Reformanda schrijft:
Dit heeft te maken met een nieuwe visie op de liturgie waarbij niet alleen Gods Woord en de ambtelijke verkondiging ervan centraal staan, maar ook de niet-ambtelijke verwoording ervan door aanvechtbare teksten van derden. In deze teksten staat meestal het goede gevoel centraal en wordt de geloofsstrijd in verbonds-gehoorzaamheid, de door God gewilde antithese, de toorn van God en de diepe betekenis van Christus’ zoenoffer tekort gedaan. Het ‘goede’ gevoel van geloofsbeleving krijgt zo de overhand boven het eerbiedig beamen van het gelezen en gepredikte Woord.
Ik wilde zeggen: hoezo, nieuw?
'k Heb ergens gelezen dat volgens Reformanda de laatste 10 jaar een 'geest van veranderingen' de kerk doortrekt, terwijl zij voor die tijd nog nooit gehoord haden over het meer betrekken van het gevoel van de gemeente bij de dienst.
En ja, volgens mij is dit legitiem. Niet omdat het blijkbaar iets van 'alle tijden' is, wel omdat het belangrijk is dat een gemeente zich betrokken en aangesproken voelt, om zo de verkondiging makkerlijker ingang te laten vinden. En als dit met simpele aanpassingen in de liturgie, zoals hierboven beschreven, makkelijker te maken is: waarom zou je dan weigeren die aanpassingen door te voeren?
Hoe wil je het gelezen en gepredikte Woord eerbiedig beamen wanneer het weinig ingang vindt omdat de manier waarop het gecommuniceerd wordt niet aansluit bij de manier waarop je gewend bent te communiceren?
En moet dat niet het belangrijkst zijn: het met alle middelen communiceren van GODS woord naar Zijn onderdanen?
(Zou jij ook zo'n rijtje willen maken, of een aanvulling geven op het lijstje veranderingen dat ik hierboven beschreven heb?)