In het Palazzo di Pleun zat ik op mijn rijk gedecoreerde, zonovergoten balkon een beetje te lezen, toen ik mij bedacht dat ik weer een stukje wilde schrijven. Overigens was ik aan het lezen in
Schaduw van de Wind en de
HP/De Tijd van deze week. Ik ben geen liefhebber van opiniebladen als Elsevier en HP/ DeTijd, maar in de supermarkt viel mijn oog op de cover met de Mona Lisa. Het hoofdartikel is gewijd aan de verfilming van The Da Vinci Code van Dan Brown. Ik heb het boek nog steeds niet gelezen, hoewel een van de gastvrije GKV-familie geleend exemplaar inmiddels wel op tafel ligt. Het boek is een enorme hype geworden, wat ik eerlijk gezegd een beetje stompzinnig vind. Het commerciële circus rond The Da Vinci Code kent geen grenzen, iedereen probeert een graantje mee te pikken. Zo heb ik enige tijd terug een spel gespeeld dat ‘Breek de Da Vinci Code’ heet (of zoiets) maar dat helemaal niets met het boek te maken heeft. Enkele jaren geleden was er precies zo’n hype rond het boek ‘De Celestijnse Belofte.’ Dat hele volksstammen zich door een fictie-boek laten meeslepen, zeker als het maar een thriller is waarvan de inhoud bovendien grotendeels is gejat van anderen, vind ik zo dom. Maar omdat ik wel nieuwsgierig was hoe het tot die hype heeft kunnen komen, kocht ik het blad. Het thema van het boek heeft te maken met ontkerkelijking en dat spreekt tegenwoordig veel mensen aan. Wanneer ik het heb gelezen zal ik eens kijken wat ik erover kan melden, maar het blijft voor mij een ordinaire thriller.
Gisteren een ideale werkdag gehad, waarop ik niet bijster veel heb uitgevoerd. Het ideale zat hem dan ook in de lengte ervan. Om drie uur hadden we een uitje in de
Hortus Botanicus van Leiden, de universiteitstuin. We hadden er afgesproken met de twee zieke collega’s. De Hortus is een bezienswaardigheid die veel bezoekers trekt. Toeristen, herboristen, maar vooral mensen die in de tuin komen chillen. Daar wemelde het van. Groene vingers heb ik nog nooit gehad, maar toch bekeek ik al die exotische bomen en planten met interesse. Overal kwamen ze vandaan, Zuid-Afrika, Brazilië, Mexico, Vietnam… Ook veel dikke, knoestige, knoeperts van meer dan 200 jaar oud. Very interesting. M’n collega raakte in extase toen ze een ‘vlaggetjesboom’ zag, een boom afkomstig uit Azië (geloof ik) met grote witte bloembladen die lijken op vlaggetjes. Lyrisch worden van een boom gaat me wat te ver, maar het is wel de moeite waard om er nog eens naartoe te gaan, dan kan ik er ongetwijfeld ook meer over vertellen.
Het avondspreekuur ging goed. Een meisje uit Suriname met o.a. een vraag over haar belastingaanslag. Ze zag er meer Oosters uit dan Surinaams en had een voorgevel waar je ‘u’ tegen zegt. ‘Blijf haar aankijken Pleun, blijf haar aankijken’ Dat lukte goed. Niets lijkt me zo gênant als een kerel die constant naar je weelderige boezem staart. Sommige vrouwen kleden zich ook zo uitdagend, eigenlijk is het hun eigen schuld. Het nummer ‘Beep’ van de Pussycat Dolls gaat over dit diepzinnige thema.
Daarna kwam er een excentriek dametje langs, ook al met een belastingprobleem. Het in roze gestoken zuurstokje kakelde er opgewonden op los. Het probleem speelde al een tijdje en ik was haar laatste redmiddel. Mijn ijzingwekkend rustgevende invloed komt in dat soort situaties goed van pas. Ik betwijfel of het gaat lukken (door een fout van het UWV is te weinig loonheffing ingehouden waardoor er nu een aanslag ligt), maar ik doe m’n best.
Verder een bericht ontvangen van Sociale Zaken dat mij een goed gevoel gaf. Vorig jaar november had ik bezwaar gemaakt voor een cliënt tegen de afwijzing van een vergoeding voor chronisch zieken. Als je chronisch ziek, oud of gehandicapt bent, kom je in aanmerking voor een jaarlijks bedrag van € 500. De Marokkaanse cliënte had 2 bedplasende kinderen en kon het geld goed gebruiken voor schoon beddegoed. Maar volgens Sociale Zaken was bedplassen niet chronisch en dus kreeg ze geen geld. Volgens de huisarts was bedplassen inderdaad niet chronisch, maar ze stelde toch een halfslachtige medische verklaring op. Ik had er geen fiducie in, maar kennelijk was het toch voldoende want de cliënte blijkt het geld alsnog gekregen te hebben. Leuk. Erg dankbaar is ze niet want ik heb niets meer van haar vernomen. Het is dat ik er zelf voor belde met Sociale Zaken, anders had ik het nooit geweten.
Uit het werk nog even langs m’n ouders geweest. Jack Russell Ivor is woensdag te grazen genomen door twee honden, hij zat onder de wonden en kneuzingen. De eigenaar van de honden schijnt nogal laconiek te hebben gereageerd. Toen ik het hoorde voelde ik mij echt kwaad worden en dat gebeurt niet snel. Als ik erbij was geweest had ik de honden van die zak met liefde naar de hondenhel geschopt. De dierenarts constateerde naast de kneuzingen nog iets anders bij Ivor: een ruis bij zijn hartje. Hij heeft een lekkend hartklepje. Dit heeft te maken met ouderdom, hij is ook alweer 10 jaar oud. Ik voelde mij een beetje weemoedig. Het lijkt nog zo kort geleden dat hij als piepklein puppy op m’n borst, met z’n snuitje onder m’n oksel, lag te slapen.
Gisteren was ik overigens nog vergeten te melden dat de special effects in The Brothers Grimm lachwekkend slecht zijn. Het is maar dat u het weet.