Wat betekent het als iemand zegt "Ik kom je opzoeken", maar hij doet het niet? "We houden contact", maar je laat niets meer van je horen? "Sterkte", zonder dat je daadwerkelijk steunt?
Eenvoudige zinnetjes, je zegt ze zo maar en je meent het daadwerkelijk op dat moment. Maar een dag, een paar dagen, een week, een paar weken, een maand ... gaan voorbij. En dan zie je de ander ineens op de rug en dan moet je wel snel omdraaien want, je kunt hem of haar niet meer onder ogen komen. Wat zal hij of zij wel niet denken?
Wat zal hij of zij wel niet denken. Ze zei dat ze zou komen, maar ze kwam niet. Moet ik het dan nog eens vragen? Maar dat staat zo afhankelijk. Toch zou ik het wel willen. Hij zou contact houden, maar hij heeft het wel erg druk. Een druk gezin, een drukke baan. Maar toch dacht ik een plekje te hebben in hun hart. Niet dat hun leven om mij moet draaien, natuurlijk niet. Maar gewoon, een plekje in hun hart. Ik ben open geweest naar ze, kwetsbaar zelf. Dit waren de mensen die ik vertrouwde. Bij wie ik het durfde, maar kennelijk heb ik dat plekje niet. Kennelijk verwacht ik te veel. Er zijn zaken in hun leven die belangrijker zijn. Zo belangrijk ben ik niet. Wat draag ik nu bij aan de kerk, de maatschappij, of als is het maar aan één enkel individu. Wat zij kunnen, dat kan ik niet. Ik ben waardeloos.
Wat zal hij of zij wel niet denken. Ze zei dat ze zou komen, maar het is maar goed dat ze niet kwam. Opdringerig mens. Heb ik helemaal geen behoefte aan. Ik ben er nog helemaal niet klaar voor om mijn problemen te etaleren. Ze heeft overal een oplossing voor. Afschuwelijk. Maar nu de dagen voorbijgaan, de weken, de maanden, wordt het wel eenzaam. Ik ben er nu wel klaar voor om te praten, maar ja, ze komt niet. Was ik te stug, te onbereikbaar? Maar hoe kan ik nu wel dat contact leggen? Ze spreekt me niet meer aan. Maar als ik heel positief op haar af stap, dat denkt ze natuurlijk dat alle problemen voorbij zijn. Hoe moet ik dan aangeven dat ik toch nog wil praten. Maar als ik direct vraag of ze wil komen, voel ik me weer zo zielig. Alsof ik alleen maar met problemen kom. Zou ze het gewoon nog maar eens een keer aan me vragen: "Zal ik eens langskomen." Dan had ik een aanknopingspunt. Zelf durf ik het niet goed. Ik ben inderdaad wel onbereikbaar, nee ongenaakbaar geweest.
Wat zal hij of zij wel niet denken. Ik heb zulke bizarre gedachten over God, geloof en kerk. Het lijkt wel of ik niet aan kan sluiten bij wat in de kerk om mij heen gebeurd. Ik heb het gevoel van God los te zijn. De preken gaan over dingen waar ik geen voeling meer mee heb. Wat is er met mij gebeurd? Zou iemand mij eigenlijk nog wel kunnen begrijpen? Of zouden ze direct met de dogma's komen en mij er onder verpletteren. Ik ben bang dat ik dat niet aan kan. Dat we totaal langs elkaar heen zullen praten. Dit gaat niet over een goede discussie die je met een biertje afsluit, dit gaat over mij, mijn toekomst, misschien wel mijn Leven. Maar kan iemand dat begrijpen? Ik ben bang om mensen hiermee te confronteren. Bang om beschadigd te raken. Bang om mijn wankel evenwicht te verliezen op de draad tussen geboorte en eeuwigheid. Zou iemand het durven om mij voorzichtig te benaderen? Iemand?
Wat zal hij of zij wel niet denken. Zit je in de shit, mooi dat er niemand komt. Jawel degenen die ambtshalve moeten komen, maar voor de rest niet. Ben je gek. Veel te ingewikkeld. Natuurlijk leer je in nood je vrienden kennen, maar moet je ook je geloofsbroers en -zussen zo leren kennen? Die gemeenschap werkt voor geen meter. Problemen? Ga maar naar de wachtkamer. En kom er niet meer uit, voordat ze voorbij zijn. Ik heb het wel gezien hier. Alleen die ene man vorige keer. Die was echt geïnteresseerd. Ik stoer doen natuurlijk, maar het leek alsof hij dwars door mij heen keek. Alsof hij in mijn ziel keek. Maar het was niet onbehagelijk, want hij wilde wat met me. Tenminste dat dacht ik. Misschien heb ik me ook wel vergist. Het zou wel gek zijn om hem dat te vragen, want als ik me vergis, sta ik mooi voor aap. Maar als hij het nog een zou proberen, zo'n gesprek, dan zou ik dat wel tof vinden. Maar zou hij het nog eens doen?
