Wet in aantocht: je mag kinderen niet slaan.

[ruth]

quote:

vrolijke schreef op 30 juni 2004 om 13:03:
In die wet zou moeten staan, dat je je kinderen als volwaardige zelfstandige mensen moet akcepteren. "Tikken" en "klaps op de billen" is heel iets anders dan "slaan". Kinderen die geslagen worden, worden zelden zelfbewuste, autarke mensen.

Ik ben vroeger echt veel geslagen en mijn broers en zussen ook maar ik kan jou opvatting niet volgen. Zijn wij dan die zelden...?Moet dat in de wet, sorry hoor.


Ik denk juist dat wij heel goed beseffen dat het zo niet moest en dat wij het anders willen, als je jezelf er maar toe zet.

Misschien moet er op elke middelbare school een apart vak erbij komen, waar opvoeden van kinderen ondervalt, ouderschap , andermans kind, gezinsplanning en wat huwelijk inhoudt

Dan begin je bij de basis, voor dat er tikken en slagen vallen.Of is dit een gek idee?

[Iris]

quote:

Riemer Lap schreef op 30 juni 2004 om 00:04:
Ik heb mijn kinderen van GOD gekregen, een kado, een wonder in mijn huis.
Mag ik dat kado dan slaan en pijn doen?
Is het niet een opdracht om je kinderen respectvol (respect ook voor hun lichamelijke integriteit!) te bejegenen?

Ja, Riemer, zo zie ik het ook.
Mooi verwoord.

Iris

[Roodkapje]

Ik ben vroeger mishandeld door mijn ouders. Het gevolg is geweest dat ik niemand vertrouw en ook niemand in mijn onmiddellijke nabijheid duld. Ik ben een gesloten, introvert bang type geworden. Ik vind het goed dat die wet er komt, ik wil alle kinderen de ellende die mij in mijn jeugd is toegebracht besparen. Ik wens ze een leven toe waarin je niet bang hoeft te zijn voor je medemensen.

[Mart]

quote:

Riemer Lap schreef op 08 juni 2004 om 14:26:
Stapje verder:
Ouders mogen kennelijk kinderen slaan omdat dat nodig lijkt te zijn en er een gezagsverhouding is.

Mogen "grote mensen" dit dan ook als er sprake is van een gezagsverhouding?
Waarom corrigeren we kinderen met "gepast" geweld en volwassenen neit?
Dat is toch meten met twee maten?

tsja wat is geweld.. grote mensen sluiten elkaar op als ze dingen doen die niet mogen (gevangenis) Dat kun je ook geweld noemen, de politie gebruikt ook geweld bij het arresteren van mensen. Daar kunnen rake klappen vallen, en toch wordt dit algemeen als aanvaardbaar beschouwd.
Dus in die zin corrigeren we volwassenen ook met geweld binnen een gezagsverhouding.

[Roodkapje]

Dus omdat mensen het nou eenmaal doen is het goed?

[Bumblebee]

Nee, uiteraard niet, maar sommige ouders kunnen jammer genoeg de scheidslijn tussen een opvoedkundige "tik op de bibs" en slaan/mishandeling niet respecteren.

De eerste heb ik regelmatig gehad, ik heb een geweldige jeugd achter de rug en ik heb geweldige ouders.

Het tweede is uiteraard alleen maar te veroordelen.

De ellende is dat je daar in een wet geen onderscheid tussen kunt maken. Hoe wil je dat doen? Aangeven hoeveel tikken of hoeveel g-kracht er op de bibs van een kind terecht mag komen? Dus ik snap wel dat het maar allemaal in één klap veroordeeld wordt, maar jammer is het wel dat zoiets nodig is.

Ik vind dat een tik moet kunnen, maar mishandeling uiteraard niet.

[mirt]

quote:

ruth schreef op 23 juli 2004 om 11:55:
[...]


Misschien moet er op elke middelbare school een apart vak erbij komen, waar opvoeden van kinderen ondervalt, ouderschap , andermans kind, gezinsplanning en wat huwelijk inhoudt

Dan begin je bij de basis, voor dat er tikken en slagen vallen.Of is dit een gek idee?

Nee, dat is geen gek idee.

[Iris]

quote:

Bumblebee schreef op 23 juli 2004 om 12:30:
Nee, uiteraard niet, maar sommige ouders kunnen jammer genoeg de scheidslijn tussen een opvoedkundige "tik op de bibs" en slaan/mishandeling niet respecteren.

De eerste heb ik regelmatig gehad, ik heb een geweldige jeugd achter de rug en ik heb geweldige ouders.

Het tweede is uiteraard alleen maar te veroordelen.

De ellende is dat je daar in een wet geen onderscheid tussen kunt maken. Hoe wil je dat doen? Aangeven hoeveel tikken of hoeveel g-kracht er op de bibs van een kind terecht mag komen? Dus ik snap wel dat het maar allemaal in één klap veroordeeld wordt, maar jammer is het wel dat zoiets nodig is.

Ik vind dat een tik moet kunnen, maar mishandeling uiteraard niet.

Wat is er dan opvoedkundig aan een tik op de billen?
Ik zie het meer als een teken van onmacht van de ouders.

Iris

[Iris]

quote:

Roodkapje schreef op 23 juli 2004 om 12:12:
Ik ben vroeger mishandeld door mijn ouders. Het gevolg is geweest dat ik niemand vertrouw en ook niemand in mijn onmiddellijke nabijheid duld. Ik ben een gesloten, introvert bang type geworden. Ik vind het goed dat die wet er komt, ik wil alle kinderen de ellende die mij in mijn jeugd is toegebracht besparen. Ik wens ze een leven toe waarin je niet bang hoeft te zijn voor je medemensen.

