quote:
elle schreef op 15 oktober 2006 om 00:00:Diak,
Ik snap je gepikeerdheid niet. Ik heb niet willen sneren. Ik vind het zo'n enorme dooddoener: doe je kind op een (vecht)sport, dan komt het goed. Aangezien er tot dan toe niet meer over gezegd werd, heb ik daar wat tegengas aan willen geven. Mijn excuses als dat snerend overkwam.
Hierbij ook mijn excuses voor mijn flauwe reactie, ik raakte ook even gepikeerd.
OK, kan gebeuren. Maar ik was heel serieus, en bepaald niet bij wijze van dooddoener. Ik reageerde bewust met "voetbal, scouting". Ik heb zelf ouders gehad die dachten dat judo reuze nuttig was, maar mijn ervaring was dat dat voor geen meter helpt. Wel een mooie sport hoor, maar dat is het dan wel. Ik moet er nog bij zeggen, ik heb geen benul hoe het voor meisjes is, ik was zelf natuurlijk een jongen, maar ik heb ook alleen zoons, dus mijn ervaring is al beperkt, maar ook nog eens beperkt tot jongens. Ik vermoed dat dat uit maakt.
Waarom zei ik voetbal, scouting? Omdat het beide omgevingen zijn waarin jongens op een min of meer gecontroleerde manier met leeftijdgenoten intensief omgaan, waarin zaken als agressie, maar ook samenwerking, vriendschap, je plaats in de groep vinden en een betere plaats bevechten, geoefend worden. En dat in een, voorzover mijn beeld strekt, relatief ruwe omgeving. Een ruwheid die op school ontbreekt, waardoor het pestgedrag dat op school nodig is om die zaken te organiseren ook (meer) ontbreekt. Het geeft daardoor zowel de pester, als de gepeste, een wat veiliger omgeving om de vaardigheden "van de straat" te leren die ook nodig zijn in zogenaamd beschaafde omgevingen.
Ik geloof volstrekt niet in het idee dat je pesters, of gepesten!, maar voldoende "beschaving" moet bijbrengen, en dat dan het probleem wel weg is. Ik geloof dan ook niet zo in anti-pestafspraken, hoe belangrijk die kunnen zijn als hulp, maar ik denk dat het echte antwoord toch zit in het accepteren dat mensen tot op zekere hoogte beesten zijn, en elkaar beestachtig behandelen. Daarin kan je een weg vinden, en je kan het tegen een zeer hoge prijs ontkennen. Mijn ouders hebben dat, met de beste bedoelingen overigens, altijd willen ontkennen, en daar betaalde ik de prijs voor. Met mijn oudste zoon zie ik het vooralsnog redelijk de goede kant op gaan, en ik probeer hem daarbij te helpen. Niet door het idee dat alles uit te praten is, niet door het advies alles maar te negeren of te ontkennen en niet met het advies naar de leerkracht te gaan. Ik ben wel zo realistisch dat ik weet dat hij nog jaren in de onderste regionen van de apenrots zal moeten functioneren, maar ik laat hem wel zien dat het een apenrots is, en dat er een weg omhoog is. En die weg loopt niet (per se) via fysiek geweld.
