Auteur Topic: Column van Marjan Kroone  (gelezen 125867 keer)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #100 Gepost op: april 16, 2006, 04:48:50 pm »
Zoals beloofd, het eerste stuk dat Lisette Havermans als gast bij mij in Boukombé heeft geschreven heb ik even gesplitst van mijn eigen column.

GASTENCOLUMN Lisette Havermans, deel 1
Gastencolumn Stichting Aktie Benin projectgroep Farmacie

Net thuisgekomen van een enerverende reis en nog enigszins overdonderd van alle indrukken zal ik mijn best doen om onze ervaringen in Cotonou en Boukombe met u te delen.

Dinsdag 21 maart
Om twee uur ’s nacht arriveren wij in Cotonou, waar een warme deken ons omvat en een warm onthaal van Marjan en Albert ons wacht. “Wij” bestaan uit Henk Schut, apotheker van Farmacie Mondiaal en onze Nestor, Kyros Mes, apotheker van Lloyds Apotheken en Lisette Havermans, projectleider farmacie voor de Stichting Aktie Benin. Al ruim voor het vertrek van Marjan en Jetse hebben wij met elkaar afgesproken, dat wij hen zullen ondersteunen bij de organisatie van de farmacie en een eventueel (bij)scholingstraject voor alle voorschrijvers in de regio Boukombe. Doel van deze reis is het in kaart brengen van de situatie ter plaatse en de mogelijkheden onderzoeken voor structurele hulp door middel van opleiding en ondersteuning. Het is wel even spannend om te gaan, omdat uitgerekend op de dag van aankomst de uitslag van de verkiezingen bekend zal worden, waar zeer onverwacht een tweede kiesronde voor is georganiseerd in het weekend voorafgaand. Hoeveel onrust dit zal brengen is niet bekend, maar we besluiten de reis gewoon door te laten gaan.
Marjan is er, ondanks een wijziging in ons reisplan kort tevoren, in geslaagd om afspraken te maken bij het Ministerie van gezondheid voor de komende dag. We beginnen met een verlate maar welverdiende nachtrust.

Woensdag 22 maart
Na het ontbijt en een bezoek aan de ambassade vervoegen we ons bij het secretariaat van Dhr. Moussa. Deze is zeer verheugd met de hoogstwaarschijnlijke overwinning van Boni. Tot Marjans grote vreugde laat hij weten een oude (school)vriend te zijn van Boni. Dat geeft dus ene goede kans op een mooie plekje voor Moussa in de komende regering en dat zou betekenen dat Marjan niet weer van voren af aan hoeft te beginnen met het op nieuw aangaan van relaties op dit niveau. Het gesprek verloopt in allerhartelijkste sfeer, Moussa is zeer geïnteresseerd in het doel van onze komst en de mogelijkheden die dit biedt om de gezondheidszorg in Boukombe (en eventueel aanpalende regio’s) verder te ondersteunen. Hij laat bovendien weten in april naar onder andere Boukombe te komen. De werkrelatie is duidelijk op inhoud gericht maar bovenal zeer harmonieus. Marjan heeft hier duidelijk het respect en vertrouwen weten te winnen, hetgeen voor het werk van de Stichting enorm belangrijk is. De Divi blijkt helaas uit huis te zijn, maar de grote baas van de Farmacie is er wel. Moussa heeft geregeld dat wij hem om 16 uur moge ontmoeten. Na een lunch in Costa Rica dus weer terug naar het Ministerie. Tot onze grote teleurstelling worden wij direct geconfronteerd met een commerciële campagne van een franse organisatie, die duidelijk met financiele ondersteuning probeert voet aan de grond te krijgen. Het hele project is er in onze ogen niet op gericht om het medicijngebruik doelmatig en efficiënt te laten zijn, maar om vrij weg te banen voor een goede introductie van de betreffende commerciële organisatie. Verder wordt ons alle succes gewenst en verneemt Marjan dat de apotheker in Natitingou, met wie zij een goede samenwerkingsrelatie heeft opgebouwd, helaas weer naar het zuiden zal vertrekken. Er zal dus een nieuw gezicht voor in de plaats komen. Enigszins ontluisterd staan wij weer buiten.

Donderdag 23 maart
Een dag die iedereen kent die een bezoek aan Boukombe heeft gebracht; de reis van Cotonou naar Boukombe. Ik vond hem zwaar, mogelijk ook door een gebrek aan caffeine en een overdaad aan warmte.
Onderweg brengen wij een bezoek aan CAMA waar wij op hartelijke wijze worden ontvangen door zowel de leerkrachten als de leerlingen. Iedereen is zeer opgewonden over het feit dat er brailleboeken zijn geregeld en een tandem is geschonken. Binnenkort worden deze zaken allemaal overhandigd aan de school. Een korte stop bij Marisca en we aanvaarden het laatste stuk van de reis over de piste naar Boukombe, waar wij een bijzonder aangenaam huis aantreffen, vorzien van alle nodige voorzieningen en niet in de laatste plaats de hartelijke ontvangst van Marjan en Jetse in hun huis. Het zal niet gemakkelijk zijn om telkens weer nieuwe gasten te ontvangen, de weg te wijzen en er energie in te moeten steken. Het lijkt hen niet te deren en we voelen ons dan ook direct thuis.


Vrijdag 24 maart
Gelijk mee in het ritme van Marjan en Jetse. Ik spreek af om Marjan te helpen bij het spreekuur, terwijl de mannen afspreken bij Jetse in het labo hun ontdekkingstocht te beginnen. Wij hebben de startsituatie slechts op afstand meegemaakt, maar zijn bijzonder onder de indruk van de professionaliteit in het labo en de toewijding tijdens het spreekuur. Nog wat ongewend aan het Frans sla ik mij met behulp van een tolk dapper door de consultaties, onderwijl bekijkend hoe de structuur en organisatie in elkaar steekt. Het volste vertrouwen van de mensen maakt vanzelf dat je hen de beste zorg wil bieden. Wij zijn zeer gecharmeerd van de inzet van collega´s als Genevievre, Dominique en Sophie. Marjan krijgt een beetje een fip van het feit dat ik nog veel vraag, maar staat mij met engelengeduld bij in mijn eerste worstelingen.
We gaan eten en daarna weer terug naar het Centre, omdat er nog patiënten zitten te wachten en mensen met uitslagen van het labo terug komen voor verdere behandeling. Opvallend zijn de vele gevallen van palu en urineweginfecties. Ontwormen lijkt bij iedereen noodzakelijk. Heerlijk om te zien dat ook patiënten die geen urineweginfectie hebben door Marjan met volle overtuiging aan vijf keer per dag een druppel Echinaeforce in een liter water (goed mengen  en helemaal opdrinken hoor!!!) toch geholpen worden aan een schone blaas en doorspoelde nieren in de komende weken, wat weer bijdraagt aan een goed herstel. De mannen zien bij Jetse cellen onder de microscoop die in Nederland alleen maar in de theorie vorkomen. Het is er echt en het leeft ook echt. Geweldig dat dat nu allemaal kan worden vastgesteld en daarna ook doelmatig worden behandeld!!

Zaterdag 25 maart
We spreken af om alledrie met Marjan en Albert mee het buitengebied in te gaan. De dorpsoudste heeft toestemming gegeven voor de komst van Marjan. Bij aankomst worden we ontvangen door de dorpsoudste en geven een aantal mensen een hand. Marjan geeft per ongeluk een vrouw met lepra een hand, enkelen van ons volgens spontaan haar voorbeeld. Win realiseren het ons direct en reinigen grondig onze handen voor aanvang.
Een geheel nieuwe ervaring, zittend onder de baobap zien we in de ochtend minstens vijftig mensen aan ons voorbij trekken. Lang en geduldig wachtend op hun beurt. Een totaal andere populatie dan ik gisteren bij het Centre heb gezien. Deze mensen hebben echt niets, maar dan ook helemaal niets. Echt ondervoede kinderen en ook hun moeders. In eerste instantie bekruipt me het gevoel dat dit water naar de zee dragen is. Maar het tegendeel blijkt waar. Bij aanvang spreek Marjan de mensen toe over het belamg van het koken van water, wassen van handen voor het eten en het doen van hun behoefte op vaste plekken. Kortom het basisproces voor de organisatie van een goede gezondheid. Een aantal mensen kunnen met een wormenkuur en vitaminen goed geholpen worden, maar weer andere vragen we dringend om naar het Centre te komen de maandag erop om acht uur. En reken er maar op dat we dien maandag braaf een deel van deze groep terug hebben gezien en we hebben enkele kinderen met Bilharzia, een paar urineweginfecties, kinderen en mama´s met schurft en een mogelijke tbc patiënt onze kant op gekregen. En ziedaar het tweede grote voordeel van dit soort bezoeken. Het heeft een belangrijke voorlichtende, maar vooral ook een signalerende functie voor mensen die anders de stap naar hulp te groot vinden (en vooral ook te duur). Na een intensieve ochtend van praten en voorschrijven spreken we af dat Kyros en Henk hun bevindingen verder willen uitwerken. Kyros heeft de hele ochtend ferrotebletten, vitamines en wormenkuren geteld en is dus wel uitgeteld en is vast van plan deze activiteit voor de toekomst naar de voorbereiding te verhuizen (indien dit uitvoerbaar en haalbaar is). Henk is inmiddels ook op de rit met de consultaties en het verwoorden ervan in de boekjes of het schrift voor degenene die geen boekje hebben. We slepen ons in de namiddag weer op de fiet richting centrum.s
 Voor mezelf stond er het assisteren van Salma in de planning, die ook weer met veel enthousiasme de zoveelste tijdelijke collega´s in haar kliniek ontvangt, maar daar erg nog steeds uitnodigend op reageert. Helaas kwamen er geen babies meer deze dag en we spreken af dat zij mij komt wekken ( al is het midden in de nacht) als er weer bevallen wordt.
Buiten wordt ik aangesproken door een oudere vrouw, die op de bevalling van haar oudste dochter wachtte. Zij geeft mij spontaan haar ketting, die mij zal beschermen tegen beten en `mal a la tete`. Er schattig en ik ben er trots op. We besluiten de dag door aansluiting op het terras bij Kyros en Henk, die daar graag een nabespreking houden met een biertje in de buurt.

Gelet op de maximale grootte van deze column beloof iku dat de rest van ons verblijf de komende week door mij wordt ingeleverd. Tot dan!!

Lisette Havermans
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #101 Gepost op: april 17, 2006, 10:54:09 pm »
Zondag 26 maart

Al vroeg in de morgen wordt ik gewekt door de vroedvrouw met gerammel op de luiken; er gaat een vrouw bevallen in de kraamkliniek en ze had me de vorige avond bij de kroeg met de hand op haar hart beloofd dat ze me zou halen. In het schemerdonker dus bij Salma achter op de brommer gesprongen. Aangekomen in de kliniek handen wassen, schort aan en handschoenen aan. Salma geeft me al snel ruimte om te assisteren bij de bevalling.
De bevalling verloopt wat moeizaam. Het is het eerste kind van deze jonge vrouw en de baby heeft dan ook wat moeite om op gang te komen. Navelstreng zat om de nek, in het vruchtwater gepoept en behoorlijk blauw. Terwijl Salma zich met grote toewijding, doch enigszins hardhandig om de baby bekommert zorg ik verder voor de moeder. De placenta ziet er verder prachtig uit en nadat ook het jongetje duidelijke tekenen van wellevendheid heeft gegeven. Veel tijd om op te ruimen is er niet, want terwijl moeder en kind naar de kraamzaal worden gebracht dient de volgende met vrijwel volledige ontsluiting zich aan. Salma nodigt me uit deze bevalling zelf te doen en ik ben het gelukkig nog niet verleerd. De volgende wereldburger dient zich aan. Weer een prachtig jongetje. Ook bevallen is in deze cultuur een totaal andere zaak dan ik gewend ben.
Wat me opvalt, is dat de vrouwen die ik heb meegemaakt geen enkel uiterlijk vertoon hebben gegeven aan de bevalling. Geen schreeuw, geen kreun, niet eens een zucht!
Een voorzichtig traantje heb ik zien rollen. De verloskamer is behoorlijk schoon en er wordt zoveel mogelijk steriel gewerkt. De bevallingstafel vind ik zeer oncomfortabel. De vrouwen kunnen zich nergens tegen afzette en moeten hun eigen enkel vastpakken. Om de kosten van matjes uit te sparen krijgen ze bovendien een steek onder hun billen. Ik moet er niet aandenken om met zo´n ding onder mijn billen en met mijn handen om mijn enkels te persen. Mijn voornemen is dan ook om met Jetse te bespreken om voetsteuntjes te monteren aan de bevallingstafels, dat scheelt in ieder geval al! Maar het meest bijzondere vind ik toch wel dat ze vlak voor het persen een blinddoek omdoen. Zij mogen niet als eerste hun kind zien. Dat recht is voorbehouden aan de vader. Van Salma begrijp ik dat vrouwen alleen met toestemming van hun man het dorp uit mogen, dus ook alleen dan naar de kraamkliniek mogen komen. Na de geboorte is er geen enkele reactie op het geboren kind.
Daar waar bij ons iedereen ondersteboven is van de komst van een kind betreft het hier niet meer dan het netjes afkoppelen, verzorgen van moeder en kind en wegbrengen. Het is niet belangrijk wat het geslacht is, hoe het eruit ziet of hoe het met het kindje gaat.
Na de apgar score en de controle van placenta en eventuele nabloedingen worden moeder (met blinddoek) en kind naar de zaal gebracht. De baby wordt in de buurt van de moeder gelegd en het wachten is op de vader, die het kind verwelkomt met een ceremonie.
Tijdens de ceremonie strooit de vader de veren van een kip uit over moeder en kind. De hele kraamzaal is een sneeuwdeken van veertjes, hoezo vogelgriep?  Pas na de ceremonie mag de moeder het kind zien, bij zich nemen en aan de borst leggen.


Weer enigszins verward ga ik terug naar huis, waar iedereen zich mooi maakt voor de kerkdienst. We praten wat na over de ervaringen van die morgen en Marjan laat met een folder zien welke campagne er wordt gevoerd om ervoor te zorgen dat kinderen die via een stuitbevalling ter wereld komen niet worden doodgeslagen tegen een boom, omdat deze behekst zou zijn. De folder legt aan de hand van plaatjes uit dat de baby in dit geval beter kan worden afgeleverd bij de politie, de kerk of een ziekenhuis. Ik dacht dat ik al een beetje begon te wennen, maar hier kunnen we niet goed bij.

De kerkdienst was een feest, al was de preek een hele zit. We worden welkom geheten, Marjan heeft mogen uitleggen wie we zijn en wat we komen doen en we dansen om beurten de benen uit ons lijf. Helemaal geweldig. Aan het einde van de dienst worden er zakjes koud en schoon water uitgedeeld, die zijn gekoeld in de koelkast die de jongeren van de kerk van Lida en Anno hebben geschonken aan de kerk. Luid applaus valt hen op afstand ten deel en Marjan neemt dit graag namens de gulle gevers in ontvangst.  Na de kerk lekker even de kroeg in gegaan (die uit de Lonely Planet!!) en eten wat oliebollen (de patat was niet te verkrijgen).
´s Middags geven Kyros en ik gehoor aan het verzoek van Marjan om de plaatselijke middenstand te ondersteunen en bestellen een echt Afrikaans pak bij Sonia. Niet nodig, maar wel tof!
Zondag rustdag, lekker! `s avonds gaan we eten bij Isodor en zijn vrouw. Geheel tegen hun regels in vraagt Marjan of zijn ouders en vrouw en kinderen samen met ons mee mogen eten. Normaal gesproken eten de vrouwen en kinderen wat er overblijft. We hadden afgesproken om vooral weinig van de dure gerechten te eten. Dus de gefrituurde kaas, de saus en de eieren laten we zoveel mogelijk liggen en geven het direct aan de kinderen, zonder onbeleefd te willen zijn. De maaltijd moet hen een fortuin gekost hebben. Er komt heel wat aanloop, ook Albert eet een bordje mee en samen doen ze voor ons een geweldige vogeltjesdans terwijl ze erbij zingen. Waarom heb je eigenlijk een televisie nodig?


Maandag 27 maart
Het is maar goed dat we zijn uitgerust! Als Marjan en ik maandag bij het Centre komen zit de wachtkamer echt bomvol! We zien veel gezichten van mensen die we zaterdag in hun eigen dorp hebben ontmoet en uitgenodigd hebben om naar het Centre te komen. Jetse krijgt die dag een enorme hoeveelheid verzoeken binnen. Veel van onze vermoedens worden (helaas) bevestigd en we worden in staat gesteld om een gerichte therapie voor te schrijven. Omdat Sophie zich nog niet heeft gemeld in het laboratorium kan Dominique niet gemist worden. Genevievre vraagt een van de wachtenden om Brigitte voor me te gaan halen. Zij heeft me eerder geweldig geholpen als tolk en tot mijn grote vreugde kwam ze direct om ons vervolgens de hele dag terzijde te staan. Brigitte is mijn Favorite.
Kyros en Henk zijn intussen aan de slag met de medicatielijsten van Marjan, die zij met grote zorgvuldigheid en veel studieuren heeft samengesteld. Met respect en bewondering voor haar werk gaan de heren apothekers met hun kritische blik door het excel sheet. Wanneer wij halverwege de middag even een hap komen eten (voor Jetse nemen we wat mee terug, er is veel te veel werk die dag!) dienen Kyros en Henk een verzoek in voor een serieus overleg met Marjan. We hebben allang in de gaten dat Marjan niet gaat zitten voordat iedereen die hulp nodig heeft ook geholpen is. Het risico is alleen, dat het doel van onze komst niet gerealiseerd wordt wanneer we niet in alle rust met Marjan kunnen gaan zitten. Helaas moeten we nog even terug naar de kliniek om de laatste wachtende mensen te helpen en tegen zevenen komen we moe maar voldaan binnen. We hebben die dag 87 patiënten gezien en weten in ieder geval  voor wie de Stichting het doet! Lisette stuurt Marjan met Jetse vast naar huis, want Kyros en Henk wachten al lang op hun gesprek met Marjan. Terwijl wij het Centre nog even opruimen en schoonmaken. We spreken voor de volgende dag af dat we een paar andere lokaties gaan bezoeken en dat de middag wordt gebruikt voor een farmaceutisch overleg! Met deze wetenschap sjokken we weer heerlijk naar ons favoriete terras, waar de lokale middenstand inmiddels zeer goed weet in te spelen op haar tijdelijke markt, er staat namelijk genoeg bier koud voor ons en iedereen die nog aanschuift voor de hele avond. Wat dat betreft is er geen enkel cultuurverschil!!!

Dinsdag 28 maart
Jetse begint zich voor te bereiden op zijn vertrek en Marjan neemt ons mee naar lokaties die voor wat betreft ontwikkeling nog niet op het niveau van Boukombe staan. Vooral van Manta schrikken we nogal. Eten onder de bedden, erg vieze muren en een farmacie die die naam echt niet mag verdragen. Zo krijgen we een beetje een beeld van het niveau waar Marjan in is begonnen en ons respect groeit met terugwerkende kracht. In de middag krijgen Henk en Kyros alle ruimte om hun bevindingen, adviezen en alternatieven op de door Marjan samengestelde lijsten te bespreken. Ondanks het feit dat een behoorlijk aantal middelen die op de lijst staat ( en dus ook in het magazijn liggen) het advies `weggeven aan `Tanquieta` of `vernietigen` meekrijgt, neemt Marjan de adviezen van de professionals over. De eerste schreden op weg naar een formularium. De stappen die Kyros en Henk deze week ook nog willen zetten betreffen de houdbaarheid van de medicijnen, de routing en de opslag. Kortom, we zullen Marjan nog een paar keer nodig hebben. Op haar beurt begint Marjan veel last te krijgen van het aanstaande vertrek van Jetse. Het is duidelijk dat ze niet uitkijkt naar een paar weken alleen in Boukombe….

Woensdag 29 maart
Een heel bijzondere dag in Boukombe. We komen aan op het Centre en dit lijkt uitgestorven. De collega´s zijn er wel, maar verder is er niemand. Wachtkamer leeg, straten leeg. Het is ongelooflijk, maar tussen 10 en 11 zal er een Eclips zijn en ondanks dat er in de kerk aandacht is besteed aan het feit dat de boze geesten hier niets mee van doen hebben, blijven alle mensen toch maar in hun tata´s. Een vreemde sfeer in Boukombe. De stilte en het bijzondere licht maken het waarachtig nog mysterieus ook. We kijken om beurten door de eclips brilletjes (niet alle medewerkers durven te kijken) en proberen onze dag zinvol te vullen. Jetse heeft nog werk te over. Kyros, Henk, Marjan en ik lopen langs de gebouwen om de opslagmogelijkheden, de koelingsmogelijkheden en de routingzaken te bespreken. Met Jetse bespreken we de aanpassing van de bedden in de verloskamer. Zelf probeer ik Virmaine het gebruik van het automatisch patientendossier bij te brengen (met de computer dus). Een geweldige instructeur had ze aan mij. Ik vergeet op te slaan en bij de eerstvolgende stroomuitval (we hebben er wel vijf die dag), was ik alles kwijt en kon opnieuw beginnen. Kyros scheldt mij vrolijk uit tot grote verwondering van de Afrikaanse collega´s. Ik ben immers ouder en dat kan toch niet zomaar• Mooi wel dus. Marjan verrast ons niet wanneer zij ons aankondigt met Jetse mee te willen gaan wanneer ze een ticket kan krijgen op dezelfde vlucht. Misschien een goed idee om een even afstand te nemen en bij te komen. Het is een zware tijd geweest in de aanloop hiernaar toe.  Het ticket wordt gekocht en er moet ineens heel veel geregeld worden. Hierdoor lijkt de tijd die nog nodig is om de farmaceutische zaken te bespreken beperkt te zijn. Alle medewerkers maken zich zorgen over het vertrek van Marjan, ze komt toch nog wel terug? Iedereen wordt uitgenodigd voor een medewerkerbijeenkomst op donderdagmiddag op het Centre.
´s Middags nog gewerkt op het Centre. De routine zit er lekker in. HB´s prikken, palu testjes doen. Echt fantastisch materiaal om in zeer korte tijd een goede diagnose te stellen. Die zouden ook in de koffers voor de buitenconsulten moeten zitten. Dat zou echt opschieten. Die koffers hadden Henk en Kyros ook nog willen screenen, maar daar komt het niet meer van helaas. We moeten toch nog een keer terug komen voor het vervolg.
´s Avonds zijn we uitgenodigd bij Nicaise om bij hem te eten. Wederom een zeer riante maaltijd, waar we zo weinig mogelijk van proberen te eten. Gelet op het aantal monden wat daar gevoed moet worden laten we ongetwijfeld te weinig over. We krijgen als `Farmaciens`een prachtig masker als wisseltrofee als dank voor de hulp aan Boukombe van Nicaise. We hadden wel wat voor hem mee kunnen nemen, hij heeft zo goed voor ons gezorgd de hele week! De minderen hebben weer ballonnen en bellenblaas gekregen uit de tas van Apotheek Jansen in Hoogeveen, de apotheek van Kyros. Ze hadden een inzamelingsactie gehouden en we hebben de hele week veel kinderen blij gemaakt met ballonnen, jojo´s stiften, schriften en wat al niet meer. Bij terugkomst gaan we lekker naar ons terras. Veel bekenden schuiven aan en de kroeg heeft weer een top/avond. Thuis aangekomen hebben we nog een goed gesprek en een lekker glas cognac. De muziek gaat aan en voor we het weten staan we tot midden in de nacht te dansen. Een heerlijke ontlading en we eten alle boerkaas uit Nederland op!

Donderdag 30 maart.
Het bezoek aan Tanquieta moet wachten tot een volgende keer. We gaan ons klaarmaken voor vertek. De volgende morgen om 4 uur op om de terugreis te aanvaarden.
Ík ga nog met een paar lakens naar Facile, die hier kraamtassen van naait voor Marjan. Weer zo´n prachtige vrouw met een gouden hart. Ik herkende haar niet, maar zij mij wel. Afgelopen maandag was ze er bij toen de hele wachtkamer in lachen uitbarstte nadat ik voor de derde keer een patiënt opriep door vanaf het carnet de naam weer zo slecht uit te spreken, dat niemand mij begreep. Dit leidde uiteindelijk tot nogal wat hilariteit. Facile belooft tijdens Marjan´s afwezigheid de tassen te maken en naar Salma te brengen. In de middag hebben we met Henk en Kyros nog een vervolggesprek over opslag en vervaldata. Een bijkomend groot probleem is toch wel dat er geen mogelijkheid is om vervallen medicijnen te vernietigen. Bovendien is een extra medicijnkoelkast echt noodzakelijk. En hoe brengen we negen opslagplaatsen terug naar maximaal twee? We spreken af om op zaterdag in alle rust in Cotonou nog eens met elkaar verder te praten. Na de medewerkerbijeenkomst (waarin ook aan de heren is aangegeven alle dames die niet aan hen toebehoren met rust te laten op straffe van????) komt iedereen naar het huis van Marjan en Jetse waar een dansgroep afscheid neemt van ons allemaal. Ze zingen en dansen voor de blanken die komen helpen, voor een veilige terugkeer van Marjan en Jetse en voor de medicijnmensen die in Nederland voor verdere hulp aan het werk gaan. Aansluitend eten we een door Salma gekookt maal bij Marjan en duiken nog voor een laatste keer de kroeg in.

Vrijdag 31 maart
Na een enge hobbelige rit in een Peugeot die in Nederland 10 jaar geleden de APK al niet meer gehaald zou hebben, een lange rit in de bus naar Cotonou, zijn wij blij om aan het einde van de dag in het koele zwembad van Hotel du Port te duiken. Wat een weelde!!

Zaterdag 1 april
We bezoeken de ateliers om nog zaken mee te nemen voor Lida voor de verkoop in Nederland tijdens diverse braderies en nemen zelf nog wat souvenirs mee voor het thuisfront. Henk en Jetse gaan op koelkastenjacht. Henk heeft namens Farmacie Mondiaal een joelkast aangeboden voor de medicijnen! Tijdens de lunch in Costa Rica (ook hiervoor dank je wel Henk) bespreken we de laatste farmaceutische onderwerpen. Iedereen is tevreden met de behaalde resultaten van de afgelopen twee weken. We komen zeker terug voor het vervolg, maar gaan nu eerst in Nederland ons rapport uitwerken, plannen uitschrijven en middelen en mensen vinden om vervolgens binnen een jaar terug te komen voor een (trainings)vervolg.
Vol van de indrukken en ideeën gaan we weer terug naar huis. Marjan en Jetse zien we nog in Nederland, wat zal iedereen verrast zijn om hen samen te zien! Even wat afstand nemen van Boukombe geeft vast nieuwe impulsen om weer met volle kracht vooruit te gaan.
Keep up the good work!
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #102 Gepost op: mei 08, 2006, 05:19:40 pm »
Donderdagavond zijn we in Boukombe aangekomen, terug uit Nederland. Manfred Heddes – een Nederlandse opticien - is met ons meegereisd om Albert zijn opleiding af te ronden.

Manfred verteld vrijdagavond reeds dat hij er alle vertrouwen in heeft dat het Albert gaat lukken en wij zien dat de boys het samen wel gaan redden, dus zaterdag op naar Tanquieta, ons maandelijkse vrijwilligerswerk doen. Ik ben van plan niets te doen, alleen administratie voor FSAB, maar Jetse heeft het lekker druk. Er is voor 10 dagen een bioloog over uit Italie, die komt helpen op het labo, dus de heren vermaken zich uitstekend.

Tenna Esther is mee naar Tanquieta, want ik wil weten wat ze nu eigenlijk hebben gedaan met de kleine meid. Haar heup is dus aan het afsterven naar aanleiding van een ongeluk dat ze heeft gehad en waarvoor ze niet goed behandeld was. Op de foto zie je duidelijk het necrose gedeelte zitten. In iedergeval, ze heeft nu een hulpstuk om het geheel op zijn plaats te houden. Ze zal het hulpstuk heel lang moeten dragen en in de toekomst moet er hoogst waarschijnlijk een nieuwe heup geplaatst worden, maar dat kan slechts 1 keer in een mensenleven, althans hier. Dus dat moet zolang mogelijk uitgesteld worden. Florent verteld van vrouw bij wie ze de operatie  hebben kunnen rekken totdat ze 30 jaar oud was. Dat is voor hier al lekker op leeftijd.

Ook bespreken we N’Coa SIMBOLA. Het is bizar, maar ze doet het buiten verwachting ontzettend goed. Florent stelt dan ook voor om een schema te maken wat betreft de voortzetting van de chemotherapie. We zullen het met Bernadien bespreken als ze volgende week N’Coa heeft bezocht, want uiteindelijk is zij degene die het geheel betaald.

Verder ontmoeten we twee gepensioneerde Italianen die in heel Afrika particuliere projecten bezoeken en ondersteunen qua onderhoud en inrichting van rontgenafdelingen. Roberto heeft – speciaal voor dit doel - naast zijn huis in Italie – een magazijn laten bouwen waar hij alle gekregen apparatuur opslaat en nakijkt.

En jawel, ze beloven ons een complete inrichtig voor onze toekomstige rontgen. Ook gaan ze op zoek naar nog wat andere wensen. We zoeken ter plekke op de afdeling radiologie uit welk apparaat voor ons geschikt zou zijn en bij een volgende reis naar Benin gaat  Boukombe ook bezocht worden.

Ze vragen of Jetse in de toekomst wat locale mensen wil gaan opleiden in de omgeving van Parakou, waar een vriend net een - door hen ingericht - labo is gestart. Hun vriend zal binnenkort naar ons toegestuurd worden voor verder contact. Jongens, het leven is hier altijd vol verrassingen en zonder werk zit je nooit.

Ik zeg dat we wel nog een probleempje hebben: eerst geld vinden om uitgebreid bij te bouwen op ons terrein, want we hebben nog meer wensen. Maar, ook deze mannen hebben wonderen gezien en weten uit ervaring dat je droom lukt als je daaraan werkt met heel je hart. Zij vertellen dat mijn rotsvaste geloof in de realisering van ons Centre en de realiteitszin die daarnaast duidelijk aanwezig is – de reden is dat anderen ons zullen helpen – zoals zijzelf. Samen met anderen kun je je doel bereiken en iedereen heeft zijn eigen aandeel in de verwezelijking van de hulpverlening.

Ze vertellen een verhaal van een hen bekende Afrikawerker die in januari 2005 – tijdens een fondswervingsbezoek aan Italie - het gewenste geld niet bij elkaar kreeg, want iedereen had recent al diep in de buidel getast voor de Tsumani ramp. Je kon niet om deze vreselijke ramp heen. Maar hij wilde wel verder met zijn projecten in de structurele hulpverlening, immers de mensen thuis rekenen op hem. Wat kon hij doen?  Hij was speciaal naar Italie gekomen voor dit tekort op de begroting. Drie dagen voor zijn terugreis naar Afrika belt een onbekende vrouw hem op en verteld dat haar man iets te vieren heeft en aan de gasten geld wil vragen voor een goed doel, zijn stichting. Heeft hij nog iets  specifieks nodig? Ja, 50.000 EURO voor mijn ondervoede kinderen dit jaar, antwoordde de wanhopige persoon. Absoluut niet verwachtend dat hij dit bedrag zou krijgen. De gulle gever schreef echter diezelfde dag nog een cheque uit.

Zondagavond gaan we weer naar huis. Tenna Esther klimt in de auto en LACHT naar me. Mijn hart springt uit mijn borst van blijdschap. Dit is de eerste keer dat ze naar me lacht! Twee maanden na haar adoptie. Ongelooflijk, voor een kind dat zo getraumatiseerd is. Ik pak mijn fototoestel en klets een beetje in de rondte en kietel haar op haar buik en jawel, ze lacht weer naar me. Ze begint waarschijnlijk te begrijpen dat dat blanke mens toch niet zo beroerd is. Haar niet alleen naar vreemde oorden brengt om daar achter te laten, maar dat ze ook weer mee terug mag.Vertrouwen krijgen in, zo heet dat geloof ik…

De rest van de week werken Jetse en ik – een beetje vreemd – weer in ons Centre. Het is zo gek dat we - voor het eerst sinds de start - het project alleen hebben gelaten. Wel wordt direct duidelijk wie waar staat. Dat was het daarvoor ook al, maar nu is het bevestigd Er zijn bijvoorbeeld een aantal verpleegkundigen die keurig zijn doorgegaan met het geven van een uniek nummer aan de zieken – en anderen zijn gestopt met het nummeren en andere belangrijke bezigheden op de dag dat ik ben weggegaan.

Weliswaar is er genummerd in een schrift, omdat er nog niemand is die zelfstandig met de computer kan omgaan. Maar dat is een kwestie van inkloppen in een verloren uurtje en Dieu Donne begint daar ook direct mee als ik daarom vraag.

Uitleg: M’PO = eerste zoon, N’TCHA = 2de zoon, N’DAH = 3de zoon, KOUAGOU = 4de zoon, N’KOUE = 5de zoon et cetera. Dit geeft dus altijd een combinatie van de eerste zoon van de tweede zoon of omgedraaid en ga zo maar door: M’PO N’Tcha, N’TCHA M’Po, KOUAGOU M’Po en daarnaast weet 85 % niet hoe oud hij is. Achternamen schrijf je overigens volledig met hoofdletters.

Vrouwen kunnen alleen de achternaam van hun vader of echtgenoot hebben, Bijvoorbeeld: N’Coa = 1ste dochter, Tenna = 2de dochter, Tempa = 3de dochter dan heb je nog Kanti, Tcheita, Touata et cetera, maak zelf maar de combinaties. Ik ben zelf de 1ste dochter van 1ste zoon, getrouwd met 2de zoon van de 1ste zoon. Ik heet dus officieel – zeer origineel – als getrouwde vrouw -  N’TCHA M’PO N’Coa. De vrouwen krijgen gemiddeld 6-7 kinderen dus de eerste namen en dus die combinaties, komen veelvuldig voor.

Een uniek nummer krijgen als je de eerste keer wordt behandeld is dus echt heel belangrijk en uiteraard het feit dat mensen hun unieke nummer niet kwijtraken. Ook zijn we heel blij met mensen die moslim of christen zijn, die hebben daarnaast altijd een geloofsnaam. Dat geeft een beetje duidelijkheid en bovendien zijn ze vaak trots op hun geloof, dus stellen ze zich ook voor met hun geloofsnaam als eerste naam.
 
Spontaan bedank ik de infirmiers die – zonder dat hiertoe speciaal is verzocht – tijdens mijn afwezigheid zijn doorgegaan met de nieuwe werkwijze – omdat dit aantoont dat zij begrijpen waarom het toekennen van een uniek nummer aan de patient belangrijk is en ook omdat zij hiermee aangeven dat zij werkelijk willen meewerken aan een betere werkwijze in het gezondheidscentrum, ook al betekent dit nieuwe dingen leren en veel meer werk dan voorheen. Ik beloof deze mensen een prive computer bij de volgende container. O, wat ben ik eigenlijk een kreng…

Ciao en iedereen dank voor alle hulp, op welke manier dan ook, iedere keer weer.

Marjan Kroone
(www.aktiebenin.nl)
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #103 Gepost op: mei 22, 2006, 12:47:33 pm »
Cultuurverschillen.

Zondag 7 mei 2006
De kerkdienst vandaag verloopt een beetje vreemd, de meeste vrouwen zijn op pad om te evangeliseren en zonder vrouwen is er merkbaar minder dans en geen patroon in het zingen. Maar dan, later tijdens het bidden. Er zijn twee vrouwen die compleet doordraaien.  Een moeder – die 9 van haar 11 kinderen heeft verloren en eerder deze week in een bidsessie met Bernadien en Lieke ook al zo heftig heeft gehuild – begint weer te huilen. Ze valt achterover en roept om haar kinderen. Dan wordt Brigitte ook niet goed, zij begint te huilen en te roepen om haar  kinderen die zij nog nooit heeft gekregen.
Het is angstaanjagend en niemand doet er wat aan. Wel ik kan hier gewoon niet tegen. Haal een lading papieren zakdoekjes uit mijn tas en ga naar de vrouwen om hen Reiki te  geven. Mijn troostende handen werken, samen met de zakdoekjes….. Bekaf gaan we weer naar huis.

