Auteur Topic: Laten de GKv kleur bekennen!  (gelezen 7255 keer)

webredacteurMO

  • Redactie GKV.nl
  • Berichten: 26
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Gepost op: mei 18, 2010, 09:42:07 am »
'Het huidige in de praktijk toegroeien naar de NGK heeft als keerzijde dat we als GKv uit elkaar groeien. Want nog steeds zijn er kerken en kerkleden, die zich niet herkennen in de omgang met Schrift en belijdenis zoals in de NGK. Daarom moet de GKv kleur bekennen.' Dit stel ds. H.J.C.C.J. Wilschut (GKv Smilde) in zijn artikel 'Laten de GKv kleur bekennen!'

http://www.gkv.nl/styleit/874/
« Laatst bewerkt op: mei 18, 2010, 09:58:54 am door Pooh »

Hendrik-NG

  • Berichten: 3757
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #1 Gepost op: mei 18, 2010, 09:45:35 am »

quote:

webredacteurMO schreef op 18 mei 2010 om 09:42:
'Het huidige in de praktijk toegroeien naar de NGK heeft als keerzijde dat we als GKv uit elkaar groeien. Want nog steeds zijn er kerken en kerkleden, die zich niet herkennen in de omgang met Schrift en belijdenis zoals in de NGK. Daarom moet de GKv kleur bekennen.' Dit stel ds. H.J.C.C.J. Wilschut (GKv Smilde) in zijn artikel 'Laten de GKv kleur bekennen!'
En het mooie is dat de GKV in Christus zelfs al lang kleur bekent, net als de NGK (en, en, en)...  

Laten we ons dan ook maar snel gaan gedragen naar de enige conclusie die je hier uit kan trekken.... In Christus zijn we EEN Kerk!!!!
'De roeping van de mens is mens te zijn!'

Qohelet

  • Berichten: 1736
  • Vanitas vanitatum...
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #2 Gepost op: mei 18, 2010, 02:43:45 pm »
Ho, niet zo snel...

In de jaren '60 weigerde de GKv verdere zusterrelaties met de NGK om een belangrijke theologische reden, die niet zomaar genegeerd kan worden. Ongetwijfeld zijn er toentertijd heel wat nare fouten gemaakt, maar de kern van de zaak is wel belangrijk. De vraag was namelijk, hoeveel vrijheid we binnen de kerk kunnen toestaan aan hen die de kerkelijke leer ter discussie willen stellen. De NGB wilde meer ruimte voor zulke theologische exploratie en minder centraal kerkelijk gezag.

In ben het, in principe althans, eens met de positie van de GKv van toen dat we als kerken op elkaar moeten toezien dat de zuivere leer over God verkondigd wordt. Dat betekent: geen openbare kritiek op de kerkelijk geijkte leer (belijdenissen); zulke discussie moet via de "kerkelijke weg" worden opgelost in plaats van de publieke kanalen.

Toentertijd beschuldigde de GKv de NGK ervan dat ze onbijbelse leer toestonden. Dat wil nog niet zeggen dat de NGK helemaal werd afgeschreven, maar de grote vraag was of de NGK in alles alleen maar het woord van Christus wilde volgen en niet ook de ideeen van mensen. Als er op dat punt iets mis is met een kerk of kerkgenootschap, moeten we afstand houden.

Er is natuurlijk veel veranderd in 45 jaar tijd. Veel van wat geschreven wordt in de GKv stelt ter discussie wat vroeger vast stond als kerkelijke leer, als belijdenis. In dat opzicht doet de GKv nu in de praktijk wat ze vroeger de NGK voor de voeten wierpen. Het gaat nog om dezelfde kwesties ook: schriftgezag, historiciteit, vrouw in het ambt, enz. Het grote verschil lijkt te zijn dat in de GKv, de centrale organen (synode, deputaatschappen, theologische school) meer voor het zeggen hebben gekregen. In die zin is de koers heel anders dan die van de NGK met z'n "independentistische" federatie-structuur.

Eenwording, op basis van een-zijn in Christus, is belangrijk. Maar er zijn serieuze kwesties, sommige van vroeger, sommige nog steeds actueel, die doorgepraat, scherpgesteld en opgeklaard moeten worden. Die kwesties zijn niet van ondergeschikt belang, maar raken de basis voor kerkelijke eenheid.
als iemand eet en drinkt en het goede geniet bij al zijn zwoegen, dan is dat een gave Gods.


