quote:
Jawel, zeker wel zelfs. Echter de link naar de open brief is voor mij lastig op te reageren omdat er algemene woorden worden gebruikt die een lading dekken afhankelijk van waar je staat. Kleinvaderlands gedoe.. Wereldkerk... Dus ik weet wel waar ik sta, maar niet hoe dat dan past in termen van die open brief.
Het komt bij dergelijke zaken redelijk nauw: bekering wordt over het algemeen eerder geassocieerd met kleinvaderlands gedoe. En het zijn van wereldkerk kun je zien in termen van wereldraad van kerken, tot als brandoffer dienen in de parken van Rome. Ik vind de brief in die zin vooral sentiment oproepen van een tijd en een geest, waarvan geen getuigenis meekomt, waar die geesten nu voor staan.
Maar je concretisering, dat is helder, en daar ben ik het geheel mee eens. De gelovige zoekt de beschutting van de rust. Maar de praktijlk biedt vokomen bewijs dat de beschutting van de rust en de waarheid in het verleden generaties heeft voortgebracht die niet alleen slaperiger waren dan hun voorvaderen, maar ook nog de eerste liefde kwijt zijn geraakt. Zodanig ernstiglijk zelfs dat buitenkerkelijke kennismakingscursussen met Jezus Christus (Alfa) weer actueel werden als belangrijke voeding voor de gemeente, en het streven van heiligheid en inzet tot zuiverheid, een zaak werd van diepe wrevel, zodanig dat dit een tegenpool werd van liefde en de broederschap. Een gerichtheid met de gehele focus op God, werd een tegenpool van een gerichtheid op het fijn en dragelijk maken met elkaar.
Maar de tegenpolen zijn geen vijanden van elkaar, maar zij zijn beide onmisbare pijlers op het fundament. Daar er tegenpolen van maken, vallen beiden van het fundamentele geloof af.
En de mensen die spreken, dat zijn geen vertegenwoordigers van een bepaalde kant. Er is maar één kant en dat is Gods kant,. En alle mens gebruikt de goddelijke kant tot eigen nut en eigen doel en eigen zaak.
Daarom is het goed dat er een open houding is en een open gesprek. Een open deur. Helaas. Je ziet de ellende over de gelovigen heengestort worden. En de vastigheden hoe we omgaan met Gods Woord zijn verdampt en worden vehikels van extremen. Stiekem ingeruild voor een rusten in een bepaalde voorganger, of een bepaald gevoel, of een bepaalde omgeving met zelf ingeslagen piketpaaltjes. Maar de geschiedenis heeft geleerd dat er geen bescherming wordt geboden door kerkmuren en diepgaande studie van ingehamerde leer. Want waar het gevoel en het hart gaan rusten, daar ontstaat een vorm van onwil en wrevel voor de omgeving erbuiten. Die rustende houding voor hetgeen binnen is, en een verzet tegen hetgeen buiten de rust is, die is ernstiger en kwalijker dan schade van een open deur. Want het goede en het kwade zijn beide te vinden in het hart. Dat vraagt continu om heiliging en zuivering en strijd en liefdewerken. Rust daarvan is niet beloofd en niet gegeven, net zomin als God rust van Zijn werken. Maar elk werk en elk woord en al het wezenlijke vraagt om een actieve voortdurende gerichtheid op de vraag: wat is het vandaag Heere dat ik doen zal tot verheerlijking van Uw Heilige Naam, en Uw Recht en Uw Heerlijkheid? Het is nooit buiten ons, Het is nooit een heilig doel dat ergens in bereikt moet worden. Het is nooit iets concreets. Maar het is het licht dat schijnt naar binnen toe. En wat binnen wordt verlicht dat straalt licht in reflectie ook naar buiten. En dat licht is geen leer en geen waarheid, maar dat is zaad. En in de waarheid en de leer en de omgang met het geloof, groeit dat zaad uit tot Werken van God. Elke actieve of gerichte inbreng daarin van d emens, verstord het Werk van God. Want God maakt juist d emens klein en onnut en betekenisoos en zonder uiterlijke zegen, als Hij daadwerkelijk een Eigen Werk wil doen. Want de werken van God en de werken van de satan, die werken zijn elkaars volkomen tegenpolen. Maar beiden zoeken zij de gunst en de genade te winnen van de mens. En de mens kan daarin niets goeds voortbrengen. Behalve dan het licht niet naar buiten, maar vooral naar binnen te doen schijnen. Want het is Gods Geest en Gods Sterke Rechterhand die werken buiten de mens doen waarvan de mens in verwondering spreekt: hoe is het mogelijk. Elke gedachte aan het zelf iets willen bewerken en elke gedachte aan overwegingen van christelijke haalbaarheid en berekeningen voor God, zijn werken van ongeloof. Van de tegenstander.
En wat jammer is - (in algemeenheid,
niet mbt dit forum) - zodanig zelfs dat het mij ook zal raken, is dat de kerken geneigd zijn om gericht zijn op het getal. De kerken stellen zich bij leeglopende kerken de vraag waar de mens is gebleven en hoe de mens komt of blijft. Maar de mens dat is het vlees, en de gerichtheid op het vlees brengt broodgelovigen. Waar het vlees is daar wil ook de kerk zijn. Maar waar het vlees is, daar heeft de satan al een bastion. Maar de centrale vragen zijn: waar God is, en waar God ons dirigeert, en hoe wij Gods Eer bevorderen en Gods getrouwen beschermen. Dat is niet het jaloers maken van het vlees, maar dat is het jaloers maken van de tempels van de Geest. Van de rechtvaardigen. Jaloers maken van de Geest in wie gelooft, zoals de christenen de Joden horen jaloers te maken. Want God zal niet verlaten wat Zijn Hand begon, en niet vergeten die Hem trouw blijven en hun heil alleen in Hem zoeken.
Niet het getal. Maar geloof.
Joh.6:63De Geest is het, Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden, die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven. Maar er zijn sommigen van ulieden, die niet geloven. Want Jezus wist van den beginne, wie zij waren, die niet geloofden, en wie hij was, die Hem verraden zou. En Hij zeide: Daarom heb Ik u gezegd, dat niemand tot Mij komen kan, tenzij dat het hem gegeven zij van Mijn Vader.
Van toen af gingen velen Zijner discipelen terug,
en wandelden niet meer met Hem.
Jezus dan zeide tot de twaalven: Wilt gijlieden ook niet weggaan?
Simon Petrus dan antwoordde Hem:
Heere, tot Wien zullen wij heengaan?
