Enige weken geleden heb ik door de handen en gebed van mijn bisschop de heilige wijding ontvangen. Daarmee ben ik deel gaan uitmaken van de clerus, de geestelijkheid, het hierarchische systeem van de katholieke Kerk. Ik heb daarbij met mijn handen in de handen van mijn bisschop, die ik ook wel "vader" noem, onbeperkt trouw en gehoorzaamheid beloofd, aan de Kerk, aan het leergezag, en aan hem zelf. Nu ik gewijd ben, deel ik, hoe beperkt ook overigens, in het kerkelijk leergezag. Ik heb mijn volstrekte en onbeperkte trouw en geloof uitgesproken aan/in de Schrift, Traditio en Magisterium, ook daar waar het Magisterium niet dogmatisch en onfeilbaar spreekt. Tijdens de viering waarin ik gewijd werd, werden bisschop, priesters, diakens, en het volk bewierookt, werd het altaar bewierookt en werd een beeld van Christus aan het kruis bewierookt. Er werd gebeden om de voorspraak van een menigte heiligen. Brood en wijn werden geofferd, en geconsacreerd tot Lichaam en Bloed van Christus. Net als het aanwezige kerkvolk, heb ik dit Lichaam en Bloed aanbeden.
Tot mijn nauwelijks voldoende te verwoorden vreugde, zat in de kerk mensen die ik als vrienden beschouw, en als broeders en zusters in het geloof. Mensen uit de GKv, uit de PKN, uit de CGK.
Wat zou ik doen met de uitnodiging van je zus? Gaan.
