gezellig met z'n allen aan tafel ??

[Roos]

Ik ben heel erg benieuwd hoe de sfeer is aan tafel bij jullie tijdens het eten.
Zelf zijn wij een gezin met 3 kinderen in de leeftijden van 17-14 & 10.  En meestal is het dus, zeker als we met z'n allen eten, ronduit ongezellig !! De tieners zijn vaak flauw, daar raak ik weer geirriteerd van en mijn man vind dat hij aan tafel zit om te eten, (en dus niet om te kletsen). Aan hem heb ik dus niet zoveel om de ongezellige situatie weer op te krikken.
Nou moet ik ook toegeven dat wij vaak "op schoot eten"  lekker voor de buis.
Regelmatig nemen wij ons voor om vaker aan tafel te eten omdat je dan bij elkaar zit als gezin. Ik zelf hecht daar veel waarde aan (waarom ? omdat het zo hoort ?), maar mijn man minder. Maar als je weer zo'n maaltijd hebt die eindigt in een vervelende sfeer, dan heb ik ook zoiets van laten we maar lekker weer voor de tv gaan zitten l:(
Natuurlijk zijn er ook maaltijden aan tafel die wel gezellig zijn. Maar over het algemeen..........
Graag hoor ik ervaringen van andere ouders !!

[Emma]

Ik heb nauwelijks de moed om hier nog wat over te zeggen, gedesillusioneerd als ik ben...

[Peter]

Tja. Onze 3 kinderen zijn jonger (tot 10 jaar). Soms ontstaat een gesprek over hoe het was op school, maar meestal gaat het gesprek (?) over het eten zelf en dan vooral hoe we de kinderen kunnen aansporen om toch in elk geval iets naar binnen te werken.
Eten voor de buis doen we bij hoge uitzondering, een enkele keer op zaterdagavond.

[Jan W]

Wij eten vooral 's morgens met zijn allen. En dan is het best gezellig. Ondanks al die ochtenhumeuren. 's Avonds eten we door de week niet zo vaak samen, alleen in vakanties. Ongezellig wil ik de keren dat we samen eten niet noemen. We eten altijd aan tafel. Afhankelijk van wat er ter sprake komt, wordt er wel of niet doorgekletst. Maar laat ik voorop stellen dat ik en ook mijn vrouw vindt dat we aan tafel zitten om te eten. Kletsen doen we meestal na afloop. Dan kan degene die er geen zin aan heeft zich altijd aan het gesprek onttrekken.

Eten voor de buis, zeer zeer sporadisch. Bij ons gaat de televisie uit als we eten en de computer ook. Niet aan tafel gaan zitten werkt gemeenschapszin sowieso niet in de hand.

Verder hoop ik maar dat het dan wel een beetje gezellig is in de gezinnen....

[Anne-Marie]

We eten aan tafel en samen.
Tenminste, zo was het altijd. Maar steeds vaker kruipt het erin dat we met een 1 pansgerecht lekker op de bank kruipen, Klokhuis en Jeugdjournaal kijken. En dat bevalt me ook wel  
Maar ik weet wel hoe het zou moeten....................
Maar ja, zo is de realiteit niet altijd. Die stomvervelende tafel weer dekken, rechtop zitten, terwijl je zin hebt in hangen.
En wij hebben nog niet eens tieners, dus wat doe ik hier eigenlijk?
Gr. Anne-Marie

[Santaarnpaal]

Vroeger toen ik nog bij mijn ouders woonden aten we eigenlijk alleen 's avonds met zijn allen. 's ochtends was het praktisch onmogenlijk door de verschillende school en werktijden en kan me dan ook niet heugen dan we ooit met z'n allen 's ochtens aten. Dat gebeurde eigenlijk alleen maar als we op vakantie waren.

[Pleun]

Thuis aten we ook alleen 's avonds met z'n allen. Meestal stond dan de tv aan, Bold & Beautiful, Prijzenslag etc. Had ik nooit moeite mee, ik keek gezellig mee. Ik ben toch niet iemand die van kletsen houd tijdens het eten. Ik werk snel mijn prak naar binnen en wil dan het liefste meteen van tafel. Dit gaat echter niet altijd.