Hendrik-NG

  • Berichten: 3757
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #3 Gepost op: mei 18, 2010, 03:03:27 pm »

quote:

Qohelet schreef op 18 mei 2010 om 14:43:
Ho, niet zo snel...

Eenwording, op basis van een-zijn in Christus, is belangrijk. Maar er zijn serieuze kwesties, sommige van vroeger, sommige nog steeds actueel, die doorgepraat, scherpgesteld en opgeklaard moeten worden. Die kwesties zijn niet van ondergeschikt belang, maar raken de basis voor kerkelijke eenheid.
Ik heb het niet over eenWORDING... Ik heb het over de bestaande eenHEID... Want die IS er al lang... En daar hoeven we niet eens voor in een en hetzelfde gebouw te kerken... Soms is het (menselijkerwijs gesproken, helaas, helaas...) zelfs beter om dat niet te doen... Maar NGK, GKV, GK (hersteld), etc, etc, ZIJN al een...

(en tegelijk waardeer ik op veel punten de "verscheidenheid in de eenheid"...)
« Laatst bewerkt op: mei 18, 2010, 03:04:57 pm door Hendrik-NG »
'De roeping van de mens is mens te zijn!'

rtfm08

  • Berichten: 995
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #4 Gepost op: mei 19, 2010, 10:15:11 pm »

quote:

Hendrik-NG schreef op 18 mei 2010 om 15:03:
[...]


Ik heb het niet over eenWORDING... Ik heb het over de bestaande eenHEID... Want die IS er al lang... En daar hoeven we niet eens voor in een en hetzelfde gebouw te kerken... Soms is het (menselijkerwijs gesproken, helaas, helaas...) zelfs beter om dat niet te doen... Maar NGK, GKV, GK (hersteld), etc, etc, ZIJN al een...

(en tegelijk waardeer ik op veel punten de "verscheidenheid in de eenheid"...)
Sorry maar wat zeg hier nu want ik snap je niet !

Hendrik-NG

  • Berichten: 3757
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #5 Gepost op: mei 20, 2010, 09:02:12 am »
Wat ik hier wil zeggen is dat de Kerk van Christus ondeelbaar was, is en blijft. OF we horen er bij OF we horen er NIET bij. En wat ik er nog meer mee wil zeggen, is dat niet de MENS bepaalt waar de scheidslijn ligt, maar degene van wie die Kerk is. God Zelf dus. Dat we m.i. dus over bestaande kerkmuren (die menselijke grenzen zijn!!) heen moeten kijken en naar elkaar moeten omzien... We hierbij meer op God moeten vertrouwen: de leer, wijze van vergaderen, etc etc die Hij wenst zal, door zijn zegen TOCH wel "de overhand" krijgen... We moeten ons er dus niet zo druk om maken dat de ander haar/zijn geloof net op een andere manier beleeft...

En nee, ik zet hiermee niet het "bijbelse fundament" van de Kerk opzij... Alsof het niet uitmaakt wat de ander gelooft en iedere "leer" maar geduld moet worden. Natuurlijk moeten we als uitgangspunt houden hetgeen God ons in zijn woord openbaart... Maar daarin hebben we m.i. als mens heel wat meer ruimte dan kerkordes, catechismen, dogmatieken ons soms lijken te laten (hoewel dat heel goede hulpmiddelen kunnen zijn om het spoor niet bijster te raken...!!).

Kortom: de Kerk van Christus is groter dan je eigen kerk...!!! De Kerk van Christus is niet de NGK of de GKV of de PKN of de... Maar EN de NGK, EN de GKV, EN de PKN, EN EN EN... Of wie ook maar God vanuit die groepen, en erbuiten, aan zijn Kerk wil toevoegen... Maar intussen is het soms maar goed dat je een eigen kerk hebt omdat wij, "kleine mensen", het soms met "de ander" helemaal niet kunnen uithouden... Daar is alleen niets "ideaals" aan... Dat is soms een noodzakelijk kwaad...
'De roeping van de mens is mens te zijn!'

small brother

  • Berichten: 1309
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #6 Gepost op: mei 20, 2010, 03:31:15 pm »

quote:

Hendrik-NG schreef op 20 mei 2010 om 09:02:
Wat ik hier wil zeggen is dat de Kerk van Christus ondeelbaar was, is en blijft. OF we horen er bij OF we horen er NIET bij. En wat ik er nog meer mee wil zeggen, is dat niet de MENS bepaalt waar de scheidslijn ligt, maar degene van wie die Kerk is. God Zelf dus.

