quote:
Vivine schreef op 24 mei 2010 om 12:30:In mijn ogen is het vreemd dat diegene die niet in God gelooft in het geval van zelfmoord
niks valt te verwijten, maar dat iemand die wel gelooft harder veroordeeld moet worden.
Bij het spreken over de norm is het altijd goed om onderscheid te maken tussen emotie en de norm. In emotie krijgt alles een andere kleur en een andere lading. Bij veel moderne films kun je zo meegaan met de emotie dat je aan het einde van de film een tegnstander bent van de norm. Maak daarom steeds een keuze: is wat je denkt ontstaan in emotie, of is het gegrond op een norm. Het is normaal dat je soms bij de norm een andere emotie hebt, en dat je soms bij emotie wordt gecorrigeerd door de norm. Norm en emotie zijn verbonden, maar ze kunnen ook elkaar het zicht ontnemen.
Ook ongelovigen wordt zonde persoonlijk toegerekend en verweten. Wie meer zondigt wordt meer toegerekend. Wie meer kennis heeft wordt meer toegerekend. En ook ongelovigen kunnen er niet omheen dat er een schepper moet bestaan en dat liefde een norm is die hoger is dan de haat.
Het is waar en vanzelfsprekend dat wie specifieke kennis heeft gekregen en verantwoordelijkheden, dat die op een gegeven moment ook geconfronteerd wordt met die specifieke kennis en verantwoordelijkheden. Dat is niet vreemd, of bijzonder, maar juist heel logisch en rechtvaardig, en ook te begrijpen voor wie geen kennis heeft van God.
Petrus houdt in handelingen 3 een toespraak voor de Joden. En hij verwijt hun dat zij Christus hebben omgebracht, degene die door God is opgewekt uit de dood.
En hij zegt dat zij de Heilige en Rechtvaardige hebben verloochend, en een moordenaar vrij pleiten. Dit is ook een beetje het probleem met zelfmoord. Er wordt een beroep gedaan op het niet strafbaar zijn van de zelfmoordpleger, maar Christus die naast de zelfmoordpleger staat met machtige open armen die sterk genoeg zijn om heel de schepping te doen omkeren, die wordt weggezonden en zijn offer en kruisiging wordt krachteloos bevonden.
Ik hoop dat je me tot hier volgt. Want het gaat verder. Niet alleen is het zo dat Christus wordt buitengeworpen, maar ook de liefdeloosheid van de mens wordt ontkend en gebagatelliseerd. Maar juist de mens heeft Christus’ kruisiging bewerkt door de zonde. Dat wil zeggen dat juist de mens door ongehoorzaam te zijn het heeft veroorzaakt dat God's Zoon moest lijden en sterven. In onze zonde die ook vandaag ons wil beheersen, bevestigen wij keer op keer onze eigen liefdeloosheid en de noodzaak van verzoening door onze Heiland Jezus Christus.
quote:
Ik heb ergens meegekregen dat God er is voor iedereen en ieder geval apart beoordeelt en dat mensen niet kunnen weten hoe God zal oordelen, zelfs over niet gelovigen.
Dat is waar en tegelijk niet waar. Ieder wordt geoordeeld naar zijn eigen daden en naar zijn eigen situatie. Maar het is volstrekt duidelijk wat de maatstaf is, en het is dus ook geheel zeker hoe de mens wordt gewogen: naar de geest van de tien geboden. Dat is naar de inhoud van de norm achter de tien geboden, dat is naar de liefde. Maar omdat God het hart aanziet, en niet de buitenkant, weet alleen de betrokkene zelf hoe hij ervoor staat.