En daarom vind ik het zo dapper van je, dat je ondanks de tegenstand van je omgeving, toch je eigen weg hebt gevonden en daarmee je eigenwaarde, door je geloof in Jezus, hebt terug gevonden.
(Even of-topic, maar dat wilde ik even gezegd hebben)

Iris  

[Wybo]

quote:

Iris schreef op 23 juli 2004 om 12:51:
[...]


Wat is er dan opvoedkundig aan een tik op de billen?
Ik zie het meer als een teken van onmacht van de ouders.

Iris

Mijn ouders gaven dus ook wel eens een tik, maar nooit als ze boos waren. Dus het was ook niet uit onmacht... ze sloegen ook niet hard bijvoorbeeld.
Verder zie ik die tik op de billen als net zo opvoedkundig als de gevangenis, je wordt er niet beter van, maar soms verdien je gewoon straf.

[Iris]

quote:

Alfredt schreef op 23 juli 2004 om 13:11:

[...]

Mijn ouders gaven dus ook wel eens een tik, maar nooit als ze boos waren. Dus het was ook niet uit onmacht... ze sloegen ook niet hard bijvoorbeeld.
Verder zie ik die tik op de billen als net zo opvoedkundig als de gevangenis, je wordt er niet beter van, maar soms verdien je gewoon straf.

Hai Alfredt

Je kunt ook straf geven zonder daarbij de lichamelijke intregiteit in het geding te brengen.
Ik zou het gewoon zelf nooit kunnen, een tik aan mijn kinderen geven. Misschien is dat ook de reden dat ik het niet begrijpen kan.

Iris  

[elle]

En is stevig bij een armpje pakken om het kind op de gang te kunnen zetten ook inbreuk op de lichamelijke integriteit (kan ook flink pijn doen)?
Alfredt geeft een goede nuancering aan: de gemoedsgesteldheid van de ouder die een tik geeft. Een tik om boosheid af te reageren, of uit frustratie/onmacht is een foute tik. Een gedoceerd tikje dat een kind laat schrikken heeft, zeker op jonge leeftijd, het gewenste effect. Dat doet geen pijn, maar leert het kind wel dat het te ver is gegaan. Vanaf een jaar of 6 werkt zoiets niet meer.
Overigens gaat er wat mij betreft veeeeeel meer dreiging uit van een hand die opgeheven wordt dan van het voelen van de mep zelf. Dat is pas mishandeling: dreigen (uit frustratie, onmacht) met een afranseling, of dat nu uiteindelijk gebeurt of niet.
Iets waar ik geen ervaring mee heb, maar wat me net zo erg lijkt is: genegeerd worden voor een langere periode (een dag ofzo), als straf. Mentale mishandeling is moeilijk in wetten te vangen, maar veel dodelijker dan zo nodig een corrigerende tik.

En het andere uiterste: een dreinend kind bij de tramhalte dat niet ophoudt met zeuren, hoevaak moeder dat ook 'beveelt'. In mijn opinie: een verwend kind dat hoognodig een gezond pak voor zijn billen moet (en dan naar bed).

@Riemer Lap: ik vind het niet meten met 2 maten. Kinderen vallen onder jouw verantwoordelijkheid, en jij bent verplicht er fatsoenlijke mensen van te maken. Die verplichting heb je niet jegens je medemens. Als zij je niet bevallen, dan ga je niet meer met ze om en laat je hun hun eigen boontjes doppen.
Daarnaast is het begripkader van een kleine heel anders dan dat van een jongere/volwassene. En daarbij past een verschil in aanpak/gedrag.

[Iris]

quote:

En is stevig bij een armpje pakken om het kind op de gang te kunnen zetten ook inbreuk op de lichamelijke integriteit (kan ook flink pijn doen)?

Als dat echt pijn doet, ja, dan is het een inbreuk op de lichamelijke intregiteit.
(in mijn visie)

quote:

Alfredt geeft een goede nuancering aan: de gemoedsgesteldheid van de ouder die een tik geeft. Een tik om boosheid af te reageren, of uit frustratie/onmacht is een foute tik. Een gedoceerd tikje dat een kind laat schrikken heeft, zeker op jonge leeftijd, het gewenste effect. Dat doet geen pijn, maar leert het kind wel dat het te ver is gegaan.

Totaal mee oneens. Dat kan ook op andere manieren.
Het doet misschien lichamelijk geen pijn, maar onderschat niet wat het effect kan zijn op de psyche.

quote:

Iets waar ik geen ervaring mee heb, maar wat me net zo erg lijkt is: genegeerd worden voor een langere periode (een dag ofzo), als straf. Mentale mishandeling is moeilijk in wetten te vangen, maar veel dodelijker dan zo nodig een corrigerende tik.

Dat is inderdaad ook vreselijk, genegeerd worden voor een lange tijd.
Maar ik begrijp de hele gedachte achter die corrigerende tik niet.
Peuters van een jaar of 2, die je nog niks uit kunt leggen, kun je beter telkens bij de plaats des onheils wegtrekken, of een keer je stem verheffen. (Daar bedoel ik niet schreeuwen mee)
Of ze desnoods tegen zichzelf beschermen door de omgeving veiliger te maken.

quote:

En het andere uiterste: een dreinend kind bij de tramhalte dat niet ophoudt met zeuren, hoevaak moeder dat ook 'beveelt'. In mijn opinie: een verwend kind dat hoognodig een gezond pak voor zijn billen moet (en dan naar bed).

