EscapismeAfgelopen zaterdag hebben we (we = Pulpeet, Santaarnpaal en moi) “The Matrix Reloaded” gezien in Rotterdam. Toen we op het perron van station Vlaardingen Oost stonden, bleek de trein van 20.37 alleen doordeweeks te rijden. Dit had ik kunnen weten, maar enige laksheid is me niet vreemd (ik zal niet spreken voor Pulpeet en Santaarnpaal). Gelukkig is sinds kort de metro een goed alternatief en binnen 10 minuutjes waren we bij station Vijfsluizen. We hadden nu iets meer geluk, want de metro kwam juist het station binnenrijden.
Tijdens de rit naar het centrum van Rotterdam, had ik het met Pulpeet over het fenomeen
escapisme. Escapisme is het streven om te ontsnappen aan de druk en saaiheid van het dagelijks leven. In onze tijd lijken escapisme en hedonisme (levenshouding waarin genot het hoogste goed is) een belangrijke drijfveer voor de (Westerse) mens. We hoeven ons geen zorgen te maken of er de volgende dag brood op de plank is en hebben veel vrije tijd. Dit blijkt uit de entertainmentindustrie, die anno 2003 welig tiert. Theater, film, grote dansfeesten, concerten, computergames, vakantiereizen, funshopping... de keuzemogelijkheden zijn overweldigend. De enorme populariteit van films als
Lord of the Rings en
Harry Potter vind ik symbool staan voor de hedendaagse cultuur van escapisme. Beide films scheppen een fantasiewereld waar je als kijker helemaal in op kunt gaan.
Ook mij is een flinke dosis escapisme niet vreemd. Het dagelijks leven is niet altijd even boeiend en verbeelding en fantasie zijn voor mij heel belangrijk. De laatste tijd zie ik veel films en onderweg naar de
bioscoop vroeg ik mij ineens af of het wel goed is om zo op te gaan in dingen, zoals op dat moment dus
The Matrix Reloaded. Hoe leuk en boeiend zo’n film ook is, het is feitelijk niet meer dan enkele uurtjes ontsnappen aan de werkelijkheid.
Escapisme heeft een negatieve lading, maar waarom eigenlijk? Komt dat door onze calvinistische achtergrond? Met name (strenge) christenen hebben moeite met entertainment, maar bestaat er ook niet zoiets als christelijk escapisme? Is een fijne praiseavond bijvoorbeeld niet gewoon escapisme met een christelijk sausje? Dit soort vragen schoten zaterdag door m’n hoofd. Mijn gedrag zal waarschijnlijk niet veranderen, maar het is denk ik goed om af en toe eens stil te staan bij waar je allemaal mee bezig bent. Pulpeet was overigens van mening dat er niks mis is met mijn filmliefhebberij. Gelukkig maar…
De Matrix Reloaded was trouwens een erg vermakelijke film. In de Matrix-topic heb ik er al een stukje over geschreven. Na afloop hebben we onder het hedonistische genot van een biertje en een sigaartje nog even nagebabbeld in het gezellige Cafe Floor op het Schouwburgplein. Al met al was het een escapistisch erg geslaagde avond.
In het
Rotterdams Dagblad van vandaag las ik dat in Nederland het afgelopen weekeinde ruim 230.000 mensen TMR hebben bezocht en in Amerika heeft de film al 93 miljoen dollar in het laatje gebracht. Gezien de leeftijdsgrens die aan Reloaded kleeft (in Amerika 16 jaar en in Nederland 12 jaar) een nieuw record. De marketingmachine van
Warner Bros heeft zijn werk goed gedaan.
InspraakavondHoe leuk een weekend ook kan zijn, erna komt altijd weer de onvermijdelijke maandag. Het was een bijzonder lang dagje voor me, want ’s avonds stond een inspraakavond op het programma. Mensen konden bij deze gelegenheid hun mening geven over het voorgenomen parkeerbeleid van de Gemeente Vlaardingen. De avond werd gehouden in het luxe Delta Hotel. Dit hotel is twee jaar geleden gedeeltelijk afgefikt, maar na de renovatie ziet het er heel mooi uit. De ligging is uniek: pal aan de Nieuwe Waterweg. Het Delta Hotel is het enige hotel ter wereld dat verzekerd is tegen aanvaringen. Voor aanvang van de avond werd mij gevraagd om wat pizza’s te bestellen voor de afdeling. Dit klusje was een kolfje naar mijn hand. Omdat de Gemeente toch voor de kosten opdraaide, bestelde ik vijf enorme pizza’s bij
Domino’s, een goede maar erg dure pizzaboer. Mochten mensen zich dus afvragen wat er met hun belastingcenten gebeurt… daar worden pizza’s van gekocht, hihi.
De inspraakavond was verrassend boeiend. De mensen deden prima hun woordje en enkelen legden de batterij verzamelde ambtenaren het vuur na aan de schenen. De catering in het Delta Hotel was goed verzorgd, maar tot mijn spijt was er geen bier. Een bewuste keuze van de Gemeente, vanwege mogelijke agressie. Er volgen nog drie inspraakavonden en de verwachting is dat er wel wat boze burgers op zullen komen draven. Leuk!
Hoe interessant de avond ook was, zo nu en dan liet ik mijn blik naar buiten dwalen wanneer er weer eens een groot containerschip voorbij voer. Vlaardingen ligt midden in het Rijnmondgebied, het poepgat van Nederland, met aan de overkant van de Nieuwe Waterweg de stinkende petrochemische industrie. Om de zoveel tijd spoelt er een stankgolf over de stad en een half jaar geleden gingen zelfs de sirenes omdat er in de Vulcaanhaven een boot in de fik stond die grote, zwarte rookwolken uitbraakte. Dat de inwoners van Vlaardingen daar laconiek mee omgaan, bleek uit het feit dat maar weinig mensen hun ramen en deuren sloten en binnen bleven. Dit gold ook voor mij. Ik had de sirenes wel gehoord, maar de gedachte dat er iets aan de hand zou kunnen zijn, kwam niet bij me op. Ik moest naar Rotterdam en ging gewoon richting station Vlaardingen Oost. Daar aangekomen bleken de treinen niet te rijden en verrek... er hing een enorme zwarte wolk boven de haven. Schrikken deed ik hier niet van. Mijn enige gedachte was “gelukkig drijft de wolk richting Schiedam”. Naar aanleiding van dit akkefietje, dat slechter af had kunnen lopen als de wolk giftig was geweest, is de Gemeente zich achter de oren aan het krabben over het scenario bij rampen en ongelukken. Dat mensen zich niet storen aan de loeiende sirenes, is namelijk niet de bedoeling geloof ik...