quote:
small brother schreef op 09 juli 2012 om 09:07:Wat jij ervaart en wat jou stoort is inderdaad hoe het is. En hoe jij afsluit vind ik niet zo geslaagd.
Vindt jij dat kinderen van God mee moeten doen met leeftijdgenootjes? Dat kinderen van God zich bezig moeten houden met wat de wereld bezig houdt? Vindt jij dat de kinderen van God één moeten worden met de wereld in de gezindheid van de wereld?
Mijn post was bedoeld als wake-up call. Sorry als je er onaangenaam door getroffen bent.
Je lijkt weinig zicht op kinderen en hun gevoelens te hebben en dat is jammer. We moeten niet alleen vanuit onze studeerkamer spreken maar voeling houden met wat er gebeurt.
Nee, wat je nu suggereert vind ik niet, maar krapte aan geld een zegenrijke rol toe te schrijven op de manier zoals jij het doet, vind ik óók niet juist.
Je maakt geen enkel onderscheid tussen verschillendsoortige dingen, dat zul je wel moeten doen wil er een zinvolle uitspraak over gedaan kunnen worden, vind ik.
Stel dat een bepaald soort merkschoenen in de mode is en kindlief kan die niet krijgen omdat die toch wat erg duur zijn. Is het dan bezig zijn met "wat de wereld bezig houdt" als het kind dat niet zo leuk vindt?
Dus: Schandelijk, wat een vreselijk werelds kind toch...(
) We verwachtten dat het juist God zou danken ervoor dat deze verzoeking zich niet voordoet omdat het geld ervoor er gewoon niet is... (
)
Is het zo? Nou, ik vind van niet. Zoiets kun je niet van een kind verwachten.
quote:
Rijkdom is voor een christen de heerlijkheid van Christus. En eenieder die daar iets van materie en de begeerten van deze wereld aan toe voegt, die haalt iets af van de rijkdom die Christus Zichzelf heeft ontzegt om ons tot Zijn Rijkdom te doen komen.
Wat precies maakt dat er een norm gesteld wordt dat kinderen van God zich moeten handhaven bij leeftijdsgenootjes? Christus kon zich niet handhaven bij de leeftijdsgenootjes uit zijn geboortedorp want die waren allen vermoord. Dacht je dat kinderen van God op jongere leeftijd nog de vrijheid hebben om de wereld lief te hebben en het geestelijke te haten?
Antwoord op de eerste vraag in de tweede alinea: Zo'n norm is er niet; althans ik stel hem niet.
Of ik denk dat kinderen van God op jongere leeftijd nog de vrijheid hebben om de wereld lief te hebben en het geestelijke te haten? Dit lijkt me en geheel verkeerde vraagstelling. Preciseer eens wat je hier wilt verstaan onder
kinderen van God. En... "de wereld liefhebben" is jargon en verwijst naar een aardse stofgerichte instelling en die moeten we niet hebben. Dat neemt allemaal niet weg dat een kind door gebrek ook juist extra op het ontbreken van bepaalde dingen wordt gedrukt er gefixeerd op zou kunnen raken, dunkt me. Jij denkt dat dat automatisch leidt tot het zich richten op geestelijke zaken; ik hecht daar weinig geloof aan. Welk bewijs kun je me aandragen voor een dergelijk automatisme?
quote:
Maar als het geloof normatief was en authentiek, dan werd merkbaar op de scholen dat er kinderen zijn van God, en andere kinderen. Een kind gaat wel aanpassen uit zichzelf. Maar dat mag nooit de norm zijn die het van de ouders meekrijgt. Wie het geheel anders van gezindheid zijn niet als kind meekrijgt, ìs ook helemaal niet anders. Een kind van tien kun je niet meer in onbevangen vertrouwen het geloof bijbrengen. Je bent dan naar de mens gesproken te laat.
Natuurlijk moet je niet tot je kind tien jaar is wachten, maar dat betekent nog niet dat je eventueel bestaande armoede in het gezin moet gaan glorificeren.
Het bijbrengen van het geheel anders zijn kan inderdaad werken, maar of het op jouw wijze gekoppeld aan het zich bevinden in geldelijke armoede beter werkt...(?) Daar ging het nou om. Trouwens, of het überhaupt zó moet is zeer de vraag. De eenheid van de hele schepping nemen als wezenlijk punt is volgens mij veel aanbevelenswaardiger dan vooropstellen dat dat alles verwerpelijk is en dat alleen wij ons bevinden
(het gezin en de denominatie waarin het gezin zich bevind en heel misschien ook andere denominaties) in een betrouwbare burcht, en wee degene die zich ook maar even voor iets erbuiten interesseert.
quote:
Het is dus zoals ik schreef. Het geld brent een beproeving. Je zult de materiële behoeftes invullen. En dat brengt een spanningsveld tussen wie je bent en wat je normatief hoort te zijn. Want normatief wordt je gesterkt en gelouterd en verrijkt door ervaren tekorten. En materieel voel je je beter met bezit en aansluiting bij de wereld. Dat spanningsveld hoef je niet uit de weg te gaan. Want God wil graag gekend worden en de overleggingen van het hart beproeven in inhoudelijke beslissingen uit het hart, en niet op wettische regels en afstandnemingen. Maar als je niet met de juiste gezindheid op deze weg van omgang met God gaat, dan ben je in wezen een pad van verwijdering van God en gelijkvormiging met de wereld aan het gaan.
Een juiste instelling wordt bemoeilijkt wanneer er sprake is van een opleggen van een instelling door ouders die geldelijke grenzen die (veel) krapper zijn en dan die van ouders van leeftijdgenootjes van de kinderen niet erkennen als moeilijk maar verbloemen als een zegen van God. Dat is dermate gekunsteld dat het moeilijk goede vruchten afwerpt, vrees ik. Temeer omdat er ook rijke christenen zijn..., moeten vader en moeder dan zo'n "uitvlucht" bedenken... ?
Zulke ouders doen mogelijk aan zelfkastijding, of zelfbedrog (als echt er van duidelijke problemen sprake is) juist om pijn draaglijker te maken, door
gebrek in
zegen om te benoemen. Als ouders niet genoeg geld hebben om de kinderen niet al te veel te laten afsteken bij anderen en in de problemen te komen bij wat er tegenwoordig allemaal aan dingen moet worden aangeschaft voor school (Riemer noemde in een recente post het één en ander) is dat een feit waar ze zich niet voor moeten schamen, maar jij moet je wel schamen als je vanuit een ivoren toren hun als in opperste goede positie schetst te zijn. In gevallen waar echte armoede speelt wordt het zeker pijnlijk:
Wanneer je geen erbarmen kent bij probleemsituaties ben je géén goed christen en je zie ik je ook nog niet goed op pad zijn.