Bloei of wildgroei

[webredacteurMO]

Gebrek aan ruimte, of juist bezorgdheid omdat te veel ruimte genomen wordt. Meer over een typisch spanningsveld van deze tijd, door Ad de Bruijne, deze week in de Reformatie.
“Voor wat de een positief waardeert als bloei, hanteert de ander een negatieve kwalificatie: wildgroei!” Ad de Bruijne, hoogleraar ethiek en spiritualiteit aan de TU in Kampen en hoofdredacteur van De Reformatie, signaleert tegengestelde bewegingen in de GKv. Zij houden elkaar in stand omdat de aanhangers zichzelf vandaag zo ontzettend serieus nemen. Zij zien zichzelf als Schriftuurlijk terwijl de ander afwijkt van het principiële spoor.

Modernisme en Postmodernisme
Er worden momenteel twee tegenstrijdige geluiden gehoord over de manier van kerkelijk samenleven: de een klaagt over gebrek aan ruimte in de kerk, de ander is juist bezorgd omdat er te veel ruimte genomen wordt. Deze tegenstrijdigheid komt voort uit de spanning tussen modernisme en postmodernisme die de hedendaagse samenleving kenmerkt. Beide manieren van denken en doen zien we ook in de kerk. Aan de ene kant is er de drang om met je denken en doen de wereld in je greep te krijgen. Deze beheersingstendens past bij het modernisme. Alles is dan maakbaar. Zou je daarin doorslaan, dan kun je vooral vertrouwen op de regels, uit angst dat we in de kerk uit de bocht vliegen. Een gevolg is een onnatuurlijke uniformiteit. Aan de andere kant is er de drang om vrij te zijn, de vraag naar ruimte om zelf te denken en te doen. Kernwoorden zijn spontaniteit en authentieke creativiteit, experiment en eindeloze variatie. Zo ontstaat pluraliteit. Ook daarin kun je doorschieten, als je alleen dat wat spontaan gebeurt, de moeite waard vindt. We hanteren daarvoor de modeterm postmodernisme.

Weerslag in de Werkorde
“Deze paradox zit ook in de Werkorde, het concept voor een nieuwe kerkorde dat deputaten ter bespreking aan de synode hebben aangeboden. Aan de ene kant past deze de kerkelijke structuren aan bij de tijd. Regelingen worden gemoderniseerd, verfijnd en sluitender gemaakt. Aan de andere kant peilt de Werkorde de behoefte aan variatie en plaatselijke invulling. De paradox daarbij is dat zelfs deze vrije ruimte toch weer beheerst wordt door haar in regels te verwoorden.
Naast alle goede dingen die de Werkorde biedt, worden in zijn algemeenheid de veranderingen in de samenleving ten opzichte van de ontstaanstijd van het gereformeerde model van kerkregering onvoldoende verdisconteerd.” De Bruijne wijst erop dat we nu in de geglobaliseerde samenleving, een heel andere tijd dan de ontstaanstijd van de Dordtse Kerkorde, voor andere vragen staan, en dus andere oplossingen moeten zoeken.

[rtfm08]

Beetje minder politieke uitspraken mag best.Waarom niet concrete aanbevelingen ipv als een politicus lekker in het midden blijven en een beetje van dit en een beetje van dat ?!
Verder mis ik in hele stuk het uitgangspunt namelijk welke eventuele aanwijzingen er in de Bijbel genoemd worden.

[Riemer Lap]

quote:

webredacteurMO schreef op 25 maart 2011 om 20:12:
Gebrek aan ruimte, of juist bezorgdheid omdat te veel ruimte genomen wordt. Meer over een typisch spanningsveld van deze tijd, door Ad de Bruijne, deze week in de Reformatie.
“Voor wat de een positief waardeert als bloei, hanteert de ander een negatieve kwalificatie: wildgroei!” Ad de Bruijne, hoogleraar ethiek en spiritualiteit aan de TU in Kampen en hoofdredacteur van De Reformatie, signaleert tegengestelde bewegingen in de GKv. Zij houden elkaar in stand omdat de aanhangers zichzelf vandaag zo ontzettend serieus nemen. Zij zien zichzelf als Schriftuurlijk terwijl de ander afwijkt van het principiële spoor.

