Donderdag 9 maart 2006
Vandaag komt er een meisje op de polikliniek van 11 jaar oud, samen met een jongen van midden twintig. De man verteld me dat het meisje haar schaamstreek ontstoken is en gekneusd en dat haar vagina zo’n pijn doet als ze sex heeft. Ik val bijna van mijn stoel van verbazing. Sex, is ze dan getrouwd? Ja, ik ben haar man. Oke, even slikken en even goed kijken, haar tepels zijn opgezet als dat van een meisje dat binnenkort borsten gaat krijgen.
Zijn jullie al lang getrouwd vraag ik aan de man – want het meisje zegt helemaal niets, ze draait steeds haar hoofd weg -. Nee, natuurlijk niet. Hij kijkt oprecht verbaasd dat ik zo’n domme vraag kan stellen. Ik heb haar meegenomen nadat ze de eerste keer ongesteld is geworden, dat was 6 weken geleden. Zo is afgesproken bij de bruidschat 10 jaar geleden. Oke. Manlief blijft hier maar even wachten. Guinevievre en ik gaan eens even in de onderzoekskamer de schade bij het arme kind opnemen.
Nou het zag er om zo te zeggen niet al te fris uit. We hebben manlief erbij geroepen en uitgelegd dat het meisje weliswaar al een keer ongesteld is geweest, maar absoluut nog geen vrouw is. Dat haar borsten nog maar net beginnen op te komen, wat betekent dat ze ook van onderen nog niet klaar is om sex te hebben, laat staan kinderen te krijgen. Ze krijgt zalf en een antibiotica kuur, want ze is gewoon kapot van onderen. En de wondjes zijn gaan ontsteken. Maar ze mag minimaal EEN MAAND geen sex meer hebben. En over 14 dagen terug komen voor controle.
De echtgenoot verteld me dat het probleem is ze niet goed opent als hij erin wil. Ik leg uit dat hij er goed aan doet om voorlopig eerst op een andere manier met haar te vrijen. Door haar te strelen en lief voor haar te zijn, zonder in haar te komen. Dan zal hij vertrouwd voor haar worden en alles in de toekomst makkelijker gaan. Alle vrouwen gaan van onderen op slot als ze bang zijn leg ik hem uit. Bovendien, als ze nu geen rust krijgt van dan kan ze misschien wel nooit kinderen krijgen! Dat is een motief dat aanslaat, want dat is hier een hot-item, kinderen krijgen. Hij luistert geinteresseerd en beloofd me niets te doen voordat ik zeg dat ze genezen is. Nou ik weet niet hoe het verder moet, maar in iedergeval heb ik een maand de tijd om een soort van oplossing te vinden. Tenzij ze al zwanger is, dat kan natuurlijk ook. Maar dat moeten we de volgende keer maar even bekijken.
Thuis gekomen kan ik de slaap niet vatten. Ik zie het meisje steeds voor me. Arm kind. Wat zijn ze hier toch onwetend. Om me te ontspannen pak ik een Volkskrant Magazine, om te zien wat we in NL doen. Niet te filmen.
Nou, dat is pas ranzig. (zie uitgave van 15-10-05). Brabantse humor bij pas getrouwde stellen. Ik zal jullie de discriminerende en sextische uitdrukkingen besparen, maar dat er in Nederland – waar mensen naar school gaan en boeken lezen en TV en radio en kranten hebben om zich te ontwikkelen – zulke leuzen op spandoeken worden gekladderd om te laten zien dat hun ‘vrienden’ getrouwd zijn. Ongelooflijk, wat een lage, minne, discriminerende bedoening. Vrouwonterend dat dit wordt toegestaan!
