Ach ja, we hebben hier duidelijk te maken met een kamp van radicaal-charismatische signatuur, gemengd met het Amerikaanse patriotisme. Voor de doorgewinterde charismaat is dit inderdaad bekende kost. Hij kent geen wonderen meer, want elk wonder is voor hem volkomen normaal. Lijkt mij trouwens wel tragisch, je nergens meer over kunnen verwonderen, maar goed, dat is een ander verhaal. Mijns inziens zijn deze kampen zeer bedenkelijk. Ik zal uiteenzetten waarom.
De cabaretier Lebbis heeft eens een prachtig lied geschreven, genaamd "Sanne." Het lied is gericht tegen een baby en hij zingt ondermeer:
Wij gaan jou verpesten
Met trots en met haat
Met kennis en met feiten
Met liefde die alles verslaat
En dan moet jij gaan kiezen
Ben je tegen of voor?
Worden vrienden zo je vijanden
En lopen, lopen ze door?
Hieraan moest ik denken toen ik van dit kamp hoorde. Kinderen die volgepompt worden met haat voor abortusplegers, homoseksuelen, andersgelovigen en misschien ook wel christenen die hun geloof anders vormgeven dan met al die manifestaties. Het zou zomaar kunnen dat ze andere kerken op die manifestaties en niet op het geloof gaan afrekenen. Ze krijgen simplistische antwoorden op moeilijke vragen en eenzijdige visies op de heilige Geest. Pure, onschuldige kinderen, die al meningen over zaken hebben waar ze nog niet eens écht het fijne over hebben gehoord. Een kind van zeven die de oorlog tegen Irak kan analyseren? Kom nou zeg. Toch zie je hem daar marcheren en tegen een portret van Bush scanderen (het is duidelijk geen aanbidding, maar toch).
Wat ik ook mis, is opbouw in het geloofsleven van het kind. In andere kerken zie je een hele levensweg die het kind afgaat: gedoopt als baby, in de katholieke kerk eerste communie op de basisschool en het vormsel na de basisschool, of bij de protestanten belijdenis bij de volwassenwording. Zo kan het kind rustig groeien in het geloof en krijgt hij alles stukje bij beetje. Het kind hoeft niet meteen verantwoordelijkheid te dragen voor zijn geloof, omdat hij de Geest nog niet heeft en dus ook niet die gaven. In dit kamp lijken kinderen alles wel in één keer te krijgen. Ze moeten meteen allerlei gaven hebben en meteen allerlei standpunten. Volgens mij klopt dat gewoon niet.
Tenslotte doet die charismatische oorlogsretoriek mij nog altijd een beetje huiveren. Mooi dat je zo de oorlogsretoriek in het OT betekenis voor vandaag kunt geven, maar het is ook heel gevaarlijk. Voor je het weet sta je écht met een geweer in een abortuskliniek. Of met een haatdragend spandoek bij bijvoorbeeld een homobegrafenis. En dat soort dingen gebeuren écht, dat is niet overdreven. Ik vraag me daarom ook ernstig af of zo'n kamp wel duidelijke grenzen geeft, of dat ze de kinderen rustig laat begaan, omdat "God ze immers aanraakt en je Hem niet mag beperken." De vraag is of kinderen de grens tussen "geestelijke oorlog" en een echte oorlog nog wel zien. Zéker als ze zelfs als soldaatjes rondmarcheren en tegen Bush scanderen.
Het is logisch dat op zo'n kamp kinderen worden onderricht in het geloof, op een leuke, beeldende en voor kinderen aansprekende manier. Maar volgens mij gaat dit verder dan enkel leuk uitbeelden. Kinderen worden op heftige wijze onderricht in simplistische, haatdragende standpunten, worden geacht metéén volwassen gelovigen te zijn met gaven van de Geest en worden voortdurend geconfronteerd met oorlogsretoriek, zodat ze gemakkelijker openstaan voor een échte oorlog. Misschien is mijn post dan ook meer een aanklacht tegen de radicaal-charismatische tak in het christendom, dan tegen zo'n kamp. Zo'n kamp is immers slechts een vrucht daarvan.
