Auteur Topic: Verhalen voor onderweg  (gelezen 10332 keer)

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Gepost op: maart 17, 2009, 07:31:38 am »
De reiziger.

Onderweg steeds maar onderweg.
Geen tijd geen zijn om steeds maar stil te blijven staan.
Reiziger door het landschap dat christendom heet.
Langs gebouwen en kerken, ideeën voorbijgaande hype's.
Reizen in verwondering over zoveel kortzichtigheid.
Kijkend naar hoe mensen door hun theologie een gesneden beeld maken van de ongeziene God.
Gisteren nog was door de stoffige deur de wereld ingelopen van historie,  waar documenten van voorbije jaren werden geprezen tot magie.
Wat mannen van jaren geleden geschreven hadden waren de onveranderlijke bouwstenen geworden van religie en veroordeling. Doe het op onze manier.
Gelukkig was er nu een financiële crisis die aantoonde dat de leugen van het voorspoed evangelie inderdaad een leugen was.
O' wij zijn zo zeker van onze kerk onze theologie.
We volgen uitgesleten paden van eeuwen oude woorden die niet de bijbel zijn.
Of we lopen achter elk wonder, elke nieuw spreker, leraar, idioot aan.
Reiziger kon alleen maar verwonderd, niet begrijpend. zijn hoofd schudden.
Waar waren de mensen van de Weg?
Mensen die God durfde te bevragen, die niet bang waren voor de twijfel.
Die zoekend durfde te geloven in de onveranderlijke dwaasheid van genade te groot om gevangen te zetten in structuren, denominaties.
Reiziger was niet bang om mee te eten van de tafel van vele verschillende gelovigen hoe raar het menu soms ook was. Maar hij bleef niet zitten, propte zich niet vol.
Lopen, verder gaan, onderweg blijven.
Shabbat of zondag, piercing of donkere rok en pak.
Het zou wel, Jezus en niet de kerk, niet het christendom mochten wat hem betreft steeds meer centraal komen te staan. Niet de manieren niet de vormen maar de ontmoeting mocht voor hem het uitgangspunt worden.
Reizen, soms langs eenzame wegen, soms onverwacht een reisgenoot.
Soms even aanschuiven in een dienst, een seizoen van kerk zijn in een vorm.
Vrij blijven om te reizen, altijd onderweg.
En eens op een dag zou hij met al die zo verschillende christenen die met een hart Jezus geloofd hadden en met hun mond, handen en voeten hem zichtbaar gemaakt hadden zou hij zitten aan de hemelse tafel.
Lachend om alle dwaasheid van hoe ze met zijn alle op aarde Jezus hadden gedacht te moeten volgen.
Het glas met sprankelende nieuwe wijn opgeheven op God die goed is, op genade die hun gered had.
Tot die dag, tot die dag bleef hij reizen.
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

elle

  • Moderator
  • Berichten: 7583
  • The way of the leaf
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #1 Gepost op: maart 17, 2009, 08:59:49 am »
Modbreak:
Verplaatst naar WL
"Ask not what the Body can do for you. Ask what you can do for the Body."[/]

Thorgrem

  • Berichten: 3000
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #2 Gepost op: maart 17, 2009, 09:04:06 am »

quote:

elle schreef op 17 maart 2009 om 08:59:
[mbr]Verplaatst naar WL[/]
Goede verplaatsing. Ik wist niet dat er zo'n onderdeel bestond. :) Misschien ga ik er ook wel wat plaatsen.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #3 Gepost op: maart 17, 2009, 02:46:19 pm »
Hier onder een drieluik van verhalen over de ambtsdragers van vandaag....
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #4 Gepost op: maart 17, 2009, 02:48:22 pm »
Deel 1:

Circus.


Veel lawaai, drie kinderen rennen de auto uit, nog vervuld van de vele indrukken die ze deze middag opdeden.
Zij als ouders volgen wat rustiger, ook zij een blos van enthousiasme en plezier op de wangen, vuur in de ogen.

Het was lang geleden dat ze samen zo’n plezier hadden gehad, meestal had hij, als voorganger van de grootste charismatische gemeente van hun stad, het te druk, te veel taken, wel gedelegeerd, immer gecontroleerd.
Bouwfonds, pastoraal en bevrijdingsteam, oudstenraad, diakenen, coaching van celgroepleiders, één lijn moest er zijn, één visie, touwtjes stevig in zijn handen in de naam van God en geloof.
Preken voorbereiden, zondag weer eens spreken over de tienden en offeren, bouw het Koninkrijk van God, grond voor hun nieuwe gebouw was al aangekocht.
Zoveel taken, zoveel verantwoordelijkheden.
Er was weinig tijd voor plezier, voor zijn gezin.

Vanmiddag was anders geweest, deze woensdagmiddag hadden ze als gezin samen genoten.
Samen waren ze naar het circus geweest, jongleurs, acrobaten, leeuwen, clowns, zoveel te zien, te genieten, te verwonderen.

Binnen drinken ze nog een warme chocolademelk, lekkere gevulde koek erbij.
Nog even nagenieten.
Vervolgens gaat hij nog even naar zijn studeerkamer, vanavond bij de celgroep wijk oost bijbelstudie geven, nog even de laatste hand aan de studie over het leiderschap van Mozes leggen; hoe God reageerde op protest vanuit volk, mindere leiders.

Zij vrouw, speelt nog een spelletje met de kinderen; Mens erger je niet.

Om half zes eten ze samen, hij zet de afwas in de vaatwasser, zij doet de jongste twee kinderen in bad, hij gaat nog even naar boven leest ze voor, bid.

Geeft zijn vrouw een kus, zijn oudste zoon een klapje op zijn schouder, gaat naar de celgroep, zijn vrouw blijft thuis deze keer, even geen oppas, het was een volle dag in deze al drukke week geweest.

Eind van de avond, zachtjes doet hij de deur open, hangt zijn jas op, schenkt nog een biertje in, even zitten, alles was al stil, zijn vrouw had al gezegd dat ze moe was en vroeg zou gaan slapen.
Hij denkt nog even terug aan afgelopen avond, terwijl hij zijn colbertje uit doet, stropdas losmaakt, schoenen uitschopt, goede avond geweest, mensen waren zich opnieuw bewust van het belang van gehoorzamen van het, voor schapen zorgende, leiderschap, wisten weer de consequenties van ongehoorzaamheid aan leiders, God.
Volgende week maar dezelfde studie geven in celgroep wijk west.

Hij gaat naar boven, kleed zich uit schiet zijn pyjama aan poetst zijn tanden en schuift zachtjes het bed in naast zijn slapende vrouw, die het niet merkt, ze slaapt diep.

Hij draait zich op zijn rug handen onder zijn hoofd, de dag is te vervuld van indrukken geweest om gelijk te kunnen slapen, rust te kunnen vinden, adrenaline golf is nog niet helemaal uitgeraasd.
Langzaam nadert hij de grens tussen waken en slapen, realiteit en droom.

Hij is terug bij vanmiddag.
Circusterrein, maar is dit circus hetzelfde circus als vanmiddag?
Hij loopt langs de nu gesloten kassa, ziet een vreemd bord, met schreeuwende reclameletters naast de kassa staan, hij leest:
“Entree slechts 10% van uw inkomen, aarzel niet u krijgt alles wat u hartje begeert, kom, geniet!”

Het hek staat even goed open, verleidelijk open, aarzelend nog loopt hij verder het terrein op, ziet de boog met neonletters, naam van het circus, hij leest met verbazing de naam, een belediging?
“Charismatisch Circus.”
Vreemd.

Langzaam loopt hij verder, in de verte ziet hij een man naar zich toekomen, hoge hoed, lange zwarte jas, gestreepte pantalon, zeker de directeur.
Stap voor stap lopen de mannen naar elkaar toe, voorganger schrikt even van het uiterlijk van de man, lang, mager, benig, bleek, donkere ogen in diepe kassen, met schaduw vervult.
Hij leek wel de dood in persoon.
Iets wat onmogelijk leek als de naam van het circus werkelijkheid is.

De man begroet hem zo hartelijk mogelijk, met krakende, hese stem:
“Goedemiddag, u bent mooi op tijd, ik verwachte u eigenlijk al eerder.”

Voorganger voelt zich dieper deze schijnwerkelijkheid in getrokken worden, het lijkt realiteit.

Hij antwoord de man:
“U verwachte mij, verwachte mij al eerder, wie bent u en hoe zo verwachte u mij?”

De man antwoord hem met een vleugje spot in zijn stem, zorgvuldig gecamoufleerd onder vriendelijkheid:
 “Ieder van u met heilige ambitie komt eens hier om zijn taak te ontdekken, zijn plek in de spotlights van de piste in te nemen, en ik, ik u dienaar ben de directeur, regisseur, doel en slotakkoord.
Schrikt u maar niet, hier is het onmogelijke mogelijk, het mogelijke onmogelijk.
Kom volgt u mij maar naar de binnencirkel van het circus daar waar de stoel van beslissing staat.”

Voorganger voelt angst; angst die hem verteld dat hij opwinding is van geboden kansen, mogelijkheden, roem en eer.

Voorganger krijgt steeds meer zin in het avontuur wat hem hier schijnbaar te wachten staat en volgt directeur naar de ingang van de tent, als ze aankomen, ziet hij in een hoekje een oude man staan, kromgebogen, schep in zijn hand.
Hij vraagt directeur wie deze man is, directeur antwoord hem dat deze man niet belangrijk is hij hoeft hem niet te kennen, niet te weten wie hij is, hij is niet belangrijk.

Langzaam lopen ze de lege tent in langs de tribunes, zonder mensen, zonder de vrolijkheid, spanning, sfeer van verwachting die bij het circus horen.
Vooraan staat een makkelijke luxe met roodpluche beklede stoel.
Directeur zegt:
“Dit is de stoel van beslissing, hij herinnert hem er aan dat hier het onmogelijke mogelijk, het mogelijke onmogelijk is. Hij legt uit dat voorganger kan gaan zitten dan zal de voorstelling beginnen, en het mooie is dat u in dit circus tegelijkertijd toeschouwer en artiest zult zijn u krijgt alles niet een half deel.
Als u kijkt, kijk dan wie u wilt zijn wat u wenst, begeert, wat u de eer brengt die u toekomt.
Wie is de spiegel van u verlangens?
 Tijd is kostbaar, haast gewenst, u weet het, u bent met de feiten bekend”

Voorganger knikt of hij alles begrijpt, hij wil zijn zin in avontuur niet doven met watervloed aan vragen. Hij wil niet dom en ontwetend overkomen, op deze vreemde intrigerende man.

 Uit zijn ooghoek ziet voorganger de kromgebogen oude man met zijn schep naar voren lopen, hij neemt een plaatsje in op de hoek van de hoefijzervormige ring om de piste, open bij artiesteningang.
Directeur heeft het meteen door en raad hem aan niet op deze man te letten, eigenlijk was hij toch al te oud,  te versleten, voor het circus, echt hij was niet belangrijk. Directeur verdwijnt uit beeld, gaat achter de stoel van beslissing zitten, aanwezig, niet zichtbaar.

Na laatste aarzeling een zwijgen opgelegd te hebben neemt voorganger plaats in de stoel, gaat comfortabel zitten.

Licht dooft, showlicht gaat aan, muziek zwelt aan, de show begint.”


Het gordijn gaat open, voorganger ziet zichzelf binnenkomen, zweep in de hand, vier witte paarden, paarden die precies zijn orders volgen, controle, ze bewegen sierlijk, pirouette, voorbenen op piste rand.
Oude man doet een paar stappen naar achteren, beweegt precies op het moment dat voorganger zijn ogen door de piste gaan.
Voorganger voelt zich trots, kijk eens hoe hij de regie in handen heeft.
Jammer dat die oude man het beeld verstoorde, de betovering even doorbrak.
Directeur roert zich niet, is onzichtbaar zeer aanwezig.

Het volgende nummer, voorganger als jongleur, alles in balans, vele mogelijkheden in synchronie met elkaar, met hem.
Spelen met vuur.
Opwindend maar niet overtuigend.
Ongemerkt kijkt hij naar oude man, oude man zit op zijn hoekje kijkt rustig, lijkt verveeld, gedachten niet bij het nummer.
Waarom gaat oude man niet weg?
Als het zo doorgaat zal hij nog de gedaante van jury gaan aannemen, is wat als lichtflits door voorganger zijn gedachten gaat, door zijn hart gaat.
Directeur lijkt dezelfde gedachte uit te spreken; zolang de hete adem in zijn nek, vol oordeel, spreken kan.

Vol bravoure komen drie grote Indische olifanten de piste binnen, voorganger stapt op een poot, wordt hoog opgetild met een slurf, hij troont boven op de reus.
Mooi beeld, overwinnaar over reuzen, kolossen als een mak lammetje, macht, kracht. Langzaam lopen de olifanten de piste uit, achterlatend wat dieren eigen is; een grote dampende hoop.
Oude man staat op loopt naar de zijkant van de artiesteningang, pakt een kruiwagen, met zijn schep in de kruiwagen loopt hij naar de hoop schept hem op, dumpt de mest in zijn kruiwegen en gaat even naar achteren.
Voor het volgende nummer kan beginnen is hij terug en neemt de plek op de pisterand weer in.
Voorganger is wat ontnuchterd door dit gebeuren, door dampende mest is de charme van het beeld van macht aardig verknald.
Directeur zucht hoorbaar achter hem, onrustig, geïrriteerd, onderneemt geen actie.

