Column van Marjan Kroone

[Marjan Kroone]

Afrikaanse perikelen
Tweede keer geen markt in Boukombé. Reden zullen jullie niet kunnen geloven. Er is nog steeds geen fatsoenlijke regen gevallen in Boukombé Centre , maar… wel aan de andere kant van de bergen in Koussou en Korontiére, Dipoli etc.  En dat kan natuurlijk niet. Daar moet meer achter zitten.
Nu denkt een groep mensen – boeren wel te verstaan – dat de martkooplui de regen bewust tegenhouden middels voodoo/grigri omdat de markt immers minder mensen trekt als het regent. Dus hadden ze 4 dagen terug de marktkooplui al verjaagd  van het marktplein. Die zijn toen naar Zongo (‘het centrum van Boukombé’)verhuist met zijn allen. Wat weer verboden is,  want daar staan al vaste kraampjes, dus de gendarmerie kon groots optreden en goed hun knuppels en dergelijke gebruiken om de marktlui van Zongo weg te jagen.
Vandaag weer hetzelfde. Geen markt, dus geen houtkool om eten klaar te maken, geen uien om door de macaroni te doen, geen bandenplak meneer  voor het fietsenonderhoud, geen kruidenvrouwtjes, geen tchouk-tenten met locaal bier om lekker onbezonnen dronken te worden.
De boeren offeren de tchouk aan hun goden om toch vooral maar snel de regens te laten komen.
Nu bid ik dat de regens wel netjes komen en niet in zo’n hoeveelheid dat dit weer voor overstromingen en kapot geslagen bruggen en dergelijk gaan zorgen. Want dan kunnen de marktkooplui de boeren weer gaan beschuldigen…..
Dit donkere continent vol geloof en bijgeloof  blijft verrassend.

liefs

[Marjan Kroone]

Mijn budget 'santé ailleurs' of te wel zieken doorsturen is op. En het is pas eind juni. Gisteren een jongetje geboren die zeer moeilijk plast. Gelukkig wel een beetje, maar niet voldoende zoals je ziet. De ogen en voeten zijn enorm opgezet. Ik heb de ouders uitgelegd dat ons budget op is.

Kunnen jullie je voorstellen hoe dat gaat?? Sorry, maar als het niet lukt een donateur te vinden dan kunnen we slechts hopen dat uw kindje blijft leven.

Maar wij hier in Benin geloven in wonderen. Dus misschien gebeurd er een wonder en reageert iemand zeer snel om te vertellen dat hij of zij wel 250 EURO wil overmaken voor de gezondheid van dit kind. De ouders zijn - vervelend om te vertellen - echt arm. En bovendien is afgelopen winter hun huisje met graanvoorraad afgebrand. Dus zij leven nu van wat men geeft in de gemeenschap en via de famillie. Immers de zaaitijd is pas aangebroken, dus oogsten zit er nog lang niet in.

Wil je ons helpen, meldt me dat dan aub via jetsemartje@yahoo.fr   dan kan ik het kind naar Tanguieta sturen voor een operatie.

Ik weet, SOUWENGA is niet moeders mooiste, maar wel heel lief, met het recht op een kans om te leven en wie weet wat hij ooit gaat betekenen in zijn maatschappij, in zijn gemeenschap.

PS voor het GKV - wil je de foto's zien, kijk dan ff op www.aktiebenin.nl

Alvast bedankt,

Marjan

[Marjan Kroone]

We zijn weer in het zuiden.
 
Hopelijk kunnen we volgende week de ambulance uit de haven krijgen en meenemen naar Boukombé. Voorlopig echter alleen nog maar papierwerk. Maar goed, ik kan lekker ongestoord een enorme administratieve achterstand wegwerken zonder dat men komt met allerlei ‘problemen’ die maman alleen kan oplossen.
 
Maar de regen, dat is echt regen en regen en regen. Ik kan jullie twee plaatjes niet onthouden. Eentje dat Nederland scoorde in de halve finale terwijl ons personeel bij ons de wedstrijd kijkt en uiteraard even een fotootje hoe heerlijk je hier kunt wandelen in onze economische hoofdstad als je niet in de luxe binnenstad zit met geplaveide wegen.
 
Een korte tocht door Cotonou geeft je al snel de indruk dat alle wegen nu goed begaanbaar zijn, niets is echter minder waar. Het grootste deel staat nog altijd onder water en heeft nog altijd geen riolering. Dus dan heb je ongeveer een idee hoe de honden ruiken als ze een blokje om zijn geweest…
 
Groetjes uit Cotonou,
 
Marjan
Lang leve internet!
donderdag 8 juli 2010
 
Enkele uren nadat de oproep voor de kleine Souwenga is geplaatst konden wij hem reeds naar het ziekenhuis in Tanguieta vervoeren.
 
De ouders waren vooraf goed voorgelicht en begrepen dat wij niet in de hand hebben hoelang het duurt voordat er iemand reageert. Ook was het voor hen duidelijk dat we werkelijk een donatie vanuit Nederland toegezegd moeten krijgen voordat we uberhaubt aan doorsturen kunnen denken.
 
Maar het is gelukt! Voor ons is het internet eigenlijk de enige mogelijkheid om aandacht te vragen voor dit soort zaken, dus zijn we dankbaar voor de verbinding, ook al is dat vaak maar enkele uurtjes en zoooooooooo vreselijk langzaam.
 
Ozo bedankt en lieve groetjes uit Benin,
 
Marjan

[Marjan Kroone]

De ambulance is uit de haven!
vrijdag 23 juli 2010
 

Gisteren was het eindelijk zover! Na bijna twee weken Cotonou mochten we onze ambulance uit de haven halen. Voor outsiders, de ambulance is een gebruikte van het leger en bevat vier plaatsen, dus is het een kleine vrachtauto. Pierre heeft speciaal voor deze gelegenheid zijn groot rijbewijs moeten halen en Euloge gaat dit volgende maand doen hopen wij, zodat we dan twee mensen hebben die dat ding kunnen rijden.
 
De ambulance is per container vervoerd om te voorkomen dat hij tijdens boottransport en in de haven leeggeroofd en gestript wordt. Dat is nl.vrij normaal als je een auto zonder begeleiding deze kant op stuurt.
 
Omdat het een hoog model is moest het een extra grote container worden en de ambulance die normaal twee wielen voor heeft en 4 wielen achter stond nu op twee velgen voor en twee kleine uitrijwieltjes achter. Dus in de haven moesten we eerst vier wielen onder de auto zetten en toen naar een garage rijden om de twee andere banden weer om de velg te plaatsen, zodat zij hun broeders achter weer konden versterken.
 
Ik ben vaker op de haven geweest om dingen te regelen, dus voor mij bekend terrein, maar toch, die opwinding en die bedrijvigheid die er heerst, dat is echt kicken! Voor Jetse was het de eerste keer dat hij dit meemaakte en hij GENOOT, vond het gewoon geweldig wat er allemaal gebeurde. Wel gilde ik dat hij de krik in de gaten moest houden. We hadden net een nieuw krik gekocht en iemand liep ermee weg… Je moet zo alert zijn. Ik heb alleen gezeten en gelopen en alles in de gaten gehouden, ogen van voor en van achteren.
 
