Stilte schept ruimte, schept tijd, schept rust.
Gezamenlijke stilte schept ruimte, tijd en rust waar die normaliter ontbreken.
Woorden zijn dan wegwijzers in de stilte.
Woorden geven ook mijn gedachten vorm.
Woorden maken mij tot ‘ik’.
Ik spreek dus ‘ik’ bestaat.
Ik schrijf dus ‘ik’ bestaat.
‘Ik’ naast anderen.
‘Ik’ tegen anderen...
Vooral een ‘ik’ opgehangen aan andermans woorden,
woorden die niet gevoed worden door mijn beleving, mijn situatie.
Ook als dat ‘heilige woorden’ zijn,
woorden die ik ervaar als woorden van God,
God’s Woord.
Zulke woorden scheiden mensen.
Tot ik besef dat ook die ooit bedoeld waren als wegwijzers in de stilte.
[Tot zo ver -min of meer- mijn bijdrage in de Amsterdamse wijdingsbijeenkomst afgelopen zondag.
Een ander voegde toe:]
Woorden spreken maakt mij tot ‘ik’.
Luisteren naar andermans woorden maakt mij tot lid van een gemeenschap.
Dat ben ik ook.
[Een volgende bijdrage verwees naar het Pinksterverhaal:]
“Ieder hoorde hen spreken in zijn eigen ‘taal’.”
Dat wil voor mij zeggen: aansluitend bij zijn eigen visie.
Verschillen blijven bestaan en mogen er zijn in een gemeenschap.
Wegwijzers,
geen dranghekken die ons in één richting dwingen.
[Dit is een uitnodiging voor het delen van reflecties op je omgang met de Bijbel.
Je kunt daarbij verwijzen naar teksten en/of verhalen.
Je eigen weergave/reflectie is daarbij belangrijker dan een citaat.
Bouw liever voort op anderen of haak er bij aan dan er op te reageren.
Als dat niet lukt, schrijf dan liever vanuit jezelf, je eigen beleving, je eigen situatie.
Als je je daar niet toe geroepen voelt: wacht rustig af.
Met v&Vriendengroet,
Wim]