Rood verlichte rook vult de piste, mysterieuze muziek vult de tent.
Voorganger komt op als goochelaar, illusionist.
Hij gaat in de stoel van beslissing rechter op zitten.
Hij verheugd zich al over wat komen gaat.
Hij tovert witte duiven uit een hoge hoed, strooit goudstof uit lege handen, tekenen, wonderen, wonderlijke dingen strooit hij met het grootste gemak in het rond.
Nederig is zijn grote trots.
Directeur klopt op zijn schouder, moedigt hem aan, spoort hem aan.
Plotsklaps staat de oude man op, vraagt zonder woorden even aandacht; stamt met zijn schep op de grond, het wordt een ijzeren staf, stamt nogmaals het wordt een bloeiende stok.
Stampt een derde keer het is weer de schep.
Hij gaat weer zitten.
Achter voorganger slaakt directeur een onderdrukte kreet.

Kooi wordt opgebouwd, voorganger voelt een golf adrenaline als springtij opkomen. En ja, hij komt op met drie grote leeuwen, briesende leeuwen, klaar voor verslinden. Hij, voorganger houdt met een stok, zweep deze beesten in bedwang.
Hij speelt met ze, ze springen, heffen poten op, bewegen op zijn bevel!
De oude man staat op, pakt een zakdoek uit zijn zak veegt zijn ogen af, mompelt in zichzelf:
“Zag hij maar dat de leeuwen al eeuwen met onzichtbare ketenen van genade in bedwang gehouden worden, briesen omdat de tanden uit hun bek geslagen zijn”
Directeur is opvallend stil, lijkt bewust afstand genomen te hebben.

Kooi is opgeruimd, spanning afgenomen, wat zal er nu komen?
Voorganger komt in een strak pak de piste binnen, klimt een touw in, soepel als een slang.
Trapezenummer.
Met doodsverachting zweeft hij, draait hij rond, elastische bewegingen, capriolen die niet te bevatten zijn.
Voorganger glimt, daar zweeft hij ver boven mensen, de wereld, in het bovennatuurlijke verricht hij zijn kunsten, het bovennatuurlijke is zijn wereld.
Hoe meer zijn gedachten met zijn persoon daarboven het luchtruim doorkruizen des te wilder gaat hij daarboven tekeer, aangevuurde ambitie.
Hij valt, en haalt het net.
Het net wat oude man voor hem gespannen had.
Achter hem lijkt directeur stil, toch voelt hij een ongekende woede als zwaveldamp van hem opstijgen.

De muziek zwelt aan vrolijke mars, laatste nummer, benieuwd wat het zijn zal.
Voorganger komt struikelend en vallend op, geschminkt, rode neus witte wangen rode mond.
Hij probeert van alles, alles mislukt.
Hij probeert te jongleuren, alles valt.
Doet acrobatiek en struikelt.
Wil water drinken, wat hij over zichzelf giet.
Hij klunst hij kliedert, hij is de clown.
Vervuld van schaamte zakt voorganger onderuit in de stoel van beslissing, zo zou hij echt niet bekend willen staan, zo simpel, zo dom, dwaas, kwetsbaar en zwak.
Zo ontroerend?

Oude man staat blij verrast op, danst, klapt, huilt, pure vreugde.
In het geniep staat de lijkbleke directeur op, gaat er stilletjes van door…

Voorganger, blijft nog even zitten, hoofd vol vragen…
Vragen, in het waken, zullen ze hem volgen, door dromen in herinnering geëtst
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #5 Gepost op: maart 17, 2009, 02:49:19 pm »
Deel 2:

Tranen aan een crucifix.

De late mis was voorbij; de oude priester ruimt de kaarsen op.  Zoete geur van wierook nog steeds in de lucht die hem omringt.

Hij was een beetje chagrijnig, zoals hij de meeste avonden was.
Al dit werk, immer draaiend wiel van plicht, voor wie eigenlijk?
Voor een paar oude mensen die nog trouw naar de mis kwamen, deze kleine kerk in een groot gebouw?

Eens, vele jaren geleden, had hij de roep van God gehoord om priester te worden.
Had hij de roep werkelijk gehoord?
Hij kan, hij wil, het zich eigenlijk niet herinneren, was het echt zo gegaan, of had hij uiteindelijk gewoon zijn eigen verlangens gevolgd?
Hoeveel jaar was het nu geleden, veertig op z’n minst.
Maar nu, nu was er, als altijd durend cliche, niets meer over dan dagelijkse routine, onder een koperen hemel, waar zijn gebeden op werden afgeketst.
Terug geketst naar de aarde, de modder van een eenzaam leven, een leeg geloof. Terug naar wat eens was, maar niet meer is.

Waarom  zou hij niet gewoon de moed opgeven.
Zijn taak aan de wilgen hangen met het wierookvat, de kazuifel, hij was oud genoeg.
Had de bisschop hem maar niet keer op keer gevraagd om vrijwillig, maar o zo verplicht op zijn post te blijven.
Er waren geen jonge priesters om hem te vervangen.
Zijn dorp te klein, zijn kerkgemeenschap zelfs nog kleiner.
Totaal onbelangrijk, gewoon een vlek op de kaart, van een grote provincie, van een land waar welvaart en cijfers regeren.
Ja, waarom zou hij in dit gat blijven?
Was er toch nog een kleine vonk, van die oude passie vlam, een weten dat de schapen een herder nodig hebben om de Herder te laten zien?
Het zou zo kunnen zijn, voor hem was het niet meer dan een dagelijkse religieuze plicht die zwaar op hem drukte.

Hij sprak zichzelf maar weer eens toe:
“Kom op stop met denken, stop met schoonmaken; tijd voor een koud huis niet waard om een thuis te noemen. Veilig dicht bij het vuur, glas wijn, sigaar.”

De oude priester slofte naar de deur om de lichten te doven.
Hij draaide zich nog even om, zijn ogen zwierven door de kerk, gewoon even kijken of hij niets vergeten was.
Zijn ogen werden gevangen door de crucifix, beeld van de man die eens het centrum was van zijn geloof, zijn universum.

Zelf nu nog raakte dit kunstwerk een overgebleven zachte plek achtergebleven in zijn hart.
De kunstenaar, schepper van deze crucifix, moet iets geweten hebben, iemand gekend hebben op een manier die niet met veel mensen gedeeld en beleefd kan worden.
Ongemerkt staarde hij naar de crucifix, er leek iets ander dan op andere dagen.
Wat was hetgeen anders was?
Zonder het eigenlijk door te hebben liep de priester de richting van de crucifix op; om het eens beter, van dichterbij te bekijken.

Hij zag spijkers door voeten, speerwond in de zij, spijkers door handen.
Hij voelde een pijn die hij niet eerder gevoeld had, een verdriet die hem raakte als een herfststorm.
Wat was hier aan de hand…
Hij bleef kijken, zoeken, zijn ogen vonden het gezicht; bloederige baard, mond verdraaid door de pijn, doornkroon op het hoofd.
Uiteindelijke zag hij de ogen, niet langer geschilderd maar met leven en pijn erin.

Hij staarde; compleet in verwarring, compleet in verwondering.

Hij hoorde zijn mond één woord spreken, één naam; Jezus…

Hij voelde een golf van pijn een liefde naar de oppervlakte van zijn wezen komen, komende van een plaats die hij nooit in zijn zichzelf gevonden had.
De kern van zijn wezen.
Jezus… mijn Jezus…

Deze naam spreken was een vrijheid binnengaan, een nieuwe wereld, ook al had zijn mond deze naam zo vaak eerder geuit; het was zonder vrijheid die zijn hart binnenkwam, werkelijke vrijheid die zijn hart binnenkwam.

Zijn ogen staarde ondertussen nog steeds naar de crucifix; vastgehouden door het door mensenhanden gemaakte beeld van de Zoon van God.

Zijn mond sprak nog de ene naam;… Jezus.

Hij kon niet het niet geloven, maar hij zag het; een traan, nog een traan, een stroom van tranen vloeide uit de ogen van de gekruisigde man, een stroom van pijn, liefde en genade.

Met aarzeling en vrees wandelde de oude priester dichter naar de crucifix, stap voor stap. Ongekend verlangen maakte zijn oude hart weer jong.

Hij stopte, recht onder de crucifix, hoofd omhoog naar de man van Nazereth.

De tranenstroom bereikte de voeten van de man boven hem en vielen, vielen neer op het hoofd van de priester.
Tranen die hem zalfde.

Stilte groeide dikker, bereikte een ongekende zwaarte.
De wereld draaide, spinde in het rond als een wervelstorm van tijd…

De kerk stapte opzij, de muren vernederen zichzelf.

De priester zag de omgeving veranderen, zo snel, het voelde als vallen door de tijd.

Hij was op een heuvel, met de geur van bloed, zweet en haat in de lucht, dik als een donderwolk.

Mensen schreeuwde, gilde, vuisten in de lucht… hij zag het, hoorde het niet, voor hem geen geluid, stilte.

Voor hem drie mannen, drie palen van veroordeling, twee als een silhouet, schaduw, één droeg de koning van de Joden, de koning van het universum… Jezus.

Kapotgeslagen, gemarteld, naakt, nauwelijks menselijk, stuk bloedend vlees die eens een man was. Hij wist het, ook al probeerde zijn ogen hem te vertellen het niet te geloven, de stem van de waarheid was sterker, schreeuwde harder.

De priester wilde schreeuwen, huilen, gillen, met moeder Maria en Johannes, hij niet, niet hij…

Woorden ontsnapte zijn hart, niet zijn mond, verdriet, keel dik van tranen blokkeerde de woorden die aan zijn hart ontsnapt waren.

Hoe lang was hij op die heuvel geweest voor hij zichzelf terugvond op de tegels van de kerkvloer, knielend, huilend biddend?

Was het na vijf, tien seconden?

Niet meer, misschien minder…

Het was genoeg, meer dan genoeg; het was eigenlijk al te veel om te kunnen verwerken….


De crucifix huilde niet meer, zou niet meer huilen, was weer wat het was een indrukwekkende maar dode afbeelding van hem die leeft.
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #6 Gepost op: maart 17, 2009, 02:50:14 pm »
Deel 3:

Avondwandeling.


Het was avond, de dominee maakt de zoveelste wandeling met zijn hond langs de rivier, op weg naar de bank waar hij even zitten kan.
Waar zijn hond even rennen kan.
Hij voelt vermoeidheid zijn wezen doorstromen als een koude tocht in een slecht gesloten huis.

Twee diensten op één zondag werden hem, nu hij de vijftig gepasseerd was, eigenlijk wat veel.
Waarom eigenlijk?
Het was niet zijn leeftijd wat hem in de weg zat.
Hij was blijven studeren, had theologie steeds vaster, in vele vormen omhelsd.
Ja, hij was een bekeerling een ware volgeling van theologie in vele vormen en gedaanten.

Trots was hij, en terecht, hij was één van de weinige die ondanks zijn grote kennis dit kon vertalen in het voor de mensen beneden zijn eeuwenoude preekstoel begrijpbare.
Hij die daar zondag na zondag stond, gehuld in zwarte toga, als één van de raven die brood naar de man in de woestijn brachten, zo bracht hij brood naar het volk dat naar hem opkeek.

Magnetisch was zijn stem, met ingestudeerde warmte, warme bariton.
Hij vulde ruimte, vulde de kerk.
Woorden rustig uitgesproken om echo ook een kans te gunnen, als onderstreping van zijn vele ontdekkingen gedaan in deze ongebreidelde Joodse fantasie, hij kon fantasie als werkelijkheid brengen.
Want dat was de wens der onwetenden, geloof dat het werkelijkheid was wat hij vertelde, geloof in iets wat hoger was dan zijzelf konden zijn om de angst van het bestaan een doel te geven.
Langzaam verpakt in rijke woorden, klanken, die niet voor ieder weg gelegd waren, had hij gelukkig de afgelopen jaren iets van zijn vragen, zijn twijfel in zijn preken kunnen verwoorden.
Met de voor hem belangrijke antwoorden, opgedaan door theologische studie van jaren.

Wie was God?
Niet meer dan een anker bedacht door de menselijke geest, totem tot afweren van het kwade, wat er als tegenwicht bij bedacht was. Vicieuze cirkel van zichzelf in stand houdende godsdienst. Overal ter wereld kwam het voor in cultuur eigen vormen.


Was Jezus wel meer dan een wijze man van een paar duizend jaar geleden?
Nee, niet meer dan dat, het was zelfs de vraag of hij echt bestaan had, in ieder geval was hij een bevestiging van de vicieuze cirkel en een toegift aan de zwakke mens die het niet zelf redde, zich wilde verschuilen achter een redder, Messias.

Dergelijke zwakheid kan alleen maar op zijn afkeer rekenen, hij was trots op zijn vermogen tot zelfverwezenlijking en behoud.

Hij had voldoende woorden ter beschikking om vraag en antwoord tot uiting te brengen zonder dat de boodschap ontvangen konden worden door de meerderheid beneden hem.
Zij luisterden wel om de te moeilijke woorden heen, kregen het verhaal, kregen de bevestiging die zij nodig hadden.