Foto’s zijn overigens met toestemming van douane en beveiliging gemaakt en ze hebben ze gecontroleerd voor ik de haven uitging.
 
Nou, ik ga plaatsen, gaat zo veel beter hier in Cotonou! En dan ga ik achter Jetse en Pierre aan en een interview geven aan een nationale krant ‘Matinel’, die hebben me al een paar keer gebeld....
 
Als we veilig in Boukome zijn meld ik me weer.
 
Bye, ciao, kus, liefs,

[Marjan Kroone]

fotoos op www.aktiebenin.nl ff naar beneden scrollen

[Marjan Kroone]

‎Bij de EO radio:  25 min. durend interview met deze twitteraarster uit Benin:) http://portal.omroep.nl/?...uzg=xoleyCsHEbGcZtHjImobB


http://twitter.com/MarjanKroone

Ben héél benieuwd hoe het interview is, ik kan het zelf niet afluisteren. Mail me ff aub op jetsemartje@yahoo.fr

thanks!!

Marjan Kroone

[Marjan Kroone]

Marjan Kroone Dit is de link voor het radio-interview met deze dame http://t.co/SGHUZot over mijn werk in Benin bij EO Doeners. #anderelinkwerkteniet

[Antonius]

quote:

Marjan Kroone schreef op 15 augustus 2010 om 07:44:
Marjan Kroone Dit is de link voor het radio-interview met deze dame http://t.co/SGHUZot over mijn werk in Benin bij EO Doeners. #anderelinkwerkteniet

Wat heftig, wat je er voor achterlaat en daar allemaal mee maakt.
mooi dat de ambulance er is. Ik had me helemaal niet gerealiseerd dat het risico van auto diefstal zo grooot is.

[Marjan Kroone]

Geen zin in wat dan ook, dan maar even kijken of er wat uit de vingers komt voor een nieuwe colomn.

Op dit moment zit ik in Cotonou omdat er een aantal papieren geproduceerd moeten worden in het Engels en in het Frans, voor de Etische Commissien in NL en in Benin. Dit in verband met een onderzoek dat ik volgend jaar zou willen doen naar de beslissingbevoegdheid van de weduwen bij ons in de regio ten aanzien van partnerkeuze en seksuele activiteiten. Het Engelse stuk i s inmiddels in ‘draft’ ingeleverd. Maar goed, dat is voor de lezer niet interessant

Maar inmiddels al drie weken in de luxe van de ‘big city’ vertoevend denk ik : Is het werkelijk zoveel beter in Cotonou  in vergelijk met Boukombé ?

Behoudens natuurlijk het feit dat hier alles kan krijgen aan groente, fruit, melkproducten, brood, pizza, chinees, you name it, betekent leven in een ‘capital city’ ook smerigheid met een enorme luchtvervuiling en een bodem verontreining. Als ik mijn hond uitlaat dan is het of ik over een vuilnisbelt wandel.

Dit heeft alles te maken met het feit dat er teveel mensen op een klein oppervlak leven zonder riolering en dat je alleen zeker kunt zijn dat de wekelijkse vuilnisjongens langs komt als je ze iedere maand betaald… Dus het leeuwendeel van deze wijk veegt iedere morgen vuil op een hoopje dat ’s avonds weer over straat verspreidt ligt. Een gebed zonder end.

De civilisatie die je hier vind is nog maar een dun laagje vernis.
De wegen in ‘mijn wijk’ zijn zandwegen waar het scherpe afval zoals kapotte flessen en blikjes door het platgelopen zand heen steekt, olie en lege olietonnen worden geloosd alsof het water is en dus  de grond vervuilen, mannen piesen op iedere hoek, kinderen die poepen op straat en noem maar op.

En stel je voor, hilarisch, daar loopt Marjan Kroone, die gek uit Nederland, met een plastic tasje om de drol van haar hond op te ruimen en in de vuilnisemmer te gooien bij het appartement waar ze vertoeft! Het is om te lachen en om te huilen…. Maar ik kan niet mezelf verlagen door dit niet te doen. Ik wil niet dat mijn hond shit achterlaat voor een ander.

Zo op het oog is Cotonou veel geciviliseerder dan Boukombé. Mensen hebben mooie kleren aan, het is een komen en gaan naar ministeries en blanken te over met allerlei projecten en hulp organisaties. Maar dat is de oppervlakkige schijn. Ook al zijn de kleren mooi, de armoede is daar en armoede van gebrek aan geld en gebrek aan scholing en dominant, agressief gedrag van ‘sterken tegen de zwakkeren’ gaan vaak samen. Denk aan de vicieuze cirkel waarbij de baas de vader op zijn donder geeft en pa dit bij ma doet , ma naar het kind afreageert en uiteindelijk slaat het kind de hond.

Zo slaat mijn buurvrouw regelmatig haar kind met een stuk hout, een andere buurman slaat zijn vrouw soms zo hard ‘s nachts dat ik er niet meer van kan slapen. Dat is niet leuk, geloof me.

Waarschijnlijk zit ik in de verkeerde wijk, kan ik beter in een blanke wijk gaan bivakkeren, die zijn er ook in Cotonou. Maar ja, buiten dat in een dergelijke omgeving wonen een aardig centje kost, is het nu eenmaal ook zo dat ik het leuk vind om me echt tussen de locale te mensen te begeven.

Een andere cultuur beter begrijpen kan niet op afstand vanuit een ivoren toren. Maar de consequentie is natuurlijk wel dat je dan eerder geconfronteerd wordt met viezigheid, mishandeling, achterstand en noem maar op.

Het is niet anders en ik zal ermee moeten dealen. Nog een dikke week te gaan, dan denk ik dat mijn Franse versie voor de Ethische Commissie kan worden ingeleverd en dan ben ik snel weer vertrokken naar Boukombé.

Iedereen lieve groetjes of een knuffel of gewoon ciao!

Oja, ik twitter tegenwoordig, als er iets gebeurd wordt het op hetzelfde moment geplaatst in maximaal 140 tekens, lekker kort :p

Marjan Kroone   http://twitter.com/MarjanKroone

[Marjan Kroone]

Hai, we zijn goedgekeurd door de stichting 1% om voor 5000 euro een bijdrage te vragen voor het bouwen van een dienstwoning voor de verloskundige die miv 01 oktober bij ons komt werken. Maar.... je hebt vriendjes nodig om je project onder de aandacht van de kijkers te brengen, hoe meer vriendjes hoe hoger je in de lijst staat als je op projecten klikt.

Dus concrete vraag: WIE wil ons steunen en via onderstaande link 'vriendjes met mij worden en met het project uiteraard door minimaal 5 EURO over te maken?