Modernisme en Postmodernisme
Er worden momenteel twee tegenstrijdige geluiden gehoord over de manier van kerkelijk samenleven: de een klaagt over gebrek aan ruimte in de kerk, de ander is juist bezorgd omdat er te veel ruimte genomen wordt. Deze tegenstrijdigheid komt voort uit de spanning tussen modernisme en postmodernisme die de hedendaagse samenleving kenmerkt. Beide manieren van denken en doen zien we ook in de kerk. Aan de ene kant is er de drang om met je denken en doen de wereld in je greep te krijgen. Deze beheersingstendens past bij het modernisme. Alles is dan maakbaar. Zou je daarin doorslaan, dan kun je vooral vertrouwen op de regels, uit angst dat we in de kerk uit de bocht vliegen. Een gevolg is een onnatuurlijke uniformiteit. Aan de andere kant is er de drang om vrij te zijn, de vraag naar ruimte om zelf te denken en te doen. Kernwoorden zijn spontaniteit en authentieke creativiteit, experiment en eindeloze variatie. Zo ontstaat pluraliteit. Ook daarin kun je doorschieten, als je alleen dat wat spontaan gebeurt, de moeite waard vindt. We hanteren daarvoor de modeterm postmodernisme.

Weerslag in de Werkorde
“Deze paradox zit ook in de Werkorde, het concept voor een nieuwe kerkorde dat deputaten ter bespreking aan de synode hebben aangeboden. Aan de ene kant past deze de kerkelijke structuren aan bij de tijd. Regelingen worden gemoderniseerd, verfijnd en sluitender gemaakt. Aan de andere kant peilt de Werkorde de behoefte aan variatie en plaatselijke invulling. De paradox daarbij is dat zelfs deze vrije ruimte toch weer beheerst wordt door haar in regels te verwoorden.
Naast alle goede dingen die de Werkorde biedt, worden in zijn algemeenheid de veranderingen in de samenleving ten opzichte van de ontstaanstijd van het gereformeerde model van kerkregering onvoldoende verdisconteerd.” De Bruijne wijst erop dat we nu in de geglobaliseerde samenleving, een heel andere tijd dan de ontstaanstijd van de Dordtse Kerkorde, voor andere vragen staan, en dus andere oplossingen moeten zoeken.

Als je een eerlijke discussie wenst dan moet je voortaan het gehele blad online zetten en niet enkel een weerslag van het blad.
Mocht je dat doen dan zeg ik mijn abo op

[Trajecto]

quote:

Riemer Lap schreef op 26 maart 2011 om 01:15:
[...]

Als je een eerlijke discussie wenst dan moet je voortaan het gehele blad online zetten en niet enkel een weerslag van het blad.
Mocht je dat doen dan zeg ik mijn abo op

Wat krijgen we nou? Niet-eerlijke discussie of eerlijke discussie maar dan zonder de geldelijke bijdrage door jouw abonnement?

[Laodicea]

Ik vind het gebruik van de termen 'modernisme' en 'postmodernisme' wat slordig, maar aan de andere kant; er heerst geen copyright op die uitdrukkingen, dus vooruit.

Met het risico dat ik net een plaat ben die blijft hangen; hier komt imho de kern van het probleem aan bod:

quote:

De Bruijne wijst erop dat we nu in de geglobaliseerde samenleving, een heel andere tijd dan de ontstaanstijd van de Dordtse Kerkorde, voor andere vragen staan, en dus andere oplossingen moeten zoeken.

Hier wreekt zich dat Dordt misschien in theorie niet een equivalent is van een concilie, maar in praktijk vaak (gelukkig) wél als zodanig behandeld is; '3FvE=dogma'. Alleen zitten we nu met andere problemen dan in de 17e eeuw, zoals de schrijver het treffend verwoord. In navolging van het probleem van sola scriptura, zie je ook hier weer hetzelfde terugkomen:

Wat is de juiste doorontwikkeling van de 3FvE, wat is hoofdzaak, wat is bijzaak, waar liggen de grenzen van pluriformiteit?

De enige echte oplossing zou natuurlijk het aanvaarden van het Petrus-ambt zijn, maar dat zie ik zo binnen 50 jaar nog niet gebeuren.   Een goede tweede zou zijn om een nieuwe 3FvE samen te stellen en die dezelfde authoriteit te geven.

[Zwever]

Goed artikel van Ad de Bruijne: (h)erkenning van modernisme én postmodernisme, zwakke én sterke kanten en de paradox die het oplevert binnen één kerk.

Overigens zou ik nog wel als stelling aan willen dat de GKV nog enórm 'modern' is en 'postmodernisme' daarbij in verhouding nog maar nét zijn intrede doet.