Rustig wandelde hij verder, probeerde het enthousiasme vande hond te negeren.
Geen zin, geen fut om er iets tegen in te brengen, moe.

Bij de bank aangekomen ziet hij al iemand op het hoekje zitten, iemand die de horizon als zijn blikveld gekozen heeft.

Dominee aarzelt, zal hij maar doorlopen, een gesprek vermijden?
Hij heeft geen zin in praten, op deze plek kom je niet onder het onderhoud uit, als je met een ander een bankje gaat delen.
De vermoeidheid waait als een nieuwe vlaag tocht door hem heen, vermoeidheid is sterker dan hijzelf.

Hij nadert het bankje de man op het bankje draait het hoofd van horizon naar dominee; trekt zijn aandacht.
Goedenavond, beste man, kom er bij, je ziet er moe uit, rust wat.
Met deze vriendelijke woorden van zorg heet de man op het bankje dominee welkom, hij werd verwacht.

Dominee kijkt; nee, zeker zijn type niet.
Oudere man, alternatiever dan vele, oud en jong in één persoon verenigt, samengebald tot uitstralend energieveld.
Schouder lang haar, niet stijl; slagen, kort geschoren baard met op de kin een eigenwijs sikje,  blijkbaar aan het maaiveld van het scheerapparaat ontsnapt.
Haar en baard zilverwit.
Op zijn hoofd een hoed met een kleurige band erom die nonchalant neerhangt op de rechter schouder.
Halflange donkerbruine jas; lijkt wel leer.
Aan de handen vingerloze handschoenen om de kou van een vroeg invallende winter het hoofd te bieden, om de hals een sjaal in geel, helder als de zon die wolken tart.
Dennengroene ribbroek komt onder de jas uit om te verdwijnen in geitenwollen sokken, voeten gestoken in hoge, stevige, wandelschoenen.

Dominee denkt dat zijn observatie van kritiek, zoeken naar het juiste hokje voor de man onopgemerkt gebleven is.
Hij is niet lang genoeg stil blijven staan bij ogen, mond, gezicht.
Heeft de twinkeling van vreugde uit pijn geboren, mystieke glimlach op tijdloze mond, niet waar kunnen nemen.
Mist hetgeen meer verteld dan verpakking, verpakking bedelend om aandacht.

Het is deze tijdloze man zeker niet ontgaan… het heeft hem geraakt, als een pijl door zijn hart geschoten.
Hij reageert niet op de pijn, is bekend met deze pijn, vele pijnen.
Hij kijkt met ogen vol niet gestelde vragen naar dominee naast hem.

Besef van de vragen bereiken de dominee, niet als vraag, daarvoor zijn de muren rond zijn hart te dik, te hoog opgetrokken, een echo bereikt hem nog, uitnodiging tot gesprek.
Dominee voelt het, weet.
Gedachte dringt zich aan hem op; om met deze man een gesprek te kunnen voeren moet ik een stevig beroep doen op mijn professionaliteit, psychologie, gesprekstechnieken.

Dominee kucht eens, steekt van wal, onschuld, geveinsde onschuld:
“U ook een goede avond, ik heb u niet eerder ontmoet, al kom ik hier vaak, bent u toerist, op bezoek soms?”

Tijdloze man, antwoord, een antwoord wat alles zegt maar alles verzwijgt voor wie niet meer horen wil:
“Ik kom hier niet vaak, omdat ik hier meestal ben, ik ben geen toerist, wel op reis, niet op bezoek maar op zoek.”
Hij kijkt de dominee niet aan, zijn ogen volgen dominee zijn hond, rennend langs het water.

Dominee denkt even na, terwijl hij, zoals het hoort, bevestigend knikt.
Wat moet je met een dergelijk antwoord?
Is deze man, een “patiënt”is zijn bovenkamer als een stoffige zolder, waar al jaren niet de bezem doorgehaald is?
Ach nee, hij snapt het al deze man is artiest, kunstenaar, dichter of schilder.
Moet zeker even laten zien hoe bedreven hij wel is in het leven van de kunst.

Dominee pakt de draad weer op, zonder vermoeden waar deze aan vast geknoopt zal zijn:
“Mag ik vragen bent u kunstenaar, dichter, schilder misschien, ik zag u zo staren naar de horizon, hoor ritme in de woorden die u spreekt. “

Tijdloze man, antwoord niet direct, kijkt, lijkt even ergens heen te gaan, zonder op te staan.
Dan antwoord hij, bedachtzaam, niet zoekend naar woorden, wel ze zorgvuldig kiezend:
“Kun jij het verstaan als ik tot je spreek? Kun jij weten wat ik bedoel als ik je vertel? Kun jij ontvangen wat verpakt in woorden aan je gegeven word, of blijf je stil staan bij de woorden die niet meer dan verpakking zijn van het wezen van de dingen?”

Dominee, staart met de blik van het intellect, wat veel wegheeft van het gezicht van een onnozele, naar zijn hond, blij met de met hem mee gewandelde afleiding.

Hij denkt na over de woorden van deze tijdloze man, deze man die liever spreekt in raadselen dan feiten. Zijn het niet de feiten waar het om gaat?
Ik wil u niet beledigen antwoord hij tenslotte, maar ik denk dat ik versta, zoals ik vele dingen versta.
Ziet u ik ben theoloog, houd me bezig met de studie van het ongrijpbare wat eigenlijk goed verklaarbaar is.
Zo die zat, had hij mooi de spreekwijze van deze tijdloze man overgenomen, nu zou hij wel zijn kennis aanvaarden, hem niet meer overstijgen.
Hij was benieuwd wat de man naast hem nu zou willen antwoorden, nog zou kunnen antwoorden.

Tijdloze man, kijkt peinzend vooruit, zijn ogen koesteren, water, land en lucht, dieren en planten.
Stilte valt om hun heen, voor tijdloze man als een warme bekende, bedekkende deken, voor dominee als een dwangbuis, beknellende gevangenis die zijn onzekerheid uit hem perst.

Langzaam begint tijdloze man te spreken:
“Je zou mij inderdaad kunstenaar kunnen noemen, hij die scheppend bezig is.
Al heb ik geen penselen gebruikt om dode werken te maken.
Mijn instrumenten waren woorden, woorden die mijn mond verlieten, over water zweefde, deze woorden maakte levende wezens, geen dode werken.
Toch ben ik eens in het begin van dit patroon afgeweken mijn meesterwerk zou niet uit woorden geboren worden; zou geboren worden uit mijn handen die wroette in bloedrode klei, die kneden en vormde tot ik mezelf er in terug kon zien.
Mijn adem maakte het werk af.”

Stilte werd zwaarder, de deken warmer, de zelfgekozen dwangbuis strakker aangesnoerd.

Dominee probeerde met de hese stem van de theologie de waarheid te overstemmen die hij als nevel zag opkomen uit de woorden van tijdloze man.
Uiteindelijk stelt hij een vraag, die niet ingaat op de waarheid, maar wel haar bevestiging zoekt:
“Word u werk gewaardeerd, krijgt u erkenning voor u kunstvorm?”

Snel zoeken zijn ogen weer de hond in de verte, fluit hij hem even dichter bij, probeert stilte even een halt toe te roepen.

Tijdloze man, krijgt een verdrietige trek om zijn mond, blijdschap blijft wel, is niet te verdrijven.  Na een zucht, die van verre oorden lijkt op te stijgen als waarschuwing van naderende storm antwoord hij, zijn antwoord houdt een zelfde waarschuwing in zich geborgen:
“Nee, het wordt al lang niet meer gewaardeerd, de wezens van klei hebben de belofte verbroken, zijn de weg van de ander op gegaan. Ik kon ze niet loslaten, heb dat ook niet gedaan. Uiteindelijk stuurde ik mijn zoon die het probleem zou oplossen tot het niveau van de hoogste prijs; de dood tot leven. Hij verhief het leven en zijn leven tot kunst, was verhalen verteller, in zekere zin dichter, ook hij schept met woorden, al is zijn specialiteit het restaureren van de geboetseerden die ik gemaakt heb “

Na deze woorden slikte tijdloze man even een onzichtbare traan weg.


Hij gaat verder:
“Hij heeft daardoor de poort naar de weg weer geopend voor wie wil zien.
Vandaag zijn er ook nog vele zaken die mensen hun ogen wegtrekken van deze poort, deze weg. “

Maar goed je vroeg voornamelijk naar waardering, en erkenning kwam hij terug op de vraag van dominee.
“Nou zie je, ik heb veel last van kunstcritici, nu zou dat nog te begrijpen zijn als ze een andere kunststroom vertegenwoordigen. Helaas is dit niet het geval, het meeste heb ik te lijden onder kunstkritiek van critici die zeggen mijn kunststroom te vertegenwoordigen. Zij hebben vragen bij werkelijk alles wat mijn zoon en ik doen. Zij trekken de echtheid van het werk in twijfel, ontkennen dat ik het gemaakt heb, ontkennen soms zelfs dat het überhaupt door iemand gemaakt is. Ze bekritiseren werkelijk alles met hun redeneringen kapot. Dit doet pijn, dit doet ons veel pijn.”

Dominee, heeft gehoord, maar wil niet horen, nog niet, het zaad mocht in zijn hart gepland worden, ontkiemen blijft nog een moment in hoop verpakt.

Hij wendt zich naar de man naast hem, spreekt hem toe:
“Bedankt voor deze boeiende conversatie, ik zal het meenemen, maar moet nu helaas gaan, het is al laat.”

Hij fluit, rammelt met de riem, kom we gaan naar huis…
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #7 Gepost op: maart 17, 2009, 04:02:26 pm »
Ongehuwd samenwonen officieel zonde

“De kerkenraad mag wel de tucht toepassen als dat nodig is.
Wanneer een stel samenwoont, mogen zij afgehouden worden van het avondmaal.”


Iets zichtbaars bestempelen als zonde, zoals in dit geval samenwonen, is eenvoudig en kan makkelijk leiden tot uitsluiting en veroordeling.

Maar is dit terecht? Zegt niet God dat een ieder heeft gezondigd? Dat wij allen de kruisdood van Jezus nodig hebben om weer in een liefdevolle relatie met God de Vader te komen?
Wat doen we dan met ongeziene zonde? De oudste die iets te creatief zijn belasting papieren invult, de leugens die mensen zo makkelijk vertellen, de vrouwen (mannen) die roddelend aan de koffie tafel gaan? De tiener die ongezien experimenteert met drugs en vrije sex, het alcohol misbruik van gemeente leden, en zo kun je de lijst eindeloos lang maken.

Kijken we zo dan kan niemand van ons ooit door zijn gedrag en leven aan het avondmaal verschijnen.
Niemand van ons is door onze eigen daden, lidmaatschap van een kerk, of wat dan ook geschikt om te naderen tot God.
Maar gelukkig werkt het zo niet!

Door genade, een cadeau dat we niet verdienen, niet kunnen verdienen, mogen we als we met ons hart geloven en met onze mond belijden dat Jezus Heer is vrij naderen tot God.

Veel dichterbij dan religie, wetten en regels toestaan.

Wat zegt dit over het avondmaal?

Het avondmaal is een ontmoeting met de gekruisigde en opgestane Heer.
Centraal staat hierin dat we ons zelf toetsen, niet de kerk, niet de organisatie maar wij ons zelf.

Als iemand daar op gebaseerd besluit deel te nemen aan het avondmaal mag dit nooit tot uitsluiting leiden.

Wel weten we dat God kijkt naar ons leven en of daarin bewust afgoden dienst is.
Kijkend naar ons westers christendom zien we dat eigenlijk alle kerken in het christelijk spectrum aan afgodendienst doen. Alle hebben ze door hun leerstellingen, theologie en kerkelijke vormen een gesneden beeld gemaakt van de Ontzagwekkende, Ongeziene, Aanwezige God.
Die niet in beelden en vormen te vangen is.

Verder is ons omgaan met de naasten van belang, in de tijd dat het avondmaal nog een maaltijd was, konden nog de apostelen nog God zelf er tegen als de één zich volpropte en de ander honger en armoede leed.

Kijkend naar ons westerse levensstijl is dit een punt wat we zeker mee mogen nemen in een nieuw jasje. Leven we voor ons zelf of dragen we verantwoording voor de schepping, en onze nabije en verdere naaste?

Kijkend naar de gastvrije houding van Jezus naar hoeren en tollenaars en zondaars en sociale outcast mogen wij niemand uitsluiten van deelname aan het avondmaal.
We kunnen alleen uitleggen dat het avondmaal een ontmoeting is met de gekruisigde en opgestane Heer. En dat wij nadenken of wij hem willen ontmoeten, van uit de wetenschap dat we door genade hem mogen ontmoeten.
Geeft dan iedereen tijd om na te denken of en hoe ze Jezus willen ontmoeten, kerkleden, vaste bezoekers, gasten ieder die aanwezig is.

En sta vervolgens niemand in de weg om Jezus te ontmoeten wetende dat hij door zijn Geest meer dan machte is mensen te veranderen en onderwijzen en in de volle waarheid te leiden.