Ik hoop op vele volgers THANKS en knuffet uit Benin en 30 september TV, EO!!!

http://www.1procentclub.nl/projects/gezondheidszorg

[Marjan Kroone]

Houten Beeldje van zwangere vrouw, met gezichtje 12,50 EURO, in silhouet 10 EURO excl verzendkosten in NL. Locaal gemaakt door Richard AMOUSSOU die bijna 50% van de opbrengst krijgt. De rest is voor SAB tbv de kosten te maken voor de verloskundige van ons CSSK.

Stichting Aktie Benin, 9701 BB Groningen Giro: 249053 ovv van ´beeldje zwangere´

Het kan even duren voordat het komt, want ik wil geen transportkosten maken, dus ben afhankelijk van bezoekers.

Mail me even als je geld overmaakt op fondationactionbenin@yahoo.fr dan kan ik Richard aan het werk zetten!

foto: http://www.aktiebenin.nl/nieuws/index.asp

[Marjan Kroone]

Bid en wordt donateur! Voor de kinderen bij ons in het algemeen, maar voor deze kleine meid in het bijzonder, lees mijn twitters de afgelopen 24 uur die ik hieronder plaats

Vannacht mocht ik nog ff lekker mijn bedje uit, doodziek babietje, maar ouders al 3 babies verloren, dan ren je! #ikwileenvastedokterhier 7:49 AM Sep 26th via web

En er zijn mensen die beweren dat hier "toch anders is" als er hier n kind sterft! #zegaanerandersmeeom #uitnoodzaak #verdrietisnietminder 8:00 AM Sep 26th via web

@VWBHB @praktijk_isis vader vanmorgen bevestigd baby is opgenomen in Tanguiéta, ondanks dat mijn budget op is, hij is zooo bezorgd, terecht about 21 hours ago via web

@xiqx thanks for asking,baby is opgenomen in Tanguiéta, ondanks dat mijn budget op is, vader is vanmorgen gekomen om dit te melden #Boukombé about 21 hours ago via web in reply to xiqx

Huilende vader kapt telefoon, bel opnieuw, weer huilende vader, gaat slecht met de kleine meid, hij vraagt zich af waarom, waarom, waarom... 28 minutes ago via web 27/09/2010 9:01

Stichting Aktie Benin
Postbus 1096, 9701 BB Groningen
Giro: 249053

BEDANKT !!!!

28/09/2010 zojuist bericht dat de kleine meid stabiel is;

Marjan Kroone

[Marjan Kroone]

Voor de mensen die de kleine meid volgen:  De nacht van woensdag op donderdag heeft de kleine meid een enorme terugslag gehad, ze is nog steeds gehospitaliseerd.

[Marjan Kroone]

Op onderstaande uitzending kunnen jullie DOENERS van de EO bekijken als je deze hebt gemist. Ik kan het zelf niet openen en heb de uitzending dus niet gezien. Ben erg nieuwsgierig naar jullie reacties. Je kunt me mailen op fondationactionbenin@yahoo.fr
Dat is voor mij makkelijker dan deze site openen

Liefs Marjan Kroone

 http://player.omroep.nl/?aflID=11484334

[Marjan Kroone]

Outreach weer begonnen
dinsdag 19 oktober 2010
Nadat Albert vorige week vertrokken is voor de opticienopleiding in Bamako gaat hier een en ander weer ‘normaal’ worden na alle regens. Dus vandaag de eerste Outreach gedaan na twee maanden regenstilte en wat doe ik dat toch altijd met plezier !

Vandaag naar Kouwetakouangou geweest en OF het nodig is !
In totaal 115 zieken behandeld en daarnaast 12 prenatale consultaties verricht. Om 8 uur vertrokken we en om 10 uur waren we ter plaatse. 27 km gereden in 2 uur tijd . Viefje was op de motor en gaf de pijp aan Maarten na 1,5 u. Lazare mocht de rest rijden over rotsen en door paadjes met dikke modder sporen. Een ramp om te rijden op een motor. Het was te zwaar voor deze dame die slechts 50 kg weegt en waar ik mijn petje voor afneem, want steeds vraag ik me af hoe ze in vredesnaam die moto op zo´n weg in bedwang kan houden… Ik heb vier wielen nodig en anders ga ik wel lopen
Maar op de terugweg zei ook de Nissan toedeloe en ‘bekijk het maar’ en warempel we konden twee keer die zware kar de berg opduwen terwijl Pierre in standje één over de rotsen en keien manouvreerde. Eigenlijk wel logisch met hellingen tussen de 8 en 15% en na de Outreach hadden we, buiten 6 personen in de auto en alle medicijnen en dergelijke, ook nog eens een paar honderd kilo mais en sorgho achterin liggen. Want mensen die geen geld hebben, de eigen bijdrage van 0,75¤, mogen in natura betalen.

Onze nieuwe verloskundige Micheline ging voor het eerst mee en ze was helemaal verbaasd. Een paar keer zei ze : Bij ons in het zuiden , daar werken we niet he, dat is makkelijk, wat is het daar rustig en gemakkelijk. Maman u moet de televisie (van Benin!) uitnodigen voor de Outreach, mensen in Benin weten niet wat ze zien, weten niet dat dit bestaat….

Nou, ook zij was gelukkig met 12 Prenatale Consultaties en ze heeft keurig voorlichting gegeven over het gebruik van muskietennetten, al was ze eerst wel wat lacherig toen ik zei da de vrouwent, indien we dit niet uitleggen, de plastic zak met muskietennet en al, als ‘hebbedingetje’ in de Tata verdwijnt….
Toen we aankwamen bleek dat Micheline de prenatale consultaties in de KERK moest doen. Ze was lichtelijk ontdaan en zei: dit kan niet, waar moeten de vrouwen liggen? Ik heb geen onderzoekstafel. Nou meid, gewoon op een stenen ´bankje´ en licht heb je via de ´clostra´s´ (stenen met openingen). Zo grappig dat iemand uit Benin zelf niet gewend is onder deze omstandigheden te werken. Maar, ze pikte het gelijk op en huppekee, moeders onderzoeken, kinderen inenten, geen probleem.(Zie foto van de bankjes als we aan het eten zijn)

Hieronder wat foto’s om een impressie te geven. Jammer genoeg maak ik nooit foto´s als we aan het werk zijn, want geloof me, 115 mensen zien op een dag is heel veel werk, dan denk je niet aan foto´s maken.
 
www.aktiebenin.nl

[Marjan Kroone]

Emoties

Gisteren drie vrouwen naar Tanguiéta geëvacueerd. (zie mijn twitters van die dag).

Twee bevallende vrouwen noodgedwongen op een brancard. Een jonge vrouw die wist dat haar kind het niet zou overleven. Ze heeft gehuild tot in Tanguiéta. Voor zich uit starend rolde de tranen zachtjes over haar wangen. Toen Jetse in Tanguiéta meehielp de brancard het ziekenhuis in te tillen rolden nog steeds tranen naar beneden.

