quote:
Annet schreef op 28 juni 2010 om 21:08:Zoals ik al eerder heb genoemd, komt deze wisseling van gedachten langzaam in een gebied waar ik niet wíl dat het komt. Namelijk wat er na dit leven al dan niet zal zijn.
Persoonlijk vind ik het heel lastig daar “neutraal” op te reageren, zonder dat me de haren recht overeind gaan staan omdat ik me min of meer toch een beetje aangevallen voel in mijn “veilige haven”. Namelijk; het komt met iedereen wel goed, geen zorgen daarover!
Natuurlijk kan ik wel een aantal Bijbelverzen aanhalen die dat beeld bevestigen, maar het wordt ook soms erg gemakkelijk tegengesproken en uiteindelijk ben ik dan weer degene die met eindeloos veel vragen blijft zitten. Dat is al eens eerder gebeurd.
Voor de goede orde, wat ik nu ga zeggen bedoel ik absoluut niet aanvallend en ik hoop dat je er iets aan hebt. Wat je beschrijft deed me denken aan de volgende gelijkenis:
'Een ieder dan, die deze Mijn woorden hoort en ze doet, die zal Ik vergelijken bij een voorzichtig man, die zijn huis op een steenrots gebouwd heeft; En er is slagregen neergevallen, en de waterstromen zijn gekomen, en de winden hebben gewaaid, en zijn tegen dat huis aangevallen, en het is niet gevallen, want het was op de steenrots gegrond.' (Mat 7,24-25)
Misschien is denken aan het hiernamaals wel de slagregen waar onze huizen allemaal bijna onder bezwijken en daar komt nog eens bij dat de Bijbel vrijwel niets onthult over wat ons hierna te wachten staat. Ik kan me je onzekerheid levendig voorstellen, aangezien ik met dezelfde vragen zit als jij. Het enige wat we kunnen is vertrouwen hebben dat het goedkomt.
quote:
Dus, dan maar niet reageren, dat is veel beter….en toch, ergens voel ik de behoefte dat dan weer wél te doen! Er moet toch iemand zijn die hierin met me wil meegaan, maar ik vind ze helaas niet.
Soms wordt het erg gemakkelijk van tafel geveegd en ik begrijp dat ook; ik zou – als ik het andersom zou kunnen – ook doen!
Ik veeg het absoluut niet van tafel, want ik deel je mening zeer zeker. Jezus zegt immers:
17 Alzo iedere goede boom brengt voort goede vruchten, en een kwade boom brengt voort kwade vruchten.
18
Een goede boom kan geen kwade vruchten voortbrengen, noch een kwade boom goede vruchten voortbrengen.
quote:
Waarom is dit dan min of meer een “eng” gebied voor mij. Nou, laat ik daar eens eerlijk over zijn: een enorme angst om dood te gaan en dan – al dan niet door middel van HET oordeel – tot de conclusie moeten komen dat het allemaal niet genoeg was.
Hoort er niet een “gevoel” te zijn voor en met God? Een gevoel van liefde, een gevoel van steun, een gevoel van warmte in donkere dagen? Het is zo mooi gezegd: je mag met álles naar God toe; overal en altijd is Hij er om er voor je te zijn..toch?
Nou, laat ik eerlijk zijn; dat gevoel ken ik dus helemaal niet! Ik word er eerlijk gezegd niet warm of koud van. Kerkgang of eens even een hele tijd helemaal geen kerkgang, het verandert helemaal niks! Echt niks! Bidden? Hetzelfde verhaal.
Ik heb me een ‘ons’ gebeden, maar ook daar word ik gewoon niet warm of koud van. Waar is Hij dan eigenlijk? En belangrijker nog: waarom voel ik helemaal niks van Hem?
Ben ik zo koudbloedig en of nuchter en niet te smelten voor het geloof, of is er iets anders aan de hand? Er moet toch iets zijn wat je op de duur gaat veranderen…?
Momenteel ga ik al bijna helemaal niet meer naar de kerk, omdat ik er gewoon geen behoefte meer aan heb. En ik voel me er niet eens schuldig over ook! Ik vind het wel even helemaal prima.
Ik denk dat naar de kerk gaan niet zo belangrijk is, als je geen behoefte hebt om te gaan dan moet je lekker thuisblijven, ik geef je nog groot gelijk ook! God liefhebben is ook moeilijk, want we hebben hem nooit gezien. Doch als je je naaste kan liefhebben, dan ook God!
1 Joh 4,20Indien iemand zegt: Ik heb God lief; en zijn broeder haat, die is een leugenaar; want die zijn broeder niet liefheeft, die hij gezien heeft, hoe kan hij God liefhebben, Die hij niet gezien heeft?
quote:
Dan lees en hoor ik wel eens om me heen, mensen die als een blikseminslag bevangen zijn door Zijn liefde, een Bijbelvers kan een leven doen veranderen, maar ik het dat Boek binnenste buiten gekeerd en ook daar verandert helemaal niks.
Als ik het OT mens lees, dan word ik er zelfs bijna “bang” van, alsof God met mensen speelt. Dat kán toch niet? Is dat dan de God van liefde die zo de hele mensheid de vernieling in helpt?
Hoe gaat dat dan aflopen met al die mensen? Alleen Noach mocht overleven en de rest van de mensheid wordt “gewoon” even de vernieling in geholpen? Daar begrijp ik dan op mijn beurt soms helemaal niks meer van.
Nou, mag ik er dan wél op vertrouwen dat het na de (mijn) dood goed komt? Of moet ik ook vrezen voor een God die mensen gaat straffen en de vernieling in helpt?
Kortom; soms word ik er gewoon bang van (misschien is onzeker een veel beter woord!) en houdt het me soms zelfs uit mijn slaap. "Wat als……"
Ik hou er niet zo van dit zomaar op het internet te zetten, maar ach, ik ben anoniem dus het is ook wel goed.
Maar daarom vind ik het wél vervelend om hierover verder te praten, heb ik mijn punt nu een beetje duidelijk gemaakt? Sorry voor het (te!) lange verhaal.
Ik denk dat je geen enkele reden hebt om bang te zijn, maar toch ben ik het zelf soms ook. God is de vader en de band tussen vader en kind is anders als die tussen baas en werknemer. Bedenk je dat je een kind van God bent en niet bij je vader in loondienst werkt. Focus niet teveel op gevoel, want dat is een emotie die je als geen ander kan besodemieteren.
