Ik kan op de ene manier toch meer waardering opbrengen van de eerste persoon die je in je verhaal beschrijft.Of je het kunt omschrijven met je poot dwars zetten dan wel volhouden weet ik niet.
Het is niks nieuws (uitzonderingen daargelaten) dat christenen vaak mat zijn ipv gedreven en dat van het gij geheel anders maar barre weining te zien is/valt.(als ik me niet vergis is daar onlangs nog een congres over geweest)
Waar het mij met name om gaat is dat deze vrouw ook een andere keus had maar toch als enige in het dorp koos voor het christendom en er ook openlijk voor uit kwam.Ondanks alle risico's die er vast zitten.
Wij zijn eerder geneigd om wat water in de wijn te doen op die momenten dat het ons past want stel je voor ......
Daarnaast kennen wij helemaal geen christenvervolging in de zin van het woord zoals velen de invullen (maar het is er wel degelijk maar dan niet op leven en dood)
Trouw aan Christus blijven is (betrekkelijk) makkelijk te zeggen in een land waar het ondanks al het geklaag vrij goed gaat en waar we ons al weer warm lopen voor de Kerst(inkopen) maar of we echt begaan zijn met het lot van onze medechristen aan de andere kant van de wereld
??
Ik bewonder deze vrouw en haar gezin en heb het idee dat wij ons geen enkele voorstelling kunnen maken hoe het onze broeder en zuster daar vergaat,laat staan dat er op welke manier dan ook iets gedaan wordt om breed christelijk gedragen dan wel vanuit de politiek protest aan te tekenen zoals in andere europese landen inzake de laatste stand van zaken.