Maandag 8 mei 2006
Nou het is weer zo’n dag dat ik tegen mezelf zeg dat ik toch eigenlijk in een gebied woon waar het - voor mijn westerse denken - allemaal niet te volgen valt. We hebben al een kindje dat 8 ons woog bij de geboorte. Het is onbegrijpelijk, maar deze kleine doet het wonderbaarlijk goed, ook zonder couveuse (zie foto)

Maar vandaag zijn er weer twee kinderen geboren. Een giga dikkert van maar liefst 3 kg. Geen baby op de kraam evenaart zijn gewicht. Zelf ik vind het een knoepert terwijl ik in NL waarschijnlijk zou denken dat het een mager scharminkel is.

Echter ook een prematuurtje dat overlijdt vlak voor de bevalling. Ik kom aanlopen en de moeder ligt alweer in de andere kamer, de blinddoek nog voor. De kleine jongen ligt in een papieren onderlegger op de bevallingstafel te wachten om mee naar zijn huis te worden genomen om te worden begraven, samen met de placenta in een zakje ernaast. Hij is zo klein en toch zo volmaakt als je naar hem kijkt. Wat is hier toch mis gegaan?
De moeder ligt zo eenzaam te wezen in haar verdriet, mijn hand op haar rug en hoofd vertellen me over haar pijn. Het snijdt door mijn ziel dat ze niet mag huilen. Mijn hart  huilt zachtjes met haar mee.

Dezelfde morgen overlijdt er nog een kindje. De dochter van een collega – slechts 5 maanden oud. We laten allemaal ons werk in de steek en gaan gezamelijk heen om te condoleren. Alleen Chimene, Jetse en Guinevievre blijven achter.

De vader wordt gecondoleerd echter tegen moeder wordt helemaal niets gezegd. Niemand richt het woord tot haar. Ze zit triest voor zich uit te staren met haar rug tegen de muur van haar huisje. Ik vraag waarom niemand iets doet, haar troost of zo. Dat doen we hier niet, is het antwoord. Ik loop naar haar toe, hurk bij haar neer en houd haar hoofd in mijn handen. Laat wat woorden van troost in het Ditamari vertalen. Later op de avond ga ik nog weer even terug, speciaal voor haar, om haar even vast te houden en je kunt duidelijk merken dat ze het waardeert. Ik vraag haar om – als ze dat wil – de komende weken iedere Maandag op de poli te komen, zodat ik haar misschien wat kan helpen om de pijn in haar hart weg te halen. Dat belooft ze en buren en familie bedanken me uitvoerig voor de geboden hulp. Papa komt zelf de dagen erna iedere dag vertellen hoe goed het gaat met zijn vrouw dankzij mijn hulp. Welke hulp?

Later op de dag komt Guinevievre naar me toe met een stuk voorbeeld stof. Want als er in september een groot feest gegeven wordt – een galadiner – als ik in Nederland ben, dan willen de vrouwen dat ik er uit zie als de koningin van Benin! De stof is veel te chique, niets voor mij. Guinevievre ziet de twijfel, maar iedereen vindt het mooi. Ik bedenk me dat ik waarschijnlijk de hele avond ga lopen kriebelen omdat er gouddraad doorgevlochten zit. Ach, ik laat het maar over me heen komen. Er gaan een aantal vrouwen volgende week naar de stad om voor mij een dure en chique stof te bestellen. Wat maakt het uit, ik zal het dragen, desnoods verkleed ik me later op de avond.

Dan worden we uitgenodigd voor een speciale bidseance op dinsdagavond. Een bidseance speciaal voor Jetse en mij. Om God te bedanken dat Jetse en ik veilig zijn thuis gekomen vanuit Cotonou. Ik had nl. bij het ophalen van Bernadie en Lieke een klapband gekregen op de piste en Jetse heeft bij het wegbrengen van de meiden op de terugweg een bijna dodelijk ongeluk gehad doordat een vrachtauto op een aantal stilstaande auto’s inreed. De auto achter hem is door de vrachtauto volkomen van de weg afgedrukt en in de berm terecht gekomen – en alles kapot - en al door een wonder heeft de vrachtauto alleen de achterkant van onze auto geschrampt. De vrachtauto is daarna langs Jetse heengeschoten en ook op zijn zij gekanteld en pal naast onze auto in de berm geknald.
Jetse zag de vrachtauto aankomen rijden en dacht dat zijn laatste uurtje geweest was. Echt angstig. Daarom heb ik zo’n hekel aan die reis naar Coto, iedere keer weer. Zoveel ongelukken. Reizen in Afrika is gewoon een gevaarlijke aangelegenheid. De meeste blanken die overlijden, overlijden ten gevolg van een ongeluk. Ik moet er toch niet aan denken dat mijn kerel niet meer thuis was teruggekomen. Nog maar even niet. We zijn nog niet zover!

Afijn, het bidden is om 20 uur en dan komen wij vaak pas thuis van de poli, maar we beloven dat we komen. We kunnen toch moeilijk een bidsessie speciaal voor ons - zonder ons laten plaats vinden.

Allemaal een dikke knuffel, en voor de mensen die mijn column lezen via mamshoekje moet er even gemeld worden dat mijn column met ingang van augustus daar niet meer geplaatst gaat worden. Jullie kunnen dan terecht op www.aktiebenin.nl

Ciao
Marian


Vandaag komt er weer een gastencolumn. Dit is uiteraard makkelijk voor mij, maar ik vind het bovenal belangrijk dat jullie ook de mening en de ervaring van bezoekers hier lezen. Bernadien en Lieke zijn hier een weekje geweest om te zien wat we nu eigenlijk doen.

Maar ik wil even wat vertellen over onze school in Sonta. We hebben twee donateurs gevonden die de BEPC (=MAVO) willen betalen. Dit betekent dat er twee meiden op ons internaat kunnen komen wonen volgend schooljaar.


Eind juli ga ik terug naar Sonta, dan zijn de uitslagen van de testen bekend. Er zijn slechts 8 meisjes die in de hoogste klas zitten. Eentje gaat het volgens de leraar niet halen. Een is reeds zwanger!  Een heeft een oogafwijking, dus dat is ook lastig – en verder zei de directeur dat we met het probleem van de bruidschat zitten!

Dat wil zeggen, de meeste meiden zijn al uitgehuwelijkt en dit jaar ongesteld geworden, dus mogen hun echtgenoten al met hen slapen. Door sensibilisering van de directeur mogen de meiden hun lagere school afmaken. Dit betekent dat ik dus ook met de echtgenoten om de tafel moet gaan ziten en dus bijvoorbeeld de bruidschat terug moet gaan betalen, om het meisje vrij te krijgen. Ze moeten dan nog niet zwanger zijn geworden. En daarnaast moet het meisje het aandurven om zonder echtgenoot verder te gaan, niet wetende of zij ooit nog een echtgenoot vind die haar hebben wil! Mannen zitten niet te springen om een echtgenoot die meer heeft geleerd dan zijzelf en als ze alleen maar MAVO hebben kunnen ze in feite – in deze afgelegen contreien – geen werk vinden. Dus niet in hun eigen onderhoud voorzien. Dan moeten ze toch echt doorleren. En dat kunnen wij niet garanderen, dat we daar donateurs voor vinden.

Ook de ouders moeten akkoord gaan. Jullie snappen dat het nog een HELE KLUS gaat worden om twee meiden uit Sonta op het internaat te krijgen. Ik schrijf dit gewoon even om aan te geven dat het niet zo is van “Hai jongens, ik kom even langs met een beurs en er mogen er twee naar school op kosten van SAB”. en dat dan iedereen maar wil en kan en mag. Er komt heel wat bij kijken, juist bij de afgelegen dorpen.

Hieronder komen Bernadien en Lieke aan het woord:

03-05-06
Deze week bezochten wij, Lieke en Bernadien, SAB en we verbleven bij Mama en Papa de Boukombé (Marjan en Jetse).
Onze eerste indruk van Cotonou was: ‘Is dit de hoofdstad?’ Waar komen wij dan terecht! Echt een enorme chaos van brommertjes en auto’s die volgeladen waren.
Zelfs het verkeer was een puinhoop. Wie de sterkste is heeft voorrang…..
Gedurende onze reis naar Boukombé zagen we steeds meer armoede. We probeerden ons voor te stellen hoe het zou zijn om in Boukombé te leven.
De reis viel ons mee, we moesten alleen nog een stuk over de piste (zandweg). En ja hoor na een aantal kilometer hadden we een klapband. Gelukkig was Jonathan erbij en wisselde de band. En anders waren er genoeg voorbijgangers die ons hadden kunnen helpen, want iedereen die stopt om te vragen of ze kunnen helpen. Daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren. Aangekomen in Boukombé wisten we niet wat we zagen. Veel mensen hadden ons op staan wachten en waren erg enthousiast dat we er waren, ze hadden gebeden dat Mama en wij goed zouden aankomen terwijl zij ons niet eens kennen. Wij realiseerden ons dat deze mensen ontzettend blij zijn met Marjan en Jetse.
Marjan heeft ons laten zien en ervaren hoe de Ditamaries leven. We hebben hier veel indrukken op gedaan en een enorme cultuur shock gehad. Dit kunnen we niet allemaal beschrijven, deze ervaring moet je zelf op doen. Wat de meeste indruk heeft gemaakt op ons zijn de vrouwen, jonge kinderen en mensen met een beperking. De vrouwen hebben hier geen enkel recht. Wanneer ze rijp zijn dan hebben de mannen het recht om deze vrouw ’s nachts te bezoeken, ondanks dat ze soms maar elf jaar oud zijn. Dikwijls zijn ze direct zwanger, terwijl ze dit niet eens weten. Ze vragen zich wel af waar de dikke buik en de buikpijn vandaan komt, maar leggen de link niet tussen geen menstruatie meer krijgen en een zwangerschap. De vrouwen werken op het land net zo lang door totdat de weeën begonnen zijn. Als de vrouw besluit om naar het Centre te komen om daar te bevallen, dan kan het zijn dat ze nog 20 kilometer moet lopen in de hitte. Vandaag hebben we onze eerste bevalling meegemaakt. Echt ongelooflijk hoe dat er hier aan toegaat. De vrouw geeft geen kick. Wanneer het kind geboren is heeft de moeder geen contact met het kind, de verloskundige “handelt” het verder af. De moeder mag het namelijk niet zien voordat de vader of de familie ervan het heeft gezien. De moeders hechten zich pas aan het kind wanneer het een grotere overlevingskans heeft. Omdat er hier veel kinderen voor hun vijfde levensjaar sterven. Zo werd het voor ons nog duidelijker dat het om overleven gaat. Kinderen zijn namelijk een “middel”. Voor de meisjes kan een bruidschat worden ontvangen en de jongens onderhouden de familie. De kinderen zorgen later voor de ouders.
Elke dag hebben we steeds meer respect voor het werk van Marjan en Jetse. Hun werk is hier namelijk zo hard nodig. Zo veel ellende en niet altijd kunnen helpen. De mensen die ze wel kunnen helpen, zijn hen erg dankbaar en komen soms ook later terug. Dit moet hen ook op de been houden. Ook de grote steun uit Nederland is erg belangrijk, zo kunnen zij hun fantastische en onmisbare werk voortzetten.
Wij hebben deze week kennis gemaakt met twee fantastische mensen waar wij ontzettend veel bewondering voor hebben.
« Laatst bewerkt op: mei 22, 2006, 12:50:47 pm door Marjan Kroone »
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Laodicea

  • Berichten: 4061
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #104 Gepost op: mei 22, 2006, 06:20:40 pm »
Mooie stukjes hoor, en jullie verrichten goed werk! d:)b
"Helvidius heeft zichzelf erg naïef betoond, door te zeggen dat Maria diverse zonen had omdat in enkele passages gesproken wordt over de broers van Christus" Johannes Calvijn.

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #105 Gepost op: juni 14, 2006, 03:42:43 pm »
9 juni 2006 alweer. Zoveel gebeurd en toch te weinig, althans dat vind ik af en toe. Ik leef drie levens in een leven, maar nog is dat soms niet genoeg.

De samenwerking met het Centre gaat nog steeds niet hoe het zou moeten zijn. Er zijn idiote dingen die steeds weer gebeuren, iedere keer weer. Vorige week maandag weer een voorbeeld. Er is polio inenting en zonder enig overleg wordt Sophie, onze laborante, bij aankomst op het Centre al opgepakt om mee te helpen met de vaccinaties. Zij wist niet dat dit ging gebeuren en wij werden ook niet op de hoogte gesteld. Jetse de hele morgen hopen op hulp die niet kwam. Ook niet iemand die even komt melden waarom ze weg is. Lekker ad hoc allemaal en heel handig als er 20 patienten zitten waar allemaal poep, pis en bloed van onderzocht moet worden. En we doen alle bepalingen met het handje hoor. Niets geen apparaten die uitslagen produceren. Niet te doen in je uppie.
 
Later op de dag een ontmoeting met mijn grote vriend dokter William, die Sophie dus had weggekaapt en zowaar een dagje op het Centre was, in verband met deze inentingscampagne. Er kwam een mevrouw op de poli die helemaal dubbel lag van de pijn in haar buik. Ze kon gewoon niet lopen. Ik  moet toegeven dat ze niet al te lekker rook, maar dat gebeurd hier wel vaker. Dus – leve het feit dat de dokter er is - ik stuur haar door,  met het verzoek haar te onderzoeken en hij weigerde gewoon!  Hij zei dat iemand anders er maar moest kijken. En denk niet dat hij te druk was hoor! Hij zat gewoon achter zijn computer. En dit is niet de eerste keer! Hij is gemiddeld een dag per maand aanwezig en dan weigert hij systematisch om patienten te behandelen. Zelfs als ik ze speciaal voor hem terug liet komen – dat deed deze naïveling in het begin nog.

Verder zijn er twee verpleegkundigen die op het Centre werken en gewoon geweigerd worden door de locale bevolking zelf. Niemand komt naar de poli een van beiden dienst heeft. En zelf liggen ze liever op de bank dan dat ze werken, snauwen naar de zieken en naar hun mede collega’s en ons, sturen zieken die in het weekeinde komen naar huis om op maandag terug te komen. Iedereen die ons bezocht heeft weet wie ik bedoel. Als ik 50 mensen heb zitten voor mijn spreekkamer en er tien van meeneem naar hun onderzoekskamer voor onderzoek, komen de zieken gewoon terug wandelen. Maman, ik laat me door haar niet behandelen hoor!

We werken in totaal met vijf verpleegkundigen en met de drie anderen is dit absoluut niet het geval. Hebben zij dienst, dan werken we samen alle patienten af. Overleggen de moeilijke dingen, zullen we dit of dat onderzoeken, hoe gaan we hem behandelen, zoals het ook hoort alsje samen werkt. Patienten blij, zij blij, wij blij. Zo ook de samenwerking met de kraamafdeling, dat gaat op rolletjes en geeft ook de moed om door te gaan.

Afijn, als later in de week een van deze tegenwerkende verpleegkundigen een vrouw naar Natitingou stuurt voor een bloedtransfusie – dus de zieke 100 km voor niets wil laten reizen - dan is voor mij de maat vol. Gelukkig komt de echtgenoot van de zieke vrouw eerst bij ons vragen of wij dat ook niet kunnen doen. Jazeker, maar de eerste vraag is of het wel nodig is. Nee, dus, zo blijkt bij nader onderzoek. Ijzertabletten zullen volstaan. Dit scheelde het gezin wel een reis naar Nati van 10 EURO!

Maar ik heb hier helemaal geen zin meer in. Iedere keer maar weer afwachten wie er dienst heeft om te zien of er wordt samengewerkt of niet. Een dokter die werkelijk nooit aanwezig is en als hij er is dan weigert hij patienten aan te raken. Oke, de meeste zijn erg vies en stinken, maar dat is nu eenmaal niet anders.
 
Afijn, na overleg met ons eigen personeel hebben we besloten AKTIE te gaan ondernemen. De autoriteiten beloven veel, maar doen niets, dus gaan wij ook maar niets meer doen. Met ingang van donderdag 1 juni zijn we dus gesloten.

Alleen de mensen die we onder behandeling hebben voor bijvoorbeeld suikerziekte of hypertensie, kunnen terug komen voor controle en verder sturen we iedere zieke door naar het personeel van het Centre en wil hij niet door het dienstdoende personeel geholpen worden of moeten er laboresultaten geproduceert worden, dan moet de zieke maar naar de burgemeester om te vragen of die hem kan helpen. De burgemeester is – sinds de decentralisatie – de eindverantwoordelijke voor alles op het gebied van gezondheidszorg, scholing en dergelijke. Gaan ze maar eens een keer daadwerkelijk wat doen voor hun bevolking zonder dat ze er zelf geldelijk gewin bij hebben.

De burgemeester komt bij me langs, hij wil niet dat we dicht gaan. Alle vertegenwoordigers van de arrondissementen zijn bijeen geroepen. Spoedvergadering belegd.  We moeten open blijven, we mogen niet sluiten. Ze gaan de problemen direct oplossen, vandaag nog. Ja jammer dan, ik vraag al 1,5 jaar om hulp en zie niets gebeuren. Ga eerst maar eens aan het werk en laat resultaten zien, als je wilt dat we blijven. Albert kan me wel bellen als het geregeld is. Hij heeft ons telefoonnummer. Je ziet hem schrikken, tjee dit is serieus.

Jetse en ik willen die donderdagochtend vroeg weg, we staan om 6 uur op, maar toch zit daar weer de hele delegatie op het terras. 5 man sterk. Niet te geloven. Of we ons niet willen bedenken. De burgemeester had er de hele nacht niet van geslapen. Nee, ik slaap er goed van zeg. We vertrekken en gaan lekker even in het niets verdwijnen. Doe jullie werk en we komen terug en gaan per direct weer open.  

Willen we dit? NEE, natuurlijk niet. Maar we voelen ons gedwongen, we weten niet hoe we het anders moeten aanpakken na alle loze beloften van Jan en alleman van de afgelopen 18 maanden, waarbij de problemen ook nog – ongevraagd - gebruikt zijn in de verkiezingsstrijd, maar waabij niemand daadwerkelijk wat heeft gedaan om de situatie te verbeteren.

En we zijn hier gekomen op nadrukkelijk verzoek van de bevolking, met het verzoek en het doel de bevolking toegang te geven tot een betere gezondheidszorg, dat gaat dus gebeuren, zowaar als ik hier zit. Zij hebben gevraagd, wij hebben ja gezegd, dus houden we onze belofte. Ook al moeten er eerst allerlei onnodige drempels en obstakels overwonnen worden. Dan is niet dat maar niet anders. Nooit gezegd of gedacht dat het makkelijk zou zijn.

Nadat we drie dagen in een leuk hotel alles goed hebben doorsproken en ook eindelijk weer een keer goed uitgerust zijn, besluiten Jetse en ik door te reizen naar Cotonou. We laten de burgemeester zijn strijd in het noorden leveren. Hij hoeft niet te weten wat ik ga doen, anders stopt hij acuut omdat het toch wel geregeld gaat worden. Maar ik ga eens kijken of ze vanuit het hogere niveau niet eens spijkers met koppen kunnen slaan. Ik heb de locale autoriteiten de kans geven het zelf te regelen, zoals het hoort, maar die hebben nu 18 maanden op hun gat gezeten. Dus tijd voor hulp van boven – letterlijk en figuurlijk. De kerken bidden om geestelijke hulp van boven en ik ga andere hulp van boven zoeken.

Jetse gaat eerst mee naar Coto, om te zorgen dat ik op een fatsoenlijke plek beland waar ik me ook kan ontspannen als ik niet aan het lobbyen ben.
Ik ben echt getraumatiseerd dat merk ik toch wel duidelijk. Het jaar alleen hier heeft zijn sporen duidelijk achter gelaten. Alle problemen, niemand om mee van gedachten te wisselen, zonder mijn maatje Jetse, het heeft er veel zwaarder ingehakt dan ik ooit heb toegegeven en ik ondervind er eigenlijk nu de gevolgen van.

Nu moeten we weer gescheiden verder voor onbekende tijd. Misschien twee weken, misschien een maand, ik weet het niet. Ik weet alleen dat mijn hart zo ontzettend zeer doet. Maar Jetse moet echt terug naar Boukombe. Het project is onze verantwoording, dus hij moet aanwezig zijn om de ontwikkelingen te volgen en in geval van nood te kunnen werken, helpen, ingrijpen. En ik moet hier blijven om datgene te regelen wat geregeld moet worden. Voor een goede toekomst, voor een stabielere samenwerking, niet afhankelijk van menselijke voorkeuren. Jammer genoeg afgedwongen van bovenaf, maar op een of andere manier is er gezag nodig, anders gaat dit niet werken. Dat is inmiddels echt duidelijk.

En dan het verblijf in Cotonou. Ook dat is voor mij een groot trauma. Coto betekent eenzaamheid, grote gevechten leveren en in internetcafe’s eindeloos Franse documenten produceren en als beloning alleen slapen in een goedkoop hotelletje in een stinkend bed, in een benauwde cel waar de rioollucht langzaam binnen dringt in iedere porie van je lichaam terwijl je ligt te zweten onder een ventilator die elk moment naar beneden lijkt te donderen.

En ik reken er op hier weer voor enkele weken te zitten voordat het werkelijk goed en officieel geregeld is. Maar nee, niet meer zoals eerst. Dat is voorbij. Dat staat Jetse niet meer toe. Daarom is hij meegekomen en we vinden gelukkig een andere plek, waar we eerst ook nog twee dagen samen zijn. Dit is geen Cotonou, ik zit in een dorp en er zijn bloemen in de tuin en het is betaalbaar. 50 km om in Coto te komen iedere dag en telefonisch is het bereik erg slecht, maar dat neem ik op de koop toe.

Woensdags vertrekt Jetse weer naar Boukombe, met bus en taxi brousse. We nemen afscheid met een zwaar hart, bang voor de reis die de ander moet maken. We willen alle twee zo graag voor elkaar zorgen, elkaar beschermen. Zo goed beseffende dat je leven hier zoveel sneller voorbij kan zijn dan in NL. Een malle vrachtauto die je kontje wil kussen en het is gebeurd. Geen intensive care te bekennen. Misschien ook maar beter als dat je einde moet zijn.

Ik had de gendarmerie in Boukombe maandagavond al gebeld om dit nieuws aan Guinevievre door te geven. Gelijk wat info gekregen. Het schijnt dat ze een mars aan het organiseren zijn, vanuit de bevolking, georganiseerd door de dorpsoudsten en enkele groeperingen die absoluut willen dat we doorgaan met ons werk. Het verzoek is inmiddels ingediend bij de burgemeester. De chef van de gendarmerie wil ook dat we blijven. Hij  heeft ook een brief geschreven dat hij wil dat de dokter weggaat, omdat hij alleen maar salaris boeft en niets doet.
 
Maar goed, de mensen die dit nu allemaal organiseren, begrijpen ook ons werk, zien iedere keer dat we echt willen samen werken, zien hoe ook wij door deze bewuste mensen behandeld worden, hoe hun bevolking wordt behandeld. Ze snappen dat naast elkaar werken nog wel vol te houden is, maar dat je het opgeeft bij eindeloze tegenwerking. En we hebben de problemen echt vele malen besproken met de bewuste personen en erover gesproken bij allerlei verantwoordelijken, maar iedereen denkt, nou het zal wel, het komt allemaal vanzelf wel goed. En iedereen is bang voor de dokter.

De bevolking wilde maanden terug al een mars houden omdat de gemeenteraad niets doet, maar dat heb ik steeds tegen gehouden. Nu doen ze maar wat ze willen, zonder mijn aanwezigheid. Ik ben lekker hier en ga doen wat ik nodig acht. Links af of rechts af, een bocht moet genomen worden, rechtdoor is afgesloten, te hoge muur.

De dorpsoudsten weten wat wij doen voor de kleine dorpen. Voor hun bevolking. Ze zijn altijd zo blij als ik kom, om voorlichting te geven, om mensen door te sturen naar het labo voor onderzoek tegen betaalbare prijs, als er kinderen geadopteerd worden, zodat ze naar school kunnen. Als er mensen zijn die al jaren een operatie nodig hebben en we nemen ze mee naar Tanquieta, dan is het hele dorp blij voor de zieke. Het voedsel en de kleding voor hun allerarmsten zonder kansen, aangedragen door de dorpsoudsten zelf. Niet uit eigen belang, maar omdat zij vinden dat deze mensen het anders niet redden. .

Het klinkt misschien gek, maar toch kan ik het evengoed prima aanvaarden, het niet met ons willen samenwerken door deze zuiderlingen. Dat is gewoon niet anders. En wat moet je ook in het noorden zoeken, bij die primitieve Somba’s als je er geen familie hebt wonen, geen binding niets en je ook niet geroepen voelt iets voor de ontwikkeling voor je land te doen.

Maar werk in vredesnaam niet tegen. Doe niet alsof we er niet zijn en stuur geen mensen voor een reis van 100 km als het labo op de hoek staat. Dit was echt niet gebeurd als het mensen van hun eigen stam waren geweest. Ik begrijp ook heel goed dat het absoluut geen tegenwerking tegen ons persoonlijk is, maar tegen het project, tegen hulp aan anderen dan hun eigen stam. Verzuiling ten top, dat is het hier nog steeds. Moet je kijken als we in hun dorp begonnen waren om hulp te bieden. Maar nogmaals, niet iedereen is zo, ze zitten er alleen jammer genoeg tussen.

Steeds weer wordt me verteld door de dorpsoudsten uit de kleine dorpen en vele anderen dat het tegenwerking tegen hun stam is, niet tegen ons blanken. Zij zijn het die geen hulp waard zijn. Zo ervaren zij het al jaren, al jaren vragen zij voor een betere gezondheidszorg en nooit ie er iets gebeurd.

Tot mijn grote verbijstering vertellen mensen van de kerk dat ze sinds 1985 hebben gebeden dat God iemand zou sturen die hen zou helpen met het gezondheidscentrum, omdat de regering het niet deed. Steeds bidden, al sinds 1985!! Vragen om iemand te sturen die bereid is hen te helpen met hun gezondheid. Dat is toch ongekend, hele bidavonden zijn er jarenlang aan gewijd. Nou en als ze hier bidden dan bidden ze Jezus van het kruis, geloof me. Met heel hun hart, ziel en zaligheid. En ze bleven maar vertrouwen houden dat God hulp zou sturen..

Nu wordt het mij zoveel meer duidelijk waarom ze mij als door God gezonden zien. Ik ga daar nooit verder op in. Maar zij zien SAB dus als door God gezonden hulp na twintig jaar bidden, omdat hulp vragen aan je regering niet helpt.

En nu wordt er al maanden gebeden voor een betere samenwerking, iedere Zondag weer, iedere bedsessie weer. En men vertrouwd erop dat deze ook komen gaat, want God gaat niet iemand van duizenden kilometers ver laten komen om weer weg te gaan.

Nou gevraagd, gezonden, gevonden, kinderdroom of innerlijke drive, you name it as you please. Maar deze dame is ook niet van plan van duizenden kilometers ver te komen om weer weg te gaan. Het leuke was dat de kerk wel vond dat we samen even weg moesten gaan, Jetse en ik. Opdat God onze weg weer helder zou verlichten en wij weer zouden zien wat we doen moeten. – have a break - En ze hebben iedere dag gebeden, echt de hele Donderdag, Vrijdag, Zaterdag en Zondag. Bij toerbeurten, ook s’avonds. Dus Guinevievre zei dan ook vol dankbaarheid: Halleluja, toen ik opbelde en vertelde dat papa woensdag naar huis kwam en maman niet eerder komt dan dat de dingen goed geregeld zijn, hetzij via Cotonou, hetzij via de burgemeester.

Afijn, ik zit hier in mijn uppie achter mijn laptopje – een tropische onweersbui raast over mijn hotelletje en ik denk aan de regens in Boukombe. We hadden ons zo verheugd op twee maanden helemaal alleen zijn, even zonder anderen in ons huis. We zijn sinds juli 2004 nog maar een keer een weekje samen geweest, echt alleen, in augustus 2005, de week voor mijn vertrek naar Nederland. Verder gedurende bijna twee jaar altijd gescheiden of met gasten in huis. Juni en juli zijn 2006 zijn voor ons samen, dat was de afspraak. We hoeven echt niet weg, maar even de avonden gewoon voor ons beiden, dat is voldoende. Blijkbaar mag dat niet zo zijn.

Juli is voor ons samen – dat beloof ik mezelf nu heel plechtig – en niemand komt daartussen. In juli ben ik weer thuis, als de echte regens bij ons in Boukombe beginnen, dat moet gewoon. We laten ons gewoon inregenen. Een maand samen zijn, met muggen, in de modder en zoals altijd met veel problemen, geen probleem, maar alleen wij beiden voor heel eventjes. Dit is toch geen gekke wens na na twee jaar?  Jullie horen wel weer.

Allemaal een dikke knuffel, en voor de mensen die mijn column lezen via mamshoekje moet er even gemeld worden dat mijn column met ingang van de maand augustus daar niet meer geplaatst gaat worden. Jullie kunnen terecht op www.aktiebenin.nl

Ciao
Marian
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #106 Gepost op: juni 20, 2006, 05:43:49 pm »
Vrijdag 16 juni,
Jetse is gisteravond naar Cotonou gekomen om mij een aantal papieren te brengen die nodig zijn voor het regelen van datgene waarvoor ik hier ben.

Maar Arjen Robben, onze ambassadeur speelt die avond om 17 uur en in Coto heb je goede televisies en in Ouidah lang niet altijd ontvangst. Zullen we de wedstrijd in Coto gaan kijken? Vraagt Jetse. Ik rijd nooit in het donker, dat is gevaarlijk. Nou ja, Jetse is bij me dus wat kan ons gebeuren? Van alles dus…

We rijden naar huis in het donker (het is hier om 19 uur donker) en jawel, vlak voordat we het stuk weg door het bos in moeten (8 km lang) en een vrij verlaten stuk - krijgen we een lekke band. Ik nog blij dat Jetse er is om de band te verwisselen want alleen is dat echt niet leuk en wegenwacht bestaat hier niet.

Komen er twee mannen aan op een brommer. Een blijft op de brommer zitten, de ander zegt dat ze willen helpen en hij pakt ongevraagd de zaklamp uit mijn handen waarmee ik Jetse aan het bijschijnen ben. Kwaad zegt Jetse dat ik ze moet laten opzouten, hij heeft geen hulp nodig en ik moet de zaklamp niet uit mijn handen laten trekken. Opeens gaat de behulpzame meneer weer naar zijn vriend en de snelle manier waarop ze wegrijden geeft me een onaangenaam gevoel. Ik kijk in de auto en jawel. Al onze tassen zijn gestolen. 4 stuks maar liefst. Met paspoorten, rijbewijzen, USB-sticks, fotocamera, mobiele telefoon, heel veel geld, autopapieren, stempel van de stichting, noem maar op. Hoe heeft dit kunnen gebeuren, wat zijn we stom geweest. Stom, stom, stom.

Totaal confuus rijden we direct door naar de politie. Daar zit een ongeinteresseerde dame, te beroerd om van haar stoel af te komen en uiteindelijk roept ze iemand anders erbij. De meneer verteld ons alleen maar dat we blij mogen zijn dat we leven, want 4x4 worden veel geroofd en dan laten ze de inzittenden echt niet in leven. Hij hoort ons aan, weigert om proces verbaal op te maken, ja hij zal er later notitie van maken.
Wij door naar de radio, laten omroepen dat we onze tassen kwijt zijn, dat er GEEN geld in zit, maar dat we de papieren en andere spullen niet kunnen missen voor ons werk hier en dat er voor de eerlijke vinder een beloning aanvast zit als hij de tassen komt inleveren. We denken niet dat dit gaat werken, want de inhoud van de tassen is teveel waard, maar nooit geschoten is altijd mis. Ondertussen heeft de klok het middernachtelijk uur al dik gepasseerd en we duiken bekaf ons bedje in. Nimmer reacties gekregen dat weekeinde, maar dat hadden we ook niet gedacht, alleen gehoopt.

Zaterdag 17 juni
Op naar de gendarmerie. Ook die willen niets doen. O mevrouw, wat erg dat dit hier gebeurd is, wat fijn dat u nog leeft. Een verklaring maken, nou dat zal moeilijk worden. Was het voor het bos? Hoeveel meter, want anders valt het onder een ander dorp.

NEE, het was bij jullie bos! En de mannen vertrokken richting Ouidah, dus a.u.b. maak dat papiertje. Tja, maar er moeten twee papiertjes komen. Ze willen 20 EURO zien, maar uiteindelijk doen ze voor 10 EURO hun werk. Het geld leen ik van Vincent, die in het hotel werkt. Dit is toch allemaal niet te geloven, dat ik geld moet lenen om smeergeld te betalen voor zo’n rottig papiertje, wat nog stikvol fouten zit ook.
Zondag 18 juni,
Weer naar dezelfde kerk als vorige week. Daar zit een werkelijk vrij bijzondere dominee die de vorige week een preek uitlegde waarom God het niet altijd erg vind als je gaat scheiden en dat de man niet eerder een vrouw ten huwelijk mag vragen voordat hij capabel is om voor haar te zorgen en al dat soort dingen meer. Ik had een vreselijk leuk contact met hem en dus Jetse en ik samen heen. De viering duurt 4 uur en na afloop gaan we nog even bij hem langs. Ook hij zei weer dat het geweldig was dat we het er levend van afgebracht hebben. Daar zijn we ons inmiddels ook van bewust als we de plek passeren waar het gebeurd is.

In iedergeval, Jetse is nu wel genoodzaakt bij me te blijven, want we zullen toch nieuwe visa’s en de hele rataplan moeten hebben en als ik – noodgedwongen – nog wat langer alleen hier moet blijven, dan zoeken we toch maar weer een hotelletje wat minder afgelegen.

De situatie in Boukombe.
Voor ons vertrek had ik een verklaring geschreven met het verzoek deze voor te lezen op de radio, zodat mensen niet voor niets 30 km komen lopen voor een behandeling terwijl wij er niet zijn. De burgemeester had het verboden om deze brief op de radio voor te lezen. Ook een latere aangepaste versie verbood hij! Hoezo democratie vroeg ik me af.
 
Toen de protestmars voor afgelopen donderdag werd goedgekeurd is de burgemeester zelf alsnog de woensdagavond op de radio geweest en heeft iedereen gewaarschuwd om NIET mee te doen. Want hij vond het geen goed idee tegen de gemeenteraad te protesteren. Het gevolg was dat er de volgende morgen een horde mensen op de stoep van het stadhuis stond te roepen dat Benin een vrij land is en dat als zij willen protesteren, ze mogen protesteren en dat het niet aan de burgemeester is te vertellen hoe zij het willen hebben. Hij moet werken zoals zij het willen, daarom is hij gekozen. En daarna is de mars gelopen, heel vreedzaam en het schijnt zelfs de krant gehaald te hebben. Ik moet een exemplaar te pakken zien te krijgen.

Alle groeperingen waren vertegenwoordigt en hebben als ultimatum 14 dagen gesteld. Afgelopen zaterdag hebben ze een reunion georganiseerd (17 juni). Deze vergadering heeft totaal 6 uur geduurd en iedereen heeft de burgemeester verteld wat ze vinden van het feit dat hij geen verantwoording heeft genomen in deze zaak en alles dusdanig op zijn beloop heeft gelaten dat de blanken nu vertrokken zijn. Men is boos dat we niet geholpen zijn en wil dat we terug komen en dat de samenwerking wordt aangepast, met of zonder het huidige personeel.

Er is een committee opgesteld en daarin van iedere groepering een vertegenwoordiger (zelf van de MAVO scholieren!). Dit committee gaat er op toezien dat de burgemeester gaat doen wat hij moet doen om alles te regelen. Probleem van de burgemeester is dat hij absoluut niet capabel is voor zijn job, laat staan voor dergelijke problemen. Maar goed, kan hij oefenen. Het committee wil dat we terugkomen  omdat ze willen horen hoe ik het geregeld wil hebben om weer met ons werk te kunnen beginnen, maar dat is even niet mogelijk. Ik heb misschien een gaatje gevonden dat mogelijk een zeer goede ingang gaat worden, dus dat wacht ik eerst af. Bovendien  moeten we nu eerst paspoort, visa en de rest regelen. Jetse moet dus noodgedwongen bij me blijven. Maar wat was ik blij dat ik niet alleen was.

Nou dit was het ff, dan zijn jullie weer op de hoogte.

Nogmaals, met ingang van augustus schrijf ik niet meer voor mamshoekje, dus zul je de columns rechtstreeks op www.aktiebenin.nl moeten bekijken.