[wimnusselder]

quote:

Zwever schreef op 26 maart 2011 om 14:56:
Goed artikel van Ad de Bruijne: (h)erkenning van modernisme én postmodernisme, zwakke én sterke kanten en de paradox die het oplevert binnen één kerk.

Ja, een interessant artikel.

quote:

Laodicea schreef op 26 maart 2011 om 12:24:
Wat is de juiste doorontwikkeling van de 3FvE, wat is hoofdzaak, wat is bijzaak, waar liggen de grenzen van pluriformiteit?
De enige echte oplossing zou natuurlijk het aanvaarden van het Petrus-ambt zijn, maar dat zie ik zo binnen 50 jaar nog niet gebeuren.   Een goede tweede zou zijn om een nieuwe 3FvE samen te stellen en die dezelfde authoriteit te geven.

Mijns inziens is de echte oplossing het opheffen van zoiets pre-moderns als het Petrus-ambt, het losser (post-moderner) omgaan met 3FvE en Bijbel en systematische training in het ons open stellen voor en volgen van goddelijke leiding (de Heilige Geest).

quote:

Zwever schreef op 26 maart 2011 om 14:56:
Overigens zou ik nog wel als stelling aan willen dat de GKV nog enórm 'modern' is en 'postmodernisme' daarbij in verhouding nog maar nét zijn intrede doet.

Die indruk wekt de GKv inderdaad ook op mij, terwijl God's Koninkrijk van ons vergt dat we volledig naar de Geest gaan leven en ons openstellen voor en belichaming worden van de voortgaande openbaring door die Geest, kortom dat we zowel modernisme als post-modernisme achter ons laten en post-post-modern worden.
Dat kan nog wel wat langer duren dan 50 jaar voordat kerken van een beetje formaat die stap weten te zetten...

Pluriformiteit in religie kent vergelijkbare grenzen als pluriformiteit in (de uitkomsten van) biologische evolutie (alias voortgaande schepping):
Als alle niches van het aardse ecosysteem gevuld zijn respectievelijk als het Lichaam van Christus volgroeid is.
Door klimaatverandering respectievelijk stijging van gemiddeld opleidingsniveau, levensverwachting etc. dus: geen definitieve maar verschuivende grenzen.

[Zwever]

quote:

wimnusselder schreef op 26 maart 2011 om 18:25:
Die indruk wekt de GKv inderdaad ook op mij, terwijl God's Koninkrijk van ons vergt dat we volledig naar de Geest gaan leven en ons openstellen voor en belichaming worden van de voortgaande openbaring door die Geest, kortom dat we zowel modernisme als post-modernisme achter ons laten en post-post-modern worden.

Volledig naar de Geest ja, gebaseerd op het Woord dat weer door dezelfde Geest is geschreven.

Maar over cultuur: Geen enkele cultuur is volmaakt, wat je dan ook maar verstaat onder post-post-modern heeft vast ook zijn schaduwkanten: ik geloof dat we pas op de nieuwe aarde een volmaakte cultuur zullen kennen.

Daarbij vind ik het wel belangrijk (als rechtgeaarde zendeling) dat we het goede uit de cultuur nemen en weten te gebruiken om onze eigen mensen te bereiken én diegenen die buiten staan. Daarom zie ik nu liever een post-moderne kerk (met de góede kanten van post-modernisme) dan een post-post-moderne kerk die wellicht te ver op de cultuur vooruit loopt (of ik moet iets hebben gemist) en daarmee óók weer geen aansluiting vindt.

[Laodicea]

quote:

wimnusselder schreef op 26 maart 2011 om 18:25:
Mijns inziens is de echte oplossing het opheffen van zoiets pre-moderns als het Petrus-ambt, het losser (post-moderner) omgaan met 3FvE en Bijbel en systematische training in het ons open stellen voor en volgen van goddelijke leiding (de Heilige Geest).

Ik denk dat, hoe goed bedoelt ook, dat leidt tot een oorlog van allen tegen allen. Je ziet hoe het nu in het Protestantisme werkt, of vind jij dat al die scheuringen alleen mensenwerk is? Nee, als het katholicisme niet waar zou zijn, zou ik niet in God kunnen geloven.

[wimnusselder]

Hoi Zwever,

quote:

Zwever schreef op 26 maart 2011 om 19:52:
Volledig naar de Geest ja, gebaseerd op het Woord dat weer door dezelfde Geest is geschreven.