De andere vrouw was aan het bevallen van een tweeling. Eerste kindje geen probleem, maar tweede bleef halverwege steken. Stel je voor, een half kind tussen je benen en je ligt in de ambulance en moet nog minstens 1,5 uur over wasbordweg en kuilen vervoerd worden voor ze iets kunnen doen. Deze vrouw gaf geen krimp, met dichtgeperste lippen lag ze voor zich uit te staren toen ik de derde vrouw op een stoel installeerde. Haar man en 7 kinderen wachten op haar thuis.

Het ging mijn pet te boven, dit moeten doorstaan. Als je terugkomt en je hebt de pech dat je incontinent bent geworden, word je verstoten omdat je stinkt. Heb je een baby dan wordt gewacht tot na de zoogperiode en dan zoekt je man een jongere vrouw die voor zijn kinderen kan zorgen.

Dan was er nog het probleem van een chauffeur die dienst had en niet in Boukombé was, maar even gezellig elders weekend aan het vieren, geloof me, zeer bevorderlijk voor je bloeddruk.

Gelukkig kan ik snel denken en beslissen, dus Jetse en iemand anders die ik ook goed vind rijden -beiden zonder grootrijbewijs - in de auto geplant om samen onderweg maar uit te vinden hoe ze dat ding moesten besturen, maar gaan met die banaan, anders waren beide vrouwen dood geweest.

Dan was er nog een ander zeer vervelend akkefietje dat veel emoties en stress had gegeven, dus al met al creëerde dit de behoefte aan een gezamenlijk rustpunt met de vrouwen. Er is maar een plek waar je dat vind en dat is in de kerk.

Samen gezongen en een geweldige preek (gastspreker), echt in geen tijden zo goed horen praten in de kerk en jawel, als we daarna beginnen met bidden raakt een vrouw in trance. Ze begint al harder te bidden maar al heel snel gaat het over in schreeuwen en huilen. Ze loopt het altaar op en laat zich snikkend op de grond vallen. Alles gaat direct over in het Ditamari, de locale taal. Ik versta dat niet maar vraag me af hoe de kinderen dit zullen ervaren als het zelfs voor mij – als volwassene – al beangstigend is.

 Echter op dat moment staat een groep vrouwen op en zij schermen al biddend en zingend de verdrietige vrouw af, terwijl de kinderen door twee vrouwen de kerk uit worden gejaagd. Blijkbaar is dit toch wel erg serieus. Ik weet niet hoe lang, alleen dat de viering een uur langer heeft geduurd dan normaal. Maar op een gegeven moment is de vrouw niet meer tot bedaren te brengen, ze slaat wild om zich heen en nu gaat ook een groep mannen zich mengen in dit tafereel.

Als in trance loop ik naar voren, voel dat ik mijn Reiki moet gebruiken. Treedt binnen in de kring van vrouwen, raak haar niet aan, maar houd mijn hand boven haar hoofd en de andere op hoogte van haar hart, maar dan aan de rugkant omdat ze voorovergebogen ligt te snikken. De vrouwen gaan door met bidden. Na enkele minuten wordt ze rustig, kijkt me recht in de ogen en bedankt me. Staat op, roept Halleluja en gaat met de rest van de vrouwen terug naar haar plaats.

Ik baal van mezelf, gewoon omdat ik niet op mijn plaats kon blijven zitten, dan ik dit moest verbreken, maar aan de andere kant ging het gewoon zo, voor mij was het verdriet van alle vrouwen van de afgelopen week, inclusief mezelf, en ik kon het niet langer aan te horen.

Na de mis komt de vrouw naar me toe en bedankt me wederom. Dan zal het toch wel ergens goed voor zijn geweest.

Marjan Kroone

[Marjan Kroone]

Kerstmis in Benin.

Geen Kerstgevoel zoals in Nederland, geen voorbereidingen, geen reclames, geen kerstbomen in de huizen, etalages vol met weet ik wat voor lekkers en moois . NIETS ! Tot op Kerstochtend heb je geen gevoel dat het Kerst wordt, maar dan ga je naar de kerk. Daar komen ook al meer moderniteiten en we hadden dit jaar zelf een knipperende lampenslinger aan wat touwtjes hangen.
Ik durf te stellen dat er (bijna) geen andere Nederlander op deze wereld zo een swingende en enthousiaste kerkdienst heeft meegemaakt als wij vanmorgen. Wat krijg je toch een energie van dergelijke bijeenkomsten.
We kwamen binnen en enkele ‘vergeten’ kinderen hadden hun eeuwige vieze broek en T-shirt aan, dus gelukkig wat kleding achterin de auto. Kids gauw naar buiten en helemaal in het nieuw weer naar binnen. De dienst kon beginnen.

Onze Viefje… ze heeft de dienst geleid en dat doet ze zo verrekte goed, ik ben trots op haar alsof het mijn eigen dochter is.
Op een gegeven moment zong zij helemaal alleen, zonder muziek of tamtam begeleiding, een Frans lied waarin zij vertelde hoe de Engelen de herders kwamen vertellen dat Jezus was geboren.

Hoewel niet altijd zo zuiver als wij in NL gewend zijn, maar zo imponerend, zo devoot, ontroerend en gelijktijdig met zoveel kracht en allure gebracht, als een groot chansonière.
Toen het afgelopen was kon je een speld horen vallen in onze altijd rumoerige kerk.

Jetse zei : Als Viefje de kans krijgt om tijdens de vastenaktie dit lied in Nederland in de kerken te zingen dan valt iedereen als een blok voor haar! Je ziet en hoort de diepgang en de kracht die zij put uit haar geloof. (in maart 2011 komen we naar NL voor de Vastenaktie van 12 RK kerken in GN/Drenthe)

Na de dienst hebben we met zijn allen gegeten, ca. 150 kerkgangers, onze jaarlijkse Kerstmaaltijd, traditioneel met path of rijst met tomatensaus en een ei en stukje Fulanikaas.

Het was geweldig, ik wilde even dit even met jullie delen.
Dikke kus allemaal en heel fijne dagen.
Marjan

[Marjan Kroone]

Vandaag 11 mei 2011 en al drie dagen wachtend op internet verbinding denk ik; Nee, geduld is niet het enige dat wat je moet hebben om in Afrika wat te bereiken. Ook met de combinatie van geduld en doorzettingsvermogen kom je er niet.                    

Je moet jezelf veel laten welgevallen, naast je neer leggen, aanvaarden. Dus zeg ik tegen mezelf: Marjan Kroone, wil je een beetje een leuk leven hebben? AANVAARD

Je kunt de wereld niet in je eentje veranderen, ook niet met een groep gelijkgestemde zielen.                                                                                                                      Je kunt mensen niet vlugger laten lopen.                                                                                
Geen infrastructuur verbeteren in een land waar dat zoo nodig is.                                    
Geen 6 internet abonnementen nemen, als er drie al niet werken…                                  
Want wie garandeert die andere drie?                                        
Ik aanvaard.

Na bijna zeven jaar keihard buffelen zijn we daar aangekomen waar ik na vier jaar gehoopt had te zijn. Maar dan denk ik aan de halfvolle fles…                                                                    
Ik aanvaard.