[jojanneke]

wij zitten 's avonds altijd met z'n allen aan tafel.. we zijn met zn negenen en het is vaak supergezellig!! het hoogtepunt is altijd zondagavond!! wij hebben ook vaak wel mensen die mee eten en die komen graag weer terug omdat het altijd zo gezellig is!!!

[joris]

wij aten ook altijd met z''n allen. Tenminste, wie er was als het eten klaar was. TV Kijken rond etenstijd hebben we nooit gedaan. Alleen met sinterklaas in Sesamstraat ofzoiets. Een pans maaltijden aten we altijd in de woonkamer, ander eten waar je echt mes en vork en plassen jus bij nodighad deden we gewoon aan de eettafel. Er was altijd wel wat te praten en te lachen. vroeger gingen we dan ook altijd nog zingen, maar dat zingen gaat er wat uit als de puberteit hoogtij viert.
tis beetje een evaluatiemoment, heel waardevol.

maar goed, we gingen ook nog heel erg lang met z''n allen op vakantie. Zo''n gezinsmoment was heilig, terwijl niemand ons verteld had dat het heilig zou moeten zijn.
Ruzies ontstonden ook regelmatig aan tafel, maar de oplossing kwam dan meestal ook.

[Jeltel]

Bij ons is het door de week vaak onrustig aan tafel. niet iedereen is rond etenstijd aanwezig (sport/werk enz). weekends eten we zoveel mogelijk aan tafel (kids zijn 12-15-17). vaak hebben we dan discussies (soms ruzies) maar meestal is het wel leuk en gezellig. we eten in ieder geval niet met de TV aan al valt het niet altijd mee om dat ding uit te krijgen. eten aan tafel (met z'n allen) is bij ons vaak de enige mogelijkheid om een keer gezamelijk ergens over te praten. zoms gaat het ergens over, soms is het ruzie, maar we "praten"in ieder geval.....

[Zwever]

Tegenwoordig wordt er wat minder gevochten bij ons aan tafel... alhoewel we nog steeds allemaal onze eigen "rol" spelen.

Vooral die van mijn moeder is een goede: die begint áltijd over een ander onderwerp als de stemming weer wat grimmig wordt.

Werkt meestal wel :d

[Jetze]

Aan tafel en eten zijn momenten van ontmoeting. Jammer als dat door de buis in een soort evenwijdige blikrichting verzinkt.
Ruzies moet je juist thuis leren maken en ...oplossen. Thuis is de basis waar je leert voor heel je leven.
een maaltijd kan wel eens wat saai zijn. Maar echt saai vind ik het pas als iedereen met zijn bordje op de knieën naar de buis zit te loeren en men niet eens merkt dat ik binnenkom, laat staan dat men weet wat men eet. Ik kan dan de neiging nog maar net onderdrukken die afgrijselijke buis met een enorme zwieper de tuin in de denderen..
Hoezo gezellig met zijn allen voor de tv. Hoe doe je dat bij zomerdag op de camping?
 

[Garfield]

Wij eten gewoon met z'n allen aan tafel.
Ook al is het een pizza. Gezellig? Ja.
Het enige probleem is dat ik erg snel eet en de rest langzaam, en ik me dus ga vervelen en de oudste vaak dringend moet verzoeken om z'n mond te gebruiken om te eten ipv van te praten.

[Bumblebee]

Mijn vader had een regel voor mij (de kletskous aan tafel):
als ik mijn tweede bord leeg heb, moet jij je eerste leeg hebben.

Werkte (meestal) wel    

[Garfield]

quote:

op 04 Nov 2003 13:40:54 schreef Bumblebee:
Mijn vader had een regel voor mij (de kletskous aan tafel):
als ik mijn tweede bord leeg heb, moet jij je eerste leeg hebben.

Werkte (meestal) wel    

Hij mag van mij (ons) gaan praten (en het toetje halen) als hij z'n bord leeg heeft.
Werkt ook aardig .
Als we dat niet doen hebben wij zo ongeveer het toetje op en is hij halverwege.....
Aan de andere kant is dat geklets ook gezellig.... (als hij z'n bord leeg heeft)

[Lalage]