Verwend? Nee hoor, het is een fase waar alle peuters doorheen gaan. Het is de fase waarin ze hun eigen wil gaan ontdekken. De "nee"-fase, dat hoort bij de ontwikkeling.
In het geval van de tramhalte zou ik ervoor kiezen wel eventjes 10 minuten te negeren.
Want het is een vorm van aandacht trekken. En wanneer je die aandacht geeft, ook al is dat in de vorm van een tik op de billen, zul je zien dat het gedrag zal verergeren OF (en dat is heel erg) het kind wordt bang voor de moeder en voelt zich niet meer veilig. Veiligheid is voor peuters heel erg belangrijk. Een moeder moet uiteraard naast lief, ook streng en rechtvaardig zijn, maar niet door middel van het geven van tikken. Ik blijf erbij dat dat pure onmacht is.

Iris

[elle]

Nouja... ik spreek alleen uit de ervaring die ik als kind heb opgedaan. Ik heb af en toe een tik gehad, maar heb er geen trauma's aan overgehouden (heb net mijn moeke nog gebeld om te vragen of ze me idd tikken had gegeven ). Ik zie daar geen kwaad in, tot de kinderen een jaar of 6 zijn.
Voor hen die het wel traumatisch hebben gevonden, was er vast meer aan de hand dan dat, schat ik. Bij mij iig wel.

[ruth]

Iris ik denk dat ik het in de meeste dingen wel met jou eens bent.

 Misschien helpt het mensen als ze wat meer boeken over peuters, kleuters en kinderen in ontwikkeling gaan lezen, over hoe het anders kan.

Voor mij is een tik ook onmacht, en als je het toch BEWUST doet, als je je dat realiseert, dan heb je ook het vermogen iets anders dan een tik te bedenken!

Een tik is ook altijd negatieve aandacht. En kinderen doen het niet altijd expres verkeerd. Ze zijn toch kind. En dat zit in een kind en soms zijn kinderen aan het dreinen als ze moe zijn. Moeten ze dan met een tik beloond worden. Wachten op de tram vind ik als volwassene al niet leuk, laat staan voor een kind. Ik zie zo iets als leermoment, om je kind iets bij te brengen.

Als mijn kind van 4 dreint ga ik een boekje voorlezen. Is dat verwennen? Ik leid haar af. Ik geef niet aan dat ik ga lezen, ik doe het gewoon en na vijf zinnen is ze stil. Na vraag ik of ze met me meegaat naar ...(keuken, buiten, boven, drinken) En we hebben het er niet over waarom ze huilde, tenzij het verdriet was. En bij de tram kun je misschien wel een verhaal over jezelf vertellen toen je klein was.Wie weet hebben mensen meer aan tips in bepaalde situaties dan denken dat tikken de oplossing zijn.

[Wybo]

Ik kreeg alleen straf als ik stout was, en stout zijn houdt in bewust de regels overtreden. Ik heb nooit een pak voor de broek gehad wegens dreinen, wel voor koekjes gappen en zo
En ik wist drommels goed dat dat niet mocht

[Bumblebee]

quote:

ruth schreef op 23 juli 2004 om 19:08:
Als mijn kind van 4 dreint ga ik een boekje voorlezen. Is dat verwennen? Ik leid haar af. Ik geef niet aan dat ik ga lezen, ik doe het gewoon en na vijf zinnen is ze stil.

Is het niet zo dat ze dan de volgende keer óók gaat zeuren omdat er dan een leuk verhaaltje op volgt? Volgens mij hebben kinderen dat zo door.

('k heb ze niet hoor, dus sta open voor correctie in dezen    )

Ik weet wel dat als wij vroeger vervelend waren, we niet met een voorleesmomentje beloond werden. Maar mijn ouders hadden ook een bedrijf aan huis en hadden daar geen tijd voor.

[Iris]

Ruth: Helemaal mee eens!

BB: Er zijn heel veel creatieve oplossingen te vinden, een corrigerende tik is dus (in mijn visie) niet gewenst, en kan beter "vernederende" tik worden genoemd.

Maar ik vind wel dat Alfredt niet bij de koekjestrommel mag zitten.  

Iris

[Wybo]

offtopic:ik heb nu een eigen koekjestrommel waar ik altijd uit mag eten als ik zin heb

Maar het klopt ook wel wat Elle zei, ik heb na een (betrekkelijk) jonge leeftijd geen pak meer op mijn billen gehad omdat ik te oud werd....

[ruth]

Dat van een boekje voorlezen was een voorbeeld. Overigens gebeurt het wel zo. Maar als een kind moe is, heeft die dat zelf niet in de gaten en wordt vervelend. En als ouder word jij juist geacht, dat door te hebben. Een boekje voorlezen kan een rust moment zijn. Soms zet ik een kind zo op zijn kamer, even tot zichzelf komen. Als het blijft schreeuwen en ik klp op de deur na 5 minuten, kan het effect verrassend zijn. Als ik beleef blijf en netjes vraag of ik binnen magkomen en even zitten. Gebeurt het ook dat zo'n kind me in de schoot vliegt en zich schuldig voelt. En gewoon zegt mama ik vind je lief.
Iedere keer is voor mij ook anders.
 
En ja ze mogen ook niet in mijn koektrommel zitten. Als ik ze betrap vraag ik of ze het lekker vinden en of ik er ook een mag. Daarna vraag ik aan ze waarom ze het niet gewoon gevraagd hebben. Soms moet je in de huid van je kinderen kruipen om ze te snappen.
En dan vertellen ze dat. Eerst deelde ik ook tikken uit en was ik boos. Maar dat werkt stiekum gedrag in de hand en ze worden bang. Was ik vroeger ook. En ik ben zo blij als ze eerlijk vertellen dat ze iets hebben gedaan. Dan kun je erover praten hoe het anders kan of hoort. Ja en tijd kun je maken. Je kunt ook een kind bij je werk betrekken als je bezig bent.

