Auteur Topic: Gedachten van Tomp  (gelezen 3545 keer)

tomp

  • Berichten: 148
    • Bekijk profiel
Gedachten van Tomp
« Gepost op: maart 28, 2008, 10:16:37 pm »
Wat betekent het als iemand zegt "Ik kom je opzoeken", maar hij doet het niet? "We houden contact", maar je laat niets meer van je horen?  "Sterkte", zonder dat je daadwerkelijk steunt?

Eenvoudige zinnetjes, je zegt ze zo maar en je meent het daadwerkelijk op dat moment. Maar een dag, een paar dagen, een week, een paar weken, een maand ... gaan voorbij. En dan zie je de ander ineens op de rug en dan moet je wel snel omdraaien want, je kunt hem of haar niet meer onder ogen komen. Wat zal hij of zij wel niet denken?

Wat zal hij of zij wel niet denken. Ze zei dat ze zou komen, maar ze kwam niet. Moet ik het dan nog eens vragen? Maar dat staat zo afhankelijk. Toch zou ik het wel willen. Hij zou contact houden, maar hij heeft het wel erg druk. Een druk gezin, een drukke baan. Maar toch dacht ik een plekje te hebben in hun hart. Niet dat hun leven om mij moet draaien, natuurlijk niet. Maar gewoon, een plekje in hun hart. Ik ben open geweest naar ze, kwetsbaar zelf. Dit waren de mensen die ik vertrouwde. Bij wie ik het durfde, maar kennelijk heb ik dat plekje niet. Kennelijk verwacht ik te veel. Er zijn zaken in hun leven die belangrijker zijn. Zo belangrijk ben ik niet. Wat draag ik nu bij aan de kerk, de maatschappij, of als is het maar aan één enkel individu. Wat zij kunnen, dat kan ik niet. Ik ben waardeloos.

Wat zal hij of zij wel niet denken. Ze zei dat ze zou komen, maar het is maar goed dat ze niet kwam. Opdringerig mens. Heb ik helemaal geen behoefte aan. Ik ben er nog helemaal niet klaar voor om mijn problemen te etaleren. Ze heeft overal een oplossing voor. Afschuwelijk. Maar nu de dagen voorbijgaan, de weken, de maanden, wordt het wel eenzaam. Ik ben er nu wel klaar voor om te praten, maar ja, ze komt niet. Was ik te stug, te onbereikbaar? Maar hoe kan ik nu wel dat contact leggen? Ze spreekt me niet meer aan. Maar als ik heel positief op haar af stap, dat denkt ze natuurlijk dat alle problemen voorbij zijn. Hoe moet ik dan aangeven dat ik toch nog wil praten. Maar als ik direct vraag of ze wil komen, voel ik me weer zo zielig. Alsof ik alleen maar met problemen kom. Zou ze het gewoon nog maar eens een keer aan me vragen: "Zal ik eens langskomen." Dan had ik een aanknopingspunt. Zelf durf ik het niet goed. Ik ben inderdaad wel onbereikbaar, nee ongenaakbaar geweest.

Wat zal hij of zij wel niet denken. Ik heb zulke bizarre gedachten over God, geloof en kerk. Het lijkt wel of ik niet aan kan sluiten bij wat in de kerk om mij heen gebeurd. Ik heb het gevoel van God los te zijn. De preken gaan over dingen waar ik geen voeling meer mee heb. Wat is er met mij gebeurd? Zou iemand mij eigenlijk nog wel kunnen begrijpen? Of zouden ze direct met de dogma's komen en mij er onder verpletteren. Ik ben bang dat ik dat niet aan kan. Dat we totaal langs elkaar heen zullen praten. Dit gaat niet over een goede discussie die je met een biertje afsluit, dit gaat over mij, mijn toekomst, misschien wel mijn Leven. Maar kan iemand dat begrijpen? Ik ben bang om mensen hiermee te confronteren. Bang om beschadigd te raken. Bang om mijn wankel evenwicht te verliezen op de draad tussen geboorte en eeuwigheid. Zou iemand het durven om mij voorzichtig te benaderen? Iemand?