Mijn lijf wil steeds minder, er is steeds vaker een ‘Bad Body Day’ (BBD).                      
Leren leven met dit soort chronische ongemakken, er een andere weg in vinden.                
Ik aanvaard.

En natuurlijk kun je dingen naar je hand zetten, kun je het leven een bepaalde vorm geven. Maar in dat ‘zelfbeschikkingsrecht’, in die euforie van ‘dat heb ik toch maar ff geflikt’ zitten veel momenten van onmacht, pijn, eenzaamheid, onbegrepenheid en verdriet.                      
Ik aanvaard.

Het bereikte is te danken aan het harde werken en heel veel doorzettingsvermogen. Maar ook het geluk van op het juiste moment op de juiste plaats zijn, waar heeft je wieg gestaan?
Wie stond er naast je om je te steunen?                                                                                      
Wat heb je van huis uit meegekregen, hoe steekt je karakter in elkaar?                              
Welke weg ben je ingeslagen op een van de vele kruispunten in het leven?                      
Welke keuzes heb je gemaakt en wat waren de positieve en negatieve consequenties daarvan?                                                                                                                Ik aanvaard.

Met de extreme verschillen tussen arm en rijk heb ik ondertussen leren leven. Ik kan het prima accepteren dat in Benin de dingen bijna nooit gaan zoals gepland. Alles duurt langer, we hebben hier naast de ‘gewone’ tegenslagen ook te maken met de onverwachte visites van ziekte en de dood. Daarnaast moet je in Afrika ergens bij horen om te kunnen overleven en dat maakt bepaalde groepen automatisch rivalen van elkaar. Als individualistische Nederlander is dat iets wat ik soms niet begrijp, maar…                              
Ik aanvaard.

Met de onderlinge discriminatie hier in Benin kan en zal ik me niet bemoeien. Zoals men in Europa vooroordelen heeft ten opzichte van bepaalde bevolkingsgroepen, zo heeft men dat ook hier. Niets is de mens vreemd en het enige wat ik ertegen kan doen is een voorbeeld zijn, ondanks de discriminatie tegen anderen en mijzelf, als blanke ‘bezoeker’.                      
Ik aanvaard.

De vooroordelen uit Nederland. Men vergeet weleens dat onze Stichting uitsluitend uit vrijwilligers bestaat, zowel in Nederland als in Benin. Dit betekent dat plezier in het werk en respect voor je inzet in feite je salaris zijn, de eerste vereisten om het vol te kunnen houden. Ieder helpt naar zijn vermogen en meer dan dat vaak.

We pretenderen niet de wijsheid in pacht te hebben, staan voor iedere discussie open. Maar soms zijn er mensen die via verkeerde kanalen (internet), of nog erger, via derden, kritiek uiten of dingen verdraaien omdat zij aan een half woord genoeg denken te hebben terwijl het geheel niet eens bekeken, beluisterd, laat staan begrepen wordt. Hoewel dit slechts een enkeling betreft, heeft het mijn gemoedstoestand soms geen goed gedaan. En toch… om dit soort situaties geen invloed op mijn leven, op mijn werk te laten krijgen…    
Ik aanvaard.

Balans opmakend geloof ik nog steeds in ons werk en een betere toekomst voor een ieder, ook de mensen hier. Jacques Brel schreef een prachtige tekst welke mij ‘t vertrouwen geeft in nieuwe energieën die weer zullen komen.

Want, uit een vulkaan die is uitgeblust,                                                                                        
breekt zich na wat rust toch het vuur weer baan,                                                                    
en op oude grond ziet men vaak het graan                                                                              
heel wat hoger staan  dan op verse grond.                                                                                  

Ik aanvaard.

[Marjan Kroone]

Gewoon even wat er vanmorgen gebeurd is. Bij ons in Boukombé, waar sinds september 2007 de mobiele telefoon zijn intree heeft gedaan, anders was het nog veel beroerder om hulp te krijgen.

Availability: is er een gezondheidspost aanwezig in je omgeving?

Accessebilty : hoever woon je van het gezondheidscentrum of ziekenhuis? Heb je een transportmiddel? Is de weg überhaupt begaanbaar?

Affordability : heb je geld voor je transport? Voor je consultatie? Voor je behandeling?

Accountability : dus is er deskundig ter plaatse als je aankomt? Is er überhaupt iemand als je aankomt? Zijn er medicijnen? Wordt er niet gestaakt?

Approval : ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt?

Half vijf vanmorgen wordt onze ambulance chauffeur gebeld door een staatscentrum. Ondanks dat het feit dat zij zelf een ambulance hebben. Hun chauffeur is namelijk niet te vinden… Er is een speciaal programma voor zwangere vrouwen in nood, mede dankzij geld uit NL, dus dat is niet heb probleem in deze, maar… Onze chauffeur komt en ondertussen is er iemand naar het dorp gestuurd om toestemming te vragen aan de oudste familieleden om de vrouw naar Tanguiéta te laten gaan en toestemming is nog niet gekomen. Er wordt weer iemand achteraan gestuurd, want de vrouw moet echt weg, dat is beter voor moeder en kind…

Om half acht komt onze chauffeur onverrichter zake thuis, hij gaat eerst eten en wordt wel opnieuw gebeld als de toestemming er is.

Toen Landry – afgelopen maart- een praatje hield voor gynaecologie op het UMCG leek het allemaal zo raar, zo ver weg, – daar in het Nederlands ziekenhuis – waar alles zo perfect geregeld is. Dan hoor je over de realiteit hier in onze gemeenschap, de problematiek in onze regio, een keer verteld door onze eigen regio arts. Fantastisch leuk om te zien en te horen. En het is waar!

Bij ons duurt het namelijk gemiddeld 6 tot 7 uur voordat een ‘urgence’ eindelijk weg kan gaan naar de plaats van bestemming, zeker als je vrouw of kind bent. En dan nog het transport zelf, trek daar ook nog maar 1-3 uur voor uit. Afhankelijk vanwaar je opgehaald moet worden en waar je naar toe gebracht moet worden en of het regent of niet.

Vanmorgen is dit allemaal weer bevestigd. Maar we gaan met goede moed verder en hopen dat moeder en kind het gaan redden. Alhoewel het inmiddels half negen is en het telefoontje nog niet is gekomen…

Pierre wordt zojuist gebeld, hij gaat rijden!!! Gelukkig, dit soort dingen maken je zo machteloos. Maar het komt vast goed nu!

[Marjan Kroone]

Er gaan dingen langzaam maar zeker een bepaalde richting in waarvan wij –Nederlanders – vinden dat dit de juiste richting is.