Marc Pranger

www.touch-of-faith.injesus.com
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Thorgrem

  • Berichten: 3000
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #8 Gepost op: maart 17, 2009, 05:01:20 pm »
Mag ik vragen waar je deze pulp vandaan haalt? Het is me duidelijk dat de schrijver totaal geen kennis van het christendom heeft. Hij/zij kan beter kennis nemen van de blijde boodschap.

grondig christelijk

  • Berichten: 3071
  • Wat was, Dat is, Zal zijn
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #9 Gepost op: maart 17, 2009, 05:05:24 pm »

quote:

Pelgrim-Marc schreef op 17 maart 2009 om 16:02:
Kijkend naar de gastvrije houding van Jezus naar hoeren en tollenaars en zondaars en sociale outcast mogen wij niemand uitsluiten van deelname aan het avondmaal.

We kunnen alleen uitleggen dat het avondmaal een ontmoeting is met de gekruisigde en opgestane Heer. En dat wij nadenken of wij hem willen ontmoeten, van uit de wetenschap dat we door genade hem mogen ontmoeten.
Geeft dan iedereen tijd om na te denken of en hoe ze Jezus willen ontmoeten, kerkleden, vaste bezoekers, gasten ieder die aanwezig is.

En sta vervolgens niemand in de weg om Jezus te ontmoeten wetende dat hij door zijn Geest meer dan machte is mensen te veranderen en onderwijzen en in de volle waarheid te leiden.

Marc Pranger

www.touch-of-faith.injesus.com


Waar staat dat hoeren en tollenaars aanlagen bij het avondmaal?
Is er niet meer te vertellen over het avondmaal dan je hier poneert?
Genade is een gave van God, maar ik vind wel dat je er heel makkelijk mee omgaat. Zoals je het beschrijft zou die persoon en nog geen snars van begrepen hebben denk ik.
De verandering begint bij bekering, niet bij het avondmaal. Bekering is een ernstige zaak, dat besluit je niet even in tien minuten stilte voor een avondmaal.
Zoals je het verwoord zie ik inderdaad weining diepgang en ligt de essentie en heiligheid van het gellof wat mij betreft op de rommelmarkt.
Maar wellicht dat je het niet zo bedoelt, ik hoor dan wel weer van je...
« Laatst bewerkt op: maart 17, 2009, 05:06:02 pm door grondig christelijk »

grondig christelijk

  • Berichten: 3071
  • Wat was, Dat is, Zal zijn
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #10 Gepost op: maart 17, 2009, 05:12:35 pm »

quote:

Thorgrem schreef op 17 maart 2009 om 17:01:
Mag ik vragen waar je deze pulp vandaan haalt? Het is me duidelijk dat de schrijver totaal geen kennis van het christendom heeft. Hij/zij kan beter kennis nemen van de blijde boodschap.
Ik heb de bijdragen even snel met de ogen gescand en kan me niet aan de indruk onttrekken dat de heiden, de voorganger, de priester en de dominee een keekie krijgen. Als je het over communicatie hebt of verborgen evangelisatie lijkt me dit toch echt een heel verkeerde manier. Misschien een paar lesjes evangelistiek?
« Laatst bewerkt op: maart 17, 2009, 05:16:44 pm door grondig christelijk »

Thorgrem

  • Berichten: 3000
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #11 Gepost op: maart 17, 2009, 05:14:24 pm »

quote:

grondig christelijk schreef op 17 maart 2009 om 17:12:
[...]


Ik heb de bijdragen even snel met de ogen gescand en kan me niet aan de indruk onttrekken dat de heiden, de priester en de dominee een keekie krijgen.
Wat is een "keekie"?

grondig christelijk

  • Berichten: 3071
  • Wat was, Dat is, Zal zijn
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #12 Gepost op: maart 17, 2009, 05:15:11 pm »

quote:

Een schop onderuit

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #13 Gepost op: maart 17, 2009, 06:05:40 pm »

quote:

Thorgrem schreef op 17 maart 2009 om 16:21:
[...]

Ik vind het wel typerend eigenlijk. :) Ik zit nu al op het puntje van mijn stoel op antwoorden te wachten.  :ja:

Maar wat me telkens opvalt is de 'diepgang' (en onderbouwing) in dit soort bijdragen. Een beetje new age met een christelijk jasje. Feel good geloof wat vooral geen echte consequenties mag hebben.

Graag zou ik overigens van Pelgrim-Marc zelf willen vernemen bij welke denominatie/gemeente hij aangesloten is.


Ik vind jullie reacties eigenlijk wel komisch :-) of het iets uitmaakt bij welke denominatie ik wel of niet hoor en dat ik gelijk maar in het evangelische kerkelijk hokje gepropt wordt... grappig. De hoeren en de tollenaars waren welkom bij Jezus om een nieuwe start te maken... zijn onze kerken en hokjes ook zo open?

Nog lachwekkender vind ik de link met new-age... maar ach een nieuwe tijd een nieuw geluid en nog altijd blijken Jezus volgen en religie verhipt lastig samen te gaan.

Theologie en geloven als ademhaling nog minder blijkbaar.

Maar dat wil niet zeggen dat ik iets tegen jullie heb, welnee... maar verbazing is er wel..... toch wel handig dat ik het verhaaltje reiziger ook hier onde weblog heb staan... reacties op dit forum onderschrijven dit verhaal met een verbazingwekkende kracht....
Kom op wees een beter aardiger voor je medegelovige ipv iemand aan te vallen.
De waarheid kent toch niemand van ons... daarom nog een korte gedachte als afsluiting... enne hopelijk voelen jullie deze keer niet zo aangevalllen.

Niemand weet de weg naar alle antwoorden.
Geen kerk heeft de volle waarheid
We hebben allemaal een eiland van kennis, onze grenzen en beperkingen.
Rijke erfenis, of frisse openbaring.
Oud en nieuw, roestig of stralend
Een stuk hier, een beetje daar.
Gebroken in kerken en denominaties.
Samengebracht in huizen, gebouwen en locaties.
Is ons eiland van geloof ons leven?
Is ons deel van de waarheid onze veilige plek?
Of is Jezus nog steeds de deur, de deur om de wereld van onze mede broeders en zusters in Christus binnen te gaan.
Jezus, de deur, het kruis een brug die de kleine eilanden van gebroken waarheid kan verbinden.
Is de manier waarop je geloofs - buur geloofd een belediging of gewoon een andere kant van de diamant van Gods waarheid?
Ik geloof nog steeds in eenheid, naïef, dom, maar ik blijf dromen.
« Laatst bewerkt op: maart 17, 2009, 06:07:18 pm door Pelgrim-Marc »
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #14 Gepost op: maart 17, 2009, 06:13:55 pm »
Sorry beste mensen maar blijer dan dit kan de Boodschap niet worden... de voorganger ontdekt dat God groter is dan hem... de dominee vind God waar hij niet in geloofd en de priester vind weer zin en doel in zijn geloven in de gekruisigde Heer...

Ennen super bedankt voor het mega, super compliment dat ik geen kennis van het christendom heb... gelukkig wel van Jezus de Christus mijn redder, heer, vriend, maatje en zo veel meer, mijn sleutel naar ware genade en als toetje ook nog de hemel.
Nou, gelukkig mens ben je dan als je Jezus kent...
« Laatst bewerkt op: maart 17, 2009, 06:14:21 pm door Pelgrim-Marc »
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Thorgrem

  • Berichten: 3000
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #15 Gepost op: maart 17, 2009, 06:37:08 pm »

quote:

Pelgrim-Marc schreef op 17 maart 2009 om 18:13:
Sorry beste mensen maar blijer dan dit kan de Boodschap niet worden... de voorganger ontdekt dat God groter is dan hem... de dominee vind God waar hij niet in geloofd en de priester vind weer zin en doel in zijn geloven in de gekruisigde Heer...

Ennen super bedankt voor het mega, super compliment dat ik geen kennis van het christendom heb... gelukkig wel van Jezus de Christus mijn redder, heer, vriend, maatje en zo veel meer, mijn sleutel naar ware genade en als toetje ook nog de hemel.
Nou, gelukkig mens ben je dan als je Jezus kent...
Het probleem is dat je steeds tegenstellingen neerzet die er niet hoeven te zijn. En ja, jij plaatst hier berichten waarin een nogal generaliserend en negatief beeld wordt neergezet. Vind je het dan vreemd dat mensen reageren? Je had toch de roeping/gave om mensen aan het denken te zetten, nou dat is je gelukt. Het pakt enkel anders uit dan je bedoeld had. Aan jou om het bij te sturen.

Thorgrem

  • Berichten: 3000
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #16 Gepost op: maart 17, 2009, 06:45:27 pm »

quote:

Pelgrim-Marc schreef op 17 maart 2009 om 18:05:
[...]


Ik vind jullie reacties eigenlijk wel komisch :-) of het iets uitmaakt bij welke denominatie ik wel of niet hoor en dat ik gelijk maar in het evangelische kerkelijk hokje gepropt wordt... grappig.
Ik vind jouw reacties ook wel komisch hoor. Ik hang al een jaartje of 3 op verschillende fora rond en zo nu en dan komt er iemand langs die grote gelijkenis met jou vertoond en zichzelf ook niet kenbaar wil maken.

quote:

De hoeren en de tollenaars waren welkom bij Jezus om een nieuwe start te maken... zijn onze kerken en hokjes ook zo open?
Kom je hier dan om een nieuwe start te maken? Of kom je hier om mensen onderuit de pan te geven. Op dat laatste lijkt het namelijk verdacht veel.

quote:

Nog lachwekkender vind ik de link met new-age... maar ach een nieuwe tijd een nieuw geluid en nog altijd blijken Jezus volgen en religie verhipt lastig samen te gaan.
Ach ja, het christendom bewijst al 2000 jaar anders. Daar veranderd een modetrend van de laatste 100 jaar (die overigens al weer op zijn retour is) vrij weinig aan.

quote:

Theologie en geloven als ademhaling nog minder blijkbaar.
Ook dat heb ik al letterlijk tientallen keren gehoord. Het blijft echter altijd bij mooie praatjes. Theologie behoed ons voor dwaalleren. Het verleden heeft al wel ruimschoots aangetoond dat een geloof zonder gegronde theologische basis ten dode opgeschreven is.

quote:


Maar dat wil niet zeggen dat ik iets tegen jullie heb, welnee... maar verbazing is er wel..... toch wel handig dat ik het verhaaltje reiziger ook hier onde weblog heb staan... reacties op dit forum onderschrijven dit verhaal met een verbazingwekkende kracht....
Kom op wees een beter aardiger voor je medegelovige ipv iemand aan te vallen.
De waarheid kent toch niemand van ons... daarom nog een korte gedachte als afsluiting... enne hopelijk voelen jullie deze keer niet zo aangevalllen.
Lees je eigen verhalen eens terug. Maar ik wil best een nieuwe start met je maken hoor. Overigens ben ik er wel degelijk van overtuigd de waarheid en Waarheid te kennen en gevonden te hebben.

grondig christelijk

  • Berichten: 3071
  • Wat was, Dat is, Zal zijn
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #17 Gepost op: maart 17, 2009, 06:57:07 pm »

quote:

Pelgrim-Marc schreef op 17 maart 2009 om 18:13:
Sorry beste mensen maar blijer dan dit kan de Boodschap niet worden... de voorganger ontdekt dat God groter is dan hem... de dominee vind God waar hij niet in geloofd en de priester vind weer zin en doel in zijn geloven in de gekruisigde Heer...

Ennen super bedankt voor het mega, super compliment dat ik geen kennis van het christendom heb... gelukkig wel van Jezus de Christus mijn redder, heer, vriend, maatje en zo veel meer, mijn sleutel naar ware genade en als toetje ook nog de hemel.
Nou, gelukkig mens ben je dan als je Jezus kent...


Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat jij je opvatting verheft boven traditie, kerken en inderdaad, zelfs boven heel veel nog rondlopende gezond evangelisch denkende mensen die wel oog hebben voor de afgelopen 20009 jaren.
Ik hoor tot de laatste categorie (maar wel met traditionele pijlers) , maar herken in je schrijven iets wat juist zoveel bijdraagt aan karikaturen. Een karikatuur die menig oprecht gelovige vanuit de evangelische hoek telkens weer moet bevechten. Ik hoop dat jij je dat wilt realiseren.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #18 Gepost op: maart 18, 2009, 10:03:08 am »
Hoi,
Zit ik in de evangelische hoek? En dan zou ik ook nog een karikatuur er van maken? Hmm deze gedachte kan ik niet volgen.
Maar hier een stukje wat aangeeft wat ik geloof en nog meer waarom ik geloof. Hoop dat dit iets verduidelijkt. Zo niet kom eens langs op één van mijn sites: Texel Eilandspiegels www.texel-eilandspiegels.synthasite.com Op Verhaal Komen www.op-verhaal-komen.synthasite.com Touch of Faith www.touch-of-faith.injesus.com

Maar goed nu eerst:

Waarom geloof ik?

Ben in zoveel kerken geweest, stromingen van katholiek, Messiaans christelijk tot super charismatisch,baptisten heb ideeën op gedaan en ben weer verder gegaan. Mensen ontmoet die me teleurstelde en die ik teleurstelde.
Vriendschappen gesloten en verloren zien gaan vaak ook omdat geloven in die ene Jezus niet op "hun manier" gebeurde.
Toch geloof ik nog, waarom?