Onzekerheid op dat punt is wel menselijk, maar daar is geen geldige reden voor. Want wie God van harte liefheeft, die twijfelt niet aan zijn eigen goede gezindheid, dat is aan zijn eigen goede bedoelingen. En die aarzelt niet om keuzes te maken die hem dichter bij God brengen. De zekerheid is gekoppeld aan het geloven dat Jezus Christus is gestorven en opgestaan tot verzoening van de mens. De onzekerheid of we het wel goed doen, dat is nu juist een van de kernwaarden van een gelovig leven. Immers, het leven dient zich aan in ontelbare gedaantes, en een ontelbaar aantal situaties waarin we zoeken moeten hoe God zich daarin manifesteert, en hoe God daarin graag ziet dat wij ons opstellen. Natuurlijk; wie groeit kan verder reiken; maar het bijzondere is dat voor wie gegroeid is ook een ander niveau optreedt van keuzes en verleiding. Waardoor het in wezen niet uitmaakt hoezeer je bent getraind of geschoold in de schrift. Steeds moet je weer terug naar de basis en jezelf afvragen in een terechte geestelijke onzekerheid: Heer wat wilt u dat ik nu doen zal? Want wij zoeken in deze wereld niet ons behagen en onze weg, maar God's behagen en God's weg. En dan valt het op dat God liver heeft dat wij ZIJN NAAM verkondigen, dan dat wij hechten aan het leven. Dan valt op dat wij liever gekruisigd worden of verbrand worden dan dat wij God’s Naam zouden verloochenen. Dan valt dus ineens op dat ons leven niet verloren kan gaan en ook geen specifieke waarde heeft, anders dan om op dit toneel van de duisternis een LICHT aan te steken van GOD. Geen haalbaarheid, maar getrouwheid. Geen hechten aan het leven, maar hechten aan de nabijheid van God. Geen zoeken van eigen genot en vervulling van eigen begeerte, maar het opofferen van ons eigen genot en het haten van onze eigen begeerte. Want ons genot en onze begeerte van nu is tijdelijk en zij vergaat met ons lichaam. Maar onze opoffering en ons lijden en ons volharden, brengt ons de eeuwige roem en zaligheid en de nabijheid van God. Een zelfmoordpleger doet dus niet zoveel schokkends voor zover hij zijn leven opgeeft terwijl hij in God gelooft. Maar het schokkende is dat hij daarin God vervloekt en God’s Weg afwijst. Want waar een martelaar de dood mag toejuichen en ook Jezus al bij leven mag zien staan aan de rechterhand van God (Stephanus), en ook de kracht krijgt om zijn moordenaars te vergeven, zo is een zelfmoordpleger een verkondiger van het kwaad en een dienstknecht van de satan. Want hij verlaat het leven met een boodschap van onmogelijkheid dat God in deze mens overwint en doet volharden tot onderwerping aan God’s Wil en liefde tot God en tot de naaste en tot het brengen van de evangelieboodschap aan de wereld.
God oordeelt de ziel, maar de mens beoordeelt de situatie en ziet de boodschap van de satan: dit leven is in de dood en liever sterven wij deze dood definitief, dan dat wij onze ziel en ons leven onderwerpen aan God’s heilsweg. Maar voor de familie rest nog een troost dat wat bij mensen onmogelijk is, mogelijk is bij God, en als zij weten dat de betrokkene God ook gekend heeft, dan mogen zij ook tot God bidden en vragen om ook hem te kennen en om hem te beoordelen naar de sterkste momenten van zijn geloofsleven. Maar wie zich laat gaan in een ijdele bespiegeling over de onredelijkheid van toerekening van zonde aan de arme zondaar, laat hij vooral een geestelijke spiegel zoeken en het Woord van God lezen, want hij wordt zelf beproefd in zijn geloof.
quote:
Voor mij is het al een hele worsteling om te geloven. Ik wil het graag maar heb ook grote twijfels. Toch probeer ik te leven volgens christelijke waarden omdat die mij voor de mensheid heel goed lijken en ik graag een wereld zou zien waar iedereen volgens die regels leeft.
je raakt een van de kernen van onze uitgangspositie in dit leven. Dat is namelijk ten eerste het ontdekken dat de schepping iets buitengewoons, iets bovennatuurlijks is, maar ook ten tweede dat de mens daarin iets nodig heeft om boven zichzelf uit te stijgen om op het niveau van het bovennatuurlijke te komen. Het zijn de natuurwetten van onze schepping.
quote:
Ik weet niet goed of mij meer of minder te verwijten valt omdat ik wel wil geloven, maar toch twijfel.