Dikke knuf allemaal,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #107 Gepost op: augustus 19, 2006, 09:39:36 pm »
Vrijdag 11 augustus 2006

De afgelopen weken is er veel gebeurd en we hebben heel, heel veel geleerd. Geleerd dat het veel mensen – LET OP-  NIET IEDEREEN – het geen ene donder interesseert of er wel of niet hulp geboden wordt aan hun landgenoten in het noorden. Die domme boeren uit Boukombe, wat kan ons dat nou schelen, als wij hier in het zuiden het maar goed hebben.

En dat ze het goed hebben is door ons geconstateerd tijdens de 10 weken die we in Cotonou hebben doorgebracht. Op de ministeries dikke limousines, 4WD’s, grote mooie gebouwen, in de steden en dorpen vrijwel geen kinderen met dikke buiken wegens eiwitgebrek, de meeste mensen goed in de kleren, oke, af en toe een zwerver.
Maar… als je dit vergelijkt met de totale armoede in onze regio, de kleine dorpen waarin wij werken, waar een groot deel van de bevolking niet eens 2 maaltijden per dag heeft.

Steeds als ik het niet meer zag zitten, keek ik naar de bijgevoegde foto van kinderen zoals wij ze vinden in de dorpen. Dan weet ik weer dat ik door moet gaan met de strijd.

Afijn, het ministerie van gezondheid wil heel graag een samenwerkingscontract met ons en dan zorgen ze dat de dokter van het toneel verdwijnt, maar wat is de eis? Dat we dan al onze goederen, materialen en apparatuur officieel aan het Centre schenken en dat we akkoord gaan dat bepaalde materialen of apparatuur, indien die - volgens het ministerie – elders beter gebruikt kunnen worden, naar die andere ziekenhuizen worden afgevoerd. Ook willen ze een percentage van de – ozo kleine contributie – die de bevolking ons geeft als we hen medicijnen verstrekken. Let wel, dit hebben we allemaal zwart op wit. Als de Nederlandse regering geld geeft aan Benin omdat ze onder de landen van  “Good Gouvernance” vallen, hoe is het dan wel niet in de landen die niet goed gekeurd worden door onze regering?

Ik heb gevraagd of ze denken dat we imbicielen zijn in Nederland! Of ze werkelijk denken dat er ook maar EEN persoon is die nog EEN Euro zal schenken aan onze stichting als we ze moeten vertellen dat de staat de goede materialen inpikt en een deel van de financieen?. Dieven zijn het. Ik heb ze recht in hun gezicht gezegd dat we op de weg naar Ouidah bestolen zijn door de kleine dieven, maar dat we nu te maken hebben met de grote boeven. Daar maak je geen vrienden mee, dat weet ik, maar ik kan niet tegen oneerlijkheid! Ik ben het werkelijk spuugzat, al deze touwtrekkerij en huichelarij, alleen maar omdat enkele personen in het centre en van de regering zich willen verrijken aan het buitenlandse geld dat hun land binnenkomt.

Afijn, om een lang verhaal kort te maken, we zijn met dit bewuste contract naar het ministerie van Buitenlandse zaken gegaan – die hebben immers met ons het Accord de Siege afgesloten -  en hun hulp is werkelijk geweldig! Het eerste wat ze vroegen was of het het contract toch a.u.b. NIET  hadden ondertekend. Want, zo zeiden ze, ze zullen alles weghalen voor ziekenhuizen in Cotonou en elders omdat uw spullen mooier zijn dan wat ze zelf hebben.

Afijn, dit ministerie heeft een contract op laten stellen door hun juristen wat gewoon goed is, rechten en plichten voor beide partijen en alles wat van SAB is blijft eigendom van SAB, te gebruiken voor het welzijn van de bevolking in de regio Boukombe. Wij terug – onder begeleiding van een directeur van het ministerie van buitenlandse zaken – naar de minister van Gezondheidszorg. Zij weigerde, de percentages werden eruit gehaald maar er moet in het contract staan dat wij onze goederen afstaan en ook dienen wij een gespecificeerde lijst in te leveren van alle apparaten en goederen die wij ten behoeve van de gezondheidszorg jaarlijks het land invoeren. Nou sorry, maar wij hebben al een contract met de regering – Het Accord de Siege - en daar is niets over dit alles besloten, we mogen invoeren wat we nodig hebben om te helpen de gezondheidszorg en scholing te verbeteren en hoeven geen lijst af te geven, dus ook dit contract weer geweigerd.

Wat nu te doen? Ik weet het niet meer, het ministerie van Buitenlandse zaken heeft in iedergeval een officiele brief naar SAB in NL gestuurd met het verzoek hen wat tijd te geven om proberen de dingen te regelen maar of we a.u.b. willen blijven doorgaan met ons werk. Of we a.u.b. niet willen vertrekken uit Benin.

Die Donderdag gaan we naar Porto Novo, Jetse wilde een dagje toerist zijn – hij heeft nog nooit iets van het land gezien, alleen maar gewerkt.. Ik ga de grote kerk in, val op mijn knieen, begin ontzettend te huilen en zeg: God ik weet het niet meer, ik heb alles gedaan wat ik kon doen, ik geef het op. Als U wilt dat we ons werk kunnen voortzetten in Boukombe, dan moet U het maar regelen. Het enige wat ik nu weet is hoeveel “vijanden” je hebt als mensen jaloers zijn op je werk en hoe politiek gewoon een groot, vies spelletje is, ten koste van de mensen die vertrouwen op hun vertegenwoordigers in de regering. Mijn ogen zijn open gegaan, ik ben mijn naiviteit verloren, maar ik wil wel verder gaan met mijn werk. Want anders is het weer de kleine man die de dupe is van al deze intriges en egoistische zakkenvullers. Doe toch wat, ik kan het niet meer. Ik ben moe van de strijd. Ik kan niet meer.

Die Zondag zitten we in de kerk en de dominee Benjamin houdt zijn preek. Hij heeft het weer over vreemdelingen, vreemdelingen die komen helpen, hun eigen land in de steek laten om de armen hier te helpen. Kijk zegt hij: Kijk daar dat koppel zitten. Ze hebben er alles voor over om jullie landgenoten te helpen, maar worden tegengewerkt op alle fronten omdat ze weigeren de grote heren er financieel beter van te laten worden. Ze staan voor hun doelgroep, de armen en zieken. Ik weet dat er hier mensen in de kerk zitten die veel invloed hebben in de regering. Als jullie ware Christenen zijn dan helpen jullie dit koppel. Doe je taak als Christen of leef verder als hypocriet en sluit je ogen. Maar dan zijn jullie medeplichtig.

Wat wij niet wisten was dat op deze zelfde Zondag in ‘onze’ kerk in Boukombe gepreekt werd over de grote reus Goliath, die – toen iedereen bang was en de moed had opgegeven – verslagen werd door de kleine David, die met een steen en katapult de grote vijand vernietigde. De kerk in Boukombe heeft de hele dag gebeden of God a.u.b. een David wil sturen om ons te helpen terug te kunnen komen en ons werk voort te zetten. En jongens, de hele dag bidden is de HELE dag hoor, zonder eten, zonder stop, van s’morgens 9 uur tot s’avonds 17 uur hebben ze gebeden, gesmeekt, gejubeld, gezongen. Weet dat als ze bidden met zoveel vuur, je het voorbij de tweede heuvel kunt horen.

In iedergeval, wij zaten ondertussen in de kerk in het zuiden en na de dienst komt er een vrouw naar ons toe, Victoire. Ze vraagt naar de situatie, wij vertellen dat we teruggaan naar Boukombe, want we kunnen werkelijk niets meer doen hier. We zijn moe, we zijn op, het is over voor ons. Die Maandag gaan we officieel bedanken op het ministerie van Buitenlandse zaken en 2 personen op de Presidence die ons werkelijk geweldig van steun zijn geweest, maar niet voldoende invloed hebben kunnen uitoefenen op de minister om het probleem op te lossen. Victoire vraagt hoe laat we op de Presidence moeten zijn en zegt dat zij dan ook komt.

Dus die maandagmiddag zegt meneer Dossa dat we nog even moeten wachten want er komt nog iemand die aan het gesprek zal deelnemen. Je moet weten dat je op de Presidence  - waar dus ook de President werkt - je paspoort moet inleveren, wordt je helemaal gescand en tassen gecontroleerd voor je - met visiteurspasje - door mag lopen.

Dossa belt naar de wachten dat mevrouw Pede onderweg is en of ze haar met egards willen behandelen en onmiddelijk naar zijn kantoor willen brengen. Oke, en daar komt Victoire Pede aanlopen, samen met een andere vrouw – zonder visiteurspasje, maar met een persoonlijke wacht met pistool om hen te beschermen. Nou, je had Jetse en mij moeten zien kijken. De beide mannen van de Presidence knipten en bogen voor de dames, ze mochten achter hun bureau plaatsnemen, het dossier werd in ons bijzijn doorgenomen en daarna werden de mannen door de dames weggestuurd en waren we « onder ons ». Ik laat haar de foto’s zien van onze kinderen uit Boukombe en van onze kinderen in Nederland. Kijk zeg ik, hen mis ik gigantisch, maar zij hebben me nodig.

Marie Jose zegt ons dat we niet weg mogen gaan uit Benin, dat onze kinderen in Boukombe op ons wachten en dat we gewoon terugmoeten reizen morgen en haar telefoontje af moeten wachten.

En ik werd helemaal kalm. Of het nou komt omdat het een vrouw was, ik weet het niet. Ze vroeg of we dokter Florent uit Tanquieta kennen. Zeker, we werken 1 keer per maand voor hem. Vraag hem, zo zei ze. Enige jaren geleden wilde hij terug naar Italie, omdat iedereen hem tegenwerkte en hij moe was van alles. En ik heb het probleem voor hem geregeld en nu werkt hij in vrede. Het is nu eenmaal zo dat er grote personen zijn die steeds meer willen. En dat terwijl ze het niet nodig hebben. En jullie hebben zelf alles opgegeven. Luister, het ministerie van Gezondheid heeft jullie geld en spullen niet nodig. Zij hebben allemaal een mooi huis, een leuke auto, een salaris en als ze ziek zijn worden ze op kosten van de staat naar Frankrijk geevacueerd voor behandeling. Dus ga terug naar deze kinderen die jullie nodig hebben en wacht tot ik je bel.

Die Dinsdag gaan wij vol vertrouwen weer terug naar Boukombe. Ik zeg tegen Jetse: ik zal elk kind omarmen dat ik tegenkom. Schurft, schimmels, vol wormen, het zal me worst wezen, ik wil vieze lijven ruiken. Nou ik heb het geweten. Jullie kunnen niet begrijpen wat er gebeurde toen we Boukombe binnen kwamen rijden. Ongelooflijk. En we hebben ze allemaal omarmd en gekust.

De volgende dag was er markt in Nadoba, even over de grens in Togo en ik had nieuwe slippers nodig, maar vond ze veel te duur in Cotonou. Dus samen met Albert naar de markt. Even achter op de brommer, te moe om te fietsen. Nou ik heb dus geen slippers kunnen kopen. Ik kon niet over de markt lopen. Iedereen kwam zijn blijdschap betuigen, vertellen dat hij had meegemarcheerd met de protestmars en noem maar op. Alle oudjes, oude mannen met hun zelfgemaakt leren onderbroek en colbertjes die nooit gewassen worden, ze drukten me aan hun borst alsof ik een verloren kind was, dat weer terug was.

Allemaal zieken die weer kwamen, ik uitleggen dat absoluut we nog niet kunnen helpen, we willen eerst de regering afwachten. Mannen kwamen om te zeggen dat ze – indien nodig - weer zullen marcheren als het probleem niet geregeld wordt, met machetes dit keer, want ze laten ons niet gaan. Nou dat is het laatste waar we op uit zijn, een mars met machetes. Dus we kunnen nu alleen maar hopen en bidden dat alles goed komt.

Kunnen wij deze mensen in de steek laten? NEVER! Als hun regering niet kan of wil helpen en wij stoppen onze hulp ook omdat diezelfde regering ons niet ondersteunt en weigert hun personeel te sanctioneren, dan gaan we door zonder samenwerking. Maar we kunnen deze onrechtvaardigheid niet zomaar laten geschieden. Dan zijn wij net zo medeschuldig.

Ik weet er is veel, heel veel onrechtvaardigheid is op deze wereld. En we kunnen niet de hele wereld op ons nek nemen. Maar we zijn hier terecht gekomen en de afgelopen weken hebben ons geleerd waarom dit deel van de bevolking het zoveel slechter heeft als de mensen in het zuiden. Door onrechtvaardige verdeling van de spullen in hun eigen land. Door hun eigen mensen.

Zo ook heeft het grootste deel van de wereld het slecht omdat slechts een klein deel van de wereldbevolking alle goede dingen voor zichzelf houdt.

Dus kan ik het de mensen uit het zuiden kwalijk nemen dat zij hun eigen broeders in de steek laten ? Alleen aan zichzelf denken. Nee!

Ik heb totaal geen recht van spreken. Maar ik wil wel een stukje verantwoording op me nemen en gelukkig heb ik een geweldige vent, die mij wil steunen in dit alles.

En wat minstens zo belangrijk is, is het feit dat er geweldige mensen in Nederland zijn die ons ondersteunen om ons werk hier te kunnen doen. Ik wil iedereen die op welke manier dan ook - ons werk hier ondersteunt - omarmen en knuffelen. Grote hulp, kleine hulp, het maakt niet uit, SAMEN doen we wat we moeten doen, wat onze plicht is - als mens. BEDANKT!
 
Alle lezers van GKV : zie foto op de site: Deze foto heeft me in leven gehouden, dit is de stimulans om door te gaan.!!!!!          www.aktiebenin.nl
« Laatst bewerkt op: augustus 19, 2006, 09:45:44 pm door Marjan Kroone »
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #108 Gepost op: augustus 19, 2006, 09:40:40 pm »
Thuis en het centre:
Het is op dit moment een komen en gaan  in ons huis, van mensen die vragen, smeken of we willen blijven. We hebben gezien wat onze afwezigheid van 10 weken heeft gedaan met het centre, dat vuil en verlaten is, de bevallingen, 45 stuks per maand als wij aanwezig zijn, nu teruggelopen naar 1 bevalling per twee dagen, vrijwel alle vrouwen bevallen weer thuis.

De armen die ons nodig hebben:
En dan bijvoorbeeld de drieling en hun moeder die totaal vermagerd en ziek zijn omdat ze niemand hebben om naar toe te gaan, ze was naar Boukombe gekomen en hoorde dat we zijn vertrokken en ze heeft dagen gehuild.

Het rijstprogramma dat niet door is gegaan gedurende 10 weken omdat wij er niet waren. Wij hadden nimmer gedacht 10 weken in Cotonou vast te zitten. Direct iedereen opgetrommeld, maar sommige zitten tijdelijk elders in de hoop daar eten te vinden, er valt ook veel te weinig regen in onze regio.

De vader van Agnes en Constantin, die ziek thuis ligt waardoor Agnes en Constantin hun schooljaar niet hebben kunnen afmaken,.

SIMBOLA N’Coa, die nu aan de andere kant van een dikke wang heeft en niet meer kan eten. Ze houd weer vol schaamte een lapje over haar gezicht.

KOUAGOU Tenna Esther, die ongelooflijk veel pijn in haar voet en heup heeft en nodig naar Tanquieta moet. Ze kan haar voetje niet neerzetten, kan niet meer lopen. Maar Tenna Esther lacht, iedere keer weer als ze me ziet en ze heeft inmiddels twee keer tegen me gesproken! Zie foto.

Guinevievre zal de verantwoording van beide kinderen op zich nemen en hen volgende week persoonlijk meenemen naar dr.Florent en de situatie bespreken, want ik heb er echt geen tijd voor.

Commitees
Ik zit dagelijks in besprekingen met commitees en mensen die willen dat we blijven, die willen vertellen dat ze hebben meegemarcheerd, hoe ze de burgemeester de waarheid hebben gezegd, hoe ze er niet voor terug deinzen om dat weer te doen et cetera. We worden ook bedolven onder de eieren als dank dat we terug zijn. Ik vind dat ik al deze mensen ook gelegenheid moet geven om langs te komen, hun verhaal te doen en hen uitgebreid te bedanken voor hun daadwerkelijke blijk van steun. Maar dit alles vergt in Afrika veel, heel veel tijd.  Gisteren bijvoorbeeld alle voorzitters van de sages (de oude wijze mannen uit de dorpen) op bezoek gehad. Er zijn 7 arrondissementen in de regio Boukombe en in ieder arrondissement zijn 10 dorpen aanwezig. Van ieder arrrondissement waren er twee sages vertegenwoordigd die allemaal – namens de bevolking - wat te zeggen hadden, dus meer dan 3 uur later was ook dit weer achter de rug. Maar ze zijn allemaal stuk voor stuk geweldig en dit soort dingen geeft een  geweldige steun en drive om verder te gaan.

Ons personeel en weer een goed voorbeeld van delen:
Ook heeft ons personeel het erg moeilijk gehad tijdens onze afwezigheid, want wij waren er niet om de salarissen uit te betalen. Maar ze zijn gebleven en hebben zelfs dubbele wacht gelopen, in vertrouwen op onze thuiskomst.

Albert vertelde dat op een avond zijn vrouw Sonia aan de laatste kom mais begon om klaar te maken, daarna was er geen eten meer en ook geen geld voor eten. Toen kwam er een weduwe bij Albert en vertelde dat ze al 4 dagen niet  gegeten had en haar kinderen dag en nacht huilen van de honger of Albert a.u.b een oplossing had. Albert geeft aan Sonia opdracht de helft van het mais aan deze vrouw te geven. Sonia is heel, heel boos op Albert. En wij dan, wat moeten wij eten? Wij hebben vandaag ook nog niets gehad.
Dit is onze eerste maaltijd vandaag. Albert legt Sonia uit dat als zij morgen geen eten hebben, zij slechts een dag honger hebben geleden en deze vrouw met haar kinderen al enkele dagen niet hebben gegeten, en wat is 1 dag vergeleken met 4 dagen?

Sonia geeft de mais – tegen haar zin – en Albert bid met zijn gezin en de weduwe dat God een oplossing stuurt. En jawel, die week kwam Jetse een dag thuis om papieren voor mama te halen en salarissen uit te betalen. Sonia heeft haar excuses aangeboden aan Albert en aan God voor haar gebrek aan vertrouwen.

SONTA en de nieuwe meisjes voor het internaat:
Afgelopen Woensdag ben ik met Albert naar onze school in Sonta geweest. De weg was zeer slecht dus we hebben er drie uur over gedaan, maar het is uiteindelijk gelukt. Daar aangekomen was er geen leraar te bekennen. Iedereen op conge.

Logisch, want ik  had beloofd voor de vakantie terug te komen maar door de omstandigheden is dat niet gelukt. De dozen dus weer mee terug, maar iemand wist ons te vertellen dat een van de leraren op dit moment in Tanguieta zit. Wij op naar Tanguieta.

Daar aangekomen van links naar rechts en gereden en weer terug, vragen, vragen, vragen. Uiteindelijk had iemand kennis aan iemand die weer iemand kent die bevriend was met de directeur van Sonta. Wij Tanquieta weer door crossen naar zijn huis. Deze persoon had geen telefoonnummer van de directeur, maar hij kon weer iemand die de bewuste leraar kent, dus hij zou zijn vriend opzoeken die dan weer de leraar zou zoeken. Zo gaat het hier dus. Uren bezig wat in NL via 008 in 1 minuut geregeld is.

 Ik zeg tegen Albert, jullie gaan maar zoeken op de moto, ik  ben bekaf en ga wel in de kroeg zitten. Een uurtje later kwam iedereen aanzetten, alles doorgesproken en de leraar gaat terug naar Sonta, kijken welke meisjes de beste resultaten hadden en niet zwanger zijn. (Ik heb gezegd dat we een zwangerschapstest doen voor ze toegelaten worden op het internaat) en gaat praten met echtgenoten en ouders en hen sensibiliseren om hen de kans te geven door te leren. Hij zal 4 meisjes selecteren, de eerste week van oktober ga ik dan heen om de definitieve selectie van 2 meiden te doen. Oke, Sonta is dus min of meer geregeld. Dan zal ik gelijk de laatste dozen weer meenemen en uitdelen op school. Dus even geduld dan volgt daar verder verslag van.

Nachtwachten en bezoek uit Nederland:
Verder hebben de nachtwachten officiele zwarte uniformen gekregen, om meer indruk te maken. Maar Gerard, die overdag tuinman is en dan de poort dan in de gaten houd, heeft geen uniform. Hij vraagt waarom niet en ik leg uit dat hij tuinman is, dus zonde van het uniform. Ja maar waarom ben ik dan geen wacht? Wel dat werd later duidelijk. Vorige week kom ik terug van het bezoek aan de drieling en Gerard verteld me dat er 4 mensen uit Nederland zijn langsgekomen die ons wilden zien. Wie vraag ik, dat wist hij niet. Heb je hen naam op laten schrijven in het schrift? Nee, dat was hij ook vergeten. Wel Gerard, daarom ben je tuinman, dus je krijgt bij de volgende container een paar spijkerbroeken voor je werk in de tuin. Arme Gerard, maar zo goed als hij is in de tuin, zo drollig met de poort. Hij gaat helemaal op in zijn plantjes en laat iedereen gewoon maar binnenhuppelen of buitenstaan, al naar gelang hij de poort op slot heeft zitten.

Maar wat gebeurd er? In de bank in Natitingou ontmoeten we de Nederlanders. Sorry, ik ben jullie namen ook weer kwijt, maar hun gezichten kwamen me zo bekend voor en het blijkt dat zij uit Groningen komen, de feesten bezoeken die door onze stichting worden georganiseerd en nu op vakantie zijn in Benin. Ik uitleggen over de problemen en gelukkig, ze komen ook op 18 september op het grote feest waar Arjen Robben de trekpleister is om ons financieel te onderteunen. KOM allemaal, a.u.b. We hebben het geld zo hard nodig.

Initiatieven van de jeugd
Twee jaar geleden is er een serieus jongerencommitee opgericht in Boukombe die alle studenten uit Boukombe vertegenwoordigen, dus ook de jongeren die elders studeren. Zij hadden dit jaar hun 2de congres en wij waren ook uitgenodigd maar hadden die dag een reunion met de prefet en dat we terugkwamen was het feest al in volle gang en ons hoofd staat niet naar feesten. (Marjan is s’avonds altijd moe … )

Nu is hun committee (waarvan de voorzitter al op de universiteit studeert) gisteren bij ons geweest en ze hadden gehoopt dat ik op het congres zou komen om precies uit te leggen aan de jongeren wat nu de problemen zijn met het centre en wat de regering nu eigenlijk voor ons  - of niet voor ons - heeft gedaan. Dus ik heb het ze alles als nog uitgelegd en ze zouden deze week overleggen. Echter donderdagmorgen stond de secretaris om 8 uur alweer op de stoep. Ze hadden gisteravond direct vergaderd en sturen nu de secretaris als afgevaardigde naar Cotonou om op de mininsteries hun stem te laten horen. Dus hij vroeg mij wie de contactpersonen waren voor de problemen op welke mininsteries. Ik heb hem uitgelegd dat er zeer hautaine mensen bijzitten die hem met hun houding zullen proberen te kleineren. Hij zei: Ik ben niet bang, ik heb het recht om hen te vragen ons hulp te bieden, zodat u hier blijft.

Bericht uit Cotonou:
Vanmorgen (Vrijdag 18 augustus 2006) telefoon gekregen uit Cotonou van Marie Jose . dat ze het dossier heeft bestudeerd en opdracht heeft gegeven aan de minister van gezondheidszorg om samen met de minister van buitenlandse zaken ervoor te zorgen dat wij dit land niet gaan verlaten. De dames gaan samen een nieuw contract maken. Nou, dat is in iedergeval duidelijk weer een stapje verder. Het blijkt dat Marie Jose adviseur van de ministerraad is, dus dan moet het toch wel goed komen nu. Dank aan de pastor in Cotonou die in zijn kerk zo’n goede speech hield en vooral Dieu merci!

Zoals ik al schreef, na het gesprek met Marie Jose was ik zo rustig over alles. Het zal wel weer veel tijd nodig hebben, want ik moet het nieuwe contract ook weer lezen en misschien moeten er wel weer dingen in of uit. Maar we hervatten ons werk niet eerder dan dat er een goed contract er is. Ook wordt er 23 augustus iemand naar het Centre toegestuurd om de mensen die daar werken te sensibiliseren hoe ze met partenaires en buitenlandse hulp om moeten gaan. Nou dat lijkt me ook een stap in de goede richting.

Dit alles zal ons programma voor de vrijwilligers die willen komen dit najaar behoorlijk gaan vertragen. We zullen denk ik sommige dingen wat moeten uitstellen, maar dat moet dan maar zo zijn. Alles dient nu eerst officieel goed geregeld en gereglementeerd te worden voor we nu verder gaan. Je moet gewoon mensen kunnen aanspreken op hun misdragingen en hier kan dat alleen als het op papier staat. Jammer, maar het is niet anders.

Ik meld dit allemaal maar een beetje, gewoon zodat jullie in Nederland weten wat er speelt en hoe ons werk gedragen wordt door de bevolking want werkelijk - dit soort dingen geeft ons zoveel moed en kracht om door te gaan.

Brieven:
Verder krijg ik brieven van allerlei niveau, lees onder de laatste nieuwtjes op deze site, daar zullen zij geplaatst worden, sommige brieven zijn zeer ontroerend.

Voor mij voelt het alsof wij de schatten aan het vinden zijn die Deepak Chopra beschreef:
“ In de puinhopen van vernietiging en catastrofes liggen verborgen schatten begraven. “

Heel veel liefs allemaal vanuit Benin,

Marjan  (www.aktiebenin.nl)
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #109 Gepost op: augustus 28, 2006, 04:28:22 pm »
Donderdag 23 augustus 2006,

De hele week in de weer geweest om nog wat kinderen te zoeken die geadopteerd kunnen worden. We hebben 3 weduwen uitgezocht en van elk van de weduwen gaan straks 2 kinderen naar school, totaal drie jongens en drie meisjes. Hele schrijnende gevallen, maar waar ik nu even helemaal beroerd van ben is het feit dat Guinevieve (Viefje) vanmorgen belde.

Viefje zit sinds dinsdag in Tanguieta in het ziekenhuis, met SIMBOLA N’Coa en Tenna Esther. Tenna Esther gaat maandag geholpen worden aan ander schoeisel door een specialist die deze week afwezig is, dus dat gaat wel lukken en weer goed komen. Maar onze kleine meid met haar BUR-KITT-lymfoom gaat het niet redden. Ze heeft kalmeringstabletten en pijnstillers om te kunnen slapen en eten en indien ze nog leeft moet ze 25 september terugkomen voor controle, zo was de boodschap.

Ik heb dit telefonisch van Guinevieve vernomen en zojuist bracht de taxibrousse papa terug met zijn dochter. Ze hebben nog een wandeling van een kilometer of 17 te doen voor ze in hun dorp zijn. Maar hij kwam eerst weer even langs om te bedanken. Ik heb afscheid genomen van dit kleine dappere meisje, want de kans is groot dat ze er begin oktober, bij onze thuiskomst, niet meer is.

Dit is zo klote, het voelt zo machteloos. Overal in Europa had ze geholpen kunnen worden, was ze wel op tijd in een ziekenhuis beland, hadden ze wel voldoende chemokuur gehad, maar niet in dit stomme Afrika. Van frustratie heb ik de laatste dropjes opgegeten die er eigenlijk zijn ter compensatie van chocolade bij de maandelijkse perikelen. BLEH!

Nou hieronder nog even een verslagje van een bezoek aan een van de weduwen van wie er deze morgen twee kinderen zijn geadopteerd.
Sinds januari 2001 weduwe want haar man was in augustus 2000 ziek geworden maar er was geen geld om naar een gezondheidscentrum te gaan. Alle broers zijn al voor hem overleden, dus de weduwe bleef ongetrouwd achter in haar huisje, dat na twee jaar een bouwval was, waardoor ze bij haar schoonvader is ingetrokken omdat ze wil dat de kinderen die na de dood van haar man komen, erkende kinderen zijn, dus de naam van haar echtgenoot krijgen.

Voor haar huwelijk heeft ze op 14jarige leeftijd een meisje gekregen, dat heet N’Coa, dat werd niet erkend door haar echtgenoot, dus moest ze dat schaamtevol achterlaten bij haar eigen ouders. Het meisje is nu ca. 14 jaar en verzorgd de vader van de weduwe.

De mannen bezoeken haar, ook sinds ze bij haar schoonvader woont, en ze betalen niets en haar schoonvader is te oud om haar te beschermen.  Ze lachen hem uit, dus hij moet het wel toe staan.

Ze heeft 5 kinderen gekregen waarvan de tweede kind een meisje was dat Tempa heette (het eerste kind van haar echtgenoot) en op twee-jarige leeftijd is overleden.

Er zitten een aantal mannen bij, ook oude mannen. Ik wil haar helpen dat ze niet zwanger wordt van verschillende kerels en als vrouw alleen kun je jezelf absoluut niet beschermen tegen dit soort dingen, maar hier is een man in huis. Oud weliswaar, maar toch een man.

Dus ik begin uit te leggen dat het weliswaar gewoonte is dat de mannen hier de alleenstaande vrouwen s’nachts bezoeken en verkrachten, ik heb gewoon dat woord gebruikt, want dat “service verlenen” dat is altijd zo’n vaag begrip. Bovendien is het geen service als je niet minimaal een maaltijd voor je werk krijgt, zo denk ik erover. Maar weten ze wel dat dit ook voor henzelf gevaarlijk is? Op een dag loopt de vrouw een besmettelijke ziekte op die zij weer doorgeeft aan de mannen en dan besmetten zij op hun beurt weer hun vrouwen

Verder is het zo dat de man des huizes de verantwoording heeft dat zijn vrouw of in dit geval zijn schoondochter geen gemeenschap heeft tegen haar wil met allerlei vreemde mannen, die uiteindelijk nog niets ervoor betalen ook, dus het is alleen voor hun plezier en het brengt geen geld of eten op tafel voor de familie en bovendien, als de grootvader nu toestaat dat ze zijn schoondochter pakken, dan zullen ze over 2 -3 jaar ook zijn kleindochters zwanger maken. En dat kan toch nooit de bedoeling zijn. Want waarom zouden wij zijn kleindochters naar school laten gaan als opa ze niet beschermd tegen sexueel geweld? Dan is dit vooruitgang in de prullenbak gooien.

Ook moet opa goed begrijpen dat uiteindelijk HIJ degene is die voor het eten van de nieuwe kinderen opdraait, want geen enkele man die zijn schoondochter zwanger maakt neemt de verantwoording om voor het verwekte kind te zorgen. Ook betekent meer kinderen meer armoede, meer monden te voeden, wie betaald de medicijnen als ze ziek zijn, geen geld om naar school te gaan.

Iedereen zat ademloos toe te horen en ik vroeg om toch vooral op te staan en het te zeggen als men het niet met mij eens was, of als ik een belangrijke factor over het hoofd zie. Vertel het me als ik het fout zeg, maar spreek de waarheid. De waarheid spreken is moeilijk in Benin, dat weet ik, maar zeg het mij als u het niet met mij eens bent.

De grootvader nam het woord en bedankte mij voor het vertrouwen en de nieuwe kracht die ik hem gegeven had, want inderdaad het is zijn taak om hen te beschermen. Maar hoe kan hij dat doen s’nachts als hij slaapt? Ik adviseerde hem om Odile boven te laten slapen met de kinderen en iedere avond de trappen (boomstammen) omhoog naar binnen te trekken en heel hard te gillen en schreeuwen als er een man verschijnt die sex wil hebben met Odile. Ik stond op om het  voor te doen en zwaaide als een gek met mijn armen. Iedereen moest heel hard lachen, maar de boodschap was overduidelijk. Opa bedankte mij opnieuw en zei dat hij graag wilde dat zijn kleindochters naar school toegaan en dat hij zijn verantwoording zal nemen inzake de mannelijke bezoekers.

Daarna nam een andere oude man het woord. Ook hij bedankte voor alles wat ik hen verteld en geleerd had. Vooral dat deze vrouwen ziektes kunnen krijgen en overbrengen was erg interessant om te weten. Hij zou er met anderen over praten en wil opa helpen met het probleem door iedereen te waarschuwen.

Nouja, dit was weer een dagje Boukombe. En officieel ben ik nog niet aan het werk, want we hebben nog geen contract. Maar ik moest dit weer even van me afschrijven.

Dikke knuffel allemaal,
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #110 Gepost op: september 07, 2006, 01:42:10 pm »
HEEL goed nieuws. (Maar een saaie column)

We hebben vorige week 2 dagen onderhandeld over het nieuwe akkoord dat opgesteld dient te worden tussen het ministerie van Gezondheidszorg en SAB en het lijkt erop dat we er eindelijk uit gekomen zijn.

Mede dankzij de hulp van het ministerie van Buitenlandse zaken, die ons geweldig hebben ondersteunt met bijvoorbeeld uitleg van en laten schrappen van Beninse wetsartikelen. Want hoe moet ik daar verstand van hebben? Nee, hun hulp is van onbetaalbare waarde geweest in deze mallemolen van papieren en onderhandelingen, GEWELDIG!  

We mogen al onze goederen en dergelijke zelf behouden en managen en hoeven ook GEEN geld van onze zogenaamde inkomsten af te dragen. Men heeft eindelijk door dat dit geld weer gebruikt wordt voor humanitaire doelen, salarissen personeel, elektriciteit, water et cetera.

Bovendien over hoeveel geld praten we nu eigenlijk? We vragen een financiële bijdrage aan de bevolking, maar vaak bestaat de betaling uit een kip, yamwortels of eieren omdat men gewoon geen geld heeft.

Dus toen we na 5 kwartier discussiëren het nog steeds niet eens waren over het hergebruik van deze inkomsten - voorstel van de regering was dat we al het geld op de rekening van het gezondheidscentrum zouden storten en dan samen bespreken hoe het gezamenlijk gebruikt zou worden - kwam ik weer met mijn vraag: Ja maar wat doen we dan met de eieren die we krijgen als betaling? Dat soort dingen moeten jullie dan samen maar beslissen met het comité, was het antwoord. Waarop Jetse zeer terecht opmerkte dat de eieren toch echt wel verrot zouden zijn voordat het comité bij elkaar zou komen.

Iedereen had reuze lol om deze opmerking en het hoofdstuk geld werd afgesloten met de garantie dat wij baas over onze eigen spullen en onze eigen centen blijven. Wat een opluchting.

We zijn nu voor 3 weken in NL en – als het goed is - teken ik bij thuiskomst - eind september - het nieuwe contract met de minister. Dan kunnen we de specifieke details verder afhandelen in een kleiner kader in Natitingou, maar we zijn beschermd en de regering staat garant voor de salarissen van een deel van het personeel, een harmonieuze samenwerking en sensibilisering en controle op het personeel. Het heeft even geduurd, maar gelukkig - uiteindelijk komt alles toch goed. Ze willen absoluut niet dat we Benin gaan verlaten.

Verder heerlijk om weer even in NL te zijn waar alles zo ontzettend goed geregeld is.
De inentingsboekjes waren bijvoorbeeld ook gestolen. Een telefoontje naar de GGD en we kunnen gewoon even langskomen voor een uitdraai want alles staat in de computer. Dat is toch een ongekende luxe!

Internetten, gewoon downloaden wat je wilt opslaan als belangrijke documentatie, mails met foto’s worden in enkele seconden verzonden, wat een genot.

We zullen met volle teugen genieten van de komende weken en hopelijk zien we veel mensen op het feest met Arjen Robben op 18 september a.s. Er zijn nog plaatsen over, dus heb je zin in een fijne avond waarvan de opbrengst wordt gebruikt voor een goed doel? Kom a.u.b.

Dikke knuffel allemaal,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #111 Gepost op: oktober 01, 2006, 05:29:49 pm »
Donderdag 28 september 2006

We zitten op dit moment op het vliegveld in Tripoli, te wachten op de aansluiting naar Benin, naar huis.

Het is snel voorbij gegaan en we hebben werkelijk heerlijke weken gehad. Iedereen bedankt voor alle steun en alles wat we allemaal gekregen hebben aan geld, goederen en diensten, zowel voor onszelf prive als voor de stichting. Jullie waren allemaal geweldig!

