quote:
Pim schreef op 14 oktober 2006 om 17:48:Ik ben zelf vroeger gepest, en er is vroeger nooit echt iets aan gedaan, ouders hadden het niet door, en ook school zag de ernst er niet van in! Nu kan ik er eindelijk een beetje mee omgaan, en is het voor mijn nabije omgeving bekent.
Maar wat word er eigenlijk aan gedaan om pesten tegen te gaan? Hoe reageren jullie als ouders wanneer je hoort dat je kind gepest wordt?, of misschien zelf pest? Hoe word hier mee omgegaan?
Het is voor ouders heel lastig om er mee om te gaan.
Eerst probeer je er achter te komen waarom het kind gepest wordt. ( in ons geval)
Dan ga je eens proberen om je kind weerbaarder te maken.
Wij probeerden thuis altijd heel positief op de kinderen te reageren. En ze vooral veel te laten horen en voelen dat wij van de hielden.
Ze te leren dat je voor God altijd er toe doet.
Dat Hij je belangrijk genoeg vind, hoe je er uit ziet maakt niet uit, of wat je doet.
God houd van jou!
Met de ouders praten is ook een optie die wij hebben geprobeerd.
Met de leerkrachten praten.
Vragen of er in de klas een project over pesten mag gehouden worden.
Wij hebben een zoon die zo ontzettend gepest is dat hij niet meer naar school durfde.
Al de dingen die ik hierboven noemde hebben we gedaan.
Maar uiteindelijk wilde hij alleen nog maar dood.
Mam als je dood wil hoe doe je dat was een vraag van hem aan mij toen hij net acht was geworden.......
De leerkracht stond er niet voor open.
De ouders mochten we niet mee praten, hij zou het wel oplossen.
Maar de oplossing kwam niet.
Hij werd van de vrolijk jong een verdrietig depressief kind.
Hij vertrouwde niemand meer.
Om een heel lang verhaal kort te maken: met veel gesprekken en veel kontakten met school en leerkrachten, bestuur en noem maar op, was voor ons de enige optie om hem van de school te halen. En naar een andere school te doen, niet vrijgemaakt maar algemeen christelijk, bij ons om de hoek.
Waar ze wel een goed pestbeleid hadden. Waar er een leerkracht was die met moeite weer het vertrouwen van onze zoon heeft proberen te winnen. Dat heeft onze zoon twee jaar op school extra gekost. De school heeft gezorgd dat in welke klas hij ook zou komen hij altijd bij die leerkracht kwam. Zo heeft hij drie jaar bij deze man gezeten. En toen hij naar een groep ging waar die leerkracht geen les meer gaf, had hij elke week een gesprek met deze man. Aan het eind van zijn lagere schooltijd was er een toneelstuk waar hij de opperstalmeester moest spelen en alles uit zijn hoofd moest aankondigen.
De leerkracht die hem had begeleid vanaf het begin stond met tranen in zijn ogen en vol trots te kijken naar hoe onze zoon dat deed. Vol vuur en zelfvertrouwen!
En nu? Hij is 22 jaar, en nog steeds maakt hij de gevolgen van het pesten mee. Als er maar iemand is die in zijn buurt niet open praat, maar zachtjes met een ander, dan is hij gelijk achterdochtig. Mensen vertrouwen doet hij niet zomaar. Dat kost bij hem veel tijd.
Maar tegen de stormen in is het een prachtig mens geworden, met oog voor de moeite en het verdriet van de naaste. Die zich kan inleven in wat anderen voelen.
Wat doet dat bij ouders? Verdriet en gevoel van machteloosheid. Je wil dat al je kinderen zich gelukkig voelen, zich gewaardeerd voelen, en open in deze wereld staan. Dat zij zich geborgen weten. Zeker bij mensen die in dezelfde kerk met je zitten.
Je zou voor je kinderen wel hun pad willen plavijen met goud zonder ook maar één kiezeltje waaraan zij zich zullen bezeren. Maar zo is het niet op deze aarde.
Wij allemaal moeten met het leven in zonde kennismaken en voor de ene komt die harde kennismaking vroeger dan voor de ander.
En dat maakt juist dat je meer en meer gaat verlangen naar Christus wederkomst.