Ik wil op voorhand de mensen die roepen « wat erg dat dit bij jullie gebeurd ! » of die zeggen « het is toch verschrikkelijk wat DIE mensen elkaar daar aan doen » of weet ik veel wat voor een andere vooroordelen hebben – iets zeggen. Als ik BVN kijk zie ik nieuws over incest in NL, over zedendelicten en misbruik van kinderen in de kerk, misbruik van invaliden in geestelijke gezondheidcentra, een vrouw die vier keer zwanger wordt zonder dat ‘men’ het merkt en vier keer een baby om het leven brengt (welk een eenzaamheid zal haar daartoe gedreven kunnen hebben ?) en dit geval staat niet alleen. Ik hoor over misbruik van kinderen in een kinderdagverblijf waarbij kinderen van 1 jaar oud gepenetreerd zijn ! Ik hoor en zie veel over mistoestanden in Nederland, zo een beschaafd land. En niet gepleegd door moslims, of Afrikaners of weet ik veel wat voor « buitenlanders » maar gewoon door Nederlands hulpverleners, Nederlandse medewerkers, Nederlandse autochtonen.

Dus denk daaraan en oordeel niet. Maar ik hoop dat jullie met mij zien welke vooruitgang er hier gaande is ,via dit onderstaande verhaal.

Wat is hier gebeurd? Iets dat vaker gebeurd, maar er heeft een kentering plaats gevonden. Een meisje van 10 jaar wordt door haar leerkracht meegenomen om naar haar familie te gaan tijdens de vakantie. Halverwege stopt hij, neemt haar mee het land in en verkracht haar. De leraar rijdt weg en laat haar achter langs de kant van de weg. Ze bloed enorm en loopt 9 kilometer terug naar waar ze vandaan kwam. Deze mensen brengen haar naar een gezondheidscentrum, de dokter wordt erbij gehaald ivm de lichamelijke staat van haar vrouwelijkheid. Er wordt gepraat met de ouders, na aandringen zijn ze bereidt aangifte te doen ! Er wordt aangifte gedaan maar de ouders trekken de aanklacht in. Ze gaan het onderling regelen met elkaar (zoals hier gebruikelijk is, een meisje is geen maagd meer, dus krijgen de ouders een compensatie).

De desbetreffende arts zoekt een oplossing. Hij wil dat dit soort praktijken aangepakt gaan worden, hij wil dat meiden zich beschermd voelen bij hen bij wie zij veilig horen te zijn. Hij overlegt met de brigade, zoekt hulp bij de beide vrouwen groepen die er hier in de regio zijn en gaat met beide vertegenwoordigers praten. Eén groep is direct bereidt te gaan praten met de familie. Ze willen zelfs, indien de officiële aanklacht niet geplaatst wordt, een protestmars op poten zetten tegen de leerkracht, tegen de afhandeling van de zaak. Het is voor hen mogelijk om dit binnen een paar uur te realiseren, hier in dit dorp, ondanks de afwezigheid van het grootste deel van de vrouwen omdat iedereen op het land aan het werk is, ter voorbereiding van het regenseizoen.

Gelukkig is deze mars niet nodig. Na overleg blijft de aanklacht staan, de leerkracht is in hechtenis genomen en er gaat een proces komen. Het is wettelijke gerechtigheid in de kinderschoenen, maar WOMEN POWER is coming up. En ik houd zielsveel van deze dappere dokter. Maar dat deed ik al .

[Marjan Kroone]

Het verkeer en de deelnemende voertuigen en hun bestuurders blijven me intrigeren hier in Benin.

Het is een gekkenhuis hier in Cotonou maar ook bij ons in het Noorden zien we ook al meer brommers en moto-bikes. Mensen die niet langer op de fiets willen rijden omdat dit geen ‘status’ heeft en zij die al tijden op een brommer rijden willen nu opeens een auto om dezelfde reden.

En dan worden deze OF op afbetaling gekocht (waarvan snap ik nog steeds niet) OF ze zijn zo oud dat ik me afvraag of het niet beter is zo spoedig mogelijk een wet te vervaardigen die dit soort roestbakken verbiedt, immers slecht voor het milieu en levensgevaarlijk. Remmen doen het niet, onderdelen vliegen tijdens het rijden van het voertuig af en voertuigen kantelen omdat ze een combinatie van te zwaar beladen en te hard door de bocht vliegen niet onder controle hebben.
De smog in Cotonou is trouwens prachtig zichtbaar tijdens de spits en als een auto de heuvel niet kan nemen dan duwen we hem er met mankracht overheen . Uiteraard blijft het grootste deel van de vrouwen alles te voet doen. Over het algemeen hebben – zeker in het Noorden – hebben alleen vrouwen met een baan of werkzaam in een project een motor/scooter tot hun beschikking.

Maar het blijft verrassend waar men prioriteiten legt. Men heeft geen elektriciteit, geen stromend water, maar wél een mobiele telefoon die wordt opgeladen tijdens de kerkdienst of op andere lucratieve plaatsen (zoals op marktdagen op ons terrein indien men de wacht kent. En geen krediet natuurlijk, als je iemand wilt spreken dan ‘biep’ je even. Gevolg dat ik tig ‘biepjes’ per dag ontvang en gewoon niet terug bel als het nummer niet in mijn telefoon bekend is. Gevalletje jammer dan.

Men heeft geen geld voor onderhoud maar koopt dus wel nieuwe motoren of krijgt ze via projecten. Deze kunnen vaak na een jaar of twee weer op de schroothoop omdat men al die tijd nog nooit een remblokje heeft vervangen, olie heeft ververst of you name it. Uiteraard heeft bijna niemand een rijbewijs (ik denk bij ons in de regio alleen ons personeel omdat ik dat verplicht stel) en men leent de voertuigen naar willekeur uit aan Jan en alleman, krijgt ze dan terug met lege tank, vaak beschadigd of met kapotte onderdelen en het wordt ook gewoon geaccepteerd.

Waarom kan ik niet zo denken, voelen, leven zoals men hier doet?
Ik leen geen voertuig uit, zelfs geen fiets! Men maakt al genoeg apparatuur kapot door nalatigheid, of onnadenkendheid of onwetendheid. Nu weer mijn centrifuge. En dat is voor mijn personeel niet zo’n ramp, die zijn gewend zonder te leven, maar voor mij ongelooflijk balen, eigenlijk een regelrechte ramp. Want ik moet het al zonder wasmachine doen en kan echt niet ook nog met de hand de was uit gaan wringen, dat weigeren mijn handen om motiverende. Bovendien stinkt alles in de regentijd naar schimmel als het te lang duurt voor het droog is. En je gaat hier niet ff naar de winkel een nieuwe centrifuge kopen of een vervangend onderdeeltje. Heel vermoeiend zijn dit soort dingen. Ik wou dat ik makkelijker was in deze, dat zou echt ergernis schelen voor mijn eigen persoon. Je maakt het zo lastig voor jezelf op die manier.

Maar ja, ‘t vogeltje zingt zoals het gebekt is en ik kan niet anders dan zo voelen want ik ben opgevoed met respect hebben voor een ander en ook zijn spullen en wat ik heb is bereikt door hard werken, dat is niet aan komen waaien.

Maar goed, daarom hebben we de tijd ook achter ons gelaten dat we aan mensen van alles en nog wat kado (laten) doen. Hoeveel spullen er bij ons personeel al op de schroothoop achter hun huis zijn beland, dat wil je niet weten.