We zijn werkelijk verschrikkelijk verwend en dan nog het geweldige feest met Arjen en Bernadien. Het ambassadeurschap van Arjen is zo van toegevoegde waarde voor onze stichting. Wat ik in Arjen zo kan waarderen is het feit dat hij niet bij een of andere grote organisatie zijn naam neerlegd, zo van bekendheid zoekt bekendheid. Nee, Arjen heeft bewust voor Aktie Benin gekozen omdat hij ons van vroeger kent en weet wat wij doen en waarom. Door zijn naam aan Aktie Benin te koppelen wil hij echt helpen ons op de kaart te zetten.

De laatste dagen bij mijn moeder doorgebracht. Uiteraard nog met onze kinderen. Wat moeten we toch een hoop missen van elkaar. Soms vraag ik me af of het wel eerlijk is, onze kids hebben er niet voor gekozen, een vader en moeder in Afrika. Maar dan bedenk ik me dat ook ouders het soms moeilijk hebben met de keuze van hun kinderen en uiteindelijk zijn ze volwassen. Echter, je moedergevoel kun je niet in een doosje stoppen en in de kast leggen.

Aan de andere kant realiseer ik me heel goed dat onze band met Hedwig en Paul heel goed is, zo intens op de momenten dat we samen zijn en dan dek ik aan de gebroken families die er ook zijn, of die gezinnen waarvan de kinderen zich verplicht voelen om wekelijks op de thee te gaan maar waar men elkaar eigenlijk niets te vertellen heeft. Dan weet ik weer dat het goed is. Dan is er weer vrede in mijn hart.

Op Brussel Airport zagen we een schattig zwart babytje in de wandelwagen. Jetse zegt: kom op Mar, straks kun je je hart weer ophalen. En dat is zo, de kinderen in Boukombe wachten ook weer op ons.

Het leuke is dat er zoveel dingen zijn die we enorm waarderen in Nederland. Het water uit de kraan, het perfect geregelde openbaar – met slechts een klein beetje vertraging, de gezondheidszorg waar je toch zo maar even naar toe kunt gaan en men dategene heeft liggen wat nodig is om je te helpen, alles is zo netjes, zo goed georganiseerd, zo schoon.

Maar toch verlang ik terug naar de warmte, het zweten, de viezigheid, het verrassingsschema dat je te wachten staat als je iets planned, de afspraken die niet nagekomen worden, de chaos in het verkeer, langs de weg, de vrouwen met hun bakken op hun hoofd, de lucht van houtskool en petroleum. YES, we komen weer thuis.

Grappig is dat er in Nederland ook mensen zijn die hun afspraken niet nakomen, maar dan op een andere manier. Ze komen wel op het afgesproken tijdstip opdagen, we blijven mensen van de klok; maar dan het afhandelen, daar kan het ook in Nederland aan ontbreken. Alleen dat valt op een of andere manier wiet zo, omdat men wel op de afspraak verschijnt. Ben ik nu iets moeilijks aan het vertellen? Nou ja, ik moet mijn drie uur ook vol krijgen op Tripoli-Airport, zonder mijn boek omdat men in Brussel onze handbagage te zwaar vond. Dus konden we daar de boel nog weer herpakken. En een leuk tijdschrift kopen hier gaat moeilijk.

Ik wrijf door mijn gekochte kroeskrullen en voel de wax in mijn haar. Ook weer zowat. De afgelopen dagen de nachtcreme van mijn moeder gebruikt, uit een heel duur potje. Vanmorgen vraag ik of ze ook nog wat voor mijn haar heeft omdat alles al ingepakt is. Ja hoor, onder de Dove. Blijk ik de hele week haarwax op mijn huid gesmeerd te hebben. Ik dacht al, wat glim ik toch. Nou ja, vet is vet niet waar.

Dat we al in Afrika zijn is duidelijk. Tripoli-Airport is enorm aan het uitbreiden en we zagen in april al een internetcafe in aanbouw. Ha, vandaag staat de deur open. Ik zal even een column schrijven dan kan deze nog verstuurd worden, zeg ik tegen Jetse. Nou ja, het is Afrika, de deur is al open, maar aansluiting is er niet legt de meneer achter zijn bureau geduldig uit.

Dit komt me heel bekend voor. Dat horen we straks ook weer, en niet alleen bij het internetcafe, maar ook bij de pompstations als we diesel willen tanken.

Zondag 01 oktober 2006

Hier ben ik weer; we zijn dus nog niet weg uit Cotonou, de minister van Buitenlandse Zaken is op reis en komt maandag of dinsdag weer terug en men heeft nog een paar interessante ontmoetingen voor ons in petto. Men is ook hier duidelijk blij dat we er weer terug zijn, dat is wel fijn. Oké, geen probleem. We laten Albert naar Cotonou komen om geld en opdrachten op te halen voor onder andere de meisjes uit Sonta, en dan blijven wij nog even.

In iedergeval, ik heb – heel handig – bij ons vertrek het meisjesinternaat op slot gedaan en ben vergeten de sleutel af te geven, dus de andere meiden wonen nu zolang bij Albert en Sonia. Fijn dat dat soort dingen nooit een probleem zijn.

Voor we naar het noorden gaan horen jullie nog even van ons. Maar via deze column weten jullie alvast dat we goed zijn aangekomen en weer zin hebben om aan de slag te gaan, terug naar huis te gaan, zo voelt het gewoon en dat is goed.

Veel liefs allemaal, ook van Jetse

Marjan (www.aktiebenin.nl)
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Vivine

  • Berichten: 956
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #112 Gepost op: oktober 02, 2006, 03:56:38 pm »
Ik lees het nu voor het eerst, beetje gescrollt door alle pagina's en de laatste 2 collumns helemaal gelezen. Was meer dan een jaar niet meer op dit forum geweest tot ik laatst weer aan mijn eigen weblog begon, en dan is het zo veel om dit hele topic helemaal te lezen. Maar je kunt mooi vertellen, en jullie doen erg interessant en goed werk :)
« Laatst bewerkt op: oktober 02, 2006, 03:56:50 pm door Vivine »

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #113 Gepost op: oktober 10, 2006, 12:17:57 pm »
Column 5 oktober 2006 - Weer THUIS
 
Woensdag 3 oktober zijn we terug gegaan naar Boukombe. De handtekeningen zijn gezet en ik moet zeggen dat het toch een geweldig goed gevoel geeft dit maar weer "even" gedaan te hebben. Wat een strijd, maar het was het waard, zowel voor de bevolking als voor onszelf. Bovendien hebben we Boukombe goed op de kaart gekregen, op alle ministeries en in de presidence, overal kent men nu FSAB en Boukombe. Mijn netwerk is behoorlijk vergroot door deze problemen.
Uiteraard hebben we direct een kopie ingeleverd bij de prefet en de DDS en daarna door naar huis. Volgende week gaan we met hen verder om de tafel zitten, bespreken hoe we de dingen weer gaan oppakken. Eerst de bagage uitpakken zodat we niet langer uit een koffer hoeven te leven, want dat doen we nu al zo ontzettend lang.
Verrassing als we op het Centre goedendag gaan zeggen, de majoor is inmiddels al overgeplaatst. Dat geeft aan dat men serieus aan de gang is. Salma - de verloskundige - is dol en dolgelukkig dat we er weer zijn. Zij heeft ook erg geleden onder alles, maar we gaan een mooi nieuw programma opzetten. Onderweg worden we overal aangehouden, men is blij, wij zijn blij. U gaat niet meer weg nu, NEE................

Hoe ziet je huis eruit als je 4 maanden afwezig bent geweest - op 3 weekjes in augustus na - nou heel vreemd, dat kan ik je vertellen. Bovendien ruikt alles afschuwelijk want het heeft de hele maand september geregend en er is een maand lang niet gelucht. Alle kleren, alles ruikt muf en schimmelig. Direct aan de gang. En dan EINDELIJK weer in ons eigen bed. Maar ook dat stonk zo vreselijk dat we vanaf 3 uur s'nachts wakker lagen en de volgende dag alles naar buiten hebben gegooid en met lekker geurende zeep trachten schoon te maken.
Donderdag 4 oktober om half 8 op weg naar Sonta. De meiden ophalen en de tassen (eindelijk) uitdelen. De leraar heeft heel goed voorbereidend werk gedaan en de beide meisjes met de beste resultaten zijn al volkomen ingelicht en blijken niet zwanger! Bruidschat van de baan, ouders en meiden willen heel, heel graag dat zij op het internaat komen, een grote kans voor het dorp Sonta. Heerlijk zulke hulp.
Victoire MOUTON is twaalf jaar oud, haar vader is 20 jaar geleden overleden toen ze zwanger was van de eerste en haar moeder heeft nooit een nieuwe man gevonden, maar wel totaal 9 kinderen gebaard, waarvan 1 overleden. Mama verkoopt eten langs de weg om 3 van de 8 kinderen naar de school te laten gaan. Victoire is een van de drie. Mama heeft de zak met mais - de contributie van de ouders - al klaar staan. Victoire zit wel onder de schimmelinfecties, onder andere ringworm. Maar dat lossen we thuis wel op.
Marie NAMBONI is 14 jaar oud, beide ouders leven nog, maar zijn al oud. Haar oudste broer is 25 jaar en helpt op het land. Deze vrouw heeft 7 kinderen gehad waarvan er 3 zijn overleden en alleen Marie en haar jongste broertje gaan naar school sinds Aktie Benin deze school gesticht heeft in Sonta. Ook zij hebben de zak mais al klaar staan en ook al zijn beide meiden behoorlijk verlegen, ze hebben zin om mee te gaan en door te leren, dat is duidelijk te merken aan alles.
Wat voel ik me trots! In februari 1999 stond er hier nog niets, geen school voor Sonta. En nu - 6,5 jaar later - gaan de eerste twee meiden hun BEPC (MAVO-niveau) diploma halen op ons eigen internaat.
Het blijkt dat ca. 12 jongens naar Tanguieta gaan om daar hun diploma te behalen. Een weeskind dat bij zijn oma woont komt 30 Euro contributie te kort, de hele familie heeft al meebetaald. Het is een neefje van Thomas, onze eerste leerling uit 1999. Nou, dit restant betalen wij, geen probleem. Ik ken Thomas vanaf het begin. Die gaat de rest regelen.
Het voelt zo super!
Ik merk dat het me behoorlijk wat doet. Het is zo hard werken geweest om deze school te bouwen en in te richten, Thomas als leraar op te leiden, de school erkend laten worden door de staat et cetera, maar kijk nu! 230 leerlingen die ieder jaar naar school kunnen gaan! Jetse deelt de tassen met schoolspullen uit, die zijn ingezameld in Nederland. Deze kinderen zijn zo blij. Ik wil zitten en alleen maar kijken naar al die koppies.
Wat een strijd kost alles, iedere keer weer, ongeacht wat je hier begint. Maar hoe geweldig voelt het als het uiteindelijk wat wordt, wat is geworden.
Foto's houden jullie tegoed, want ik heb nog geen tijd gehad deze te verkleinen. Jetse heeft zijn waslijst to do en ik de mijne, daar staat foto's verkleinen nog even niet op. Volgende week zal ik proberen dat in orde te maken. We moeten voorlopig wekelijks naar Natitingou voor allerlei zaken, dus dat komt goed.
Allemaal een dikke knuffel en tot horens.
Marjan Kroone ( www.aktiebenin.nl )
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #114 Gepost op: oktober 18, 2006, 09:28:06 pm »
Dinsdag 17 oktober 2006
 
Ik ben kwaad, zo kwaad. Het leven stelt hier niets, maar dan ook niets voor. En het vervelende is, dat datgene wat gebeurd is met onze hond, ook gebeurd met de mensen hier.
 
Jetse en ik zijn een beetje ziek van alle “experts” die alleen maar interessant doen. Maar ondertussen gebeurde het toch maar en ik stond erbij en keek ernaar.
 
Ik schreef vanmiddag het volgende:
Wodan, onze hond, is vandaag gecastreerd. Ik wil niet vertellen hoe dat hier gaat, maar dat arme beest zat helemaal onder het bloed, en dan geen water om hem schoon te maken. Mijn maag keerde zich om. Hij ligt nu in de tuin op een bult zand, dat doet hij altijd, dat is lekker koel. Maar dit is echt niet leuk hoor. Ik heb het gevoel dat hij er wel aan kan overlijden
 
Vervolg: Het is nu 19 uur en hij is inmiddels begraven. De dierenarts was er vanmiddag weer bijgehaald, gezegd dat het niet goed gaat. Moeten we eerst drie keer iemand sturen voordat hij een keer komt en dan staat hij een beetje schaapachtig te lachen. Wat een drukte om een hond. Hij weet gerust wel wat hij doet zegt hij. We hoeven niet bang te zijn. Immers hij doet altijd castraties, bij stieren, rammen en noem maar op. Hij is de expert.
 
Kan wel zijn, maar zie je dan niet dat dit niet goed gaat! Nou, besluit onze expert, nog maar een injectie vitamine K. Wat een bullshit. Die hond is aan het doodbloeden. Je hebt een bloedvat geraakt ofzo. Zijn tong is al helemaal blank! Oke, ik zal me niet druk maken en luisteren naar de dierenarts. Komt hij nog met fysiologisch zout aanzetten ook. Man, dan verdun je zijn bloed helemaal, hij heeft er echt geen verstand van! Ik word hier gek van en ga naar binnen, achter de computer werken, ik wil dit geklooi niet langer aanzien. Maar, jammer genoeg kreeg ik helemaal gelijk. Isodore – een van onze nachtwachten – was totaal van slag, hij huilde zelfs. Is ook zo aan Wodan gehecht. Tweede hond dood in een jaar tijd. Niet leuk. Wat een K-land. Ik wil een nieuwe hond, van deze dierenarts, maar zo werkt het hier niet.
 
Even naar een ander probleempje overstappen:
Helene. Zij gaat naar het CEG in Natitingou en zit daar in het internaat, betaald door Aktie Benin. Heleentje was in november 2003 twaalf jaar oud en weggelopen van huis omdat zij uitgehuwelijkt was door haar tante. Heel verhaal, maakt nu even niet uit. Ik ging haar afgelopen week opzoeken om het schoolgeld voor het komend jaar te betalen en schriften, sporttenue en dergelijke te brengen.
 
In ieder geval, Heleentje is er niet. Ze zit in Parakou en men weet niet waar. Wat is er gebeurd? Ze zou doubleren dit jaar en om haar te “stimuleren” had de directrice tegen Helene gezegd dat de donateurs niet langer zouden betalen als ze dit schooljaar niet over zou gaan. Bovendien, zo zei de directrice, was zij beschaamd om aan madame Kroone te moeten vertellen dat haar beschermelinge niet goed werkte en zulke slechte resultaten haalde. Helene heeft daaruit de conclusie getrokken dat ze niet langer welkom is op school en is in de vakantie – nadat zij haar moeder heeft bezocht – doorgetrokken naar Parakou en schijnt daar nu bij een meneer te wonen. Haar moeder weet het ook niet precies, de directrice heeft haar wel op laten zoeken in haar geboortedorp toen ze niet terug kwam op school.
 
Daar sta je dan met je goede gedrag. Ik de directrice uitleggen dat het niet de bedoeling is dat Heleentje op 15-jarige leeftijd gaat rondzwerven en dat wij – ook al is het jammer dat ze gedoubleerd is – toch zeker eerst zouden willen bespreken -  zowel met Heleentje als met de directrice - hoe nu verder. Ze is immers van het begin af geen sterke leerling geweest, dus dit was een keer te verwachten.
 
Afijn, ik heb de directrice nu maar geld gegeven om Heleentje – via haar moeder - in Parakou te laten opzoeken en aan haar te vragen om terug te komen en het schooljaar opnieuw te doen. Ik weet niet of het gaat lukken, maar nooit geschoten is altijd mis.
 
Water
Verder zitten we nu vier dagen helemaal zonder water. Echt geen druppel uit de kraan. Helemaal niets. Jullie hebben geen idee, dat is toch zo lastig. Geen water om schoon te maken, de wc door te trekken, kleding te wassen (gelukkig genoeg in de kast) en om te filteren. We hebben altijd een paar honderd liter water op voorraad voor het geval dat, maar daar komt de bodem ook van in zicht. Heel lastig, we zijn ontzettend zuinig. Jetse gaat morgen in ieder geval drinkwater kopen. Je voelt je gewoon vies, wc is ook geen pretje, lekker Afrikaans, zelfs in huis dus. Gelukkig hebben we Afrikaanse toiletten buiten, die hoeven niet doorgespoeld. Niemand weet wanneer er weer water komt.
 
Jongens, wat een geklaag. Nee, het is gewoon ff niet anders en ik ben opstandig en moet nog steeds een column schrijven. Dus jullie zitten lekker ver weg en zijn onzichtbaar, dus mooi om op af te reageren.
 
Met de beide meiden uit Sonta gaat het trouwens hartstikke lekker. Ze worden goed opgenomen in de groep en de andere dames voelen zich duidelijk ouderejaars om zo te zeggen. Dus Victoire en Marie krijgen alle hulp die ze nodig hebben en mogen de rotklusjes doen, zoals gebruikelijk als je nieuw bent in de groep. Maar ze hebben lol en zijn met zijn allen verslaafd aan memorie. Het opgewonden gegil uit de paillot te horen als iemand het goed of fout heeft is gewoon heel leuk. En het leukste is als maman ook nog meedoet en dan verliest uiteraard.
 
Morgen gaat Jetse naar Natitingou, weer voor de auto, dus dan kan dit mee. Hopelijk heeft hij connectie. Afgelopen maandag heeft Jetse uren geprobeerd verbinding te krijgen, maar NJENTE. Morgen gaat het weer beter, that’s life.
 
Ciao, Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #115 Gepost op: oktober 30, 2006, 11:49:26 am »
Groot feest en weer een beetje terug  in het normale leven.

Nieuwe honden
Nou, de dierenarts is teruggekomen om zijn excuses aan te bieden met een lokaal hondje als compensatie. We hebben even gedubd, maar hem toch maar geaccepteerd. Hij heet Whisky. Er moeten nog even wat ontstekingen behandeld worden, maar dat gaat wel goed komen. Inentingen kunnen we niet vinden hier, alleen rabiës, maar we zullen zien of we dat via Kara of Cotonou te pakken kunnen krijgen. Wisky is onze labohond geworden. De wachten zijn helemaal gelukkig.

Tevens heeft Jetse - via iemand in Natitingou - een puppy uit Cotonou op de kop getikt. Kruising met een Europees ras. We hebben geen idee hoe oud hij is of welk ras er door zit, maar hij heet Bruno (zie foto), springt iedereen naar de kuiten en ligt de rest van de dag aan mijn voeten te kluiven of te slapen.

Ik was echt helemaal down, zo zonder hond, dus wat was dat een verrassing toen Jetse een week geleden terug kwam uit Nati met onze Bruno. Grotere verrassing was niet denkbaar. Jetse was in een week tijd 4 dagen lang iedere dag naar Natitingou op en neer geweest omdat we erg veel onderhoud moesten plegen aan de auto. Hij is zelfs twee dagen lang met een lasser bezig geweest allemaal gescheurd en afgebroken materiaal te vervangen. Ik weet het allemaal niet en wil het ook niet weten. De auto is weer goed, dat is het voornaamste en als verrassing had hij een nieuwe hond voor me, dat is ook super.

Heleentje KIATTI:
Ze is weer terug op school. We hebben een heel gesprek gehad – voor zover mogelijke met iemand die zo onderdanig en verlegen is - en ze gaat het weer proberen. Heleentje wil graag in de vakanties bij ons komen logeren. Uitgezonderd tijdens de grote vakantie is dat verder geen probleem, dus met Kerst komt ze naar Boukombé.

Welkom terug en weer van start gaan
Afgelopen zaterdag is er een groot feest in Maison des Jeunes georganiseerd door het gemeentebestuur. Inclusieve dansgroepen. Reden, jawel, om te tonen dat men blij is dat wij terug gekomen zijn. We zijn “gedoopt” en hebben nu officiële Otamari-namen gekregen. Jetse heet : Dakapin = Hij die beseft, goed weet. En ik heet Bassaya = zij die het goede doet.

Men denkt dat we nu volgende week direct weer aan de slag gaan. Dat is jammer genoeg niet mogelijk. Zouden we dat doen dan zal er niets veranderen en blijven Jetse en ik nog steeds al het werk doen. Maar we zijn druk bezig om een kleiner kader op papier te zetten  met de autoriteiten van Hopital de Zone, zodat duidelijk is wat wiens taken zijn, welke dagen ondergetekende op het Centre werkt en wie dan meehelpt. Het komt allemaal, ik heb er alle vertrouwen in. We hopen een december officieel van te herstarten. Maar ondertussen zitten we niet stil, denk dat a.u.b. niet. Genoeg andere dingen, alleen niet noemenswaardig in de column. Administratie, technisch onderhoud en bijeenkomsten over hoe nu verder spreken niet tot de verbeelding.

Zondag 29 oktober 2006
Céline (zie foto), is een kleine baby van begin september wiens papa steeds aan de poort kwam omdat zijn dochtertje niet kan eten. Ze spuugt steeds gal. Ik heb familie voor onderzoek en een dag of 10 geleden naar Tanquieta gestuurd. Vanmorgen na de kerk stond papa echter voor de poort. Hij had een fiets kunnen lenen van iemand en is naar Boukombe komen fietsen om te vertellen dat ze iets gevonden hebben op de röntgenfoto en de kleine meid gaat volgende week geopereerd worden. Prima, fijn dat papa me zo goed op de hoogte houdt. Ze ligt nu aan de sonde en krijgt afgekolfde melk toegediend. Papa vertelde dat onze drie patiënten die daar momenteel verblijven ( SIMBOLA is deze week ook nog niet terug gekomen van de controle en we hebben ook M’BOTIBEA heen gestuurd met een of ander abces) samen eten koken alle drie hun groeten zenden om te zeggen dat het hen goed gaat. Ik spreek af dat wij vrijdag over een week naar Tanquieta komen om te werken. Zijn kleine meid zal daar dan zeker nog zijn. Ben benieuwd, ook dat is lang geleden.

Hondenschool.
Isodore en ik gaan vanmiddag verder met de opvoeding van Wisky en Bruno. Iedere dag doen we samen wat oefeningen. Onze privé-hondenschool. Grote hilariteit onder het personeel, maar dat maakt niet uit. Ze komen allemaal kijken! Ik vind dat Isodore er erg geschikt voor is, heb gelukkig nog lesmateriaal liggen van Djodi, want het zakt allemaal snel weg, dat is een ding wat zeker is. Wodan hebben we nooit opgevoed, beter een niet opgevoede hond dan een slecht opgevoede hond, maar nu heb ik er wel weer even tijd voor. Het is toch nog niet zo gek dat we het kleine kader nog niet op papier hebben .

Vrouwen:
Ik stap naar buiten om te zien of Isodore er al is met Wisky en daar zit mijn hele tuin weer vol met vrouwen. Ik ben vanmorgen gewoon naar de kerk geweest, dus wat is er aan de hand?

Ze komen naar me toe en vertellen hoe fijn ze het vonden dat we gisteren officieel zijn “gedoopt” en in hun bevolkinggroep zijn opgenomen. Maar zij willen zelf ook een kleine ceremonie doen, ditmaal voor de vrouwen alleen, opdat we weten dat wij in hun hart zitten en opdat zij voor altijd in onze harten zullen blijven. Jetse is op het labo aan het werk, maar dat hindert niet. Het gaat nu om de vrouwen. Ze beginnen te zingen en staan in een kring om me heen en weer wordt ik zo diep geraakt. Volgens mij wen ik hier nooit aan, deze manier van saamhorigheid van vrouwen, deze manier van uitten om te vertellen dat ze van je houden en je een van hen bent. Mijn hart stroomt over, want dit doet me veel meer dan gisteren alle officiële speeches.


Ciao en tot horens.

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #116 Gepost op: november 03, 2006, 06:57:05 pm »
Donderdag 2 november 2006

Meisjes van het internaat
De meiden komen thuis van sporten. Ze hadden dit weekeinde gevraagd voor geld voor nieuwe haarbanden, maar ik heb er niet meer aangedacht, dus helaas pindakaas denk je dan in Nederland. Hier niet, hier moet gestraft worden. Het spul kwam thuis met kapotte knieën omdat ze op hun knieën van het sportveld naar de school en daarna naar de hoofdweg moesten lopen.

Dus niet kruipen, nee lopen op hun knieën, met de handen omhoog! Er zijn mensen die weten hoe de weg van het CEG naar de hoofdweg is, kiezels, kuilen en zand. In Nederland ga je werk maken van zo een belachelijke straf, alleen maar omdat ze vorig jaar een groene band in hun haar moesten hebben en nu een gele. Hier wordt het allemaal heel normaal gevonden. Gelukkig hebben we jodium en pleisters. Maar dit land blijft me verbazen.

Maar de meiden zelf hè, o dat gaat zo lekker nu. Wat een verschil met vorig jaar november! Ze weten nu precies wat ze mogen en moeten laten en zijn ook goed op elkaar ingespeeld. Soms moet je even optreden, maar dat is normaal. Afgelopen zondag had Martine een luier op haar hoofd tegen de zon toen ze uit de kerk kwam. Ik pak dat ding af en vraag haar of ze misschien een baby is geworden? Zeg tegen haar dat ze dit soort dingen in de dozen moeten laten zitten, tenzij ik opdracht geef kraam zakken te maken, maar dat zijzelf nog lang niet aan bevallen toe is, dus geen rechten heeft op een luier of iets van dien aard. Giechel, giechel en iedereen meeluisteren en lachen, en hup daar ging het spul weer op weg naar huis.

Het vult mijn hart echt met vreugde als ik dat zo zie lopen. Dit gaat werken op de lange termijn – via hun eigen toekomstige gezinnen – zeker weten.

Wat de computerlessen op de CEG betreft, dat is duidelijk te massaal, met 3 leerlingen achter een computer. Jetse geeft ze weer bijles en daar steken ze toch heel wat meer van op dan op school. Ze vinden de bijles ook geweldig.

Schoolkinderen.
We zijn druk bezig alle kinderen die geadopteerd zijn voor school te controleren of ze ook daadwerkelijk naar school gaan en kijken direct of er nog bijzondere dingen nodig zijn. Dat kan per klas en per gezin nogal verschillen. Dit jaar moeten alle leerlingen van de CEG bijvoorbeeld een zak cement en een dakplaat en dergelijke als extra contributie inleveren, opdat de school afgebouwd kan worden. We hebben behoorlijk wat kids op de CEG dus dit zijn onverwacht extra kosten (als iemand zich geroepen voelt, graag vermelden scholing/CEG)

Albert en Guinevièvre rijden overal voor me naar toe – bezoeken de klassen en tevens is Guinevièvre een voorlichtingscampagne begonnen bij “onze” weduwen om toch vooral Norplant te laten zetten, zodat ze niet meer zwanger worden. De moeder van N’Tcha en Tèna is helaas alweer zwanger, dus dat is te laat. De nachtelijke bezoekers zijn te vruchtbaar om het zo maar te zeggen. Maar goed,  we willen deze vrouwen heel graag een tijdje onvruchtbaar hebben. Want niemand die voor de kinderen zorgt, dat mogen duidelijk zijn.

Weer aan de slag op het centre
We zijn druk in de weer, hebben weer vergaderingen gehad met allerlei mensen, want iedereen wil wat in de melk te brokkelen hebben en alle autoriteiten willen nu opeens hun naam gekoppeld zien aan onze terugkeer en ons werk hier. Het heeft allemaal aan de ander gelegen maar niet aan hen die spreken. Nou geloof me, wij weten heel goed wie ons hebben geholpen en wie de hypocrieten zijn onder hen. Jammer genoeg overheerst de laatste categorie. Maar jullie snappen me vast wel.

Echter deze week kregen we een zeer goed bericht. De Belgische TV gaat eind november langs gaat komen – ze doen verslag van een alternatieve rally Brussel – Cotonou en iemand uit de groep heeft onze stichting als goed doel uitgekozen om te ondersteunen. Nou dat geeft opeens heel veel druk op de ketel. Iedereen in rep en roer.

Ik zeg dat het natuurlijk heel vervelend zal zijn als de TV komt en wij nog niet officieel begonnen zijn. Wat kan ik ze dan laten zien? Oei, komt de TV? Naar Boukombé? Ja met 22 auto’s. Tjonge, nu wordt opeens alles uit de kast getrokken om onze herstart te versnellen. Geweldig, dit is hulp uit een onverwachtse hoek en we zijn er zo blij mee! Heel erg bedankt Inge, dit is onbetaalbaar.

Nou dit was het eerst weer even.

Allemaal een dikke knuf

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #117 Gepost op: november 23, 2006, 04:24:01 pm »
Zaterdag 11 november,
De burgemeester komt langs. We gaan samen naar Dissapoli, een dorp 44 km van Boukombé verwijderd. De dichtstbijzijnde – slecht voorziene - medische hulppost – waar slechts een verpleegkundige aanwezig is en geen verloskundige – ligt 25 km bij Dissapoli vandaan.

De dorpsvertegenwoordiging zit al klaar, met aan de andere kant de vrouwen en kinderen. Wat een jonge kinderen hebben hier al kinderen . Daarnaast hebben alle kids een ballonbuik en ze zijn zo smerig. Het geheel doet onwezenlijk aan. Een echt oerdorp om zo te spreken.

Tot mijn verbazing staat er wel een heel mooi gebouwtje met drie aparte ruimtes – een voor opslag, een voor consultatie en nog een kamertje waar eventueel twee mensen opgenomen kunnen worden. Enkele jaren geleden door een hulporganisatie gebouwd om de gezondheidszorg voor dit dorp en zijn omgeving te verbeteren. Maar jammer genoeg is er niemand capabel om de post te bemannen.

Ik denk direct aan het opleiden van een lokaal iemand en daarnaast hulpverlening vanuit FSAB door bijvoorbeeld 1 keer per 6 weken consultaties te komen doen. Echter het opleidingsniveau van de bevolking is zo ongelooflijk laag. Niemand uit dit dorp heeft ooit zijn BEPC ( MAVO - niveau) diploma gehaald!

Een van de heren van het ontvangstcomité, de enige die een beetje Frans spreekt,  heeft ooit een keer een maand “stage” gelopen en geleerd wanneer je paracetamol en chloroquine moet gebruiken en hoe je moet ontwormen met Vermox. Het is een begin, echter de doos met medicijnen ontbreekt. Voor zover je in dit geval van medicijnen kunt spreken.

Bijkomend probleem dus voor mijn plannen, want niemand van buitenaf wil hier werken en wonen ( en dat kan ik helemaal begrijpen). Boukombé is een metropool vergeleken met dit dorp.

Ik heb gelijk allerlei ideeën over hoe je de dingen hier zou kunnen aanpakken, maar goed, hoe kom je aan iemand die hier wil zitten. En salaris betalen kunnen we niet en een salaris genereren uit de verkoop van de medicijnen, daar is de bevolking niet vermogend genoeg voor om zo te zeggen. De betalingen zullen groot deel moeten geschieden via eieren, een bakje maïs en dergelijke . Maar daar kun je niet van leven, een mens heeft meer nodig dan brood alleen, zeker iemand die een klein beetje opleiding heeft genoten. Bovendien krijgt diegene – bij het hebben van een baan – de financiële verantwoording van een ongelooflijk aantal familieleden voor zijn kiezen.

Alsof de ellende hier allemaal nog even bevestigd moet worden komt er tijdens de dorpsbespreking een vrouw terug uit Boukombé. Ze zit achter op de brommer van iemand uit Boukombé die haar naar huis heeft gebracht. Overdwars tussen hen in hangt een lijkje, haar dode kindje van een jaar of  5. Ik werd er ziek van toen ik de kleine zag. Al helemaal aan het opzwellen.

Ze was met haar kind naar het Centre geweest omdat het ziek was. Maar het was niet meer te redden. De mensen wachten te lang met heen gaan omdat de afstand te ver is en er is geen mogelijkheid om de ziektes – die in het begin toch vaak gemakkelijk te behandelen zijn – te bestrijden. En ik kan het zo begrijpen. Je zal – als je ziek bent – dat hele eind moeten lopen of fietsen.

Ik vraag de burgemeester of hij me cijfers kan geven over dit dorp en zijn omgeving. Jawel, dat is allemaal op het gemeentehuis. Maar – zo zegt hij -  u wilt altijd dat we de waarheid spreken. Ja, graag. De cijfers kloppen niet. Geen van de kinderen die u zojuist heeft gezien bestaan. De meeste volwassenen zijn ook niet geregistreerd en de kleine die overleden is, is nooit gestorven.

Wat weer een heavy gedoe allemaal. Er komt een giga hoofdpijn opzetten en we gaan terug. Te weinig gedronken zeg ik tegen mezelf, maar de pijn begon toen ik de kleine zag liggen in de armen van zijn moeder.

‘S avonds 9 uur, ik hoor een kind huilen voor de poort. Brandwonden zeg ik gelijk tegen Jetse. Nee joh, vast een van de kinderen van Jonathan. Nou mooi niet, de moeder is naar mij gekomen omdat ze de verhalen over andere kinderen kent die ik heb geholpen.

Hup aan het werk. De kleine Samson (1,5 jr) is in de pap gevallen. Het is ongelooflijk onhandig om hem te behandelen, want we zijn de farmacie aan het herinventariseren en alles naar het magazijn van het labo aan het verplaatsen. Ik zet Jetse aan het spoelen met water en scheur dozen open om te zien of ik antibiotica, gazen en zalf kan vinden. Jetse verteld me dat hij zo trots is als hij me bezig ziet met een kind dat zo ontzettend verbrand is. Gewoon even op de kruk bij het nachtwachtenhok. Nou ja, is er tenminste toch nog iemand blij met me. Ik voel me alleen maar beroerd en verdrietig en mijn hoofdpijn is nog steeds aanwezig.

Zondag 12 november 2006
Ik heb zo’n heimwee, heimwee naar Holland. Ik luister Ede Staal en rijd in gedachten door het Grunninger land. Door de dorpjes als Onderdendam, Spijk, Wehe den Hoorn, Pieterburen. Heerlijk de frisse wind, een koude neus, wandelen over de kale, uitgestrekte vlaktes van het Groninger land. Regen op je kop. Een kop koffie met appeltaart in Eenrum, een pannekoek eten in de Stad. Zomaar naar de bioscoop kunnen gaan als je dat zou willen, een leuke film zien, hangen op de bank en zappen met de TV, de stad in gaan zonder reden, in een echte winkel winkelen en een nieuwe onderbroek kopen, weet ik veel.

Even geen problemen en alles even gemakkelijk en op tijd en volgens afspraak en op de dag dat je afgesproken hebt en niet drie dagen later door weet ik wat voor toestand. Gewoon, gewoon, gewoon. Gewoon alles netjes opgeruimd, schoon, keuzes hebben tussen goederen, goed georganiseerd. Het verschil zien tussen Drenthe en Groningen, tussen stad en dorp, tussen landweggetjes en snelwegen. Fietsen in het dorp of op een fietspad waar dan ook, zonder dat je longontsteking oploopt als er een auto voorbij gaat omdat die je meters en meters lang in het stof laat happen. Ergens naar toe kunnen gaan als je er even uit wilt waar het echt even een andere omgeving is. Even alleen ellende via de TV, op afstand. Niet persoonlijk de onnodige dood ruiken.

Dinsdag 14 november 2006
Mijn persoonnlijke winterschilder is langs geweest om me een beetje op te vrolijken. Heerlijk. We hebben nog steeds allerlei verschillende potjes verf die we in december 2004 van Merci Ship gekregen hebben. Maar alles door elkaar. Jetse heeft het terras aan de onderkant dichtgetimmerd en een prachtige gifgroene kleur gemengd. Bij het rose op de rest van het terrein en mijn knalgele keuken doet het wonderbaarlijk vertrouwd aan. We hebben nog valletjes uit ons huis in Nederland, dus hupsaké, we hebben ons strandhuisje in Benin.

Iedereen een hartelijke groet of dikke knuffel, wat je maar wilt ontvangen,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #118 Gepost op: november 27, 2006, 10:06:54 pm »
Zaterdag 18 november 2006
Het is zaterdagmorgen, dus alleen Niçaise en de dagwacht horen hier aanwezig te zijn. De rest is vrij. Maar - zoals iedere zaterdag - komt iedereen en van alles aanhobbelen om saluut te brengen, met vraagjes, kadootjes en weet ik wat nog meer.

