Israël als grote broer vind ik een mooi beeld.
Maar ook hierin komt precies naar voren wat ik bedoel. Dat Israël de verloren zoon in dit geheel is, lijkt me een mooie gedachte, maar dan nog herken ik mezelf in dat beeld.
Kan ik wel aardig uitbeelden:
als kind ging ik heerlijk naar Gods Huis en het was er heerlijk:

Tot een jaar of 16, te druk nu:
(c:0).jpg)
Maar het bracht me niets anders dan een nieuwe overtuiging, ik ben namelijk een:

Dus opweg met een leeg gevoel naar het Vaderhuis. Daar ben ik thuis:

Nog steeds drink ik nog wel een biertje met mijn vrienden in de kroeg, zoals Jezus op de bruiloft te Kana ook gerust toe liet, maar je bent in je hart na een zwerftocht weer terug bij de Vader.