Dit artikel lezende maakt me gewoon weer onzeker of ik in 2007 Salma wel mee wil nemen naar NL. Doe ik daar wel goed aan? Ze kan zoveel leren, er zijn zoveel goede dingen in NL, maar in mijn hart schaam ik me voor de vele banaliteiten die niet meer worden opgemerkt. Ondanks het feit dat we “ontwikkeld” zijn. Alle sex die steeds weer voorbij komt op de TV, het verloederede taalgebruik, alle onverschilligheid en onbeleefdheden , de agressiviteit – de minachting die men naar vreemden uitstraalt. We zijn zoveel goede dingen kwijtgeraakt de afgelopen jaren. Voor mijn gevoel hebben we veel gewonnen maar misschien nog wel veel meer verloren. Of komt dit omdat ik ouder wordt? Ik ben in iedergeval blij geen 20 meer te zijn.
Het is eigenlijk allemaal zo simpel. Beroemd zijn maakt niet gelukkig, want dan heb je slechts weinig vrienden. En voor geld geldt dat het meer nooit vol is.
Vrijheid van meningsuiting mondt uit in respectloos banaal gedrag als men niet de moed heeft elkaar te corrigeren en grenzen niet meer gesteld durven te worden.
Vrijheid is een mooi goed, maar waar ligt de grens? Als ik in een pessimistische bui ben lijkt het of dit het begin van het einde is, net als het Romeinse tijdperk of de Griekse cultuur, of wat dan ook. Maar goed, dat is in pessimistische buien en dit zijn slechts de onbeduidende mijmeringen van een vrouw van 50 jaar oud, die altijd al heel bewust met alles bezig was, maar sinds ze in Afrika woont en werkt de dingen nog weer anders is gaan bekijken.
Zaterdag 11 maart
Jetse geeft weer computerles aan de meiden en ik ben vandaag begonnen met de bijlessen via Nederlands materiaal. Heerlijk dat daar nu ook wat tijd voor is. Ik geef deze bijlessen aan Jonathan, Albert, Guinevievre + de nonnen uit Panama – die op de Katholieke Missieschool werken - en dan gaan zij samen een schema maken om het zelfstandig met kinderen te gaan doen en door te geven aan andere leerkrachten. Oke, we beginnen met een boek waarin plaatjes staan van Eskimo’s en Indianen. Guinevrievre, Jonathan en Albert hebben werkelijk nog nooit van de Noordpool gehoord of van Eskimo’s of Indianen.
Ze zijn helemaal verbaasd als ik uitleg dat wij Europeanen enkele eeuwen geleden de Indianen hebben uitgemoord in Amerike, de Inka’s in Zuid-Amerika en de Aboriginals in Australie. Al die moorden en oorlogen alleen maar omdat wij hun land en rijkdommen wilden bezitten. Jonathan vraagt: Net als met de slaven, gewoon buit voor jullie om te gebruiken? Ja, en ook voor het ivoor van jullie olifanten, de pelsen van jullie wilde dieren, het goud, de diamanten, de olie en het cobalt uit Afrika. En nu de olie uit het Midden-Oosten. Wij blanken zijn niet zo lief hoor. We weten er mooie namen en redenen aan te hangen, maar wij hebben heel wat bloed en ellende aan onze handen kleven. Hele volkstammen hebben wij vermoord, direct of indirect. Nou, dit boek gaan we in ieder geval in het les pakket opnemen en de wereldkaart komt ook in het paillot te hangen. Dan weten we waarover we praten.
Iedereen is razend enthousiast over het rekenloco, de plastic boxen waar wij onze peuters mee laten spelen om gekleurde figuren in een gaatje te stoppen, de telraampjes. Iedereen heeft een kleintje mee om wat uit te proberen en het duurt best even voordat de kids doorhebben dat een vierkantje in een vierkantje moet. Nu praat ik over kinderen van 6 jaar oud. Maar wat leren ze hier als peuter? Niets, behalve water dragen en hout sprokkelen. Dit is geweldig leuk, het doet me goed dat ze zo gemotiveerd zijn. Vooral omdat we het met zo een fijne groep menssen doen, waarvan ik weet dat zij straks intensief dit spul gaan gebruiken.
