Column huisbezoek...

[Ype]

Vorig jaar brak ik mijn been. Rutger was net 2 maanden oud, ik keek televisie en brak mijn been. Eerst hadden we niet zo in de gaten wat er aan de hand was, ik kon plotseling niet meer lopen maar we dachten dat het wel vanzelf wel over zou gaan. Totdat de huisarts de diagnose ‘gebroken been’ stelde. Ik kreeg gips wat er pas in januari 2003 weer af zou mogen maar dat interesseerde mij op dat moment niet. Ik wou alleen maar rust en niemand behalve man en kinderen in mijn beurt.

Een week na de diagnose staat mijn wijkouderling Jaap plotseling voor de deur. Hij komt het geld voor m’n werk aan het kerkblad even brengen.
Ik vertel hem van het gebroken been en hij toont medeleven. Hij vertelt dat hij snel op vakantie gaat en na die vakantie nog wel eens langs zal komen om te vragen hoe het gaat. We hebben tot november niks meer van hem gehoord.
Heel de zomer is één groot gevecht met dat gebroken been. Je kunt nauwelijks een dagje weg met de kinderen en een keer naar de kerk is meer uitzondering dan regel. In oktober gooi ik zelf m’n gips weg. Ik ben het meer dan zat, als er gevochten moet worden dan liever zo, zónder gips.

Pas in november komt Jaap nog es op bezoek. Ik wijs hem een lekkere maar vooral stérke stoel want Jaap heeft een aanzienlijke buik en is dus behoorlijk zwaargewichtig.
“Koffie Jaap?”
“Ja, graag”.
Er wordt een Bijbel op tafel gelegd.
Maartje vraagt: “Waarom heb jij je Bijbel meegenomen?” (Wat ben ik jaloers op mijn eigen kind…) Ze krijgt een vaag antwoord: “Als ik iets niet weet kan ik het opzoeken”.
Jaap vraagt hoe het is. Ik vertel hem dat het wel goed gaat maar dat ik ook al heel lang andere,  klachten heb waarvoor ik een EEG en een MRI-scan krijg. Ik praat hier nog wat over door en plotseling zegt Jaap: “Maar het gaat altijd over”. Ik zwijg even verbaasd en kijk hem een poosje aan. Nogmaals zegt Jaap: “Een gebroken been gaat áltijd over…” Ja hoor Jaap, uiteindelijk gaat elke ziekte over, is het niet vroeg dan wel laat, slimmerd.
Ik probeer het gesprek over een andere boeg te gooien. “Het is al meer dan anderhalf jaar geleden dat we huisbezoek hebben gehad”, begin ik. Het antwoord van Jaap is vervolgens: “Hebben jullie nog iets voor het huisbezoek?” Even ben ik met stomheid geslagen. Ik weet niks anders dan: “Wil je nog koffie?”
Zucht…
Er wordt nog wat gepraat over de losmaking van de dominee, iets dat mij helaas nu niet zo interesseert want ik ben alleen maar met mezelf bezig, sorry. Er wordt nog even uit de Bijbel gelezen, kennelijk wist Jaap het even niet meer, en na het dankgebed gaat Jaap weer naar huis. Maartje vraagt het nog één keer: “Waarom had je nou eigenlijk je Bijbel bij je?” Nog steeds een goede vraag maar Jaap vlucht snel richting voordeur.

Vervang in bovenstaande column “gebroken been” door “postnatale depressie” en je kunt je misschien voorstellen dat ik afgelopen jaar regelmatig heb verzucht: “had ik maar een gebroken been…” Het is voor veel mensen namelijk nog steeds moeilijk te begrijpen dat er ook in je hoofd wel eens iets kan ‘breken’ en dat ook hier veel tijd nodig is voor genezing.
Ype.

[grompie]

Naar verhaal.
Een postnatale depressie of andere vormen van psygologische ziekte(dit is vast niet de goede verzamelnaam maar ik hoop de het duidelijk is) is natuurlijk minder zichtbaar en meevoelbaar dan een gebroken been. Ik kan mij bij een gebroken been veel makelijker iets voorstellen dan bij een postnatale depressie.
Voor je wijkouderling geldt denk ik iets dergelijks, hij begrijpt niet (precies) wat er aan de hand is en kan niet met je meevoelen.

