Ik heb het boek in mijn baptistentijd ook zorgvuldig doorgelezen, echt de veertig dagen lang. Het is enkel toegespitst op de Amerikaanse cultuur: aanpakken, ondernemen, community zijn. Andere vormen van geloofsbeleving of spiritualiteit worden niet aangereikt en hoogstends slechts kort aangehaald, of negatief neergezet. Opmerkelijk is dat enerzijds contemplatieve gebeden worden aangeprezen (zoals het Jezus-gebed), maar dat een contemplatieve levensstijl als monnik of kluizenaar weer wordt afgewezen. Dat past blijkbaar niet in de enige toegestane vorm van spiritualiteit van Ricks gemeente. Mijns inziens is dat een verarming te noemen: het christendom is juist zo mooi veelkleurig.
Wat mij wel ergerde, is het veelvuldig parafraseren van Schriftgedeelten naar zijn eigen ideeën. Hij strooid enorm met citaten, en pas achterin het boekje kun je pas zien of het betreffende citaat om een parafrase of letterlijke aanhaling gaat. Maar niemand gaat voortdurend naar voren en naar achteren bladeren om al die duizenden aanhalingen te controleren. Terwijl dat zeker bij Rick Warren wel nodig is, want hij parafraseert vaak wel érg vrij. Ook geloof ik niet dat je verantwoordelijk wordt gehouden voor elke voorbijganger die je niet over het evangelie vertelde, en dringt Rick Warren er op het laatst wel erg op aan om toch vooral een zendingsreisje te maken.
Kortom, voor evangelische christenen kan het een prima boekje zijn, hoewel je niet moet denken dat het je leven totaal veranderd. Het kan een mooie handreiking zijn, maar modellen werken nooit in zoiets grilligs als een mensenleven. Katholieken echter zullen zich niet herkennen in de aangeboden vorm van spiritualiteit en traditioneel gereformeerden denk ik ook niet. En met het boekje Doelgerichte Gemeente moet je denk ik helemaal oppassen, want ook kerken en gemeenten kun je niet in modelletjes proppen. Je kunt het dan beter houden bij de traditie, die het toch niet voor niets al eeuwenlang volhoudt. God bewaart zijn Kerk wel, daar heeft Hij geen hippe, nieuwe modellen voor nodig.