Voor mij omdat God zich bewezen heeft, me geraakt heeft, zich actief met mijn leven heeft bemoeit en blijft bemoeien.
Hij bleek in alles steeds weer de Ene Aanwezige, achter elke muur waar ik met soms erg eigenwijze hoofd tegen aan liep bleek hij al weer op mij te wachten. Geduldig en vaak, naar mij beleven, met een glimlach op zijn gezicht om zijn kind dat zo mega hardleers was.

Van uit waar ik op dat moment in mijn geloven was dacht ik het antwoord, de manier soms te weten en dacht ik anderen van mijn zekerheden te moeten overtuigen... want zo moest je toch geloven?

Geloof werd een zekerheid geen reis meer, zekerheden werden gezocht en verloren. Maar was dat niet meer een uiting van mijn eigen onzekerheid dan de zekerheid van geloof?

Nu in de afgelopen twee drie jaar is de zeepbel doorgeprikt, ik heb weinig in te brengen, ik hoef niet meer zo nodig.

Bij God weet ik dat ik gewoon mezelf mag zijn, geen druk meer. Hij is toch de Ene Aanwezige.

Sommige dingen denk ik nog wel zeker te weten, maar wel in de wetenschap dat dit niet statisch is en kan veranderen, en dat mijn zekerheden zeker niet die van anderen hoeven te zijn. Zo hoop ik verder te geloven, te ontdekken. En God, God blijft me verwonderen. Wat blijft voor mij is Jezus is de Weg, Waarheid en Leven.
In Jezus, door Jezus, met Jezus hoop ik te blijven zoeken en ontdekken met de rust van weten dat dit mijn geloof is.

Zo voel ik me zeker genoeg om op reis te blijven, geloven als proces, niet zo zeker, maar wel veel steviger verweven met God.
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pooh

  • Administrator
  • Administrator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 5794
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #19 Gepost op: maart 18, 2009, 10:05:32 am »
offtopic:Titel aangepast op verzoek

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #20 Gepost op: maart 18, 2009, 10:11:40 am »
Hallo even over uit welk nest ik kom... ja moderator twee keer op de site maar dat is blijkbaar gezien de overlap even het beste... dus laat het aub staan. :-)

Waarom geloof ik?

Ben in zoveel kerken geweest, stromingen van katholiek, Messiaans christelijk tot super charismatisch,baptisten heb ideeën op gedaan en ben weer verder gegaan. Mensen ontmoet die me teleurstelde en die ik teleurstelde.
Vriendschappen gesloten en verloren zien gaan vaak ook omdat geloven in die ene Jezus niet op "hun manier" gebeurde.
Toch geloof ik nog, waarom?

Voor mij omdat God zich bewezen heeft, me geraakt heeft, zich actief met mijn leven heeft bemoeit en blijft bemoeien.
Hij bleek in alles steeds weer de Ene Aanwezige, achter elke muur waar ik met soms erg eigenwijze hoofd tegen aan liep bleek hij al weer op mij te wachten. Geduldig en vaak, naar mij beleven, met een glimlach op zijn gezicht om zijn kind dat zo mega hardleers was.

Van uit waar ik op dat moment in mijn geloven was dacht ik het antwoord, de manier soms te weten en dacht ik anderen van mijn zekerheden te moeten overtuigen... want zo moest je toch geloven?

Geloof werd een zekerheid geen reis meer, zekerheden werden gezocht en verloren. Maar was dat niet meer een uiting van mijn eigen onzekerheid dan de zekerheid van geloof?

Nu in de afgelopen twee drie jaar is de zeepbel doorgeprikt, ik heb weinig in te brengen, ik hoef niet meer zo nodig.

Bij God weet ik dat ik gewoon mezelf mag zijn, geen druk meer. Hij is toch de Ene Aanwezige.

Sommige dingen denk ik nog wel zeker te weten, maar wel in de wetenschap dat dit niet statisch is en kan veranderen, en dat mijn zekerheden zeker niet die van anderen hoeven te zijn. Zo hoop ik verder te geloven, te ontdekken. En God, God blijft me verwonderen. Wat blijft voor mij is Jezus is de Weg, Waarheid en Leven.
In Jezus, door Jezus, met Jezus hoop ik te blijven zoeken en ontdekken met de rust van weten dat dit mijn geloof is.

Zo voel ik me zeker genoeg om op reis te blijven geloven als proces, niet zo zeker, maar wel veel steviger verweven met God.
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #21 Gepost op: maart 18, 2009, 10:15:43 am »
En weer kom ik met een verhaal, omdat ik liever mensen zelf laat denken dan een kant en klaar antwoord geef. had ik geplaats onder de discussie over homosexualiteit in de GKV maar is dus weer naar mijn eigen hoekje verplaatst... hmm.. zit je toch weer in een hokje..  Hoop dat jullie de deur van dit hokje wel als open ervaren en er regelmatig langs komen.

Oma.


Op het kleine kamertje van de bejaardenflat knielt een jonge man op de grond.
In gedachten verzonken, gereedschap om hem heen.

Hij is bezig het bed van oma uit elkaar te halen, ouderwets bed met schroeven, bouten, moeren in elkaar gezet.
Morgen zou het door de Kringloopwinkel opgehaald worden; niemand uit de familie was bereid gevonden om de plaats van oma haar heen gaan te willen erven.
Oma haar plaats in de familiekring was daarvoor met te veel warmte gevuld geweest.

Al het andere was eerlijk verdeeld, pendule, sieraden, schilderijen, kleine tafel en stoelen…
Oma had aan het eind van haar leven steeds meer moeten inleveren aan ruimte, materieel bezit en gezondheid.
Oma kon het niet veel schelen, dat had ze altijd heel duidelijk gemaakt.

Deze gedachte roept een droeve glimlach op bij de jonge man. Hij kon het oma nog bijna horen zeggen:
“Hoe minder ik hier heb, hoe dichter ik bij huis ben waar ik alles heb. Dus wat kan mij het schelen wat ik hier heb, als ik maar zeker weet dat ik daar alles heb.”
 
Ja, de zekerheid die oma uitstraalde, met woorden, maar vooral liefde, onderstreept vervulde hem met warmte, toch ook met jaloersheid.

Het was een zekerheid die hij niet had, een zekerheid die hem zou kunnen kwetsen. Het kwetste hem niet de liefde van oma had altijd de boventoon gevoerd over welke stellige uitspraak ze ook naar voren bracht.

Zijn handen zoeken naar de juiste sleutel om de moer die niet bewegen wil tot beweging te brengen.
Hij is blij dat hij dit klusje kan doen, het geeft hem de kans hier even alleen te zijn met zijn gedachten. Zeker nu de storm in zijn leven zo tekeer ging. Nu oma er niet meer was, ook omdat zijn laatste geliefde hem na vijf jaar verlaten had en hij weer alleen was.

Oma, fel als een bosbrand, doch door liefde in een haard gehouden waar ieder zich aan warmen kon, warmen wilde.

Hij denkt terug aan die tijd, nu tien jaar geleden, dat hij als jongen van zeventien bij oma kwam, kon het thuis niet meer uithouden. De telefoon was hem vooruitgesneld, zijn vader vermoedde al dat hij naar oma, zijn moeder zou gaan.


Oma zat rustig op hem te wachten had de thee al klaarstaan, de koekjes uit de kast gepakt.

Geheimzinnig gedoe of gekonkel was niet iets waar oma zich mee bezig hield.
Toen hij met een rode kop van het harde fietsen binnen kwam, kwamen er na kus, knuffel gelijk de woorden: “Je vader heeft gebeld ik weet het probleem, maar kom laten we eerst gaan zitten met een warme kop thee, kun je even bij komen van het fietsen.”

Zwijgend hadden ze thee gedronken.
Hij had geprobeerd haar blik te ontwijken, aan de andere kant wilde hij weten of ze boos, geschokt zou kijken.
Even keek hij op van zijn kop thee, om alleen maar glimlach te zien, een knipoog te krijgen.

Na de thee had oma gevraagd of hij kon vertellen waarom hij naar haar toe gekomen was, ze had wel zijn vader, haar zoon, gesproken maar wat wilde hij haar vertellen.

Hij aarzelde, bang om nog meer te verliezen dan de liefde van zijn vader.
Oma dwong hem niet, wachtte rustig af.

Hij zocht naar de juiste woorden, ik, nou ja ik, ik word niet verliefd op meisjes.

Oma keek hem aan, geen commentaar een geduldig wachten op wat komen zal.

Oma, zo was hij weer begonnen te praten, ik ben homo, als een pistoolschot kwam het hoge woord eruit, gevolgd door nog meer woorden niet te stoppen woorden:
“Daar had ik met mijn vader ruzie over, zeker omdat ik hem vertelde dat ik al vier maanden een vaste vriend heb, ik van die jongen houd.
Pa brulde dat het niet kon dat ik zo niet opgevoed was, dat hij een man van me gemaakt had geen mietje, geen nicht.
Brulde dat Gods toorn en vuur over me uit zou worden gestort, dat deze zonde me zou verteren tot ik rotte in de hel.
Ik moest maar stoppen met die onzin en normaal gaan doen zoals een goed christelijk opgevoede jongen moest doen.
Ik moest rekening houden met het feit dat ik niet alleen op de wereld was, ik had een familie die ik door mijn zonde tot de schande van de kerk zou maken.
Als ik toch zo nodig door moest gaan met dit gedoe dan moest ik maar naar die oom gaan, die broer van me moeder die zo vrijzinnig was dat alles wat God maar verboden had, alles wat een gruwel in zijn ogen was volop toe liet in de kerk, alles bedekte onder lief en aardig doen.
Hij ging maar door oma, hij zei nog veel meer, ik weet het niet meer…”

Er was een stilte gevallen, hij weet het nog goed, had hij nu zijn vonnis van afwijzing op deze tot dan toe altijd veilige plek getekend?

Hij dwingt zijn gedachten een moment tot pauze, deze moer zou toch eens los moeten.

De gedachten aan oma, aan die tijd, laten zich echter niet zo makkelijk tegenhouden als hij op deze plek is, die zo aan oma verbonden was.
God, wat mist hij haar.

Oma ging niet gelijk in op wat hij haar vertelde, eerst had ze hem gevraagd hoe zijn moeder had gereageerd.
Hij had oma verteld dat zijn moeder alleen maar had gehuild en de naam van Jezus gemompeld had.

De reactie van oma hierop had hem verbaasd, nou dat is in ieder geval een goed begin, tranen bij het juiste adres afgeleverd. Daar zal wat mee gedaan worden.

Maar goed knul wat wil je nu van je oude oma horen?

Ik weet het niet was het enige antwoord wat hij kon bedenken, was het enige antwoord dat veilig leek.

Oma was naar voren gebogen, met een kreun, het koste haar moeite, was haar de moeite waard.
Ze tilde zijn kin op, keek recht in zijn betraande ogen gevuld met wanhoop.
Jongen, sprak oma zacht ik ga jou de waarheid vertellen, maar dan moet je wel beloven dat je blijft tot ik klaar ben, ook als je het niet leuk vind wat ik je te vertellen heb. Kun je dat?

Als een kleine jongen antwoordde hij; “Ja, oma.”

Wie zou er nee zeggen tegen oma, daar was ze echt de vrouw niet voor, zo makkelijk kwam je er niet van af.

Goed, in de eerste plaats ga ik geen oordeel vellen, niet over jou, niet over je vader, niet over je oom, of wie dan ook. Dat is iets waar je oude oma niet door God voor op deze wereld gezet is. Ik zal ook geen partij kiezen, dat kan ik niet , wil ik niet.

Op dat moment had hij opgekeken, oma sprak weer alsof ze in het heetst van een hevige strijd verwikkeld was, strijd die buiten hem, zijn probleem omging.

Laten we alles op een rij zetten had oma gezegd, jij verteld me dat je meer voelt voor jongens en niets voor meisjes als het om verliefdheid gaat. Je verteld me dat je ook al een vriend hebt. Klopt dat?

Ja, oma had hij als in fluisterende zucht geantwoord.

Nu is het moeilijke voor jou, hoe je vader hier op reageert en hoe God dan wel niet zal reageren.
Dit komt nog naast de moeilijkheden die jezelf hebt om deze gevoelens te accepteren want dit is niet van vandaag of gisteren, je worstelt hier al jaren mee tot weten sterker was dan ontkennen.

Verrast had hij opgekeken, oma hoe weet u dat ik me zo voel?

Ik ken jou en degene die jou gemaakt heeft, en dan bedoel ik niet je vader, niet je moeder, waren haar woorden als antwoord daarop geweest.
Nu zijn voor jou de harde woorden van je vader, het moeilijkst, het grootse probleem. Ik kan het zeker niet met alles wat hij gezegd heeft eens zijn.
Maar je vader heeft gelijk dat deze levenswijze een gruwel in de ogen van God is.
Volkomen gelijk.

Op dat moment voelde hij de grond onder zijn voeten wegzakken, hij was zijn oma kwijt geraakt, ze was het eens met de woorden van zijn vader, het was voorbij.
Hij stond al op om weg te gaan.
Oma pakte hem vast, je had me wat beloofd weet je nog, sprak haar stem zacht maar met grote kracht.
Ga zitten ik ben nog niet klaar.
Oma had haar armen voor de borst gekruist, één brok standvastige zekerheid.

Hij was weer de kleine jongen die niet tegen oma inging, ging weer zitten.

Maar oma had hij gefluisterd, ik voel me toch zo, kan ik het helpen, het is toch mijn geaardheid?