Alle plannen die ik heb voor Boukombe – en dat zijn er veel - het gaat allemaal STUKKEN langzamer dan ik had gehoopt. Door de diverse onvoorziene bobbels op de weg blijft het een groot leerproces. Maar uiteindelijk leren we wat we wel en niet moeten doen en met welke personen, om daar te komen waar we willen komen. Maar als we uiteindelijk daar zijn waar we wezen willen en zal alles goed gebruikt gaan worden. En dat gaat gebeuren, geloof me!
Voor mij persoonlijk is Afrika de grote levensles van nee leren zeggen en geduld hebben.
Mijn angst om nee te zeggen, steeds weer proberen het de ander naar de zin te maken ten koste van jezelf, dat zijn dingen die mij in het (recente) verleden vaak onnodig werk hebben opgeleverd en heel veel energie hebben gekost. Gewoon omdat ik niet durfde te zeggen dat het eigenlijk niet gelegen kwam, dat ik te moe ben of te druk bezet of dat het zo niet kon omdat ik al andere plannen had, of gewoon omdat ik het niet wilde.
De ander niet willen kwetsen omdat hij het met goede bedoelingen aanbiedt en dan zelf maar de schade weer herstellen en je laatste energie weggeven. Maar werkelijk, het gaat nee zeggen gaat me steeds beter af.
NEE, dat wil ik niet meer of NEE, dat heb ik niet nodig, of NEE, dat kan ik er echt niet bij hebben, NEE, die periode komt me echt niet uit. Dat moet nu ook wel, omdat ik heb geleerd dat ik hier mijn werk absoluut niet kan volhouden als ik me steeds weer schik naar de ander. We zijn hier voor de behoeftigen en daar moeten anderen gewoon rekening mee houden. Jetse zegt steeds: We draaien managers dagen in tropen jaren. Dat gaat vierdubbel op, vergis je niet.
En dat geduld? Nou het is werkelijk een openbaring voor me dat ik zoveel geduld in mijn donder blijk te hebben. Dat heb ik nooit geweten. Het gemak waarmee ik nu de dingen accepteer omdat het nog even niet anders is, dat had ik 10 jaar geleden niet kunnen bedenken. Ieder heeft zijn eigen leerproces, een deel van mijn leerproces ligt duidelijk in Benin. HEERLIJK.
Woensdag 15 maart
DE grote verrassing van deze week. Tik, tik, wordt er s’avonds op de deur van mijn behandelkamer geklopt. We zijn bezig alles schoon te maken en op te ruimen. Nous sommes fermez !, - roept Guinevrievre dapper - ga maar naar de nachtdienst. En het is waar, we kunnen niet meer, staan beiden op punt van instorten van moeheid. TOK TOK blijft de persoon halstarrig volhouden, maar een stuk luider nu. Ik roep nu ook: We zijn gesloten! MARJAN, ook voor mij? vraagt Marisca. GIL GIL, iedereen in alle staten, Marjan en Jetse hun nichtje uit Nederland is er. Huilen, lachen, knuffen, bij iedereen langs, weer boordevol energie.
Heerlijk, even gezellig familiebezoek uit Nederland en wij kunnen gewoon door blijven werken want Marisca die redt zich wel. Ze is er aan gewend alles alleen te doen in Afrika. Woont ook nu weer voor drie maanden in een locaal lemen huisje bij een Afrikaanse familie. Geen douche, geen toilet, geen stromend water en locaal voedsel drie maanden lang. Dus voor haar heerlijk luxe om even bij ons te zijn. Hedwig was 18 en zij 19 jaar oud toen ze samen de eerste keer alleen naar Benin kwamen om voor onze Stichting in een zomerschool programma te werken. Momenteel werkt Maris aan haar afstudeeropdracht medische antropologie. Ze gaat op de fiets het dorp in en de omgeving door en doet wat voor de kraamafdeling – ziet en passant tijdens een bevalling de baby sterven omdat de moeder haar bekken nog niet volgroeid is en vrijdag gaat ze weer terug naar Nati. Marisca blijft 3 maanden in Natitingou, dus af en toe een familielid op bezoek is best wel geinig!