Er is de norm en er is de realiteit. Als twee of drie samenkomen in Christus’ naam, maar zij hebben elkaar niet lief dan is er geen eenheid. En als twee of drie met elkaar breken, dan is er geen eenheid.

De kerk die jij onderscheidt is niet hetzelfde als het koninkrijk der hemelen. Het koninkrijk der hemelen is het beginsel van geloof, dat groeit en gevoed wordt en komt tot een volwassen belijden. Het koninkrijk der hemelen is het niet vatbare, het niet onderscheidbare, maar aan de werken van de geest toch te onderscheiden koninkrijk. Maar de kerk is het instituut dat door Christus is opgericht en door mensen instandgehouden tot bouwen en bewaren van de gemeente. Bij het binnen de grenzen vallen, of erbuiten, wordt een haarscherpe lijn getrokken kenbaar aan het lidmaatschap. De realiteit en de feitelijkheid van de kerk wordt in alle belijdenissen afgemeten aan leer en organisatie. Dat er meer dan één feitelijke kerk is, is een historisch gegeven. Als de paus zich zou bekeren, was er over één nacht ijs geen enkel bestaansrecht meer voor alle andere kerken.
Zover begrijp ik mezelf. Maar wat is in dit verband de kerk die jij onderscheidt??
 

quote:

Hendrik-NG schreef op 18 mei 2010 om 15:03:
Ik heb het niet over eenWORDING... Ik heb het over de bestaande eenHEID... Want die IS er al lang... En daar hoeven we niet eens voor in een en hetzelfde gebouw te kerken... Soms is het (menselijkerwijs gesproken, helaas, helaas...) zelfs beter om dat niet te doen... Maar NGK, GKV, GK (hersteld), etc, etc, ZIJN al een...

En wat is in het verband van gebrokenheid in kerken dan de eenheid? Laat ik je proberen te volgen:
Wij zijn een eenheid, reeds nu, met elke gelovige die erkent dat het Woord van God het hoogste gezag heeft en hem het meest volkomen de wil van God laat zien, aan welke hij zich in volledige overgave onderwerpt. En als elkeen zijn eigen concrete spoor trouw vasthoudt (al was het als de Rechabieten) zal God te bestemder tijd ook sturing en onderwijzing geven.

In die zin heb je ergens wel gelijk, als je de eenheid formuleert binnen het koninkrijk der hemelen. Want niemand is volmaakt en ons hele leven is een zoektocht om de wil van God te vervullen. Soms vechten we voor het een en struikelen over het ander. Soms steken we boven heel de gemeente uit in het ene en dwalen en vallen in het andere. Maar het is de gezindheid die bepalend is of het koninkrijk van God in iemand is aangebroken. En we kunnen ook werken van de Geest zien bij anderen en daarin God danken en die ander erkennen als in Christus geborgen tot heiliging van God en een opgaan tot de berg via een smal pad. En dan kom je inderdaad tot de nuchtere overweging dat er geen feitelijk streven van eenheid hoeft te zijn. Immers in Christus IS ieder die een is met Christus PER DEFINITIE één. Dat is geen norm, dat is geen waarneming, maar dat is een heilige feitelijkheid die bemoedigt, en hoop geeft, en volharding tot liefdewerken aan hen die in Christus zeggen te zijn.

Maar waar brengt ons deze eenheid? Want hoe verhoudt zich de eenheid in Christus, tot de onderscheidende normen tot opbouw van de gemeente en afwijzing van dwaling? Dat zijn onderscheidende normen als: 1) dwing ze om in het koninkrijk te gaan, 2) oordeel die binnen zijn, en God oordeelt die buiten zijn, en 3) oordeel niet de dienstknecht van een ander, oordeel geheel niet, want wij zijn zelf dienstknechten en de heer zal zijn dienstknechten oordelen te bestemder tijd.

