Afkomstig van mijn blog op Hyves.
Een verhaal over een slim blond meisje...dat niet echt blond is 14 jul, 23:05
“Is je blog al af?”, vroeg een meisje deze week aan me op msn. Bespeurde ik hier enig ongeduld? Er zijn lezers die mij aan mijn jasje trekken als ik te lang niks schrijf. Wanneer ik heb beloofd over iemand te schrijven, gebeurt dat al vrij snel. Dat is logisch, het is best spannend als er een verhaal over je wordt geschreven. En een eer, want er zijn niet veel mensen waar ik een hele blog aan zou kunnen wijden. Nou ja, ik zou het wel kunnen…maar ik heb er geen zin in. Ik heb er pas zin in, als ik iemand grappig vind. Want dan zit ik te grinniken tijdens het schrijven en dat is ontspannend.
De persoon over wie dit blogje gaat, ken ik inmiddels drie jaar. Slim Blondje heet ze. Die naam kreeg ze niet bij de geboorte (want toen had ze nog geen haar). Bij haar intrede in de wereld van internet gaf zij deze naam aan zichzelf. Toen ik haar leerde kennen plaatste ik vraagtekens bij haar naam. Slim Blondje… Ik vond haar niet echt blond. Haar lokken hebben een oranjerode gloed. Maar ja, Slimme Oranjerode Gloed klinkt niet echt lekker natuurlijk. Slim is ze wel, dat is een ding wat zeker is.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Drie jaar geleden had ik ook al een blog op het wereldwijde web, op een andere plaats. Een van de vaste lezertjes was ene Slim Blondje. En wat gebeurt er soms met vaste lezertjes… je raakt ermee in contact. Ze bleek in een dorpje te wonen bij mij in de buurt en was 15 lentes jong. Dat verbaasde me wel enigszins, omdat ze iets ouder overkwam. Maar ze is hoogbegaafd en dat verklaart een hoop. Mensen denken vaak dat hoogbegaafdheid inhoudt dat je een briljante nerd bent a la Einstein. Maar dat valt reuze mee, het heeft meer te maken met een hoog denkniveau (correct me if i’m wrong). En als je qua denkniveau je leeftijdgenoten overstijgt, trek je automatisch toe naar ouderen.
Meestal kan ik wel goed overweg met smurfen, maar 15 jaar…dat was wel een heel jong smurfje. Maar ach, wat boeide het. De combinatie van jeugdige onbevangenheid en een goed verstand beviel me wel. Op msn hadden we interessante gesprekken, je kon duidelijk merken dat ze over heel andere dingen nadacht dan leeftijdsgenootjes. Al snel kreeg ik bijnamen als Gijspaleis en Big Brother. Gijspaleis vond ik leuker dan Big Brother.
En toen…wilde ze afspreken. Ik had zo mijn twijfels. Wat moest ik met een 15-jarige? Aan de andere kant heeft een vriendschap natuurlijk meer betekenis als je elkaar in real life kent. En dus ging ik overstag. Er was alleen een obstakel dat moest worden overwonnen: haar ouders wilden me ontmoeten voor ze hun dochter met mij lieten omgaan. Dat vond ik wel begrijpelijk, er zwerven een hoop engerds rond in cyberspace. Misschien was ik ook wel een grote vette BOEF.
Erg veel zin om naar de ouders van Slim Blondje (in het vervolg SB ) te gaan had ik niet, ik deed het voor haar. Maar het ging goed. Ik vond haar ouders aardig en zij hadden ook wel snel door dat ik een hartje van goud heb. Mijn eerste indruk van SB was ook positief. Enthousiast, vrolijk, lief snuitje, rode appelwangetjes, beugeltje…echt een scheetje.
En dus kwam ze af en toe langs, dan keken we een film of zo. Ook deden we wel eens leuke dingen. Zo wilden we in de kerstvakantie een keer poffertjes gaan eten in Hoek van Holland (of all places). Het was er koud, winderig, deprimerend en alles was dicht. Maar een eetgelegenheid langs de Nieuwe Waterweg was gelukkig open, daar nuttigden we een pannenkoek. “Je bent de eerste jongen die me mee uit heeft genomen!”, zei ze later enthousiast. Dit vond ik zo schattig dat ik het heb onthouden. Het is ook wel bijzonder, dat iemand een pannenkoek met je gaat eten in een deprimerend gat als Hoek van Holland. Op deze dag is trouwens een foto gemaakt die op mijn Hyves staat.
Er zijn meer momenten die me zijn bijgebleven. Zoals de keer dat ik zaterdag uit bed werd gebeld en ze voor de deur stond. Kennelijk keek ik nogal verbaasd (en slaperig uiteraard) en ze raadde mijn gedachten. “Dacht je dat ik van huis was weggelopen?” Nou, dat flitste inderdaad door mijn hoofd. Een paar maanden later was er nog zo’n moment. Mijn vorige werkgever bevindt zich tegenover het station van Dordrecht. Toen ik op een dag aan het werk was en naar buiten keek, dacht ik even dat ik hallucineerde. Een vrolijk lachend meisje stak de weg over, met een weekendtas over haar schouder. Weer dacht ik even dat ze was weggelopen. Ik weet niet waarom ik dat steeds dacht, er was namelijk geen enkele reden voor met zulke lieve ouders. Ze was bij een vriendin wezen slapen en kwam mij even gedag zeggen. En zoiets, beste lezertjes, vergeet je niet.