Verwijt hangt samen met overtreding. Zonde levert per definitie verwijtbaarheid op. Dat geldt voor de zelfmoordenaar, en dat geldt voor wie twijfelend toch bewust zondigt, en dat geldt zelfs voor de meest rechtvaardige onder ons omdat Jezus toch ook heeft moeten lijden en sterven voor hem. Er is niemand op deze aarde die geen verwijt treft. Dat komt doordat de mens in Adam eerst mocht leven in de luxe van zondeloosheid - maar wel met een keuze om te kunnen zondigen - en tot de zonde besloot. Vanaf dat moment is het bestel van de alomtegenwoordige liefde vervangen door een bestel van de alomtegenwoordige dood. Maar het is niet meer dan een schijndood. Want voor een ieder die niet twijfelt aan het bestaan van God, en het bestaan van Jezus Christus en deze gekruisigd, is de dood waarin hij leeft gebroken en omgezet in een eeuwig leven. En de dood en het lijden om ons heen is niet meer dan een testperiode waarin wij mogen laten zien dat wij God ook liefhebben, ook als we Zijn persoonlijke Heerlijkheid nog niet zien en nog niet ervaren - anders dan in het geloof. Dat heet liefde en trouw. Maar dan wel een heel mooie testperiode, want elke ziel die het evangelie aanneemt met een gelovig hart, wordt ook uit de dood getrokken en toegevoegd aan het leger van overlevenden. Doordat de dood is overwonnen, is het leven een toneel van gelovigen die het koninkrijk der hemelen mogen voorstellen aan de wereld. Tot redding van hen die uit de wereld tot God geroepen worden, maar ook tot een bevestigend schouwspel dat toont dat de liefde alles overwint, en alles verduurt, en alles opoffert, voor de ander. Zodat eens op die glorierijke dag de heiligen de volle heerlijkheid van hun schepper mogen ontmoeten en waardig bevonden worden met Hem in eeuwigheid te mogen wonen in Zijn Huis. Liefde is een gesteldheid van je hart, en een onderwerping van je verstand, en een toewijding van je leven. Zie over de liefde
http://gemeente-van-chris...ison/Roy/godisliefde.html
quote:
Ik ben het deels met Annet eens dat zelfmoord altijd voortkomt uit psychische nood. Ik geloof dat iedereen in eerste instantie graag wil leven, maar dat sommigen zich uiteindelijk zo ellendig voelen dat ze geen andere uitweg zien dan er een eind aan te maken. Gezien de overlevingsdrang van de mens, moet de geestelijke gesteldheid van mensen wel dusdanig erg zijn dat ze besluiten er een eind aan te maken.
Sommige mensen doen het niet omdat ze geloven in God en daar kracht uit putten of niet willen zondigen. Maar wat als mensen niet geloven, in hoeverre kun je het ze dan kwalijk nemen?
Hoe kun je iemand een zonde kwalijk nemen? Zou je dezelfde vraag hebben als het ging om het doden en slachten van eigen kinderen aan Moloch? Ik denk het niet. Waarschijnlijk onbewust spiegel je degene die zelfmoord pleegt af als een beter mens dan iemand die op andere manieren tegen God kiest. Petrus vervolgt in zijn preek die ik hierboven aanhaalde dat de Joden onwetend zijn. Dat weerhield hem er echter niet van om hun te beschuldigen dat zij Jezus hebben geloochend en laten doden.
quote:
Ik geloof heel erg in dat opvoeding, ervaringen en omstandigheden heel veel invloed hebben op mensen, en dat sommigen een manier van denken, een belevingswereld of een manier van in het leven staan hebben ontwikkeld, die maakt dat zij niet in staat zijn om anders te handelen dan dat zij doen, hoe graag ze in eerste instantie ook hadden willen leven.