Er komt iemand met een haan om te bedanken voor alle goede zorgen. Ik vind dit zo een geweldig mooie man (sorry, je smaak verandert hier wel).

Afijn, een haan betekent loterij voor het personeel, ook diegene die er die dag niet zijn. Het grappige is dat het vaak gebeurt dat de gelukkige winnaar niet aanwezig is en dat deze persoon Ife is, de jongste van het gezelschap.

Er zijn totaal 17 ‘buitenstaanders’ op ons terrein aanwezig, maar alleen de 6 personeelseden. mogen een lootje trekken. Hindert niet, iedereen geniet mee in de spanning. Maar geen van de aanwezigen valt in de prijzen. Oké, dan loten voor diegene die er niet zijn.

Isodore trekt een lootje en ik vraag voor wie hij nu eigenlijk trekt, dat had hij nl. nog niet gezegd. Voor Ife, antwoord hij, o, nee, doe toch maar voor Boniface.

Hij opent het briefje en jawel ! Boniface heeft de haan gewonnen. Albert en Isodore rollen als twee ADHD kippen over de vloer van het lachen. Heerlijk dat twee malloten zo’n lol hebben om het feit dat Ife bijna weer had gewonnen.

Zondag 19 november.
Om 18 uur staat de burgemeester voor de deur.  

Nu moet ik even uitleggen hoe afspraken hier werken. We zouden vrijdagmorgen 10 november een vergadering hebben om 9 uur. Deze werd om 11 uur, dus twee uur nadat hij officieel al begonnen zou moeten zijn, opeens werd afgelast en verplaatst naar zondag (12 november) om 16 uur. Dit is nog te volgen toch? Ik ging akkoord.

Oke, die zondag (12 november) wacht ik weer drie uur voor Jan met de korte achternaam, geen vergadering en ook niemand die nu even komt melden waarom de vergadering niet door gaat. ’s Maandags nog steeds geen bericht. Dinsdags ga ik 3 keer naar de burgemeester om te vragen hoe het nu eigenlijk zit met die bewuste vergadering van afgelopen vrijdag, maar steeds is hij niet aanwezig, net weg of nog niet terug. Ik geef het op. Laat maar zitten. Het is in hun belang, niet het mijne.

En nu op zondag 19 november, 9 dagen later, blijkt het hele comité op het gemeentehuis te zitten en wil men vergaderen. Of ik tijd heb? Slechts 9 dagen en 7 uur te laat. Met dit soort mensen moet je de oorlog nou winnen, ik hoor het mijn vader zeggen. Jongens dit kost zoveel energie… Maar, ik blijf lachen,  haal diep adem, pak mijn papieren die al 10 dagen klaar liggen om besproken te worden en daar gaan we weer.

Dinsdag 21 november
Het is 0 uur 10 in de nacht. Dus al dinsdag. De telefoon gaat onophoudelijk. . Jetse reageert al helemaal niet en ik loop slaapdronken naar kantoor, maar dan is net de verbinding verbroken. Gaat de telefoon weer, Inge Vyt (foto 3) uit België. Ze doet mee aan de Touareg-rally van Brussel naar Cotonou en passeerde vanavond de piste van Boukombé. Ze had beloofd langs te komen en zag op het bord bij de piste staan dat ze 45 km van Boukombé verwijderd is, helemaal te gek.

Inge verteld dat ze erg moe is van de reis en nu gaat slapen, maar morgenvroeg komt ze op bezoek. De leiding gaat niet akkoord, zo verteld Inge, want ze zijn reeds verlaat met het hele programma omdat ze 10 dagen vast hebben gezeten op de grens Libië – Niger, maar Inge is vastbesloten en meldt me dat ze komt, hoe dan ook, desnoods alléén, desnoods verlaat ze de groep.

De leiding beslist het volgende: De groep moet dinsdagavond (= vanavond) hun kamp opslaan in een bos in Midden-Benin en een nachtopdracht doen en het is onverantwoord als Inge alleen naar Boukombé vertrekt en daarna alleen verder reist, de groep achterna. Met meerdere mensen naar Bkbé gaan geeft het programma teveel vertraging. Dus verboden. Het KAN gewoon niet.

Nou, zo antwoordde Inge, ik ken alleen een melkkan en een koffiekan en andere kannen bestaan niet, dus houd me niet tegen. Ik ga! Hier heb ik me weken op verheugd, ik wil Marjan en haar werk zien.

Geweldig, dit ken ik maar al te goed. Wat je belooft dat doe je en als er dan andere dingen voor gelaten moeten worden. Het is inmiddels half twee en ik ben klaar wakker. Jetse vraagt slaperig wie er gebeld heeft. Een brok adrenaline, antwoord ik en hij pit weer verder.

Maar er moeten 4 extra brommers geregeld die morgen vroeg mee moeten de brousse in. Want mijn dag is al gepland en met de auto kun je niet komen waar ik heen ga.  Ik weet het niet of dat morgenvroeg nog wel even te regelen is, want Inge gaat er vanuit dat ze alleen met de dokter komt en wil in principe om 14 uur weer terug om voor het donker de groep in te halen. Even vragen aan Jonathan wat hij denkt. Hij vraagt mij even nachtwacht te willen zijn, dan gaat hij Albert ophalen en kunnen we samen overleggen. Oké, dan maak ik Jetse ook maar wakker, tenslotte hoeft hij niet de enige te zijn die slaapt.

We spreken af dat ik gewoon naar het dorp ga en dat er 4 mannen op de piste zullen staan om voor de 15% helling de Deux-Cheveaux te stoppen met een blanke, blonde vrouw erin en mogelijk nog 3 andere personen, om haar daarna mee te nemen naar mijn werkplek. Mijn werkdorp van vandaag ligt ten westen van deze piste. Dan hoef ik niet later te beginnen en kunnen we daarna samen terug naar Boukombé.

Albert gaat weg om 4 motorjongens zoeken en merkt nog even zeer terecht op dat de bevolking een dankmaaltijd bereidt voor 4 personen (we krijgen altijd eten aangeboden na afloop) maar als er wel 8 mensen extra komen – inclusief chauffeurs,  dan is dat wel erg veel op dit moment. Dit zal voor deze mensen problemen geven. Vooral omdat een gemiddeld gezin in dit dorp op dit moment niet eens iedere dag een warme maaltijd krijgt. Sommige 3 a 4 per week.  De oogsten vallen tegen en zijn nog niet allemaal binnen gehaald. Geen probleem zeg ik, koop maar een Fulanikaasje, pak wat rijst van het meideninternaat en breng dat maar heen als onze bijdrage voor 8 mensen extra. Oke, het is inmiddels 2 uur en alles gaat geregeld worden. Wij mogen lekker nog terug naar ons bed tot 6 uur. Albert doet de rest. Arme Albert, het valt niet mee om mijn rechterhand te zijn. Dag en nacht moet je klaar staan voor zo’n blank mens.

Die morgen ontmoeten Inge en ik elkaar voor het eerst onder de mangoboom,  maar het is alsof we oude vriendinnen zijn. Dat heb je soms. We hebben lol om de herkenning in onze gedrevenheid en eigengereide aanpak. Maar zonder deze eigenschap waren we niet waar we nu zijn. Ze heeft toch maar even gigantisch veel georganiseerd voor Aktie Benin in de 6 weken voor het vertrek van de rally, nadat ze hoorde dat ze deze trip gewonnen had.

Echt chapeau voor zo’n energie, organisatie- en netwerktalent. Maar dat kan ook alleen als je deze gedrevenheid hebt om je doel te bereiken. Daarom kan deze dame zo’n rally ook aan en is ze niet bang om van de gebaande wegen af te wijken. We trekken een conclusie over onszelf, want we beseffen dat we beiden niet gemakkelijk zijn en dat onze mannen toch wel heel veel van ons moeten houden om dit allemaal maar te doorstaan. Maar, jammer dan, wie deze gedrevenheid niet begrijpt heeft gewoon vet pech. Je houdt van ons of je hebt een hekel aan ons. Het is net als een bezoek aan Afrika, besluiten we lachend.

Nou over hoe het verder was met Inge en wat ze er van vond, daar hoef ik eigenlijk niets over te schrijven. Ze vind het allemaal geweldig en er gaat een groot, chique feest georganiseerd worden in Brussel om geld in te zamelen voor Aktie Benin. Dat ze terug komt naar hier staat vast, ze zal wel moeten, ze heeft onze wegenkaart geleend.

Inge had nog 2 vrienden meegenomen naar Boukombé en de afspraak met de leiding was uiteindelijk dat ze uiterlijk om 15 uur weer terug zouden gaan, om de groep in te halen. Maar het was allemaal te leuk en te interessant, dus om 18 uur zijn ze nog niet weg. Ik stel ze de keuze, jullie nemen nu de piste terug of je blijft hier slapen, want in het donker wordt er geen piste genomen. Of ze vanaf Natitingou doorrijden, dat is hun eigen verantwoording, maar je moet in ieder geval voor het donker de piste over zijn. Ze wilden toch wel terug naar de groep, om het niet al te bont te maken, bovendien hadden zij het ontbijt voor de volgende morgen in hun auto, dus uiteindelijk is men toch vertrokken. Dat deed gewoon even zeer, jammer dat het zo kort was.

Maar heerlijk om even een zielsgenoot te ontmoeten die helemaal gaat waar ze voor staat.  Bijzondere mensen komen we steeds weer tegen, een rijkdom.

Zondag 26 november.
We gaan een vertegenwoordigster kiezen voor de meiden van het internaat. Iemand die onderlinge irritaties moet oplossen, verantwoordelijk is voor het nakomen van gemaakte afspraken wat betreft schoonmaken, opruimen, wassen etc. en die naar Albert, Viefje of mij komt als er problemen zijn waar een volwassene bij nodig is.

Ik leg ze uit dat ze iemand moeten kiezen met hun hart en niet omdat ze bang zijn voor iemand. Iemand van wie zij denken dat diegene het beste in staat is om hun geschilletjes te beslechten en als vertegenwoordigster naar buiten te treden. Daarom gaan we de stemming anoniem doen. Iedereen verspreid zich over het terrein en levert het briefje bij me in. Albert en ik doen de telling. Nou, dat is duidelijk. Martine wint met 5 stemmen tegen 1 voor Florence. Heel leuk. Iedereen uitgelaten en we wensen haar zingend alle wijsheid toe die zij nodig heeft voor deze verantwoordelijke taak. Die kleine opdonder. Geweldig.

Ciao,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #119 Gepost op: december 02, 2006, 02:08:47 pm »
Nou deze week een column over “ Wij vrouwen van Boukombé  “

Wat is er gebeurd? Vorige week zaterdag zijn de besturen van de beide vrouwengroepen UFéDéB en Tikonna gezamenlijk bij mij op visite gekomen met het verzoek om a.u.b. weer gewoon te beginnen met hulpverlening aan de vrouwen en de kinderen. Ik zal een gedeelte citeren van het verslag dat ik naar ons bestuur heb gezonden:

Verzoek van de vrouwen
Een van de vrouwen uit het bestuur werkt ook op het centre en zegt: De dokter doet er alles aan om de boel te laten stagneren, hij gaat weg, hij zal nooit jarenlang hier blijven, maar hij wil, voordat hij weggaat dat de samenwerking totaal is opgegeven.
 
Verder vertelden zij onder andere: Wij vrouwen wij lijden al doordat de mannen al het beste voor zichzelf houden, ons niet ondersteunen als wijzelf of onze kinderen ziek zijn en nu lijden we weer extra - alleen maar door de machtspelletjes die de mannen spelen met elkaar.

Voor ons vrouwen is het niet mogelijk invloed uit te oefenen op hun beslissingen – wij worden niet gehoord in deze, hebben geen machtige posities en de mannen zullen liever iets kapot maken dan toegeven dat datgene waar zij aan mee werken fout is. Een man geeft niet toe dat hij op de verkeerde weg begonnen is, dan maakt hij deze weg af, ongeacht of dat nadelig is voor zijn gezin, zijn familie of zijn omgeving.

Wij vrouwen zijn nu weer het slachtoffer, met name van het comité in Natitingou dat gewoon geld wil zien voor hun eigen zakken en door de ongeïnteresseerdheid en tegenwerking van de dokter.

Zij hebben gevraagd – uit naam van de vrouwen uit de régio - of ik niet – met de nieuwe sage-femme – consultaties wil gaan doen op de maternité en het centre gewoon helemaal links laten liggen.
Alle zieke vrouwen en kinderen zullen komen, we kunnen voor de mensen bij wie het nodig is analyses op het labo aanvragen en behandeling instellen, maar als de mannen komen dan sturen we ze terug naar het Centre,  

Voor mannen is de kraamafdeling verboden terrein, dus de mannen moeten maar gaan zorgen dat het voor de mannen zelf in orde komt. Willen zij geholpen worden, dan is het hun taak om te zorgen dat FSAb weer op het centre komt werken.

Zij hebben hun weg te gaan, zij laten ons alleen met deze problemen, dus wij moeten het op onze manier doen. (aldus de vrouwen !)

Ook hebben ze me gevraagd of ik een keer per week consultaties wil gaan doen op het centre social. Op een vaste dag, zodat iedereen weet dat ik die dag daar aanwezig ben.

Als ik ja zeg en weet wanneer ik van start ga dan zorgen zij dat het allemaal omgeroepen wordt over de radio, de consultaties op het centre social en ook over het feit dat we weer open zijn voor het labo en voor de maternite – dat daar consultaties worden gedaan voor de vrouwen en de kinderen..

De dokter zal nog jaloerser worden en waarschijnlijk ook hier problemen willen veroorzaken, maar dan zullen wij vrouwen samen met u zorgen dat hij geen invloed kan uitoefenen.
Over het centre hebben we niets te vertellen, dat wordt geregeerd door mannen, maar bevallen en kinderen, dat zijn vrouwenzaken. Wij zullen vechten voor onze vrouwenzaken.

Mannen ondersteunen ons ook niet financieel als onze kinderen ziek zijn, dus ze mogen zich ook niet bemoeien met de manier waarop wij onze oplossing zoeken.

U zult het zo druk gaan krijgen maman, met alleen vrouwen en kinderen, dat u geen tijd meer heeft  voor consultaties op het centre.

Maar laat de dokter zien dat u zich niet gewonnen geeft. Als hij ziet dat u toch doorgaat met helpen, ondanks zijn tegenwerking, zal hij het opgeven en weggaan.

Nu voelt hij het als een overwinning dat u nog steeds niet weer aan het werk bent. En het is een man, dus nooit zal hij toegeven.

Centre social
Ze vertelden gelijk over de kinderen op het centre social, die wormen uitkotsen en de kinderen die overlijden op ca.10 - 12 jarige leeftijd omdat ze nog nooit ontwormd zijn en hun longen vol zitten met wormen. Ze sterven dan de verstikkingsdood. Josephine deed voor hoe dat dan gaat.
Je leest het in de parasitologie boekjes, maar ik denk dat het centre social heavy gaat worden.

Wat heb ik gedaan naar aanleiding van dit verzoek:
De afgelopen week dagenlang intensieve gesprekken gevoerd met de nieuwe sage femme Adele en samen met haar en de vorige verloskundige Salma een programma gemaakt. Met Adele de hele maternité op zijn kop gezet, want jullie willen niet weten hoe smerig en onverzorgd alles weer is nu wij onze - blanke - hielen voor 6 maanden hebben gelicht.

Maar, het was echt heel leuk om dit door te spreken. We hebben rollenspellen gedaan ter verduidelijking, om te zien of het programma goed uit te leggen is aan de lokale vrouwen en – heel belangrijk -  Adele vreest de problemen met de dokter niet.

We hebben het allemaal goed doorgesproken en WE GAAN ERVOOR ! Wij vrouwen van Boukombé (en Jetse natuurlijk), want als we op die mannen moeten wachten voor ontwikkeling van de regio dan komen er alleen maar auto’s, brommers, afkooppenningen en heel veel bier deze kant op.

Ik ben een strijdster die geen onrecht duldt en dit is blijkbaar de strijd waarvoor ik hierheen moest komen, waarbij ik bij nodig ben. Het voelt goed omdat het door de vrouwen gedragen wordt.

Service van de vrouwen die alleen wonen en seksuele voorlichting:
Jullie weten dat weduwen en vrouwen die zonder bescherming van een man wonen – noodgedwongen – service moeten verlenen aan de mannen die ’s nachts seks met hen willen bedrijven. Dit is vreselijk voor de vrouwen, bovendien krijgen ze als betaling – als ze mazzel hebben – een klein kommetje rijst, maar vaker niets. Echter dit geeft ook een gigantisch probleem wat betreft de SOA’s die we hier tegenkomen. Afijn, ik geef iedere keer voorlichting over dit soort dingen als ik bij een weduwe ben en het halve dorp komt kijken wat dat blanke mens nu weer komt doen.

Echter op dit moment zijn de Homeopaten zonder Grenzen hier om hun halfjaarlijkse cursus te geven en deze week waren het de secouristen (de – voornamelijk mannen, slechts 1 vrouw erbij – die asprientjes uitdelen in de dorpen en een pleister of verbandje kunnen gebruiken. Zij krijgen homeopatische medicijnen voor eerste hulp om de armen te kunnen helpen.

Afijn, beide dames, Serena en Christine, hebben deze vrouwenproblemen met de secouristen doorgesproken en hen uitgelegd hoe gevaarlijk de mannen bezig zijn en aan hen gevraagd ervoor te zorgen dat de mannen uit hun dorpen dit ook gaan begrijpen en er naar gaan handelen. Ze hebben een demonstratie gegeven van een condoom, over de hand tot aan de ellenboog getrokken, zodat ze niet kunnen zeggen dat hun piemel te groot is voor zo’n klein dingetje en van FSAB hebben de mannen een aantal condooms gekregen om mee te nemen naar hun dorp.

Tjonge, we hebben vreselijk gelachen om al dit penisgedoe, maar dit is heel goed, want zo wordt er steeds meer gesensibiliseerd.

Nog een keer de vrouwen
Het is nu zaterdag 02 december en ik ben mijn column aan het schrijven, veel lawaai voor de poort. Een grote groep vrouwen komen dansend en zingend bedanken omdat we maandag weer van start gaan. Zie foto.

Meisjesinternaat:
De eerste cijfers komen binnen druppelen van hun eerste proefwerk week, het ziet er goed uit, behalve hun engels, dat is echt heel moeilijk. Ik denk net zo moeilijk als Frans voor de meeste kinderen in Nederland. Maar met een ding steken ze met kop en schouders boven alles uit. Met informatica. Ongelooflijk, allemaal – omgerekend - een 9 of een 9,5. Mag ook wel, Jetse geeft ze regelmatig bijles.

Slecht een man in deze column
Nou, ik wilde alleen een verhaal over de vrouwen schrijven deze week, maar de foto van Isodore kan ik jullie niet onthouden. De winter hier is begonnen, dat wil zeggen dat het ’s nachts afkoelt naar 19-20 graden Celsius en dat is toch zo koudl. Wij dragen ’s morgens een dikke trui en hebben een deken ’s nachts, daar had ik 2 jaar geleden nog geen last van. Dus alles went, dat blijkt maar weer.

Maar Isodore heeft dus zijn poolmuts op ...

Ik wens jullie een heel fijne Sinterklaasavond. Zo raar dat dit totaal niet meer bestaat voor ons. Nou ja, december is gewoon een maand als alle andere. Geen winkel te bekennen, geen reclames en koopdriften en op de markt alleen tomaten en uien, dus lekker rustig vind ik persoonlijk. Ik houd van deze eenvoud, maar ik kreeg een geweldig lieve mail van een van de bestuursleden die schreef dat zij de dokter wel persoonlijk in de zak voor Spanje wilde komen stoppen. Nou, dan wil ik nog wel even een keer Sinterklaas vieren.

Allemaal een dikke knuffel of een hartelijke groet,


Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #120 Gepost op: december 05, 2006, 07:28:05 pm »
Maandag 4 december 2006 – verslagje over de eerste dag maternité.

Het feit dat we weer gaan beginnen is nog niet omgeroepen over de radio, dat gaat het volgend weekeinde gebeuren, maar Adéle en ik vinden het beiden even spannend, onze eerste dag samen.


Op dit moment zijn er ca. 20 bevallingen per maand en ca. 15 controles prénatale per week. Dat is niets vergeleken met de periode toen Salma de maternité deed en ik vrijwel dagelijks mijn gezicht liet zien. Toen zaten we op 55 bevallingen per maand. Dus het wordt tijd dat FSAB zijn neus weer laat zien.


We hebben een prachtig prenatale programma gemaakt, grotendeels gesponsord door Nederland, de vrouwen hoeven slechts een eigen bijdrage te betalen van 2000 FCFA dat is ongeveer 3 Euro.


Vanmorgen komen er 10 vrouwen op consultatie. Iedereen is enthousiast over het aangeboden programma, maar slechts 3 vrouwen kunnen meedoen. Twee denken dat zij de 2000 FCFA in 5 termijnen kunnen betalen en doen een aanbetaling, slechts een vrouw betaald direct de 2000 FCFA (de vrouw van de dominee).


Maar… een vrouw heeft slechts 50 FCFA bij zich (= iets minder dan 7,5 EuroCENT)  en dat is zelfs niet voldoende voor de 1ste prenatale consultatie van gewicht, bloeddruk en onderzoek van de buik. Zij wordt door de verloskundige zonder pardon naar huis gestuurd om het ontbrekende geld te zoeken en ik twijfel of haar dat gaat lukken en of zij überhaupt terug komt. Wat wil je dan graag even ingrijpen en die onbrekende 0,07 EURO betalen. Waar praten we over? ZEVEN EUROCENTJES!


Hier moet ik heel goed over nadenken. Over de oplossing voor dit probleem. Ik kan niet nu maar even gaan zeggen dat wij dat wel betalen, maar o wat wil ik dat graag! Hoe ontmoedig je iemand wel niet als zij van ver komt lopen (ca. 16 km) en je stuurt haar weer terug omdat dat maar de helft van het geld is van wat ze nodig heeft voor een consultatie.


Het is nog geen vrijdag – dat wordt onze tweede dag samen - dus nog een paar dagen de tijd om mijn hersenen hierover te pijnigen.


Thuisbevallen:

Verder gelijk weer de confrontatie van de problemen met thuis bevallen.

1ste geval: Dit weekeinde kwam een vrouw die thuis was bevallen en die na een paar weken een giga ontsteking in haar buik had. Adéle heeft de baarmoeder schoongemaakt en veel oude bloedstolsels en dergelijke verwijderd. Mij een raadsel dat ze dat hier even doen op de kraamafdeling. Ik zou toch een gynaecoloog en ziekenhuis prefereren. Maar goed, de vrouw is compleet afgeladen met antibiotica naar huis gegaan en het zal wel goed komen hoop ik.


2de geval: een vrouw die voor de 7de keer thuis is bevallen. Echter de nageboorte is niet gekomen en na een week heeft ze eindelijk geld gevonden om in Koronthiére naar de verpleger toe te gaan (150 FCF consultatie). Die stuurt haar gelijk door naar Boukombé, waar de verloskundige haar uiteraard direct weer doorstuurt naar het ziekenhuis in Natitingou.

Daar zullen ze operatief de placenta moeten gaan verwijderen, maar men heeft er hier een hard hoofd in, het is al erg lang voor een nageboorte die niet komt. Jammer genoeg is Adele niet naar mij gekomen met dit geval, want als de moeder geen geld heeft wordt ze gewoon weer naar huis gestuurd en gaat ze zeker dood. Dan laat ze zeven kinderen achter.


Vervelend is dat er hier totaal geen follow-up is over de gevallen die worden doorgestuurd of teruggestuurd, helemaal niets! En niemand weet waar deze dame woont. Ja, lekker vaag, “dans la voie de Koronthiere – Dissapoli) Dat is maar een stuk weg dat 19 km verderop begint en dat maar liefst  25 km lang is en de huizen staan weer een paar kilometer van de weg af.


Adéle en ik hebben besproken dat we zo spoedig mogelijk met een campagne te beginnen om de vrouwen te stimuleren om op de maternité te komen bevallen. Maar ik vraag me af wat het nut is als ze vervolgens weer naar huis worden gestuurd omdat hun geld niet toereikend is. Iemand goede ideeën? fondationactionbenin@yahoo.fr


Marjan Kroone

Fondatrice de FSAB

BP 04

Boukombé

Rép. Du Bénin

Afrique Ouest

site: www.aktiebenin.nl
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #121 Gepost op: december 22, 2006, 04:13:52 pm »
Hoop, initiatief en verandering gaan hand in hand met geluk.

Wij wensen u allen –vanuit Boukombé -  fijne feestdagen en veel geluk in 2007.


Jetse Postma en Marjan Kroone
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

elle

  • Moderator
  • Berichten: 7583
  • The way of the leaf
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #122 Gepost op: december 22, 2006, 04:18:06 pm »
Jullie ook een fijne kerst!
Een witte kerst zal er niet in zitten, maar jullie worden dan ook niet overladen met kindjes met het RS-virus of bejaarde 'social dumps'.

Gods zegen in het nieuwe jaar, succes met die vrouwenkliniek!
"Ask not what the Body can do for you. Ask what you can do for the Body."[/]

Santaarnpaal

  • Berichten: 1382
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #123 Gepost op: december 22, 2006, 06:37:41 pm »
RS-virus?  Bejaarden social dumb?
Ik heb het licht ook gezien, alleen staat er bij mij een paal onder.

elle

  • Moderator
  • Berichten: 7583
  • The way of the leaf
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #124 Gepost op: december 22, 2006, 08:49:05 pm »
Sorry, ben een beetje cynisch...
RSV
Social dumps: niet helemaal goede term. Bedoeld wordt dat je een lastig iemand die veel zorg nodig heeft voor de feestdagen in het ziekenhuis stalt, zodat men op ski-vakantie kan oid. (Gevaarlijke opmerking: uiteraard gaan er nu ook heel veel goed bedoelende doch erg bezorgde familieleden met hun ouder naar het ziekenhuis.)

Van beide fenomenen zul je in Benin geen last hebben, denk ik zo.
« Laatst bewerkt op: december 22, 2006, 09:17:02 pm door elle »
"Ask not what the Body can do for you. Ask what you can do for the Body."[/]

Liudger

  • Berichten: 2050
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #125 Gepost op: december 23, 2006, 12:24:00 am »

quote:

Marjan Kroone schreef op 22 december 2006 om 16:13:
Hoop, initiatief en verandering gaan hand in hand met geluk.

Wij wensen u allen –vanuit Boukombé -  fijne feestdagen en veel geluk in 2007.


Jetse Postma en Marjan Kroone
Jullie zijn ongelooflijk. Veel sterkte toegewenst van iemand die zich dat in geen 1.000 jaar ziet doen.
De Heer heeft mij gezien en onverwacht ben ik opnieuw geboren ...

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #126 Gepost op: december 28, 2006, 08:24:34 pm »
Deze week is onze opticien Albert KOUAGOU de hele week op het CEG aanwezig om de leerlingen die problemen hebben met op het bord kijken om hen via een voor screening te selecteren voor een bezoek aan de optiek. Er zijn ruim 900 leerlingen op deze school aanwezig, dus veel werk. Maar wat er gevonden wordt dat loont de moeite. Er zitten kinderen bij die -6 of -9 of -11 nodig hebben!!

Deze kinderen gaan dus gewoon op gehoor over, ze leren op gehoor, maar herkennen hun vrienden niet aan de overkant van de weg.

De directeur was net zo verbaasd als wij. Hij zei het volgende: Ik wist niet dat ik blinden op mijn school had!

Jullie moeten je realiseren dat er nog nooit, maar dan ook nog nooit, iemand is geweest die kinderen of volwassenen in deze regio heeft gecontroleerd op het wel of niet goed kunnen zien.

We hebben uiteraard glazen nodig, de volgende week worden de kinderen in de optiek zelf gemeten – ook op cylinders – en dan zullen we een manier moeten vinden om hen van bril en glazen te voorzien.

De voorraad glazen die we hebben bestaan voornamelijk uit lagere sterktes, dus voor de kinderen van – 5 of hoger zullen we een bestelling moeten plaatsen.

Ook zal de eigen bijdrage voor de bril een probleem gaan worden voor sommigen, dit geld op ieder vlak, lees voor deze info ook het stukje over het hervatten van mijn werk op de kraamafdeling.

Dus please……………. Ondersteun ons met onze projecten die zo belangrijk zijn voor deze regio! Dit is er een van!


Alvast bedankt,


Marjan Kroone

Fondatrice de FSAB

BP 04

Boukombé

Rép. Du Bénin

Afrique Ouest

site: www.aktiebenin.nl
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

aerandir

  • Berichten: 426
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #127 Gepost op: december 30, 2006, 10:06:28 pm »

quote:


Wat is dat nou weer voor rare reactie????

nou ik vind t super top wat jullie doen om mensen die het moeilijk hebben te helpen!

 _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_  _/-\o_

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #128 Gepost op: januari 15, 2007, 04:40:08 pm »
Hallo allemaal,

14 januari 2007

Een beetje verlaat, maar hier weer een column vanuit Benin.
   
Ik zal eerst even  - zeer beknopt – vertellen wat er is gebeurd met de dokter hier in Boukombé.

Op 7 december heeft iemand een doodshoofd bij de woning van de dokter gehangen met een brief daaronder. Hierin stond geschreven dat hij beter met de blanken kan gaan samenwerken en anders moet hij zorgen dat hij binnen 48 uur de regio heeft verlaten.
Uiteindelijk heeft een leraar van de lagere school bekend dat hij deze brief heeft geschreven en hij werd dus opgesloten bij de gendarmerie. Maar toen kwam er een groep mensen die zeiden dat zij ook in het gevang wilden, want de brief was geschreven uit naam van de bevolking. Dus heeft men de leraar tijdelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard en weer vrij gelaten, want zoveel celruimte is er nu ook weer niet in Boukombé en bovendien had de leraar uiteindelijk niets gedaan alleen maar een brief geschreven. De dokter was echter ongelooflijk bang en heeft zijn biezen gepakt om niet meer terug te komen. Hij heeft nog heeft enkele weken “leiding gegeven” aan het centre via de telefoon,  maar is na 4 weken officieel van zijn plaats gehaald..

Afijn, iedereen ons feliciteren, maar waarmee eigenlijk? Ik zei: dit gaat alleen maar heel veel problemen geven voor ons. Nou dat heeft het ook gedaan. Een maand lang het ene onderzoekscomité na het andere dat langs kwam met vragen bij ons thuis en in het dorp. En dan de vragen die werden gesteld: De problemen waren dus toch echt serieus? De dokter wilde dus echt niet samenwerken? Hij was dus echt nooit op de werkplek? Ja, dat is nu wel duidelijk gemaakt. Wij hebben zo vaak om hulp gevraagd op alle niveaus maar niemand die dit probleem wilde erkennen. Hindert niet, het heeft lang geduurd maar uiteindelijk is de boodschap via de bevolking nu goed duidelijk geworden.

Ze hebben de dokter inmiddels twee keer een andere post in een noordelijke regio aangeboden, maar beide keren heeft de locale bevolking ter plaatse hem geweigerd, dus de dokter zit nu – in afwachting van waar hij mag werken – in l’Hopital de Zone in Natitingou.

Boukombé heeft nu dus officieel geen dokter meer, maar men is druk op zoek naar een nieuwe arts en ik heb er alle vertrouwen we goed gaan samenwerken. Immers de nieuwe dokter weet wat er is gebeurd – alles is ondertussen landelijk bekend.

Goed, dit was onze decembermaand en in vol vertrouwen gaan we 2007 binnen. Het gaat allemaal goed komen dit jaar.

Hedwig is inmiddels aangekomen voor een maand vakantie bij ons, dus dat is geweldig. Het eerste wat ze wilde in Cotonou was een van onze leerlingen ontmoeten (Joseph Tibouté- foto 1)

In Boukombé crosst Hedwig op de brommer over berg en dal en moeders is Spaans benauwd dat ze een sliding maakt op de kiezelpaadjes, maar tot nu toe gaat het goed. Vrijdag heeft ze maar liefst 70 kilometer gereden en Hedwig is ‘s avonds dan ook behoorlijk tam (gelukkig voor ons oudjes). Wel willen we dat ze een helm draagt, jullie zien ze staat er gekleurd op als ze weggaat (zie foto 2).


Verstekelinge op het meisjesinternaat:
Met de Kerstvakantie hadden we 2 logeetjes, een daarvan – Agnes - woont ca 5 km buiten Boukombé. Haar moeder is enkele maanden geleden weduwe geworden en er zijn 9 kinderen thuis en dat is ook voor haar veel werk. Echter na deze twee weken moest ze weer naar huis maar ik zie haar steeds op het terrein rondschuiven. Agnes, je mocht de Kerstvakantie komen logeren, die is nu over hè, dus alleen zaterdags tijdens de bijlessen mag je weer komen. Ze knikt braaf van ja. Tot ik deze week ’s avonds een keer bij de meiden binnen stapte terwijl iedereen net in bed lag. En wie lag er als een hondje verstopt onder tafel onder een kleedje: Agnes! Een verstekeling op het meisjesinternaat.

Hoeveel pijn het me ook deed, ik moest haar wegsturen, want dit kan echt niet. Ze begrijpt ook mijn probleem, maar dat maakt het voor ons beiden niet minder moeilijk. Want ik snap heel goed wat ze thuis allemaal meemaakt en hoop dat sommige dingen haar bespaard blijven.

Jurk laten maken:
Wat er met mijn eigendommen gebeuren kan hier in Benin.
Voor Kerst zouden we allemaal een kledingstuk van hetzelfde stofje laten maken, zoals een goed Afrikaans gezin betaamd. Echter ik wilde een Europees model voor mezelf en Brigitte zou voor Jetse en mij wat maken. Ik gaf mijn bruin linnen jurk met het verzoek deze na te maken. O maman, hij is zo mooi, mag ik hem hebben? NEE, deze heb ik gedragen toen ik het Accord de Siege tekende met de regering, deze is heel speciaal voor mij.
Oke, ik krijg de nieuwe jurk, maar mijn bruine jurk komt maar niet terug. En maar vragen. Ja, het komt, het komt. Komt Albert deze week naar me toe. Maman, een klein probleempje met Brigitte. O, ze heeft mijn jurk gedragen? Ja, maar ze heeft er een stuk vanaf geknipt omdat hij te lang was………………..

Ciao en knuffel,

Marjan Kroone
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #129 Gepost op: januari 22, 2007, 12:04:55 pm »
zaterdag 20 januari 2007

Vandaag hebben we weer iets ongelooflijk unieks meegemaakt. De ceremonie waarin Flora (3 jaar oud) – door middel van incisie in haar gezicht – werd opgenomen in de clan, de familie. Dit zou ook met Edwige (7 weken oud), de dochter van Nicaise gebeuren. Maar opa en de persoon die de ceremonie leidden, hadden de nacht ervoor met de Goden en de voorouders gesproken. Het probleem was dat er maar een totaal witte kip was gevonden en per kind heb je een totaal witte kip nodig. De sterren en voorouders werden geraadpleegd en er was gevraagd wie nu de incisie zou moeten krijgen. Opa heeft besloten – op advies – dat alleen Flora aan de ceremonie deel zou nemen, Edwige moet blijkbaar wachten tot zij wat ouder is.

Eerst werd de locale tchouk gedronken en gemengd met sorgomeel, dit werd aan de voorouders gegeven en er werd door opa gebeden voor bescherming en een goede gezondheid van heel de familie. Toen werden er twee kippen de hals opengesneden en werd eerst hun bloed en toen ze dood waren ook hun veren over de muur en lemen bultjes waar de zielen van de voorouders de wacht houden - gesprenkeld om te vragen Flora al het goede te geven wat zij in haar leven nodig heeft en haar pad te begeleiden totdat zij bij hen zou komen.

Toen werd de bewuste witte kip (nog niet volwassen) gepakt en werd Flora rond de tata (lokale woning) gedreven door de feticheur, terwijl hij prevelend de kip steeds om haar lichaampje heen bewoog. Ze vond het niet leuk en was wel bang, maar kinderen hier gillen dan niet, ze liet het wel gewoon over zich heen komen. Hierna kreeg ze een amulet.

Daarna werden de sneetjes in de wangen gemaakt. Per clan zijn de sneetjes anders, en aan deze sneetjes herkent men elkaar over heel de wereld als men elkaar tegenkomt. Men zal altijd iemand van dezelfde clan helpen, ongeacht waar je hem tegen komt en ongeacht hoe moeilijk je het zelf ook hebt. Hier begon Flora wel te huilen. Hedwig (onze dochter) heeft haar ogen dicht gedaan.

