quote:
op 13 Dec 2003 15:08:21 schreef Carl:
Hoe zie jij God, NM?
Waarom blijf je Hem zoeken en liefhebben? En waarom hou je eigenlijk van Hem?
je
Carl
Hoe ouder ik word, hoe minder ik God 'zie'.
Wij mensen hebben God geformeerd naar het beeld dat het kind heeft van zijn ouders. Een kind leert dat boven hem een macht staat die af en toe zorgt, dan weer een tik op je vingers geeft, dan weer dingen inprent, dan weer 'machtige en onbegrijpelijke dingen doet' enz. Dit godsbeeld heeft alleen zin voor iemand die als kind wil blijven leven.
Wij kerkmensen hebben God geheel gemaakt naar het voorbeeld van de patriarch uit de antieke woestijncultuur. Zij leert ons een beeld van God te maken waarin Hij 'heilig' vertoornd is, en in zijn 'heilige' woede ons moet straffen. Wij moeten ons eronder schikken, want het is nu eenmaal zo: wij zijn zo slecht en klein. Voor de vrouw is het nog erger, aan haar werden de tien geboden niet eens gegeven, zij doet gewoon niet mee, net zoals de slaaf niet meedoet in de tien geboden. Dit godsbeeld heeft totaal geen zin meer.
Hierin is natuurlijk wel wat verandering gekomen in de loop der tijden; de grootste is wel dat de God van de heilige oorlog verandert in een God die om vrouwen geeft en oproept je vijand lief te hebben en barmhartig is voor goddelozen (Jezus). Het aaneenlijmen van deze tegenstrijdige godsbeelden is in het christendom nooit gelukt. Ook niet het afrekenen met de dreiging van straf en verloren gaan (iets wat Jezus ook niet lukte). We zijn blijven steken in een soort soep van de grootst mogelijke tegenstrijdigheden, waaruit een ieder dat vist wat hem aanstaat. Sommige mensen die het allemaal heel serieus nemen (zoals ik) zouden letterlijk gek kunnen worden van deze innerlijke gespletenheid in de christelijke godsdienst.
Omdat we de bijbel steeds maar mee blijven slepen zien we 'Hem' tot op de dag van vandaag veelal nog als een manspersoon tegen wie we kunnen praten. Het grootste deel van de gelovigen bidt nog steeds tegen 'Hem' of ze alstublieft mogen beter worden, voor het rijexamen mogen slagen enz. en besteedt geen enkele gedachte aan de oneindigheid van het universum en het grote raadsel van ons bestaan en aan de onmogelijkheid dat ook maar iets zou kunnen mislukken in de schepping en Hij een tegenstander zou kunnen hebben.
Onze moderne inzichten doen volledig af met God te omschrijven als een persoon tegen wie je kunt praten, een persoon die net zo reageert als wij mensen. Ook doet ze volledig af met het godsbeeld dat gebaseerd is op de wereld van de man. Ook is het een volkomen onmogelijkheid nog langer de wereld te beschouwen als een strijdtoneel tussen een oppergod die het maar nooit schijnt te winnen (hoewel je dat nooit mag zeggen) en een ondergod (de tegenstander), die voortdurend overwinningen behaalt (maar dat mag je ook nooit zeggen). Ook doet het volledig af met het denkbeeld dat God door het terechtstellen van een onschuldig mens 'verzoend' moet worden met de mens.
Als ik aan God denk denk ik als man vaak alleen nog maar aan vrouwelijke 'waarden': liefde, harmonie, goedheid, eindeloos geduld, aangevuld met de mannelijke waarden die ik in mezelf zie als hoogste verschijningsvorm van mijzelf als mens: bouwen, denken, alles willen ervaren, begrijpen. God is voor mij mijn hoogste menszijn, mijn nooit aflatende hunkering naar perfectie en heel-zijn (wholeness). Het willen zijn als God, niet in de bijbelse betekenis van hoogmoed, maar als hunkering naar zijn perfectie en eenzijn.
Het van Hem houden en Hem zoeken heeft zijn wortels in het kwaad en de zonde waar we van verlost willen worden. Op dezelfde manier als ons houden van onze aardse geliefde zijn wortels heeft in het ervaren van de behoefte, het 'ondraaglijke verlangen' om samen te zijn met die ander. Hoe meer je je geliefde mist, hoe meer je naar hem/haar hunkert, des te meer liefde je voor hem/haar voelt. Zo is de functie van het kwaad juist het goede tot uiting te laten brengen en heeft het totaal niets met een Satan of hel en verdoemenis te maken. Dit is voor mij ook de enige reden voor het lijden sterven van Jezus: dit gebeurde om Gods liefde tot uiting te brengen. Op dezelfde manier heeft ons lijden in ons leven precies dezelfde functie.
Bidden hoef ik niet meer, omdat ik besef dat ik geen enkele ademtocht kan leven zonder dat God in en door mij leeft. Je zou zoiets ook anders kunnen omschrijven: bidden is iets waar je nooit mee kan ophouden, net zoals ademhalen, zodat het zinloos is zoiets op te vatten als een bepaalde handeling die je soms doet.
Het 'liefhebben' van God is het eenvoudige geloof dat alles is zoals het moet zijn, dat ik in niets angst hoef te hebben voor wat dan ook wat gebeurt in mijn leven, dat alles met 100 procent zekerheid zijn doel bereikt, dat een mens zich op elk moment van zijn bestaan op aarde zich in de armen van God weet, dat hoe meer ik het kwaad ervaar, hoe meer ik Gods liefde in me voel, dat alles een grandioos geheel is.
Mijn gods'dienst' is het bewonderen van het weinige dat ik van de grootse schepping begrijp en het zoveel mogelijk me ervoor te behoeden God te zien als een uitvergroot mens. De grootste afgoderij is te denken dat je de sleutels van het bestaan in handen hebt, denkt te weten wie je bent en God kunt vangen in vaststaande woorden en denkbeelden en dogma's. Wie weet is de hoogste godsdienst nooit meer het woord 'God' in je mond te nemen.
