Annet, jij wil je druk maken over die stelling...
Ok... Welke reden zie jij om belijdenis te willen doen als je er vervolgens in je dagelijks leven niets mee doet, niet wil bidden, niet wil bijbellezen. En over het kerkeraadsonderzoek zegt 'dat je er goed doorheen bent gekomen' (alsof het een tentamen is waar je de juiste vraag en antwoorden bij de HC zondagen kent).
Ik herken dat als 'mijn' groep in mijn gemeente, zo'n 15 jaar geleden. Daar was het minder erg om onoprecht in je belijdenis te zijn, dan om helemaal geen belijdenis te doen. En daarmee beantwoord ik aan Stephanies vraag: "Hoe zien jullie dit? Heeft iemand ervaring hier mee of iets wat er op lijkt?"
Prima, 't zal een deel
projectie van me zijn, maar als Stephanie19 inderdaad de situatie juist weergeeft, dan lijkt me dat een prima mogelijke conclusie.
Mijn vroegere gemeente is echter aan het opleven. Belijdenis doen is daar denk ik geen automatisme meer, waar je gewoon aan mee doet, of je een waar gelooft hebt of niet.
Zoals men zegt: de duivel gelooft ook (jac 2:19). Geloof is niet hetzelfde als een oprechte bekering. Geloof zonder werken is een dood geloof. Aan de vrucht herkent men de boom. Alleen kun je je afvragen of dat zo duidelijk geldt voor iemand die zich pas net bekeerd heeft.
Maar je hebt gelijk. Het kan ook allemaal berusten op een culture clash tussen evangelicalen en grefo's, tussen extroverte en introverte personen. Zoals al eerder bekend.