[Mart]

zou het ook zo kunnen zijn dat er nou eenmaal vervelende kinderen zijn en kinderen die zich wel kunnen gedragen?
in bovenstaande verhalen lijkt het of ieder kind gelijk is, maar volgens mij is het zo dat er verschillen zijn in karakters. het ene kind zal weten wanneer het moet stoppen, het andere kind is 'onhandelbaar' en zal misschien een tik(je) nodig hebben om te beseffen dat iets niet kan.

in bovenstaande posts wordt wel heel erg makkelijk van de 'goede wil' van kinderen uitgegaan. je hebt nou eenmaal lastpakken ertussen zitten, net zoals je dat bij volwassen mensen hebt. lijkt me niet makkelijk om als ouder mee om te gaan, ook als iedereen dan vervolgens gaat zeggen dat slaan etc. niet mag..

[mirt]

Maar er is toch niet gezegd dat slaan, etc niet zou mogen. Ik bedoel: wat bedoel je met etc. Er zijn wel alternatieven genoemd voor slaan die niet zo vernederend zijn. Of heb ik iets gemist en zijn er die zeggen dat je helemaal niet moet straffen op geen enkele manier...  

Ik vind het best wel knap overigens van ouders die als ze slaan dat slechts opvoedend doen. Een tikje zeg maar als gebaar. Misschien (ik weet het zelf niet zeker) zou ik daar nog wel voor kunnen zijn. Maar het gekke is dat ik de kinderen vaker op een andere manier geslagen heb als ik gefrusteerd was (waar ik altijd spijt van had) dan op deze manier (als een gebaar). Voor mij werkt het beter ander soorten straf te zoeken.

En natuurlijk heb je verschil in kinderen. Maar je inleven in kinderen is zooo belangrijk. Als je zelf nog geen kinderen hebt kun je je soms ontzettend ergeren aan krijsende en zeurende kinderen in de supermarkt. Maar ik las een een tip voor ouders: ga niet naar de supermarkt met kinderen die moe zijn. (Kinderen zijn meestal moe in de namiddag, juist een tijd dat er vaak gauw nog even boodschappen gedaan moeten worden.) Zoiets zet het net even in een ander licht. Niet: o, wat maken die kinderen het de ouders toch lastig. Maar: ach, wat maken die ouders het het kind toch lastig.

Ik heb trouwens een keer een heel goed boek over opvoeden gekregen:
"En als we nou weer eens gewoon gingen opvoeden" van Gitty Feddema en Aletta Wagenaar. (Die een gezamenlijk ervaring van meer dan vijfendertig jaar hebben als orthopedagoge en gezinstherapeute in de jeugdhulpverlening)

Een citaat uit de inleiding:

"De meeste ouders willen hun kinderen graag verantwoord en goed opvoeden, maar het ontbreekt hun, zeggen zij, aan kennis, vaardigheden, inzicht en ervaring. Omdat de ouders de nazaten zijn van de ouders uit de flower powertijd, van de provobeweging en de Kabouterpartij, hebben zij het gevoel niet meer verwant te (kunnen) zijn met het gedachtengoed dat in de jaren zestig maatgevend was. Zij voelen zich vervreemd van wat zij zelf aan bagage hebben meegekregen in hun opvoeding. De laissez faire houding uit die jaren is acherhaalt, men begint niet alleen het gevoel te krijgen, maar ook in te zien dat de zogeheten vrije opvoeding, waarin 'het kind gevolgd werd' en alle vrijheid kreeg, niet die positieve effecten heeft gehad waarnaar ouders en opvoeders gestreefd hadden, maar juist een tegengesteld resultaat heeft opgeleverd. Niet voor niets wordt er in de radio en op de televisie en ook in de geschreven pers steeds meer aandacht besteed aan het thema 'opvoeding'. (...)

Ouders krijgen ook zelf, (ook voor zichzelf) steeds meer behoefte aan regels, grenzen en structuur, aan waarden en normen, aan duidelijkheid en voorspelbaarheid. (...)

Maar hoe moet ik dat dan doen? is de volgende vraag die ouders ons stellen. Hoe voed ik de kinderen goed op? Wat heb ik daar voor nodig? Ouders voelen zich vaak schuldig en soms doodongelukkig als het met hun kind niet goed gaat, of zelfs de verkeerde kant opgaat. Ze weten in heel veel gevallen niet hoe ze het tij kunnen keren, al hun goede bedoelingen ten spijt. Wat mag er nog wel en wat niet, wat kan er nog wel en wat kan niet? Een ding staat voor veel ouders inmiddels wel vast: het is tijd om weer gewoon te gaan opvoeden."

Aan de meeste van onze ouders zullen de hier genoemde flower-power, provo en kaboutertijd wel voorbij gegaan zijn, maar dan nog kunnen er denk ik heel goede redenen zijn voor bezinning op opvoeden. We boffen denk ik dat we in een tijd leven waarin het weer mogelijk is om daar nuchtere gesprekken over te hebben. Niet meer alleen maar pronken met je goed opgevoede kinderen en afgeven op de kinderen van de buren van wie de ouders het niet zo goed hebben gedaan en ook niet meer alleen maar: laat ze hun gang maar gaan, dan komt het vanzelf wel goed.

[AVee]

Iris, ik ben geneigd het met je eens te zijn dat een tik uitdelen een teken van zwakte is. Maar op dezelfde manier is gevangenis straf een teken van zwakte van de samenleving. Toch is het (helaas) misschien wel eens nodig.