Nu nog een aanvaardbare manier vinden waarbij het onderhoud van de motoren van FSAB (op kosten van de stichting) niet zo vermengd wordt met de privé motoren van het personeel.

Men denkt altijd dat ik dit soort dingen niet door heb, maar het heeft niet te maken met niet zien, maar des te meer met nog niet de juiste manier gevonden hebben om het probleem aan te pakken. Want Afrika gebruikt andere methodes en je kunt niet zomaar naar iemand toestappen en zeggen : bladiebladiebla. Je moet hier met soepelheid en intelligentie om de hete brij heen kunnen stappen en de weg naar je doel volgen. Natuurlijk moet je ook hierin een bepaald niveau, systeem accepteren, als zijnde ‘secundaire arbeidsvoorwaarden’, maar op dit moment loopt nu eigenlijk wel een beetje de spuigaten uit.

Aan de andere kant, hoeveel wordt er gekopieerd, geinternet en anders wat gedaan in de tijd van de baas als je in Nederland werkt ? Dat komt natuurlijk op hetzelfde neer. Misschien toch maar langs mijn rug weglaten glijden ?

(Projet principal dans Boukombé: Centre de Santé “la Solidarité” de Koutchagou (CSSK), partenariat entre KUWEERI et l’ONG FSAB)

[Marjan Kroone]

Zwanger van een gezondheidscentrum

Als laatbloeier bereik ik toch wel altijd mijn doel. Soms wat meer gehavend vanwege die lange aanloop ernaar toe, maar toch… Waarschijnlijk ga ik het voorjaar 2012 bij de opening van het CSSK hetzelfde gevoel krijgen als na de bevalling mijn kinderen. Een baby wordt op je buik gelegd en alle pijn is vergeten – maar gelijktijdig besef je dat het echt een mensje is en dat je een heel grote verantwoording hebt gekregen voor de komende 20 jaar. Het is fijn als je deze verantwoording kunt delen met een partner.

Een soortgelijke ervaring zal denk ook in mijn wezen doordringen als het lintje geknipt gaat worden. Deze zwangerschap is soms leuk, soms vervelend, vaak vermoeiend, spannend en onbekend en eigenlijk een beetje te lang voor deze “vrouw op leeftijd” die dankzij het tropische klimaat en wat andere factoren toch wat sneller oud is geworden. Daarnaast moest veel energie gebruikt worden tbv een aantal werkzaamheden die er weliswaar bij horen, maar deels toch echt niet voorzien waren als werkzaamheden voor deze dame in kwestie.

Afijn, al met al een mooi leerproces maar vooral ook een olifantendracht om zo maar te zeggen. Maar goed, na dat lintje doorknippen (wat ergens in februari 2012 gaat gebeuren hopen we) gaan we ons op het opvoeden focussen, zodat deze baby ooit zal uitgroeien tot een mooi zelfstandig wezen. Dat gaat helemaal lukken, ik heb er alle vertrouwen in, zeker met een fantastische echtgenoot aan mijn zijde en een super team aan partners in Nederland. Samen krijgen we dit kindje groot.

(Projet principal dans la commune de Boukombé: Centre de Santé “la Solidarité” de Koutchagou (CSSK), partenariat entre KUWEERI et l’ONG FSAB)

[Marjan Kroone]

sorry ik had de column twee keer geplaatst  ....

[Marjan Kroone]

Een augustus 1960
 heeft Benin zichzelf – na een bloedige strijd – onafhankelijk gemaakt van Frankrijk.
 Dus ieder jaar een groot feest en dit jaar viel de eer aan Natitingou om de
 president YAYI Boni te mogen ontvangen.
 
Als je alleen het defilé bekijkt en de festiviteiten beoordeelt dan zou je kunnen denken dat het een verspilling van geld is, maar naar mijn mening is deze dag van groot belang
 voor het volk. Wij hebben in Nederland onze Koninginnedag, hier heeft met ‘jour
 d’indépendance’ en men geniet met volle teugen. Twee dagen lang feest (en de
 derde dag verschijnt er geen mens op zijn werk omdat men moe is…. Maar afijn).
 
De plaats waar de president zelf verschijnt is van groot belang want dat betekent eenvoudig weg een enorme economische push in de desbetreffende regio. Men legt
 straatverlichting aan, de hoofdweg wordt verbreed, het voetbalstadion wordt
 opgeknapt, de aanwezige ziekenhuizen en andere staatsgebouwen krijgen allemaal
 een verfbeurt, wegen uitkomend op de hoofdweg worden bestraat, bomen worden
 geplant, kortom een enorm verschil. Er schijnt een speciaal budget te zijn voor
 die dag en voor die regio waar de president zich gaat vertonen om de militaire
 parade af te nemen.
 
Natuurlijk blijven er miljoenen FCFA aan de strijkstok hangen en kun je jezelf afvragen of
 de infrastructuur niet had kunnen worden opgeknapt zonder dat de president
 verschijnt. Maar arm of rijk, we zijn allemaal gek op een feestje. Een ieder
 wil de misère van elke dag wel een keer vergeten. Men drinkt, eet, danst,
 bekijkt en wordt bekeken. Mensen reizen van verre om te kunnen genieten van de
 prachtig versierde paarden waarop de traditionele strijders zich vertonen, van
 de militairen die mooi opgedoft zijn, van de ‘elite jeugd’ die zijn toegelaten
 op de militaire school vanaf de leeftijd van 13 jaar omdat zij bij de drie
 beste leerlingen van de gehele provincie behoorden op de lagere school. Ze worden
 gedrild maar krijgen alle kansen om datgene te studeren wat ze willen, gaan
 naar de universiteit in het buitenland op kosten van de staat. Dit zijn de
 jongeren die de toekomst van het land moeten garanderen.
 
En natuurlijk moet ieder kind een kans hebben om naar school te gaan, maar geloof me, ik
 vraag me weleens af wat het nut is van de campagne ‘ieder kind naar school’ als
 ik zie onder welke omstandigheden dit gebeurd en hoe slecht het onderwijs is
 dat wordt gegeven. Privéscholen zijn prima, maar scholen van de staat en
 speciaal scholen in de Bushbush…. Om nog niet te spreken over het feit dat
 kinderen nadat ze een beetje wat geleerd hebben ook verder willen studeren. Dan
 lukt het ze soms (met vele malen zitten blijven) om hun middelbare school diploma
 te behalen en dan kan men geen vervolgopleiding doen volgens simpelweg omdat
 hun niveau te laag is. Omdat ze zakken voor de toelatingstest, omdat ze niet
 kunnen concurreren met degene die van jongs af aan naar een privéschool zijn
 geweest. Maar… ze willen niet meer werken op het land, het platteland stroomt
 leeg, ouderen en armen blijven achter en wat gebeurd er dan? Geen werk, wel
 eten nodig hebben, in de stad gaan wonen in de hoop op een betere toekomst, dus
 vaak criminaliteit en prostitutie.
 