Ik geloof dat wat je hier zegt waar is. Het klinkt een beetje als het franse existentialisme, terug te vinden in veel franse boeken en films. Ik geloof dat veel mensen zijn bestemd om te zijn wie ze zijn. De bijbel geeft heel nadrukkelijk aan dat een ieder wordt geoordeeld op zijn eigen handelen, maar dat ook een ieder wordt geconfronteerd met de zegen en de zonde van zijn voorgeslacht in de weg die hij moet gaan. Want God is geen God van doden, maar van levenden, en hij zal aan een ieder gelovige en aan een ieder ongelovige eens tonen wat Hij allemaal heeft gegeven aan kansen en beproevingen en hoe daar door die gelovige mee omgegaan is en hoe God daarop Zijn zegen en zijn vloek heeft doen volgen in het nageslacht. God is een rots en een burcht voor wie hem vrezen, en een verterend vuur voor wie Zijn Zoon verwerpen. Maar typerender en werkelijker is dat ook als een lichtstraal het evangelie baan kan breken in het leven van een dode, en deze dode doet leven op dat moment, en als God het wil tot in eeuwigheid. Geloof is een machtige gebeurtenis voor wie, door alle emotie heen – ontdekt dat er inderdaad een God bestaat, en dat deze God inderdaad instructies heeft gegeven om ons geslacht door de tijdelijke duisternis te leiden, om te worden gelouterd als het puurste goud tot een eeuwige glans in het hemelse koninkrijk. In een tijd dat is ontdekt dat geld gebakken lucht is en goud gezocht en gevonden moet worden, zou dit beeld van loutering als goud toch het besef moeten geven dat de gebakken lucht op een dag zichzelf zal prijsgeven, en dan wordt ineens zichtbaar wie goud heeft verzameld, en wie lucht…
quote:
Niet iedereen komt op het juiste moment God tegen, of iemand die hem of haar uit de put trekt. Als je het zelf niet kan, dan is er een grote kans dat je geen uitweg ziet dan zelfmoord.
Het (veel) voorkomen van zelfmoorden is een klacht aan heel de samenleving. Maar los daarvan is er geen aanleiding om in zelfmoorden iets bijzonders te zien. Er sterven vele mensen in ziekte, en in lijden, en in pijn, en in verdriet, en in onrecht, en in bitterheid, en omgeven door liefdeloosheid. Waarin onderscheidt zich een zelfmoordpleger van iemand die in zodanige moeilijke omstandigheden verkeert? Toch eigenlijk alleen (zichtbaar) in het bewuste verwerpen van God's wijze waarop Hij leven en dood en verlossing heeft georganiseerd? Daarom begrijp ik niet zo goed het pleidooi voor de zelfmoordpleger. Hij heeft Christus verworpen. En als de zelfmoordpleger Christus heeft gekend, dan heeft hij wellicht een pleitbezorger die oneindig beter gekwalificeerd is en oneindig meer zicht heeft op de billijkheid en de terechtheid en de omstandigheden om de zelfmoordpleger meer of minder te straffen. Maar die pleitbezorger pleit niet tegen God's rechtvaardighied, maar bevestigt God's rechtvaardigheid en pleit vrij de zwakte van het vlees dat anders handelt dan de geest verlangt.
quote:
Als een gelovige zelfmoord pleegt gaat hij waarschijnlijk ook door een diep dal waaruit hij eveneens geen uitweg ziet. Hij heeft zichzelf gelovig genoemd maar pleegt alsnog zelfmoord, was hij dan wel een 'goede' gelovige? Want als hij echt had geloofd had hij het niet mogen doen. Valt hem meer te verwijten dan iemand die niet geloofd heeft?
Met name in die situaties waarin de omgeving inderdaad zo liefdeloos is dat het eerder een gapend gat lijkt van een kwalijker dood, is voor te stellen dat God zelf het hart van de zelfmoordpleger "redt" uit de klauwen van het kwaad in de omgeving. Want bij God zijn dingen mogelijk die bij ons mensen onmogelijk zijn. Maar het is tegen de bedoeling en tegen de norm omdat juist de overwinning van Christus in het hart van die persoon, voor die liefdeloze omgeving een bron van geestelijk voedsel moet bieden. Dit soort extreme voorbeelden zijn vrijwel steeds dekmantels van verwerping van God tot introductie van nieuwe normen waarin de mens gaat zitten uitmaken wat verwijtbaar is en wat liefde is en wat zonde is en wat God wil. God's wil is helder en zijn weg geopenbaard. De profeten spreken elk heel duidelijke taal tegen hen die God verwerpen en eigen wegen verkiezen. Die taal dient ons tot voorbeeld.
