quote:
Ik zou even niet weten wat de betekenis is van Nazareth. Maar de betekenis van de kruisiging heb ik al eerder in dit topic besproken. De gedachte is dat het evangelieverhaal in oorsprong een inwijdingsverhaal was, zoals je in die tijd zovele inwijdingsverhalen en inwijdingsscholen had. Het zou dan vooral betekenen een inwijding in het eigen onbewuste of in grote lijnen het collectieve onbewuste. We spreken dan van het individuatieproces. In die zin zou je de volgende betekenissen aan het evangelieverhaal kunnen toekennen. Het is een fragment uit een boek van mij:
De stal, of oorspronkelijk de grot, is de baarmoeder: het onbewuste in zijn plastisch-creatieve aspect, de duistere scheppingskracht van het onbewuste, waar onder meer de krachten huizen die behoren tot de diepste gronden van de natuur in ons, en die gesymboliseerd worden door de dieren in de stal.
Het kind is het aarzelende begin van het individuatieproces. Er is een eerste verbinding tussen bewuste ik en onbewuste, de basische kracht van de natuur in de mens. Maar er moet nog heel wat gebeuren voor een volledige integratie wordt bereikt, voor de glorieuze wedergeboorte een feit is geworden.
Het leven te midden van de wereldse beslommeringen trekt het bewuste ik telkens weer weg van het contact met de onbewuste natuur en zo dreigt de kindermoord; er loert het gevaar dat het aarzelende begin weer teniet wordt gedaan. En dit op bevel van Herodes, heer van de Aarde.
De vlucht naar Egypte is de redding, het land van de innerlijke mysteriën; totdat de binding met het onbewuste zich meer gevestigd heeft.
In de woestijn is de mens op zichzelf aangewezen, dat wil zeggen: op de inhoud van het onbewuste. Later zal Jezus veertig dagen vasten in de woestijn, zich niet bezighouden met de uiterlijke wereld.
In de kabbala kennen we de barre tocht door de woestijn, van Yesod, de beeldentuin van het onbewuste, naar Tipharet, het centrum van licht en harmonie, het centrum van integratie van bewuste ik en onbewuste.
Wie de woestijn betreedt, verlaat de wereld om zich heen, maar ervaart nog niet het Zelf. Hij ervaart een wirwar van (in dat stadium) chaotische beelden vanuit het onbewuste (vanuit het innerlijke mechanisme van de natuur), zonder dat hij een houvast heeft, noch in de wereld (die hij heeft verlaten), noch in het Zelf (dat hij nog niet ervaart).
In de woestijn ontmoet de mens de Satan, de schaduw, dat wat hij in het verleden heeft verdrongen, in het bijzonder de sterke instinctieve krachten vanuit de natuur, die in het onbewuste huizen. En deze krachten betekenen nu een geweldige verleiding voor de mens. Maar hij zal er toch weerstand aan moeten bieden, wil hij (dat wil zeggen: het bewuste ik) er niet volledig door verslonden worden. De individuatie zou dan op een verkeerd spoor geraken omdat de bruidegom (het bewuste ik) zich door de bruid (het onbewuste) laat vernietigen.
Overgave aan de instinctieve kracht, de libido, houdt de belofte in van een wereld vol glitter en glamour, vol valse schoonheid. Het is de wereld van Eros, die de inwijdeling maar al te gemakkelijk kan wegleiden van het ware doel: de transfiguratie. De draak (het verslindende aspect van het onbewuste) moet overwonnen worden.
Een centrale rol in de christelijke religies spelen uiteraard het paas- en pinksterfeest. Ook hierin vinden we veel inwijdingssymboliek terug.
In het bijzonder denk ik hier aan het kruissymbool. Het kruis waarop de mens uiteengetrokken wordt in vier richtingen. Er is nog geen eenheid, de mens wordt verscheurd door de tegenstellingen in hemzelf. Het individu verkeert in een toestand van onvrijheid, van het oneens zijn met zichzelf -- een pijnlijke situatie waarin hij naar vereniging, verzoening, verlossing, genezing, heelmaking verlangt.
Er is weliswaar een nauw contact met het onbewuste, maar het Zelf is nog niet het organiserend principe dat de tegengestelde krachten in het onbewuste 'tot de orde roept' en met elkaar verzoent.
In de mysteriën wordt de held gehangen (of hangt zichzelf) aan de takken van de moederlijke boom. Hij verenigt zich in de dood met de moeder, waarna de wedergeboorte volgt.
Hij sterft, dat wil zeggen: richt zich volledig tot de innerlijke wereld, de moeder, en verenigt zich met haar, waaruit de wedergeboorte voortkomt van de nieuwe mens als eenheid van bewuste ik en onbewuste, zonder innerlijke tegenstrijdigheden.
Dus vandaar de kruisiging.
quote:
Waarom accepteert (construeert) een "gehelleniseerde Jood" een dergelijk verhaal, terwijl er in een adem door verzucht wordt "doch wij prediken een gekruisigde Christus, voor Joden een aanstoot, voor heidenen een dwaasheid" (1 Kor 1) - men trok de wereld in met een boodschap die men zelf ook als "dwaasheid" kenschetste...
Ik denk niet dat in de joodse mystiek het kruis als een dwaasheid wordt gezien, maar als een symbool met een diepe betekenis. In ieder geval speelt het kruis in de kabbala (dus in de Joodse mystiek), een voorname rol. En zeker indien je wat bewustzijn betreft zowel in de hogere wereld (boven Tiphareth) als in de lagere wereld (beneden Tiphareth) bevindt. Dan wordt een mens zeker uiteengetrokken door tegengestelde krachten.
Wel kun je zeggen dat puur vanuit de lagere werelden (beneden Tiphareth) beschouwd de hogere werelden (boven Tiphareth) niet bestaan. Indien dus iemand vanuit de lagere werelden een binding aangaat met de hogere werelden, dan zou je dus vanuit de positie van de lagere werelden beschouwd dit een dwaasheid kunnen noemen. Het lijkt ook volkomen dwaasheid je zo op te offeren als Jezus deed, indien je het doel ervan niet kent. Dwaasheid heeft dan veeleer een symbolische betekenis.
quote:
Dat is geen "aandikken" van een biografie. Dat is masochisme...
De biografie werd niet aangedikt. Het inwijdingsverhaal werd tot een biografie gemaakt, d.w.z. ze werden beschreven als de avonturen van een held, maar feitelijk was het een weg naar binnen. Dergelijke innerlijke reizen vinden overal ter wereld beschreven.
