Kinderen bij Jezus brengen

[webredacteurMO]

Geloofsopvoeding van je kind gebeurt op school, in kerk en gezin. Dominee Gerwin Pruijssen stelt in De Reformatie, die vandaag verschijnt, dat de nadruk op geloofsoverdracht in het gezin moet liggen.

Op school en in de kerk gebeurt veel en dan zou je bijna vergeten dat het de ouders zijn die de eerste verantwoordelijkheid hebben om hun kinderen ‘bij Jezus te brengen’. Dat is de norm.
Maar daarmee is niet alles gezegd. Want hoe doen we dat, ons kind in het geloof opvoeden? En hoe ga ik ermee om als mijn kind niet meer naar de kerk gaat, of aangeeft niet meer in God te geloven?

Je lege handen laten vullen
In het artikel gaat Pruijssen eerst in op het belang van geloofsoverdracht. Hoezo, is het belangrijk dat ouders hun kinderen over het evangelie vertellen? Het antwoord op deze vraag vindt hij in Marcus 10:13-16. Ouders brengen hun kinderen bij Jezus en Hij legt hen de handen op. Daar zit beweging in. Zo zie je de gevolgen van een bewuste keus. Niet bepaald een zoetig verhaal, want Jezus grijpt deze beweging aan, ter waarschuwing. Jezus zet deze gebeurtenis in een kader. Het gaat om de vraag voor mij: hoe kom ik het koninkrijk van God binnen? Jezus zegt: ‘Je komt het koninkrijk van God binnen als je het ontvangt zoals een kind ontvangt.’ Een kind ontvangt niet omdat het zo’n onschuldig wezen is, maar in afhankelijkheid van zijn vader en moeder. Durf jij dat?

Ouders in beweging
Zo kom je bij de hoofdvraag: is het belangrijk dat ouders zelf hun kinderen het evangelie vertellen? Ja, alleen als ouders in beweging komen om ze bij Jezus te brengen, kunnen de kinderen Jezus leren kennen. Pruijssen stelt, dat deze verantwoordelijkheid, vanuit liefde voor de kinderen, breed gedragen wordt door de hele gemeente van Christus.
De geestelijke noodzaak van geloofsopvoeding is dat kinderen wedergeboren moeten worden. Zodat ze leren berouw te hebben over hun zonden en Jezus’ beloften van vergeving en vernieuwing geloven.

Vertrouwen op Gods beloften
Wat nu als je kinderen niet meer mee naar de kerk willen? Pruijssen: “… vanuit gesprekken met ouders heb ik geleerd dat de neiging er heel sterk is om naar het gedrag van kinderen te kijken. Want wat ouders zien, is dat ze niet meegaan naar de kerk. (…) Wat heb je dan aan Gods beloften? Jezus leert ons om sterker op Gods beloften te focussen dan op het gedrag van kinderen. Jezus heeft in Marcus 10 niet gezegd: ‘Als ze geluk hebben, krijgen ze het koninkrijk van God.’ Alsof je uit het gedrag van je kinderen moet opmaken, of ze dat geluk hebben gehad of niet. Nee, in Marcus 10:14 staat: het koninkrijk van God behoort hen toe.” Daar moeten ouders naar kijken en op vertrouwen.

Gerwin Pruijssen is predikant te Loppersum en Westeremden. Hij is getrouwd en vader van vijf kinderen

[Qohelet]

Jezus zegt niet: "Het koninkrijk behoort hun toe," maar: "Van zulken is het koninkrijk." Hij gaat dan verder met een vergelijking: de volwassenen moeten het koninkrijk ontvangen als een kind.

Ik wil hier geen boodschap inlezen dat het koninkrijk is van alle kinderen, noch van alle kinderen van gelovige ouders. Het koninkrijk is van hen die zich in kinderlijk geloof aan God geven. Dat moeten we zelf leren; dat moeten we onze kinderen leren. En er is de verschrikkelijke mogelijkheid dat onze kinderen het koninkrijk links laten liggen; dan is het niet van hen. Gods verbond loopt door de generaties, maar het is geen automatische overdracht van koninkrijk-lidmaatschap.

[Ursa]

Het lijkt mij dat de crux van het artikel in de laatste alinea zit; de rest vind ik voor zich spreken. Natuurlijk hebben ouders de plicht en doopgelofte om hun kinderen in het geloof op te voeden, te onderwijzen en voor te leven (uit ervaring weet ik dat dat laatste nog het meeste indruk maakt).

De vraag is dan: waar leg je de grens? Tot wanneer kun je je kinderen - misschien tegen hun zin - meeslepen naar kerk en cathechisatie? Twaalf jaar? Wanneer ze beginnen te puberen? Wat mij betreft is geloofsopvoeding ook, naast zorgen dat je kinderen naar de kerk gaan, ook zorgen dat je met je pubers over het geloof praat. D.w.z. dat als ze niet willen je ze ook niet gaat forceren. Dat vind ik dus een deel van de verantwoordelijkheid van ouders. Als je aan je kinderen alleen maar laat zien dat het voor jou ook niet meer dan een plicht is, hoe kunnen zij dan ooit uit zichzelf het nut van de kerkgang inzien?

En ook als een tiener of ouder onwillig is: je kunt ze niet forceren, hoe graag je ook wilt dat zij deel zijn van het verbond. Hun doopbelofte blijft staan, en God roept ze misschien wel terug. Wellicht met jouw hulp. Geforceerd geloof mondt maar al te vaak uit in ongeloof/aversie tegen de kerk.