Dag maribel, welkom! Lange lappen tekst zijn hier geen probleem.
Ik denk dat het 'wegglijden' inherent is aan onze manier van kerk zijn. Wanneer de kerk de staatskerk is (bij katholieken vaak, en tot in de 19e eeuw was dat bij ons de hervormde kerk), dan zitten er veel lauwe gelovigen in de kerk. Dat speelde mee bij de afscheiding in 1934. Sindsdien staat de gereformeerde geschiedenis bol van de afscheidingen en verketteringen.
Ik zie daar een patroon in: er is steeds weer laksigheid in het geloven. Er zijn steeds groepen van mensen zie dat met lede ogen aanzien. Op een gegeven moment stappen ze uit hun kerk, of worden ze eruit geknikkerd (hoe dan ook altijd pijnlijk). En dan gaat het weer 3 generaties goed in de nieuwe kerk, tot ook daar de klad erin komt. De kleinkinderen zijn namelijk zelden zo bevlogen als de ouders.
Wat verder meespeelt is dat het tegenwoordig erg moeilijk is om een eigen zuil te hebben. De hele wereld is maar een paar muisklikken weg. TV en radio brengen nieuws uit alle oorden.
Tel die dingen bij elkaar op en het is logisch dat de GKv in zwaar water is. Er zijn >3 generaties sinds 1944 voorbij gegaan. Die scheuring in 1967 betrof 'spijtoptanten' die eruit geknikkerd zijn, waarbij we nu ook alweer vragen stellen (~2 generaties). 'We' vergeten wat vroeger zo belangrijk was.
De rooms katholieken hebben een alternatieve manier van kerk zijn. Ze bewaken de theologie sterk, en vinden het prima om diensten te organiseren voor lege kerken. Het gewone kerkvolk mag (min of meer) zijn gang gaan, in het vertrouwen dat het goed komt. Je ziet dat die kerkvorm het al eeuwen overleefd heeft.
Dat is in de GKv ondenkbaar; iemand die stelselmatig wegblijft (gelooft wel maar verder doet 't niet zoveel) kan iig rekenen op tucht. Ik denk dat we een veel eisende kerkvorm hebben en dat ook tegen ons kan werken. Wanneer de bevlogenheid verdwijnt, krimpt de kerk.
De kunstgrepen die worden toegepast om de bevlogenheid terug te krijgen (opwekking in de dienst) zijn soms niet meer dan symptoombestrijding. En dat is tegelijk het pijnlijke: de mensen die richting de HHK vertrokken zijn, zijn vaak juist mensen met een bevlogen geloof. Aan de andere kant: wanneer je vanuit bevlogenheid veranderingen doorvoert, zou je het moeten kunnen uitleggen aan andere bevlogen gelovigen.
Het is heel lastig om uit te maken wat verstandig is. Als ouders moet je je kinderen goed voorleven, dat werkt. Maar ze afsluiten van de boze buitenwereld, of andere 'conservatieve' kunstgrepen, kan net zo goed slechts symptoombestrijding zijn.
Kortom: ik denk dat het een verschijnsel van alle tijden is en dat nu de GKv aan de beurt is. Het is lastig om hoofd- en bijzaken te scheiden, vorm en inhoud te onderscheiden, symptoombestrijding van oprechte bevlogenheid. De GKv is dat nu aan het ondervinden. Ongetwijfeld houden we een bevlogen GKv-nieuwe stijl over en een bevlogen HHK-oude stijl.
Zolang beider bevlogenheid in Jezus Christus is gefundeerd denk ik dat beide kerken deel uitmaken van het Lichaam van Christus.
(Er is natuurlijk al heel veel over dit onderwerp gezegd. Maar aangezien mijn mening steeds verandert, typ ik 'm hier maar weer overnieuw neer.)