Schrijft de Geest niet verder aan God's woord in onze levens, onze levensverhalen?

quote:

wat je dan ook maar verstaat onder post-post-modern

In wezen gewoon hetzelfde als jij met "nieuwe aarde" en "volmaakte cultuur", denk ik.

quote:

[Ik] zie [...] nu liever een post-moderne kerk [...] dan een post-post-moderne kerk die wellicht te ver op de cultuur vooruit loopt

Kan volmaaktheid te ver vooruit lopen op de werkelijkheid?
Waarom riep Jezus ons dan op volmaakt te zijn (al 2000 jaar geleden) en wees hij ons er dan op dat het Koninkrijk al onder ons is?

Met v&Vriendengroet,

Wim

[wimnusselder]

Hoi Laodicea,

quote:

Laodicea schreef op 26 maart 2011 om 20:21:
Ik denk dat [opheffing van het Petrus-ambt] leidt tot een oorlog van allen tegen allen.

Mensen hebben zichtbare leiders nodig en wetten die je moet aanvaarden op hun gezag zolang en voor zover ze onvoldoende volgroeid zijn en onderwijs hebben genoten om zelf voldoende samenhang te zien en daarnaar te leven.
Dat is een overgang die ieder mens maakt van jeugd naar volwassenheid, een overgang die zichtbaar wordt tussen Oude en Nieuwe Testament en een overgang die zich in de geschiedenis van landen en volken voltrekt, van pre-modern naar modern.
Daar waar mensen die overgang te vroeg proberen te maken, krijg je inderdaad beschamende versnippering zoals die zichtbaar wordt in het Protestantisme.
Zodra ze die overgang alsnog kunnen maken moet die weer gelijmd worden met oecumene.
Mensen die die overgang wel kunnen en willen, maar nog niet mogen maken, worden belemmerd in hun geestelijke groei.

quote:

als het katholicisme niet waar zou zijn, zou ik niet in God kunnen geloven.

'Waar' is niet het juiste woord.
Religie gaat over zingeving en -bij gebrek aan goed functionerende democratie- over inrichting van de samenleving (moraliteit); waarheid is het domein van de wetenschap.
Het Rooms-Katholicisme is nuttig en zinvol voor met name die (segmenten van) landen en volken die de overgang van pre-modern naar modern nog niet kunnen of willen maken.

Met v&Vriendengroet,

Wim

[Laodicea]

quote:

wimnusselder schreef op 27 maart 2011 om 14:43:
'Waar' is niet het juiste woord.
Religie gaat over zingeving en -bij gebrek aan goed functionerende democratie- over inrichting van de samenleving (moraliteit); waarheid is het domein van de wetenschap.

Nee, bij uitstek niet. Als je de wetenschapsfilosofie van de laatste vijftig jaar hebt bijgehouden, zie je dat deze geleidelijk aan het begrip 'waarheid voor het begrip 'werkbaarheid' heeft vervangen. En terecht; want waarheid is een epistemologisch thema dat ook alleen functioneert binnen de metafysica.

quote:

Het Rooms-Katholicisme is nuttig en zinvol voor met name die (segmenten van) landen en volken die de overgang van pre-modern naar modern nog niet kunnen of willen maken.

Nee, dat ben ik niet met je eens. Ik denk dat een dergelijk beeld (modernisme pur sang met een vleugje Teilhardt) niet te verenigen is met het Christendom. De claims van deze Godsdienst staan of vallen met haar historische werkelijkheid; óf Jezus is uit de dood opgestaan óf niet, Hij heeft de sleutelmacht gegeven aan Petrus en zijn opvolgers óf niet, Maria is lichamelijk ten hemel op genomen óf niet. Als b.v. ooit het lichaam van Jezus (of Maria) gevonden zou worden, dan is het één grote leugen geweest. Ik ken de pogingen van b.v. een Schillebeeckx om hier een draai aan te geven, maar dat levert wmb. slechts kromme redeneringen op. Ik vind het trilemma van C.S. Lewis helderder: Hij is 'liar', 'lunatic' of 'Lord'.
Ook omdat het Christendom een hoop leerstellingen kent die erg waar maar omgekeerd evenredig ook erg onpopulair zijn, kán het per definitie ook geen democratische Godsdienst zijn, nog los van het feit dat de objectieve werkelijkheid buiten ons niet staat of valt met de instemming van al dan niet voorbijgaande meerderheden.  