Ik zal er, als mijn kinderen bijvoorbeeld op het punt staan de straat op te rennen niet over peinzen om ze te gaan vragen of ze willen blijven staan. Dan grijp je ze gewoon 'bij de kladden', dan is lichamelijke integriteit toch ondergeschikt aan lichamelijk heel blijven. Ik denk dat je de impact van woorden ook niet moet onderschatten, je kunt nooit geslagen zijn en toch een trauma aan je ouders overhouden.

Een tik mag nooit een gewoon middel worden, of uit woede gebeuren, maar kan volgens mij soms nodig zijn 'om erger te voorkomen'. Ik denk ook dat dat een bruikbare regel is, als het middel erger is dan de kwaal ga je te ver...

[ruth]

quote:

Mart schreef op 24 juli 2004 om 11:06:
zou het ook zo kunnen zijn dat er nou eenmaal vervelende kinderen zijn en kinderen dizich wel kunnen gedragen?
e in bovenstaande verhalen lijkt het of ieder kind gelijk is, maar volgens mij is het zo dat er verschillen zijn in karakters. het ene kind zal weten wanneer het moet stoppen, het andere kind is 'onhandelbaar' en zal misschien een tik(je) nodig hebben om te beseffen dat iets niet kan.

in bovenstaande posts wordt wel heel erg makkelijk van de 'goede wil' van kinderen uitgegaan. je hebt nou eenmaal lastpakken ertussen zitten, net zoals je dat bij volwassen mensen hebt. lijkt me niet makkelijk om als ouder mee om te gaan, ook als iedereen dan vervolgens gaat zeggen dat slaan etc. niet mag..

Mart, voor mij bleken tikken uitdelen onmacht. Door boeken lezen en God om wijsheid te vragen heb ik geleerd,hoe het anders kan.Zelf heb ik namelijk niet zo'n  voorbeeld gehad.
Ik heb zes kinderen en ik zit soms echt wel met mijn handen in het haar. Maar tikken uitdelen helpen echt niet. En dat doet zeer van binnen. Gelukkig zag ik in dat het anders kon. En ja ik heb zes verschillende karakters en willetjes en ze verrassen je altijd met wat ze uitvreten en toch pak ik ze ook verschillend aan. En als ik het zelf even niet meer weet, dan bid ik echt dat God me helpt om niet te zondigen in mijn boosheid. En het kan dan zomaar gebeuren, dat 2 minuten later iemand belt of voor mijn deur staat en vraagt of ze een van de kinderen mee mag nemen voor een middagje. Dit is me al een paar keer overkomen. God hoort je zuchten en moeite ook in het opvoeden. Ik heb ook niet gezegd dat het makkelijk was!
Mijn kinderen zijn echt de makkelijkste niet hoor, want ik ben wel streng hoor.Als een andere moeder een keer oppast krijg ik ook te horen dat de kinderen van alles uithalen en ze het dan niet weet op te lossen, omdat haar kinderen wel goed kunnen luisteren. Terwijl een ervaren moeder met veel soorten karakters er wel mee over weg kan. Dan denk ik het is maar wat je jezelf eigen gemaakt hebt.
Zo was er een jongetje (11 jaar) die elke week bij de zondagsschool weg werd gestuurd. maar als ik er was hoefde dat  niet. Hij was niet vervelend. Ik had door wat er in hem omging, persoonlijke aanpak hielp.

[elle]

Ok...
Ik wil wel toegeven dat het nastrevenswaardig is om je kinderen zonder harde hand (letterlijk) op te voeden. Da's een mooi ideaal, en hen die het lukt om de kinderen de juiste waarden en normen bij te brengen zonder ooit te slaan oid (of naardere dingen zoals mentale mishandeling) hebben een 10 met gouden griffel verdiend. Ik blijf wat sceptisch, zoals je merkt . Heb nog geen situaties meegemaakt waarin nooit slaan goed uitpakte.

Maar aan de andere kant blijf ik erbij (uit ervaring dus) dat af een toe een tik geen blijvende schade toebrengt aan jonge kinderen die zich verbaal niet laten corrigeren
(zelfs niet als het een gefrustreerde tik betreft. Mijn moeder vertelde mij dat ze mij, toen ik een jaar of 4 was, diverse keren had verboden om de gaspit aan te raken. Uiteindelijk deed ik het toch, en brandde dus spontaan mijn vinger. Ze schrok zo dat ze alsnog mij over de vingers tikte. Dat spijt haar nog steeds, maar ik kan me het hele voorval niet herinneren, terwijl ik me nog best het een en ander uit die tijd herinner).

[mirt]

quote:

elle schreef op 25 juli 2004 om 12:42:
Maar aan de andere kant blijf ik erbij (uit ervaring dus) dat af een toe een tik geen blijvende schade toebrengt aan jonge kinderen die zich verbaal niet laten corrigeren
(zelfs niet als het een gefrustreerde tik betreft.

Nou, dan hoop ik dat mijn kinderen het (mijn 'gefrusteerde tikken') zich later ook niet zullen herinneren. Ik ben op zich wel blij om dit (het feit dat jij ze niet meer herinnert) van jou te horen.

Maar weet je, elke keer als ik zo'n tik gaf (impulsief) had ik het gevoel: dit is eigenlijk niet de bedoeling, en het is op dit moment ook geen opvoeden. Misschien dat ik juist daarom ook (evenals Ruth) zo hard zoek naar wat dan wel een juiste aanpak is. En misschien dat iemand die beter dan mij in staat is om de tikken die gegeven worden op een niet impulsieve, weloverwogen en opvoedende manier uit te delen, die behoefte minder heeft.

Ik heb een beetje het idee dat er twee dingen spelen die misschien een beetje uit elkaar getrokken moeten worden:
1 kan het kwaad, die tikken
2 moet er getikt worden

(Gek woord trouwens: tik, tikken, getikt, als je het vaak gebruikt.)

