Tijdens de Nationale Synode beleden we schuld aan de verdeeldheid.
Schuld belijden zonder bekering heeft niet zoveel zin.
Bekering van verdeeldheid vergt interkerkelijk contact.
Ik ben dan ook erg blij met de gelegenheid die dit forum mij biedt om me in andere kringen te begeven.
Ik ben Quaker, lid van de Nederlandse Jaarvergadering van het Religieus Genootschap der Vrienden, zoals we ons voluit noemen, verwijzend naar Johannes 15:15.
In Nederland zijn we het kleinste lid van de Raad van Kerken, met een kleine 100 leden; wereldwijd zijn er 300.000 à 400.000 Quakers.
Zoals te lezen is in
mijn verslag van de Nationale Synode was het ook voor mij een feest van herkenning.
Voerde de orthodoxie de boventoon tijdens de Nationale Synode?
Mij viel dat niet echt op; vanuit mijn achtergrond (domineeszoon uit een synodaal gereformeerd nest) en wegens de diversiteit van Quakers wereldwijd (evangelisch, orthodox, conservatief en vrijzinnig) ben ik gewend te 'vertalen' tussen verschillende manieren van verwoorden van geloofsleven.
Ik herkende vooral de vergelijkbare rol die God vervult in ieders leven.
Waarschijnlijk zorgde de hartverwarmende sfeer dat ieder vooral herkenning beleefde en zijn zorgen over contact met 'andersgelovigen' voelde wegsmelten.
Als Nederlandse (voornamelijk vrijzinnige) Quakers hebben we het altijd wat moeilijk met het onderschrijven van geloofsuitspraken zoals verwoord in het credo en de signaaltekst van de initiatiefgroep van de Nationale Synode.
De Letter verdeelt waar de Geest verbindt (vrij naar 2 Cor 3:6).
In een tijd waarin steeds meer mensen voor zichzelf denken en hun geloof verwoorden, is het niet meer mogelijk om de eenheid van het lichaam van Christus zichtbaar te maken in woorden waarin iedereen zich geacht wordt te herkennen.
De versplintering van met name het protestantisme sinds het midden van de 19e eeuw zou wel eens voor een belangrijk deel voort kunnen komen uit enerzijds die toenemende mondigheid en anderzijds de protestantse focus op geloofsverwoording.
Het is dus misschien maar goed ook dat de signaaltekst die 'names ons' uitging ons als deelnemers van de Nationale Synode en met name als deelnemende Quakers niet is voorgelegd voor amendering...
De geest van de signaaltekst en de grote lijnen van de daarin geformuleerde maatschappijvisie en intenties deel ik.
De kern is voor mij de schuldbelijdenis aan de verdeeldheid.
Voor daadwerkelijke bekering moeten we in de eerste plaats in gesprek met elkaar en pas daarna met anderen.
Zichtbaar maken van de eenheid van de Kerk als lichaam van Christus (1 Cor 12:12-31) zal vooral afhangen van het aanslaan van de interkerkelijke geloofsgesprekken die geïntroduceerd werden tijdens deze Nationale Synode.
De wederzijdse herkenning van geloofservaringen ongeacht kerkelijke signatuur was de echte openbaring voor de deelnemers.
Slechts oefening in het leren herkennen en erkennen van wat eeuwig is in elkaar biedt hoop dat we ook in staat zijn om de bruggen te bewandelen naar het hart van anderen.
Ik hoop op een beweging van gewone kerkleden die elkaar plaatselijk en via internet uitnodigen in hun huis en in hun leven om gaandeweg te ontdekken dat er geen kerkmuren nodig zijn om hen te scheiden.
Wie die hoop deelt kan contact met me opnemen via
wim.nusselder@antenna.nl.