardige franse dame pikte ons toen op en bracht ons naar de camping na eerst nog even gevraagd te hebben waar die camping was. Ze woonde wel in de buurt, maar kende de camping niet. We arriveerden op de camping een minuutje na het koppel waar we bijna mee samenreisden. 7.45 vertrokken van de Dam. 17.15 gearriveerd op de camping bij Honfleur. We werden derde. Het winnende koppel was al om kwart voor vier gearriveerd. Tentjes opgezetten, zwembroek aan en genieten van een zonovergoten Normandië. We zijn nu met z'n zessen en met ons, de zon, een zwembad, heerlijke ligstoelen, wat bier en wat hartigs.
Twee uur later. We zijn nog steeds met zijn zessen. We vragen ons af waar de rest blijft en kunnen ons niet voorstellen dat de anderen er zolang over doen. Moeten we zo dadelijk echt met zijn zessen gaan eten omdat vijf van de acht koppels de camping niet halen voordat het avondeten niet langer uitgesteld kan worden? Langzaam dringt het tot ons door dat wij, alle drie de koppels, eigenlijk wel heel snel de afstand hebben afgelegd. Opnieuw rijdt een auto het campingterrein op. Zouden er dit keer wel plancianen inzitten?