[Iris]

Hoi Avee

quote:

Ik zal er, als mijn kinderen bijvoorbeeld op het punt staan de straat op te rennen niet over peinzen om ze te gaan vragen of ze willen blijven staan. Dan grijp je ze gewoon 'bij de kladden', dan is lichamelijke integriteit toch ondergeschikt aan lichamelijk heel blijven.

Maar daar heb ik ook geen problemen mee. Dat vind ik geen aantasting van de lichamelijke intregiteit. Een kind plotseling bij de kladden grijpen omdat het anders onder een auto belandt, vind ik heel wat anders dan een doelbewuste, zg. "corrigerende" tik.

 

quote:

Ik denk dat je de impact van woorden ook niet moet onderschatten, je kunt nooit geslagen zijn en toch een trauma aan je ouders overhouden.

Geloof me, daar weet ik alles van.  

quote:

Een tik mag nooit een gewoon middel worden, of uit woede gebeuren, maar kan volgens mij soms nodig zijn 'om erger te voorkomen'. Ik denk ook dat dat een bruikbare regel is, als het middel erger is dan de kwaal ga je te ver...

Een tik als middel zie ik niet zitten. Want waar ligt de grens van een tik als middel en een tik uit frustratie?

Groetjes Iris

[ruth]

Hoi mirt, strijd de goed strijd!, Zeg dat wel.

Kan het kwaad die tikken?

Ik kan me van vroeger wel de slagen en tikken herinneren. Een tik komt niet hard aan, maar je schrikt wel. Op een gegeven moment dook je al in elkaar en soms nergens om.
Bang voor een tik, al was het maar dat je even niet beleeft was.
Nee ik begon dat bij een kind van mij ook te merken.In een duiken, terwijl er niks aan de hand was, liegen,  omdat hij bang van de tik was. Ik ben met hem gaan praten. Dacht jij soms dat je een tik zou krijgen?
Ja was het antwoord en daarna een heel eerlijk verhaal en een flinke knuffel. Het kan anders dacht ik en ik heb gemerkt dat het kan.  Ik denk dat het dus wel schadelijk is. Maar ik ben blij voor Elle dat dat voor haar niet zo is.

Dan heb ik er nog een voor de Bijbelvaste mensen onder ons. In 1 korinthe4 :21 staat;
Wat wilt gij?
Zal ik met de roede tot u komen, of in liefde en in de geest van zachtmoedigheid.

ik ga persoonlijk voor het laatste.

[JurjenWolter]

Beste mensen,

Ik ben benieuwd hoe ouders nu dit wetsvoorstel aangenomen is, om gaan met de tik. Is er iets veranderd? Zo ja, wat, zo nee, hoe komt dat?

Gr JW

[Meindertd]

Is het wetsvoorstel al aangenomen? Ik wist nog van niks!

groeten

Meindert

[joepie]

Ik ook niet, maar van mij krijgen ze zo nodig nog steeds een corrigerende tik.
Zie te veel ellende van het niet goed corrigeren van verkeerd gedrag.
Vooral die Gordon methode heb ik een enorme hekel aan.

[Summer Storm]

ik heb vroeger regelmatig een tik voor m'n achterhoofd gekregen....en nu ben ik slechts een boef " class="smiley"  />
of met een schop onder m'n kont en een bord spruitjes op de gang gezet....

snap niet waarom de regering invloed hierop wil uitoefenen...
al kan ik het me wel voorstellen...omdat kindermishandeling ook veel gebeurd.
en om die grenzen te bepalen...moeten ze in dit geval zwart wit zijn.
dus niet slaan= goed. wel slaan = kindermishandeling.

ter bescherming van het kind op korte termijn vind ik het prima.
op lange termijn weten we nog niet wat deze manier van opvoeden met het kind doet.
iemand daar concrete ideeën bij?

dat wegduiken....tja dat is in mijn ogen niet persé iets slechts.
ik ben ook weleens weggedoken terwijl d'r niks aan de hand was...
een kind kan best wel wat hebben en als het kind hier later wat taaier van wordt...prima.
maar dan schets ik het even heel zwart wit, en dan heb ik het niet over de situatie die hierboven beschreven is. want daar stond ik natuurlijk niet bij.

[Pater]

quote:

Iris schreef op 23 juli 2004 om 18:10:

Verwend? Nee hoor, het is een fase waar alle peuters doorheen gaan. Het is de fase waarin ze hun eigen wil gaan ontdekken. De "nee"-fase, dat hoort bij de ontwikkeling.
In het geval van de tramhalte zou ik ervoor kiezen wel eventjes 10 minuten te negeren.
Want het is een vorm van aandacht trekken. En wanneer je die aandacht geeft, ook al is dat in de vorm van een tik op de billen, zul je zien dat het gedrag zal verergeren OF (en dat is heel erg) het kind wordt bang voor de moeder en voelt zich niet meer veilig. Veiligheid is voor peuters heel erg belangrijk. Een moeder moet uiteraard naast lief, ook streng en rechtvaardig zijn, maar niet door middel van het geven van tikken. Ik blijf erbij dat dat pure onmacht is.

Iris

En na die 10 minuten?? Sommige kinderen hebben gewoon even een corrigerende tik nodig, zodat ze even flink schrikken. Wat is er fout aan een corrigerende tik (niet uit onmacht/frustratie!!) waardoor het kind tot zichzelf komt.