Ik ben geen ouder, maar wil 't ook wel ff vertellen hoe het bij ons gaat Wij eten altijd 's avonds met z'n allen aan tafel, tenminste, wie er op dat moment thuis zijn. Voor mij is dat nog maar twee of drie keer per week en binnenkort nog minder, want dan woon ik niet meer bij mijn ouders. Maar goed, het is meestal best gezellig en iedereen kakelt door elkaar heen, het lijkt wel een kippenhok (ook al zijn we met z'n vijven). Wie geen zin meer heeft en z'n eten op heeft, gaat gewoon weer weg. Maar het gebeurt ook wel vaak dat ik met m'n moeder nog een eeuw aan tafel blijf zitten. Zo spreek je elkaar nog eens en daarom hecht ik er best veel waarde aan. Het is het enige moment dat we met het hele gezin samen zijn en daarbuiten spreek ik vooral mijn broertje zelden. Jaren geleden lazen we ook uit de bijbel na het eten, maar op een gegeven moment gingen wij enorm zitten klieren en dat werd zo vervelend dat we het maar hebben afgeschaft.

[Jetze]

Het samen aan tafel is volgens mij het moment bij uitstek om samen je leven te delen, dus ook je geloof. een maaltijd lijkt in onze maatschappij wel eens een noodzakelijk kwaad. Zo snel als het kan nuttigen en dan er weer vandoor.
Het is een goede gelegenheid samen na te denken over je leven voor God. Iets van je geloof te laten zien( in een gezinssituatie) aan je kinderen.
Thuis kun leren stil te zijn voor God. Hoe moet een kind dat anders ooit leren. Geen hele lappen lezen, maar soms een vers en daar bij stilstaan. wat betekent dat? Wat wil God mij zeggen? Hoe ga ik daarmee aan het werk?
Een maaltijd lang aan tafel blijven zitten is iets wat je van jongsaf aan met je kinderen moet oefenen. Ouders zullen daarin consequent moeten leren zijn. Je kind vindt dat in het begin best moeilijk. Jij legt je kind iets op wat het nu niet leuk vindt. Nou en? Is opvoeden alleen maar dingen aan je kind leren, die je kind leuk vindt? Dat zou een mooie boel worden.
Ouders, durf ervoor te gaan. Durf aan te pakken. Je kind heeft het nodig. Duidelijkheid en handhaving van regels is noodzakelijk voor het noodzakelijke gevoel voor veiligheid van je kind.
Geen duidelijkheid maakt kinderen alleen maar onzeker.

[Jan Hova]

wij aten nooit samen,dit is omdat pappie en mammie nooit tijd hadden.
wel met kerst maar dan had ik nooit honger.


ben niet opgevoed door mijn ouders.

[moontje]

bij ons is het s,morgens zo dat de kinderen geen t.v mogen kijken ( 4,8,en 10 jaar)wat zew het liefst wel zouden willen.
ze ontbijten aan tafel en maken meestal hun eigen brood,terwijl ik ons jongste spook help en aankleed.
Daarna kunnen ze hun tas inpakken en hun fietsen buiten zetten, en als er dan nog tijd over is nog ff spelen.
Met de warme maaltijd zitten we op een enkele uitzondering na aan tafel.
De kinderen vertellen wat ze hebben meegemaakt op school of bij het buiten spelen en wij luisteren (meestal )
Af en toe hebben de 2 oudsten heisa en dan is het allebei stil en eten en niet eerder weer praten als dat je geheel en al klaar bent.
Lust je iets niet, prima dan ook geen vlees en een toetje, wat ze alledrie een straf vinden, en dus komt het bord 9 van de 10 keer leeg.
O ja en ook s,avonds tijdens het eten komt de t.v niet aan (nooit), en moeten ze voor het eten geplast hebben en hun handen gewassen,want tijdens het eten wordt er ook niet naar het toilet gegaan en ook dit werkt prima!

[Priscilla en Aquila]