Daarna hebben we gediscussieerd met elkaar. Wij werden bedankt, omdat we – onze bijdrage aan de ceremonie- alcohol en steriele gaasjes en voor ieder een nieuw scheermesje hadden meegenomen.

Opa merkte zeer terecht op dat het goed is dat dingen veranderen en dat het goed is dat we hebben uitgelegd waarom het belangrijk is om de huid vooraf en achteraf te ontsmetten enzovoort. Maar dat de tradities niet verloren mogen gaan in de veranderingen. Ook zei hij dat we allemaal wel in een God geloven, ook al heeft iedereen een andere naam aan zijn God gegeven, maar hij denkt dat het uiteindelijk allemaal hetzelfde is en dat de geesten - zielen van de voorouders de Goden helpen om het goede werk te doen.

Ik vond hem erg mooi en verstandig gesproken hebben en ben het helemaal met hem eens dat niet alle veranderingen verbeteringen zijn. We hebben afgesproken dat we gaan proberen de goede dingen uit het Westen hier te halen en de slechte dingen daar te laten. En zo ook de goede dingen hier te behouden en de slechte dingen ten goede laten keren. We hebben beloofd dat we voor iedere ceremonie de benodigdheden zullen leveren, om infecties en dergelijke te voorkomen.

Verder is onze verstekeling weer terug op het internaat. Nood breekt wetten. Hedwig, onze dochter die hier op vakantie is, wil graag vertellen wat zij heeft meegemaakt met onze verstekeling.

Hier komt haar verslag. Voor iedereen alvast een dikke knuffel, Marjan.

Agnes was de verstekeling op het internaat, ze mocht hier niet blijven wonen omdat ze eigenlijk te dicht bij Boukombé woont. Maar haar vader is enkele maanden geleden overleden, dus komen er ’s nachts mannen langs hun huis voor haar moeder. Omdat Agnes aan haar begin van de puberteit zit, gaan de mannen ook aan haar zitten. Haar moeder helpt Agnes nog door haar lichaam te geven, maar op een dag zullen ze ook met Agnes seks willen hebben en Agnes vertelde zo bang te zijn te worden verkracht. Ze verstopt zich ´s nachts bij een oudere buurman achter zijn meubels als de mannen komen. Uiteindelijk hebben we haar weggehaald uit huis en mag ze zolang bij de andere meiden op het internaat blijven.

Op een middag kwam ik thuis van een tripje en was mama helemaal van slag vanwege deze problemen met Agnes. Ze vroeg of ik met de brommer naar haar huis wilde gaan om haar spulletjes op te halen zodat ze hier kon logeren.

We kwamen aan bij haar huisje, dat bleek uit een kamer te bestaan van 1m50 X 2m00, want het voorste gedeelte van het huis was tijdens de regenperiode omgevallen en weggespoeld. In deze kleine ruimte slapen 6 kinderen en de moeder, die ’s nachts nog ongewenste bezoekers krijgt. Omdat het huis weggespoeld is, is er ook geen voordeur meer, dus kan de ruimte niet worden afgesloten. Er zit simpelweg geen deur in…

Terwijl ik daar was kwam Agnes haar neef op bezoek, een lelijke man van een jaar of 30. Hij brulde nogal hard en ik probeerde hem zo goed het kon te ‘negeren’. Agnes haar moeder was op dat moment niet thuis, dus kon ze haar spulletjes niet meenemen. Het is erg onbeleefd als je zomaar spullen uit huis meeneemt, ook al zijn het jouw eigendommen. Ik vroeg aan haar neef of hij wilde doorgeven dat Agnes op het internaat zou slapen die nacht en dat ze spulletjes mee had genomen van huis. Hij zei dat dat onmogelijk was, want haar moeder was ouder dan hij dus was het onbeleefd om dat te zeggen. Ok, geen probleem, we komen morgen weer terug als haar moeder er weer is en zeggen we het zelf wel.

Vervolgens lopen we naar mijn brommer, gaat die neef er op zitten! Hij loopt weer te brullen tegen mij, dat ik hem mee MOET nemen naar het dorp. Ik zeg dat dat niet kan, omdat mijn banden te slap zijn voor 3 personen op de brommer. ‘Nee, dat kan wel, er zit genoeg lucht in de banden en anders rijd ik toch 2 keer?’ Ik probeer te herhalen wat ik eerder zei maar hij brult er constant doorheen. Ik verzoek hem enkele malen vriendelijk om van de brommer af te stappen maar meneer blijft heerlijk zitten. Na nog wat pogingen toch altijd vriendelijk te blijven beseft hij echt dat ik hem niet mee zal nemen en stapt af.

Ik was vol ongeloof en vertelde voorgaande aan mijn ouders toen ik thuiskwam. Mam wilde gelijk de volgende dag heen om hem eens even te vertellen hoe hij WEL met haar dochter om moet gaan haha, maar het bleek dat hij had gedronken.

De volgende dag ben ik weer met Agnes naar haar huis gegaan, haar moeder was er dit keer wel. Haar neef was er ook en negeerde MIJ voor de verandering.
Agnes’ moeder is nog een erg jonge vrouw, ik denk dat ze maximaal 35 jaar is, ze heeft 12 kinderen gekregen waarvan er 3 zijn gestorven. Ze vertelde me dat ze op een dag stenen wilde oppakken om te verkopen en dat ze iets in haar buik voelde scheuren. Vervolgens is ze naar de dokter gegaan en werd via een keizersnee een dood kindje uit haar buik gehaald.

Haar neef is bezig met het bouwen van een nieuw huisje op haar terrein. Agnes’ moeder heeft stenen gesjouwd, water gehaald, stro gehaald etc. Nu het huisje af is, krijgt ze te horen dat niet ZIJ met haar kinderen er mag wonen maar dat neef er zelf gaat wonen. Diezelfde neef laat ’s nachts ook mannen binnen tegen vergoeding van bijvoorbeeld een biertje in de kroeg. Dit omdat ze weduwe is en niemand haar kan beschermen. Haar lieve neef die ‘te jong’ was om door te geven dat Agnes wat spulletjes meenam van huis, is wel ‘oud genoeg’ om mama te slaan als hij gedronken heeft. Ik vind het heel erg als ik het allemaal hoor en heb gevraagd of pap asjeblieft een slot op de deur kan doen zodat er in ieder geval geen mannen ’s nachts binnenkomen en dat de weinige spullen die ze hebben niet worden gestolen.

Toen ik daar was en haar moeder zag ben ik naar huis gegaan en heb wat zeep, kleren van mij (waaronder een mooi Afrikaans pak) en wat geld gepakt om dat naar haar moeder te brengen. Dat Afrikaanse pak is om naar de kerk te gaan, daar was ze al in tijden niet meer geweest omdat ze geen mooie kleren meer had. Het geld ging ze gebruiken om schulden op de markt af te lossen en wat eten te kopen voor haar en haar kinderen.

Er zijn nog meer dingen gebeurd maar dat is veel om allemaal op te schrijven. In elk geval zijn we nu aan het nadenken hoe we dit probleem op gaan lossen. Op het moment dat je haar uit haar huis haalt en ergens anders laat wonen, verliezen de kinderen de achternaam van de vader en verliest moeder haar stukje land. Toch zou dat de meest zinvolle oplossing zijn, want haar neef zal altijd een eikel blijven.

Hedwig Postma
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #130 Gepost op: januari 29, 2007, 02:44:27 pm »
Kota watervallen
Zaterdag 27 januari zijn we met Hedwig naar de watervallen in Kota geweest. Wat een genot om helemaal alleen te mogen zijn in zo een geweldig mooie natuurlijke omgeving. Wat een rijkdom, ook al hebben we er jammer genoeg nooit tijd voor. Ik neem me voor om vaker een dagje vrij te nemen en zoiets leuks te gaan doen.

Hedwig en Jetse gingen zwemmen en daarvoor moet je naar een meertje dan lager op de berg ligt, maar ik bleef bij onze spullen op het eerste stuk waterval omdat ik het te koud vind om te zwemmen. Het was 39 graden Celsius. Veel te koud…………In Nederland is zoiets misschien niet voor te stellen, maar mijn lijf is zo gek op de warmte hier.

Afijn, Bruno, onze nieuwe hond was ook mee, dus die zou trouw de wacht houden en ik zou lekker gaan lezen. Ik sliep dus binnen tien minuten en werd pas weer wakker toen het spul terug kwam. Mijn geweldige waakhond Bruno deed even een oogje open en mafte ook gewoon weer verder.

Discotheek
Het feest was echter nog niet over. Hedwig – feestbeest als ze is – had vorige weekeinde een nieuwe discotheek ontdekt in Boukombé met een heel aardige eigenaar die Noël heet (op Kerstmis geboren dus) maar die zo goed kan dansen dat ze hem de bijnaam elastiek heeft gegeven. Inmiddels is deze bijnaam bij al ons personeel bekend, dus denk ook bij een groot deel van de bevolking van ons dorp.

Dus wij moesten met zijn allen – inclusief de meiden van het internaat – met Hedwig op pad om de plaatselijke economie te steunen. De discotheek blijkt gewoon de binnenplaats van zijn woning te zijn maar wel voorbij Zongo richting Togo en Hedwig nam ons mee de andere kant op, richting Koronthiere (even voor degene die bekend zijn). In het donker is het namelijk erg lastig zoeken. Gelukkig was een mevrouw zo aardig ons mee te nemen naar de plaats van bestemming.

De meiden van het internaat hebben zo een geweldige avond gehad. Wat hebben ze gedanst. Totdat opeens een leraar van het CEG de disco inkwam. Helemaal verbaasd was hij dat hij de hele groep meiden aantrof. Ze zijn ook nog wel een beetje jong realiseerde ik me op dat moment – 12 tot 14 jaar oud. Maar hij vond het alleen maar leuk en het echtpaar Kroone werd meerdere keren bedankt via de luidspekers voor hun bezoek.

De brommer
Hedwig vind het maar belachelijk dat ik altijd iemand nodig heb om mij met de brommer ergens naar toe te rijden. Maar ik durf niet en ik heb altijd ruzie met die schakelaar. Geen probleem, dochterlief geeft mama Boukombé iedere dag even een uurtje les. Ze gaat niet weg voordat ik zelf durf te rijden – dat wordt dus een lange vakantie .

De allereerste dag wilde ik perse les hebben op een plek waar geen auto’s langs komen en niet veel mensen zijn. Oké, ik vraag Hedwig me daarnaar toe te brengen en inderdaad komen we tijdens de hele les geen auto tegen. Maar rustig? Vergeet dat maar, iedereen komt aanlopen en langs de kant van de weg staan, waar komen die mensen toch altijd vandaan, om maman te zien als zij brommer rijles krijgt en gillend over de kiezeltjes heen rijdt. Tjonge jonge, dit is echt gênant.

Gelukkige leerlingen
Deze week konden we weer verschillende jongeren heel gelukkig maken.

Omdat de verstekelinge Agnes nu ook in het internaat zit, dacht ik er goed aan te doen weer wat uit de doos van mijn moeder te halen. Die stuurt altijd zoveel spullen op voor het internaat dat ik dat niet in een keer uitdeel, maar af en toe wat. Dat is veel leuker. Er zaten nog 7 dezelfde jurkjes in, 1 blauwe en 6 zwarte. Ze waren met zijn zessen, maar als ik Agnes nu de blauwe jurk geef dan betitel ik haar gelijk als vreemde eend in de bijt. Gelukkig hadden we een tijdje terug verkiezingen en is de blauwe jurk een smalletje. Dus ik geef de meiden allemaal een zwarte behalve Martine de blauwe. Als vertegenwoordigster van het internaat moet ze goed zichtbaar zijn leg ik uit. Iedereen gilt van blijdschap. Gebruik ze maar om te slapen ofzo. Ik vind ze nl. nogal saai vergeleken bij hun kleurige pagnes. Maar nee. Even later komt Martine vragen of ze de jurken morgen aan mogen naar de kerk. Geen probleem, als jullie dat willen.

Dan gaat Hedwig de meiden vertellen dat ze om half negen klaar moeten staan omdat ze mee mogen naar de disco. Jullie raden het al, we kregen de zeven Daltons onder onze hoede. Zwarte huid met zwarte jurken over een onverlichte weg. Ze moesten verplicht voor ons lopen zodat we ze nog konden zien in het licht van de zaklamp.

Donaties en de bestedingen
Verder hebben we weer een paar geweldige donaties van nieuwe donateurs binnen gekregen die direct gebruikt konden worden. Het is zo raar als dingen dan ook weer lopen. Er zijn twee dames die geld hebben overgemaakt voor de vrouwengroep Tikonna, om te gebruiken ter verbetering van de gezondheidszorg van deze vrouwen. En 30 minuten nadat ik deze mail had ontvangen staat Monique van Tikonna voor mijn neus. We zouden nog een nieuwe afspraak maken met het bestuur als zij hun programma en wensen voor 2007 hadden uitgewerkt en opgeschreven. 10 februari gaan we vergaderen, maar deze extra donatie zal het uitvoeren van hun wensen een stuk vergemakkelijken.

Verder zijn er twee jongens met giga veel potentie, die geblokkeerd waren in hun studie omdat het geld dat hun familie bij elkaar weet te vergaren niet toereikend was.

Noël (een andere dan hierboven, maar toch ook op Kerstmis geboren) was in Natitingou op straat gezet omdat hij de huur van zijn kamer niet meer kon betalen. Hij verdiend zijn geld voor de lycée (HAVO-VWO)  benodigdheden en schoolgelden door iedere zomer in Nigeria te werken en hij geeft bijles engels aan de meiden bij ons op het internaat. Maar dit alles was niet voldoende, je moet ook nog huren en eten.

Dan hebben we Bernard – een superintelligent gozer – die werkelijk niet schroomt de waarheid te zeggen (ongelooflijk uniek hier) en vol ideeën en idealen zit. Het is een aankomende man die vol vertrouwen de toekomst in kijkt met de vaste overtuiging dat hij wat gaat veranderen ten gunste van zijn land, zijn woonomgeving. Hij wil wat doen voor zijn volk en hij gaat wat doen voor zijn volk, daar ben ik van overtuigd. Hij mag gewoon zijn idealen niet verliezen.

Bernard is 23 jaar oud en heeft op kosten van de familie (ondanks dat hij dubbele wees is) zijn baccalaureaat gehaald maar de 150 EURO die zijn familie en hijzelf via bijklussen jaarlijks bij elkaar kunnen spijkeren is nier voldoende om naar de universiteit te gaan. In Natitingou kon hij gratis wonen en eten bij familie maar in Cotonou kent hij niemand, dus moet hij ook een kamer huren enzovoort.

Wij hadden geld toegezegd gekregen, maar het ging om een groot bedrag en ik heb eerst aan de donateur toestemming gevraagd om het geld op een bepaalde wijze te besteden. Echter ik had nog geen antwoord en als ik vraag of het geld voor scholing gebruikt mag, maar de donateur wil dat het bijvoorbeeld speciaal voor vrouwen gebruikt wordt, dan wordt het voor vrouwen gebruikt, dat is simpel. Maar deze jongens hadden het zo nodig. Dus ik vertelde ze dat ze maar hard moesten bidden want ik had hun dossier inmiddels gekregen, maar of er wat mee zou gebeuren, dat is niet aan mij. Dat hangt van andere factoren af.

Wat een heerlijkheid toen ik ze kon verblijden met het goede nieuws dat hun gebeden verhoord waren. Bernard gilde zo hard dat ik haast de kamer uit werd geblazen.

Dan nog weer een keer de naam Noël.
De papa van ons kerstkindje was in town en hij kwam langs om nogmaals te bedanken. Het meisje heeft inmiddels ook een naam gekregen…. Noëllie.

Nou allemaal weer een dikke knuf,

Ciao,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #131 Gepost op: februari 08, 2007, 08:38:15 pm »
Telefoonverbinding
We hebben telefoon sinds oktober afgelopen jaar, met Internet verbinding. Maar…. Regelmatig hebben we urenlang geen connectie. Niet erg, totdat je een paar echt dringende telefoontjes moet doen en dus rekent op dat moderne ding. Hij staat toch niet voor niets op het kantoor.

Vergeet het maar. Alleen ’s morgens om 4u30 connectie, maar dan kun je geen mensen gaan bellen. Na 5 dagen gefoeter maar weer als vanouds naar Nadoba om te bellen. Daar in Togo doet de telefoon het tenminste altijd. En wat blijkt, het ligt weer aan Noord-Benin.
Ik bel naar Cotonou, geen probleem, direct connectie. Ik bel naar Natitingou, 3 personen, geen geluid. Dode lijn, zoals bij ons. Tjonge, wat een land.

Ons varkensvrouwtje
Intussen hebben we een nieuw klantje erbij, dat we ons “varkensvrouwtje” noemen.
Ze is oud, totaal versleten en zooooo moe. Ze kwam met de klacht, ik ben zo moe en heb overal pijn. Zou ik malaria hebben of Fievre Thyphoide? Ze vraagt wat de analyses kosten. We doen gelijk even een feces onderzoek en algemeen bloedbeeld voor een heel mooi prijsje. Maar zelfs dat geld – 3 euro – heeft ze niet.

Ik heb een varken, dan ga ik dat verkopen, want ik wil weten wat ik heb, zegt ze dapper. Nee, oma, u mag uw varken niet verkopen voor een paar van die analyses, we vinden wel een andere oplossing. We nemen haar bloed af en laten haar wat poep in een potje doen. Kom later maar betalen. Maar dan de uitslagen. Niet te geloven. Wat is dat mensje ziek! Ze heeft niet alleen wormen, maar we vinden ook ook Schistosoma mansoni. De Fievre Typhoide is knal positief en we denken dat ze ook chronische lymfatische leukemie heeft. Jammer genoeg geen dokter aanwezig waar we even mee kunnen praten.

Hedwig hoort over het varkensvrouwtje en wil haar helpen. Dus gaat ze naar de tata, als afgevaardige kleindochter van oma Nellie die ook in Boukombé is geweest. We leggen uit dat oma Nellie zeker zou willen dat een zieke oma hier geholpen wordt als ze medicijnen kan kopen voor de behandeling. FSAB zal haar alle medicijnen die ze nodig heeft en alle vervolg analyses geven voor een eenmalige bijdrage van 3 EURO. Het is niet nodig haar varken te verkopen. Hedwig zal haar helpen omdat ze een oma is en ze niet zou willen dat haar oma ook geen geld had voor behandeling. Jullie hadden dat koppie van het varkensvrouwtje moeten zien. Alsof de hemel naar beneden was gevallen.


Kindjes krijgen via de thermometer methode
Als we naar huis gaan komt er een jonge vrouw naar me toe om haar baby te laten zien. Ruim een jaar geleden was ze bij me gekomen. Ze was toen al een jaar getrouwd en had nog steeds geen kindje en was bang dat haar man haar zou verstoten omdat ze onvruchtbaar was. Het voorstel van mij om eerst sperma-onderzoek te doen bij de man werd direct verworpen. Dus hebben we maanden getemperatuurd en kon ik haar zeggen wanneer ze moest zorgen seks te hebben met haar man. De eerste keer mislukte het en werd ze weer ongesteld, maar de tweede maand was het raak. Dus nu kwam ze haar zoon laten zien. Was het allemaal maar zo simpel op te lossen hier…  Maar we zijn allemaal blij dat ze een kleine heeft. Dat is hier zeer belangrijk. Huwelijken zijn economische middelen om bescherming te hebben en zekerheid.

Hedwig weer naar huis.
We hebben het heel fijn gehad en weten dat we elkaar in april weer in Nederland zien. Dat maakt het afscheid ietsje makkelijker.
Natuurlijk moest Hedwig nog even een klein probleempje oplopen bij de douane omdat ze een nijlpaard bij zich had dat zogenaamd van een beschermde boomsoort zou zijn. Met een hartverwarmende glimlach weet ze zich er weer uit te redden. Thuis heb ik onze kunstverkoper opgezocht maar hij zegt dat het gewoon onzin is, dat de douane waarschijnlijk wat geld wilde zien en een meisje dat alleen reist is een makkelijke prooi. Nou ja, ik weet het niet, in ieder geval zal hij in het vervolg een verklaring schrijven waarin hij verantwoording neemt voor de oorsprong van de kunstvoorwerpen.
Bruno dook gelijk de slaapkamer van Hedwig in toen we weer thuis kwamen. Iedere morgen om 6 uur maakte hij haar wakker op bed, dus het is nu maar een stille bedoeling voor Bruno.

En weer de telefoon
Weer thuis blijkt de telefoon het nog steeds niet te doen. Ik probeer twee dagen en nachten mijn mail binnen te halen, geen Internet verbinding mogelijk niets! Zelfs niet om 3 en 4 uur ’s nachts. Dan hoor ik dat er helemaal geen connectie mogelijk is, niet met de vaste lijnen niet met de mobiele telefoons. Tot aan Parakou aan toe werkt de telefoon niet! Alleen de mensen die nummers hebben via de satelliet kunnen bellen. Hoelang gaat dit duren vraag ik moedeloos? Enkele dagen, maar enkele weken is ook mogelijk. Nou we zien wel even.

Dit was in ieder geval mijn column geschreven op 7 januari.

Allemaal een dikke knuffel en tot horens,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #132 Gepost op: februari 22, 2007, 09:21:36 pm »
Woensdag 6 februari

We hebben Hedwig weer op het vliegtuig richting Nederland gezet en het is al vrij laat als we thuis komen uit Cotonou, door een paar noodgedwongen bezoekjes die we onderweg moesten doen. En dan krijg je thuis altijd van die heerlijke problemen voor je voeten. Van calculators die kapot zijn gegaan, tot mensen die in het ziekenhuis zijn beland en alles wat daar tussen in zit. Ik regel wat van de probleempjes die er zijn en Jetse maakt wat te eten. We willen niet meer gestoord, dat moge duidelijk zijn.

Doodmoe van de reis pakken we onze koffer en ik duik de douche in, ja hoor, we hebben weer termieten bezoek. Even later blijkt dat die heerlijk beesten niet alleen in de douche gekropen zijn. Jetse, ze zitten ook onder bed, zeg ik heel hulpbehoevend als een echte vrouw. Nou pech meid, die zitten er morgen ook nog wel, gewoon gaan slapen. Ik ben ook moe. Maar ik zie een aantal omhoog gekropen termieten tegen ons muskietennet zitten. Sorry hoor, maar het bed gaat echt even van de muur af! Oké, werk aan de winkel – zie foto. Ik kan er wel nachtmerries van krijgen dat die beesten een beetje met zijn allen onder ons bed aan het feestvieren zijn.

Donderdag 7 februari
In principe staan we om 6 uur op, hebben we veel werk, dan gaat om 5 uur de wekker, of als ik moet mailen. Nou dat moest ik natuurlijk, na een paar dagen te zijn weggeweest. De elektriciteit op het kantoor blijkt het niet te doen. Daar kijken we vanavond even naar. Jawel, ’s avonds blijkt dat onze vrienden ook de kabels in het kantoor weer hebben aangevreten. Weekeinde klus voor Jetse. Zolang noodkabel naar kantoor.

Donderdag 8 februari
Ik reis met Guinevieve naar Tabota. Hedwig was daar geweest en de kids daar hebben echt hulp nodig. Oke, petje af voor Hedwig dat ze dit hele stuk, grotendeels kuilen en hobbels, op de brommer heeft afgelegd. Ik was allang gekeerd. Maar er is al wekenlang weer staking op de lagere scholen. En zo grappig, een andere leraar die ik goed ken, die staakt niet omdat zijn kinderen zo in de brousse wonen en anders nooit wat leren. Zo ook deze leraren. Iedereen stond gewoon voor de klas toen ik onverwachts aankwam. Alle kinderen ontwormt, leraren krijgen volgende keer een T-shirt als stimulans.

Zondag 11 februari
Ik naar de kerk, Jetse aan het oorlog voeren met de termieten. Alles weer opgelost, voor zolang het duurt.

Dinsdag 13 februari
De zonneboiler doet het niet, zal er teveel stof op het zonnepaneel liggen? Nee, de termieten hebben de kabel ernaar toe aangevreten. Noodkabel naar de zonneboiler toe.

Donderdag 15 februari – Marjan 51 jaartjes
De dag begint geweldig met een echt Hollands ontbijt. 2 bruine boterhammen met roomboter en Edammer kaas. Verrassing van Jetse. Wat gelijk aangeeft hoe vaak ik in de koelkast kijk of wat aan het eten doe  .

Vanmiddag om 16 uur EINDELIJK de reunion met dr Salami, de nieuwe interim-arts van het centre om de samenwerking te bespreken. Twee keer was de afspraak al niet door gegaan en ik dacht al van nou dit weet ik niet hoor.   Maar… Salifou valt gelijk met de deur in huis – zeer ongebruikelijk hier – hij is gekomen om te melden dat hij wil samenwerken.

Hij zal ook consultaties komen doen op het centre, in principe 1 keer per week op vrijdag – want hij moet twee regio’s leiden - maar morgen is de eerste dag dat hij officieel in Boukombé gaat werken en hij verwacht me om 8 uur op de poli.

Ik zeg dat het contract tussen de Zone en FSAB weliswaar akkoord is, maar nog niet is ondertekent. Salifou antwoord dat hij geen contract nodig heeft om met me samen te werken.

Toen hij hoorde dat het vandaag mijn verjaardag is ging hij naar het centre terug om iedereen uit te nodigen vanavond in een cafeetje met zijn allen op mijn gezondheid te proosten.

Morgenochtend  heb ik eigenlijk al een reunion met de vrouwengroep Tikonna, maar goed, de vrouwen zijn er toch niet voor een uur of 11 dus ik kan in ieder geval 3 uur lang met Salami samen werken. HEERLIJK………..

Er zitten nog een paar geïnfecteerde personeelsleden vanuit de lichting van dokter William op het Centre en die doen echt niet gezellig. Maar Salami zegt gewoon: Laat die maar aan mij over, die zijn bezig met de laatste stuipen van de andere dokter. Ik ben nu hun arts en zij hebben mij te gehoorzamen en wij gaan het centre laten zien wat samenwerken is.

Jongens dit is het mooiste verjaardagscadeautje wat ik me kan wensen. Salami wil werkelijk de samenwerking starten. Overgelukkig duik ik mijn bed in en kan van de opwinding niet slapen.

16 februari
Samen doen we zaal en consultaties en Salifou heeft de wind er goed onder. Het kan niet anders dan dat dit hier gaat veranderen. Zelf denk ik nog steeds dat ik straks wakker wordt uit een prettige droom. Het is zo onwerkelijk. Maar ook de verplegers zijn zichtbaar onder de indruk. Een dokter die verstand heeft van zijn zieken en hen ook nog ter verantwoording roept.

Deze mevrouw slikt dat medicijn al meer dan een jaar, zouden jullie haar Kaliumspiegel niet eens controleren?

Waarom ligt hier geen rekenmachine op het bureau? Hebben jullie die niet? Geef met die van de secretaresse. Hoe kan ik uitrekenen welke hoeveelheid dit kind nodig heeft. Weten jullie dat dit slechts 25 mg per kg per dag is?

Deze patiënt drinkt te weinig, kijk eens naar de kleur van zijn urine, het is jullie taak te zorgen dat hij minimaal 3 liter water per dag drinkt. Wat, is er geen water hier?  Dan gaan jullie het halen bij de waterpomp.

Nou zo ging het de hele morgen.

Vrouwengroep Tikkona
Nou om 11 uur sjees ik op mijn fiets naar huis, de dames zijn bijna allemaal present. Er is een gift binnen gekomen speciaal voor de gezondheidszorg van deze vrouwen. We hebben een goede bespreking en ik verzoek ze om na te denken over bepaalde voorstellen en dan in maart mij mee te delen wat ze willen. Zeker is dat alle leden een muskietennet gaan ontvangen. Helemaal te gek. Daarnaast heeft een andere gift ervoor gezorgd dat de vertegenwoordigsters van de arrondissementen allemaal een fiets krijgen. Dan hoeven ze niet meer kilometers te lopen naar de andere dorpen als ze vergadering hebben of als ze de vrouwen bij elkaar moeten trommelen. Alle dames gaan opgetogen op hun nieuwe fiets naar huis.

De site is nog steeds uit de lucht, maar toch ga ik deze column maar alvast beëindigen.

En weer termieten
Want o die termieten, die zijn om moedeloos van te worden. Het weekeinde gaan we 2 nachten weg en zondagavond zitten we bij thuiskomst weer in het donker. Overal gezocht, nergens termieten te bekennen. O ja, achter de keukenkast zit ook nog een verdeeldoos. Even kijken. Nou, vol dus! En onze kast – helemaal uit Nederland overgebracht – vinden deze termieten ook lekker.

Donderdag 21 februari
Gewoon even om te laten zien dat ik hier soms de idiootste dingen aan het doen ben. We zijn de moeder (weduwe) van Agnes een beetje op de rails aan het helpen. Ik ben overal en nergens de schuldeisers aan het opzoeken. Nou ja, dat doet zij natuurlijk voor me, nadat we eerst hadden doorgesproken hoeveel schulden ze nog had.

Maar niemand is geregistreerd en niemand heeft een ID-kaart en niemand kan schrijven en ik wil niet over een jaar weer met schulden geconfronteerd worden die al afbetaald zijn.

Dus ik maak van iedere schuldeiser, iedere getuige en de moeder van Agnes een foto, laat hen op de uitdraai met inkt hun rechterduim afdruk plaatsen en diezelfde duimen worden geplaatst op het stukje van het aflossingsbewijs dat ik heb gemaakt, waar het nummer van de ID-kaart moet worden ingevuld.

Nu heb ik zojuist een afbetalingsbewijs gemaakt voor de hond die gekocht was om het oude huis in te wijden. Opdat het een goed huis zou worden. De schuld is inmiddels al iets van 10 jaar oud. Maar als je deze ceremonie niet doet, dan krijg je alleen maar ongeluk in je huis. Echter ze hadden de hond wel geslacht maar nooit afbetaald en dat is vast de reden dat het huis inmiddels is ingestort en papa dood is gegaan. Aldus de moeder van Agnes.

Ik stel voor om dan maar te betalen voor de hond die straks nodig is voor de inwijding van de nieuwe woning. Tja, dingen blijven me nog steeds verbazen.

Knuf,


Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #133 Gepost op: maart 01, 2007, 07:59:47 pm »
Donderdag 8 maart, Wereld Vrouwendag.

Nou dat is hier iets waar zeer, zeer uitgebreid aandacht aan wordt besteed. De beide vrouwengroepen, UFeDeB Yenta en TIKKONA waren vooraf bij me geweest, want zulk een groot feest dient gevierd te worden met een cadeau om te stimuleren en we hadden een potje.

Voor UFeDeB hebben we 7 fietsen en een cheque van ruim 1.000 EURO om voor te lichten en alfabetisering te geven. Zij zijn duidelijk al zoveel beter georganiseerd als Tikkona en duidelijk ook al zoveel meer uit op geld, om zelf dingen te regelen, op dingen voor een groep binnen de groep. Ze hebben ook hun eigen mensen in dienst die dit soort dingen doen. Ze zullen me uitnodigen als ze met de alfabetisering en voorlichting beginnen.

Echter ikzelf wil intensief verder met Tikkona. Dit zijn de boerenvrouwen uit de dorpen. Van goede wil, maar nog zoveel meer hulp nodig. Bijna niemand spreekt Frans, ook niet in het bestuur en dat geeft al een groot verschil aan.

Bovendien sprak het me erg aan dat het bestuur van Tikkona iets wilde ontvangen dat voor alle vrouwen was, dus een cadeau waar ieder lid plezier van zou hebben. Vandaar de muskietennetten die ik mee had genomen uit Cotonou.

Afijn, ik moest mezelf in tweeën hakken deze dag, maar het was op alle fronten zeer geslaagd, behoudens de ellenlange speechen die altijd door iedereen gehouden moeten worden. Kinderen dansten fantastisch op de muziek die je compleet doof maakt en het geluid vervormd. Want als we een generator huren en een muziek installatie, dan moet dat ook voluit gebruikt worden. Ik heb er video opnames van gemaakt. Hoop dat dit soort dingen straks op de site kunnen.

Wel viel het me op dat bij Tikkona de hoogste vertegenwoordiger de 2de man van het gemeentebestuur was, de chef d’Arrondissement en de 2de man van de gendarmerie en ik (zei de gek).

Maar bij UFeDeB zat het vol met mensen, van het SNV, van diverse ministeries waren er mensen over gekomen, de burgemeester, Plan Benin, Plan Action,  de députie (volksvertegenwoordiger), de chef de mission van de Presidence. Nee, deze dames hebben het heel wat beter voor elkaar. Het zijn ook een stel bekstukken bij elkaar, die bestuursleden.

Ook de dansgroepen, bij Tikkona nog helemaal traditioneel, de dansgroepen van UFeDeB lopen in mooie – uit Europa afkomstige – pagnes, de leden zijn beter gekleed, beter gevoed. Toch duidelijk een verschil.

Woensdag 14 maart.- de president van het land in Boukombé

Nicaise komt om half zeven op zijn werk en verteld dat er vannacht gebeld is naar iemand van het gemeentehuis – de telefoon had er weer eens een dagje uitgelegen – dat de president himself om 11 uur naar Boukombé komt. Met een helikopter zal hij landen op het voetbalveld. Hoe kan hij dit nieuws alweer zovroeg weten? Die tamtam hier, dat is ongekend.

Jetse lacht: eerst zien dan geloven. Als een president ergens op bezoek gaat dan dienen er van te voren eerst allerlei veiligheidsmaatregelen te worden genomen. Ik geloof er niets van. Bovendien, wat moet een president nou doen in zo’n gat als Boukombé.

Gat als Boukombé. Meneer Kroone (zo noemt iedereen mijn schat hier) je vergeet dat dit het regiodorp is, de grote stad van deze regio. Waar we 24 uur per dag elektriciteit hebben. Bovendien, dit is Afrika, wat gaat er volgens onze normen normaal? Niets, dus ik geloof het lekker wel. Ik kom niet naar het lab, maar blijf thuis werken. Kan ik in de gaten houden wat er gebeurd en wie er langs rijden. De dorpssoap volgen.

Om half 11 rijdt er een auto met luidspeaker door het dorp om in het Ditamari te vertellen dat YAYI BONI onderweg is en of iedereen zich op het plein in Zongo wil vervoegen om de president welkom te heten. Twee keer komt dat ding voorbij snerpen.

Ik ga mijn jaarverslag 2006 – waarin alle moeilijkheden met het Centre en het ministerie van Santé gemeld staan – uitprinten. Dat is net vanmorgen op de bus gedaan naar alle hotemetoten die dat ding nodig hebben. Maar als ik de kans krijg geef ik er ook een exemplaar aan president BONI persoonlijk!

Ik ga uitgebreid toilet maken – dat ziet er toch echt even anders uit  - en Nicaise doet nog even snel onze was en gaat alvast polshoogte nemen in Zongo. Hij komt terug om me op te halen. Er zijn al behoorlijk wat mensen en als maman wil zitten – JA – dan moet ze toch wel heen gaan want de zitplaatsen zijn bijna op.

Om kwart voor twaalf installeer ik me netjes achteraan ergens op een stoel tussen een groepje vrouwen van TIKKONA die me weer bedanken voor het geweldige feest vorige week.

En het duurt en het duurt, de zon begint onbarmhartig op mijn lijf te branden, het is heet. Een dominee haalt me naar voren. Ik moet uit die zon vandaan, maman moet vooraan zitten, onder de bomen. Tja, toch wel fijner moet ik toegeven. Het is inmiddels half twee, daar komt een helikopter aangevlogen over de bomen. Nog nooit heb ik zo snel een horde kinderen hun slippers in hun hand zien nemen om naar het voetbalveld te rennen. Ongekend. Wat een geweldig gezicht. Ze verdwijnen in een grote wolk.

Voor de zoveelste keer wordt het zand nat gemaakt om stuiven te voorkomen, maar stof zit in je poriën, in je neus, in je mond, in je kleren, je haren, tussen je tenen, overal. Dus ook BONI zal daaraan moeten geloven.

En dan begint de muziek eindelijk op een normaal niveau geluid te produceren en YAYI BONI arriveert, met een heel gevolg en totaal omgeven door security people en van die grote geweren. Zoals ik al dacht, alle zwarte Europese pakken zijn rood van het stof. Daar is toch niets tegen bestand.

