quote:
Stephanie19 schreef op 10 mei 2010 om 22:46:De passie van ons geloof kunnen we in principe niet met elkaar delen. Dat is wel lastig. Soms wil het wel eens tussendoor dat er geen frustratie ontstaat. Maar we gaan nooit echt diep.
"Soms wil het wel eens tussendoor dat er geen frustratie ontstaat," zeg je. Dat klinkt veelzeggend en helaas in sombere zin.
quote:
Wat bij mijzelf ligt kan ik zelf veranderen. Wat bij hem ligt natuurlijk niet. Ik ben wel bereid om met hem mee naar de kerk te gaan om en om maar ik zou nooit altijd naar de gereformeerde kerk kunnen. Daar kan ik mijn ei niet in kwijt om het zo maar te zeggen.
Het is voor mij van groot belang WAT hij doet. Als je gelooft moet je toch ook de vruchten kunnen zien?
Anders is je geloof toch dood volgens de bijbel?
In Jacobus 2 staat het, zoals je zelf al eerder ook zei.
Bedenk echter ook: Zie je het niet expliciet in zijn daden
of is het misschien zo dat zijn handelen regelmatig ermee in tegenspraak lijkt te zijn. Zie je misschien wat in Jacobus 2:14-17 beschreven staat? Dus: wel vriendelijkheid maar daden nalaten waar ze niet nagelaten zouden moeten worden?
quote:
Hoe mijn vriend er in staat...
Hij wil wel belijdenis doen om ja te zeggen maar ik vraag me af hoe belangrijk hij het vindt. Heb het idee dat het voor hem er bij hoort. Hij zegt dat hij er klaar voor is maar ik mis dat verlangen bij hem.
Kun je het niet ook zien als de weg die je gaat -- met wel mijlpalen -- maar toch iets wat je doet en waar je op weg bent? Daarover hoef je toch niet per se zo in uitbundige beroering en overlopend van emotie te wezen? Misschien gaat het zó bij hem.
De belijdenis? Hoe belangrijk hij het vindt kun je hem vragen en ook of het misschien slechts "erbij hoort". Reken er niet op dat het overkomt als vriendelijke belangstelling als je het vraagt zoals ik het nu zeg maar..., dat is het ook eigenlijk niet! Je hebt in wezen forse verwijten naar hem toe! Eigenlijk hoor ik tenslotte weinig wat er positief aan je vriend zou kunnen zijn.
quote:
Snap wel dat het evangelische heel apart kan over komen voor iemand die gereformeerd is. Echt haast een cultuurshock. Andersom trouwens ook
Maar je verdiepen in elkaars opvattingen... is dat teveel gevraagd? Misschien wel. Ik weet het niet. Ik denk zelf van niet.
Nee, dat is niet teveel gevraagd. Dat vind ik niet.
Het geloof op de manier zoals jij het niet alleen gewend bent, maar waar je ook achter staat, is zo essentieel voor jou dat degene met wie je verder door het leven zult gaan zich daarin moet verdiepen.
(Maar dat zeg ik niet specifiek naar je vriend gericht als dat hij iets
moet, maar als hij inderdaad verder met jou door het leven wil dan is het wel iets wat hij eigenlijk niet zou kunnen wegschuiven.)
quote:
De Heilige Geest is vaak heel onbekend voor mensen. Wat Hij doet, Zijn taak, wat voor invloed Hij heeft etc.
Zou ook graag willen dat hij zou ervaren wat de Heilige Geest in zijn leven zou kunnen doen.
Hij heeft de Heilige Geest wel maar ik denk dat hij zich er niet door laat leiden...
Hij is wel heel behulpzaam naar vrienden, kennissen. Waar is de passie...
Passie..., ja daar zeg je zo wat! Een extraverte emotioneel-uitbundige gedreven manier waaraan ik dan toch gauw denk dan, is niet echt ieders "gewoonte". Het kan natuurlijk ook op meer interne wijze maar misschien is die "drive" sowieso bij hem minder en niet op een manier dat het woord "passie" je erbij gauw invalt. Dat kan.
"Hij is wel heel behulpzaam naar vrienden, kennissen,"zeg je. Kijk eens aan!
Galaten:22 Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof,
23 zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Er is geen wet die daar iets tegen heeft.
Ik proef bij jou toch wel: "ja, maar dat is allemaal gewoon; ik moet behoorlijk wat extra zien!" Maar zo gewoon is dit allemaal niet! Er is voor menigeen heel wat moeite en tijd nodig en de bewustwording moet komen om deze dingen in redelijke mate te verwerkelijken.
quote:
Je moet aan Gods hart zijn om vrucht te kunnen dragen.
Je vruchten groeien doordat God je voedt. Het is niet iets wat je zelf kunt forceren. Je kunt er wel voor kiezen om bij God te zijn.
quote:
Stephanie19 schreef op 11 mei 2010 om 20:05:Dank je bloem!
Ik probeer er telkens meer achter te komen wat hem nou beweegt om belijdenis te doen. Zelf heb ik nu (nog) het idee dat het er bij hoort. Vooral ook sinds dat een vriend van hem vroeg of hij ook belijdenis ging doen. Toen ging spontaan het knopje om en wilde hij ook. Opzich kan die keuze zo maken maar het kwam toch heel onverwacht voor mij omdat hij het eerst niet van plan was.
Toch vind ik het nog moeilijk om de balans te zoeken. Hij vindt het blijkbaar ontzettend moeilijk (vervelend ook wel) om er over te praten. 5 minuten is al haast teveel, maar misschien elke keer als we bij elkaar zijn een paar minuten en misschien dat het dan groeit...
Hebben jullie tips?
Je krijgt toch gauw een soort verwijt-situatie zoals ik boven in de reactie op je vorige post al zei.
Ik denk Dat Elle gelijk heeft als ze zegt:
"Hooguit zou ik tussen neus en lippen door vertellen wat voor tofs je nu weer overkomen is, en dat je God voor zoiets dankbaar bent. Beter kun je door je doen en laten getuigen van God."Dan krijg je niet zo gauw de verwijt-situatie die hem vermoedelijk juist doet dichtslaan.
En een garantie dat hij ooit een gelovige wordt bij wie het echt "af straalt" van alles wat hij doet heb je niet.
Je kunt de tijd nemen als je dat wilt, daarbij moet je natuurlijk niet vergeten wat ik net zeg en zelf op enig moment gaan beslissen of je met je vriend een relatie voor het leven wilt
(ook zonder garanties die niet te geven zijn!).
Ik wens jou zowel als je vriend succes maar wil het kunnen lukken dan is er veel nodig van de dingen die je vindt in de versen van de Galatenbrief die ik zonet aanhaalde!
Liefde en
geduld in ieder geval, om er maar eens twee te noemen.