Ik kan hier geen antwoorden geven. Maar het mag helder zijn dat als van alles iets waar is, dat we niet te snel oppervlakkigheden moeten verheffen tot het een en het al. Het gaat om een materie waar de liefde de samenhang brengt en waar de satan een oneindige reeks van aangrijpingspunten biedt tot het tegen elkaar uitspelen van gehoorzaamheid aan God, tegenover de liefde.

quote:

Hendrik-NG schreef op 18 mei 2010 om 15:03:
(en tegelijk waardeer ik op veel punten de "verscheidenheid in de eenheid"...)
Eenheid in verscheidenheid is op dezelfde manier als het begrip “eenheid” een woord in een spanningsveld van krachten. Er is eenheid van leer. Daar is geen verscheidenheid in. Wat is eenheid hier? Gezag voor de Schrift alleen. Alle leer die de bijbel buiten spel zet, of ontkracht, of niet van toepassing doet zijn is niet uit God. En bij een eenheid van leer is het vervolgens de verscheidenheid die siert.

De band met degene dan die wij herkennen in Christus te zijn, maar het niet volgens onze leer kan zijn, mag je niet eenheid in verscheidenheid noemen. Want daarmee stel je dat normatief elkeen goed zit, tot siering van het koninkrijk, en dat je materieel een eenheid vormt. Die eenheid is er niet. Je viert immers ook geen Heilig Avondmaal samen.
Maar toch heb je wel een punt vanuit een andere invalshoek. Namelijk wij zijn één in Christus, maar gescheiden in gebrokenheid. Dat wil zeggen dat we in Christus kunnen herkennen dat we elk een gezindheid hebben tot zaligheid, maar dat door de gebrokenheid en door de verwarring en door het ontbreken van geestelijk gezag - laat staan onderwerping aan het gezag – wij niet anders kunnen doen dan elkaar groeten en oproepen te volharden in het goede. Want op het moment dat wij verder gaan dan een algemene oproep verzanden wij haast per direct in ongeestelijkheid en het verlies van zicht op het spoor dat wij dienen te volgen.

De gescheidenheid in gebrokenheid kunnen wij niet herstellen. En we mogen het ook niet als een valse norm tot doel stellen. De enige manier waarop wij herstel van eenheid kunnen bewerken is via bekering. Dat is niet van de een tot de ander, maar van allen tot God.

Hendrik-NG

  • Berichten: 3757
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #7 Gepost op: mei 20, 2010, 04:16:23 pm »
Ik heb op 18-04-2010 in een ander topic iets gepost over "eenheid in verscheidenheid" wat ik ook op deze plaats wel passend vind. Het drukt redelijk uit wat ik bedoel te zeggen. Ik knip en plak:

quote:

Ook VOOR Nicea bestond er EEN Gemeente (Kerk) van Jezus Christus met aan het hoofd van de verschillende gemeenten een eenheid van opzieners, episcopi, bisschoppen. En de bron van deze Kerk ligt in Jezus Christus...


Cyprianus: Het episcopaat is één, waarbij elke episcopos zijn aandeel heeft in het geheel. De ecclesia is ook één, hoe ver zij zich ook verspreidt en vermenigvuldigt door haar toenemende vruchtdragen. Zoals er veel zonnestralen zijn, maar slechts één zon is; en er veel takken zitten aan een boom, maar de sterkte ervan zetelt in zijn wortel; en zoals er vanuit één bron vele stromen voortkomen welke, hoewel ze wijd uiteenlopen in overvloedige uitbundigheid, toch de eenheid bewaren in hun bron...

Let wel: ook Cyprianus realiseert zich dat het gaat om een aangevochten eenheid. Hij benadrukt het gebod van Christus om één te blijven...

En deze oproep tot eenheid in verscheidenheid lijkt me een mooie afsluiter. Het is tevens een oproep om je eigen "stroming" (geloofstraditie) terug te herleiden tot de bron... En de hand te reiken aan al degenen die weliswaar putten uit een andere stroom, maar dezelfde bron delen... Bij deze...!!