Wat zal hij of zij wel niet denken. Zit je in de shit, mooi dat er niemand komt. Jawel degenen die ambtshalve moeten komen, maar voor de rest niet. Ben je gek. Veel te ingewikkeld. Natuurlijk leer je in nood je vrienden kennen, maar moet je ook je geloofsbroers en -zussen zo leren kennen? Die gemeenschap werkt voor geen meter. Problemen? Ga maar naar de wachtkamer. En kom er niet meer uit, voordat ze voorbij zijn. Ik heb het wel gezien hier. Alleen die ene man vorige keer. Die was echt geïnteresseerd. Ik stoer doen natuurlijk, maar het leek alsof hij dwars door mij heen keek. Alsof hij in mijn ziel keek. Maar het was niet onbehagelijk, want hij wilde wat met me. Tenminste dat dacht ik. Misschien heb ik me ook wel vergist. Het zou wel gek zijn om hem dat te vragen, want als ik me vergis, sta ik mooi voor aap. Maar als hij het nog een zou proberen, zo'n gesprek, dan zou ik dat wel tof vinden. Maar zou hij het nog eens doen?

diak2b

  • Berichten: 6897
    • Bekijk profiel
Gedachten van Tomp
« Reactie #1 Gepost op: maart 28, 2008, 10:17:57 pm »
Ik vond die andere versie sterker :+
Waar beschaving en eerlijkheid botsen, zal ik maar zwijgen.

tomp

  • Berichten: 148
    • Bekijk profiel
Gedachten van Tomp
« Reactie #2 Gepost op: maart 28, 2008, 10:20:44 pm »

quote:

diak2b schreef op 28 maart 2008 om 22:17:
Ik vond die andere versie sterker :+
Ik had wat last met de cache. Misschien kan een moderator het andere onderwerp wegmikken?

orakel

  • Berichten: 43
    • Bekijk profiel
Gedachten van Tomp
« Reactie #3 Gepost op: maart 28, 2008, 11:10:20 pm »

quote:

tomp schreef op 28 maart 2008 om 22:16:
Maar als hij het nog een zou proberen, zo'n gesprek, dan zou ik dat wel tof vinden. Maar zou hij het nog eens doen?
En als hij probeert een gesprek aan te knopen, wat zou dan je reactie zijn. Het is altijd moeilijk in te schatten waar de behoefte van een ander ligt. Het ene moment zit je in de put, je loopt door de winkel en je zou zo graag een praatje met iemand willen maken maar voor je gevoel duikt iedereen weg. Een ander moment zit je in de put, je loopt door de winkel, je ziet een broeder/zuster en je denkt, o, nee, nu even niet en je duikt snel het volgende winkelpad in. Het is toch vaak geen onwil bij de broeders en zusters maar meer dat men zich geen houding weet of bang is voor emotie. Mijn ervaring is in ieder geval, wees open en duidelijk, das voor twee kanten het beste.

Riemer Lap

  • was: okidoki
  • Berichten: 8804
  • @ werkt altijd.
    • Bekijk profiel
Gedachten van Tomp
« Reactie #4 Gepost op: maart 29, 2008, 01:03:39 am »

quote:

Alleen die ene man vorige keer. Die was echt geïnteresseerd. Ik stoer doen natuurlijk, maar het leek alsof hij dwars door mij heen keek. Alsof hij in mijn ziel keek. Maar het was niet onbehagelijk, want hij wilde wat met me. Tenminste dat dacht ik. Misschien heb ik me ook wel vergist. Het zou wel gek zijn om hem dat te vragen, want als ik me vergis, sta ik mooi voor aap. Maar als hij het nog een zou proberen, zo'n gesprek, dan zou ik dat wel tof vinden. Maar zou hij het nog eens doen?

Heb je hem de waarde van zijn aanwezigheid verteld?
Ooit had ik een ziekte die dodelijk leek te zijn en een ouderling zei: "ik kom binnenkort langs"
ach, je raad het wel, hij kwam pas maanden later.
Einde chemo en die man maar over bidden praten etc.
Ik heb hem mijn huis uitgewezen...
Een ander kwam elke avond als mijn vrouw weg was, hij was er gewoon, zorgde voor de kinderen als die huilde, maakte koffie en was er. Niets meer, niets minder.

jaren later heb ik hem verteld dat ik in hem Christus leek te ontmoeten: ik ben er gewoon.
Wat had die man dat graag eerder gehoord!
Wat was ik dom om dat niet te delen met hem om DAT moment dat het speelde en plaats vond.
Nog steeds wordt ik emotioneel als ik denk aan de manier waarop hij er domweg was, als mens, als broer uit de kerk, als maatje, als alles zeg maar.
Deel het met die ander, voor je het vergeet te zeggen en te vragen...
Mail me maar als je wat wilt weten