BONI geeft iedereen een hand die vooraan zit, dus ook mij valt die eer te beurt. Er wordt verteld dat dit nu mevrouw Kroone is, die zoveel doet voor Boukombé. De president bedankt me.

Dan komt zijn speech. Hij is aan het vechten tegen de corruptie, hij wil alle kinderen gratis naar school toe hebben, het land moet zich ontwikkelen. Hij heeft gezien dat er nog geen asfaltweg ligt naar Boukombé toe, dat er hier geen toegang is tot schoon drinkwater, hij wil betere medische voorzieningen. Alles moet veranderen en het gaat ook veranderen. Hij heeft de koffer met mogelijkheden, samen met zijn buitenlandse partners, maar de bevolking heeft de sleutel. Stem 25 maart op onze partij, aldus BONI, zodat de gekozen volksvertegenwoordigers (deputies) allemaal op de hand van de president zullen zijn en hij zijn werk kan doen zonder dat hij tegengehouden wordt door mensen die anders willen. Stem op mensen die aan de voorkant van de fiets trekken in plaats van aan de achterkant terwijl hij aan het trappen is.

Gaat iedereen stemmen? Ja, roepen de meeste mensen. Wat willen jullie hebben? Een asfaltweg, wordt er geroepen. Een televisie! Hebben jullie hier geen TV? Oké, dat gaan jullie krijgen als je op onze partij stemt. Een man roept iets en de president vraagt wat hij zegt. Ik stem op iemand anders, zegt de man. Dat mag, antwoord BONI. We leven in een democratie.

Oké, denk ik, die televisies, daar moet ik maar niet aan denken, soms denk ik dat die meer kwaad dan goed doet, maar asfalt … ook mijn droom. Al is het maar een weg, tot aan het centrum. Wat zal dat een stof schelen. Verder rijden de auto’s toch bijna niet. En betere gezondheidszorg, gratis scholing en geen corruptie. Ik moet hem echt mijn jaarverslag geven.

Als hij vertrekt geeft hij slechts enkele mensen een afscheidhandje, waaronder mij – ik ben toch best wel een heel klein beetje belangrijk in dit dorp  - en ik zeg dat ik hem wat wil vragen.

Wij zijn gekomen onder zeer moeilijke omstandigheden in de eindperiode van Kerekou. Zou meneer de president misschien persoonlijk mijn jaarverslag over 2006 willen lezen en mij helpen een positiever verslag te kunnen schrijven over 2007?

Hij neemt mijn enveloppe aan en geeft deze aan een van zijn security boys. Hij roept een mij bekend politiek persoon uit de regio en zegt: help deze dame, dat is jouw taak.

Het grappige van dit verhaal is dat deze meneer nog nooit iets voor ons heeft gedaan omdat hij van een andere politieke partij is dan degene die ons in Boukombé heeft geïnstalleerd. Politieke concurrenten maken hier elkaar het leven zuur en de tegenstander zijn projecten kapot, opdat niemand zich tijdens de verkiezingen kan beroepen op het goede dat hij heeft gedaan. Dit staat ook zo – onomwonden - beschreven in mijn jaarverslag.

Ik ben benieuwd of ik niet iemand beledig en verder problemen ga krijgen. Maar de waarheid moet gezegd worden. Door de ervaring met Huib in het gevang heb ik geen enkele persoon bij zijn naam genoemd in het jaarverslag, maar de boodschap is duidelijk. Corruptie en andere persoonlijke belangen van heren - die het al goed hebben - houden de ontwikkeling van Afrika tegen. En de gewone man is de dupe, zoals altijd.

Je hebt blanke zakkenvullers en je hebt zwarte zakkenvullers die het kunstje goed hebben afgekeken.

Ciao,

Marjan Kroone
« Laatst bewerkt op: maart 15, 2007, 12:28:33 am door Marjan Kroone »
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #134 Gepost op: maart 20, 2007, 06:10:26 am »
Lieve mensen,

 
We weten niet wie we allemaal moeten bedanken, maar het is niet uit te leggen wat een vreugde het iedere keer weer is als er een container komt.

Niet alleen de spanning of het allemaal wel goed gaat, of de boot niet zinkt, de container snel de haven uit komt, de vrachtwagen geen ongeluk krijgt onderweg en noem allemaal maar op.

Maar ook die andere spanning: wat zit er allemaal in. Sinterklaasavond als je 5 jaar oud bent is er helemaal niets bij vergeleken.

Teveel om op te noemen en ook al krijgen we vooraf een zeer uitgebreide lijst toegestuurd, en ook al is de eerste dag alleen maar voor het inrichten van het magazijn, we kunnen het toch niet laten om alvast te beginnen met enkele dozen. GEWELDIG. Wat een lekkere dingen voor onszelf!

 
Vanavond gaan we beginnen met het wijntje van Yvette! En dan de medicijnen, de computers voor de CEG, microscopen voor de CEG, de schoolborden voor de CEG, alle spullen voor de optiek, het kinderledikantje, de onbreekbare thermoskannen, de zaklantaarns, de zakmessen, badhanddoeken, tropenkleding, de gezonde volkoren produkten, de lekkere dropjes, de kleurpotloden voor de kinderen, de lakens, handdoeken en alle zeep. En dan die gloednieuwe fietsen en alle materiaal voor de auto!! En de tandem en andere spullen voor het blindeninstituur!


We hebben slechts enkele dozen geopende vandaag, maar het is al teveel om op te noemen.

BEDANKT !!!


Dit weekeinde gaan we verder met dozen uitpakken. Er volgt een drukke tijd, maar een heel leuke tijd.

Jetse heeft al een hele lading naar het labo gebracht, de fase-contrast microscoop al op het lab geplaatst J , de tassen voor de school in Koudahongou staan al klaar, Jetse gaat 15 computers uitzoeken voor het CEG en die gaan we volgende week overhandigen met een aantal microscopen. Jullie moeten maar goed de site in de gaten houden, ik zal iedere keer een nieuwtje sturen.


Allemaal een heel, heel dikke knuffel


Ciao,

Marjan Kroone www.aktiebenin.nl
« Laatst bewerkt op: maart 20, 2007, 06:12:38 am door Marjan Kroone »
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Laodicea

  • Berichten: 4061
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #135 Gepost op: maart 20, 2007, 12:02:53 pm »
Heel goed, Marjan! :)
"Helvidius heeft zichzelf erg naïef betoond, door te zeggen dat Maria diverse zonen had omdat in enkele passages gesproken wordt over de broers van Christus" Johannes Calvijn.

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #136 Gepost op: maart 30, 2007, 12:35:35 pm »
De container en verkiezingen.

Nou de container is gearriveerd, jullie hebben al kunnen lezen wat een heerlijk iets dat is in de laatste nieuwtjes. Voor iedereen zit er iets bij, zelfs voor Bruno, onze hond, zat er een kadootje in de tas.

De verkiezingen.
Het leven ligt hier totaal lam. Iedereen is alleen maar druk in de weer met de verkiezingen van de deputies. ik zal uitleggen hoe hier campagne gevoerd wordt. Dat gaat echt een beetje anders dan in NL. Met vrijwel alleen maar analfabeten die niet kunnen lezen en schrijven, en ZONDER televisie uiteraard. Nou geloof me, dat is heel lastig.

Er zijn 15 kandidaten hier in de regio. Maar slechts drie die een kans maken. Of het recht op deputie voor de regio vervalt, als ze niet het minimale aantal stemmen behalen en de bevolking teveel verdeeld blijkt te zijn.

•   Iedere kandidaat heeft een heel groot aantal ‘hageprekers’’ die voor hem de dorpen afgaan.

•   Die hageprekers gaan in groepjes vooruit en hebben heel goed in hun hoofd zitten wat de kandidaat weet, wil voor de toekomst en – heel belangrijk – wat hij al heeft gedaan voor de regio. Ze proberen ook altijd een positief voorbeeld uit het dorp zelf te brengen, dat spreekt mensen het beste aan.

•   Natuurlijk zitten er hageprekers van de andere partij onder de groep luisteraars om te horen wat er gezegd wordt en om gemene vragen te stellen.

•   Mensen komen niet zomaar voor politiek naar een bijeenkomst, want de campagne duurt maar een maand dus de bijeenkomsten beginnen ’s morgens om 7 uur en zijn om 3 uur ’s nachts een keertje klaar. Dus in ieder dorp wordt er eerst aangekondigd dat er een ‘’hagepreker’ komt en dat iedereen die komt luisteren Tchouk en eten krijgt. Onkosten nummero 1

•   De hageprekers moeten zich verplaatsen. Diegene die een brommer hebben kunnen zich makkelijke verplaatsen, maar heel veel hebben of LENEN een fiets om de dorpen af te gaan. Die dingen gaan onderweg kapot vanwege de barre omstandigheden van de wegen. Mensen krijgen een ongeluk omdat ze te lang in touw zijn, benzine kosten et cetera. Onkosten nummer 2

•   Hebben de hageprekers hun voorlichting gedaan, dan komen ze later terug MET de kandidaat. Ook dan is er weer eten en drinken en aan hem kunnen dan allerlei vragen worden gesteld. De kandidaat moet zijn verhaal ook doen. De hageprekers blijven dan achter om een ieder die op deze kandidaat wil stemmen de plaats aan te wijzen op een voorbeeld stembiljet, waar ze hun vingerafdurk moeten zetten, ze kunnen immers niet schrijven of lezen.

•   Wordt de lay-out van een stembiljet gewijzigd voor de verkiezingen dan heb je een giga probleem, dat moge duidelijk zijn..

•   Dan de dag en nacht voor de verkiezingen, dan wordt er niet geslapen, dan gaan kandidaten en hageprekers hun laatste ronde doen. OVERAL. De hageprekers weer de hutten bij langs. de kandidaten weer de grote dorpen bij langs. Steeds maar weer uitleggen waar die duim geplaatst moet worden.

•   En dan het moment suprème, er staan mensen om te controleren of er niet gefraudeerd wordt, voor wat dat waard is, en mensen die er op toezien dat er niets veranderd is op de stembiljetten en eventueel weer aan geven waar de kiezers moeten duimen…

•   Kanttekening is dat de president campagne voert voor alle kandidaten van zijn partij en ook uitlegt aan het volk dat het voor hem alleen maar mogelijk is om al het goede te doen voor hen als hij deputies heeft die van zijn partij zijn. En dan de grote verrassing afgelopen zaterdagavond, toen bekend werd dat de verkiezingen die zondag 25 maart gehouden zouden worden en verplaatst zijn naar a.s. zaterdag.

We wachten maar af wat er gaat gebeuren, maar nog nooit is het zo chaud geweest hier in de regio.

FSAB is inzet voor de vragen aan de kandidaten. Wat hebben jullie gedaan om diegene te helpen die ons willen helpen.

Maar dan nog, Jetse en ik weten wie goed zou kunnen werken voor deze regio, maar we hebben er eigenlijk geen vertrouwen in dat er wat gaat veranderen.
We hopen het, dat is wat anders, maar eerst zien dan geloven in dit geval.

Er wordt in de dorpen teveel gestrooid met geld en eten door kandidaten die zich gesteund weten door de regering en andere rijke mensen – hoe meer hoe beter -.

Emily Dickinson schreef ooit:

De toekomst sprak nog nooit
Noch zal hij, als de stomme
En klank als teken geven
Van zijn afgrond die nog komt

Maar als het nieuws gerijpt is
Meldt hij het aan – in daad
Verhindert voorbereiding
Ontsnapping of surrogaat

Hem laat het onverschillig
Offer of ondergang
Zijn taak – slechts uit te voeren
Wat noodlot – seint – aan hem.

Liefs, Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #137 Gepost op: april 03, 2007, 12:03:24 pm »
Zondag 25 maart
De verkiezingen zijn 6 dagen uitgesteld, maar dat weerhoud de kinderen er niet van de straat op te gaan en bij zogenaamde goede partijen te komen zingen en dansen. Ik heb er niet altijd zin in, dus Albert en Jonathan sturen de hele groep al weg, maar vandaag is het wel even leuk. Dus, hup, het terrein op en dansen en zingen maar. Heerlijk, wat doen ze het weer fantastisch.

Donderdag 29 maart
Als ik in de buitenkeuken bezig ben word ik misselijk van de stank die uit de grijze clicobak komt. Met een gemiddelde temperatuur van 44 graden iedere dag moet dat ding niet alleen geleegd maar ook schoongemaakt. O,o, kerels.

Ik rijd de bak naar de buitenkraan met tuinslang en zet hem demonstratief ernaast. Firmin komt net het terrein oplopen. Goedemorgen Firmin. Als jij vandaag de grijze bak hier bij de kraan ziet staan, wat denk en doe je dan. Hij denkt werkelijk diep na, maman hij staat daar verkeerd, dus ik zal hem weer op zijn plaats zetten. Oké, de oorlog zullen we niet met je winnen, maar je bent wel lief. Maar maak dat ding ff schoon a.u.b. want hij zit stikvol vliegen.

Vrijdag 30 maart
Jetse en ik lopen de hele dag te stressen. Volgende week zitten we al in Cotonou en we moeten nog zoveel regelen voor ons vertrek naar Nederland. Het labo voor het eerst in locale handen achterlaten. De laatste dingen doorspreken met iedereen. Mensen ruiken het dat we want iedereen komt nog met van alles en nog wat. Zondag nog uitgebreide vergadering met het personeel.

En ondertussen stroomt Boukombé langzaam vol met militairen. Morgen worden de verkiezingen gehouden. De kandidaat van de partij van de president heeft per stemplaats 4 mannen staan voor de controle. Dit betekent dat hij een paar honderd mannen moet betalen om voor hem te surveilleren die dag. Onze voorkeurskandidaat heeft dat geld niet. We zeggen maar net als iedereen: Dieu fera. God zal ervoor zorgen.
Nee, zei ik in het begin, JULLIE moeten ervoor zorgen dat het gaat veranderen. Want God geeft het gereedschap maar we moeten er zelf wat van maken.

En ik had ook alle vertrouwen dat het dit keer gaat veranderen, maar nu, met het uitdelen van geld en vlees aan de dorpelingen en al dat soort dingen, in plaats van inhoudelijk wat nieuws te brengen. Mijn vertrouwen is naar nul gezakt. Maar over een dikke week weten we het, als we in Nederland zitten. Ik denk niet dat men er al rijp voor is, voor grote veranderingen.

Geef het volk brood en werk en pas dan kun je aan een echte democratie gaan bouwen. Men is veel te afhankelijk van bepaalde personen voor zijn eten. Jammer, maar goed, daarom zijn we ook hier naar toe gegaan. Omdat het een ontwikkelingsland is. Op alle fronten.

Zondag 1 april.
We hebben het nog steeds druk, maar een zeer goede vergadering, die met gezang en veel liefde en warmte wordt afgesloten. Ik ben blij mijn kinderen in NL te zien, ik laat hier zoveel kinderen achter. Het is best allemaal wat. Zo met een voet in Benin en de andere in NL met je gevoel. Een echte spreidstand.

Maar afijn, ik ruim de boel verder op en Jetse gaat nog even naar de optiek samen met Albert want er is een apparaat kapot en hij moet het onderdeel nog meenemen en morgenochtend vertrekken we reeds naar Cotonou. En uiteraard worden dit soort dingen nu pas gemeld.

Komt Martine bij me. Mama, Florence heeft de trap van het stapelbed op de computer laten vallen. Hij is kapot. Vol verbijstering kijk ik haar aan. Dit geloof je toch niet. Dit soort knulligheden gebeuren bij ons op het internaar? Nou, bekijk het maar, antwoord ik. Papa komt straks wel even langs om aan jullie oren te trekken. En ik loop verder naar het paillot. Kom weer terug lopen komt Agnes naar me toe. Maman kom gauw, Martine is aan het poepen op het terrein naast de buitenkeuken. Ik word helemaal gek hier, wat is er aan de hand? Jullie zijn toch geen apen! Ik loop naar de meiden hun keuken.
Hahahahahaha 1 april ……………………….

Ciao

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #138 Gepost op: april 06, 2007, 10:27:45 pm »
Vannacht – de nacht van 5 op 6 april – vertrekken we weer naar Nederland, voor vergaderingen, fondsenwerving en om onze kinderen en familie te zien.


Ik bedenk me wat de afgelopen 6 maanden ons gebracht hebben. Heel veel spanning, maar uiteindelijk heel veel goeds. We hebben eindelijk een arts die met ons samenwerkt, die werkelijk sparringpartner is. Met ons meedenkt, ons helpt met de problemen die we tegenkomen, ons meldt waar hij hulp nodig heeft om zijn werk goed te kunnen doen.


Eindelijk een Chef-medecine, die ook werkelijk een leidinggevende figuur is en niet duld dat het overige personeel uit hun neus zit te eten. Die kennis van zaken heeft wat betreft de zieken, die het grote belang van het labo ziet en er zelfs een referentie-labo van wil maken waar we opleidingen gaan geven omdat hij onze manier van werken, onze uitslagen, zo betrouwbaar vind.


Wat hebben wij twee jaar lang geleden met onzer aller William, maar wat maakt Salifou dit alles weer dubbel en dwars goed. We zijn er zo gelukkig mee. Hij laat de zon weer schijnen.


En nee, natuurlijk loopt alles nog lang niet op rolletjes, maar alles gaat eindelijk gezamenlijk op de rails gezet worden. Eindelijk samen werken, samen nadenken over de dingen en deze ook bespreken.


We hebben nog een lange weg te gaan nog en er zijn reeds mensen op het centre die deze nieuwe arts niets vinden, dus een natuurlijke schifting gaat vanzelf plaats vinden. Ze zijn jarenlang gewend te mogen doen wat ze wilden, niets doen dus, en niemand die er wat van zei.


De TBC patiënten die eindelijk eten krijgen uit de daarvoor bestemde TCB pot. Eindelijk wordt het eten niet onder een groepje verpleegkundigen verdeeld, maar komt het terecht bij diegene waarvoor het bedoeld is. Aktie Benin betaalde voorheen vaak het eten voor deze zieken, omdat het gedoneerde voedsel geconsumeerd werd door enkele mensen van het centre, onder andere de dokter.


En dan de vrouwen. Hoe nodig zijn we wel niet voor de vrouwen. Ik praat nu even niet over wat er in de dorpen gebeurd, bij thuis bevallingen, of in de slecht toegeruste centres.


Nee, de afgelopen maanden hebben wij zelf zes kennissen verloren, zes vrouwen, waarvan 5 in het kraambed zijn doodgebloed, waarvan 4 vrouwen goed opgeleid waren, een goed inkomen hadden en bevielen in een ziekenhuis in het zuiden. En dan nog afgelopen week een dochter van een vriend, die op 21 jarige leeftijd door een verkeersongeluk om het leven kwam.


Natuurlijk, ook in Nederland kan dit gebeuren, maar hier is het haast normaal en dat verontrust me soms best.


Het haalt je weer even bij de les. De levensles om toch vooral niet te veel uit te stellen tot morgen. Vandaag is vandaag en morgen kun je dood zijn. Soms snap ik die mentaliteit – dat gebrek van niet aan de toekomst denken – gewoon weg niet. Dat is dan een te groot cultuurverschil.


Maar als je steeds mensen ziet omvallen, om niets, dan weet je dat we vaak te vroeg gescheiden worden van hen die wij liefhebben.


Ik ben nu eenmaal gek op gedichten dus


Hebben en zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werkelijkheid, de andere schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
uit het werk van Ed Hoornik (1910-1970)


Knuf,


Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #139 Gepost op: april 23, 2007, 01:32:20 pm »
Maandag 23 april 2007

Het zit er bijna weer op, ons bezoek aan Nederland. Alles is goed verlopen, druk zoals te verwachten, maar dat is niet erg. Het waren allemaal zeer nuttige en positieve gesprekken en bijeenkomsten en dat is iets wat energie geeft om verder te gaan.

Wat me weer opvalt, is de verschillende belevingswereld die we allemaal hebben bij de dingen die gebeuren. Maar dat bevestigt mijn mening:
Het doet er niet toe wat er gebeurt, maar hoe je het beleeft en wat je er mee doet.

Altijd en overal gaan de dingen anders dan je denkt of verwacht of zou willen. Maar hoe ga je daar mee om, wat wil je meenemen in je ervaringen?

Wat is het goed om te beseffen dat alles voorbij gaat. Als je jong bent kun je dingen soms als onoverkoombaar zien, maar naarmate je steeds meer afscheid moet nemen van de goede dingen des levens, besef je ook beter dat je alle nare en verdrietige dingen achter je zult laten. Niets is blijvend, alles tijdelijk dus alles heeft altijd een nieuwe kans. Maar wat is het mooi om verder te gaan met een stukje ervaring in je rugzak. Voorlopig is die van mij nog lang niet vol en de klep staat open voor nieuwe, kom maar op.

Ieder afscheid is een stukje sterven, een stukje doodgaan. Zo ervaar ik dat zeker als ik mijn kinderen tot ziens kus. Dat doet zo’n pijn, tot in mijn ziel, ook al weet je dat het maar voor een half jaar is. Omdat je weet dat je waarschijnlijk nooit meer als ouders en kinderen gezamenlijk zult leven in een land, het is een continent dat ons scheidt. Hoe je het ook wendt of keert, je zit ver van elkaar en kunt minder met elkaar communiceren dan je zou willen.

Maar het positieve is dat je je zo bewust bent van de kostbare draad die je bindt. Je gaat anders met de tijd om die je bij elkaar bent. Zoals gevoelens nog dieper werden en bepaalde relaties enorm versterkt nadat ik kanker had gekregen. Velen vielen af, maar het goede bleef over. Voor mij voelt het als een soortgelijke ervaring. Ook nu is er iets geamputeerd, uit mijn ziel, van mijn lijf weggesneden.  

Echter de werkzaamheden in Benin. Voor ons is dit werk zo belangrijk, een levensdroom, een levensvervulling. Al de dingen die we kunnen doen, wat we leren, de hulp die we kunnen geven, de wederzijdse kennisoverdracht. Dit is echt wederom een nieuwe en kostbare periode in ons leven en ik zou het voor geen goud ter wereld willen missen.

Allemaal een dikke knuf

Marjan Kroone
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #140 Gepost op: mei 05, 2007, 09:23:34 am »
Zondag 29 april
We zitten weer in Cotonou, afgelopen vrijdag aangekomen. Het was gewoon weer een gekkenhuis om je in het verkeer te begeven. Of ik nu in Cotonou rechtdoor wil op een
T-splitsing, of in Nederland, dat is nog wel even een verschil. Maar goed, we slaan ons er weer goed doorheen en bekijken ondertussen nog even een mogelijkheid om grote spullen die niet in de auto passen toch in Boukombé te krijgen. Grote koelkasten gooi je gewoon achter op de zemidjan… (zie foto’s)

Omdat we nog op een pakje van DHL moeten wachten kunnen we maandagmiddag pas richting het noorden. Dus spreken we af dat we zondag lekker een dagje gaan chillen in hotel Du Port. Maar goed, dingen gaan vaak anders als je denkt. Jetse is ziek uit Nederland terug gekomen en vanmorgen was hij echt te beroerd om zijn bed uit te komen.

Oke, een pilletje van Marjan en dan ga ik mezelf vandaag wel vermaken. Eerst naar de kerk.
Wat is dat toch een feest hier in Benin. In het zuiden is alles uiteraard veel meer geciviliseerd dan in het noorden. De bijeenkomst is grotendeels in het Frans en verder in het Fon.

Maar de emoties, de overgave, ik kan het niet omschrijven. Ik zou het wel willen filmen voor jullie. In Nederland lopen de kerken leeg en hier …

De kerk die wij in het zuiden altijd bezoeken is gewoon een verbouwde woonkamer op een court. Geen buren die klagen over burengerucht, welnee, iedereen die komt voor de viering wordt vriendelijk goedemorgen gewenst, ondanks het feit dat de buren gewoon doorgaan met waar zij mee bezig zijn. De muziek is al te horen op straat. Het is nog geen negen uur, maar alles is al in volle gang en iedereen is er al. Dit gebeuren duurt minimaal tot 12 uur, half een.

In een kamer van 4 x  6 meter zitten zo’n 80 mensen, misschien nog wel meer, lekker dicht tegen elkaar aan en buiten tel ik er ook nog een stuk of 60 onder een afdakje. Zodra men me ziet maakt men een plaatsje voor me vrij, vooraan en bij de deur, zodat ik een beetje kan doorwaaien, voor zover dat mogelijk is. Ik ben zoals gewoonlijk de enige blanke.

De kerk heeft – het is immers niet in de brousse – een drietal microfoons en elektrische gitaren, drumstel, keybord en uiteraard gewone trommels en kalebassen met kraaltjes.
Ook zie ik al die mooie schoenen en mooie kleding, wat een verschil vergeleken bij ons. Hier liggen er meerdere briefjes ter waarde van 15 EURO in de collecteschaal, wij halen met de hele kerk van 150 mensen in Boukombé vaak nog geen 2 EURO bij elkaar op een zondag. Maar het bidden, zingen en de intentie is gelijk. Hier in het zuiden, de bakermat van de voodoo, bidt en zingt men soms alsof het een voodoo seance betreft. Mensen laten zich volledig gaan.

De viering begint en de voorzangeres raakt gewoon in tranche, iedereen om me heen begint mee te doen met haar. Sommigen trillen mee op de maat van de muziek. De elektrische muziek stopt zelfs en alleen de trommels en kalebassen + het handengeklap begeleiden het gezang en de dans.

Steeds harder en harder gaan de trommels, het ritme wordt opgezweept en de mensen zijn helemaal in de ban. Ik waan me onder een boom ergens in de brousse, niet in het zuiden in deze grote stad. Deze mensen hebben dit ritme gewoon in hun bloed. Ik kijk om me heen, alle vrouwen gaan mee in het gezang en beelden diverse dingen uit, een trompet, een vogel, ze snijden figuurlijk hun hals door. Jammer genoeg is het in het Fon, dus ik heb geen idee waar ze het over hebben. Maar ik denk dat ze zingen over engeltjes in de hemel die trompet spelen en het kwade de hals doorsnijden. Ik verzin ook maar wat.

De jongens van de elektrische instrumenten klappen heel hard mee en ik kijk over het erf.
Daar staan twee buurmeisjes met een emmer aan een koord water te hijsen uit de put op de maat van de muziek. Tientallen brommers staan op het erf en daarboven hangt de schone was, kinderen die maïs aan het poffen zijn zitten voor hun huisje en ondertussen staan wij hier te zingen en dansen in de kerk. Al die geuren, die bedrijvigheid en daarnaast gewoon hard roepen en zingen: “ Halleluja, Dieu est grand” dat kan alleen maar hier in Afrika.

Hoe moet ik dat straks doen als ik in het najaar vier maanden in Nederland ben voor mijn cursus? Nu snap ik waarom ik de pastor uit Ghana  - die in de Bijlmer een kerk heeft – op het vliegveld ben tegen gekomen en waarom hij mij zijn kaartje heeft gegeven. Dat is niet voor niets. Ik ga hem bellen als ik weer in Nederland ben en dan neem ik mijn moeder mee de Bijlmer in. Zal ze geweldig vinden om in Nederland een Afrikaanse mis te bezoeken.

Ik pak de auto en rijdt terug naar Jetse en neem me voor dat hij kan kiezen: of hij gaat met mij mee uit eten of hij mag mee naar het ziekenhuis, want als hij niet is opgeknapt dan vertrouw ik het voor geen meter.

Gelukkig kiest hij ervoor om met me uit eten te gaan en bij de Pantagruel aangekomen heeft hij zelfs trek. Dat is goed, dan kunnen we morgen in ieder geval richting het noorden. Ik wil graag minimaal tot Djougou geraken.

Gisteren hoorden we overigens weer een bizar verhaal. De telefoon tussen Natitingou en Boukombé ligt er al enkele werken uit. Men is bezig te regelen dat men het gaat herstellen. Het lijkt Afrika wel. Als het net zolang gaat duren als de brug bij Manta (ruim 2 jaar kapot) of de brug naar Nadoba (1 jaar kapot) dan  kunnen we nog wel even wachten.

Het is in ieder geval duidelijk waarom we niet konden bellen naar huis. We zouden 2 keer per week vanuit Nederland bellen om te horen of alles oké was, maar hebben alleen in de eerste week 2 keer connectie gehad, daarna niets meer, ook niet hier in Cotonou waar ik sinds vrijdag probeer Nicaise te bereiken. De puzzelstukjes vallen weer op zijn plaats.

Allemaal een dikke knuf,

ciao

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #141 Gepost op: mei 11, 2007, 07:42:30 pm »
Terug in Boukombé.

Dinsdag 1 mei zijn we weer thuis. Omdat het vandaag de dag van de arbeid is, zijn alle staatsinstellingen gesloten. Dus ook het Centre. Al onze personeelsleden komen ’s middags langs, we gaan film kijken over Nederland en uiteraard is er voor hen een kleinigheidje. Het voelt goed weer hier te zijn. Cotonou is nou niet bepaald mijn favoriete stad.

Woensdag 2 mei. D-Day!
Eindelijk gaat het contract getekend worden. Hier hebben we hard voor gevochten, om een contract met de Zone te krijgen waarin we niet bestolen worden.

Tot eind maart aan toe heeft men volgehouden met zinnen in het contract waarin stond dat wij onze goederen aan de Zone moeten geven inclusief de voorraad van AL onze medicijnen. Dat zijn de dingen die eerst op Ministerieel niveau bevochten moesten worden en wat daarna evengoed weer op Zone-niveau terug kwam. Maar wat ben ik blij voet bij stuk te hebben gehouden. Want in NL hoorde ik weer over een paar Nederlanders die enthousiast een project op hebben gezet in een Afrikaans land en na enkele jaren heeft het locale bestuur de contacten verbroken en alle spullen bleven waar ze stonden. Ze konden weer opnieuw beginnen. Daar sta je dan. Dat doet echt wel even zeer.

Afijn het is een heugelijke dag en we hebben er zin in. Het is welverdiend dat we dit gaan vieren.

Salfiou, de interim-arts komt vrijdag langs en dan gaan we een programma maken om te bespreken en protocolleren op welke manier we de dingen echt gaan samen voegen. Farmacie, labo, optiek, administratie. Daar komt een hoop bij kijken. Hij is eigenlijk alleen op vrijdag in Boukombé maar bereidt de komende maand hier te blijven slapen en dan de zaterdagen ook aan deze vergaderingen te wijden. 1 juni hopen we van start te kunnen.

Het geeft me een goed gevoel. Salifou schat ook heel reëel in hoe zwaar het gaat worden. Vooral de administratie en de farmacie gaan een moeilijk traject in. De optiek en het labo vallen nu wel officieel onder het centre maar blijven voor 100% door ons gemanaged worden. Dus dat is gewoon een kwestie van staatspersoneel opleiden. Verder blijft – voorlopig – alles bij het oude.

Maar de farmacie is en blijft van de staat en we gaan samen een nieuwe manier voorschrijven en uitgifte neerzetten. Het heel simpele systeem van first in first out wordt hier niet eens toegepast. En de uitleg van de medicijnen aan de zieken, het bijhouden van de stock, wat komt er van de staat, wat moet er aangevuld worden via FSAB. Zo moeilijk soms. Het ene moment kun je dit krijgen en de volgende keer is het product voor 10 maanden niet te vinden in Benin. Voorraadbeheer moet je leren en zelfs op landelijk niveau schort het er nog aan. En dan de administratie. Alle betalingen gaan straks via een unieke kas lopen en deze administrateurs moeten ook de aanvraagformulieren voor het labo en de farmacie gaan schrijven. Nou ja, we zijn ons beiden er van bewust dat dit alles tijd en geduld gaat vergen.

Dinsdag 8 maart
Guinevieve komt terug uit Tabota. Wat een primitief land is het toch eigenlijk. Twee mensen hebben kippen die iedere dag naast elkaar eieren leggen. Deze worden dagelijks gedeeld. Nu schijnt een van beide heren vandaag alle eieren meegenomen te hebben en stelen doe je hier niet. Word je bestolen, dan speel je eigen rechter. Dus heeft de ene eierraper zijn “collega eierzoeker” vanmorgen zijn hoofd ingeslagen. Hartstikke dood. Dit is natuurlijk een vreselijk iets, ook voor de vrouw en de kinderen die achterblijven, juist hier!

Maar toch – ik ga even wat verder dan dit nimmer goed te keuren doodslaan - hoe je het ook wendt of keert – de dood hoort hier zoveel meer bij het leven.

In het westen word je als kind constant voorbereid op je toekomst, het leven, je carrière, de ongekende mogelijkheden die voor je open liggen. Maar waarom praten we niet meer met onze kinderen over de dood? Waarom zijn we niet meer vertrouwd met onze enige zekerheid in dit leven?

We zijn allemaal geboren en zullen dus ook allemaal sterven. Dit is iets dat we niet zo snel  rechtstreeks tegen onze kinderen zullen zeggen. Oké, als er een opa of een oma doodgaat, dan praat je daarover. Dat doet pijn, maar is algemeen geaccepteerd.  Maar meestal verzuimen we te vertellen dat je ook op jongere leeftijd afscheid kan moeten nemen. Dus hoort het sterven als zodanig er niet meer bij in onze maatschappij. Het hoort bij oude mensen, dat willen wij ons zelf en onze kinderen vaak doen geloven. Slechts een enkele keer wordt een kind met deze heftige gevoelens geconfronteerd, als er iets met zijn ouders of broer of zus gebeurt.

We voeren wel gesprekken over wat ze later kunnen doen, alle mooie dingen die nog op hen wachten. En dat moet ook! Je moet zin hebben in je toekomst. Maar toch vraag ik me soms af of we onze kinderen niet teveel beschermen tegen zulke nare en verdrietige gevoelens als die horen bij de dood? Bij afscheid nemen.

Ieder afscheid is een beetje doodgaan, maar doodgaan is het grote afscheid waar we allemaal een keer voor komen te staan.

We willen vaak van alles bereiken, hebben de druk van zoveel belangrijke dingen van het moment. Maar is het niet beter als we de dood wat meer in ons leven zouden opnemen? Als iets dat we moeten leren aanvaarden? Dat er gewoon bij hoort. Doodgaan, iets wat we allemaal gaan doen, vroeg of laat. We kunnen van alles kiezen tijdens ons leven, maar niet dat we willen blijven leven.

Voor velen is doodgaan het einde van iets, een zwart gat, een ophouden te bestaan, niets meer en niets minder. Voor anderen is doodgaan de tijd krijgen voor de eeuwigheid.

Mij lijkt het vaak een nieuw avontuur – ik hoop het ooit samen met mijn vechtgenoot te kunnen aangaan.

Dikke knuf allemaal,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #142 Gepost op: mei 18, 2007, 08:44:36 am »
17 mei 2007
Zojuist terug van twee dagen conferentie in Parakou. Grote organisator is UNICEF die in het noorden de strijd tegen de kinderhandel wil aangaan. Wij zijn uitgenodigd om als een van de partners mee te werken aan het uitzetten van de strategie.

In ieder geval: Twee doodvermoeiende dagen achter de rug.
Dit alles had ik twee jaar geleden absoluut nog niet aangekund, twee dagen vergaderen in het Frans en dan ook nog Frans op een dergelijk hoog niveau, geen Frans uit Boukombé. Maar goed. Ik kon het allemaal volgen, zonder problemen.

Het is ongelooflijk wat er nog allemaal moet gebeuren in dit land. Het resultaat van alle jaren hard werken die gaan komen, dat gaan wij niet meer meemaken. Maar goed, wel zo ontzettend veel herkenbare dingen en de vertegenwoordigers uit ons eigen departement, de l’Atacora, daar ken ik er reeds een aantal van. Het is fijn om te zien dat deze spelers op de markt ook door Unicef zijn uitgekozen om aan deze strategie mee te gaan werken. Dat bevestigd voor mezelf dat ik toch intuïtief met de juiste mensen heb samengewerkt en contact heb gezocht.

Belangrijkste punt is het beseffen en durven toegeven dat geen enkele organisatie op de wereld het geld, de kennis en de mankracht heeft om het probleem alleen op te lossen. Daarom moeten we onze handen bijeen steken

Kinderhandel tegengaan begint met kinderen laten registreren en naar school laten gaan. De leraren bewust maken van hun verantwoording het te melden als zij registreren dat bepaalde kinderen om welke reden dan ook – zelfs als het is omdat hun broertje hun plaats overneemt - niet terug komen naar school.