Jaarlijks hoogtepunt is het verjaardagsfeestje van SB. Als enige echte Gijspaleis ben ik dan natuurlijk ook van de partij. De eerste keer was het leukst, 16 werd ze toen. In een huiskamer vol smurfjes keken we naar de film Princess Diaries. Geweldige film, alle delen trouwens. De vriendinnen van SB waren ook allerschattigst. Een van hen durf ik nu ook een vriendin van mij te noemen, zonder dat ik bang ben daarvoor klappen te krijgen van haar vader. Haar zus is minder blij met me, maar dit terzijde…
Belangrijk voor SB is het geloof, ze is een heel gelovig meisje. Daar gingen de gesprekken dus vaak over. Zelf ben ik ook christelijk opgevoed, maar een kerk zie ik nog maar hoogst sporadisch van binnen. Ik was niet van plan om daar verandering in te brengen, wat SB natuurlijk jammer vond (en nog steeds vindt geloof ik). Voor straf word ik daarom soms heiden genoemd.
Tijdens de zomer van 2005 veranderde er nogal wat. SB ontmoette een degelijke, vrolijke christelijke jongeman en kreeg verkering. Zo gaan die dingen. Het verbaasde me niet, ik wist dat ze eraan toe was. Ongeveer tegelijkertijd kreeg ik zelf ook een vriendin. Die was 20, meer van mijn leeftijd dus… Een heel ander type dan SB, ik denk namelijk niet dat SB ooit een navelpiercing zou nemen met de letter G.
Logischerwijs hadden we sindsdien veel minder contact. Wel werd ik zo nu en dan nog uitgenodigd om bij de gastvrije familie van SB te komen eten. Dat is altijd gezellig, toevallig mocht ik afgelopen woensdag nog aanschuiven.
En toen…had SB geldgebrek. Momenteel werkt ze bij de thuiszorg, maar twee jaar geleden was er in het gat waar ze woont geen werkgever te vinden die haar een bijbaantje kon bezorgen. Wel had ze bij een plaatselijke bloemist gewerkt, maar dat trok ze niet meer. Begrijpelijk natuurlijk, die rotbloemen zijn verdraaid zwaar.
Ik kreeg toen het idee (of zij, dat weet ik niet meer) dat ze tegen betaling best zo nu en dan bij mij het huishouden kon komen doen. Een briljant idee nu ik erover nadenk. Zo zag ik haar nog eens, werd er regelmatig een bezem door mijn huis gehaald, en kreeg zij weer centjes om haar relatie te kunnen onderhouden.
Zo gezegd, zo gedaan. Om de zoveel tijd kreeg ik een sms met de tekst “Hoi Gijs, is het goed als ik zaterdag kom?” Meestal was dat wel goed. Stiekem hoopte ik dat ze ook een beetje voor mij kwam, ook al was ik nu haar werkgever.
Hoe langer ik smurfen ken, hoe brutaler ze worden. Dit is een vast patroon. Eerst kijken ze nog tegen me op, maar als ze doorhebben dat ik een zwak voor ze heb, ben ik een makkelijk slachtoffer. Want als ik een zwak voor iemand heb, kan die persoon wel een flink potje breken bij me. En daar maakte SB handig gebruik van.
Nu is SB wel een lief meisje, al kreunt ze van ellende als ze dit leest, maar ze is ook vreselijk bijdehand en streng. Dat is ook goed voor me, ik geef het toe, maar er waren momenten dat ik bijna in snikken uitbarstte. Zo moest ik vaak dingen doen waar ik geen zin in had, zoals een portemonnee kopen. Ik gebruik nooit een portemonnee, heb er geen behoefte aan. “Ik wil geen por-te-mon-ee-hee”, jammerde ik. Maar SB was niet te vermurwen. “Je lijkt wel een klein kind”, zegt ze meestal om een einde te maken aan de discussie. Ergens klopt hier iets niet, denk ik dan.
Een maand geleden vierde ze alweer haar 18e verjaardag. “Time is a train that makes the future the past”, zong Bono ooit. Maak daar maar een sneltrein van. Op haar feestje ging het dit keer over de eindexamens. Uiteraard is ze geslaagd, net als haar vriendinnen gelukkig. En er was nog iets belangwekkends te vieren. SB verloofde zich namelijk met haar vriend. Dat is erg snel, maar SB is nu eenmaal geen doorsnee meisje. Ik heb alle vertrouwen in haar, ze heeft een sterke eigen wil en een goed karakter (als ze dit leest moet ze vast kokhalzen). Wel weet ik dat ze zich soms stoerder voordoet dan ze is. “Achter dat bijdehante snuitje schuilt nog steeds een aanhankelijk smurfje”, dacht ik woensdag, toen ik naast haar zat op de bank.
Over een paar weken gaat ze op kamers wonen in het oosten van Nederland. Ik ben een makkelijk slachtoffer, dus het spreekt voor zich dat ik kom helpen met verhuizen. Aan onze werkgever-werknemer relatie is nu een einde gekomen, al zal ik haar vast nog wel eens zien. En ik ben altijd welkom bij haar ouders, die nu alleen nog een piepjong smurfje in huis hebben (en een cavia).
Al met al is het best een lang verhaal geworden. Of het leuk was om te lezen weet ik niet, maar ik vond dat SB het wel verdiend had. Soms zijn er gewoon mensjes die mij wat doen, they get a small place in my heart. Haar echte naam is trouwens Hanneke. Volgende keer komt er weer een blog over de alledaagse beslommeringen.
