Hoi allemaal,
Ik worstel met het volgende. In de discussie tussen Calvinisme en Arminianisme, de soevereine God versus de verantwoordelijkheid van de mens, vraag ik me af of het voor de Christen in de praktijk erg veel uitmaakt bij welke van de twee extremen hij zich rekent, of thuis voelt.
Ik lijk namelijk steeds tussen Calvinisme en Arminianisme heen en weer geslingerd te worden. Als ik een John Piper hoor over Calvinisme, dan ben ik een Calvinist en als ik iemand de andere kant hoor verdedigen dan voel ik daar veel voor. Beide stromingen hebben aardig wat Bijbelse onderbouwing.
Ik sta er nu zo in: God bewerkt in de mens een bewustwording van zonde en de mens reageert ogenschijnlijk uit vrije wil en uit eigen verantwoordelijkheid. Of de mens kan weigeren, misschien, maakt het uit. God wordt wel groter als je het volledige gewicht op God legt en bij de mens weglaat.
Maar dus in de praktijk. Als ik op mijn werk mensen het evangelie verkondig, kan ik niet beoordelen of iemand uitverkozen is. Mijn taak is vertellen en als Gods Geest iets met die persoon wil of kan, dan doet Hij dat.
Het gaat me dus om de praktijk. Hoe zien jullie dit?