quote:
op 17 Dec 2003 11:31:04 schreef HarmW:
Mij bekruipt een beetje het gevoel dat aidan afgepoeierd wordt met een aantal reacties van gelovigen die het allemaal al lang weten....
Wat gezegd wordt, is best waar. Maar zou het voor aidan een antwoord zijn op zijn vragen? Dat kan aidan natuurlijk alleen zelf beantwoorden, maar ik denk van niet.
Volgens mij zit er bij aidan een onduidelijkheid in het concept 'god'. Wat is dat voor iets?
In de eerste plaats is God een wezen. Voor christenen is dat heel duidelijk: God is niet een kracht, een innerlijk gevoel o.i.d., maar is een Persoon.
God is geen mens. Dat lijkt een open deur, maar het is goed om vast te houden. God is van een geheel andere orde dan de mens, een totaal ander wezen. Elke vergelijking met de mens of met menselijke behoeften gaat vroeg of laat mank.
God is Opperwezen. Hij staat boven alles en iedereen. In het christelijk geloof komt dat tot uiting in het geloof dat Hij de schepper is van alles wat leeft en dat Hij nog steeds voor die schepping zorgt. De mens is afhankelijk van die zorg.
God is totaal anders dan mensen, tegelijk heeft Hij veel van zichzelf in de schepping gelegd. Verlangen naar liefde, naar vrede, naar gerechtigheid (om maar ietst te noemen) zijn niet typisch aards. In die verlangens kun je iets goddelijks proeven.
Wanneer dit godsconcept helder is, kun je verder denken...
Een mens die verlangens nastreeft is kwetsbaar. Voor je het weet streef je naar macht die je niet toekomt. Maar al te gauw verlies je uit het oog dat alle mensen gelijkwaardig zijn.
God is geen mens, Hij is ver boven de mensen verheven. Hij kan dus niet in die valkuil stappen. De mens is van God afhankelijk. Zonder dat God aan de mens iets verplicht is, geeft Hij wat nodig is. Daarbij is het uiterst passend dat de mens God daarvoor dank brengt, respect heeft voor Hem en in alles Hem wil eren. Dat is volstrekt legitiem. Hij is de Almachtige.
Hopelijk kun je hier wat mee...
Hier kunnen we een heleboel mee. Deze gedachten liggen aan de basis van het godsdienstig denken van ieder mens. En alleen híerop moet je je leven bouwen. Het is genoeg, omdat er niets meer ís waar we wat zinnigs over kunnen zeggen.
Je komt uit op liefde. Liefde is de hunkering tot God, tot de eenwording, de opheffing van het bestaan in de gebrokenheid. Met het ene woord liefde heb je alles gezegd wat je in je leven kunt zeggen en voor de rest moet je dan ook stilzijn. Wanneer het begrip tot je doordringt heb je namelijk alles wat je maar zou kunnen wensen: je begrijpt dat je in en door God leeft, dat alles tot Hem terugkeert, dat je één bent met al het andere, dat er niets gebeuren kan dat God niet gewild heeft, dat niets mislukt, dat angst en dood en zonde en 'tegenstander van God' illusies zijn die slechts de gelukservaring tot uiting brengen, je zou ze natuurwetten kunnen noemen die een onderdeel zijn van het proces dat God zelf met behulp of door middel van de schepping wil ervaren en waarvan wij een klein onderdeel zijn.
En vrijwel al het andere wat je aan dit ene begrip van liefde toevoegt is onzin of drijfzand, schadelijk of misleidend, gevaarlijk of twijfelachtig.
Een voorbeeld hiervan is de ene zin die je schrijft dat 'God niet een kracht of gevoel is, maar een wezen'. Zoiets is niet op dat mooie inzicht gebouwd waarmee je de rest van het verhaal aankleed, basisinzichten van het leven, inzichten die ieder mens kan onderschrijven als geloofwaardig, die zeg maar voor een ieder voor het grijpen liggen, maar zeg je omdat dit voor een christen een vanzelfsprekendheid is. Velen van ons zijn christelijk opgevoed of hebben zo eenzijdig geleefd met bijbelse voorstellingen dat ze in hun gedachtenwereld in een keurslijf zijn terechtgekomen en ze zich niets anders meer kunnen voorstellen. Een christen onderwerpt zich aan denkbeelden van andere mensen (uit de oudheid), en gaat daarom de mist in met zijn denken, legt zijn denken aan banden en beperkt zijn vermogen om dingen dieper te gaan begrijpen, bijvoorbeeld wanneer het proces van de mensheid zich verder ontwikkelt, zoals in onze tijd.
In werkelijkheid kan God namelijk net zo goed zowel 'kracht', 'gevoel' als 'wezen' tegelijk zijn, of nog weer iets anders, iets waar we geen woorden voor hebben. Eigenlijk voelt iedereen dat tegenwoordig ook aan, omdat God groter is dan het universum en dát gaat ons begrip al veruit te boven.
Juist omdat wij moderne mensen zoveel meer weten, weten we dat God veel groter moet zijn dan het ons via de antieke godsdiensten wordt voorgeschoteld. Dit is geen hoogmoed om te zeggen, maar een noodzakelijkheid om God te blijven eren in onze tijd en in de toekomst. Wij móeten Hem groter maken om Hem niet tot iets banaals te laten vervallen.
Zo zijn ook alle zaken die je in het leven naar voren brengt van 'dit is de unieke weg tot God' een aanmatiging die slechts schadelijk is voor jezelf en voor anderen tegen wie je het hebt. Niet iemand die een bepaalde godsdienst met zijn honderden beweringen, voorschriften, vermaningen, redeneringen, belijdenissen, verhalen en overleveringen verwerpt als 'bindend' is hoogmoedig, maar juist iemand die zich opsluit in zo'n enge vastomlijnde 'uitleg van de werkelijkheid' is arrogant of verblind of wellicht gewoon slachtoffer van de behoefte de werkelijkheid die voor ons te ingewikkeld is te doorgronden, de werkelijkheid op een ongeduldige en naieve manier te reduceren tot iets eenvoudigs. Hij verliest tevens de kans liefde tot zijn hoogste traptrede te voeren, omdat hij zich met zijn 'waarheid' afscheid van anderen.