Vrijdag 18 maart
Naast de Fievre Typhoide nu ook de Meningitis uitbraak. Genoeg doden reeds, dus de gratis landelijke inentingscampagne is afgelopen maandag van start gegaan.
Wat dus betekent dat ik vanmiddag een diep bedroefde vrouw op de poli kreeg die bezig was een miskraam te krijgen omdat haar niet verteld was dat ze geen inenting mag halen als je zwanger bent. Ze vroeg of ik de miskraam kon stoppen. Want de verloskundige kon en wilde niets doen. Ik heb haar uitgelegd dat ik ook niets kan en wil doen. Gewoon omdat we niet willen dat er een mismaakt of debiel kind geboren gaat worden tengevolg van de inenting. Ik leg troostend mijn armen om haar heen en geef haar Reiki om een beetje kalm te worden. Ze blijft wel een half uur bij ons zitten. Steeds weer vraagt ze “waarom” en steeds leggen Guinevievre en ik uit dat God wil dat ze het kind verliest omdat ze anders waarschijnlijk met een ongelukkig kind komt te zitten en dat ze geluk heeft vergeleken met de andere vrouwen die misschien ook een inenting hebben gehaald maar geen miskraam krijgen. Uiteindelijk gaat ze weg en ze verteld hoe blij ze is met de informatie die ze heeft gekregen en dat ze aan alle vrouwen zal vertellen dat ze dergelijke inentingen niet meer moeten halen als ze zwanger zijn.
Ik vraag aan de hoofdverpleegkundige die met de masale inenting is belast waarom ze niet vragen of de vrouwen zwanger zijn en krijg als antwoord dat het de vrouwen hun eigen verantwoording is. Daar kunnen ze niet aan beginnen. Iedere dag aan het begin van de inentingsprocedure roepen ze heel hard dat zwangere vrouwen zich niet mogen laten inenten. Nou, je moet je voorstellen dat er per dag op het Centre 500 mensen worden ingeent tijdens de campagne. Dan sta je 100 meter verderop in de rij en dan moet je maar verstaan wat er eenmalig vooraan omgeroepen wordt. Er wordt ook geen administratie van bijgehouden niets. Ik zucht maar eens heel diep om het nare gevoel bij mijn hart weg te halen. Wat een onverschilligheid van het personeel. Daar kan ik met mijn pet niet bij.
Zondag 19 maart 2006
We zitten weer in Tanquieta, ons ontspannen vrijwilligersweekeinde. Wat wat zijn er veel mensen ziek geworden en ook veel mensen gestorven de afgelopen maand. Niet voor te stellen. Dus ik heb eigenlijk de hele maand amper geslapen, met de doden tamtam iedere nacht. En Jetse maft maar gewoon door alles heen, om jaloers op te zijn. Gewoon je hoofd kunnen neerleggen en in dromenland verzeilen. Waarom kan ik dat niet?
Jetse heeft dit weekeind hier weer goed werk verricht,, maar ik ben gisteren slechts twee uurtjes bezig geweest en werd zo moe dat ik bijna 24 uur heb geslapen. Nou een ieder die mij kent…..
Ik ben hier ook zo relaxed dat ik werkelijk alle problemen even door kan schuiven.
Then take me disappearin' through the smoke rings of my mind,
Down the foggy ruins of time - far past the frozen leaves,
The haunted, frightened trees -out to the windy beach,
Far from the twisted reach of crazy sorrow.
Yes, to dance beneath the diamond sky - with one hand waving free,
Silhouetted by the sea - circled by the circus sands,
With all memory and fate - driven deep beneath the waves,
Let me forget about today until tomorrow….
Bob Dylan
Morgen begin ik weer met frisse moed in Boukombe.
Allemaal dikke knuf,
CIAO et a bientôt
Marjan (
www.aktiebenin.nl)