Goed, dan zal ik een korte samenvatting geven van wat ik allemaal heb doorgemaakt, van binnen en qua belevenissen hier, rekening houdend met het lezend publiek. (tere christelijke zieltjes enzo
)
Voordat ik besloot om animatiewerk te gaan doen, zat ik enige tijd bij een, euh, Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige heet dat geloof ik. Ik zat nogal met mezelf in de knoop. Om specifiek te zijn, ik had moeite met....voelen. Niet zozeer zintuigelijk maar meer met relaties enzo. Vriendschap was een heel moeilijk concept, net als emotionele intimiteit. Daarnaast had ik last van angstblokkades, uitstellen, etc.
Ik wist altijd al dat ik het in me had om mensen blij te maken. En ik had daar ook plezier in, alleen, het was nog nooit in me op gekomen om animatiewerk te gaan doen. Maargoed, langleve een reïntergratiebureau voor jongeren (ja, met 22 ben ik nog steeds een jongere
) die naar een CWI stuurt en dat er dan in dat CWI terstonds folders staan over animatiewerk. Dus hups, mijn CWIprofiel aangepast op zoeken naar animatiewerk en jahoor, op een geven moment een leuk link naar een vacature. Hups, gesolliciteerd, gesprek, aangenomen, en op 13 oktober kwam ik aan op Lanzarote.
Op Lanzarote kreeg ik een weekje training, waarna ik naar Fuerteventura werd gestuurd, om daar in een team van 6 mensen te werken, in de kidsclub. Na 3 weken ging ik met de volwassenen werken, wat me een stuk beter beviel.
We zijn nu 3 maanden verder. Ik zit in een ander hotel (gelukkig slechts 10 minuten van mijn oude hotel, mijn oude team daar is geweldig en in mijn huidige hotel werk ik alleen). Maar Murdoc, wat heb je dan allemaal geleerd? Sjah, zo veel, ik weet niet waar ik moet beginnen.
Het belangrijkste is denk ik dat ik vriendschap voel. Ik voel de warmte in mijn hart als ik aan mijn vrienden denk, en ik koester die warmte. Ik realiseer me hoeveel ze voor me betekenen, en, hoeveel ik voor hun beteken. Dat is voor mijn zelfbeeld erg belangrijk. ALs ik terug kijk naar mijn tijd in Nederland, dan realiseer ik me dat ik supervrienden heb, sommigen een half jaar, sommigen al bijna 10 jaar. Met die eye opener kwam een volgende.
Ik heb geweldige vrienden. Logisch redenerend gaan mensen die geweldig zijn alleen om met mensen die ook geweldig zijn, wat bewezen wordt door het gegeven dat mijn vrienden ook met elkaar goed overweg kunnen. En gezien het feit dat ik een vriend ben van mijn vrienden, kan ik niet anders concluderen dat ik ook geweldig ben.
Dit is mijns inziens geen misplaatste arrogantie, dit is zelfvertrouwen en eindelijk eens een positief zelfbeeld. Haha, wat kan ik er over zeggen? Ik bedoel er mee te zeggen dat (wat mij bedreft) ik een goed (geen perfect, laat dat duidelijk zijn
) mens ben, mijn vrienden dat ook zijn en dat we samen elkaars leven verbeteren en aanvullen.
Daarnaast ben ik nu niet meer bang voor emotionele intimiteit, of sterker nog, ik kan het toelaten. Met fysieke intimiteit had ik nooit zoveel moeite (geen nood, hier laat ik me niet verder over in
), maar een echte vaste relatie? Brrrrr, help, das eng, en dan moet ik gaan kiezen
. Maar nu, nu heb ik een hele fijne innerlijke rust, en kijk ik uit naar de tijd dat ik een leuke vriendin scoor die door mijn eigenaardigheden heen kijkt, of sterker nog, die mijn eigenaardigheden koestert en ik die van haar.
Ik herinner dat één van mijn beste vriendinnen vertelde dat haar moeder tegen haar zei dat de dame die mij als vriend krijgt, zielsgelukkig zal zijn. Ik vond dat al een groot compliment, maar nu zie ik in dat dat waarschijnlijk ook wel zo zal zijn, mocht het er ooit van komen, haha. Ik wil hier nu niet een stom schaamteloos praatje houden van hoe geweldig ik ben, maar 22 jaar van nog nooit eerder gevoelde gevoelens van warmte en vriendschap vullen mij, dus dan is het moeilijk om bescheiden te doen, haha.
Wat ook helpt is dat mijn oude team in mijn vorige hotel mij telkens duidelijk maakt dat ze mijn bezoek graag waarderen en dat ze me nog steeds nodig hebben voor shows. Zoals ik al aangaf zat ik in dat hotel met een team van 6 mensen,. Echter, na de jaarwisseling werd het erg rustig in het hotel en werd het team geslonken naar 4 mensen, waardoor ik en een andere dame verplaatst moesten worden. Nu is dat niet zo´n hele grote ramp, alleen, in de avond doen ze daar shows en dat gaat een beetje moeilijk met 4 mensen. Toegegeven, het zijn geen hele grote shows, maar bij een stuk als Grease wil je niet met slechts 2 meiden en 2 dames op het podium staan, dan is een 5e persoon erg handig, en die rol vervul ik met plezier en genoegen.
Het grappige is, ik heb veel van mijn........emotionele transformatie te danken aan een boek, net als de meesten van jullie hier, denk ik. Alleen, is bij mij dat boek niet de Bijbel, maar een fictioneel boek. Watermelon heet het, van Marian Keyes. Wat me opviel aan dat boek is dat het geschreven is in de eerste persoon en, daarnaast, dat de schrijfstijl mij erg aan de mijne deed denken. Als je dan ook nog eens de factor meerekent dat elke keer als ik een boek lees, ik alles in mijn hoofd zie gebeuren en als er emoties worden beschreven, ik die tot op zekere hoogte ook voel, kan je je voorstellen dat ik nogal gegrepen werd door dat boek.
De hoofdpersoon is een alleenstaande moeder, en dat is in dit geval alleen van belang omdat ze omschrijft wat ze denkt en voelt als ze een man tegenkomt die ze aantrekkelijk vindt. Welnu, ze vond welliswaar andere type mannen aantrekkelijk als dat ik ben (als ik al een specifiek type man ben, haha
), maar het gaf me wel een bepaald inzicht in wat meiden zouden kunnen voelen en denken als ze mij aantrekkelijk vinden. Niet alleen weten ¨oh, ze vindt me leuk/ze is verliefd op me¨, maar me daadwerkelijk in het gevoel in kunnen leven EN die zaken in mezelf kunnen herkennen. Nogmaals, een paar maanden geleden was dat een onbegonnen zaak. Die realisatie bracht ook een hoop rust met zich mee.
Dus nu? Nu ben ik tevreden met mezelf. Ja, er zijn dingen waar ik rekening mee moet houden. Ik zie het zo: Heb vertrouwen in wat je kan en hou rekening met waar je moeite mee hebt. Zit niet te veel met zaken waar je hebt gefaald, steek die energie in het vinden van een manier om dat falen volgende keer te voorkomen, of te beperken.
Ik leef, ik leef ten volle, ten dienste van mijzelf, anderen en iedereen. Tot zover mijn verslag, ik geef jullie even wat rust om van deze lap tekst bij te komen en zie jullie reacties tegemoed.
Greetz, Murdoc!
