Handelingen 10:43
Van Hem (= Jesus Christus) getuigen alle profeten, dat een ieder, die in Hem gelooft, vergeving van zonden ontvangt door Zijn Naam.
In deze tekst wordt een centrale waarheid van het christendom aan de orde gesteld. Het is het waard om deze waarheid sceptisch te benaderen, omdat het christendom als één van de grote religies, op basis van deze waarheid een zegen voor de mensheid had moeten/kunnen zijn.
Normaal wordt deze waarheid opgevat op de volgende manier:
1. accepteer dat je slecht bent vanuit jezelf,
2. accepteer dat je Schepper bijgevolg moet/wil vernietigen,
3. accepteer dat jij jezelf niet kunt verlossen,
4. accepteer Jesus als degene die in jouw plaats stierf en zo de straf op jouw zonden droeg. Miljoenen mensen hebben deze gedachtengang (hoe aanvechtbaar ook) door de eeuwen heen aanvaard, zo niet goedschiks dan maar kwaadschiks. De mens, noch de wereld die hij schept, is hier echter beter van geworden.
Deze mislukking constaterend......hoe moet je deze woorden dan opvatten?
In het gebed wat Jesus ons in de beroemde bergrede leerde, komt de volgende regel voor: 'en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven die ons schuldig zijn.
In het hele proces van vergeving gaat het kennelijk niet alleen om de verticale relatie God-ik, maar net zo goed om de sociale relatie ik-naaste.
Direct herinner ik me dan het dubbelgebod mbt het liefhebben.
Ik herinner me dan ook de rede van Jesus in Mth. 25:31 vv, waarin hij stelt dat wat wij onze naaste (niet) aandoen, wij Hem (niet) aandoen. En als ik kijk naar de joodse 10 woorden, dan is daar in vrijwel alle 10 woorden al direct een sociale component zichtbaar. Er ontstaat in wat Jesus ons probeert te leren steeds een soort drie-éénheid: God-ik-naaste. Het één heeft kennelijk op een heel directe manier met het ander te maken. Heel mooi wordt dat in de joodse traditie in de eerste letter van hun alfabet gezien: de alef bestaat uit 3 componenten: één jod (symbool van nauwelijks zichtbare puur geestelijke activiteit) boven en één jod beneden, met de wav (symbool van de mens) er tussen, als een soort verbinding van die 2 jods ofschoon je het ook zou kunnen zien als een soort scheiding van die 2 jods.
Uitdagend is daarbij om ook te denken aan de atlasfiguur in de griekse mythologie.
Steeds staat de mens centraal. Hij is kennelijk onmisbaar als een soort 'doorgeefluik' voor God naar de Ander.
Asl je Genesis 2:17 goed tot je door laat dringen, dan kun je daaruit concluderen dat de enige reden warom je jezelf bewust bent als levend wezen, is dat je innerlijk gevuld bent door God's ruach (Geest.) Vanaf het begin van de schepping af aan. Ieder mens krijgt deze gave automatisch mee. Op grond daarvan kan hij zich bewust zijn van wat hij voelt, denkt, waarneemt, wil, etc. New age christenen noemen dit het Zelf, niet te verwarren met het ego.
Het (meestal onbewust) ontkennen van deze gift leidt tot een leeg, doelloos, illusionair bestaan waarin een mens weliswaar zoekt naar Liefde en Geluk (en dat is zijn goede recht), maar die doelen alleen maar als bevredigend ervaart in rijkdom en andere vormen van ego-isme: hij is daarin de essentie van zichzelf als onderdeel van een drie-éénheid totaal vergeten. Ziet alleen maar een twééheid (zichzelf-de ander), die zoveel mogelijk ten eigen bate moet worden uitgebuit. Ziet niet datgene wat hem ‘levend’maakt.
Dát is wat ik 'zonde' zou noemen. De houding die -meestal vanuit onwetendheid- gericht is op het verkeerd invullen van de begrippen 'liefde' en 'geluk'.
Terug naar de drie-éénheid God-mens-Ander: de mens die op deze zondige manier handelt, zal zich van die 3-éénheid bewust moeten worden; zien hoe alle 3 de componenten elkaar optimaal dienen te vervullen, en wat zijn eigen rol is als centraal element van die 3. Jesus was zo'n centraal element op mondiaal nivo. Wij kunnen/mogen/moeten dat zijn op het nivo van ons eigen bestaan. Gods –en onze- ruach is daarbij het middel.
Vergeven is dus een aktiviteit die niet alleen vanuit God naar ons toekomt, maar een logisch gevolg is van Wie/wat ik ben, en welke rol ik heb in mijn wereld.
Het besef zelf een uiting van God te zijn, stelt ons in staat Liefde en geluk in de vorm van vergeving in-de-wereld te brengen. Als een levende Alef. Zoals Jesus dit was op mondiaal nivo, precies zo hebben wij te zijn in ons eigen bestaan. Die verbinding is de enige voorwaarde voor het ontvangen van vergeving. Daarbij is het van geen enkel belang of iemand de goede termen hanteert of niet; het gaat om het gebruiken van de begripsinhouden.
En dat is wat deze tekst '....dat een ieder die in Hem gelooft, vergeving van zonden ontvangt door zijn Naam' mij te zeggen heeft.
je
Carl