Door de week is het rennen en vliegen 's morgens met negen man, om op tijd de deur uit te komen... 's Avonds eten we wel samen aan tafel...soms is het inderdaad steeds 'politieagent spelen' als iedereen op elkaar wat heeft aan te merken. Het helpt dan als je bepaalde personen even op een andere plek zet (of dan kan het zijn dat degene waarmee geruild moet worden het er niet mee eens is....)
Een andere oplossing is te zeggen: 'Je hebt geen straf, maar eet je bord even in de voorkamer leeg....' Wat ook wel eens stoort is een kind wat net uit de kinderstoel is en constant van tafel sjouwt... de rest sjouwt er dan zo achteraan als je even niet oplet...
's Zondagssmorgens heb je iets meer tijd en proberen we wel samen te eten...warme broodjes uit de oven. Dat vinden de kinderen wel leuk, het hoort er zo bij.
Goede gesprekken heb je ook wel aan tafel (af en toe) Met verschillende leeftijden is het alleen lastig dat er zo veel verschillende verhalen door elkaar lopen.....
Dan moet je soms echt zeggen: "Stop, nu eerst even die en die..."
Lezen proberen we wel altijd te doen. Anders sluipt er zo snel in: het is nu zo druk, we doen het morgen wel weer....
Kortom: soms niet gezellig, soms wel.....je moet er even weer op geattendeerd worden en dan kun je ook zelf bewust zorgen de sfeer te verbeteren.

[Priscilla en Aquila]

quote:

op 02 Feb 2004 01:02:13 schreef Priscilla en Aquila:
Kortom: soms niet gezellig, soms wel.....je moet er even weer op geattendeerd worden en dan kun je ook zelf bewust zorgen de sfeer te verbeteren.

Je kunt ook Marnix uitnodigen om mee te eten...wordt het een stuk gezelliger van en hij houdt ook nog de kindertjes in de gaten.... " class="smiley"  />

[Does]

Wij eten alleen 's avonds samen aan tafel. Ik ben nog alleen met mijn moeder en het is altijd heel gezellig. Ik kan het gelukkig goed met mijn moeder vinden! Ik ga het toch missen als ik op kamers ga, en niet alleen het samen eten.

[elle]

Hmzz...
Volgens mij hangt de sfeer vooral af van hou er buiten de tafel om met elkaar om wordt gagaan. Dus: hoe verhouden ouders en kinderen zich tot elkaar? En hoe is de band tussen de kinderen onderling? Als er altijd een strijd is tussen kindern en ouders dan kun je verwachten dat het aan tafel ongezellig is.
Dat was het bij ons thuis vroeger wel.
De TS moet misschien eens met manlief over de zaak gaan babbelen. En daarna eerst op andere punten wellicht hervormingen doorvoeren. Dan komt het met de tafel vanzelf wel goed, denk ik.

[Does]

Dat spreekt natuurlijk wel een beetje voorzich he Elle.

[Ulysses]

Ik woon op mezelf, en eet altijd voor de tv. Ik heb nl niet eens een eettafel (kleine kamer). Toch smaakt het eten me dan altijd minder en ik ga graag naar m'n ouders om daar te eten. Zij eten wel altijd aan tafel en dat is/was toch wel gezellig, moet ik nu toegeven.

[spacy]

ik woon samen met een neef
meestal eten we samen, gewoon netjes aan tafel
soms met een bord eten achter de computer
(niet goed voor je toetsenbord trouwens, en chatten en eten gaat zowiezo ook slecht samen)

als ik in me uppie ben wil ik ook nog wel eens neerploffen op de bank,
en daarbij lekker muziek opzetten,

[B@rt]

In de eerste maanden na ons trouwen hebben we de TV eruit gegooid en hadden we de afspraak om aan tafel te gaan zitten. Voordeel is dat je dan ook even met elkaar praat. Nu zijn we een aantal maanden verder en is de TV toch weer binnengehaald .
Dat merk ik aan het feit dat we sinds de verhuizing een maand geleden geen minuut meer aan de tafel hebben gezeten. Maar alleen op de bank gegeten ("want dat is zo makkelijk")

[arend]

ik woon weer thuis, omdat ik bij m'n ouders in de buurt een baan heb gevonden. als het even kan eet ik dus met pa en ma + 2 zusjes en broertje mee, da's meestal wel gezellig. een beetje de dag doornemen enz.
Helaas kan ik lang niet altijd rond zessen thuis zijn, vanwege het werk. drukdrukdruk...  als ik thuiskom staat er vaak nog een prakkie in de magnetron. 'K heb ook veel avonden als vandaag: moet om 18.15 op een afspraak zijn, en om 19.30 uur alweer de volgende vergadering, die duurt vast wel tot een uurtje of 11.... ik ga snel (weer) even naar de snackbar... Ma, ik eet niet thuis! (slecht voor m'n gewicht, zo'n leven...)