Voor de geïnteresseerden: een wat langer citaat uit de ANF05 (Schaff)

4. If any one consider and examine these things, there is no need for lengthened discussion and
arguments. There is easy proof for faith in a short summary of the truth. The Lord speaks to Peter, saying, “I say unto thee, that thou art Peter; and upon this rock I will build my Church, and the gates of hell shall not prevail against it. And I will give unto thee the keys of the kingdom of heaven; and whatsoever thou shalt bind on earth shall be bound also in heaven, and whatsoever thou shalt loose on earth shall be loosed in heaven.” And again to the same He says, after His resurrection, “Feed nay sheep.” And although to all the apostles, after His resurrection, He gives an equal power, and says, “As the Father hath sent me, even so send I you: Receive ye the Holy Ghost: Whose soever sins ye remit, they shall be remitted unto him; and whose soever sins ye retain, they shall be retained; ” yet, that He might set forth unity, He arranged by His authority the origin of that unity, as beginning from one. Assuredly the rest of the apostles were also the same as was Peter, endowed with a like partnership both of honour and power; but the beginning proceeds from unity. Which one Church, also, the Holy Spirit in the Song of Songs designated in the person of our Lord, and says, “My dove, my spotless one, is but one. She is the only one of her mother, elect of her that bare her.” Does he who does not hold this unity of the Church think that he holds the faith? Does he who strives against and resists the Church trust that he is in the Church, when moreover the blessed Apostle Paul teaches the same thing, and sets forth the sacrament of unity, saying, “There is one body and one spirit, one hope of your calling, one Lord, one faith, one baptism, one God? ”

5. And this unity we ought firmly to hold and assert, especially those of us that are bishops who
preside in the Church, that we may also prove the episcopate itself to be one and undivided. Let no one deceive the brotherhood by a falsehood: let no one corrupt the truth of the faith by perfidious prevarication. The episcopate is one, each part of which is held by each one for the
whole. The Church also is one, which is spread abroad far and wide into a multitude by an
increase of fruitfulness. As there are many rays of the sun, but one light; and many branches of a
tree, but one strength based in its tenacious root; and since from one spring flow many streams,
although the multiplicity seems diffused in the liberality of an overflowing abundance, yet the unity is still preserved in the source. Separate a ray of the sun from its body of light, its unity does not allow a division of light; break a branch from a tree,—when broken, it will not be able to bud; cut off the stream from its fountain, and that which is cut off dries up. Thus also the Church, shone over with the light of the Lord, sheds forth her rays over the whole world, yet it is one light which is everywhere diffused, nor is the unity of the body separated. Her fruitful abundance spreads her branches over the whole world. She broadly expands her rivers, liberally flowing, yet her head is one, her source one; and she is one mother, plentiful in the results of fruitfulness: from her womb we are born, by her milk we are nourished, by her spirit we are animated
.
'De roeping van de mens is mens te zijn!'

small brother

  • Berichten: 1309
    • Bekijk profiel
Laten de GKv kleur bekennen!
« Reactie #8 Gepost op: mei 20, 2010, 04:59:15 pm »
Dat is dus de kerk als instituut georganiseerd met centraal gezag, waarbij de landen (bisschoppen) instructies krijgen de eenheid te bewaren. dat is ook een concrete kerk met een Heilig Avondmaal, waarin ok de leer wordt onderzocht en centraal/gemeenschappelijk beleden.

Deze eenheid is er tot het moment dat de kerk splijt. Dan is de eenheid er niet meer. Ik zie hier nog niet zozeer de abstracte kerk die ik van jou begrijp.

Willen we onze huidige tijd terugbrengen tot een acceptable christelijke eenheid, dan is er wel iets te zeggen over de situatie wanneer de verschillende vormen en groepen en kerken samenkomen tot één gemeente. Namelijk wanneer een ieder erkent dat er gebroken moet worden met zichzelf. Dat heet bekering en dat is het beijveren van de Godsvrucht en het zoeken en streven om de wil van God te doen zoals ons gezaghebbend is geopenbaard in de bijbel.

