Zwerven door BerlijnHet tripje naar Berlijn zit er alweer bijna op. Vijf dagen is precies lang genoeg, zo bijzonder is Berlijn nou ook weer niet. Wat opvalt zijn de, in mijn ogen, deprimerende mensen. Ze zijn zo lelijk allemaal. Verder is Berlijn een chaotische stad. Stukken overwoekerd niemandsland, verpauperde en half vergane gebouwen, worden afgewisseld met moderne kantoortorens, appartementencomplexen en warenhuizen. Ook hebben veel gebouwen in Oost-Berlijn een likje verf gekregen, dat ze overigens heel goed konden gebruiken. Berlijn is een stad die continu verandert, net als Rotterdam. Alleen is de verwoesting in Berlijn vele malen groter geweest en hebben de Muur en het communisme er nog een schepje bovenop gedaan. Wat vind ik nu van dit alles? Wel, ik voel me in deze stad niet thuis. In warmbloedige steden als Napels en Barcelona wel. Berlijn is wel interessant, maar ik word moe van al die onooglijke mensen, de sloebers en de freaks die je hier ziet. En van de pinnige vrouwenstem die iedere keer als je de metro instapt zegt: "Einsteigen bitte! Zurückbleiben bitte!" Als er een metro aan komt rijden weet ik ook wel dat ik in moet stappen, daar heb ik geen aansporing voor nodig.
Over de metro gesproken... Zojuist had ik weer eens een klein beetje mazzel. Voor het eerst sinds we hier zijn, was er een kaartcontrole in de metro. Santaarnpaal liet z'n kaartje zien, maar het mijne kon ik maar niet vinden. De mensen die tegenover ons zaten bleken echter (ook) geen kaartje te hebben en werden door de controleur mee naar buiten genomen. Mij was hij kennelijk vergeten. Het kaartje bleek ik niet meer te hebben, vandaag ergens kwijtgeraakt. Hoe lang ik zwart heb gereden weet ik niet.
Vandaag zat het weer weer niet mee. s' Morgens ging het nog wel, maar sinds het einde van de middag komt de regen met bakken uit de hemel. Niet echt leuk. We hebben ons echter niet laten weerhouden een beetje nattigheid en namen de metro naar Alexanderplatz. Van de Alexanderplatz gingen we naar Ostkreuz, ook in Oost-Berlijn. In het ietwat verpauperde Ostkreuz aangekomen vroegen we ons weer eens af wat we hier deden, dronken bij een Turkse bakkerij een kop koffie, nuttigden een broodje en gingen door naar Treptow. Op de brug over de Spree hadden we een aardig uitzicht op de oude haveninstallaties van de Osthafen, het 'Hochhaus' van verzekeringsmaatschappij Allianz en de 'Molecule Men.' Dit kunstwerk is van Allianz en staat in de Spree. Het symboliseert de Wiedervereinigung en het bij elkaar komen van drie wijken: Treptow, Kreuzberg en Friedrichshain.
In het Treptower Park vergaapten we ons aan het 11 meter hoge beeld van een Russische militair met een kind in zijn ene arm, een zwaard in zijn andere arm en onder zijn hak een gebroken swastika. Het Sowjetisches Ehrenmal is in 1949 opgericht door de Russen en onder de grond liggen als het goed is de resten van zo'n 5000 soldaten. Daar heb ik echter niets van gezien (grapje). Het monument werd aan weerszijden geflankeerd door een rij zuilen met militaristische, patriottische afbeeldingen en gebral van vadertje Stalin. Een beetje dubbel van deze snorremans met zijn sluwe boerenkop, hij was zelf ook geen lieverdje. Ik heb verschillende boeken gelezen over de Slag om Berlijn en om eerlijk te zijn had voor de verdedigers van de stad sympathie (ze waren ook zwaar in de minderheid) en niet voor de achterlijke Rode Horden. De Russen hebben zich beestachtig gedragen in Berlijn.
Dat we in een park waren kwam goed uit, aangezien we beiden nodig 'moesten'. Met een lege blaas konden we dus weer in de U-Bahn stappen, op naar Tempelhof. We kwamen langs het vliegveld maar dat was niet onze volgende bestemming. Dat was Topographie des Terrors, een openluchttentoonstelling op de plek waar het gebouw van de Gestapo heeft gestaan. Het gebied tussen de Albrechtstrasse, de Wilhelmstrasse en de Stresemannstrasse was het hart van het Derde Rijk. Bijna alle belangrijke instellingen waren hier te vinden: de Rijkskanselarij, de Gestapo, de SS, de SD, het ministerie van Propaganda, etc. etc. Het is dan ook niet vreemd dat het gebied in de oorlog helemaal is verwoest, de ruines die er na de oorlog nog stonden zijn opgeblazen. Alleen de fundamenten van het Gestapohoofdkwartier zijn er nog, blootgelegd in de jaren '80. Zou mijn opa hier zijn ondervraagd? Geen idee. Hij heeft wel in Berlijn gevangengezeten, meer weet ik niet.
Over de geschiedenis van het Derde Rijk en WO II heb ik al veel gelezen en momenteel ben ik er niet mee bezig, maar desondanks was het wel interessant om op deze historische grond rond te lopen. Er staat ook nog een stuk van de muur. Na de foto's bekeken te hebben, wandelden we naar de nabijgelegen Potsdamer Platz en verdwenen weer onder de grond. Wederom naar de Alexanderplatz. Om even te internetten en om een hapje te eten. Pleun werd plotsklaps bevangen door het idee om een kijkje te nemen in het Park Inn (Forum) Hotel, het hoogste gebouw van Oost-Berlijn (naast de Fernsehturm dan). Het leek me wel leuk om op de bovenste etage van het uitzicht te genieten. Santaarnpaal aarzelde flink, hij is een beetje een bangepoeperd soms. Op de 37ste etage aangekomen bleek er helaas alleen een stompzinnig casino te zijn. Niks panorama, de vrouw van het casino aan wie ik het hoopvol vroeg moest me teleurstellen.
Aan de overkant van de straat streken we neer in een pizzeria en nuttigden een bord gezonde spaghetti. We voerden een diepzinnig gesprek over preoccupatie. Santaarnpaal heeft een preoccupatie met... juist en ik heb momenteel een flinke preoccupatie met de traumatische ervaring op m'n werk. Het wederom spontane idee van Pleun om naar vliegveld Tegel te gaan aan de andere kant van de stad bleek ook al niet succesvol. Hoe kon ik ook weten dat Alt Tegel en vliegveld Tegel niet noodzakelijkerwijs bij elkaar in de buurt hoeven te zijn?