Irrationaal

[vrolijke]

Ik stel vandaag weer vast, hoe irrationaal een mens (ik) wel is.

Voor niet helemaal twee weken moesten wij een van ons twee katten een spuitje laten geven.
Hij was bijna 20 jaar, en het was te verwachten geweest.
Toch maakte het ons zeer droevig.
Vorigen Donderdag wilde de tweede niet meer eten, en wij dachten, dat het aan de tanden lag.
Wij zijn naar de veearts, en die heeft het provisorisch behandelt. Wij kregen een termijn voor de tandbehandeling. Volgende week.
Zaterdag was het weer erger geworden, en zij zag er niet goed uit.
Wij weer naar de veearts. Wij kregen weer pijnstillers en antiebiotika tegen de ontsteking.
Gisteren (zondag) zijn wij er weer naar toe. Nog steeds geen beterschap.
Wij moesten ze daar laten, en ze kreeg een "infusion" gelegd.
Vannacht belde de dierklinik. Ze was gestorven.
Twee katten, in geen drie weken.
Wij waren er volkomen kapot van

Tijdens de rit naar de veearts hoorden wij op de Radio, hoe het in Japan gestelt was, en dat de ene atoommijler na de andere het begaf.

Het "roerde" ons niet een fractie van de gevoelens, die we voor de kat hadden.
Dat is toch volkomen irrationaal.

[Hendrik-NG]

quote:

vrolijke schreef op 14 maart 2011 om 12:24:
Ik stel vandaag weer vast, hoe irrationaal een mens (ik) wel is.

Voor niet helemaal twee weken moesten wij een van ons twee katten een spuitje laten geven.
Hij was bijna 20 jaar, en het was te verwachten geweest.
Toch maakte het ons zeer droevig.
Vorigen Donderdag wilde de tweede niet meer eten, en wij dachten, dat het aan de tanden lag.
Wij zijn naar de veearts, en die heeft het provisorisch behandelt. Wij kregen een termijn voor de tandbehandeling. Volgende week.
Zaterdag was het weer erger geworden, en zij zag er niet goed uit.
Wij weer naar de veearts. Wij kregen weer pijnstillers en antiebiotika tegen de ontsteking.
Gisteren (zondag) zijn wij er weer naar toe. Nog steeds geen beterschap.
Wij moesten ze daar laten, en ze kreeg een "infusion" gelegd.
Vannacht belde de dierklinik. Ze was gestorven.
Twee katten, in geen drie weken.
Wij waren er volkomen kapot van

Tijdens de rit naar de veearts hoorden wij op de Radio, hoe het in Japan gestelt was, en dat de ene atoommijler na de andere het begaf.

Het "roerde" ons niet een fractie van de gevoelens, die we voor de kat hadden.
Dat is toch volkomen irrationaal.

Maar een mens is toch niet slechts "100% rationeel"?? Maar ook "100% gevoel" en "100% onnadenkend handelen" tegelijk... Het loopt "spaak" als een van die "polen" de overhand krijgt, denk ik.... Dan "heb je geen leven"...

Luc 10:25 En zie, een wetgeleerde stond op om Hem te verzoeken en zeide: Meester, wat moet ik doen om het eeuwige leven te beërven? 26 En Hij zeide tot hem: Wat staat in de wet geschreven? Hoe leest gij? 27 Hij antwoordde en zeide: Gij zult de Here, uw God, liefhebben uit geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw kracht en met geheel uw verstand, en uw naaste als uzelf. 28 En Hij zeide tot hem: Gij hebt juist geantwoord; doe dat en gij zult leven.

Goed om te horen dat je je zorgen maakt om je rationele beoordeling van de situatie van "onze naasten in Japan"... Met alleen maar "100% emotie" zijn ze daar ook niet geholpen... En misschien wel met een "onnadenkend storten op Giro 6868"


Sterkte toegewenst met het verlies van je katten!!

[Piebe]

quote:

vrolijke schreef op 14 maart 2011 om 12:24:
Ik stel vandaag weer vast, hoe irrationaal een mens (ik) wel is.

Voor niet helemaal twee weken moesten wij een van ons twee katten een spuitje laten geven.
Hij was bijna 20 jaar, en het was te verwachten geweest.
Toch maakte het ons zeer droevig.
Vorigen Donderdag wilde de tweede niet meer eten, en wij dachten, dat het aan de tanden lag.
Wij zijn naar de veearts, en die heeft het provisorisch behandelt. Wij kregen een termijn voor de tandbehandeling. Volgende week.
Zaterdag was het weer erger geworden, en zij zag er niet goed uit.
Wij weer naar de veearts. Wij kregen weer pijnstillers en antiebiotika tegen de ontsteking.
Gisteren (zondag) zijn wij er weer naar toe. Nog steeds geen beterschap.
Wij moesten ze daar laten, en ze kreeg een "infusion" gelegd.
Vannacht belde de dierklinik. Ze was gestorven.
Twee katten, in geen drie weken.
Wij waren er volkomen kapot van

Tijdens de rit naar de veearts hoorden wij op de Radio, hoe het in Japan gestelt was, en dat de ene atoommijler na de andere het begaf.

Het "roerde" ons niet een fractie van de gevoelens, die we voor de kat hadden.
Dat is toch volkomen irrationaal.

