VrijdagAls je het druk hebt gaat de tijd enorm snel. Voor je heet weet is het weer vrijdag. En deze vrijdagen was één van die dagen waarop ik mijn dag niet had:
Nadat ik keurig op tijd vertrokken was om naar mijn werk te gaan, fietste ik langs wat wegwerkzaamheden hier in de wijk. Het trottoir was opengebroken en er lagen hopen zand langs de weg. Nou kom ik daar zowat elke dag meerdere keren langs, dus tot zover niks nieuws.
Ik voelde een windvlaag langs mijn gezicht strijken, en er knarste wat tussen mijn kiezen: zand. Tevens voelde ik een stekende pijn in mijn beide ogen, die volschoten met tranen. Ik stuurde mijn fiets snel het trottoir even verder op (waar het niet opengebroken was) en probeerde snel mijn (harde) contactlenzen een voor één eruit te halen, snel schoon te maken en weer in te zetten. Rechts wou prima, maar door al het traanvocht kreeg ik links er niet snel uit. Maar ik zag in ieder geval weer wat met één oog, de andere kant was vooral 'mist'.
Daarom fietste ik maar gauw naar de mevrouw voor wie ik moest werken, dan kon ik daar even mijn oog afdrogen en snel de lens eruit halen, schoonmaken en er weer inzetten. Zo gezegd zo gedaan. Toen ik mijn lens eruit wilde halen sprong hij niet in mijn hand, maar ergens op de grond.
Dus op de knieën mijn lens zoeken, terwijl ik al laat was. Toen ik hem teruggevonden had, zette ik hem haastig weer in mijn oog, zodat ik aan het werk kon. Op het eerste gezicht leek dat prima te gaan, maar helaas sprong de lens er binnen een minuut weer uit, dus weer zoeken waar het kreng gebleven was. Gelukkig vond ik hem ook deze keer terug. Toen de lens eenmaal zat aan het werk gegaan, de ramen moesten van binnen schoongemaakt worden.
Mevrouw, die op één hoog woont wou ook dat ik ze van buiten ging schoonmaken, door uit het raam te gaan hangen. Ik had de vorige keer al duidelijk gezegd dat ze daarvoor een glazenwasser moest inhuren, of anders moest zorgen dat ze een ragebol en een trekkker aan een lange steel kreeg, anders ging ik het niet doen. Daar had ze geen zin in. Nou, dan niet. Dus bleef het bij de ramen van binnen schoonmaken. Hierover bleef ze de hele morgen mekkeren, zij hing zelf ook altijd uit het raam, en andere hulpen ook. Dat kon best zijn, dan moest ze Thuiszorg daar maar over opbellen, zolang ik er ben ga ik geen acrobatische acties uithalen, daar ben ik niet voor ingehuurd. Thuiszorg verbiedt het werknemers om op een dergelijke manier schoon te maken, als andere hulpen de regels overtreden, dan is dat hun zaak.
Dus ik was al chagrijnig vanwege het gedoe met mijn lenzen, en werd alleen nog maar chagrijniger van mevrouw die overal kritiek op had, ik stofte op een andere manier dan zij, ik maakte de trap op een andere manier schoon, en ik mocht het balkon niet met chloor schoonmaken, maar moest dat doen met water. Dat had ik de week ervoor ook gedaan, en toen had ze mij ervan beschuldigd dat ik het niet schoongemaakt had. Nou, dan niet.
Dus toen ik aanstalten maakte om weg te gaan, mocht ik het dan toch met chloor proberen. Toen werd het dus wel schoon. Daar was ze zelf wel verbaasd over. Ik niet, want ik maak balkons altijd met dikbleek schoon. Want allesreiniger werkt niet als het vuil in het beton getrokken is.
Om 12:00 mocht ik weg, en ik wist dat ik nog naar een nieuwe cliënt moest die in een aso-buurt in de Oosterparkwijk woont. Daar had ik helemaal geen zin in, maar ging toch maar. Het was inderdaad een Tokkies-buurt. Mevrouw had hulp omdat ze zelf niet zoveel mocht doen van de dokter en omdat het herfstvakantie was liep er ook een dochtertje van een jaar of zeven rond en was er een baby van vier maanden.
Er was ook een Mechelse herder die vroeger mishandeld was en nu bij elke vorm van aandacht overdreven aanhankelijk werd. Het beest liep me steeds voor de voeten en daarom gebood ik het streng dat het in zijn mand moest gaan liggen. Met de staart tussen de achterpoten droop het dier af.