Ander aandachtspunt is de ervaring dat je ook mannen moet betrekken in de strijd, vrouwen zijn te afhankelijk van de man. Mannen moeten meer de waarde van de vrouw gaan inzien. Ook moeten vrouwen – met name weduwen - zich meer gesteund weten in hun poging om hun kinderen te beschermen en van de basisbehoeftes te kunnen voorzien (eten, scholing, gezondheidszorg)

Het vervelende is dat de gezinnen vaak economisch afhankelijk zijn van de werkzaamheden van hun kinderen en dat de verhandelde kinderen een grote bron van inkomsten zijn voor de uitbater. Ze leveren geld op waarmee mensen kunnen worden omgekocht. Er werd een mop verteld om aan te tonen dat mensen – als ze er financieel beter van worden – de neiging hebben hun ogen te sluiten voor het slechte.

Een moslim man met 4 vrouwen wordt ziek. Het kost veel geld en er moet een manier gevonden worden om de kosten van zijn dure gezin te drukken. Dus stuurt hij zijn dochter de straat op met de boodschap dat ze zelf maar moet zorgen dat ze deze dag een maaltijd krijgt, er is geen geld meer voor haar eten. Het meisje zoekt de hele dag werk, maar niemand wil haar hebben. ’s Avonds kan ze echter geld verdienen en dat doet ze dan maar want ze heeft inmiddels erge honger gekregen.
En zo gaat het een tijdje door. Iedere avond gaat ze de deur uit naar haar werk en iedere morgen komt ze weer thuis. Haar vader wordt beter, de rekeningen zijn – dankzij dochterlief - betaald en op een morgen vraagt pa aan het meisje: Dochter, wat voor werk doe je eigenlijk. Je vertrekt iedere avond en komt ’s morgens pas weer thuis. Waar verdien je het geld mee? Prostitutie papa, antwoord het meisje.
Prosti wat!!! Ga uit mijn huis, dit kan ik niet tolereren, schreeuwt de vader het meisje toe. Oké papa, ik zal u gehoorzamen, maar geef dan eerst dit geld aan mama ter ondersteuning van het huishouden en dit geld, dat wil ik graag gebruikt zien voor de schoolopleiding van mijn jongere broertje.

Meisje, vraagt de vader nog een keer, vertel me, waar verdien je je geld mee? Met prostitutie papa.
O kind, blijf, ik dacht dat je protestant was geworden.

Bij de afsluiting praat ik nog even met Blandine. Denk erom, ieder kind dat je ziet werken, hoort op school te zitten. En we rijden terug naar Boukombé, en we zien honderden kinderen onderweg, met water op hun hoofd, houtdraagsters, benzine verkoopstertjes, zwerfjongens. Al die kinderen die zo bij het vertrouwde straatbeeld horen. Ik vraag me af hoe het komt dat ik dit niet meer als overtreding van de rechten van het kind heb gezien. Pas je je zo snel aan dat je dit soort dingen gewoon gaat vinden?
Neem je automatisch de normen en waarden van het land aan, of is het een soort zelfbescherming, omdat je anders helemaal niet meer in het rond kunt kijken. Ik weet het niet, maar al die kinderen die we onderweg zien, ze stemmen me triest.

Als we in Natitingou aankomen stoppen bij een Franse vriendin. We horen het trieste verhaal van een vrouw die 5 dagen in de weeën heeft gelegen in Hospitaal de Zone, en niemand die wat deed om haar te ondersteunen. De 5de dag hoorde zij erover praten en heeft ze het geld betaald voor de keizersnede, maar voor de moeder was het te laat. Jetse en ik zijn er beroerd van. Hoe kan een systeem zo zijn dat je iemand dood laat gaan terwijl de middelen en mankrachten voorhanden zijn. Alleen omdat je niet vooruit kunt betalen.

De beide dagen, die zo positief waren verlopen, zo hoopvol, worden toch met een triest gevoel afgesloten. Ik besluit het gelijk maar even van me afschrijven.

Allemaal een dikke knuf,

Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #143 Gepost op: juni 03, 2007, 10:36:23 pm »
De metamorfose in Boukombé – kleren maken de vrouw.

Donderdag 31 mei 2007
Ik ben op het labo en zie een oud vrouwtje tussen de zieken zitten wachten dat ontzettend stinkt en slechts een rode gescheurde lap om haar lendenen draagt. Dat is niet nodig. Ik zoek gelijk zeep, een rok, T-shirt en leuke blouse. We zullen haar even weer het vrouw gevoel terug geven. Ze verkleedt zich en is dol gelukkig. Ik vraag haar weer op haar plaats te gaan zitten om op haar beurt te wachten. Een half uurtje later staat ze voor de balie. Nee ze is niet ziek, ze heeft er meer dan een jaar overgedaan om de 600 FCFA te sparen die ze me nog moest betalen als bijdrage. Ik val van mijn stoel. Ze blijkt vorig jaar voor ons vertrek naar het zuiden behandeld te zijn door ons en dit geld – nog geen EURO – heeft ze nu bij elkaar. Ik krijg een hand vol stuivers en dubbeltjes en kwartjes. Ze danst nog een keer voor me in haar nieuwe kleren, bedankt me en biedt haar excuus aan dat het zo lang geduurd heeft. Iedere keer als ze wat geld had gewonnen via de markt dan bewaarde ze dat voor maman. Wat zijn arme mensen toch eerlijk. Dacht ze nu werkelijk dat ik dit nog wist? Ik geef haar een compliment voor haar eerlijkheid. Dat wuift ze weg, ze zou toch wel een slecht mens zijn als ze misbruik zou maken van onze goedheid, zo vertaald Guinevieve haar verhaal. Jetse zegt: hadden de hoge pieten maar een beetje meer die mentaliteit…

Vrijdag 1 juni 2007
Ik ben zo van slag, dit moet even op papier. Vanmorgen komt er een man op de poli. Ik schat een jaar of 30, heel beroerd. Hij is zo zwak dat hij door twee vrienden / Afrikaanse broers gedragen wordt. Ze hebben 10.000 FCFA bij zich want ze schatten in dat dit een dure grap gaat worden en konden niet eerder komen omdat de zieke dus geen geld had om zich te laten behandelen. Tja, dus het transport heeft dus enige dagen vertraging op gelopen. Maar goed hij is er nu en men is vol vertrouwen dat we de patiënt wel weer gaan oplappen. Met zoveel geld moet dat toch mogelijk zijn. Tja voor geld is veel te koop, maar geen gezondheid.

Tibo de major, roept me erbij. Maman dit gaat echt niet goed, hij moet zo spoedig mogelijk naar Tanguiéta, maar het geld dat is verzameld is al te weinig voor de ambulance.

Geen probleem zeg ik, ik neem een foto en maak even een verwijsbrief.

Maar de man ligt te draaien met zijn ogen als ik terug kom. Hij gaat hier ter plekke hartstikke dood zeg ik tegen Tibo. Deze legt zijn stethoscoop op de borst van de man. Opdat moment komt er allemaal geel schuim uit zijn mond en ook uit zijn neus spuiten grote gele schuimmassa’s. Echt alsof je zeepbellen aan het blazen bent, maar dan in het groot en het sop dat blijft erbij. Dan is het gebeurd. Totaal heeft het schuimen denk 5 minuten geduurd. Verbaasd kijken Tibo en ik elkaar aan. Hoe kan dit zo snel gaan? De brancard zit helemaal onder. We weten niet wat we moeten zeggen en staan verslagen naar elkaar te kijken.

Ik spreek nog even met de vriend die de bijdrage had gezocht. Hij verteld me dat er nu een probleem is thuis, want de patiënt zijn vrouw enkele maanden geleden in Natitingou overleden en de kinderen blijven dus nu alleen achter. Wat gaan we doen? Tibo gaat een rapport maken en stuur de kinderen eerst maar hier naar toe, zodat ze niet in het niets verdwijnen.

Zaterdag 2 juni
Rare dag vandaag. Het heeft van ’s morgens 5 tot een uur of 11 geregend, geonweerd en gestormd. Twee bomen in de tuin omgewaaid. Alles een grote disorder. Dit betekent geen elektriciteit, geen telefoon en een heel, heel donker huis. Op het terras kun je niet zitten want alles is nat, in huis kun je niet lezen, niet schoonmaken want je ziet niets, geen computer die het doet, de was kun je niet doen. Vandaag had ik het echt even moeilijk met het noodgedwongen niets kunnen doen en in het donker voor me uit zitten staren. Ik kon me nergens toe zetten. Gewoon een te drukke week gehad met wat vervelende dingen. Jetse is lekker naar het labo gegaan, veel ramen, dus licht genoeg om onderhoud te plegen.
Voor mij lag dat even anders. Ons huis heeft heel kleine ramen tegen de warmte, de woonkamer zelfs maar een klein raam. Dus overdag hebben wij ook altijd licht branden. Anders word ik depressief in mijn eigen huis. Dan denk ik toch nog even aan de mooie ruime lichte woonkamer die we in Bedum hadden met het uitzicht op onze tuin…

Bovendien zie je niet goed met slechts een raam. Maar als het dan een dagje helemaal niet licht wordt en er is geen elektrisch dan is het gewoon een ramp. Ik ga dus lekker eigenwijs evengoed op het terras zitten in de regen. Dat is gewoon de lichtste plek. Maar wel heel koud en nat. Ik kijk met verbazing naar de meiden van het internaat, die terug komen uit school en dus door de modder over het terrein naar hun deur rennen. Terwijl we van die mooie kiezelpaadjes hebben aangelegd opdat je in ieder geval zonder modderbad alle kanten op over het terrein kunt lopen. Jetse komt thuis en maakt gelijk warm water voor me en gooit de generator aan. Dit kan niet Mar, wil je ziek worden? Nee Jetse, maar ik voel me zo…… alsof het januari is in Nederland.

Gelukkig knapt het weer aan het begin van de middag op, dus direct allerlei volk over de vloer. Mensen die komen bedanken met eieren en mango’s. Het is grappig, in het begin kregen we kippen en geiten en weet ik wat. We konden wel een kinderboerderij beginnen. Maar ondertussen weet iedereen dat die rare blanken geen vlees eten. Dus krijgen we vele  eieren en mango’s die we vrolijk weer verder uitdelen. Vandaag dus ook twee keer de eierboer op de stoep. Het meest verrast was ik toen ik de kleine Rosalie weer zag. Zij was zo ontzettend ziek een dikke week geleden, enorme diarree, malaria, ziek zwak en misselijk. Dan denk je op zo’n moment: nou dit weet ik niet hoor. Maar ongelooflijk. Als een herboren mensje komt ze ons terrein oplopen met haar vader en een zak eieren.

Rosalie mijn roosje, omdat ik vandaag de bloemen uit onze tuin in Bedum mis.

Ciao,


Marjan
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #144 Gepost op: juni 04, 2007, 08:51:11 pm »
Bedankbrief van Rosin


Goedendag mama,

Ik verwacht dat alles goed gaat met u en uw activiteiten. Ik bid iedere dag tot God dat hij het goede laat komen. Wij hebben ons gemiddelde gekregen van de afgelopen maanden en ik heb u vaak geprobeerd te bellen met de telefoon, maar hij werkt niet. Daarom schrijf ik u deze brief, zodat u mijn gemiddelde toch zal weten. Ik heb een 11,87 gemiddeld. Ik verwacht het laatste trimester nog beter te doen.
Ik vraag u om papa de groeten te doen en Albert en alle mensen die bij u zijn en alle mensen in Nederland wil ik ook bedanken.
Nogmaals bedankt mama en snel tot ziens. Bedankt! M’PO Rosine
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #145 Gepost op: juni 09, 2007, 10:09:28 am »
Lieve allemaal,


Mijn vorige actie heeft vruchten af geworpen, want we hebben een complete radio kunnen scoren voor Boukombé – met mengpaneel en alles !

Deze spullen komen met de volgende container deze kant op. Onze dank hiervoor is groot.

Ook dank aan alle lieve mensen die hun best hebben gedaan een radio of vervanging  van het onderdeel dat kapot was te vinden!

Dikke smok!!


Maar….. sommigen van jullie weten reeds dat we graag het opleidingsniveau van het CEG in Boukombé van BEPC naar Lycée willen trekken.

Dus zeg maar van MAVO naar HAVO niveau, even simpel gesteld.

Daar hebben we echter spullen voor nodig. Een vriend van ons heeft inmiddels het geld bij elkaar voor de gebouwen, dus de bouw is van start, nu nog de inrichting.


Wie werkt er op een school, heeft kinderen op de middelbare of beroepsopleiding? Heeft connecties met leerkrachten of wil zo vriendelijk zijn zelf wat van zijn vrije tijd aan Aktie Benin te schenken,

door bij hem of haar in de buurt te gaan kijken en het onderstaande verhaaltje vertellen op een technische school of middelbare school, zodat onze kinderen hier in de regio Boukombé niet meer geblokkeerd worden met hun middelbare school opleiding omdat ze daarvoor naar Natitingou moeten.


Ik weet zeker dat we – met een beetje goede wil – samen kunnen zorgen dat onderstaande spullen eind dit jaar richting Benin gaan komen!


Alvast heeeeeeeeeeeeeeeeeel hartelijk dank voor de moeite !


Onderstaande + foto’s even ter verdere info

Maandag 4 juni is de bouw van vier lokalen officieel van start gegaan.

Ange N’KOUE heeft via de Franse ambassade een organisatie in Frankrijk bereidt gevonden de gebouwen te betalen.

Een laboratorium, een natuurkunde/ scheikunde, een biologie en een informaticalokaal. Elk lokaal biedt ruimte aan 80 leerlingen.


SAB zal zorgdragen voor 80 computers en het lesmateriaal voor practicumlessen scheikunde, natuurkunde, biologie.

Als de materialen er zijn zal de staat voor leerkrachten zorgen zodat ook Boukombé een lycée heeft en op HAVO-niveau kan gaan lesgeven.


De manier van presenteren is lastig in een ontwikkelingsland. Diegenen die vooraan staan horen wat er gezegd wordt en zien wat er gebeurd,

Degene die achteraan staan moeten later van de anderen horen over hoe en wat. Maar op de foto zien jullie ook de directeur die de tekening van de nieuw te bouwen lokalen aan de leerlingen toont.


Dit hebben we nog nodig:


Kopieermachine, lichtbank, scheikunde spul, ander natuurkunde spul, 30 microscopen, atoommodelen, wandkaarten, periodieke systemen – ik heb echt geen idee meer wat je ook al weer doet met dergelijke vakken en uiteraard nog 60 computers. En HEEL belangrijk, verlichting voor 40 microscopen die nu alleen een spiegel hebben. Dus een of ander lamp systeem dat op de spiegel kan schijnen omdat de lokalen hier te donker zijn om te kunnen spiegelen. Er komt geen zonlicht naar binnen.


Marjan Kroone

Espérance, initiative et changement vivre main à main avec le bonheur. Faire le changement au mieux pour trouver le nouveau monde que tu veux voire.


Fondatrice de FSAB

BP 04

Boukombé

Rép. Du Bénin

Afrique Ouest

site: www.aktiebenin.nl
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #146 Gepost op: juni 16, 2007, 10:36:28 pm »
Zondag 10 april 2007

We hebben weer een zondagse chill-dag genomen. Heerlijk, boekje, kopje koffie en slapen. Echter om 16 u moeten we klaar staan, want het personeel heeft een verrassing waar ik alleen van weet. Dus ik zorg dat we samen op tijd op het terras zitten met ons boek (even een andere ruimte is het excuus).

Een hoop gegil en gelach achter de poort, Isodore heeft dienst, maar Albert komt om hem op halen en Gerard en Firmin komen ook het terrein op. Gaan ze nu nog hun dienst ruilen, vraagt Jetse? En hoor ik nu Nicaise ook lachen? Joh, het is markt en je kent de boys, net een grote familie en ’t zal me worst wezen wat ze doen, antwoord ik.

Even later komt Nicaise heel plechtig over het pad naar ons toelopen. Maman, we zijn klaar, kunt u meekomen? Nou, je zal toch eerst het een en ander aan papa moeten uitleggen, want die weet nog nergens van… O, nou dat is blijkbaar toch de taak van de natuurlijke leider die ze twee jaar geleden stilzwijgend hebben gekozen. Daar komt Jonathan aan gewandeld, blablabla, we gaan samen naar Nadobah, om met zijn allen te vieren dat God besloten heeft dat de tijd voor de samenwerking met het Centre werkelijk is aangebroken. Dit willen we als personeel met u vieren. (Als er geen reden is om te feesten dan maken we er gewoon eentje.)

Op naar Nadoba, naar café de Baobab. Maar de een moet eerst nog benzine tanken, de ander moet nog een fiets versieren, weer iemand moet nog Hortence ophalen et cetera. Ja, ga alvast maar heen zegt Firmin – die pech heeft en uitgeloot is om op het huis te passen - de anderen zijn al onderweg. Wij komen aan bij Baobab, niemand te bekennen. Oké, dan nemen we er alvast een. Even later komt het spul aanrijden. Met drie kerels per moto. De een stuurt, nummer twee schakelt met zijn voeten en nummer drie zit geriefelijk te genieten. En uiteraard komt Hortence met pannen vol met gekookte eieren, Fulanikaas en kippenbout. Daar moet je in Nederland om komen, naar de kroeg gaan en je eigen diner meenemen. Het wordt gezellig uit de pan eten met zijn allen.

We hebben – zoals altijd – serieuze gesprekken over man – vrouw verhoudingen en andere problemen en verschillende soorten oplossingen – van internet, komen we van opleidingen tot de ossen en vrouwen die gebruikt worden om het land te bewerken.

Maar we hebben ook reuze lol en een samenzijn is niet compleet als mamam niet een “petit l’histoire” verteld heeft verteld en Isidore en Albert niet letterlijk over de grond rollen van het lachen.

Ik weet vandaag echt geen l’histoire, zeg ik sip. Het wil niet tevoorschijn komen in mijn hoofd. Dat kan niet maman. Teleurgesteld kijken de jongens voor zich uit. Ook niet een heel kleintje, maman, een heel, heel kleintje, smeekt Isidore me. Nee, ik zou het echt niet weten.

Oja, er schiet me iets te binnen en ik vertel een grappig voorval dat de afgelopen week op Hedwig haar werk gebeurd is. De jongens lachen. Het wordt nog mooier, Jetse herinnert zich dat we in OUAGADOUGOU waren en dat hij in het Nederlands tegen mij zei dat hij het toch echt lelijk vind blanke vrouwen met Afrikaanse tress in hun haar. Dit naar aanleiding van een meisje dat met ingevlochten haren even verder op zit, in de veronderstelling dat zij een Française was. Maar toen begon ze in het Nederlands tegen haar vriendje je kleppen. De jongens vallen al van hun stoel af van het lachen. Dan komt toch “de l’histoire” toch nog voorbij vliegen in de vorm van een bij die ons lastig valt tijdens dit samen zijn.  O, die is gevaarlijk, pas op maman.

Ja, zegt Jetse, maar als je gestoken wordt moet je altijd direct de beet uitzuigen, dat voorkomt zwelling. Wij kijken elkaar aan en beginnen te gieren van de lach. Kan ik dit wel vertellen? Welja joh. En ik vertel hoe ik ooit in Duitsland op een parkeerplaats achter het stuur ging zitten en door een wesp in mijn bil werd gestoken. En het deed zo zeer, ik moest er helemaal van huilen. Jetse bedacht zich geen moment, Ga op je buik liggen, zegt hij. Hij doet mijn rok omhoog, slip opzij en begint op die parkeerplaats mijn bil uit te zuigen. Nou, er kwam geen einde meer aan het gebrul. Wat een onderbroekenlol. Volgens mij dachten ze in Nadoba dat de FSAB groep totaal laveloos was ondertussen. En echt, we hebben het, zoals altijd, bij één biertje gehouden.

Woensdag 13 juni,
Er rijdt een enorm home mobiel door Boukombé, ik zie dat ding net voorbij rijden als ik op het labo terras een zieke te woord sta. Snel roep ik Jetse, maar te laat. Dat moeten blanken zijn. Oké. We lijken wel een stel inlanders die uitlopen als er een onbekend iets door het dorp rijdt. UFO gezien.

In ieder geval, nog geen half uur later en ja daar komt dat ding het labo terrein oprijden. Een jong Duits stel Christiaan en Birgit, beiden arts, die een jaar lang door Afrika trekken. Uiteraard gezellig kwebbelen. Ze komen net uit Ghana, waar ze een maand in een ziekenhuis hebben gewerkt. Nou, de home-mobiel bij ons op het terrein en ’s avonds aan het bier “chez Jacqueline”.

Ze blijven een paar dagen en vinden het allemaal geweldig. Zoveel meer onderontwikkeld en zoveel minder verlangens naar grote spullen zoals auto’s, blanke huid en noem maar op in vergelijk met waar ze net vandaan komen. Nou, wees niet bevreesd, dan moet je naar het zuiden gaan, daar is het echt niet anders. Maar ze genieten met volle teugen.

Zaterdag 16 juni, Afrika kinderdag.
Vandaag is het de 17e keer dat Afrika een officiële dag voor het kind viert.  FSAB doneert een doos vol pennen en potloden. Dit moet gevierd. Vol verwachting gaan we heen. De hele zaal is vol met kinderen en er gaan straks sketches en liedjes gespeeld worden. Maar voordat het feest gaat beginnen worden alle kinderen opeens de zaal uit gestuurd. Iedereen die naar binnen wil moet 300 FCFA betalen. Die koppies, zo sneu. Ik vraag waarom, maar degene die de leiding heeft, wil niets anders horen dan dat dit zo goed geregeld is, want hij denkt dat goed is.

Ik probeer hem uit te leggen dat het al niet leuk is dat er alleen kinderen uit Boukombé Centre zijn, die dus allemaal al ouders hebben met een baantje enzo. Dat ik de kinderen goed ken en dat ik absoluut geen kinderen zie die op een Tata Somba wonen. Ook ken ik veel families van deze kinderen die hier zijn en ik weet dat ook zij geen 300 FCFA zullen krijgen voor deze middag. En wat kost het nu eigenlijk, als de zaal toch al in gebruik is, om op een stoel of op de grond te zitten en mee te kijken?


Nee, ik weet er helemaal niets van, Hij is van hier en hij weet heel goed hoe het allemaal zit en er zitten kinderen bij uit alle lagen van de bevolking en iedereen kan wel 300 FCFA missen. Oké, even vragen: Wie van jullie woont er op een Tata Somba? Niemand steekt zijn vinger op. Wie woont er in een huis in Zongo? Bijna alle kinderen steken hun hand omhoog. De man kijkt me verontwaardigt aan en loopt weg.

We gaan naar binnen, de zaal is gevuld met maximaal 10% van wat er eerst zat. Of te wel bijna leeg. Wel zijn alle hotemetoten van het dorp er.

De beide artsen die bij ons op bezoek zijn, zijn ook boos en teleurgesteld. Wat nou feest voor het kind? Welk kind? We kijken een half uurtje en gaan weer naar huis. Buiten wachten horden kinderen op ons die gezellig meelopen tot aan de poort. Ze vonden het evengoed leuk, want mama Boukombé had liedjes met ze gezongen. Voor we weggaan, komt de organisator nog bedanken voor het cadeau. Ja, het is goed antwoord ik, maar ik zal bidden dat het de volgende keer werkelijk een feest is voor de kinderen met gratis toegang voor arm en rijk.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #147 Gepost op: juli 01, 2007, 08:10:30 pm »
Maandag 25 juni 2007
Wat we allemaal niet aan uitslagen vinden. Ik kan dit met mijn Nederlandse verstand niet begrijpen. Vandaag een moeder met een kind zo ziek, ik geef een eerste behandeling en verdere medicijnen en vertel haar dat ze vrijdag terug moet komen voor controle. Het kind is ruim een jaar en weegt nog geen 6 kg dus veel weerstand heeft het niet. Wat denken jullie dat ze zegt? Ze kan niet terug komen want ze moet op het land werken. Het regent nu, dus er moet gezaaid worden. Ik vertel haar dat ze verantwoording moet nemen voor haar kind. Als ze niet terug komt gaat het zeker dood. In Nederland zou het direct opgenomen worden.

Maar gelukkig, ze begrijpt het en beloofd me terug te komen om te zien of de medicijnen hun werk goed doen.

Woensdag 27 juni 2007
Voor de eerste keer hebben we een van onze weduwen getest op HIV en jawel, ze is positief. Je denkt wel steeds aan deze mogelijkheid, maar als je er mee geconfronteerd wordt is het toch wat anders. Dit geeft toch wel ernstig te denken. We hebben dus eigenlijk een heel groot probleem hier in de regio. En een probleem waar niet over gesproken kan worden. Immers het bestaat niet, dat vind je alleen elders, in de grote stad misschien.

Deze weduwe heeft vorige week een miskraam gehad en wilde nu NORplant laten zetten op kosten van FSAB om niet meer zwanger te geraken. Maar ze is steeds zo moe en altijd ziek en onderweg. Reeds 7 kinderen gebaard waarvan 6 nog in leven. Dus hoop je dat dat de oorzaak is. Maar goed, wat kunnen we doen? In ieder geval moet ze doorgestuurd naar Natitingou om daar de confirmatie test te doen en in het gratis programma van de medicatie zien te geraken.

Guinevieve en ik bespreken het probleem en we besluiten om  te beginnen alle door ons geadopteerde weduwen en eventueel anderen die komen willen, voorlichting te geven in de pailotte. Vervelende is dat er zo een enorm taboe rust op dit soort dingen. Gelukkig is Viefje een kei van een voorlichtster, dus dit kan ik dit met een gerust hart aan haar overlaten.

Donderdag 28 juni
Een vrouw, moeder van 13 kinderen, thuis bevallen, wordt door haar man - achter op de fiets - gebracht. Haar buik is zo dik en opgezwollen en ze is helemaal van de wereld. De verloskundige wordt erbij gehaald, maar evacuatie heeft geen zin meer. Een half uurtje later hebben we er 13 half wezen bij. Papa zal waarschijnlijk de baby te vondeling leggen of weg brengen naar de nonnen. Immers het is de schuld van deze laatste baby dat de moeder is overleden. Dat hijzelf wat minder kinderen zou moeten maken beseft hij niet. Dat hij had moeten zorgen dat zijn vrouw in het ziekenhuis was bevallen is ook iets dat moeilijk te begrijpen is. Ze heeft het toch altijd thuis gedaan? Voor de moeder ben ik haast blij dat haar wereldse taak erop zit. Raar dat je zo gaat denken hier.

Vrijdag 29 juni,
De kleine is terug geweest en echt zo enorm opgeknapt. Nog niet genezen leggen we uit, maar wel een heel eind op de goede weg. We werken gestaag door, want Sophie is voor twee dagen opleiding in Natitingou. Desondanks kwam Hortence donderdag te laat aanzetten, omdat het regende. Nou dat viel even verkeerd bij deze dame. Gelukkig was ze vandaag van weeromstuit een half uur te vroeg. Maar dan zie je toch het verschil in werktempo en mentaliteit. Jetse en ik hebben dus beide dagen zonder pauze op het labo gewerkt van 7 tot 19 uur. Vierkante ogen van het mic kijken, leven op evergreens uit Nederland en dan vrijdagavond eindelijk dat zo eerlijk verdiende biertje tegen de dorst . Nou dan weten jullie het wel. Zaterdag zal Jetse de rest afmaken. Handmatig werken, daar gaat heel veel tijd in zitten. Goed dat we van de oude stempel zijn.

Zaterdag 30 juni, eerste bijeenkomst met 6 van onze weduwen. Twee daarvan uit Koumagou B. We bespreken de NORplant en de infecties die de vrouwen oplopen door de nachtelijke visite. Echter de twee dames uit Koumagou B zeggen heel stellig, nee, ik duld geen man. Ze komen wel, maar ik zeg: als je niet bereidt bent voor mijn kinderen te zorgen krijg je ook geen seks. Geen man wil me helpen dus ik houd mijn deur gesloten.

Geweldig om dit te horen. Echter even later blijkt waarom het verschil er is, want de andere dames gaan in de verdediging door te vertellen dat ze het eten dat hen gegeven wordt echt nodig hebben en het blijkt dat het land van de beide weduwen uit Koumagou B voldoende oplevert om met hun kinderen te overleven en van de anderen niet.
Maar goed, weer een bevestiging dat het echt bittere noodzaak is als de vrouwen dit toelaten en bovendien is goed in het klein te gaan beseffen dat we echt een probleem hebben met de HIV gevallen.

Ze gaan over het een en ander nadenken en allemaal met een crème naar huis want iedereen heeft jeuk tussen de benen.

Liefs en een dikke knuf,

Marjan Kroone
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Marjan Kroone

  • Berichten: 385
  • Niet kletsen maar doen!
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #148 Gepost op: juli 08, 2007, 09:39:42 pm »
Geweld en vrouwen

Woensdag 4 juli
Eerst maar even het goede nieuws. Voor het eerst sinds 3 maanden hebben we weer verse tomaten op de markt kunnen vinden. Aangezien het aanbod van deze groente zo ongeveer het enige is wat je kunt krijgen hebben jullie er werkelijk geen notie van hoe lekker dat is. Daar kan geen gebakje of wat dan ook tegenop. Een broodje echte tomaat en eindelijk weer pasta met verse tomaten erdoor. Smullen! Maar goed, verder een doorsnee dag zoals zovele anderen.

Om Agnes haar moeder – die weduwe is - te helpen hebben we haar wat kleding gegeven om te verkopen, zodat zij “onafhankelijk” is. Ieder week leggen we een deel apart en straks - als ik in NL ben - moet ze het met dat geld haar eigen handeltje zien draaiende te houden. Maar omdat ze iedere keer zo moe is helpt haar dochter tijdens de vakantie op de markt.

Komt Agnes om 18 uur totaal overstuur het labo oplopen. Ze is geslagen door een man met een groot stuk hout en hij heeft alle kleding meegenomen. Reden? Hij vond de prijs van een T-shirt te hoog en toen Agnes niet lager wilde gaan heeft hij een stuk hout gepakt en haar meerdere keren geslagen voordat hij de hele doos met kleding meenam.

Ik zit achter de microscoop, maar tuimel van mijn kruk van kwaadheid. Wat word ik moe van al dit soort dingen, van al die problemen. Vanmorgen, na een meppartij van een van onze personeelsleden, eerst zijn vrouw opgelapt. Jammer genoeg doen ook onze jongens – zonder uitzondering – soms mee aan dit soort zaken. Als er maar “correctement” geslagen wordt. Niemand heeft het recht om iemand te slaan roep ik boos. Ja maman, dat is zo, maar soms gebeurt het vanzelf. Gelukkig zijn dit steeds meer uitzonderingen. Maar het is niet makkelijk.

Tevens vandaag een meisje van 17 jaar oud, studente op het CEG met ongewenste zwangerschap, die door haar ouders op straat is gezet, getracht te ondersteunen en de ouders en kind weer bij elkaar gebracht en nu dit weer.

Waarom nooit een dag gewoon? Waarom is slaan hier zo gewoon? Waarom hebben mannen een vrijbrief om te doen wat ze willen? Dit kost me allemaal zoveel energie.

De meiden op het labo reageren gelaten, alleen Viefje is echt boos. Het is nu eenmaal zo, zegt Hortence en bovendien Agnes is klein dus wat kun je doen? GRRRRRR

Ik ken die vent, weet echter niet waar hij woont, maar of het verstandig is dat ik me ermee bemoei? Misschien ga ik hem wel meppen… Dat soort gevoelens krijg ik hier gewoon.

Heb je getuigen? Ja, en een vrouw is ook bereid te getuigen. Dan ga je haar opzoeken en samen naar de gendarmerie. Want als we dit steeds maar weer toelaten dan wordt het nooit wat hier. De dader is een gewelddadige dief en die hoort gestraft te worden. Ja maar, dan komt hij zich daarna bij mij wreken. Nou, dan moet hij voorzichtig zijn, want als ik me ga wreken ben ik ook niet mis. Laat de gendarmerie hun werk doen.

In ieder geval, Viefje vind ook dat de gendarmerie ingeschakeld moet worden maar dat ik me er buiten moet houden, dus Albert wordt geroepen om mee te gaan. Komen ze terug. De kleding hebben ze weer bij hen, maar de meneer is niet gestraft. Dat vond de mannen – ook Albert – niet nodig nu de dief de kleding heeft terug gegeven. Of te wel, blijf lekker meppen op de vrouwen hier. Wat een K-land denk ik dan. Of is het in Nederland ook zo?

Wat is dit moeilijk. En veel mensen in Nederland maar zeggen: het lijkt me zo relaxed om jullie werk te doen, altijd dankbare mensen. Soms krijg ik de indruk dat sommigen denken dat we hier een beetje aan het sabaticallen zijn. Laten we het daar maar niet over hebben, over de ongekende werkweken en daarnaast de problemen die iedereen steeds maar weer op mijn bordje legt.

Jetse is een manusje van alles op technisch gebied en krijgt daarmee naast zijn gewone werk heel wat voor zijn kiezen. Maar ik ben multifunctioneel met de rest. Overal inspringen waar nodig is. Steeds ad hoc kunnen reageren en problemen oplossen. Spoelster ziek, analiste ziek, maakt allemaal niet uit, het werk gaat door en maman kan alles. Die doet beide taken er wel even naast. Laboratorium, consultaties, administratie, schoonmaakster, farmacie, kaderoverleg, opleiding en begeleiding, huishouden en niet te vergeten maatschappelijk werker hier. Maar het ergste is dat je steeds alles moet bedenken voor anderen en steeds alles moet controleren. Die hersenen van me krijgen nooit rust.

Nou ik heb er helemaal genoeg van. Wil wat leuks! Maar wat kun je hier in Boukombé? Alleen naar een of ander obscuur kroegje via onverlichte straten. Ik wil naar de bioscoop, ik wil uit eten, echt uit eten in een gezellig restaurant, vrienden zien, Targui spelen met Frank en Teckla. Wat mis ik dat soms in de weekeinden.

Maar vrienden heb je hier niet. Iedereen wil altijd wat van je, iedereen heeft altijd een probleem dat hij met je moet bespreken. Probleemoplosser numero uno, dat zijn Jetse en Marjan.

Dat wij ook problemen kunnen hebben, dat wij altijd voor twee verschillende partijen klaar moeten staan en dat dit veel frictie geeft in verband met de vele (on)mogelijke wensen, het onbegrip over situaties waarin je werkt, met de tegenslagen van alles wat kapot gaat waardoor je maar weer een tussenoplossing moet verzinnen, dat zijn dingen die niet zijn uit te leggen.  

Jetse en Marjan, die redden zich wel. Nou dat zullen we dan maar doen ook. Eerst eens een keer ontspanning, een keer een avond echt vrij. Ik ben zo ontzettend opstandig. Wij kunnen niet zeggen we gaan er even tussen uit.

Dus gaan we onze eigen feestje wel bouwen. Ik huur “chez maman Lili” af en bestel voor 20 mensen een diner zaterdagavond. Met kip voor de jongens en kaas voor ons, doe maar duur. Daarna gooien we thuis de grote tafel aan de kant en gaan film kijken. Al het personeel en een paar mensen van het Centre en we hebben onze eigen kroeg vol.

Moe van de realiteit wil ik me verdrinken in een borrel en een sprookje van het leven weerspiegelt zien in een filmwereld waar mensen echt naar elkaar luisteren en gewoon met elkaar communiceren, afspraken respecteren en waar de vrouw misschien (gelukkig) niet helemaal gelijk is aan de man, maar wel dezelfde kansen heeft en zich beschermd weet bij de wet.

Ciao,

Marjan Kroone
Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

elle

  • Moderator
  • Berichten: 7583
  • The way of the leaf
    • Bekijk profiel
Column van Marjan Kroone
« Reactie #149 Gepost op: juli 08, 2007, 09:56:24 pm »
Hmmmzzz...
Ik speel met de gedachte om ooit nog eens een ziekenhuisje als het jouwe te bezoeken. Maar ik mag dan dokter zijn, ik heb echt niet de illusie dat ik daar iets uit zou kunnen richten. Het lijkt me daar zoooo ongelofelijk moeizaam en primitief, daar begin je met je westerse opleidinkje niets mee. Daarnaast zou ik waarschijnlijk al snel de moed opgeven, na keer op keer met die 'bureaucratie' en man-vrouwverhouding geconfronteerd te worden.

Chappeau!
"Ask not what the Body can do for you. Ask what you can do for the Body."[/]