Ook ik ben een kattenliefhebber dus ik snap je verdriet, het is zo vreselijk zielig als er wat met die diertjes gebeurt.

Of het irrationeel is m.b.t. Japan? Misschien wel, maar logischer is dat wij niet gemaakt zijn om rationeel te reageren op nieuws uit een ver vreemd land waar de meesten van ons nooit geweest zijn noch zullen komen. Dat zou betekenen dat ik rationeel moet reageren op een voor mij irrationele situatie? Onmogelijk!

[Oogje]

Wanneer ergens iets ergs gebeurt, dan verspreid de angst en droefheid daarover als een soort stofwolk na een meteorietinslag zich in de harten van de mensen die er direct bij betrokken zijn. Afhankelijk van de ernst is de stofwolk maar klein, of juist heel erg groot. In de kern van de inslag is de stofwolk heel dicht en intens, maar naarmate je je verder weg begeeft, wordt de rook dunner en de lucht helderder. De wolk doet je niet zoveel meer als wanneer je vlakbij de inslag stond. De droefheid grijpt je minder aan naarmate je verder van de ramp afstaat.

Elke ramp, groot of klein, verspreid een stofwolk. Het overlijden van een kat zal slechts een klein stofwolkje verspreiden, dus maar een paar mensen echt raken, maar het is wel echt een stofwolk. Het is echte droefheid en voor de ene persoon zal de wolk dichter zijn dan voor de ander, want de ene persoon had meer met de kat of heeft simpelweg minder filters in zijn ziel. En die stofwolk kan dan even de veel ijlere lucht van een ramp waar je veel verder weg van staat gemakkelijk verdrijven. Mocht je echter weer wél direct bij de ramp in Japan zijn betrokken, omdat je er bijvoorbeeld naasten hebt zitten, dan sta je dus dicht bij de inslag, bij de stofwolk en is die lucht weer veel dikker en intenser dan die van de kat.

Je hoeft je daarom niet schuldig te voelen als leed dat je direct raakt een dichtere stofwolk oplevert dan een ramp dat veel verder weg van je afstaat in de geest. Bedenk je dat elke ramp het aantal treurenden krijgt dat het verdient. Velen zullen al intens rouwen en weeklagen over het gebeuren daar. Geen enkele ramp zal onopgemerkt blijven. De ene keer zul jij rouwen, de andere keer de andere en soms ook allebei. Als dan de stofwolk van de kat opgetrokken is, dan zul je weer de rook van Japan opmerken. Verdund wellicht, maar wel merkbaar.

Mijn deelneming voor je katten, vrolijke. Het is altijd een groot verlies als ook de parel van de schepping weer de eeuwige slaap moet binnengaan.

[wimnusselder]

Hoi vrolijke,

Ik heb weinig met huisdieren, maar vind het niet meer dan logisch dat dit jou meer raakt dan die ramp in Japan.
Het is (psycho)logisch, omdat die katten belangrijker waren in jouw dagelijks leven.
Het is (socio)logisch dat mensen zich meer betrokken voelen bij hun naasten (inclusief huisdieren), omdat de samenleving uit elkaar zou vallen als iedereen z'n aandacht zou moeten verdelen over alles en iedereen in de hele wereld.
Het is hooguit (ideo)logisch om ieder mens (en ieder dier van vergelijkbare aaibaarheid) in principe even belangrijk te vinden, ongeacht je eigen relatie ermee.

Met v&Vriendengroet,

Wim

[Riemer Lap]

quote:

vrolijke schreef op 14 maart 2011 om 12:24:
Ik stel vandaag weer vast, hoe irrationaal een mens (ik) wel is.

Voor niet helemaal twee weken moesten wij een van ons twee katten een spuitje laten geven.
Hij was bijna 20 jaar, en het was te verwachten geweest.
Toch maakte het ons zeer droevig.
Vorigen Donderdag wilde de tweede niet meer eten, en wij dachten, dat het aan de tanden lag.
Wij zijn naar de veearts, en die heeft het provisorisch behandelt. Wij kregen een termijn voor de tandbehandeling. Volgende week.
Zaterdag was het weer erger geworden, en zij zag er niet goed uit.
Wij weer naar de veearts. Wij kregen weer pijnstillers en antiebiotika tegen de ontsteking.
Gisteren (zondag) zijn wij er weer naar toe. Nog steeds geen beterschap.
Wij moesten ze daar laten, en ze kreeg een "infusion" gelegd.
Vannacht belde de dierklinik. Ze was gestorven.
Twee katten, in geen drie weken.
Wij waren er volkomen kapot van

Tijdens de rit naar de veearts hoorden wij op de Radio, hoe het in Japan gestelt was, en dat de ene atoommijler na de andere het begaf.

Het "roerde" ons niet een fractie van de gevoelens, die we voor de kat hadden.
Dat is toch volkomen irrationaal.

Nee hoor, het heet gewoon "menselijk".
De dieren staan dichter bij je dan de mensen in Japan (neem ik aan) en vandaar dat je meer distantie en minder emotie ervaart bij de ramp in Japan.
Heel gewoon dus.
Sterkte met het verlies, dieren zijn erg belangrijk in mensenlevens (ik heb in januari een hond in laten slapen....)