Oma had hem aangekeken, als iets met duizend riemen aan je vastgemaakt is, die jezelf nooit los kan maken, geen mens kan ontwarren, betekend het dan dat datgene deel van je is, of is het gewoon heel nauw aan je vastgebonden, verbonden?

Lieve jongen vervolgde oma, ik wil je niet kwetsen maar ik heb zoveel moeite met dat woord geaardheid, wat jij, net als vele anderen zo makkelijk in de mond neemt.
Je zou het wel dwaas vinden van je oude oma, maar ik geloof echt wat in de bijbel staat, en dan is dat woord geaardheid een onmogelijkheid als je het op mensen van toepassing wil laten zijn.


In de bijbel lees ik dat God dieren schiep naar hun aard, de mens vormde hij naar zijn beeld.  
Door een woord schiep hij de de dieren naar hun aard, dieren hebben een geaardheid.
De mens, de mens is zo anders,  is gevormd naar zijn beeld, de kroon op de Schepping, voortgekomen uit zijn handen en adem.
Als wij zeggen dat wij, mensen een geaardheid hebben dan zijn we dieren, beesten, dat kan, wil ik niet geloven, accepteren.
Als we ervan uitgaan dat we gevormd zijn door  God naar zijn beeld en we zeggen dan dat homoseksualiteit een normaal verschijnsel is dan zeggen we dat homoseksualiteit deel van het beeld van God is, dat kan, wil ik niet geloven, want dan zou wat God zelf zonde noemt deel zijn van hemzelf, ik geloof niet in een zondige God….
Ik geloof in God, trouw aan zichzelf, zijn woord, plan, liefde.

Begrijp je wat ik bedoel, vroeg oma?

Hij had niet geantwoord alleen geknikt…

Wat je oom betreft ging oma verder, hij heeft denk ik wel de bel van de liefde horen klinken maar weet niet wie de klepel is.

Op dat moment had hij midden in de ernst even moet lachen, weet niet waar de klepel hangt is het oma had hij haar verbeterd.

Nee, nu niet zei oma, ik bedoel echt weet niet wie de klepel is.
Denk daar maar eens over na.

Goed, nu terug naar jou, de relatie die je hebt is een gruwel in Gods ogen, de gevoelens die je hebt zijn aan je vastgebonden met duizend riemen, geaardheid is een onmogelijkheid, maar wat moet ik nu met jou, mijn kleinzoon?

Hij voelde nu hij hier zo zat , het gereedschap om hem heen, nog de spanning van dat moment. Hij voelde nog de angst voor de volgende afwijzing.
Nog ziet hij de beelden van toen als een film voorbij komen.

Oma sprak niet meer, spreidde haar armen als uitnodiging, gesteund door de blik vol warmte in haar ogen, hij had zich als vanzelf op de grond laten zakken was in haar armen gekropen, de geur van Eu de cologne en ouderdom hadden hem als een warme deken omringt toen oma haar armen om hem sloot.

Hier denkt hij aan terug nu hij hier zo zit met het bed voor zich waar oma op gestorven is, nu hij deze als een laatste vaarwel uit elkaar aan het halen is.


Oma, was van hem blijven houden, zelf toen hij met een andere vriend ging samenwonen. Zelf toen hij de kerk liet voor wat hij was.
Ze was niet uit zichzelf teruggekomen op het gesprek.
Alleen als hij wilde praten was ze bereid geweest het gesprek voort te zetten.
Oma wist dat ze alles gezegd had wat ze had moeten zeggen, wat bleef was de liefde. Volkomen acceptatie van haar kleinzoon, met een volkomen afwijzing van de weg die hij ingeslagen was.
Vertrouwend hopend dat hij eens Jezus ontmoeten zou die alle boeien verbreken alle riemen ontwarren, losmaken kan.

Oma had poging na poging ondernomen om de brug tussen hem en zijn vader, haar zoon weer op te bouwen. Ze had veel verandering mogen zien, al was de brug nog niet af, hij werd weer getolereerd, hem accepteren was nog ver weg.

Nu is deze sterke vrouw vol van liefde er niet meer… zou ze werkelijk naar het huis zijn waar ze naar uitkeek om heen te gaan?
Hij hoopt het voor haar.

Hij zit stil, zijn handen tot rust, zijn gedachten tot stilstand gekomen, de moer is eindelijk los, één gedachte komt onverwacht uit zijn hart naar boven;
“Zou Jezus echt op oma lijken? Hij hoop het…”
« Laatst bewerkt op: maart 18, 2009, 03:19:23 pm door Pelgrim-Marc »
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #22 Gepost op: maart 18, 2009, 03:35:47 pm »

quote:

Adinomis schreef op 18 maart 2009 om 10:58:
[...]

Wel geloof ik dat we een gemeente nodig hebben. Dan ontkom je ook niet aan een aantal regels. In de eerste plaats de regels en wetten van God. Menselijke regels moeten daaraan ondergeschikt en vervangbaar zijn en zijn slechts een hulpmiddel.
Citaat
[/b]


Hoi Adinomis,
Ben het met je eens dat je de gemeente nodig hebt. Momenteel kom ik met mijn vrouw ook in een gemeente onder de definitie kerk op zondag.
(welke denominatie doet er niet toe... maar t is deze keer geen evangelie gemeente en ook geen Leger des Heils wat ik ook nog in mijn lijstje had kunnen zetten).
Aan de andere kant vind ik dit een erg benauwde vorm van gemeente zijn. De gemeente voor mij is veel meer. Het zijn alle volgelingen van Jezus samen onder welke denominatie ze dan ook wel of niet samen komen.
Soms is een avond aan tafel met een lekkere maaltijd (koken is mijn grote hobby) en een goed glas wijn met gelovige vrienden meer gemeente zijn dan zondag in de kerk.
Gemeente ben je volgens mij 7 dagen per week, in ontmoetinggen en gesprekken, elkaar helpen en naar elkaar luisteren. Virtueel gezien is dit forum ook een vorm van gemeente zijn.
Over regels, tja daar is zoveel over te zeggen, maar als je goed leest en luistert zie je ook in mijn Jezus volgen regels terugkomen. Maar wel vanuit een besef genade de vervulling van de wet is en dat we alleen door genade en niet door het ons houden aan wetten en regels gered kunnen worden door Jezus. ( kijk maar af en toe onder verhalen voor onderweg onder weblogs).
Verder is kerk zijn of deel van een kerk zijn geen vaststaand iets, ook het verbonden zijn aan een specifieke denominatie past mij niet.
Ook omdat ik denk daarmee veel rijkdom van het veelkleurig christendom mis te lopen. Een volmaakte gemeente verwacht ik even min, nog een gemeente waar ik het helemaal mee eens zou zijn, als er een volmaakte gemeente was zou ie niet meer volmaakt zijn nadat ik lid werd, en met mezelf ben ik het ook niet altijd helemaal eens dus dat is ook geen criterium.
Het is en blijft een reis waarbij de reis meer het doel is dan de eindbestemming.

Wat mij verbaast op dit forum vergeleken met andere waar op en voor ik schreef en schrijf is de lange tenen van een aantal deelnemers, de korte lontjes en de moeite om om te gaan met creativiteit in het volgen van Jezus.
Zelden heb ik zulke felle reacties op mijn bijdragen gehad en werd er zo kritisch naar elke letter, punt en komma gekeken.
Apart.... ik heb daar geen verklaring voor. Iemand van jullie wel?
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Adinomis

  • Berichten: 1813
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #23 Gepost op: maart 19, 2009, 12:03:14 pm »
Heel mooi verhaal!!
Het kwade niet goed noemen.
Onvoorwaardelijke liefde.
Rom.12:21 Laat u niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede.

grondig christelijk

  • Berichten: 3071
  • Wat was, Dat is, Zal zijn
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #24 Gepost op: maart 19, 2009, 12:14:33 pm »
Pelgrim,

een prachtverhaal, echt mooi...zo is het en zo zie ik het ook... d:)b

dingo

  • Berichten: 3483
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #25 Gepost op: maart 19, 2009, 01:55:36 pm »
Alleen jammer dat je oma het een gruwel laat noemen, die uitdrukking komt in het OT voor en wordt ook gebruikt voor het eten van onreine dieren en andere reinheidsgeboden.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #26 Gepost op: maart 19, 2009, 03:24:20 pm »
Bedankt voor de reacties....
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #27 Gepost op: maart 19, 2009, 03:31:20 pm »
Een druiluik over leven, liefde, geloven en thuiskomen.
Lukas 15:11-32

Hebrews 4:12

John 5:24


Deel 1




Ongeveer de laatste kilometer...


Hij reisde ver, eerst ver van huis, nu in twijfels zoekend naar de weg terug.

Terug van de feesten, terug van zijn leven in weelde, terug van de terugval die eindigde in de varkensschuur.

In zijn hoofd repeteerde hij keer op keer wat hij zeggen zou om zijn vader bereid te vinden hem als knecht te accepteren.

Vader ik heb gezondigd tegen God en u, ik zat fout en u had al die tijd gelijk.

Zou dat genoeg zijn?

Zou hij geaccepteerd worden na alles wat hij gedaan had?

Hij keek naar zijn vieze voeten, versleten vieze kleding vol met gaten, vieze handen en gezicht.

Hij stopte bij een kleine beek, hij kon niet veel doen om een goede indruk te maken, maar hij kon zichzelf en zijn kleren een beetje wassen.

Zijn hart bonsde in zijn keel hij was zo nerveus.

Hij wist hoe eerlijk en recht door zee zijn vader was, hij kon een pak slaag verwachten, kon voorgoed weggetrapt worden deze keer.

Zo veel gedachten, zo veel twijfels, zo veel schaamte.

Hij stond achter een paar bomen, daar net over die laatste heuvel was de boerderij waar hij eens woonde, waar een fijne jeugd had een veilige plek.

En nu? Hij wist niet wat te denken, wat te verwachten... hij was bang.

Maar zijn hongerige maag vertelde hem dat hij geen keus had, hij wist één ding; zijn vader was een goede werkgever.

Het deed hem pijn zo over zijn vader te denken.

Langzaam liep hij richting de boerderij, hopend dat niemand hem kon zien nu hij zo dichtbij was dat iemand hem kon zien.

Zou hij doorgaan?

Voor hij van gedachten kon veranderen, zag hij iemand naar hem toe rennen, open armen en kreten van vreugde.

Het was zijn vader!

Voor hij het in de gaten had omarmde zijn vader hem, knuffelde hem, kuste hem, zei welkom thuis zoon, ik heb al die tijd op jou gewacht.

Vader kuste hem opnieuw, riep naar één van de knechten; breng sandalen, een kleed, een ring, slacht het kalf, laten we feestvieren!!!

Mijn zoon kwam terug, als vanuit het graf kwam hij terug!

En de zoon? Hij had zoveel gedachten, twijfels en angsten gehad... hij verwachte het slechtste en kreeg het beste... hij was overweldigd, overweldigd door liefde... Vaders liefde.

Deel 2


Na een dag hard werken...

Het was bijna avond, het einde van weer een dag van hard werken op het land. Zij aan zij samenwerkend met de knechten.

Porberende zijn vaders boerderij nog een groter succes te maken.

Zijn gedachten waren opnieuw bij dat kleine broertje van hem. Hij had van de reizigers gehoord hoe zijn broertje leefde, hoe hij zijn leven verpeste.

Of het verkleinen van de boerderij al niet erg genoeg was. Of, door zijn erfenis op te eisen, zijn vader dood verklaren geen grote zonde was.

En hij; hij moest nog harder werken. Hij moest vader dag aan dag laten zien hoe goed hij was, hoe hard hij werkte.

Hij vroeg zich af of zijn leven veel meer was dan dat van een knecht.

Oké hij had meer verantwoordelijkheden, vertelde de knechten hoe het werk uit te voeren.

Maar zijn dagen waren ook een patroon van hard werken met weinig rust, weinig plezier.

Hij dacht aan vader, die arme oude man, levende in een dwaze droom dat de jongste zoon terug zou komen op een dag. Hij wachtte zelfs op hem, liep een paar keer per dag naar de weg of hij misschien zijn zoon zag naderen.

Vroeg of de reizigers iets van hem gehoord hadden.

Hij gedroeg zich of die jongen nog steeds zijn zoon was; nou het was zijn broer niet meer!

Iemand die de familie ten schande maakte, die feest vierde in plaats van het werk te doen kon niet langer met hem verwant zijn.

Zijn gezicht werd als hard als zijn hart was.

Het was tijd; tijd om naar huis te gaan, voor een maaltijd een paar uren slaap.

Toen hij de woning naderde hoorde hij muziek het geluid van dansende voeten.

Vreemd, het was niet de tijd van het jaar voor een feest, geen speciale gelegenheid.

Hij roep één van de knechten om te vragen wat er aan de hand was.

De knecht vertelde hem: “U vader is overweldigd door vreugde, en organiseert een feest! Hij gaf ons opdracht het beste kalf te slachten, om de wijn uit de kelder te halen, hij vertelde ons dat het tijd is om feest te vieren.

Want u broer is thuisgekomen. E u vader is zo blij dat u broer heel thuisgekomen is.

