Column: “Roomsoesjes” ik vind ze nog steeds heerlijkGeplaatst op 31-01-2006 16:53 door rikus in categorie columnsColumn: “Roomsoesjes” ik vind ze nog steeds heerlijk
Een aanrader om te lezen is De Gifkokkin van Arto Paasilinna. De Finse auteur neemt lezers mee in de onweerstaanbare wereld van een lieve, oude, enigszins hulpeloze dame van stand, die door haar kleinzoon en zijn vrienden schandalig wordt geterroriseerd. Als een toevallige speling van het lot komt zij terecht bij het woordje gif in de encyclopedie. Een woordje dat, zoals de titel al doet vermoeden, de wereld van de mensen om haar heen flink op de kop zal zetten.
Het boek voerde mij jaren terug, toen ik nog goed kom lezen, naar een Super in Twente, waar ik ooit als scholier geld bijverdiende. Die Super stond in een typisch Twentse, wat armere wijk. De meeste klanten die er kwamen waren studenten, of dubbeltjeskerende oudjes. De studenten hadden er nogal een handje van om de kratten bier onder op de boodschappenwagen te zetten, om deze pas af te rekenen als je hen erop attendeerde dat bier niet gratis was. Die studenten konden niet allemaal even goed acteren, maar hadden allemaal steevast dezelfde reactie van oh, helemaal vergeten, sorry. Vaak moest het haastig op het laatste moment weggegriste blad met bloeiende borsten weer worden teruggelegd. In een wereld waarin gekozen moet worden tussen seksuele lustopwekkers en bier, bleek bier in die tijd de grote winnaar.
In de Super kwam elke ochtend vroeg een lief, oud vrouwtje winkelen. Ze was een tikje sjofel gekleed maar nederig en altijd vriendelijk tegen iedereen. Ze had elke dag wel iets te vragen en iedereen was bereid haar te helpen met het dragen van haar boodschappen, of om tijdelijk even als wandelstok te fungeren. Voor haar maakte je tijd. Als je iets had dat op een hart leek, kon je namelijk niet anders. Ze was Supergranny, onze knuffeloma. Ze deelde wel eens “roomsoesjes” uit, omdat wij allemaal zo aardig voor haar waren.
“Roomsoesjes”!, Hoe kan je zoveel oma zijn ! Kijk ook eens op google naar het verschil tussen Roomsoesjes en Roomsoesje, ik denk dat Oma er van zou bozen….
De mannelijke collega's hielpen haar vaak en vriendelijk in de winkelgangen, onderwijl potentiële dieven in de gaten houdend. Als ze dat doorhad, schudde ze haar oude, breekbare hoofdje en mompelde iets over de jeugd van tegenwoordig en voerde een kort gesprekje over het oud-zijn en het niet meer kunnen volgen van de snelle, jonge wereld om haar heen.
Groot was mijn verbazing, op een dag dat ik vakken aan het vullen was, toen ik zag dat onze lieve oma een grootverpakking vlees in haar boodschappentas propte. Ze keek daarbij om zich heen met een geheel andere blik dan ik van haar gewend was. Zag ik daar berekening? Zag ik in die lieve, oude ogen, die bij iedereen onmiddellijk goed gedrag opriepen, een lichtje van sluwheid? Zag ik dat diezelfde tas wel erg uitpuilde? Zag ik, op het moment dat ik haar blik kruiste schrik? Razendsnel gevolgd door een hulpeloos Super “roomsoesje” Granny glimlachje?
Om me heen kijkend zag ik dat een collega vakkenvuller toevallig exact hetzelfde had gezien als ik. We keken elkaar aan met ogen van ongeloof over hetgeen we juist hadden aanschouwd. Langzamerhand zag ik een grote grijns verschijnen bij mijn collega. Een minuut later kwam de filiaalmanager ons vragen of we alsjeblieft konden ophouden met dat stomme gehinnik. Het oudje was inmiddels waarschijnlijk al thuis om haar schatten te tellen.
Die collega en ik hebben er nooit over gesproken. Soms, als ik zie hoe winkelbedienden naarstig tattoo-armen in de gaten houden, om te voorkomen dat ze een ongeoorloofde graai doen, bedenk ik me dat oud worden ook zo zijn voordelen heeft. Ongezien je eigen gang gaan bijvoorbeeld. En als je al betrapt wordt, ach, daar valt vast wel weer een “roomsoesje” aan te passen.