Toen mijn zus eens niet ophield met huilen en drammen heeft mijn moeder haar pardoes onder de koude kraan gehouden... Voor zover ik hier lees zou dit dus ook tot psychologische mishandeling gerekend worden...., maar het hielp wel, en je kan niet zeggen dat ze er een trauma aan heeft over gehouden

Dus mijn opstelling hierin:
Kinderen sletselmatig slaan? NEE!!
Kinderen is een keer een corrigerende tik geven? JA

[Liedje]

In ieder geval zorgt zo'n wetswijziging wel voor een hele discussie over wat wel en niet kan. Misschien is dat wel net zo mooi voor een kind. als je niet weet wat kaders zijn, wat 'normaal'sio zal een kind nooit aangeven dat het geslagen wordt.
Als je denkt dat het normaal is dat je ouders je mogen slaan omdat het simpelweg je ouders zijn, dan gooi je dat toch niet naar buiten en blijft het toch ook binnenshuis zich afspelen?

In ieder geval positief dat er over gesproken wordt.

[JurjenWolter]

Mijn probleem is dat iedereen het heeft over de corrigerende tik, maar dat het nog maar de vraag is of iedereen  het wel over het zelfde heeft. Want wat de meeste mensen verstaan onder een tik dat is niet een tik, maar een klap of gewoon een mep. Bij tikken denk ik aan:

"Zachtjes tik de regen op het zolderraam, ritme van de eenzaamheid" ( Rob de Nijs) of deze:

Roodborstje tikt tegen 't raam, tin, tin, tin,
Laat mij erin, laat mij erin.
't Is hier te guur en te koud naar mijn zin,
Laat mij erin, tin, tin, tin.

't Meisje deed open en strooid' uit haar schoot
Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood.
Dat was het roodborstje wel naar de zin,
Vloog toen het bos weder in.

Onder tikken versta ik dus een zachte klopje waar geen enkele pijn uit voort komen.
Maar wat vinden jullie een nog een tik: Een tik op de vingers, een pak voor de broek, een pak voor de blote billen een pets tegen het achterhoofd. Dat zijn allemaal dingen die je langs hoort komen als het gaat over de tik maar het zijn totaal verschillende dingen.

[Pater]

quote:

JurjenWolter schreef op 16 april 2007 om 14:07:

Onder tikken versta ik dus een zachte klopje waar geen enkele pijn uit voort komen.
Maar wat vinden jullie een nog een tik: Een tik op de vingers, een pak voor de broek, een pak voor de blote billen een pets tegen het achterhoofd. Dat zijn allemaal dingen die je langs hoort komen als het gaat over de tik maar het zijn totaal verschillende dingen.

Ik heb het bij een corrigerende tik altijd over een pak voor de broek of een tik op de vingers (als iemand met zn handen in de pan zit )

ik ben zoizo tegen een pets op t achterhoofd

[Divinespark]

Geen kinderen meer slaan??
Zo zijn er ook geen godvrezende neigingen meer.
God mag de mensen niet slaan.
CDA mag de onderdanen niet slaan.
Ouders mogen hun kinderen niet slaan.

Zeg wie bepaalt hier nou de regels op aarde, is dat Donner of is dat de Bijbel?

Als het niet in lijn is met de bijbel dan kies ik toch echt niet voor het CDA hoor.
Dezelfde CDA die een VN mensenrechtenraad resolutie op 30 maart heeft tegengestemd, die een mooi gebaar tegen godslastering had kunnen zijn.

Groetjes Wouter

[joepie]

Wat moeten wij dan nog met deze tekst:Spr. 13:  24 Wie zijn roede spaart, haat zijn zoon;
maar wie hem liefheeft, tuchtigt hem reeds vroeg.


Of; Hebr. 12: 8 Blijft gij echter vrij van de tuchtiging, welke allen ondergaan hebben, dan zijt gij bastaards, en geen zonen.

Tuchrigen hoort bij het zoonschap. Bij ouders die hun kinderen lief hebben.
Laten we nu inderdaad de regering bepalen in hoeverre wij onze kinderen mogen lief hebben?

[Riemer Lap]

Voorbeeld:
Ik ken mensen die hun kinderen met een korte zweep slaan, pollepels gebruiken en een bepaald soort riet.
Zij slaan hun kinderen omdat daarmee het kwaad bestraft wordt, ze hebben er zelfs artikelen over in huis dat het zo hoort volgens de Bijbel.
De kinderen worden echter geslagen op, zoals de ouders zeggen, "plekken die een ander niet kan zien" (de billen, onderrug etc.)
Ik heb de kinderen horen gillen van de pijn als ze slaag kregen.
Is dat een christelijke opvoeding?

Dergelijke praktijken distantieer ik mij van, om meerdere reden en niet om de minste omdat ik weet hoe het voelt om fors lichamelijk afgerost te worden omdat je een snoepje had gepikt.

Een pak slaag is wat anders dan een corrigerende tik.
Daar zijn best grenzen in te stellen.
En dus: ik sla mijn kinderen niet. Uit overtuiging niet en uit ervaring niet.

[elle]

Volgens mij heeft een goede opvoeding an sich weinig te maken met wel of niet slaan, wel of geen corrigerende tikken. Er zijn ook genoeg kinderen die een helse jeugd hebben zonder dat ze geslagen worden/werden. Manipulatieve, onberekenbare ouders zijn funest, of ze nu slaan of niet.

Dat Prediker ouders oproept om de roede niet te sparen, lijkt me iets dat niet 1-2-3 doorgetrokken kan worden naar onze hedendaagse maatschappij.
Het conflicteerd om te beginnen met het NT-gebod om 'geen aanstoot' te geven. 'Laat uw liefde aan alle mensen bekend zijn' en het slaan van je kinderen met een roede gaan nu eenmaal niet meer samen.
Daarnaast is het OT in Christus vervuld. OT geboden en -richtlijnen komen in Christus daarom in een ander daglicht te staan. De noodzaak tot het strikt naleven van OT-bepalingen is komen te vervallen. Het is daarom imho onjuist om een opvoeding-zonder-roede per definitie als onchristelijk te zien.

