Nu stel ik het niet langer uit. Aangezien ik besloten heb een paar toetsen te maken deze week, kan ik ook wel even wat nieuwsgierigen op de hoogte brengen van mijn wederwaardigheden de afgelopen tijd.
Ik was ongeveer bij donderdag gebleven. Sindsdien wordt mijn wereldkijk gekenmerkd door dichtzakkende ogen en bijna afvallende hoofden en meer dat soort fratsen.
Gelukkig blijkt buitenlucht ervoor te zorgen dat ik in elk geval even vergeet dat ik moe ben. Daar heb ik zaterdag even gebruik van gemaakt.
Vrijdag sla ik over, toen heb ik alleen maar op de bank gelezen en gelezen. Ik ben toen zelfs om 7 uur naar bed gegaan, onfatsoenlijk gewoon. M'n boek was overigens wel boeiend:
Redeeming Love door Francine Rivers. Ik lees het voor Engels, maar de taal is geen probleem, een stuk simpeler dan Shakespear of een knakker van zijn genre. RL is denk ik het mooiste boek dat ik in m'n leven heb gelezen. Het is het verhaal van Hosea en Gomer in een 19e eeuws jasje. Michael Hosea moet trouwen met de hoer Angel, die daar eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Sterker nog, ze loopt steeds weg. Dat terwijl Michael enorm veel liefde laat zien door haar steeds weer terug te halen. Duidelijk is de lijn naar wat God met Zijn volk doet. Hij haalt het steeds weer terug, ondanks haar ontrouw.
Zaterdag en buitenlucht dus. Eigenlijk waren we (mijn Canadese neef en ik) al een week eerder van plan te gaan, maar dat bleek niet te combineren met een Engelstalige kerkdienst in Capelle a/d IJssel. Dan maar deze zaterdag naar de Euromast. Mooi was dat, Rotterdam by snow uit de hoogte. Helaas ben je al vrij gauw uitgekeken op de Euromast, vandaar dat we nog maar even de stad in gingen. Even m'n foto's wegbrengen om te laten ontwikkelen, naar de markt (jaja, dat heb je niet in Canada
), de Donner, de bibliotheek (welke beide indruk maakten op genoemde neef), het beeld van Erasmus, en, waar ik zelf nog nooit geweest was nota bene, de Lauwrenskerk in. Imposant ding, geweldig knap gerestaureerd gezien de materiaalschaarste na de oorlog.
Ik ben nog nooit zo vaak de metro in en uitgestapt op een dag als zaterdag. Wel handig vervoermiddel trouwens, je komt overal. Zelfs bij de grote evangelische boekhandel aan de Nieuwe Binnenweg (voormalige Kandelaar). Daar kon ik het niet laten om wat te kopen, wat een W.W.J.D. armbandje in de kleuren van de regenboog en een boek van (alweer) Francine Rivers zijn geworden. M'n neef kocht wat in het Engels. Stom, want hij praat net zo goed Nederlands als jij en ik, maar dat terzijde.
Teruggekomen in m'n ouderlijke huiselijkheid vertrok ik algauw weer, na een heerlijk warme lange douche genomen te hebben. Mijn wegen leidden naar Hardinxveld-Giessendam. Een achterlijk grote naam voor een plaats dat slechts anderhalf keer het aantal inwoners van Pernis telt (ongeveer). Er zijn zowat meer letters dan inwoners
. Daar woont m'n vriendin, die over een week of wat jarig is. En gezien mijn drukke bezetting ben ik er nu maar vast heengegaan. Samen met een naamgenoot, wat irritante taferelen opleverde. "H, wil je koffie?" "Nee dank u" "Ja lekker" "H,nog een boterham?" "Is goed" "Nee hoor, ik zit vol". Zucht. Het was erg gezellig, hoewel vermoeiend. De bank bij m'n vriendin ligt lekker, en zondag was saai (in de kerk): ik viel bijna in slaap
. Het werd echt bijna zwart... Knap werk van de dominee, jammer, want het was volgens mij wel een mooie preek. Tijd om beter te worden. Verder hebben we gezellig met z'n allen zitten lezen, heel grappig, komen we bij elkaar gaan we zitten lezen
.
Vanmorgen kon ik uitslapen omdat ik niet naar school hoefde. Geen toets omdat ik niet had kunnen leren en m'n hoofd er niet naar staat. Vervolgens toch maar eens naar huis gegaan, dit keer met de trein, in tegenstelling tot de keren tot nu toe, want dan ging ik altijd met de bus terug. Trein reist beter. Helemaal als je via Dordt reist, dan kan je nog eens bekenden opzoeken (al zijn die dan aan het werk). De oude bekende bleek een vriendelijke gastheer en bood me wat drinken aan. Vervolgens moest 'ie klanten helpen. Maar dat was niet erg, want ik kon ff rustig rondkijken. Het lijkt daar net een ziekenhuis. Misschien is het wel nieuwigheid, zal wel.
Na een voorspoedige vervolgreis (dankzij een aardige conducteur die de trein liet wachten na het fluitje) heerlijk op de bank neergeploft. Oost west, de bank thuis ligt het best.