'Vroeger' (voordat ik ging studeren) woonde ik op een 'boerderij' in 'the middle of nowhere' en we hadden een Dobermann-Pincher als waakhond in huis, en die commandeerde ik ook. Sindsdien commandeer ik alle honden zo, alleen merk ik dat de honden met een wat 'zachter' karakter al snel doodsbenauwd voor me zijn. Vind ik prima, dan komen ze in ieder geval niet bij mij in de buurt.
Honden hebben bij mij vrij rap in de gaten dat ze een groot probleem hebben als ze niet doen wat ik hen beveel. Als ik zeg dat ze naar hun plaats moeten gaan, en ze doen het niet, dan blijf ik dat net zolang herhalen (elke keer iets strenger) totdat ze het wel doen. Een andere optie is er namelijk niet. Zodra ze gehoorzamen zijn ze braaf, eerder niet.
Dus ik ging onverstoorbaar bezig met mijn werk, met de middelen die daar beschikbaar waren (zo waren er geen vaatdoekjes). Van de moeder hoorde ik dat haar dochter niks van de meeste hulpen moest hebben. Ik zou wel zien, doorgaans kan ik erg goed overweg met kinderen, dus ik dacht dat dat wel los zou lopen. Bij de koffie bleek dat wel. Het meisje deed mee met een nieuwe rage: Diddl-spullen sparen. En ze spaarde sprookjespunten van de Albert Heijn. Toevallig had ik net de dag ervoor boodschappen gedaan en twee sprookjespunten in mijn tas zitten, zodat ze er nog maar ééntje hoefde. Ze was dolblij met de punten.
Verder wist ik dat ik nog ergens in een doos Diddl kaartjes had liggen en een Diddl-sleutelhanger. Dus die zou ik es opsnorren en haar komende week een Diddl-kaartje sturen.
Terwijl moeders buiten stond te kletsen met buurtgenoten ging het 7-jarige meisje 'spelen' met de baby. Toen ze er zat van was legde ze het kind op de rand van de bank en rende naar buiten. Ik kreeg ongeveer een hartverzakking. Ik nam de baby op de arm en riep het meisje, toen ze er was legde ik haar uit dat het gevaarlijk was om de baby onbeheerd op de bank te leggen. Als ze met haar broertje wou spelen moest ze hem na afloop terugzetten in zijn babystoeltje en het riempje vastdoen, zodat hij er niet uit zou vallen. Moeder was nergens te bekennen, die was 'even weg'. Ik stond werkelijk waar even perplex. Ik zou never nooit niet mijn zeven jaar oude dochter zonder toezicht laten spelen met haar 4 maanden oude broertje.
Toen het meisje ging spelen met haar vriendinnetjes ging ik maar verder met mijn werk. De moeder stond versteld van de metamorfose van de vieze kamer toen ze terug was. Er was gestoft, gezogen en gedweild én ik had de ramen schoongemaakt. Ze zou Thuiszorg bellen dat ik wel vaker mocht komen en het dochtertje en de hond vonden mij ook erg aardig. We zullen zien.
Toen ik eenmaal thuis was realiseerde ik me dat het bijna weekend was. Ik ruimde wat op, terwijl ik ondertussen met H. kletste op MSN. Tevens begon ik met het maken van een home-made-agenda tot december. Ik merk dat ik zo'n ding tegenwoordig echt nodig heb. Ik heb wel een agenda gekocht, maar dat is eentje van 2006, dus ik mis nog acht weken. Dus daar pruts ik zelf wel wat voor. Werkt vast beter dan al die losse papiertjes. Terwijl ik daarmee bezig was ging de telefoon, het was C. die ik afgelopen woensdag half van de sokken had gereden toen ik naar Alpha in Haren ging en hij van zijn werk bij de Gasunie vandaan kwam. Ik had hem daarna wel geprobeerd te bellen, maar toen was hij er niet. Leuk dat hij belde. We hebben nog lang gekletst, wat me enorm opbeurde. Ik had niet een fantastische dag gehad, maar dit maakte een hoop goed.
Het ging ook goed met hem en zijn vrouw en dat is ook altijd leuk om te horen.
Daarna snel mijn agenda afgemaakt, ondertussen kwamen J. & J. thuis. J. moest naar de WC en vlak daarna stormde ze mijn kamer binnen.
"Het water in de WC is blauw!
"
"Ja, en?" antwoordde ik.
"Hoe kan dat?" vroeg ze verbaasd.
"WC Eend Stortbakblok, hoezo?" antwoordde ik.
"Ik dacht dat het door de gemeente kwam ofzo"
Waarom zou de gemeente ervoor zorgen dat er alleen bij ons blauw water uit de stortbak komt? Hoe naïef kun je zijn...
Soms irriteer ik me mateloos aan die onnozelheid van mijn huisgenote, maar soms heeft het ook wel z'n charmes.
Het was al laat dus ik ging maar snel naar bed.