[Riemer Lap]

quote:

elle schreef op 23 april 2007 om 16:24:
'Laat uw liefde aan alle mensen bekend zijn' en het slaan van je kinderen met een roede gaan nu eenmaal niet meer samen.

[Marloes]

'tuchtigen' staat gewoon voor ' instructie/correctie/discipline' en dat kan ook anders dan met een rietje

[joepie]

Ik denk toch dat er wel degelijk de roede of de slag met de hand bedoeld wordt.
En ik haalde niet alleen het O.T. aan maar ook het nieuwe.

Hebr.12: 7 Als tuchtiging hebt gij dit te dragen: God behandelt u als zonen. Want is er wel een zoon, die door zijn vader niet getuchtigd wordt? 8 Blijft gij echter vrij van de tuchtiging, welke allen ondergaan hebben, dan zijt gij bastaards, en geen zonen. 9 Voorts, de tuchtiging van onze vaders naar het vlees hebben wij ondergaan en wij zagen tegen hen op; zullen wij ons dan niet nog veel meer onderwerpen aan de Vader der geesten, en leven? 10 Want zíj hebben ons voor luttele dagen naar hun beste weten getuchtigd, maar Híj doet het tot ons nut, opdat wij deel verkrijgen aan zijn heiligheid. 11 Want alle tucht schijnt op het ogenblik zelf geen vreugde, maar smart te brengen, doch later brengt zij hun, die erdoor geoefend zijn, een vreedzame vrucht, die bestaat in gerechtigheid.

[Riemer Lap]

quote:

joepie schreef op 23 april 2007 om 22:22:
Voorts, de tuchtiging van onze vaders naar het vlees hebben wij ondergaan en wij zagen tegen hen op; zullen wij ons dan niet nog veel meer onderwerpen aan de Vader der geesten, en leven?

Het gaat daar niet om de tuchtiging naar het vlees maar om onze vleselijke vaders.

quote:

11 Want alle tucht schijnt op het ogenblik zelf geen vreugde, maar smart te brengen, doch later brengt zij hun, die erdoor geoefend zijn, een vreedzame vrucht, die bestaat in gerechtigheid.

Een minuut op de trap is effectiever dan een klap.
Tuchtigen HOEFT niet lichamelijk te zijn maar kan ook zijn: tijdelijk uit de groep, inhouden van rechten, tijdelijk beperken van mogelijkheden en vrijheden.
Ook die tucht brengt geen vreugde namelijk....

[joepie]

Ik denk dat we beide gelijk hebben
Het hoefd niet met een tik, maar soms kan een pak op de billen een hoop goed doen.
Ik kreeg vroeger liever een tik van mijn moeder dan dat zij mij negeerde of in de kast zette. Een tik duurde maar kort en was zo weer over en vergeten. Negeren kon soms erg lang duren en trapte mij wel degelijk op mijn ziel. Deed mij meer kwaad dan goed.

En dat heb ik nog steeds. Ik corrigeer liever met een tik, dan is het klaar over en uit.
Dan dat ik een kind uit mijn gezichtsveld in de gang of op de trap moet zetten.
Dat vind ik dus vreselijk.

Maar gelukkig heb ik een duidelijke stem die ik nooit hoef te verheffen, alleen met mijn ogen en stem kan ik kinderen corrigeren.
Bij hoge uitzondering moet ik weleens een tik uitdelen, maar dat is dan eigenlijk alleen als er gevaar is.

[elle]

Dat herken ik wel. Ik heb idd meer geleden onder de tikken die ik uiteindelijk niet heb gekregen, dan die die ik wel kreeg.

Joepie, soms ben ik toch bang dat je dan maar een spaans riet oid aanschafte omdat nu eenmaal in de bijbel staat dat je kinderen daarmee moet slaan. Da's wel een eng idee hoor.

Voor de duidelijkheid: tikken vind ik ook prima, mits het maar helder en op een consequente manier wordt toegepast. (Dus niet: de ene dag een tik over de vingers als er een snoepje gejat wordt, en de volgende dag geen tik als er een plak cake gejat wordt.)

[joepie]

Die spaanse riet had onze bovenmeester van de lagere school.
Daar sloeg hij mee op je handen, moest je je hand ophouden en dan kreeg je daar een tik mee. Maar ik liet me daar nooit mee slaan, trok gewoon mijn hand terug, of ik begon al vreselijk te gillen voor hij ook maar sloeg

Maar er staat ook in de Bijbel een tekst over kastijden.
Dat is toch echt niet gewoon met je kind praten of wat er maar van gemaakt wordt.
Kinderen hebben af en toe een duidelijke hand nodig, zoals wij dat als volwassenen ook hebben. God roept ons ook regelmatig hardhandig weer tot de orde.

[Innuendo]

Ik vind slaan van kinderen niet kunnen, maar je hebt natuurlijk slaan en slaan.
Een wet maken tegen slaan gaat me gewoon te ver, slaat nergens op.
Wat gaat er dan gebeuren?
Momenteel kunnen ze de uitwassen niet eens voorkomen, vaders die hun gezin uitmoorden bijvoorbeeld.
Of ouders die hun kind mishandelen tot de dood erop volgt, om het vervolgens aan stukken te snijden.
Maar ze gaan straks wel optreden tegen ouders die hun kind een keer een corrigerende tik hebben gegeven?
Volgens mij stellen ze daar in Den Haag heel verkeerde prioriteiten.