[Bumblebee]

Even een flinke topickick omdat er hierboven wel leuke en herkenbare dingen worden geschreven - tafelperikelen met kinderen zijn toch tijdloos tenslotte    - als het alsnog een nieuw topic moet worden hoor ik het wel.

Wij eten elke avond aan tafel met onze drie kinderen (5, bijna 4 en bijna 2) maar dat het nu een gezellig en rustig gezinsmoment is... de kinderen zijn moe (terwijl we vrijwel altijd tussen 17.00 en 18.00 aan tafel gaan) en een gesprek moet je al helemaal niet willen voeren omdat je steeds bezig bent de kinderen aan te moedigen iets te eten, dan wel op te letten dat ze niet lopen te klieren of hun drinken omgooien.

Wij hebben als regels dat niemand gaat eten voordat we allemaal aan tafel zitten, hebben gebeden en iets hebben opgeschept en dat iedereen tijdens de maaltijd aan tafel blijft zitten totdat we allemaal klaar zijn met eten. Dat lukt over het algemeen (vooral onze jongste doet regelmatige 'ontsnappingspogingen', vooral door over de tafel heen naar mij te willen kruipen) maar meestal is hun geduld (en het onze) dan ook écht op.

Nou hoor ik altijd van iedereen die in een christelijk gezin is grootgebracht (ik niet) of zelf een christelijk gezin heeft, dat er elke dag na het eten uit de kleuterbijbel werd/wordt gelezen. Sinds ik kinderen heb probeer ik dat in te voeren maar het lukt me hooguit drie keer per week. Hóóguit.

Ten eerste staat de tafel altijd nog boordevol rommel zodat de kinderen niet luisteren maar met de vieze toetjesschaaltjes lopen te prutsen. Daarbij moeten ze van hun plaats om te kunnen plaatjeskijken en de bijbel kan ook niet op de tafel liggen omdat die nog vol staat. Eerst de tafel afruimen kan natuurlijk maar dat duurt wéér langer, dan is het helemaal niet haalbaar dat ze intussen netjes  blijven zitten. Sowieso is bijbellezen met alle kinderen samen een ramp omdat de jongste het niet snapt maar wel prominent op mijn schoot wil zitten en aan de bladzijden scheuren. Samen met mijn man bijbellezen boven het niveau van "en de hele grote vis hapte Jona zo naar binnen!" kunnen we helemaal wel vergeten (iig na het eten wel).

Dus, al die mensen die elke avond na de avondmaaltijd met een hele kinderschare uit het Woord lezen, hoe doen jullie dat? Wil ik teveel, zijn mijn kids misschien nog te jong? Is een bijbelverhaaltje voor het slapengaan met alleen de oudste twee (kan prima op de kamer van de oudste) wellicht een beter idee? Wat is precies de meerwaarde van het bijbellezen na het eten?

[Bumblebee]

Grappig, ik zie dat ik hierboven (bijna zeven jaar geleden!) ook nog iets heb geschreven over hoe mijn ouders mij aan het eten probeerden te krijgen vroegah  

Toen had ik nog geen kinderen en dacht ik nog dat alles etende peuters gewoon een kwestie was van goed opvoeden  :'-)

[Fotogravinnetje]

Ik heb zelf geen ervaring met kinderen opvoeden, maar ik heb wel een broer met 3 kinderen van ongeveer dezelfde leeftijden als jij hebt. En ik heb natuurlijk mijn herinneringen aan vroeger.
Een paar tips die denk ik kunnen helpen: voor je aan het toetje begint, breng je vast naar de keuken wat niet meer op tafel hoeft te staan. Dus als jij en je man jullie bord leeg hebben, kun je die spullen vast opruimen, ook al zijn de kinderen nog niet helemaal klaar met hun eten. De tafel is dan al een stuk leger, dus heb je én ruimte om de bijbel neer te leggen én minder afleiding voor de kinderen.
Als ik lees dat je steeds bezig bent de kinderen aan te moedigen iets te eten (en natuurlijk ook het opletten dat ze niet lopen te klie(de)ren) dan vraag ik me af of je dat niet wat minder zou moeten doen. Als je ze leert dat ze een bepaalde tijd hebben om te eten, en daarna is het pech hebben, dan eten ze wel door als ze trek hebben, en als ze minder behoefte aan eten hebben, dan eten ze wat minder. Je zorgt er dan ook voor dat ze minder tijd hebben om te gaan lopen klie(de)ren en je bent sneller aan het eind van de maaltijd, dus grotere kans dat ze nog iets van aandacht kunnen opbrengen. (Maar dit is wat mijn gevoel zegt, dus ik weet niet of het haalbaar is en of het pedagogisch verantwoord is.)
De meerwaarde van het bijbellezen na het eten is dat je een vast, regelmatig terugkerend moment voor het bijbellezen creëert. Het is dus meer een handvat om jou en je kinderen te helpen regelmatig bijbel te lezen, dan dat het echt een must is