De AMB in de Kerk en vrijzinnige groepen in het Protestantisme huldigden ongeveer een dergelijk modernistisch perspectief, maar het bleek om bovengenoemde redenen niet levensvatbaar.

Nog los hiervan; hoe, om het vreemde woord maar eens te gebruiken, 'Bijbels' is een dergelijke optimistische visie die het kwaad en de opstandigheid van de mens reduceert tot een te verwaarlozen evolutionair afvalproduct?

[wimnusselder]

Hoi Laodicea,

quote:

Laodicea schreef op 28 maart 2011 om 12:00:
Als je de wetenschapsfilosofie van de laatste vijftig jaar hebt bijgehouden, zie je dat deze geleidelijk aan het begrip 'waarheid voor het begrip 'werkbaarheid' heeft vervangen.

Mijn studie van de wetenschapsfilosofie dateert ook van ná Thomas Kuhn, ja.
Wetenschap en zeker wetenschapsfilosofie hebben inderdaad al grotendeels de stap gezet van modern naar post-modern, waardoor waarheid intersubjectief wordt.
En één van de mogelijke benaderingen is dan het pragmatisme: "Waar is wat werkt" (met als kernvraag: "Werkbaar voor wie?").
'Waarheid', de kwaliteit van wetenschappelijke theorieën in relatie tot intersubjectieve, paradigma-afhankelijke 'feiten', is ook sindsdien nog steeds het kernthema van de wetenschap.

quote:

waarheid is een epistemologisch thema dat ook alleen functioneert binnen de metafysica.

Waarheid wordt meervoudig, perspecfief-afhankelijk in een post-moderne wereld en wetenschap, maar blijft hét thema van de wetenschap.

quote:

Ik denk dat [...] modernisme [...] niet te verenigen is met het Christendom. De claims van deze Godsdienst staan of vallen met haar historische werkelijkheid

Christendom dat voldoende plek geeft aan de uitstorting van de Heilige Geest, voortgaande schepping en openbaring, een levende Christus en een God die de mensheid niet aan zijn lot heeft overgelaten na de Bijbel, kan niet blijven hangen in modernisme, maar moet verder naar post-modernisme en post-post-modernisme.
De tekortkomingen van modernistisch christendom moeten geen reden zijn voor terugval in pre-modern christendom (geloven op gezag van al te menselijke autoriteiten die pretenderen Gods plaatsvervangers op aarde te zijn), maar om de volgende stap te zetten.

quote:

het Christendom [...] kán [...] per definitie ook geen democratische Godsdienst zijn

God dienen impliceert per definitie theocratie en elke kerkelijke organisatie die zich tussen God en mens plaatst is des duivels.
Mattheus 23:8-12 impliceert priesterschap van alle gelovigen, geen democratie.

quote:

het feit dat de objectieve werkelijkheid buiten ons niet staat of valt met de instemming van al dan niet voorbijgaande meerderheden.

"Feiten" en "objectieve werkelijkheid" impliceren een modern perspectief...

quote:

hoe [...] 'Bijbels' is een dergelijke optimistische visie die het kwaad en de opstandigheid van de mens reduceert tot een te verwaarlozen evolutionair afvalproduct?

Waar in wat ik schreef lees je een bagatellisering van het vermogen tot zonde van de mens??

Met v&Vriendengroet,

Wim

[Laodicea]

quote:

Mijn studie van de wetenschapsfilosofie dateert ook van ná Thomas Kuhn, ja.
Wetenschap en zeker wetenschapsfilosofie hebben inderdaad al grotendeels de stap gezet van modern naar post-modern, waardoor waarheid intersubjectief wordt.
En één van de mogelijke benaderingen is dan het pragmatisme: "Waar is wat werkt" (met als kernvraag: "Werkbaar voor wie?").
'Waarheid', de kwaliteit van wetenschappelijke theorieën in relatie tot intersubjectieve, paradigma-afhankelijke 'feiten', is ook sindsdien nog steeds het kernthema van de wetenschap.

Waarbij je nu zelf al aangeeft dat het uiteindelijk een kwestie van metafysica wordt, wat dus precies mijn punt is; ik trek de postmoderne lijn nog verder door en stel dat het een religieuze vraag is (al vind ik dat op dit punt de begrippen 'theologie' en filosofie tamelijk inwisselbaar zijn.). 'Geloof' (of van mijn part 'wereldbeeld') staat aan het begin van het paradigma, het is niet de 'kers op de van der Valk-appelmoes'

quote:

Waarheid wordt meervoudig, perspecfief-afhankelijk in een post-moderne wereld en wetenschap, maar blijft hét thema van de wetenschap.