In mijn ervaring(niet als ouderling) is het bij dit soort ziekte het beste om zoveel mogelijk te luisteren. De richting van het gesprek moet gestuurt worden door de ander. En als iemand niet wil praten dan moet je dat ook respecteren.

Bij de huisbezoeken aan mijzelf heb ik volgens mij nog nooit een ouderling zonder bijbel bij zich gehad. Ik heb mij hier nooit aan ge-ergert. Maar er word niet altijd gebruik van gemaakt. Als je een gesprek hebt met een onzekere richting kan je het natuurlijk nodig hebben.

Voor mijn gevoel hoort een gezamelijk gebed wel bij een huisbezoek.

Maar, Ype hoe is het nu?

[Ype]

Ja, goed hoor, dank je. Die bijbel was geen ergernis voor ons maar het feit dat m'n dochter van 5 naar het waaróm van die bijbel vraagt en dat de ouderling daar geen duidelijk antwoord op geeft... tja. In diezelfde tijd heb ik het nl. met iemand over Catharine Keyl gehad. Ze zei dat Keyl zulke rake vragen kan stellen en dat christenen daar dan vaak niet zo snel een antwoord op hebben. Mijn dochter kan dat ook, hihihi! Die ouderling is trouwens ondertussen ouderling-af en we hadden de indruk dat ie daarom niet zo erg z'n best meer deed. Staat ie trouwens om bekend. Hij kan niet luisteren en dat is wel eens vervelend. De pnd is gelukkig voorbij en ik ben ondertussen opnieuw zwanger van ons vierde kindje, de jongste is alweer bijna een jaar.

[DoubleUP]

Tsjonge..., typisch zo'n verhaal van een ouderling hoe het niet moet.
Hoewel ik vanwege het feit dat ik een man ben geen pnd kan krijgen (toch?), voel ik wel aan dat je daar mooi mee opgescheept zat. Hopelijk waren er wel anderen waar je goed mee kon praten.

Maar mag ik jou daarover ook een paar open vragen stellen? Ik bedoel ze niet als verwijt, maar misschien kun je het gebruiken om er zelf weer mee in het reine te komen, en misschien om je ex-ouderling te helpen.

Zou het feit dat de broeder zo lang weg bleef kunnen liggen aan het feit dat hij van zichzelf wist dat hij met jouw pnd geen kant op kon?
Dat hij dien ten gevolge niet durfde?
En toen hij eindelijk voldoende moed verzameld had, toch niet kon brengen wat hij wilde?

Ik bedoel: misschien zat hij er wel met (bijna?) net zo'n grote moeite als jij. En stokte de ontmoeting dus al bij het begin.

Je zegt dat je over die pnd heen bent: gefeliciteerd.  Ben je inmiddels sterk genoeg om er eens met die broeder over te praten? Misschien kunnen jullie elkaar alsnog helpen.

Als je dat niet ziet zitten moet je het niet doen, natuurlijk. Het doorbreken van zo'n muur is waarschijnlijk het moeilijste dat er is.

Hopelijk ervaar je dit niet als een aanval op jouw gevoelens, want dat is het beslist niet. Jij had toen hulp en begrip nodig. Hij heeft het niet gegeven. Maar..., nu ja dan volgt een herhaling van zinnen.

Ik weet van mezelf dat ik (als diaken, maar dat maakt niet veel uit denk ik) ook enorm op kon zien tegen zulke bezoeken. Hoe kan ik als 'amateurtje' nu met zulke ellende overweg? Ik ben altijd ook bang dat ik meer stuk maak dan heel.
Zelfs het aankaarten dat ik niet goed durfde is heel moeilijk.

[arcovis]

Ga (met verzameling van soms heel veel moed) toch maar het gesprek in met je wijkouderling, maar wel in alle openheid.
misschien moet het gesprek of openheid wel van jou komen, het zou mij niets verbazen.

het gaat er toch niet om hoe hij het doet, het wordt voor hem alleen maar moeilijker, als je zo tegen hem aankijkt.

Het gaat er om dat je samen met elkaar in gesprek gaat om elkaar op te bouwen in dat geweldige geloof van onze hemelse Vader.
en soms moet je een ouderling daarin helpen.
het is tenslotte een gesprek tussen twee erfgenamen van grote beloften.

Groetjes