Wat! Een feest voor dat schepsel, die waardeloze wegloper! Hij werd zo kwaad, zo ontzettend kwaad. Hij schreeuwde de knecht toe; ga het huis in en zeg maar tegen mijn vader dat ik vanavond niet binnen kom, en dat ik geen deel wil uit maken van deze onrechtvaardigheid.

Het duurde niet voor lang voor zijn vader hem kwam zoeken, de vreugde nog steeds op zijn gezicht maar wel overschaduwt door zorg over zijn oudste zoon.

Hij vroeg zijn zoon wat er mis was, waarom hij niet vervuld was van blijdschap vanwege de terugkeer van zijn broer. Smeekte zijn zoon om bij het feest te komen om zijn broer welkom te heten.

Hoe kunt u dat vragen zei hij, ik werkte zo hard voor u, ja net als één van uw knechten, een slaaf van deze boerderij en u. Ik gehoorzaamde u elke dag, ging niet met u in discussie, ik ben niet weggelopen, hij die, die zoon van u liep weg, naar de hoeren, een levensstijl van zonde. Ik heb dat niet gedaan, en u gaf mij nooit toestemming om zelfs maar een klein dier als een geitje te slachten om wat plezier met mijn vrienden te hebben. O nee, daar dacht u niet eens aan. Ik was goed genoeg voor het werken in de hete zon.

En nou die, die weet ik veel wat kwam thuis en u slacht het beste kalf, ja ik het feesten wel.

Maar zoon antwoord de vader, met tranen in de ogen, ik hou net zoveel van jou als van je broer. Jij was altijd hier, niet als een knecht, een slaaf, maar als mijn zoon. En wat van mij is is van jou. Jij bent vrij om plezier te hebben met je vrienden, je had mijn toestemming niet nodig om een geitje te slachten voor wat vlees om te roosteren.

Kom, feest mee, je broer was dood, maar hij is weer tot leven gewekt, daarom moeten we blij zijn en feestvieren, want hij was verloren maar is gevonden. Jij bent deel van mij en ook deel van zijn familie, je bent zijn broer, heet hem welkom thuis.

Kom mee met mij...


Deel 3


Vaders hart...


Vaders hart is vol verlangen, verlangend naar zijn kinderen.

Verlangend naar liefde en relatie.

Hij wacht op degenen die het spoor kwijt zijn geraakt, die hem de rug toekeerde.

Hij kijkt naar de weg in de hoop dat ze op een dag de juiste keuze maken om terug te wandelend naar hem, zo dat hij ze verwelkomen kan.

Zijn hart doet pijn voor de kinderen gevangen in doen zo als ze denken te moeten doen, zonder echte vreugde, ergens bang dat ze door gestraft zullen worden als ze niet hard genoeg werken.

Vader ziet zijn kinderen gevangen in zonde, wereldse systemen, ver van huis vandaan.

Hij ziet de kinderen, die denken zijn werk te doen, en dat doen ze soms ook, maar er is geen ruimte voor liefde, vreugde een feest, een viering van het leven. Angst doodde vreugde.

Vader wacht op jou! Wachtend aan het einde van de weg naar huis, klaar om op je af te rennen, je te kussen en te knuffelen; klaar om je welkom te heten met een nieuw kleed van waardigheid, een ring van autoriteit een maaltijd een feest voor hem en de dienaren die werken voor hem en zijn kinderen.

Vader wacht op jou om uit je routine van werk, leven, kerk, religie te stappen om samen met hem te zijn in een op liefde gebaseerde relatie.

Zodat hij en jij je uit kunnen strekken naar de verloren en eenzamen, zodat ook zij het goede nieuws horen en naar huis kunnen komen.

Vader wacht...
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #28 Gepost op: maart 19, 2009, 09:30:52 pm »

quote:

elle schreef op 19 maart 2009 om 19:13:
[...]
 De geaardheid gaat tegen de scheppingsorde in, en is daarmee tegen Gods wil. Je kwetst God derhalve ook wanneer je onvruchtbaar bent, of kanker hebt. God kwetsen is ons mensen eigen. Daarom was de komst van Christus ook noodzakelijk..


De dingen die in dit stukje neergezet worden, kwetsen God inderdaad. Maar wat niet klopt is dat degene die het overkomt God kwets.
Het zien dat de wereld, die hij liefheeft en voor wie hij zijn leven zijn alles gegeven heeft, zucht en steunt onder het juk van een schepping die niet meer voldoet aan zijn plan en visie kwetst God.
Ziekte is niet iets van God en de lijder aan ziekte, het juk van homosexualiteit, onvruchtbaarheid kwetst God niet door het zijn in die conditie. Doelbewuste zonde kwets God. Omdat hij ziet dat we er ons doel door missen. Wat is ons doel? Eigenlijk zien we dat direct nadat het mis ging in het paradijs; "Mens waar ben je?" God zocht Adam en Eva op voor een wandelingetje in de avondkoelte. Hij, de Schepper, zocht de mens op omdat hij in relatie met ze wilde staan. Een relatie van vriendschap en wederzijdse waardering. Later in de bijbel zie je steeds weer met een Mozes, Elia, Jezus, David, Johannes en vele anderen dat dit was wat God zocht; vrienden.
Laat niemand je aanpraten dat je als je niet volledig heel bent naar geest ziel en lichaam je God kwets.
Het kwetst God meer dat jij er onder lijd, omdat hij verlangt naar de dag dat de schepping weer heel is.
Jezus kwam om het juk van de zonde te verbreken en de herstelde relatie met de Schepper mogelijk te maken.
Tot hij weerkomt of tot dat wij hem ontmoeten in de hemel blijven we geconfronteerd worden met een schepping die niet meer voldoet aan God zijn standaard, er zal ziekte, lijden etc blijven maar we weten dat niets van dit alles ons kan scheiden van de liefde van Christus.

Daarom ter afsluiting van mijn reactie nog twee korte gedachten:
1.
Op een avond….

Op een mooie zachte avond in de koelte na een warme dag wandelde God weer in de Tuin. Hij keek uit, verlangde intens naar zijn geliefden, een goed gesprek onder de vijgenboom.
Alleen  waren zijn geliefden er niet...
God zuchtte en huilde in de schreeuwende stilte van zijn Geest.
Hij wist, voelde dat de wederzijdse stroom van Liefde verbroken was en daarmee de aanbidding.
Jaren verliepen, stroomde door de zandloper van de tijd.
Weer was het avond, Jezus Lichaam in een graf gelegd, de prijs betaalt.
God huilde weer, huilde vol vibrerende verwachting.
Huilde om het enorme offer, de pijn die Hij in Zijn Zoon geleden had.
Dwars door pijn, lijden, dragen van menselijke zonde vol falen was de deur naar relatie, knarsend bloedend opengegaan.
Door Jezus was aanbidding in Geest en waarheid weer mogelijk gemaakt.
Er was licht aan de Horizon.
Op een avond, de Geest was op de morgen van die dag gekomen in vuur en wind.
Had de bovenzaal bestormt, Jezus volgelingen vervult.
Jezus volgelingen waren nog diep onder de indruk van alles wat ze die dagen hadden mogen zien, vertellen ervaren, weten, voelen.
Hun hart juichte, hun ogen lachte, wederzijdse stroom van liefde stroomde weer.
Aanbidding, voelde als een constante stroom naar het hart van Pappie, Vader God.
Aanbidding die leeft doet leven; het leven doorstroomt.
Aanbidding als wandelen met God.


2.
Soms voelen mensen de hitte van omstandigheden die brand in hun ziel.
Hitte, van onbeantwoorde vragen, zorgen, onrechtvaardige behandeling.
Vlammend met een groot maar niet beantwoord; waarom Heer?
Onrechtvaardigheid schijnt te heersen, waarheid en rechtvaardigheid lijken bedekt door woestijn zand.
Bidden is moeilijk, het leven is hard.
Zielen lijden onder de druk en de hitte.
Toch is er water, levend water, God is niet meer dan een help me bij je vandaan.
Water dat de ziel verkoelt, wat kracht geeft om door te gaan.
Maar dat water zal van hem moeten komen, niet van ons slaande op de rots van de omstandigheden om water te krijgen door een door onze kracht geforceerd wonder.
Kunnen we ons werkelijk op God verlaten?
Kunnen we wachten?
Kunnen we vertouwen?
Geloven we dat hij sterker is dan de hitte van omstandigheden die brand in onze ziel?
Hij is er... maar soms wacht hij... in onze ogen te lang... net als bij Jairus zijn dochter... Jezus, kwam eindelijk opdagen, toen ze al dood was... maar niet in zijn ogen.
Hij zag hoop over de grenzen van menselijke beperking.
Hoop over de horizon van wat wij kunnen begrijpen.
Lieve vriend(in) geef niet op... God weet er van en hij zal antwoorden op zijn manier, op zijn tijd, hij zal de hitte in je ziel laten afkoelen.
Vreugde zal je hart weer binnen komen, samen met het koele, frisse, levende water van de Geest van de Allerhoogste.
Mag zijn fontein je hart vervullen.
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #29 Gepost op: maart 20, 2009, 09:39:29 am »
Op mijn reactiie aan Adinomis kwam een aanbod voor zelfreflectie en een tip om mijn stukken te laten lezen zodat ze niet zouden kwetsen.
Daar had ik dus weer op gereageerd maar mijn reactie was verwijderd, (weer eens wat anders dan zonder overleg verplaatst)

Daarom met een kleine aanpassing tegen al te lange tenen opnieuw mijn stukje.
"
Mij gedachten over reflectie zijn eerder aan de deelnemers van dit forum gericht. Zelfreflectie is me niet vreemd. Maar ik denk dat sommige mensen wel eens wat meer mogen reflecteren op zichzelf, hun religie, hun geloof en op God en zijn meer dan veelkleurige wijsheid.

Ook mijn teksten worden eerst gelezen en soms ook aangepast.
Mijn verbazing komt mede omdat sommige teksten op heel wat meer forums staan in het Nederlands en Engels en meestal positieve of vragende reacties oproepen. Maar zelden, zeer, zeer, zeer zelden zulke felle en negatieven reacties als hier. De teksten hebben zich bewezen, en zijn getoetst en dan in ene op dit GKV forum schiet de vlam in de pan.

Mijn gedachte / reflectie hierover?
De machten van het kwaad die deel zijn geworden van het christendom en christelijke religie hebben net als in Jezus tijd weer moeite met de boodschap van liefde en genade die het leidde tot wat Jezus deed en wij in zijn voetspoor mogen doen; heel stellig legde hij Gods wetten scherp neer in zijn rede die bekend staat als de bergrede, scherper en helderder nog dan aan Mozes gegeven. Maar dan, dan komt Jezus letterlijk en figuurlijk de berg weer af en wat doet hij?

Hij zoekt vervolgens iedereen op die door de wet afgewezen worden, die niet aan de wet voldoen en waarschijnlijk nooit zullen voldoen.
In zichzelf bied Jezus hen dan een weg aan naar bevrijding en herstel.
Hij wordt de vervulling van de wet en wat de wet niet kon kan hij wel mensen volkomen vrij maken van de gevolgen van hun zonde. Door de straf te dragen die wij verdienen.

Want niet de Joden, niet de Romeinen maar wij zijn het die de doornkroon op Jezus hoofd duwde, de spijkers door zijn handen en voeten ramde. Het is onze zonde die zijn dood werd.
En zo bevrijd van de wet op stenen tafelen gaan we het tijdperk in van de genade waarin de Geest de wetten van de Vader schrijft op de tafelen van ons hart.

Jammer, jammer genoeg hebben we deze boodschap van bevrijding en herstel later door de hele kerkhistorie door leiders en politieke infiltratie , weer opgesloten in tempels en kerken, structuren en denominaties, met leiders en politieke structuren waar Jezus lak aan had en de apostelen ook.
Ik verlang zo terug naar de dwaasheid van de genade en de kerk van de etenstafel.

Daarover zal ik blijven schrijven en getuigen, niet om te kwetsen, hoewel dat heus wel eens zal gebeuren maar om te laten zien dat Jezus groter is dan ons westerse cultuur bepaald, verwaterd en verwrongen christendom van Katholiek tot Reformatomisch, van Evangelisch tot welke naam je ook maar verzinnen kunt. Wat we hebben is een deel van wat God kan doen maar de waarheid is het niet.
Er is maar één Jezus, de weg de waarheid en het leven... maar de wegen tot hem, en in het dienen van hem, in het wandelen op de weg in waarheid en volop levend zijn legio en mogen en kunnen van mens tot mens, van land tot land, van cultuur tot cultuur verschillen.
Pin elkaar dus niet vast op een kerkbank of stoel... er is MEER!!!"
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pooh

  • Administrator
  • Administrator
  • Hero Member
  • *****
  • Berichten: 5794
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #30 Gepost op: maart 20, 2009, 09:57:57 am »
Modbreak:
Bericht verwijderd, Feedback in Feedback graag. Zie hier: Berichten verplaatst naar WL

gaitema

  • Berichten: 10169
  • Zeg maar gait
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #31 Gepost op: maart 20, 2009, 10:18:52 am »
Hoi,

Ik heb niet alles gelezen, maar dat over de homoseksualiteit vindt ik een mooi verhaal. Dingo geeft wel een nadenker mee of het een gruwel is of niet. Ik vindt dat moeilijk te duiden zo omdat het in het bijbelse geval ging om heteroseksuelen die hun seksuele aard inruilden voor een aard die ze niet hebben, de homoseksualiteit. Dat is de achtergrondinformatie die we er wel bij moeten hebben. Dit gebeurde dan ook nog in wantoestanden van de tempelprostitutie. Geen wonder dat God er van gruwelde.

