quote:
Mijn studie van de wetenschapsfilosofie dateert ook van ná Thomas Kuhn, ja.
Wetenschap en zeker wetenschapsfilosofie hebben inderdaad al grotendeels de stap gezet van modern naar post-modern, waardoor waarheid intersubjectief wordt.
En één van de mogelijke benaderingen is dan het pragmatisme: "Waar is wat werkt" (met als kernvraag: "Werkbaar voor wie?").
'Waarheid', de kwaliteit van wetenschappelijke theorieën in relatie tot intersubjectieve, paradigma-afhankelijke 'feiten', is ook sindsdien nog steeds het kernthema van de wetenschap.
Waarbij je nu zelf al aangeeft dat het uiteindelijk een kwestie van metafysica wordt, wat dus precies mijn punt is; ik trek de postmoderne lijn nog verder door en stel dat het een religieuze vraag is (al vind ik dat op dit punt de begrippen 'theologie' en filosofie tamelijk inwisselbaar zijn.). 'Geloof' (of van mijn part 'wereldbeeld') staat aan het begin van het paradigma, het is niet de 'kers op de van der Valk-appelmoes'
quote:
Waarheid wordt meervoudig, perspecfief-afhankelijk in een post-moderne wereld en wetenschap, maar blijft hét thema van de wetenschap.
Als je wetenschap ziet als onderzoeksinstrument voor en afhankelijk van het gehanteerde paradigma, dan zijn er eigenlijk twee keuzes (er zijn er vast héél veel meer te bedenken, maar deze twee lijken me ontopic); 1. Je identificeert het paradigma als 'Christelijk', waarbij een holistisch wereldbeeld wordt gehanteerd dat vertrekt vanuit het geloof in God, Zijn wetmatigheid en Zijn sporen in de Schepping, dan is Jezus wérkelijk de Weg de
Waarheid en het leven, waarbij de term Waarheid natuurlijk wel héél direct in het religieuze domein wordt gedeponeert

maar ook als we de term 'waarheid' wat losser hanteren, blijft ze niettemin daar, omdat ze als hoog-paradigmatisch geldt. Begrippen als 'modernisme' en 'postmodernisme' zijn dan veel meer als ketterijen, of vriendelijker, varianten te beschouwen op het Christelijk paradigma, die er ook weer onlosmakelijk mee verbonden zijn. (eigenlijk de aanpak van mensen als Stanley Jaki)
Óf 2. Je identificeert het paradigma als 'modern' of (oh ironie) 'postmodern', waarbij in het eerste geval wetenschap wordt geprobeerdt los te koppelen van geloof (zie de pogingen van de Wiener kreis et. al.), waardoor voor het Christendom slechts een onvruchtbaar fideisme over zou blijven wat zich mag voegen naar de grootheid 'wetenschap' (dit is dus de katholieke dwaling 'Modernisme') en in het tweede geval (mits consequent doordacht!) is
álles metafysica, wat een levensgroot verschil lijkt met het modernisme, maar het in mijn optiek niet is. Ik geloof dan bv. ook niet dat er tussen Wittgenstein I en II een breuk ligt, maar dat II de consequente doordenking van I is. Ik zie hier dan ook een directe verbinding modernisme -> postmodernisme in. (en ook vice versa; het zijn niet zozeer opeenvolgende stadia alswel contrapunten op een schaal). Maar wat betekent dat nu concreet? Bijvoorbeeld:
quote:
God dienen impliceert per definitie theocratie en elke kerkelijke organisatie die zich tussen God en mens plaatst is des duivels.
Mattheus 23:8-12 impliceert priesterschap van alle gelovigen, geen democratie.
Welnu; dat is
jouw waarheid, niet
mijn waarheid en in principe zou het gesprek daar op kunnen houden.

Ik bedoel, ik zou kunnen tegenwerpen dat God de Kerk niet zozeer tussen mensen en Hem in plaatst alswel erdóór werkt, een middel om theocratie vorm te geven. En over het priesterschap van alle gelovigen; dat is ook de katholieke leer, maar je gaat me logisch gezien iets te kort door de bocht om te stellen dat dat dan een bijzonder priesterschap uitsluit. Óók in het OT wordt gesproken over Israël als een volk van koningen en priesters, wat geenzins het bijzonder koningschap of priesterschap uitsluit. Maar al dat gehakketak kun je eindeloos voortzetten, wil je een katholiek perspectiefje op wat hoofdlijnen, dan verwijs ik je graag door:
KLIKWant, en dan keren we weer terug naar mijn kernpunt; als God niet een ‘hermeneutische uitlegapparaat’ had gegeven dat de objectieve werkelijkheid zichtbaar maakt, dan geloof ik dat al onze levensbeschouwingen uiteindelijk incommensurabel zijn. Dan kunnen we dus nog lang langs elkaar heen praten.

quote:
"Feiten" en "objectieve werkelijkheid" impliceren een modern perspectief...
Integendeel, ze komen voort uit, en zo betoog ik, zijn ook
in ultimo alleen houdbaar binnen een katholiek perspectief, zonder welke deze begrippen überhaupt niet in de huidige vorm ge-evolueerd waren, zo betoogt mijn mede-benedictijn Jaki (
KLIK) en ook deze lading weer zullen verliezen, zoals de vorige paus in hoofdlijnen mooi uiteenzette in de encycliek ‘Fides et ratio’ (
KLIK)