Als je wetenschap ziet als onderzoeksinstrument voor en afhankelijk van het gehanteerde paradigma, dan zijn er eigenlijk twee keuzes (er zijn er vast héél veel meer te bedenken, maar deze twee lijken me ontopic); 1. Je identificeert het paradigma als 'Christelijk', waarbij een holistisch wereldbeeld wordt gehanteerd dat vertrekt vanuit het geloof in God, Zijn wetmatigheid en Zijn sporen in de Schepping, dan is Jezus wérkelijk de Weg de Waarheid en het leven, waarbij de term Waarheid natuurlijk wel héél direct in het religieuze domein wordt gedeponeert maar ook als we de term 'waarheid' wat losser hanteren, blijft ze niettemin daar, omdat ze als hoog-paradigmatisch geldt. Begrippen als 'modernisme' en 'postmodernisme' zijn dan veel meer als ketterijen, of vriendelijker, varianten te beschouwen op het Christelijk paradigma, die er ook weer onlosmakelijk mee verbonden zijn. (eigenlijk de aanpak van mensen als Stanley Jaki)

Óf 2. Je identificeert het paradigma als 'modern' of (oh ironie) 'postmodern', waarbij in het eerste geval wetenschap wordt geprobeerdt los te koppelen van geloof (zie de pogingen van de Wiener kreis et. al.), waardoor voor het Christendom slechts een onvruchtbaar fideisme over zou blijven wat zich mag voegen naar de grootheid 'wetenschap' (dit is dus de katholieke dwaling 'Modernisme') en in het tweede geval (mits consequent doordacht!) is álles metafysica, wat een levensgroot verschil lijkt met het modernisme, maar het in mijn optiek niet is. Ik geloof dan bv. ook niet dat er tussen Wittgenstein I en II een breuk ligt, maar dat II de consequente doordenking van I is. Ik zie hier dan ook een directe verbinding modernisme -> postmodernisme in. (en ook vice versa; het zijn niet zozeer opeenvolgende stadia alswel contrapunten op een schaal). Maar wat betekent dat nu concreet? Bijvoorbeeld:

quote:

God dienen impliceert per definitie theocratie en elke kerkelijke organisatie die zich tussen God en mens plaatst is des duivels.
Mattheus 23:8-12 impliceert priesterschap van alle gelovigen, geen democratie.

Welnu; dat is jouw waarheid, niet mijn waarheid en in principe zou het gesprek daar op kunnen houden. Ik bedoel, ik zou kunnen tegenwerpen dat God de Kerk niet zozeer tussen mensen en Hem in plaatst alswel erdóór werkt, een middel om theocratie vorm te geven. En over het priesterschap van alle gelovigen; dat is ook de katholieke leer, maar je gaat me logisch gezien iets te kort door de bocht om te stellen dat dat dan een bijzonder priesterschap uitsluit. Óók in het OT wordt gesproken over Israël als een volk van koningen en priesters, wat geenzins het bijzonder koningschap of priesterschap uitsluit. Maar al dat gehakketak kun je eindeloos voortzetten, wil je een katholiek perspectiefje op wat hoofdlijnen, dan verwijs ik je graag door: KLIK

Want, en dan keren we weer terug naar mijn kernpunt; als God niet een ‘hermeneutische uitlegapparaat’ had gegeven dat de objectieve werkelijkheid zichtbaar maakt, dan geloof ik dat al onze levensbeschouwingen uiteindelijk incommensurabel zijn. Dan kunnen we dus nog lang langs elkaar heen praten.

quote:

"Feiten" en "objectieve werkelijkheid" impliceren een modern perspectief...

Integendeel, ze komen voort uit, en zo betoog ik, zijn ook in ultimo alleen houdbaar binnen een katholiek perspectief, zonder welke deze begrippen  überhaupt niet in de huidige vorm ge-evolueerd waren, zo betoogt mijn mede-benedictijn Jaki (KLIK) en ook deze lading weer zullen verliezen, zoals de vorige paus in hoofdlijnen mooi uiteenzette in de encycliek ‘Fides et ratio’ (KLIK)

[Laodicea]

oeps...

quote:

Waar in wat ik schreef lees je een bagatellisering van het vermogen tot zonde van de mens??

Eigenlijk in hetgeen je niet schreef... Ik zei het al, het doet me wat Teilhardtiaans aan.