[Mellon]

Ik ga even alleen in op het bijbellezen aan tafel en niet op de rest:

Laatst werd bij ons in een preek benadrukt hoe belangrijk het is om regelmatig te bijbellezen op gezette momenten, zoals na het eten. Ik merk bij mezelf dat ik hoe langer hoe meer tot de conclusie kom dat ik lezen na het eten een slecht gekozen moment vind. Waarom? Vaak moet mijn man of ik weg na het eten. Tussen het eten en het vertrek moet je ook nog even bijbellezen en bidden. Het voelt zo afgeraffeld. God onwaardig, eigenlijk.

Ik lees veel liever op een moment dat ik er echt tijd voor kan maken. Ik schrijf bewust niet: "als ik er tijd voor heb". Wake up, people. Je krijgt niet spontaan tijd voor dingen. Je moet er tijd voor maken. 's Avonds is bij mij vaak een goed moment. Aangezien ik in de luxepositie zit dat ik thuis werk en mijn eigen planning maken, kan het ook overdag.

Met bijbellezen en bidden zit het namelijk zo dat je de smaak te pakken moet krijgen. Ik wil tijd hebben om over dingen met God te praten en hoe meer ik die tijd plan op een rustig moment, hoe meer ik dat moment ga waarderen. Er is echte aandacht voor en van een echte Persoon.

Zelfs mijn beste vriendin druk ik niet even tussen de vla en de brassbandrepetitie. Waarom zou ik dat dan wel met God doen? Met mijn vriendin wandel ik vaak 's avonds een rondje. Dan heb je tijd om rustig dingen te bespreken. En als ik het met haar kan, kan het ook met God.

Regelmatig bijbellezen? JA! Na het eten? Wat mij betreft niet. Na de lunch kan het bij mij ook, of 's avonds.

Met kinderen kan voor het slapengaan een goed moment zijn.

Het komt erop neer dat ik een keer daags de tijd wil nemen voor bijbellezen en gebed, op een relatief rustig moment. Dat is ook regelmaat en zoals gezegd, ik heb de smaak te pakken gekregen. Als ik een dag oversla, voel ik me niet zozeer schuldig, maar begin ik het gesprek met God wel te missen. Dan wordt het tijd om een nieuw 'gespreksmoment' te plannen.

Evenzo vind ik ook het begin van de maaltijd geen goed moment voor een uitgebreid gebed voor allerlei zaken. Een kort dankgebed voor het eten is wat mij betreft voldoende. Voor de andere dingen die ik wil bidden, kies ik bij voorkeur een ander, rustiger moment.

Mja goed. Dit is slechts mijn mening.

[AVee]

's Avonds met kleine kinderen nog iets doen waarvan je wilt dat ze er iets van oppikken is lastig. Dan is de dag gewoon om en is het al lastig genoeg om het eten erin te krijgen. Hier wordt de kinderbijbel tussen de middag gelezen, maar goed, dat kan ook omdat er altijd iemand thuis is en de school op 5 afstand staat. 's Avonds lezen we de uit de NBV. Dat doen we meer voor onszelf dan voor de kinderen. De oudste (6) begint daar nu een beetje iets uit op te pikken (die is ook nog het wakkerste rond die tijd) maar ik denk dat het als voorbeeld voor je kinderen ook wel nuttig is als ze zien dat je met de bijbel bezig bent.

Als tussen de middag niet kan dan zou ik denk ik bij het ontbijt de kinderbijbel pakken. Aangenomen dat ze hun boterham wat sneller op hebben dan de warme hap heb je dan ook nog het voordeel dat ze dan nog niet zo lang hebben moeten zitten. En als ze de plaatjes willen zien dan kun je zo'n bijbel ook gewoon even optillen om het plaatje te laten zien...