Eenheid in het Heilig Avondmaal
In feite gaat het dan over het systeem van het Heilig Avondmaal. Dat is het avondmaal waarbij je je niet vooraf druk maakt over regels tot aangaan en heiligheid van wie aangaat aan God’s tafel. Immers bij het lezen van het formulier ga je diep in het erkennen dat wij allen niets hebben in te brengen en niets goeds hebben bewerkt tot gehoorzaamheid, of trouw, of ook eenheid van de kerk. Maar dat juist in onze verlorenheid gebroken wordt met alles van deze wereld, en in Christus een eenheid is die we eerst belijden en dan vieren en vervolgens in Christus ook gaan beleven. Steeds opnieuw na elk avondmaal, totdat de zonde in het spanningsveld tussen gehoorzamen, en eenheid, en liefde en bouwen tot God’s eer ons weer vaneen trekt.

Dus een samenkomen zonder voorwaarden vooraf en een eenheid in Christus die steeds opnieuw zal (moeten) leiden tot conflicten uitgevochten in liefdevolheid tussen degenen die gehoorzaamheid vragen, en degenen die liefdebetoning zien als de juistere weg, en degenen die niet volgzaam zijn of zelf zoeken wat God’s wil is, maar gewoon doen wat goed is in eigen ogen.

Dit is een lastige materie. Volstrekt academisch, zullen velen zeggen. Eigenlijk per praktijkgeval verschillend. Of beter gezegd: eigenlijk is het de Geest die gevolgd wordt door dit normatieve spanningsveld. Calvijn vond het ook niet zo gemakkelijk. Hij heeft (toen maar) de regels ingesteld dat via het Heilig Avondmaal een legitiem pressiemiddel bestaat dat heiligheid vooraf gaat aan het avondmaal. Maar in de praktijk gaat dat vanzelfsprekend natuurlijk niet over heiligheid van het avondmaal, maar over onderwerping aan het gezag van de kerkenraad.. Bekering in onze wereld is daarom bijna gelijkvormig aan bekering tot het gezag van een kerkenraad..

Maar voor onze concrete situatie vandaag is volgens mij de slotsom dat een ieder wordt opgeroepen liefde te betonen, en om Christus te volgen in de wil van God doen en  liefdebetoning aan de naaste. Liefde voor de naaste is in het bijzonder goed doen aan de minst aanzienlijke die in Christus is, en in het meest bijzonder aan hen die wij erkennen als broeders en zusters in het regelmatige vieren van het Heilig Avondmaal.

Dus: Naar de mens gesproken kunnen wij de gescheidenheid in gebrokenheid niet herstellen. En we mogen het ook niet als een valse norm tot doel stellen. De enige manier waarop wij herstel van eenheid kunnen bewerken is via bekering. Dat is niet van de een tot de ander, maar van allen tot God. Dat is een geheel verbranden van ons reddingsschip waarbinnen wij verschanst zijn, en een geheel teruggaan tot de bron en de basis. Dat is teruggaan tot Christus en onderwerping aan het gezag van de Schrift en een ijvering om elkaar voorbeelden te zijn van het volgen van God en een breken met de wereld.

Natuurlijk verbrandt niemand zijn reddingsschip; integendeel het is – zo belijden wij - onze enige weg tot heil ! Wij zijn rijk!! “Gearriveerd” of "bevrijd" zeggen zowel sommige stricten als sommige vrijzinnigen. Ook daarop is van toepassing – denk ik - dat gezegd wordt dat een rijke niet eenvoudig tot het koninkrijk der hemelen zal ingaan. En daarom gaan wij bij elk avondmaal eerst met de billen bloot. Want zo geweldig zijn wij niet.

Kleur bekennen
Ons is voorgehouden dat onze levenshouding tot eer en genoegen van God ook de wereld zal maken tot jaloersheid. (Dat is iets anders dan zelf de wereld te willen stemmen tot jaloersheid.) Zouden wij dan niet ook ons gesteld weten tot een zodanige liefde in ons eigen “huis” dat ook anderen die in Christus zijn jaloers worden op ons?

Organiseer dan eerst het eigen huis tot bekering en onderwerping, en al doende de Wil van de Vader zullen we medestrijders ontdekken die we de hand kunnen schudden van gemeenschap in het zoeken naar de volmaakte wil van God.
« Laatst bewerkt op: mei 20, 2010, 05:02:42 pm door small brother »