Vindt ik net een tikkeltje anders. Je verhaal is hier naar verplaatst met één voordeel voor mij: als niet gereformeerd vrijgemaakte kan ik hier rustig op reageren :) . Het andere topic was een topic waarin gevraagt werd om de omgang door gereformeerd vrijgemaakten.

dus kunnen we hier verder.

Ik ben van de insteek dat God niet tegen de liefde is in welke situatie dan ook. Dat kan ook niet, want Hij is liefde. Als die liefde voorvloeit tussen twee mannen of twee vrouwen dan is het wel heel verdrietig als het hen verboden wordt om met elkaar om te mogen gaan. Ik zou dan ook de nadruk leggen op bepaalde handelingen waar gezien wat er in de bijbel staat God moeite mee heeft. Dat is het huwlijk dat voorbestemd is aan man en vrouw. Omdat aan het huwlijk ook de geslachtsgemeenschap gebonden is als iets waarin man en vrouw één worden voor God binnen dit huwlijk is dit dus voorbehouden aan man en vrouw. Dat is niet makkelijk voor de homoseksuele stel. Net als die oma kan ik er dan niets meer van zeggen en hopen dat ze er met elkaar uit komen, dat het binnen een goede hechte vriendschap heel mag blijven, zonder dat Gods wil overtreden wordt.

Als buitenstaander kan ik beter voor hen bidden verder denk ik. Een gruwel? Nou nee, ze zijn niet losbandig geworden zoals de heterosekuelen waar God het tegen had die door hun losbandigheid allerlei vormen van seks bedreven waaronder de homoseksualiteit, maar ook seks met dieren en met meerdere mensen. Een walging dat door God heen ging.
« Laatst bewerkt op: maart 20, 2009, 10:20:40 am door gaitema »
Een nieuwe start is een nieuw begin

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #32 Gepost op: maart 27, 2009, 03:20:04 pm »
Het vuur en de brug.
1 Petrus 4:12-13 Romeinen 5:3-5

De weg van het geloof was een bochtige weg geweest.
Met valleien van wanhoop, groene weiden van hoop en bergen met een blik op wat voor hem lag.
Hij wist dat dingen goed waren, Schepper was de enige God een tedere vader, zijn sterke toren van kracht, zijn plaats van redding en veiligheid.
De laatste paar kilometers waren anders geweest, hij ervoer dat hij een nieuwe dimensie binnen ging, een nieuw hoofdstuk van zijn leven, iets zou gaan veranderen.
Hij was opgewonden maar vreemd genoeg ook wat angstig voor wat voor hem lag.
Toen zag hij een geweldig vuur midden op de weg… achter het vuur zag hij een brug, glanzend en vol belofte.
Hij stopte, er was geen weg rond het vuur… en geen andere weg voor hem/
Enkel wat kleine zijwegen die naar donker bosland leidde, hij voelde dat hij daar niet veilig zou zijn.


Hij besloot zijn kamp op te slaan, niet te dicht bij het vuur, dicht bij de weg.
Na een paar dagen leek het of God niet meer dichtbij was als voorheen, er stond iets tussen hen in.
Hij voelde de tevredenheid van het volgen van Jezus van hem weggaan.
Maar God bad hij, ik kan niet door het vuur gaan, ik zal verbranden, ik zal vernietigd worden door zo’n vuur.
Ja, als je op jezelf vertrouwd zal dat gebeuren antwoorden God hem… maar als je mij vertrouwd.....

Moet ik die brug oversteken is er geen andere manier?

God antwoordde met een vraag: “wil je mijn plan en doel voor jou bereiken?
Jou bestemming?

Ja heer, u weet dat ik dat wil.

Nou sprak God; dan zul je voorwaarts moeten gaan, door de vlammen en het vuur.
Maar de pijn…

Hij besloot nog wat langer in zijn kamp te blijven, maar hij voelde dat God gelijk had, weer eens gelijk had.
Uiteindelijk besloot hij dat hij niets te verliezen had, en hij ging het vuur in… hij voelde de pijn, maar had ook het gevoel dat het vuur hem reinigde, hem richting gaf, en een visie die helderder was dan voorheen…

Soms stopte hij bijna, besloot hij bijna naar het kamp terug te gaan.
Maar hij keek naar de brug, de belofte, God zelf.

Hij ging door… en bereikte de brug… hij zag het land achter de brug, zijn roeping, zijn droom… Gods droom voor hem…

Nu begreep hij dat je doel bereiken je altijd door het vuur zou leiden…

Hij dankte God zijn vader.
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Pelgrim-Marc

  • Berichten: 31
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #33 Gepost op: maart 27, 2009, 03:26:27 pm »
Het is tijd om weer verder te gaan.
Mijn bijdragen zijn gepost... gedachten gedeeld. Sommige kregen kramp in hun lange tenen andere werden bemoedigd.... een pelgrim blijft niet lang.
Mijn hoop dat de wachters op de muur van dit forum mijn bijdragen nog even laten staan.... een ander geluid.
Tot slot:
Een gedachte is het in deze postmoderne tijd nog realistisch of zelfs wenselijk vast te houden aan een kerkgenootschap als basis voor ons geloofsleven?


Of moeten wij er van uitgaan dat elke stroming zijn waarde heeft van charismatisch tot gereformeerd van evangelisch / pinksteren tot (rooms) katholiek?


Is het niet zo dat juist de schriften ons aanwijzen dat de eenheid die mag heersen onder de volgelingen van Christus Jezus leiden tot overtuiging bij de wereld aan Hem als redder, en dat afsplitsing en theologisch touwtrekkerij per definitie leiden tot een niet begrijpen van de ware bijbelseboodschap bij hen die Jezus nog niet als redder ontmoet hebben.

Redding is nimmer afhankelijk van een bepaalde richting, formulieren of wijze van belijden.

Het is het belijden met de mond, het geloven met het hart in Jezus als Heer gestorven voor / door onze zonden en opgestaan te verheerlijking van God de Vader die redding waarborgt.


De vormen van beleven en ere dienst zijn in die zin van ondergeschikt belang en mogen de eenheid niet in de weg staan.  

In onze moderne tijd met diverse christelijke richtingen en vormen kunnen we de tekst dat er geen onderscheid meer is tussen Jood en Griek, man en vrouw ook lezen als tussen baptist en gereformeerd, christelijk gereformeerd en vrijgemaakt.

We zijn samen als christenen op weg ieder met een kracht die tevens onze zwakte kan zijn.  

We mogen elkaar aanmoedigen de weg van Jezus te gaan in eenheid, een eenheid die zich nimmer laat kenmerken door eensluidendheid of gelijkvormigheid maar juist door een grote mate van verscheidenheid.

Laat ons kenmerk als christen zijn dat we elkaar respecteren en dat er vele manieren zijn om de ene ware en waarachtige Heer of Heere te volgen.

De waarheid zit niet in de juiste leer, de juiste kerk, maar in het samen op weg zijn met Hem die de Waarheid is luisterend volgend wat de Heilige Geest ons leert als Hij ons in de volle waarheid leidt. ( zie bijvoorbeeld 1 Johannes 2: 27 En [2:27] Jer 31:34. Hebr 8:11.de zalving, die gijlieden van Hem ontvangen hebt, blijft in u, en gij hebt niet van node, dat iemand u lere; maar gelijk dezelfde zalving u leert van alle dingen, zo is zij ook waarachtig, en is geen leugen; en gelijk zij u geleerd heeft, zo zult gij in Hem blijven.)

Zo zijn we alle samen op weg als struikelende pelgrims op de weg naar het Hemels Vaderhuis, de een niet meer of beter dan de ander maar samen zoekend naar wat samen bind; niet in leer of beleven maar in de naam de Ene, de God die was, is en komen zal, Jezus Christus de Heere.

Moeten we dus gereformeerd blijven? Of welke kerkelijke cultuur bepaalde stroming dan ook?

Of moeten wij nieuwsgierig, open minded vol passie en liefde Jezus blijven volgen?

Voor mij is het antwoord duidelijk en u?

Vol verwachting zie ik uit naar hoe de Geest me keer op keer verrast.


In Christus liefde verbonden,
There is no goal or specific place you'll end up on this earth - our joy and purpose is in the journey.

Thorgrem

  • Berichten: 3000
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #34 Gepost op: maart 27, 2009, 05:33:11 pm »
Aangezien lang ingaan op je reacties toch geen zin hebt daar je niet puntsgewijs reageert even een korte uitlichting:

"Laat ons kenmerk als christen zijn dat we elkaar respecteren en dat er vele manieren zijn om de ene ware en waarachtige Heer of Heere te volgen."

Dat is nogal een tegenstelling in je bericht. Het bericht ademt namelijk uit dat je dit zelf niet in acht neemt.

Overigens spijtig dat je het hierbij laat en dat de koek schijnbaar op is. Ik had verwacht dat je na een gewenningsperiode in staat zou zijn gewoon mee te posten in de verschillende onderwerpen.
Tot elders dan maar weer.

grondig christelijk

  • Berichten: 3071
  • Wat was, Dat is, Zal zijn
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #35 Gepost op: maart 27, 2009, 05:59:22 pm »
Pelgrims komen en gaan en delen zelfs hun reiservaringen in een bekende christelijke krant, dat klopt toch Pelgrim Marc?
« Laatst bewerkt op: maart 27, 2009, 06:02:23 pm door grondig christelijk »

Adinomis

  • Berichten: 1813
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #36 Gepost op: maart 27, 2009, 07:14:10 pm »

quote:

Pelgrim-Marc schreef op 27 maart 2009 om 15:26:
De waarheid zit niet in de juiste leer, de juiste kerk, maar in het samen op weg zijn met Hem die de Waarheid is luisterend volgend wat de Heilige Geest ons leert als Hij ons in de volle waarheid leidt. ( zie bijvoorbeeld 1 Johannes 2: 27 En [2:27] Jer 31:34. Hebr 8:11.de zalving, die gijlieden van Hem ontvangen hebt, blijft in u, en gij hebt niet van node, dat iemand u lere; maar gelijk dezelfde zalving u leert van alle dingen, zo is zij ook waarachtig, en is geen leugen; en gelijk zij u geleerd heeft, zo zult gij in Hem blijven.)

Zo zijn we alle samen op weg als struikelende pelgrims op de weg naar het Hemels Vaderhuis, de een niet meer of beter dan de ander maar samen zoekend naar wat samen bind; niet in leer of beleven maar in de naam de Ene, de God die was, is en komen zal, Jezus Christus de Heere.

Moeten we dus gereformeerd blijven? Of welke kerkelijke cultuur bepaalde stroming dan ook?

Of moeten wij nieuwsgierig, open minded vol passie en liefde Jezus blijven volgen?

Voor mij is het antwoord duidelijk en u?


Ook weer een verhaal dat aanspreekt!
Het lijkt me dat we ons door Gods Geest moeten laten uittillen boven alle menselijke vormen die wij aan het Lichaam van Christus hebben gegeven.
Dat betekent niet direct dat je de kerk moet verlaten. Maar door de kerk in de juiste proporties te zien: pogingen om het Lichaam van Christus gestalte te geven. Maar dat kunnen we niet. De werkelijkheid is in Yeshua, de Gezalfde, zelf gelegen.

Ja, dus achter Hem aan.

quote:

In Christus liefde verbonden,
Shalom, Amen
Rom.12:21 Laat u niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede.

grondig christelijk

  • Berichten: 3071
  • Wat was, Dat is, Zal zijn
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #37 Gepost op: maart 27, 2009, 07:40:51 pm »

quote:

Adinomis schreef op 27 maart 2009 om 19:14:
[...]

Ook weer een verhaal dat aanspreekt!
Het lijkt me dat we ons door Gods Geest moeten laten uittillen boven alle menselijke vormen die wij aan het Lichaam van Christus hebben gegeven.
Dat betekent niet direct dat je de kerk moet verlaten. Maar door de kerk in de juiste proporties te zien: pogingen om het Lichaam van Christus gestalte te geven. Maar dat kunnen we niet. De werkelijkheid is in Yeshua, de Gezalfde, zelf gelegen.

Ja, dus achter Hem aan.

[...]


Shalom, Amen
d:)b

Riemer Lap

  • was: okidoki
  • Berichten: 8804
  • @ werkt altijd.
    • Bekijk profiel
Verhalen voor onderweg
« Reactie #38 Gepost op: maart 28, 2009, 12:29:32 am »
Beetje jammer

Je poneert een aantal dingen, bent niet te bevragen op het waarom, meent dat vragen direct te maken hebben met betrapte tenen en vlucht van het forum.
Een mening hebben is prima, van mening zijn dat belijden in een bepaalde denominatie niet hoort (hoewel belijden gegrond is op het Woord) of niet kan, je roept wat, schopt ergens tegenaan en smeert hem.

Jammer dus.

Als je energie steekt in contact met mensen heb je kans dat je ook nog eens iets bereikt lijkt mij.

* okidoki heeft geen kromme tenen maar een frons van verbazing over de pelgrim
Mail me maar als je wat wilt weten