Ik heb de bekendste albums van Pink Floyd: Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, The Wall, The Final Cut, A Momentary Lapse of Reason en Division Bell. De periode voor DSOTM interesseert me niet zo; te psychedelisch naar mijn smaak. Van Roger Waters heb ik: Radio KAOS en Amused to Death.
Ik heb PF echt leren kennen eind jaren tachtig, toen ik zo'n 13/14 jaar was. Daarvoor kende ik wel Another Brick in the Wall (part 2) maar verder eigenlijk niets, totdat ik bij een neef in aanraking kwam met WYWH. Dat was voor mijn oren iets wat ik nog niet eerder kende. Shine on You Crazy Diamond, een nummer van wel ruim 13 minuten, terwijl de zang pas na een minuut of 9 begint! Lange solo's - heerlijke muziek! En, prettige bijkomstigheid en niet onbelangrijk: ontzettend goed opgenomen, zeker voor die tijd. Bijv. het kuchen (boeren?) en sniffen aan het begin van het nummer Wish you were here, net voordat Dave Gilmour gaat meespelen met de radio - prachtig! Maar ook de sax aan het eind van Shine on You Crazy Diamond (part 1).
In dit tijd gaf Roger Waters ook het concert van The Wall in Berlijn. Dat concert, waar ik het begin en het eind van heb gezien, maakte diepe indruk op mij. Ik herinner me dat ik er naar zat te kijken via mijn 37cm tv-tje, terwijl ik het geluid van de radio aan had staan. Toen het concert was afgelopen, zo rond middernacht, draaiden ze op de radio de originele versie van Another Brick in the Wall (part 1). Moet je voorstellen: het is binnen en buiten helemaal stil, het is donker (ik had geen lampen aan) en dan dié muziek. Dat is een ervaring die ik eerlijk gezegd daarna niet meer zo heb meegemaakt.
Het gevolg was dat ik de dubbel cd daarvan gekocht heb en iets later ook de film. Pas later ontdekte ik dat de originele versie mooier is. Ook de (animatie)film van The Wall heb ik meerdere keren gezien.
In de jaren daarna kocht ik dus de overige albums, zoals hierboven genoemd. Van DSOTM heb ik twee versies op cd en ook de lp. In 1994 kwam er een 20th anniversary ge-remasterde versie uit, incl. leuk fotomateriaal. Later kon ik aan de, qua geluidskwaliteit nog betere, versie van Mobile Fidelity Sound Lab op gold-disc komen. WYWH en The Wall heb ik op zowel LP als op CD.
Hoewel niet van Pink Floyd (maar het klinkt wel heel Pink Floyd), vind ik Amused to Death van Roger Waters het best. De zaken die op dat album aan de orde worden gesteld zijn het waard om over na te denken. De muziek levert daar dan ook een maximale bijdrage aan. Ik noem een aantal nummers die er voor mij uitspringen:
Perfect Sense (part 1)Bijv. dit fragment:
quote:
When you add it all up
The tears and the marrowbone
There's an ounce of gold
And an ounce of pride in each ledger
And the Germans killed the Jews
And the Jews killed the Arabs
And the Arabs killed the hostages
And that is the news
Perfect Sense (part 2)Het refrein:
quote:
Can't you see
It all makes perfect sense
Expressed in dollars and cents,
Pounds, shillings and pence
Can't you see
It all makes perfect sense
Too much ropeHet refrein:
quote:
You don't have to be a Jew
To disapprove of murder
Tears burn my eyes
Moslem or Christian, Mullah or Pope
Preacher or poet, who was it wrote
Give any one species too much rope
And they'll fuck it up
Hoewel Roger Waters geen christen is, komt hij toch tot de conclusie dat de mens er uiteindelijk een zooitje van maakt.
Er zit één nadeel aan deze muziek: je moet er niet teveel naar luisteren, want het is wel zwaarmoedig. Tegelijk is dat een voordeel: het blijft door de jaren heen mooi.