Het probleem wordt echt niet opgelost door iedereen de lagere school te laten volgen en
 vervolgens te laten zwemmen in het diepe terwijl ze nauwelijks durven pootje
 baden…
 
Afijn, gewoon even wat er door mijn hoofd speelt op dit moment. Het effect van het onderwijs en de resultaten zouden naar mijn idee beter zijn als er bijvoorbeeld een ander beloningssysteem zou komen voor zowel de leerling als de leerkracht, een gespecialiseerde opleiding voor leerkrachten zou ook niet gek zijn en daarnaast meer scholen om direct na de lagere school een ambacht te leren, zo is onze economie ook ooit begonnen. En ach zo zijn er nog wel wat ideetjes… maar ja….
 
Willen jullie foto’s zien van het defilé kijk dan even onder foto albums op onze Facebook
 site  http://www.facebook.com/StichtingAktieBenin  en ben je nog geen lid maar waardeer je ons werk? Please klik even op ‘vind ik leuk’ als jezelf ook een Facebook account
 hebt.

Iedereen hartelijke groet, Marjan Kroone

[Marjan Kroone]

En dan moet je weer naar Europa.
 Zwanger van een gezondheidscentrum stap je toch dat vliegtuig weer in met maar één gedachte, je wilt weer terug zijn voor de zevende maand. Immers daarna mag je niet meer vliegen, verhoogd risico voor moeder en vliegmaatschappij.

Dan kun je beter blijven zitten waar je zit om je ongeboren kind zijn toekomstige longen te laten ontwikkelen – een goed gewicht te laten verkrijgen voordat hij of zij ter wereld komt.

Ondanks de bescherming van vader en moeder zijn er zoveel gevaren die op de loer liggen na je geboorte. Zeker in de eerste vijf levensjaren hier in Afrika, waar kids overlijden aan (luchtweg)infecties, diarree/uitdroging, malaria, ondervoeding/slechte weerstand door eenzijdig voedsel en meer van dat soort dingen.
 Dit gevaar is er dus ook voor ons gezondheidscentrum, gecreëerd in solidariteit met Nederland, het CSSK.
 
Het vordert gestaag met het bouwen en hoewel het geraamte nog niet helemaal klaar is, zijn bijna alle ingrediënten aanwezig om de foetus compleet te maken en straks als er afgewerkt gaat worden dan hebben we een kindje dat klaar is om geboren te worden.
 
Maar dan volgen er eerst vijf spannende jaren. Angstige jaren hier in Benin. Eigenlijk zijn we als Nederlanders al weer te voorbarig geweest, door het kind al een naam te gegeven (Centre de Santé ‘la Solidarité’ de Koutchagou) voordat het geboren is. Hier geven veel mensen het kind pas een naam als het een half jaar tot een jaar oud is, gewoon omdat ze eerst het gevoel willen hebben dat hun kind blijft leven.
 
Dus laten we ons eerst eens focussen op de eerste vijf jaren. Welke gevaren liggen op de loer?
 
(Lucht)weg infecties, ondanks voorzorgsmaatregelen toch mensen in de staf moeten houden die op de oude voet verder willen werken en dus via verbale en non-verbale boodschappen de nieuwelingen infecteren. Sommige bacteriën zijn zeer namelijk zeer halsstarrig, denk aan gebruiken waarbij medicijn verkoop onder de tafel belangrijker is dan het diagnosticeren van het probleem. Of gebruiken waarbij zeep voor het gezondheidscentrum ook nodig is bij het personeel thuis.
 
Diarree, we moeten waken voor te veel onkosten in verhouding met de inkomsten
 
Uitdroging, onvoldoende aanvullende fondsen vanuit Nederland
 
Malaria, een parasiet overgebracht door een klein, schijnbaar onschuldig mugje, dat je gemakkelijk over het hoofd ziet. Deze parasiet kan in 24 uur de haarvaten in je nieren en hersenen volledig volproppen met soortgenoten, met alle gevolgen van dien. Dus beducht zijn voor het gevaar dat positieve ontwikkelingen door kleine geesten met te grote invloed, geblokkeerd kunnen worden (klein ambtenarij). We moeten er dus voor zorgen dat de hersenen en nieren van het CSSK niet uitgeschakeld worden.
 
Ondervoeding, eenzijdig voedsel en slechte weerstand, er moeten dus goede werk- en leefomstandigheden gecreëerd worden voor het personeel dat er werkt.
 
Denk aan bijscholing om het niveau op peil te brengen en te houden, aanpassingen op de werkplek om deze bijscholing ook in praktijk te kunnen brengen, goede huisvesting, een of andere service dienst inschakelen voor het transport van groente en fruit dat wel in de stad voorradig is maar niet bij ons, we moeten iets gaan creëren om te ont-stressen in een omgeving waar het enige vertier ter plaatse een paar lokale kroegen is.
 
Zorg dragen dat er betere scholing en betere gezondheidszorg voor de gezinnen van het personeel komt. Want dat is een van de redenen waarom men niet wil werken in Boukombé. De scholen hier staan zeer slecht bekend (laagste resultaten landelijk!) en er is geen toegang tot een goed ziekenhuis tenzij je 100 km gaat reizen over slecht onderhouden wegen. Dus wat hebben zij – de personeelsleden – hun kinderen, hun echtgenotes te bieden in een regio waar zelfs geen stromend water en geen elektriciteit is op het gezondheidscentrum waar zij werken?
 
Wat mij direct brengt bij het punt dat onze ambulance tot nader order is uitgeschakeld want toen ik gister de piste reed kon ik niet anders doen dan constateren dat er drie punten zijn in de weg die op dit moment levensgevaarlijk zijn voor onze ambulance om te passeren, zeker in de nacht zonder verlichting. En de ambulance verliezen is erger dan een patiënt, hoe hard dit ook klinkt. Ik heb de burgemeester en regio arts op de hoogte gebracht van dit besluit en we hopen dat om te beginnen in ieder geval de brug die half is weggeslagen gerepareerd gaat worden.
 
Afijn, je wordt geboren en dan begint de échte taak van de ouders, voor je zorgen en je dusdanig opvoeden dat je op een gegeven moment zelfstandig kunt wonen en een evenwichtig mens wordt dat in staat is voor zichzelf en voor de maatschappij iets te betekenen.
 
De basis zijn de eerste levensjaren en in Afrika worden deze bemoeilijkt door allerlei factoren die uiteindelijk terug te voeren zijn naar de ongelijke verdeling van geld, goederen en grondstoffen hier op deze wereld. Het is moeilijk werken onder deze omstandigheden en toch vind ik het een uitdaging om juist zonder allerlei faciliteiten iets voor elkaar te krijgen.
 
Ik hoop dat u in Solidariteit met Jetse en mij, met ons team in Nederland, met ons team in Benin, mee wilt helpen aan een kleine verbetering in deze ongelijke wereld.
 Er is een lange adem voor nodig en veel geduld, WIJ hebben dat, ook al willen we er soms weleens de brui aangeven. Help ons om onze lange adem te behouden.

Bezoek ons op www.aktiebenin.nl of volg ons op FaceBook http://www.facebook.com/StichtingAktieBenin